De fotograaf
24 maart 2013
Het is nu officieel: de nieuwe ijstijd is begonnen. Op het moment dat de bloemen zouden moeten gaan bloeien, de bijtjes uit hun nest zouden moeten komen is het ijzig koud. Een temperatuur van -3 graden en een krachtige noordooster leveren een gevoelstemperatuur van -15 graden op. Een normaal mens blijft dan in zijn bed liggen en draait zich nog eens om.
Het is half zeven als een fotograaf zijn auto parkeert en tegen de wind in naar de plas loopt. Een bontmuts op zijn hoofd, wanten aan, een rugzak gevuld met apparatuur en een statief op zijn schouder. Wat heeft die hier in vredesnaam te zoeken op dit onchristelijke uur? Er lopen wel wat edelherten in het bos, maar voor goede foto’s is het nog te donker. De zon is nog niet eens op. Hé wacht… zou dat het zijn? De zonsopkomst fotograferen levert vaak mooie beelden op. Laten we hem volgen.
En inderdaad, hij stelt zijn apparatuur op en wacht tot de zon in een explosie van kleuren boven de einder verschijnt.
Zonsopkomst boven de Oostvaardersplassen
Ik moet het toegeven: vroeg opstaan in deze kou loont wel. Anders hadden we dit allemaal gemist. Maar echt prettig is het niet hier buiten. We staan pal in de wind, die over het ijswater aan komt waaien. Onze fotograaf kan nog net zijn statief opvangen als die omwaait. Dat was op het nippertje!
De zon is nu weer verdwenen achter de sluierbewolking, maar onze vriend heeft er nog geen genoeg van. En dus lopen we nog even met hem mee. Gelukkig kan ik mijn handen diep in de zakken steken en hoef ik geen kleine knopjes op een camera te bedienen.
Opeens verschijnt er een grote vogel aan de nog oranje-gele hemel. Een reiger? Nee, ziet eruit als een roofvogel. Maar veel groter dan een buizerd of kiekendief. Het zal toch niet? Maar het is onmiskenbaar: grote rechthoekige vleugels met uitstekende vingers. Dit moet een zeearend zijn! Ik zie de fotograaf met zijn camera in de weer om de instellingen goed te krijgen. Dat valt nog niet mee met half bevroren vingers. Hij moet opschieten! Anders is de vogel letterlijk gevlogen. Dan maar schieten en later kijken wat het geworden is. En dat doet hij dan ook.
Zeearend
Op zo’n moment vergeet je de barre omstandigheden en geniet je na van het moment wat je juist hebt meegemaakt. Wat een prachtig dier zeg. Eentje die respect afdwingt. De arend vliegt verder de plassen in, waar hij ergens buiten het zicht op de grond landt.
Als je mocht denken dat de fotograaf, met deze prachtige momenten in de pocket, het voor gezien houdt, heb je het mis. Onverschrokken loopt ie verder. Kop in de wind en de muts half over de ogen. Laat ik dan toch maar meegaan. Wie weet wat we nog meer gaan zien. Volgens mij is hij zo iemand die als het ware mooie momenten als een magneet naar zicht toe trekt.
We komen nu bij de rand van het meer. De golven slaan zich stuk op de oever. Bij deze temperaturen levert dat bizarre ijssculpturen op. Een kolfje naar de hand van onze vriend. Maar wacht.. wat doet ie nu? Hij zal toch niet! Maar ja hoor: gewoon plat op de buik tussen het ijs om onder een mooie hoek te kunnen fotograferen. Hij liever dan ik!
Natuurlijke ijssculpturen
Ook moet hij weer wisselen van objectief. Dus de handschoenen gaan weer uit. De groothoeklens wordt weer uit de tas gehaald voor een overzichtsfoto. Na het wisselen moeten eerst de vingers gemasseerd worden om ze weer op temperatuur te laten komen. Je zou denken dat het indrukken van een knopje niet zo heel moeilijk is, maar met bevroren vingers schijnt het toch lastig te zijn. Gelukkig komt het goed en wordt onderstaande foto gemaakt.
De nieuwe ijstijd
Ik zie dat er geflitst wordt bij het maken van deze foto. Daardoor springt het ijs mooi naar voren en wordt de achtergrond wat donkerder.
Er is genoeg ijs, dus ik vrees dat we nog wel even zullen blijven. Het volgende onderwerp is wat meer abstract. Eerst maar eens de foto.
IJsballetjes
Aan de voet van elke rietstengel zit een stukje ijs. Door de golven verdwijnen ze af en toe even onder water. Hierdoor komt er weer een klein laagje ijs bij. En dat is dus al de hele nacht aan de gang.
En zo struinen we de waterkant af. Nog steeds gegeseld door die harde ijzige wind. Gelukkig hebben we nu wind tegen, dus als we straks teruglopen hebben we hem in de rug. En eindelijk is het dan zo ver. De fotograaf is kennelijk tevreden met de oogst en keert zich om. Terug naar de auto en wat mij betreft snel naar huis voor een hete kop chocolade! Blijkbaar denkt de fotograaf er ook zo over, want de terugweg verloopt een stuk sneller als de heenweg. Er worden wel wat foto’s gemaakt, maar ik zie dat de echte toewijding minder is. En ik vind het prima: ben ik ook sneller weer thuis.
Toch komt er nog één moment: plotseling vliegt een grote zilverreiger op uit het riet. Ik had hem echt niet gezien! De fotograaf reageert razendsnel en maakt een aantal foto’s van de wegvliegende reiger. Toch knap dat ie nog een scherpe foto weet te maken in die paar seconden.
Grote zilverreiger
We zijn weer bij de auto van onze kiekjesmaker. Daar spreek ik hem toch even aan en het blijkt een hele aardige vent te zijn. Ik bedank hem voor de mooie momenten. Maar volgens hem hoef ik hem niet te bedanken. De natuur schotelt dit ons gratis voor. We moeten er alleen ons huis voor uit. Ook al is het weer niet echt uitnodigend. Ik neem me voor dit advies vaker op te volgen.
Rondje Almere
23 maart 2013
Meestal vertel ik een heel verhaal over mijn fototochtjes. Maar natuurlijk is het niet elke keer raak. Soms zie je gewoon niets, of zijn de foto’s niet goed genoeg. En een blog schrijven over één foto vind ik ook een beetje mager. Maar die ene foto blijft dan wel, onterecht, op de plank liggen. Vandaar dit blog met een aantal foto’s die ik nog in mijn archief heb liggen. En om er toch nog een lijn in te krijgen: allemaal gemaakt in het mooie Almere.
Als eerste wil ik de meerkoet eens in het zonnetje zetten. Een vogel die vaak genegeerd wordt door fotografen omdat ie zo veel voorkomt, er niet echt spannend uitziet en eigenlijk ook gewoon niet erg aardig is. Maar om er een goede foto van te maken is eigenlijk best moeilijk met dat felle witte stuk boven de snavel en het zwarte verenkleed. Op één van mijn wandelingen langs de Noorderplassen is het mij dan toch gelukt.
Meerkoet
Ook is deze soort geschikt voor abstracte natuurfoto’s. Onderstaande foto heb ik omgezet in zwart/wit en het contrast flink verhoogd. Ik vind zelf vooral de kringen in het water deze foto iets extra’s geven.
In een kringetje
Op dezelfde ochtend kwam ik ook nog dit kuifeendje tegen. Meestal zitten ze in groepen een beetje te dobberen op het water. Maar deze houdt blijkbaar van wat meer rust of heeft last van een ochtendhumeur en is door de anderen uit de groep gegooid. Het levert mij een mooi plaatje op.
Spiegelkuifje
Op een andere ochtend zag ik, in de Lepelaarsplassen, een groepje pijlstaarten naar eten zoeken. De pijlstaart is een slanke eend, waarbij de mannetjes verlengde staartveren hebben. Hieraan heeft de vogel zijn naam te danken. De vogels broeden in het hoge noorden van Europa, hoewel er ook wel een aantal in Nederland blijven om te broeden. Je kunt ze dus het meest in de winter zien als wintergast of als doortrekker. De volgende foto is kwalitatief misschien wat minder, maar je kunt wel goed zien waaraan ze hun naam te danken hebben.
Pijlstaarten
Helaas zitten ze te ver weg voor mooie foto’s. Want vooral het mannetje ziet er prachtig uit op dit moment. Maar ooit zal ik die nog wel eens onder betere omstandigheden voor mijn lens krijgen.
Een andere mooie eendensoort is het nonnetje. Ook die kun je in Almere tegenkomen. Het is een klein eendje, die snel op de vleugels gaan als ze je zien. Moeilijk te benaderen dus. Ook nu gingen ze er vandaar voordat ik een beetje in de buurt ben. Gelukkig voor mij vlogen ze langs me heen, zodat ik een paar vluchtopnames kon maken.
Vliegende nonnen
Je ziet hier twee mannetjes en een vrouwtje.
Ook als je weer naar huis gaat moet je goed opletten. Soms kom je nog wat leuke momenten tegen. Zoals deze buizerd, die een beetje verstoord keek toen ik stopte voor deze foto. Gelukkig bleef ie wel gewoon zitten. En dat is op zich al bijzonder.
Buizerd
Op de foto zag ik later dat hij op één pootje zit. Hij heeft er trouwens wel gewoon twee.
Nu lijkt het uit dit overzicht dat ik alleen maar vogels tegenkom in Almere, maar niets is minder waar. Om dat te bewijzen sluit ik af met deze foto.
Edelhert
En dit is dus op 5 minuten fietsen van mijn huis 😀 .
Ik ben weer thuis en zo eindigt mijn rondje door Almere . Ik hoop dat je hebt genoten van de rondleiding.
Maart roert zijn staart
10 maart 2013
Na twee dagen lente is het al weer voorbij. We zijn weer terug bij af. In dit geval weer terug in de winter. Brrrrr…….., wat is het koud zeg! Een snijdende noordooster doet me nog een keer omdraaien als ik wakker wordt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Hup eruit en de natuur in! Ook onder deze omstandigheden zijn er mooie foto’s te maken. En ik wil een gebied verkennen waar ik de komende tijd vaker wil kijken. Verder verklap ik nog niets. Het wordt een soort van project voor mij. Hopelijk levert het wat op.
Tijdens de verkenning maak ik natuurlijk ook gewoon mijn foto’s. Het is duidelijk te zien dat de pas begonnen lente door het teruggekeerde winterweer overvallen is. Onderstaande foto symboliseert dat.
Overvallen
De ijsdruppels houden de wilgenkatjes in bedwang. De lente moet nog even wachten.
Niet alleen de ijzel laat zien dat het weer winter is, maar er is ook een dun laagje sneeuw gevallen. Zo boven op een oude rietpluim levert dat een mooi plaatje op. Ik vind zelf de kleur in deze foto erg mooi.
Rietpluim
Ik heb er een klassieke uitsnede van gemaakt met de stengel vanuit de hoek.
Verder lopend valt het mij op dat er heel weinig leven is rondom me. Geen vogel te zien, behalve wat verkleumde kuifeendjes op de plas. Met hun snavel tussen de veren dobberen ze rustig rond en sparen verder hun energie. Die hebben ze hard nodig om warm te blijven.
Wat ik tot mijn verrassing wel zie zijn paddenstoelen. Die hebben de laatste warme dagen gebruikt om nog eens de kopjes omhoog te steken. Ik zie echter ook een exemplaar dat duidelijk al wat ouder is en niet lang meer te gaan heeft. Maar juist het verval levert een mooie vorm op. En hij staat ook nog eens om een mooie bemoste boomstronk. Voordat ik mijn foto’s kan maken heb ik een minuut of tien nodig om de plek te ontdoen van takjes, blaadjes en onkruid dat hinderlijk in de weg staat. Ik weet niet of anderen dat ook doen, maar soms ben ik langer bezig met een plek voor te bereiden, dan met het maken van de foto’s. Maar gelukkig ben ik wel tevreden met het resultaat.
Verval
Het blaadje in de zwam laat ik bewust liggen. Die zit zo vastgeplakt dat ik bang ben dat alles in elkaar stort als ik hem verwijder. Net als de rietpluim is ook de paddenstoel bedenkt met sneeuw- kristallen. Net een laagje suiker. Ik kruip er dus, met mijn macrolens, nog een stukje dichter op.
Suikerlaagje
Naast de kristalletjes vallen mij ook de mosjes op. Door de vochtige omgeving hebben veel sporen een druppel aan de top hangen. Ik vind het altijd moeilijk om druppels scherp op de foto te krijgen. Ik ben er nog niet achter hoe dat komt. Maar dit is een mooie gelegenheid om nog eens te oefenen. Eerst maar een van wat meer afstand een groepje vastleggen.
Snotneuzen
Toch niet slecht deze keer, al zeg ik het zelf. De volgende uitdaging: er nog dichter op gaan zitten. Meestal stel ik handmatig scherp en draai net zo lang aan de ring tot ik een scherp beeld zie. Door de onhandige houding waarin ik lig/zit is dat lastig. Terwijl mijn camera op de boomstam rust schuif ik hem iets naar voren of naar achteren om scherp te stellen. En dat werkt ook!
Waterdrager
Mijn beste druppelfoto tot nu toe! Ik ben er blij mee.
Dit mosje heeft in ieder geval een zware last te dragen. Net zoals het volgende stel. Maar omdat deze op een kouder plekje staan is het ijs nog niet gesmolten.
Tweeling
Net als ik kunnen deze twee wel wat warmte gebruiken. Helaas voor ze kunnen ze de kou niet ontvluchten, zoals ik nu wel ga doen. Met koude vingers zoek ik de behaaglijke warmte van mijn huis weer op. Om daar bij te komen met een dampende kop koffie. Heerlijk! En het is ook heerlijk om weer bezig te zijn geweest met macrofotografie. Dat was al weer veel te lang geleden.
En NU wil ik lente!!!!!!
Flamingo’s in Nederland
3 maart 2013
Het klinkt voor veel mensen onwaarschijnlijk, maar ook in Nederland komen wilde flamingo’s voor. En op dit moment zit er een groep in het Veluwemeer. Voor mij natuurlijk een mooie gelegenheid om te proberen daar een paar foto’s van te maken. Geen idee of ze een beetje benaderbaar zijn en of ze dichtbij genoeg zitten. Maar het is zeker het proberen waard om te gaan kijken. Alleen al om eens flamingo’s te zien die niet in een dierentuin wonen.
Dus ga ik vandaag op weg naar de randmeren. Helaas is het weer grijs en onderweg begint het zelfs te regenen. Ik kom aan op de plek en laat mijn camera in de auto. Eerst maar eens de boel verkennen. Er is nu toch nog te weinig licht voor goede foto’s. Ik loop een klein stukje en kom op een strandje. Er hangt een behoorlijke mistlaag over het water. Niets te zien dus! Ja, wat nu? Dan maar een stukje wandelen langs het water. Veel meeuwen, kuifeenden en meerkoeten, maar geen flamingo te zien. Als ze er al zijn, zitten ze verder op het water in de mist.
Langzamerhand begint het dan toch wat lichter te worden en de mist veranderd in een lichtere nevel. Na mijn wandeling kom ik weer terug op het strandje waar ik gestart was. Ik hoor nu een soort van gekakel en ja hoor! De groep flamingo’s zitten gezellig met elkaar te kletsen! Niet echt dichtbij, maar wel al prachtig om te zien. Mijn camera ligt nog steeds in de auto, dus snel loop ik naar de parkeerplaats. Dan kan ik mijn eerste foto van de groep maken.
Flamingo’s in het Veluwemeer
Omdat het nog steeds vrij donker is geen topfoto, maar ik ben er toch erg blij mee.
Als je goed kijkt kun je twee verschillende soorten ontdekken: de Chileense Flamingo (Phoenicopterus chilensis) en de Grote Flamingo (Phoenicopterus roseus). De opvallendste verschillen zijn dat de Chileense wat kleiner is en de snavel is voor de helft zwart. De Grote Flamingo is dus groter, heeft minder zwart op de snavel en heeft roze poten. Dit in tegenstelling tot de Chileense die grijsgroene poten heeft. Ik ontdek in deze groep 7 Grote Flamingo’s en een stuk of 20 Chileense.
Heel langzaam klaart het wat op. En eindelijk, naar ongeveer anderhalf uur, heb ik voldoende licht om echt mooie foto’s te maken. En dat levert dan onderstaand, on-Nederlands beeld op.
Subtropisch Nederland
Eigenlijk zit alles mee bij het maken van deze foto: de wind is gaan liggen, de nevel zorgt voor een intiem sfeertje en de vogels nemen mooie poses aan. Hier wordt ik dus blij van!
Zeer waarschijnlijk komen deze flamingo’s uit het meest noordelijke broedgebied in Europa: Het Zwillbrocker Venn in Duitsland net over de grens bij Groenlo. Daar broed een gemengde groep flamingo’s, die naast die hier aanwezige vogels ook, nog een derde soort herbergt: de Caribische Flamingo (Phoenicopterus ruber). De twee soorten van de andere kant van de Atlantische Oceaan zijn ontsnapte vogels, of nazaten daarvan. Van de Grote Flamingo’s is het minder duidelijk. Waarschijnlijk is het een menggroep van verwilderde en “echte” wilde exemplaren.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn flamingo’s geen tropische vogels. Ze kunnen de winterkou best verdragen. Ze hebben alleen open water nodig om te foerageren. Het is heel goed mogelijk dat sommige exemplaren onze contreien ontdekt en gekoloniseerd hebben.
Tot zover de “les”. Terug naar waarvoor we hier zijn: de prachtige flamingo’s! Vanuit het niets gaat de hele groep ineens de lucht in. Gelukkig was ik attent en kon ik de start van dit spektakel vastleggen. Zo met de vleugels open zie je ook de intens roze kleur.
Begin van de start
En dan vertrekt de hele groep.
Met zijn allen de lucht in
Ik denk dat ze nu wel snel uit het zicht verdwijnen, maar tot mijn verbazing en vreugde blijven ze rondjes vliegen boven de plek waar ze net zaten. Dit geeft mij de gelegenheid om een paar vluchtfoto’s te maken.
Formatie
Als ze op een bepaalde manier in de bocht hangen worden ze mooi door het nu aanwezige waterige zonnetje beschenen. Hierdoor komen de prachtige kleuren nog mooier uit.
In de bocht
Na zo een tijdje rondjes te vliegen, krijgen ze er blijkbaar genoeg van. In kleine groepjes landen ze weer op ongeveer dezelfde plek als eerder. Kijk zo hou je een fotograaf lekker bezig. Want dit moet natuurlijk ook weer vastgelegd worden.
Touchdown
Prima ballerina’s pur sang als je het mij vraagt. Waarom heet het bekende ballet eigenlijk “het Zwanemeer”? Wat mij betreft maken we er “het Flamingomeer” van. Hoewel dat toch wel minder lekker bekt.
Ja, wat kan ik er nog meer van zeggen. Het was een topochtend! En ik denk dat juist door het nevelige weer ik deze mooie foto’s heb kunnen maken. Als het zonnig was geweest waren de achtergronden van de foto’s een stuk onrustiger geworden. Nu kon ik een mooie sfeer neerzetten en komen de vogels mooi uit.
Mocht je meer willen lezen over flamingo’s in Nederland, kijk dan eens op deze site: http://home.kpn.nl/deleek30/index.htm.
Ik hoop dat jullie net zo genoten hebben als ik van deze prachtige vogels, die je dus zo maar tegen het lijf kan lopen. Ook in ons koude kikkerlandje!
René Vos natuurfotografie 