Reeën en andere heidebewoners
23 juni 2012
Nu we rond de langste dag van het jaar leven moet je wel erg vroeg op voor het eerste ochtendlicht. Dus ging om 5 uur de wekker. Je moet wat voor je hobby over hebben! Gelukkig ben ik geen uitslaper. De reis ging dit keer naar het Goois heidegebied. Een bekende plek om reeën te fotograferen. Ook hoopte ik nog wat vlinders en libellen tegen te komen. Maar de harde wind die buiten waaide maakt de kans daarop wel een stuk kleiner. Ter plekke aangekomen zie ik na een paar honderd meter al de eerste ree. Niet op een geschikt plek om een foto te maken, maar ze zijn in ieder geval weer in de buurt.
Ik ga naar een met bloemen ingezaaid veld. Ik dacht eerst dat het boekweit was, maar iemand wees me er op dat het wilde radijs is, ook wel bekend als knopherik. Dat staat nu in bloei en als de reeën daar tussen staan kan dat mooie beelden opleveren. Al snel zie ik twee paar oortjes er bovenuit steken. De bloemen zijn best hoog, dus nu wordt het afwachten of ze een paar keer de kop omhoog willen steken, zodat ik een mooie foto kan maken. Gelukkig voor mij doen ze dat zo af en toe.
Ree in bloemenveld
Mooi hè? Opnieuw heb ik de foto kunnen maken die ik in mijn hoofd had. En dat al binnen een half uurtje! Klaar is Kees en inpakken maar? Nee natuurlijk niet! Van dit soort plaatjes kan ik geen genoeg krijgen. En hoewel ik de meeste tijd alleen oren zie, of soms helemaal niets, zijn er toch een paar momenten waarop ze wat beter zichtbaar zijn.
Even omkijken
Ik heb niet kunnen ontdekken of ze nu de bloemen opeten of de andere grassen die er tussen staan. Maakt ook niet zo veel uit eigenlijk. Het gaat mij om het plaatje. Als de reeën zich steeds minder laten zien is het voor mij tijd om verder te gaan. Even een rondje over de hei en kijken wat ik tegen kom.
Ik loop nog geen vijf minuten of ik stuit al op de volgende ree. Alert als hij is houdt hij mij in de gaten. Ik maak een paar foto’s en dan vind hij het genoeg en wandelt hij rustig verder en verdwijnt tussen de struiken. Een leuk detail van deze foto vind ik het vogeltje links op de tak.
Alert
Volgens mij is dat vogeltje een roodborsttapuit. Een veel voorkomend vogeltje hier. Je ziet ze vaak van een afstand en het is lastig om in het open heideveld dichtbij te komen. Dit jonkie was iets minder bang en kon ik mooi vastleggen in het tegenlicht. Dat geeft altijd wel een mooie vroege ochtendsfeer aan je foto.
Jonge roodborsttapuit
Ik vervolg mijn weg en even later krijg ik bijna een hartverzakking! Vlak voor mij, naast het pad, springt een reebok op. Die had ik even niet gezien, maar hij mij wel. Dan slaat je hart wel even een paar slagen sneller. Gelukkig voor mij blijft hij na een paar meter staan en kijkt hij mij nieuwsgierig aan. Of misschien wel verwijtend, omdat ik hem gestoord heb. Hij staat trouwens wel prachtig in het licht, vind je niet?
Reebok in ochtendlicht
Ik blijf nu heel stil staan en kijk de andere kant op. Blijkbaar geeft dat genoeg vertrouwen bij hem om verder te gaan met grazen. Het is mij al vaker opgevallen dat reeën je best snel accepteren als je heel rustig bent. Ik weet niet of dat overal zo is, maar op de Gooise heidevelden in ieder geval wel. En zo te zien smaakt het hem wel.
Lekker?
Deze dag kan nu helemaal niet meer stuk natuurlijk! Prachtig al die ontmoetingen met één van de “big five” van Nederland. De “big five” is bekend vanuit Afrika en bestaat uit de olifant, de neushoorn, de leeuw, de luipaard en de buffel. Minder bekend is de Nederlandse grote vijf: het edelhert, het wilde zwijn, de ree, de das en de vos. Ook een mooi rijtje dacht ik zo.
Maar voor mij houdt het nog niet op vandaag. Even later heb ik een ontmoeting met een soort die ik hier niet verwacht: een haas. Een dier dat ik associeer met weilanden en polders en niet met heide en bos. Maar dit exemplaar zat heerlijk in het zonnetje op de hei. Twee foto’s en toen ging ie er vandoor.
Heidehaas
Als ik deze foto zie heb ik nog steeds het idee dat er een konijntje zou moeten zitten, maar het is toch echt een haas. Zo blijf je steeds weer wat bijleren en blijf ik steeds weer verrast worden door de natuur en de dieren.
Ook zonder dieren te zien is de hei een prachtig gebied om te wandelen. Ook al staat de heide nog niet in bloei. Onderstaande foto geeft een overzicht van het gebied.
Bussummerheide
De afwisseling tussen heide en dennenbosjes geeft dit gebied een prettige uitstraling.
Als laatste van deze prachtige foto-ochtend kan ik nog dit vrouwtje van de roodborsttapuit vastleggen. Een karakteristiek beeld van dit heidevogeltje: zittend bovenop een heidestruikje.
Roodborsttapuit vrouw
Bedankt dat je even met me mee heb willen wandelen op deze vroege ochtend. Voor mij een topochtend, vooral door de reeën natuurlijk. Maar ook van de andere heidebewoners heb ik erg genoten. Tot een volgende keer.
Van de bloemetjes en de bijtjes
10/11 juni 2012
Zoals de titel al verraad gaat deze blog voornamelijk over bloemetjes en insecten. Ik ben dit weekend twee keer er op uit geweest onder wisselende weersomstandigheden. Zaterdag harde wind en miezerregen en zondag gelukkig wat minder onstuimig en zelfs de zon kwam nog tevoorschijn. Ondanks de titel toch ook nog wat andere foto’s, want een aantal leuke andere ontmoetingen moest ik natuurlijk ook vastleggen.
Omdat het zaterdag zo hard waaide was echte macro niet mogelijk. Wel heb ik geprobeerd om de beweging van het golvende gras vast te leggen. Door een wat langere sluitertijd (1/30 sec) te kiezen krijg je een ietwat abstracte foto met de suggestie van beweging.
Wuivende halmen
Geen macroweer dus, maar het is goed te doen om een aantal bloemen aan de slootkant vast te leggen. De eerste is de gele lis. Ik vind die altijd wel wat weghebben van een iris. Een mooie opvallende verschijning aan de Hollandse waterkant.
Gele lis
Bij dezelfde sloot staat ook deze plant. Kleine tere bloemetjes op een stevige stengel. Ik heb geen idee hoe die heet, maar gelukkig zijn er genoeg fora op internet te vinden.
Zwanenbloem
Navraag op het forum van vroege vogels leverde de naam op. Ik vind het wel een passende naam, want niet ver van dit plantje vandaan zwom deze familie.
Familie Zwaan
Blijft toch altijd wel weer leuk, dat jonge spul.
Na een beetje gemiezer begint het nu wat serieuzer te regenen en ik besluit er mee op te houden. Onderweg naar huis zie ik deze haas in een weiland zitten. Daar stop ik natuurlijk nog wel even voor. Hij probeert zich nog te verstoppen achter een grassprietje, maar mijn fotografenogen zien alles. 😉 En dus moet hij eraan geloven en wordt ie op de gevoelige plaat vastgelegd. Eigenlijk moet je tegenwoordig zeggen: “op de gevoelige sensor”. Maar ja, dat klink toch niet zo lekker.
Haas
Op zondag tref ik het beter met het weer. Uiteindelijk komt het zonnetje tevoorschijn en de wind is gaan liggen. Dus mijn macrolens kan uit de tas en ik kan het gras induiken. Mijn eerste slachtoffer is een klein motje. Als ik het goed heb een grasmot. Het lijken van die onooglijke fladderaartjes, maar van dichtbij vind ik ze prachtig.
Motje
Terwijl ik bezig ben met dit motje, komt er ineens een vliegje in beeld. Via dezelfde grashalm klimt hijj omhoog. Kennelijk een beetje jaloers op de aandacht die zijn vriendje krijgt. Om hem niet teleur te stellen wil ik hem ook best op de foto zetten. Maar dan moet hij wel even mooi gaan zitten. En dat doet hij dan ook, dus vandaar onderstaande foto.
Ieniemini vliegje
In het gebied waar ik ben staan veel wilde rozenstruiken in bloei. Ze kleuren van wit tot hard roze. Het is toch altijd lastig om net die tak uit te kiezen waarmee je een mooi compositie kunt maken. Deze is het uiteindelijk geworden.
Wilde roos
Als ik verder loop over het graspad zie ik plotseling iets onder mijn voeten bewegen. Geschrokken blijf ik staan. Nu zie ik wat het is: een klein vogeltje! Daar stond ik toch bijna met mijn maat 42 bovenop. Onbeholpen probeert hij zich uit de voeten te maken. Blijkbaar kan hij nog niet vliegen. Uiteindelijk lukt het hem om de zijkant van het pad te bereiken en tussen het riet te verdwijnen.
Jonge rietgors
Ik hoop dat ie snel zijn vleugels weet te gebruiken. Zo op de grond is hij natuurlijk een makkelijk prooi voor rovers.
Na deze onverwachte ontmoeting concentreer ik mij weer op het kleine. Dan zie ik een spinnetje boven in een grasprietje zitten. Het lijkt me wel een mooie compositie, dus ga ik plat op mijn buik. Het zonlicht valt mooi op het spinnetje, die daardoor mooi oplicht.
Spinnetje
Het valt me nu pas op hoe mooi gekleurd dit beestje eigenlijk is. Dat is ook het mooie van macrofotografie: het onzichtbare zichtbaar maken.
Heb nu al een aantal mooie foto’s, maar mijn favoriete insecten ben ik nog niet tegen gekomen: libellen en juffers. Omdat ik een mooi plekje weet bij het water besluit ik daar maar eens te gaan kijken. Daar aangekomen valt het mij weer op hoe mooi de omgeving hier eigenlijk is. Een door mensenhanden gecreëerde gebied, zoals zoveel in de flevopolder, maar daarom niet minder natuurlijk. Hierbij een overzicht van het gebied.
Kromslootpark
Een heerlijk plekje zo aan het water en in het zonnetje. Ik speur de omgeving af naar libellen en heel kort zie ik er één voorbij schieten. Verder helemaal niets. Maar lang blijf ik daar niet over treuren. Die libellen komen dan wel een andere keer. Ik loop weer richting auto en zie nog een laatste mogelijkheid voor een foto: een zweefvliegje op een paardebloem. Een hele gewone bloem met een heel gewoon vliegje, maar ook dat kan een mooi beeld opleveren.
Zweefvlieg op paardenbloem
En met deze afsluiter kom ik weer aan het eind van mijn verhaal. Als ik het zo nalees een heel gevarieerde blog. Veel macro, bloemen, vogels, één zoogdier en zelfs een landschapje. Eigenlijk alle categorieën die ik op deze site heb staan, behalve dan de paddenstoelen. En dat is ook het mooie van natuurfotografie: die afwisseling. Elke tijd van het jaar geeft weer andere mogelijkheden. De vogels zijn nu wat minder zichtbaar, maar de vele insecten leveren nu mogelijkheden voor macrofotografie. Ik denk niet dat ik mij ooit zal kunnen beperken tot één van de genoemde categorieën. Hoewel sommigen zeggen dat je je moet specialiseren om echt goed te worden. Dan maar iets minder goed denk ik dan. Hoewel ik altijd blijf streven naar de perfecte foto. Die zal ik wel nooit maken, maar ik blijf het proberen.
René Vos natuurfotografie 