Afscheid van de zomer
22 september 2013
Het is eind september. Dagen worden korter, temperaturen worden lager en buien trekken over het land. Het is onmiskenbaar: de zomer is voorbij en de natuur ondergaat de subtiele transformatie naar de herfst. Alleen was ik er nog niet klaar voor! Tot nu toe verzet ik mij tegen deze overgang en weiger ik het onvermijdelijke onder ogen te zien. Nog geen paddenstoelen voor mijn lens!
Tot nu toe zeg ik, want vandaag heb ik me overgegeven. Ik ben om en heb besloten mijn ogen niet meer sluiten voor de toch altijd fotogenieke paddenstoelen en andere herfsttaferelen. En natuurlijk is de herfst een prachtig seizoen om te fotograferen.
Ik ben weer eens bij het infocentrum van de Oostvaardersplassen in Lelystad en dan kijk ik altijd eerst even of er wat te zien is vanuit de vogelkijkhut. Vandaag zijn het groepjes grauwe ganzen.
Grauwe ganzen
In het grijze ochtendlicht staan ze toilet te maken.
Dan loop ik het gebied in en zie al snel de eerste paddenstoelen. Een zwavelzwam in dit geval. Onder aan de grote plakken hangen allemaal druppels. Dat vraagt natuurlijk om een close-up!
Zwavelzwam
Ik denk eerst dat het dauw is, maar verder zie ik helemaal geen dauwdruppel. Alleen aan de onderkant van deze zwam. Als ik later op de pc dit ga uitzoeken blijkt het om zogenaamde guttatiedruppels te gaan. Dit verschijnsel ontstaat als een paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Weer wat geleerd! En zo is de eerste paddenstoelenfoto van deze herfst gelijk een heel bijzondere.
Ik loop verder tussen de bomen, maar echt veel interessants zie ik niet. Het is een beetje net niet allemaal. De paddenstoelen zijn nog niet echt talrijk en de bloemetjes zijn over de top van hun schoonheid heen. Een goed voorbeeld daarvan zijn deze bloemetjes van de kamille.
Op zijn retour
Ik besluit weer richting auto te gaan en wil nog even langs het koppeltje zwanen gaan. Die zitten er altijd in de kleine plas naast het wandelpad. Zolang ik mij herinner woont er een stel. Ik weet niet of het altijd dezelfde zijn, maar ik denk maar dat het zo is. Is wel een soort van geruststellende gedachte.
Omdat ze gewend zijn aan mensen zijn ze niet schuw. Dat brengt mij op de gedachte om eens de groothoeklens te gebruiken. Dat geeft dan gelijk een heel ander beeld.
Groothoekzwaan
Jammer dat de lucht zo grijs is, maar ik vind het wel wat hebben. Om deze foto te maken hou ik mijn camera vlak boven het water en druk blind af. Ik heb geen kantelbaar scherm en heb ook geen zin om op mijn buik in de modder te gaan liggen.
Niet snel hierna komt ook zwaan nummer twee in beeld en samen gaan ze lekker snorkelen.
Synchroonzwemmen
Het blijven prachtige sierlijke vogels.
Maar de tijd tikt door en ik moet weer verder. Net had ik het over bloemen die niet zo mooi meer zijn, maar toch is er nog een soort in dit gebied die nog volop in bloei staat: haagwinde. Onkruid als je het in je tuin hebt, maar hier mogen ze lekker woekeren.
Haagwinde
Toch nog een vleugje zomer!
Maar ik eindig dit blog toch met een herfstfoto. Deze kleine zwammetjes groeiden op een boomstam. Door vanaf een laag standpunt te fotograferen kreeg ik het bladerdak als achtergrond, waardoor het licht naar beneden valt.
Kleine stoeltjes
Ik let er dan goed op dat het zwammetje mooi in de lichte plek op de achtergrond valt.
En zo is de overgang van zomer naar herfst voltooid. Ik ben er nu klaar voor! Laat de kleurenpracht, de mist en de paddenstoelen maar komen. Dus vanaf nu kunnen jullie veel herfsttaferelen verwachten op mijn blog. Hopelijk wordt het een prachtige tijd met veel fotomogelijkheden.
Bedankt voor de interesse en tot een volgend blog!
Hulshorsterzand, worstelen met het landschap
15 september 2013
Vandaag is het Hulshorsterzand mijn bestemming. Een zandverstuiving op de Veluwe. Ik hoop op een beetje nevel en een mooie zonsopkomst. Ik ga me weer wagen aan één van de moeilijkste disciplines in de natuurfotografie: landschappen. Ik vind dat in ieder geval wel. Hoe vaak sta je niet in een prachtige omgeving, maar zie je dat op de foto’s niet terug? Ik heb dat in ieder geval regelmatig.
Maar vandaag ga ik weer oefenen! Helaas is de zonsopkomst niet zo spectaculair als ik gehoopt had en ook de nevel laat het afweten. Natuurlijk ga ik wel aan de slag en als de zon achter de horizon vandaan gekropen is kleuren de wolken flets oranje.
Fletse zonsopkomst
Wel aardig, maar de wow-factor ontbreekt. Daar heb je, denk ik, toch betere (lees sfeervollere) omstandigheden voor nodig.
De lucht trekt nog verder dicht en de zon verdwijnt achter de wolken. Ik wandel verder en probeer lijnen in het landschap te zien. Die kun je dan gebruiken om perspectief en diepte in je foto te krijgen. In dit heideveld gebruik ik het pad hiervoor.
Heidepaadje
De omstandigheden worden nog iets slechter en het begint zelfs iets te miezeren. Maar ook zie ik dat vanuit het westen de blauwe lucht zich langzaam aan het uitbreiden is. Ik ga verder met het maken van foto’s, maar het is het allemaal net niet.
Als ik wel een mooie compositie kan maken besluit ik te wachten tot de zon gaat schijnen. Het duurt ongeveer 20 minuten, maar dan komt de zon ineens vol te voorschijn. Wat een verschil maakt dat zeg! Direct ga ik weer vol goede moed aan de slag.
Zonnig!
Ongelooflijk dat het een half uur geleden nog zo grijs was! Zo te zien blijft de zon de rest van de ochtend volop schijnen. Maar ondanks dat blijf ik worstelen. Ik krijg steeds meer bewondering voor de echte landschapsfotografen.
Om even in een betere mood te komen vervang ik de groothoek door de telelens en ga ik even op vogeltjesjacht. Het is altijd weer spannend om deze mooie beestjes te kieken. Dit piepertje zat op een stronkje tussen het gras. Het is niet voor niets een graspieper!
graspieper
Hoewel het ook geen topfoto is geeft mij dit dan toch meer voldoening dan de landschapsfoto’s van vandaag.
Maar ik wissel toch weer van objectief en ga verder op zoek naar de juiste composities in het landschap. Het is een prachtig gebied, dus ze zullen er zeker zijn. Ik moet ze alleen zien te vinden! En het is natuurlijk ook heerlijk wandelen zo in het zonnetje. Je ziet dat de kleur van de heide al weer op zijn retour is. Toch lijkt het of het hier paarser is geweest dan op andere plekken die ik gezien heb dit jaar.
Heidelandschap
Deze foto vind ik het meest geslaagd deze ochtend. Die paar wolkjes maken toch wel het verschil! Vergelijk maar eens met bovenstaande foto “zonnig”.
Al met al was het behoorlijk worstelen vandaag om er een paar mooie landschapsfoto’s uit te persen. Ik denk ook dat de omstandigheden niet echt meewerkten: geen mooie zonsopkomst, daarna grijs en toen ineens keihard zonlicht. Eigenlijk moet je dan zeggen: “vandaag geen landschappen”. Maar ja, dat is ook weer zo drastisch.
Nu lijkt het wel of ik de hele tijd heb lopen mokken, maar dat is echt niet zo hoor! Ik geniet erg van het buiten zijn en de natuur om me heen. Alleen de foto’s zijn niet helemaal naar mijn zin. Er zijn ergere dingen op de wereld toch? Misschien moet ik maar eens een workshop landschapsfotografie volgen. Of ben ik gewoon geen landschapsfotograaf en haal ik meer voldoening uit de jacht op grote en kleine beestjes? De tijd zal het leren.
Als ik door het bos terug loop naar de auto zie ik het zonlicht op de nog groene beukenbladeren vallen. Die komen dan mooi uit tegen de donkere achtergrond.
Nog geen herfst
De herfstkleuren moeten duidelijk nog komen. Maar ook nu zijn beukenbladeren fotogeniek.
Met gemengde gevoelens stap ik in de auto. Opnieuw heb ik ervaren hoe moeilijk het is om een goede landschapsfoto te maken. Maar toch heb ik een heerlijke ochtend in de buitenlucht gehad. En dat laatste maakt dan toch dat ik met een tevreden gevoel naar huis rij. Een paar uur lekker buiten spelen, dat wil toch iedereen?
Op zoek naar paars
1 september 2013
Wees maar niet bang, dit wordt geen pleidooi voor een nieuw kabinet van VVD, PvdA en D66. Deze zogenaamde paarse coalitie heeft haar kans al eens gehad. Nee, ik ben op zoek naar paarse heide. Nu de heidevelden in het Gooi er bruin bij staan door het heidehaantje moet ik kijken naar alternatieven. Vandaag is eigenlijk mijn enige kans om nog wat mee te pakken van de bloeiende heide en ik kies de Elspeetsche Heide uit.
Ik ben er al vroeg om de zonsopkomst mee te maken. Het is even zoeken naar een mooie plek, omdat ik nog nooit hier geweest ben. Maar gelukkig kun je thuis wel wat dingen van te voren uitzoeken. Google Earth is natuurlijk bekent en ik gebruik zelf vaak nog The Photographer’s Ephemeris. Een programma waarmee je van elke plek op aarde kunt zien waar en hoe laat de zon opkomt en onder gaat. Ik weet dus precies in welke hoek van de hei ik moet zijn om de zon boven het veld te zien opkomen.
Er zijn wel wolken, maar er is net genoeg ruimte voor de zon om bij opkomst er even onderdoor te piepen. Alleen jammer dat het niet nevelig is.
Zonsopkomst boven de Elspeetsche Heide
Misschien is het nog leuk om te vermelden dat ik de voorgrond ingeflitst heb.
Al snel verdwijnt de zon achter de wolken. Ik wandel verder de heide op. Op zoek naar libellen, vlinders en ander klein grut. Helaas is er geen dauw vandaag. Toch zie ik een rups met een paar druppeltjes, maar veel stelt het niet voor.
Heiderups
Geen idee welke soort dit is. Mocht je het weten, dan hoor ik het graag! (Inmiddels heeft Nathalie de naam genoemd: Goudhaaruil).
Ik loop verder, maar er is eigenlijk weinig te beleven. Je kunt dit met recht de grote stille heide noemen. Geen enkel vlindertje of libel te zien. Waarschijnlijk is het nog te koud en zitten ze nog verstopt in de begroeiing. Ik besluit een stukje bos mee te pakken en al snel zie ik een hert op het pad staan. Ze ziet mij ook en gaat er gelijk vandoor. Met in haar spoor een kleintje. Met een soort van rauwe blaf laat ze weten dat er gevaar dreigt. Dan verdwijnen ze tussen de bomen. Geen foto’s, maar wel een mooi moment .
Als ik op goed geluk een zijpad in sla, sta ik plots voor dit bord.
Prikkelbaar
Ik vind de omzetting naar zwart/wit wel passen bij deze foto. Ook heb ik nog een ietsje ruis toegevoegd.
Zo’n bordje respecteer je natuurlijk en ik keer weer om. Dan hoor ik opeens een hoop geritsel een twintigtal meters voor me. Een wild zwijn kiest het hazenpad! En ook nu zie ik weer een kleintje er achteraan rennen. Dat was even schrikken!
Ik loop het bos uit en ben weer op de hei. Bij gebrek aan modellen stort ik mij maar op de heideplantjes zelf. Ik moet zeggen dat de bloei mij behoorlijk tegen valt. De droogte van deze zomer heeft de hei geen goed gedaan. De meeste stukken zijn bruin in plaats van paars 😦 Maar als je inzoomt valt dat natuurlijk niet op.
Bloeiende hei
Natuurlijk maak ik ook nog een aantal landschapsfoto’s, maar ik mis het mooie paars. In onderstaande foto lijkt het nog wel wat door het struikje op de voorgrond.
Toch een beetje paars
Ondanks het bewolkte weer wordt het toch wat warmer en de insecten komen tevoorschijn. Ik zie veel hommels en bijen, En ook een klein groen vliegje. Ongeveer een centimeter groot.
Groen vliegje
Het blijven altijd fascinerende beelden als je vliegen van zo dichtbij ziet. Ik weet hier geen naam aan te koppelen, maar het forum van waarneming.nl biedt uitkomst. Het is een dood ordinaire strontvlieg! Laat ik nu altijd gedacht hebben dat die geel zijn. Blijkbaar dus niet! Maar deze groene variant is wel mooi, dus nog een foto, Nu wat meer van de zijkant.
Strontvlieg
Ondanks dat het niet moeders mooiste is, toch een leuk insect. Toch???
Ook zie ik nu aan aantal vlinders rond fladderen. Meestal gaan ze op het zand zitten, maar eentje houdt even rekening met deze fotograaf en landt op een heidestruikje.
Hooibeestje
Ik had de vleugel ook graag scherp willen hebben, maar je hebt maar één kans. Gelukkig is het oogje wel mooi scherp!
En hiermee komt mijn zoektocht naar paars ten einde. Heb ik het gevonden? Een beetje, maar zo is het nu eenmaal. Misschien dat volgend jaar een beter heidejaar is. En gelukkig kan ik ook genieten zonder paars!
René Vos natuurfotografie 