Een ochtend in de polder
24 maart 2012
Gelukkig heb ik er geen moeite mee om vroeg op te staan. Anders mis je zoveel mooie momenten. De zonsopkomst is zo’n moment. Daar kan ik niet genoeg van krijgen. Toen ik rond half 7 in de Eempolder arriveerde duurde het niet lang meer voor de zon tevoorschijn kwam boven de horizon. Als een grote rode bol deed ze haar best om de aanwezige grondmist weg te branden.
Rode bol
Ik heb bij deze foto eigenlijk weinig bewerkt. De kleuren waren in het echt ook zo!
De Eempolder is een uitgestrekt landschap van weiden onderbroken door slootjes en enkele aangelegde plassen met riet er om heen. In het midden staat een karakteristieke dode boom. Een dankbaar onderwerp voor fotografen omdat het zo’n mooi silhouet heeft. Ook ik kon de verleiding niet weerstaan, om hem vast te leggen tegen de opkomende zon.
Silhouet
Dit soort momenten duurt eigenlijk maar een paar minuten en de sfeer veranderd ook erg snel. Even later was de zon al weer een stuk hoger gekomen en kon ik, recht tegen de zon in, onderstaande foto maken. Misschien wel de beste ‘zonsopkomsfoto’ die ik tot nu toe gemaakt heb.
Gouden licht
Nog steeds genietend van de ochtendsfeer loop ik verder en kom bij één van kleine plassen. Daar zwemt een knobbelzwaan in het zachte ochtendlicht, terwijl de nevel nog niet helemaal is weggebrand door de opgekomen zon. Ook dat geeft weer een mooi sfeerbeeld.
Nevelzwaan
Dan is het tijd om de weidevogels, zoals de grutto, kievit en tureluur op te zoeken. Ik hoor ze al met hun kenmerkende roep rondvliegen. Voor mij is dat geluid één van de mooiste natuur- en lentegeluiden die ik ken. Ik wordt er altijd vrolijk van. HEERLIJK!
De beste manier om de vogels te benaderen, in het verder kale weidegebied, is met de auto. Die gebruik je dan als mobiele schuilhut. Vanuit hier probeer je dan de vogels, die vaak op paaltjes zitten, voorzichtig te benaderen. Blijkbaar is een auto minder beangstigend, dan een menselijke gedaante die aan komt lopen. Nadeel is dat je eigenlijk alleen vanaf de bestuurderskant foto’s kan maken. En dat is soms lastig. Soms zitten de vogels aan de ‘verkeerde’ kant (volgens mij doen ze dat expres), of staat de zon niet goed. Zo is het ook met deze grutto. Achteraf de enige van deze soort die ik vandaag op een paaltje aantref. Maar ook ‘verkeerde’ omstandigheden kunnen goed uitpakken.
Tegenlicht
Zo’n soort foto had ik al een tijdje in mijn hoofd en het is altijd mooi als je een keer in de omstandigheid komt dat je hem kunt maken.
Na deze meevaller, rij ik verder maar zie verder weinig meer binnen het bereik van mijn camera. Ik besluit dan ook de auto te verlaten en nog een stukje te wandelen. Dat is eigenlijk toch fijner dan in die auto te zitten. Weer heerlijk die vogelgeluiden om je heen en lekker in het zonnetje. Na een tijdje hoor ik gezang vanuit een rietkraag. Ik ben inmiddels aangekomen bij de rand van de polder, bij het Eemmeer. Op mijn gehoor afgaande spot ik een rietgors, die luid zingend in het riet zit. Best een lastig vogeltje om goed te fotograferen door zijn zwarte kop. Het is moeilijk om daar tekening in te houden. Toch is mij dat aardig gelukt dacht ik.
Rietgors
Ik ben erg blij met deze foto. De eerste keer dat ik deze soort fotografeer en dan ook nog in zo’n mooie pose.
Terug lopend naar de auto zie ik nog een mannetje van de bruine kiekdief voorbij zweven. Helaas niet goed op de foto kunnen krijgen, maar ook dan geniet ik van de ervaring. Ik besluit dan nog één rondje in de auto te maken en dan weer naar huis te gaan.
Vanuit de auto maak ik dan een aantal foto’s van de grutto’s in het weiland. Leuk, maar toch ben ik niet tevreden. Door het relatief hoge standpunt krijg je geen mooie achtergrond. Ik besluit iets uit te proberen en doe voorzichtig het autoportier open. Tot nu toe blijft de grutto zitten. Heel voorzichtig en langzaam kruip/loop ik half gebukt en achter een paal richting vogel. Als ik aankom bij het hek ga ik liggen. Vanuit deze lage positie komt de vogel veel mooier uit.
In zijn biotoop
Echt nooit verwacht dat deze vogel zou blijven zitten tijdens mijn sluipcapriolen. Zo zie je maar dat je het gewoon moet proberen. Soms lukt het! Het gelukt is nu trouwens toch aan mijn kant. Ook de graspiepers gingen meewerken. Deze ging er echt voor staan leek het wel! Volgens mij de houding van een topmodel.
Graspieper
Het grappige is dat ie een druppel boven op zijn kop heeft liggen. Geen idee hoe die daar komt. Wie het weet mag het zeggen.
Het volgende exemplaar dat ik tegenkwam, was toe aan een grondige poetsbeurt en vond het niet erg dat ik meekeek. Meestal plaats ik maar één foto van een bepaald dier, maar nu kon ik geen keuze maken. Vandaar deze kleine serie.
Poetsbeurt 1
Poetsbeurt 2
Poetsbeurt 3
Prachtig niet? Als je al mijn foto’s die ik gemaakt heb, snel achterelkaar bekijkt is het net een film. Als ik er nu zo over nadenk is dat misschien helemaal niet zo’n slecht idee voor een volgende keer. Mijn camera heeft een filmfunctie, dus waarom niet? Moet ik me toch maar eens in gaan verdiepen.
En met dit in het achterhoofd sluit ik dit blog af. Een heerlijke lente-ochtend in de polder. Wat wil een mens nog meer?
Nog meer leuks……….
11 maart 2011
Nu het vervolg om mijn vorig blog: Balts van de futen. Nadat het futenfestijn afgelopen was heb ik nog een heerlijke wandeling gemaakt. Het gebied tussen de Noorder- en Lepelaarplassen is een afwisselend stukje. Veel water natuurlijk, maar ook bosachtige stukken, open stukken met braamstruiken en grasland. Daarbij is het vrij rustig.
Aan de waterkant staan natuurlijk ook bomen en die leveren interessante spiegelingen op. In het kader van mijn project “De abstracte natuur” de volgende opname.
Spiegeling
De foto is door mij omgezet naar zwart/wit, de oranje tint toegevoegd en daarna 180° gedraaid.
De zon is nu echt goed doorgebroken en het licht wordt harder. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij de foto van deze putter. Voordeel is weer dat de kleur er wel mooi uitspringt. Het was al weer even geleden dat ik dit mooie vogeltje gezien had. Moet hem ooit nog eens in de distels zien vast te leggen. Zijn andere naam is namelijk distelvink. Voor nu moet ik het nog even doen met dit exemplaar op een takje. Ook mooi toch?
Putter
Net als ik klaar ben met dit vogeltje zie ik boven in de boom ernaast een felgeel vogeltje. Ik had niet gelijk door wat voor soort het is en ik gebruik mijn telelens om hem van dichterbij te kunnen bekijken. Het blijkt een groenling man te zijn. Maar in het felle zonlicht komt hij erg geel over. Net als zoveel zangvogeltjes laat hij duidelijk merken dat hij er is.
Groenling
Ook zie ik nog een vrouwtje van deze soort, maar die kan ik niet mooi op de foto krijgen. Verkeerde plek t.o.v. de zon en veel takken maken dat onmogelijk.
Al met al is het weer een prachtige foto-ochtend. Na de futenbalts kom ik dus ook nog al dit mooist tegen. Eigenlijk zie ik steeds wel weer dingen die interessant zijn om te fotograferen. Zo groeit op een ongevallen boom een zwam. Door het weer is deze donkerbruin gekleurd. Erachter staat ook een omgewaaide boom en het blanke hout, dat daarvan zichtbaar is, vormt dan weer een mooie achtergrond voor de donkere zwam.
Zwam
Ondertussen wandel ik al fotograferend weer richting auto. Opeens schiet er een lichtblauwe flits voorbij: een ijsvogel! Niet te fotograferen natuurlijk, maar het is goed om te weten dat dit exemplaar de winterperiode overleefd heeft. Binnenkort maar weer eens naar de hut. Nu met mijn extender moet ik ze toch nog wat beter in beeld kunnen krijgen.
Aan alle kanten hoor ik nu vogeltjes fluiten. Ik ben niet zo’n kenner dat ik aan het fluitje hoor welke vogel het is. Maar het is wel een heerlijk geluid, die het lentegevoel nog eens versterkt. Als laatste kom ik een groepje putters tegen. Ze zitten tussen de takken van de els en eten de zaadjes uit de katjes.
In de els
Helaas loopt ook deze ochtend weer ten einde en is het tijd om huiswaarts te gaan. Maar met een zeer goed gevoel. Echt heel veel gezien en het was lekker weer. Wat wil je nog meer?
Balts van de futen
11 maart 2012
Rond deze tijd van het jaar, als de dagen weer langer worden en de temperatuur omhoog gaat, krijgen veel dieren last van de ‘lentekolder’. Deze uitdrukking leen ik even van de uil uit de bambi film. Ook de fuut heeft nu het voorjaar in de kop en voert zijn indrukwekkende baltsdansen uit. Natuurlijk wil ik dat wel eens meemaken en vastleggen op de foto. Vraag is alleen: hoe vind ik een paartje futen, die precies op het moment dat ik tijd heb, hun ritueel voor mij willen opvoeren?
Omdat ik dit niet op afspraak kan regelen trek ik er maar op goed geluk op uit. Mijn doel zijn de Noorderplassen en Lepelaarplassen in Almere. Daar zie je eigenlijk altijd wel futen en als ik mij goed herinner zat er vorig jaar ook ergens een nest.
Aangekomen op de bewuste plek zie ik vooral heel veel meerkoeten. Ik installeer me aan de waterkant en dan is het wachten. Al snel zie ik een fuut. Heb eigenlijk geen idee of het een mannetje of vrouwtje is en hoe je dat kan zien. Maar dit is eigenlijk ook niet belangrijk. Hij/zij zwemt wat tussen en achter het riet, als er ineens een tweede fuut verschijnt en ze uit het niets hun paringsdans beginnen! Natuurlijk bijna niet te zien vanaf de plek waar ik zit, maar tussen het riet door zie ik ze toch tegen elkaar aan staan. Binnen een paar tellen is het weer voorbij. Een gemiste kans, maar misschien doen ze het nog eens. Ik besluit een plekje aan de overkant op te zoeken, waarvan ik een beter uitzicht heb op de plek waar ze net hun voorstelling gaven.
Vanuit mijn nieuwe positie zie ik dat ze tussen het riet een nest hebben en elkaar regelmatig laten blijken dat ze het wel zien zitten met z’n tweetjes.
Tussen het riet
Het is alleen lastig fotograferen zo. Bovenstaande foto heb ik dan ook handmatig scherp gesteld.
Het nest ligt nog wat verder in het riet en op een gegeven moment lijkt er, aan de geluiden te horen, een paring plaatst te vinden. Helaas buiten mijn zicht. Of misschien had dit echtpaar wel gewoon ruzie over de inrichting van hun nieuwe nest. Dat kan natuurlijk ook!
Zo af en toe komen ze even wat beter te voorschijn en zo te zien houden ze echt wel van elkaar hoor.
Futenliefde
Maar al snel trekken ze zich weer terug in het riet. Blijkbaar houden ze niet van voyeurs. Ondertussen zit ik gewoon lekker te genieten aan de waterkant. Best wel een leuk plekje zo in het ochtendzonnetje.
Dan verschijnt er opeens een tweede paartje futen. Dat wordt hommeles denk ik en ik ga er eens goed voor zitten. Maar dat valt dan toch tegen. Blijkbaar zijn “mijn” futen vredelievende beestjes. Ze komen wel even poolshoogte nemen, maar tot een confrontatie komt het niet. Ook het andere stel heeft geen zin in gedoe en gaan hun eigen gang.
Poolshoogte nemen
Paartje 1 trekt zich weer terug bij het nest en de andere futen gaan nu weer terug van waar ze gekomen waren. Lichtelijk teleurgesteld dat ik de paringsdans gemist heb, besluit ik ook te vertrekken. Het was genieten, maar het hoogtepunt speelde zich grotendeels buiten mijn zicht af.
Als ik mijn boeltje gepakt heb zie ik het tweede stel nog zwemmen in het kanaaltje. En dan, zoals zo vaak, gebeurt datgene waar je niet meer op rekent. Deze futen zijn blijkbaar wat meer exhibitionistisch ingesteld. Voor mijn ogen beginnen zij aan hun liefdesverklaring.
Liefdesverklaring
Na even zo tegenover elkaar te hebben gestaan ondertussen met hun kop schuddend , duiken ze allebei onder om met de bek vol waterplanten boven te komen. Dan zwemmen ze met een flinke vaart op elkaar aan.
Met de bek vol
En dan komt het hoogtepunt van de balts: “De pinguindans”. Met de borsten tegen elkaar komen ze hoog uit het water. Al watertrappelend staan ze zo een poosje tegen elkaar aan. Een prachtig gezicht! En ik mag dat meemaken!
Pinguindans
Voor de zoveelste keer voel ik mij bevoorrecht dat ik getuige mag zijn van een mooi natuurmoment. Als ik eerlijk ben vind ik dat net zo belangrijk als de foto’s. Het meebeleven van al die gebeurtenissen in de natuur is toch prachtig? Ik schatte de kansen van te voren niet erg hoog in, maar blijkbaar was het mij gegund om de balts van de futen te mogen zien.
Ook na deze fantastische ervaring kwam ik nog genoeg leuks tegen, maar dat zal ik wel in een aparte blog laten zien. De futen verdienen het om als enige in deze blog te figureren!
Drama en vrolijkheid
2 maart 2012
Vandaag had ik een hele ochtend de tijd om foto’s te gaan maken. En hoewel er weer een grijze dag werd voorspeld had ik er zin in. Misschien wordt het saai, maar ook deze keer ging ik op pad in de Oostvaardersplassen. Voor mij blijft dat echter een prachtig gebied, waar veel te zien is. En lekker dichtbij natuurlijk!
Aangekomen bij het infocentrum van Staatsbosbeheer bleek dat het gebied bij Lelystad tot 10 uur afgesloten was. Daarom besloot ik eerst naar kijkhut ‘De Krakeend’ te gaan. Misschien waren de lepelaars al terug uit Afrika! Aangekomen bij de hut zie ik veel eenden en ganzen, die rustig op het water dobberen of op de kant aan het eten zijn. De rust van een vroege ochtend. Ondanks weinig fotomogelijkheden is dat toch genieten.
Plots zie ik vanuit mijn ooghoek een witte flits achter de hut voorbij schieten: een grote zilverreiger landde in het kleine plasje achter de hut. Gelukkig zijn er ook aan die kant kijkgaten en dus kan ik een aantal foto’s van deze sierlijke vogel maken.
Grote zilverreiger
Blijft toch een heel andere verschijning dan de meer ‘gewone’ blauwe reiger. Ik zit nog te wachten op het moment dat ik een keer de kleine zilverreiger tegenkom.
Dan hoor ik ineens gepiep in het riet voor de hut: een pimpelmeesje heeft zich gemeld. Met zijn snavel opent hij de rietstengels om het binnenste op te eten. Een leuk gezicht zo’n acrobaatje aan het werk te zien.
Acrobaatje
Eerder zag ik al dat ook andere vogeltjes, zoals het matkopje en de roodborst, in de winter het binnenste van rietstengels eten. Omdat het zo’n leuk vogeltje is nog een foto van deze kleine druktemaker.
Pimpelmeesje
Daarna heeft hij genoeg van de voorstelling en vertrekt weer. Net als ik trouwens, want het is inmiddels tien uur geweest en ik wil nog terug naar het gebied bij het infocentrum. Het gebied is nu open en al snel kom ik een groepje herten tegen. Ze houden me goed in de gaten, maar gaan er niet vandoor. Langzaam probeer ik een goede positie te vinden om tussen de takken door een aantal foto’s te kunnen maken.
Edelhert man
Ook een paar hindes behoren tot het groepje en ook deze moesten natuurlijk vastgelegd worden.
Edelhert hindes
De beesten zien er goed gevoed uit en hebben de winter goed doorstaan. Dat niet alle dieren de winter overleven wordt mij later pijnlijk duidelijk gemaakt. Een jong hert ligt vlak bij het pad. Iemand van staatsbosbeheer staat er vlak bij met zijn auto, maar het dier reageert helemaal niet. Het ziet er erg suf uit. Om het dier niet nog meer stress te geven loop ik door. Als ik later terug loop komt er net een tweede auto aangereden. De boswachter rijdt even door en stopt naast mij. Of ik wil wachten, want het dier zal worden afgeschoten om verder lijden te voorkomen. Het beleid is dat verzwakte dieren, waarvan duidelijk is dat ze het niet halen, worden gedood. Vanuit de auto verschijnt de loop van een geweer en met een knal komt er een eind aan het lijden van dit jonge hert. De vorstperiode heeft een paar weken later toch nog een slachtoffer gemaakt.
Afschot
Op zich lijkt mij dit wel een goed beleid. Je voorkomt onnodig lijden en laat de natuur de selectie doen welke dieren sterk genoeg zijn om te overleven. UIteindelijk is voor elk beleid wel een aantal voors en tegens te bedenken. Je zult hoe dan ook in een afgesloten gebied aan één of andere vorm van beheer moeten doen. Het hert wordt tussen het riet gelegd en zal dienen als voedsel voor vossen, raven en roofvogels. Misschien ook nog wolven uitzetten in de OVP?
Na dit hoe dan ook wel treurige moment loop ik weer richting auto. Ik probeer op dit moment mijzelf te dwingen wat verder te kijken dan de beestjes en de bloemetjes als ik aan het fotograferen ben. En een meer abstractere weergave van de natuur om ons heen te maken. Deze foto is daar een voorbeeld van. Ben nog niet tevreden, maar het begin is er.
Boomstammen
Je ziet mooi dat de herten in de winterperiode flink gegeten hebben van de boombast.
Aangekomen bij de auto hoor ik nog een winterkoninkje die de lente in z’n bol heeft. Luid zingend laat hij weten dat dit zijn plekje is. Het zijn kleine razend snelle rakkers en moeilijk op de foto te zetten. Deze bleef gelukkig net lang genoeg zitten om er een mooie foto van te maken.
winterkoning
Zo kwam aan deze heerlijke ochtend, ondanks het jonge hert, een vrolijk muzikaal einde.
René Vos natuurfotografie 