De Oostvaardersplassen vervelen nooit
17 augustus 2013
Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.
Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.
Het trio
Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.
In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien. Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.
IJsvogelsilhouet
Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?
Op het takje
Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!
Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.
Poetsbeurt
Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?
Leucisme?
Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.
Wat hoor ik toch?
Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.
Lepelaar heeft beet
Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!
Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.
Icarusman
Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.
Wespenspin
Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.
Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.
Close-up icarusblauwtje
Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.
Op een mooi plekje
En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!
Op pad in de AWD
9 augustus 2013
Meestal beslis ik een dag van te voren waar ik naar toe ga, maar vandaag stond al een aantal weken in mijn agenda. Ik had namelijk afgesproken met Dick om boomkikkers te gaan zoeken. Helaas was het inmiddels duidelijk geworden dat die waarschijnlijk dusdanig verstoord zijn in de afgelopen tijd, dat ze er niet meer waren. Te triest voor woorden natuurlijk 😦
Maar uiteraard gaan we wel op pad en wie weet kunnen we ze toch nog terugvinden. Zal een speld in een hooiberg worden, maar niet geprobeerd is altijd mis. En er is natuurlijk nog genoeg ander moois te zien! Ik ben er wat eerder en loop eerst nog even een rondje alleen. Al gauw kom ik de eerste damhertjes tegen. Het is nog vrij donker in het bos, maar deze hertjes stonden net een beetje in het licht.
In het bos
Jammer dat het kleintje er net achter staat.
Ik loop verder en kom bij een open plek. Mijn oog valt op een libel, die nog nat van de dauw aan een stengel hangt. Kijk dat is waar ik naar op zoek ben. De macrolens wordt op de camera geschroefd en ik bekijk onder welke hoek ik dit diertje het beste kan fotograferen. Eerst maar eens van achteren.
Dauwlibel
Wel aardig, maar het sprankelt nog niet echt. Dan maar eens proberen om met het tegenlicht te werken. Belangrijk vind ik dat je nog wel een oog van de libel kan zien. Dus even zoeken naar de goede positie en dan afdrukken.
Swarovski kristal
Dit ziet er toch net even sprankelender uit! Bij deze foto’s heb ik voor het eerst gebruik gemaakt van live-view bij het scherpstellen. En ik moet zeggen dat me dat erg bevalt. Je ziet dan op je scherm waarop je scherpstelt en je kunt dat ook nog eens vergroten. Ik ga dat zeker bij macrofoto’s vaker gebruiken!
Het wordt nu tijd om naar de afgesproken plek te gaan en samen met Dick de duinen te gaan verkennen. Hij woont hier vlak bij en is dus beter bekend in dit gebied. Ik laat me graag rondleiden. Hij weet in welk gebied we de boomkikkers moeten zoeken, maar niet precies waar. We kijken dus goed bij poeltjes en braamstruiken en ondertussen houden we onze ogen open voor al het andere moois. Zoals deze juffer, die ondanks de dauw al in staat is om te vliegen. Gelukkig blijft hij lang genoeg zitten voor een foto.
Watersnuffel
Lijkt me wel verfrissend zo’n ochtend-dauw-douche.
We struinen verder, maar boomkikkers zien we niet. Wel heel veel braamstruiken. Had eigenlijk een foto moeten maken van een braam voor in dit blog. Helaas…. vergeten 😉
Wat we wel zien zijn een aantal van deze springertjes. Ze zitten in het zand en kunnen behoorlijke sprongen maken. Maar als je ze voorzichtig benaderd blijven ze wel zitten.
Blauwvleugelsprinkhaan
Deze naam heeft ie omdat de achtervleugels opvallen blauw gekleurd zijn. Maar dat zie je alleen als ze wegvliegen en niet als ze zo op het zand zitten.
Even daarna zie ik opeens iets opvallends zitten. Het blijkt een Grote Beer te zijn.
Grote Beer
Het is een dagactieve nachtvlinder en voor mij is dit de eerste ontmoeting met deze prachtige soort. Ik vind het wel een toepasselijke naam. Hij heeft echt een berenvachtje op zijn rug.
Hierna gaan we nog even naar de zonnedauw, maar de foto’s die ik daar gemaakt heb zijn helaas niet door de keuring gekomen. Wel voor het eerst nu ook bloeiende zonnedauw gezien. Dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Het was leuk om weer eens met iemand op pad te gaan. En ik ben op plekjes gekomen waar ik alleen nooit zou zijn geweest, Dank je Dick voor de rondleiding! En ik hoop dat de boomkikkers in de AWD ooit weer eens ergens opduiken.
IJsvogels
8 augustus 2013
De afgelopen weken ben ik twee keer naar de Lepelaarhut geweest voor de ijsvogels. Een inmiddels overbekende plek. Helaas zou ik bijna zeggen. Waar je eerst nog rustig een ochtendje met zijn tweeën of zelfs alleen kon genieten, staan er nu om half 7 al een man of 6 zich te verdringen voor de kijkgaten. Maar ja, ik kan ze ook geen ongelijk geven. Het is een fantastische plek en zo dicht bij mijn huis.
Op mijn eerste bezoekje was het nog redelijk rustig. Misschien ook omdat het vrij donker en bewolkt weer was. Gelukkig lieten de ijsvogels mij niet in de steek.
Jong mannetje
Onder andere aan de pootjes kun je zien dat dit een jong exemplaar is. Bij een volwassen vogel zijn die helder rood. De takken met het spinnenrag zijn kenmerkend voor de Lepelaarplassen.
Omdat ik inmiddels genoeg foto’s van ijsvogels heb ben je altijd op zoek naar iets anders dan een simpel vogeltje op een tak. Maar dan moeten de diertjes en de omstandigheden natuurlijk nog meewerken.
Loerend naar een visje
Het mooiste is natuurlijk een ijsvogel met een vis in zijn snavel, of duikend of vliegend. Maar dat zit er nu niet in. Door de donkere omstandigheden zijn de ISO-waarden hoog en de sluitertijden te lang voor actiefoto’s. Op onderstaande foto verliest hij bijna zijn evenwicht, waardoor hij even moet corrigeren met zijn vleugels.
Uit balans
Tot nu toe toch ‘gewoon’ vogels op takjes dus. Maar gelukkig komt er nog een toegift. Even later landt er eentje in de wilg naast de hut. Een beetje verscholen tussen de takken. Maar dat levert wel een mooie onscherpe omgeving op, waardoor er een bijna surrealistisch plaatje ontstaat.
In de wilg
De onscherpte wordt zowel door takken op de voorgrond als op de achtergrond gevormd. Een mooie afsluiting van deze ochtend.
Als ik op een andere dag nog eens terug ga is het heel ander weer: een strakblauwe hemel kondigt een prachtige zomerdag aan. En dat is te merken in de hut: het is er erg druk. Gelukkig kan ik nog een plekje vinden en dan begint het wachten. Ik zit aan de kant waar het eerst de zon op de takken valt en dat is geen ongelukkige plek.
In het zonnetje
Je ziet gelijk wat een verschil een beetje zon maakt. De kleuren zijn nu veel helderder en mooier. Ook aan de schaduwkant van de hut ratelen de camera’s. IJsvogel nummer twee is ook gearriveerd. Maar ik concentreer me op de paar stokjes die in het zonlicht staan.
Door een haperende autofocus mis ik de foto van een ijsvogel met vis. Balen natuurlijk. Een niet werkende AF gebeurt me vaker de laatste tijd als ik de extender er tussen heb. Heb al geprobeerd de contacten schoon te maken, maar dat heeft niet geholpen. Even de camera van de lens en er weer op verhelpt het probleem tijdelijk, maar het moment is dan natuurlijk verdwenen 😦 .
Dus heb ik weer een foto van een vogeltje op een takje. Maar ik vind de compositie wel mooi van deze.
Na de gegeten vis
En eigenlijk mag ik natuurlijk niet klagen. Er zijn hele hordes fotografen die maar wat graag bovenstaande foto zouden willen maken.
Maar toch zit ik nog te wachten op die actiefoto. En het moment komt ook! Als een vogel na een tijdje te hebben gezeten wegvliegt, blijft hij een fractie van een seconde “hangen” boven de tak. Net lang genoeg voor deze foto.
In de lucht!
Je kunt je vast wel voorstellen hoe blij ik met deze foto ben. Natuurlijk kan er nog van alles beter, maar ik zal die laatste zijn die daarover gaat zeuren. Wat is het toch een lekker gevoel als je weet dat je een foto hebt gemaakt die al zo lang in je hoofd zit.
Dank voor je belangstelling en tot mijn volgende blog!
René Vos natuurfotografie 