Weidevogels
22 april 2012
Vandaag is mijn plan om weidevogels te fotograferen in de polder Arkemheen bij Nijkerk. Een gebied waar ik in december voor het eerst ben geweest, op zoek naar de torenvalk: zie polder Arkemheen.
Toen waren er veel eenden en ganzen te zien, maar nu het weer voorjaar is geworden zijn de weidevogels terug uit Afrika. Grutto’s, kieviten en tureluurs zijn in dit gebied nog volop te zien, hoewel ze landelijk gezien erg achteruit gaan, wat aantallen betreft. Hoewel ik zelf uit de Flevopolder kom zijn de oude polders niet te vergelijken met de rechttoe – rechtaan indeling van Flevoland. Veel slootjes, die niet allemaal recht zijn, hekjes en paaltjes geven deze oude polder iets authentieks. Een echte oud Hollandse uitstraling.
Polderlandschap
Doet me denken aan een oude schoolplaat. Niet dat ik zo oud ben hoor! Ken ze uit het museum 😉 Ik vind zelf die grutto op het paaltje een leuk detail in deze foto.
De eerste vogel die binnen ‘schietafstand’ zit is misschien wel de bekendste weidevogel: de kievit. Vaak buitelend door de lucht en dan weer in het gras op zoek naar insecten en wormen. Iets minder bekend is dat de kievit prachtige kleuren heeft. Als het zonlicht er op de juiste hoek opvalt zie je een heel palet aan kleuren verschijnen. De zon kwam net even tusssen de wolken door toen ik deze foto maakte waardoor die kleuren mooi te zien zijn.
Kievit
Een prachtige vogel eigenlijk als je hem zo van dichtbij kunt bekijken.
Het standaard beeld van de weidevogels is zittend op een paaltje. Omdat er in de polders weinig tot geen bomen zijn, gebruiken de vogels de alom aanwezige weidepalen en hekken als uitkijkpost. Het volgende vogeltje is niet typisch een wiedevogel, maar ook hij gebruikte een paal als zitplaats. Een boerenzwaluw tref je niet alleen aan in de polder, maar ook op akkerlanden en natuurgebieden, zoals bijvoorbeeld de Oostvaardersplassen.
Boerenzwaluw
Tevreden met dit resultaat rij ik verder en zie een soort van donkere bult in het gras liggen. Eerst dacht ik aan een molshoop, maar die zijn bijna zwart. Een jutezak misschien? Zo ééntje waarin de boeren aardappelen doen. Dan zie ik opeens de jutezak bewegen: het is een haas! Tussen het natte gras zit hij ietwat sip voor zich uit te staren. Hij trekt zich verder niet veel aan van mij en weer heb ik een leuke foto te pakken.
Sipke de Haas
Ondanks de titel van dit verhaal mag Sipke toch meedoen!
Terug naar de vogels. De vorige keer dat ik hier was, kwam ik hem ook al op bijna dezelfde plek tegen: de fazantenhaan. Ik ga er dan even van uit dat dit dezelfde is. Nu liet hij met veel kabaal en uiterlijk vertoon weten dat hij de baas is in dit stukje polder.
Machtsvertoon
Het is de eerste keer dat ik een fazant dit heb zien doen en ik kan er echt van genieten. Ik bedenk dan altijd dat de meeste mensen dit nooit zullen zien. Ik voel me bevoorrecht dat ik het mag meemaken.
Al met al weer volop genieten hier in de polder, maar ik heb nog niet mijn weidevogel op een paaltje. De zwaluw telt dan even niet mee, want dat is geen typische weidevogel. Maar ik hou moed, want de ervaring leert dat op het laatste moment nog mooie momenten kunnen voorkomen.
En ook nu wordt ik niet teleurgesteld: een tureluur op een scheefstaand hekje. Alleen moet ik hem nog zien te benaderen. Ik zet de auto af en laat hem uitrollen tot ik binnen het bereik van mijn lens ben. Ik rij de hele tijd al met mijn raampje open, met daarop de rijstzak. Ik heb het geluk dat de vogel blijft zitten en ik kan een aantal leuke opnames maken. Onderstaande vind ik het mooist.
Op een scheef hekje
Op het eind dus toch weer een mooie uitsmijter van deze prachtige ochtend in de Arkemheen polder. En ik heb nog niet eens het hele gebied gezien, dus ik zal nog wel eens een keer terugkomen. Dan zoek ik natuurlijk wel weer even mijn grote vriend de fazant op!
Reeën op de hei
15 april 2011
Meestal ga ik op pad met mijn camera en kijk ik wel wat ik tegenkom. Dat vind ik altijd een heel relaxte manier van fotograferen. Maar zo heel af en toe stel ik mijzelf een doel en ga er dan ook echt voor. Zo ook deze zondag. Het doel is reeën fotograferen op de hei. Dat levert altijd mooie plaatjes op vind ik en ik heb het zelf nog nooit gedaan. De reeën die ik tot nu toe gefotografeerd heb waren toevallige voorbijgangers in de Oostvaardersplassen.
Ook als je op de hei gaat fotograferen moet je er vroeg bij zijn. Niet alleen voor het mooie licht, maar na een uur of negen komt er altijd een heel peloton aan mountainbikers en wandelaars tevoorschijn. Wild fotograferen kun je dan wel vergeten.
Ter plaatse zie ik eigenlijk gelijk al een paar reeën, maar het was nog te donker voor goede foto’s. Ik stel mij verdekt op en wacht tot het wat lichter werd. Eigenlijk zijn de reeën niet echt op de heide, want ze grazen op een klein akkerlandje wat tussen de heide ligt.
grazende reegeit
Ook het bokje liet zich goed zien. Ik heb met opzet deze foto tussen de takken van een struik door genomen, zodat de randen van de foto wazig worden en er een soort intiem doorkijkje ontstaat.
Reebokje
Ik ben al erg blij met deze foto’s, maar ze zijn nog niet het beeld dat ik in mijn hoofd had: een ree, half verscholen tussen de hei. Ik laat dus deze twee verder met rust en ga op zoek naar nog meer kandidaten. In eerste instantie heb ik weinig geluk. Geen ree meer te zien en het begint ook nog eens zachtjes te regenen. Hoewel er wel wat zon voorspeld was valt dat erg tegen. Het is zwaar bewolkt en zo heel af en toe piept de zon een aantal seconden door een klein gaatje. Als je net op het goede moment klaar staat levert dat wel mooie landschapsfoto’s op.
De bosrand
De verlichte bomen steken fraai af tegen de donkere, dreigende lucht. Een leuk extraatje zijn de bloeiende krentenbomen.
Maar nu laat ik me afleiden van mijn oorspronkelijke doel, dus ga ik weer op zoek naar een ree die zich wil laten fotograferen. Opeens zie ik iets wit midden in het heideveld. Toch wel makkelijk zo’n wit kontje. Dit is waar ik naar op zoek was! Voorzichtig probeer ik een beetje dichterbij te komen. De reebok eet ondertussen rustig door en verdwijnt zo af en toe met zijn kop tussen de heidestruiken. Die momenten benut ik om de afstand tussen ons nog wat te verkleinen. Nu ben ik dichtbij genoeg voor een foto.
Tussen de hei
Zo sta ik een tijdje te genieten van dit moment. Uiteindelijk heeft hij mij ook gespot en kijkt mij recht aan. Veel lijkt het hem niet te deren, want hij eet verder rustig door.
Betrapt
Het geeft toch altijd weer een goed gevoel als je de foto hebt kunnen maken, die je van te voren bedacht had. Zo heel vaak gebeurd dat ook weer niet. Ik bedankt het dier voor zijn medewerking en trek mij langzaam terug.
Ik heb nog even de tijd en wandel nog even verder het heideveld op. Daar kom ik ook een groepje van deze jongens tegen. Ze zien er altijd vervaarlijk uit, maar blijven rustig door grazen als ik vlak langs ze loop.
Imposante kop
Meestal probeer je het oog zo scherp mogelijk te hebben, maar dat is hier ietwat lastig!
Omdat het weer tijd is om naar huis te gaan loop ik weer richting auto. Al lopend hoor ik opeens het karakteristiek geklop van een specht. Al snel zie ik een paartje grote bonte spechten in een berk zitten. Onderstaande foto is misschien niet mijn mooiste of beste foto, maar ik vind het zo leuk dat de tong van de specht te zien is. Daarmee pakt hij insecten uit gaatjes en holtes in de boom.
Grote bonte specht
Na deze specht is het tijd voor nog een toegift: weer een reebokje. Deze staat aan de rand van een bosje en komt daardoor mooi uit tegen de donker achtergrond.
Toegift
Weer krijg ik het blije gevoel als je een mooie foto mag maken. Deze ree is wat schuwer dan zijn soortgenoot en verdwijnt al snel tussen de bomen. Maar dat maakt mij dan niets meer uit. Ik heb een heerlijke ochtend gehad en de foto’s gemaakt waar ik voor kwam. Wat wil een mens nog meer? Met een voldaan gevoel verlaat ik de hei……..
Goede vrijdag
6 april 2012
Goede Vrijdag. Voor mij elk jaar een extra vrije dag. Dus tijd om er weer op uit te trekken. Omdat ik bereikbaarheidsdienst heb, kan ik niet te ver weg. Moet dan altijd binnen een half uur in Amsterdam kunnen zijn. Dus koos ik ervoor om een gebiedje te verkennen die vlak bij mijn huis ligt. Het is een strook rietland met wilgenbosjes tussen de Oostvaardersplassen en de Lepelaarplassen. Bekend onder de naam: Verbindingszone.
Ook nu was ik vlak na zonsopkomst op pad. Zoals de vaste volgers van dit blog inmiddels wel weten is dat mijn favoriete tijdstip. En weer werd ik niet teleur gesteld.
Slapende kuifeenden
Ik weet niet wat het is, maar de sfeer van de vroege ochtend pakt mij elke keer weer. Zelfs een in principe saai plaatje van slapende eenden heeft dan een mooie uitstraling. Ook de stilte die heerst, zo vroeg op de dag, is erg mooi. Langzaam beginnen dan de geluiden te komen, als de natuur ontwaakt. Zo werden de grauwe ganzen al wakker, terwijl de kuifeendjes nog even lekker doorsliepen.
Wakker worden
De hele natuur komt nu tot leven: de bloemen gaan open, de ganzen vliegen over en overal hoor je gefluit en getjilp. Het geluid wat op dit moment het meeste opvalt is de zang van de tjitjaf. Met een beetje fantasie hoor je hem zijn eigen naam roepen: tjif tjaf tjaf tjif tjif. Meestal zitten ze hoog in de boom en, omdat het een vrij onopvallend vogeltje is, hoor je hem vaker dan dat je hem ziet. Ik had het geluk om er eentje te spotten die iets lager zat.
Tjiftjaf
Ik heb geen idee wat hij in zijn snavel heeft. Lijkt op één of ander zaadje.
Niet alleen de vogeltjes zijn nu wakker, maar ook de flora is ontwaakt. Zo profiteert deze bloesem van het ochtendzonnetje en lokt het de broodnodige insecten, die voor de bestuiving moeten zorgen.
Bloesem met insect
Niet alleen de bloesemdragende bomen en struiken zijn fotogeniek, ook degene met katjes kunnen leuke foto’s opleveren. Zo is op onderstaande foto de katjes van de schietwilg te zien. Heel anders dan de ‘gewone’ wilgenkatjes, maar minstens zo mooi.
Katjes van de schietwilg
Verder lopend valt mijn oog ineens op iets wits, wat tussen de struiken ligt. Het blijkt een kapot ei te zijn. Het doet mij denken aan een ganzenei, maar een expert ben ik natuurlijk niet. Wel een vreemde plek om zoiets te vinden: tussen de struiken en niet echt dicht bij het water. Dan ga ik denken hoe het daar gekomen is. Geroofd uit het nest en de inhoud opgegeten? Zou best kunnen. De veel voorkomende vos lust bijvoorbeeld wel een eitje. Heel toepasselijk eigenlijk zo vlak voor pasen. Dat vraagt natuurlijk wel om een foto:
Paasei?
Moet wel zeggen dat de setting door mij geregisseerd is. Zo tussen het gras kon ik er geen mooie foto van maken. Dus ei op de leuning van een bruggetje gelegd, met als achtergrond een rietkraag.
Na een wandeling tussen het struikgewas kom ik weer bij het water uit. Ook hier weer veel activiteit van de watervogels. Op de leuning van de brug (andere dan die van het ei) stond deze eend. Half wakker en half slapen. Toch knap om met dat lompe lijf in balans te blijven op één poot.
In balans
Zoals je ziet, houdt hij mij, ondanks dat hij zijn snavel tussen de veren steekt, goed in de gaten.
Ook in het water is genoeg te zien. Zo dobbert deze fuut rustig rond, maar ook nu doet het ochtendlicht zijn werk. In combinatie met het riet levert dat een prachtig kleurenpalet op. Daarom heb ik de fuut zelf wat kleiner gehouden, zodat je meer van de kleurrijke omgeving ziet.
Fuut in ochtendlicht
Dan komt er ineens familie grauwe gans vanuit een zijslootje gezwommen. De eerste kuikentjes die ik zie dit jaar. Het paasgevoel kan nu natuurlijk helemaal niet meer stuk. Een paasei en paaskuikentjes. Het plaatje is compleet.
Familie gans
Wel een beetje jammer dat de kleintjes net teveel van de camera afzwemmen, maar voor nu moet ik het er mee doen.
Ik moet dan dezelfde route teruglopen en kom terug op de plek waar ik 3 uur eerder mijn wandeling ben begonnen. Naast de weg steken allemaal kleine stengels uit de grond met een knopje op het eind. Geen idee wat het is, maar het lijk mij erg leuk voor op de foto. Ik wissel dan ook mijn telelens voor de macrolens en duik met mijn hoofd tussen het gras. Languit liggend, met de cameratas als ondergrond, probeer ik een leuk groepje te fotograferen. Ik dwing mijzelf om goed na te denken over de compositie en neem de tijd. Onderstaande foto is het eindresultaat.
Heermoes
Na navraag op het forum van vroege vogels bleek de naam van dit plantje Heermoes te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijn een ramp te zijn al je dit in je tuin krijgt. Echt onkruid dat niet vergaat. Maar zo in de vrije natuur een dankbaar onderwerp om te fotograferen.
Ik loop dan nog snel even naar het water voor een laatste blik, als uit het niets twee baardmannetjes verschijnen. Een soort die ik nog niet eerder gezien heb, dus ik was blij verrast. Het duurde maar een paar seconden en toen vlogen ze door. Ik heb lang getwijfeld of ik onderstaande foto hier moest plaatsen. Ik vind de rietstengel die over het vogeltje valt erg storen. Maar omdat dit mijn eerste foto van een baardmannetje is mag hij hier toch staan in dit verhaal.
Baardmannetje
Wel een prachtige soort trouwens en dan is het mannetje nog een stukje mooier dan dit vrouwtje.
Een ochtend dus met veel ochtendsfeer, paasgevoelens en verrassingen. Omdat ik dit vaak doe zou je je kunnen voorstellen dat je er aan went, maar dat is niet het geval. Elke keer als ik er weer op uit trek geniet ik van de sfeer en de vele leuke dingen die je tegenkomt. En dat is wat ik vast wil houden: het genieten en verwonderen over de natuur om ons heen. En niet alleen verwonderen, maar ook bewonderen. En ik hoop dat jullie, door het lezen van deze blog, met mij mee kunnen genieten en je net als ik blijven verbazen.
René Vos natuurfotografie 