De Oostvaardersplassen vervelen nooit

17 augustus 2013

Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.

Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.

Het trio

Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.

In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en  twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien.  Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.

IJsvogelsilhouet

Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?

Op het takje

Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!

Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.

Poetsbeurt

Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?

Leucisme?

Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.

Wat hoor ik toch?

Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.

Lepelaar heeft beet

Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!

Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.

Icarusman

Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.

Wespenspin

Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.

Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.

Close-up icarusblauwtje

Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.

Op een mooi plekje

En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!