OVP-vos
19 januari 2014
Veel mensen zijn wel bekend met de vossen in de Oostvaardersplassen. De website van “Volg de Vos” trekt elk jaar duizenden kijkers. Ook ik ben een trouwe volger van de belevenissen van de vossenfamilie die in het hol met de webcam zijn intrek heeft genomen. Zo heb ik vorig jaar de geboorte van de kleine vosjes live meegemaakt!
Ook in het veld zie je zo af en toe deze sluwe jagers. Meestal ver weg en soms, als je geluk hebt, komt het tot een face-to-face ontmoeting. Meestal tot schrik van beide partijen en altijd kort van duur. Maar vandaag loopt het anders!
Ik ben net begonnen aan mijn wandeling als ik een vos zie lopen bij de rietkraag. Het is nog vrij donker, dus het diafragma gaat helemaal open en de ISO-waarde omhoog. Ik maak de eerste foto van de dag.
OVP-vos
Ze heeft me gezien en ik blijf doodstil op mijn hurken zitten. Blijkbaar ziet ze geen gevaar in me, want ze scharrelt langs het weggetje rustig nog een stukje mijn kant op. Zo af en toe even snuffelend tussen het gras en het riet. Dan doet ze, alsof ik er niet ben, haar behoeft recht voor de camera!
Zonder gêne
Ik vind het wel een mooi beeld. En het betekent volgens mij dat ze zich volkomen op haar gemak voelt. Ze komt zelfs nog een beetje dichterbij. Ik hou mijn adem in. Ze gaat op, schat ik, een meter of vijftien rustig voor mij zitten. Hierdoor kan ik dit portret maken.
Vossenportret
Zo heeft ze een heel andere uitstraling dan op de vorige foto. Wat me gelijk opvalt is de teek, die onder haar rechter oor zit. Zo te zien volgezogen met bloed. Honden kunnen de ziekte van Lyme krijgen. Dus vossen vast ook. Hopelijk krijgt ze er geen last van.
Na een tijdje wandelt ze rustig weg en gaat op een afstandje nog even zitten.
Zit!
Hier lijkt ze toch wat onrustiger en de oren liggen nu ook plat. Tijd dus om haar met rust te laten, hoewel ze meer naar mij toekwam dan ik naar haar. Als ze tussen het riet verdwijnt is ze meteen uit het zicht.
Wat een geweldige belevenis weer! Mijn dag kan niet meer stuk. Ik loop verder en geniet van de omgeving. Veel ganzen en eenden en een waterig zonnetje. Maar echt iets interessants kom ik niet meer tegen. Of ik zie het niet. Dat kan natuurlijk ook. Nog te veel met mijn gedachten bij de vos? Het is inmiddels anderhalf uur later en ik besluit terug te lopen. Als ik weer op de plek ben waar ik de vos gezien heb kijk ik natuurlijk goed om me heen. En warempel! Een paar honderd meter verderop loopt een vos. Dat moet dezelfde toch wel zijn? Zo dichtbij als eerder kom ik niet, maar een aantal foto’s kan ik wel maken.
Wat ruikt ze?
Omdat het nu een stuk later is, is het ook wat drukker. Te druk voor de vos en ze gaat er vandoor. Niet dat ze zich haast hoor. In een rustig wandeltempo kuiert ze al snuffelend verder. Nog één keer omkijkend naar de fotograaf als laatste groet.
Afscheid
Wat een prachtig einde van mijn fototochtje. Ik voel me een bevoorrecht mens! Ik heb nooit gedacht dat ik in de Oostvaardersplassen zo’n serie zou kunnen maken! Hopelijk wordt deze vos niet zo tam dat ze gaat bedelen bij de bezoekers. En dat niemand het in zijn hoofd haalt om te gaan voeren, zoals in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Een mooie dame
12 januari 2014
Na een heerlijke ochtend in de Eempolder ben ik van plan om weer naar huis te rijden. Dan zie ik opeens een vogel op een paaltje langs het weiland zitten. Een torenvalk! Omdat ik aan de verkeerde kant van de auto zit rij ik een stuk door, keer en rij langzaam terug. Op het laatst doe ik de motor uit en rol door tot ik in de goede positie sta. Gelukkig blijft de vogel zitten! Raampje omlaag en door mijn zoeker zie ik dat het een vrouwtje is.
Vrouwtje torenvalk
Hier ben ik al een tijdje naar op zoek. Niet te ver weg, goed licht en een exemplaar dat niet gelijk wegvliegt. Ik geloof dat ik een beetje verliefd wordt op deze dame!
Nu is het natuurlijk wel de bedoeling dat ze nog wat leuks gaat doen. Anders wordt het wel een heel erg saaie serie. Gelukkig begint ze zicht te poetsen. Als eerst moeten de restjes muis van tussen haar snavel gepeuterd worden. Toch handig die ingebouwde tandenstokers.
Stokeren
Indrukwekkende klauwen niet waar? Als muis heb je geen schijn van kans als je eenmaal gegrepen bent.
Dit gekrabbeld levert leuke houdingen op. De pose op de volgende foto doet mij een beetje denken aan ‘De Karate Kid’. Alsof ze elk moment kan uithalen met dat ene pootje.
Karate kid
Ze is zeker geen dame om zonder handschoenen aan te pakken!
Nu de snavel schoon is moet natuurlijk ook het verenpak weer op orde worden gemaakt. Elk veertje wordt ontdaan van vuil en weer goed gelegd. Een hele tijd is ze daar mee bezig.
Poetsbeurt
Opeens schrik ze op en kijkt indringend in de verte. Ik zit nog steeds in mijn auto en kan niet zien wat er achter mij gebeurt. Of zou ze genoeg hebben van het geklik van mijn camera?
Indringende blik
Dan wordt duidelijk wat de reden is: twee joggers komen over de polderweg aangerend. Mijn nieuwe vriendin houdt blijkbaar niet van hardlopers, want ze gaat er vandoor.
Tot ziens
En zo eindigt deze prachtige ontmoeting. Ik heb met haar afgesproken dat ze de volgende keer op een wat fotogenieker paaltje gaat zitten en dat ze dan een muis bij zich heeft. Ik ben benieuwd of ze zich aan de afspraak houdt.
Een zonnige zondag
12 januari 2014
Weersvoorspelling: lichte nachtvorst, zonnig en kans op mist. Ideale omstandigheden voor landschapsfotografie. Ik vertrek dus voor zonsopkomst naar de Eempolder. De mist is er niet, maar verder is het prachtig. Het gras is witbevroren en de lucht kleurt al oranje, terwijl de zon achter de horizon wacht tot het tijd is om te verschijnen.
Voor zonsopkomst
Heerlijke serene rust! Een moment om weer tot jezelf te komen.
Na een aantal minuten besluit de zon dat het tijd is en verschijnt ze langzaam aan de horizon. Altijd mooi om mee te maken en elke keer weer anders.
Zonsopkomst
En zo is deze zonnige zondag nu officieel begonnen.
Snel loop ik nog even naar een ander plekje om nog een foto van dit moment te maken. Voor je het weet is het weer afgelopen. Het duurt altijd verrassend kort en de zon wordt al snel te fel om tegen in te fotograferen.
De Eempolder
De zon is nu opgekomen, maar dat wil niet zeggen dat je geen typische ochtendfoto’s meer kan maken. Je moet alleen niet meer recht in de zon fotograferen. Maar de lucht is nog steeds prachtig gekleurd en als je vanuit de juiste hoek kijkt kun je mooie oranje achtergronden krijgen. Ik vind het dan altijd mooi om silhouetten te fotograferen. Bomen doen het goed als silhouet, maar deze keer vind ik een ander onderwerp.
Ochtendsilhouetten
De twee ganzen die overvliegen zijn een mooie bonus.
Grappig is wel dat als je nu de andere kant op kijkt je een heel andere sfeer hebt. Berijpte velden in zacht wit licht. Dan zie ik in die witte wereld een haas voorbij sprinten. Een uitdaging om die op de foto te krijgen. Mijn camera ratelt zo snel die kan en uiteindelijk hou ik één geslaagde foto over.
Turbohaas
Na deze, zeer gewenste onderbreking, richt ik mij weer op de gekleurde lucht. Als ik aan de Eempolder denk zie ik veel hekjes voor me. In de lente met grutto’s en tureluurs erop. Aan hekjes geen gebrek inderdaad. Je zou er bijna een hordenparkoers uit kunnen zetten. Ik gebruik ze als onderwerp voor mijn volgende foto.
Hekjes
Dit zo ongeveer de laatste foto die ik kan maken van het mooie ochtendlicht. De zon klimt hoger en het de kleur verdwijnt. Maar wat een prachtige ochtend was dit zeg! Eén van de mooiste die ik het laatste jaar mee heb mogen maken. Ik loop terug naar de auto en wil weer naar huis rijden.
Als ik een buizerd in het veld zie zitten stop ik toch nog even. Buizerds zie ik genoeg, maar ééntje die blijft zitten is zeldzaam. Toch even meepikken dus.
Polderbuizerd
Toch mooi zo in het berijpte gras.
En dan kom ik nog iets prachtigs tegen. Een mooie dame! Maar daar laat ik in een ander blog de foto’s van zien. Nog even geduld dus. Voor nu is het genoeg en is het nagenieten van deze prachtige zonnige zondag.
Bikkerspolder
5 januari 2014
Mijn eerste blog van het nieuwe jaar! Een nieuwe start en een lege fotomap 2014 op mijn computer. Ben benieuwd waar die mee gevuld wordt dit jaar. Mijn eerste uitje gaat naar de Bikkerspolder bij Bunschoten. Doelen voor vandaag: een mooie foto van een torenvalk en misschien, als het licht goed is, wat mooie polderlandschappen. Ik kom vlak voor zonsopkomst aan. Maar een wolkenband op de oostelijke horizon verhinderd een mooi gekleurde ochtendhemel. Toch zit er wel wat kleur in de lucht als je in tegenovergestelde richting kijkt. De wolken in het westen worden mooi aangestraald door de nog niet zichtbare ochtendzon.
Ochtendtinten
Met de camera op de basaltblokken kon ik dit lage standpunt innemen.
Achter de boom zie je palen van de palendijk. Vroeger lagen langs de hele Zuiderzee palendijken. Nu vind je alleen deze hier. Hij is nagebouwd om te laten zien hoe het vroeger was. Een stukje cultuurhistorie in de polder dus en onderdeel van de eeuwige strijd tegen het water.
Palendijk
Ik verlaat de dijk en rij de polder in. Ondertussen zoekend naar de vogels die hier leven. Die zijn er genoeg, zoals een grote groep knobbelzwanen met zelfs drie zwarte zwanen in hun midden. En ook de door mij gewenste torenvalk hangt stil boven het land te loeren naar een prooi. Alleen deze keer te ver weg voor een foto. Als ik dichterbij kom vertrekt hij naar de andere kant van het veld. Naast vogels zijn er natuurlijk nog de andere inwoners van dit gebied. Schapen bijvoorbeeld. Nu laat ik die meestal links (of rechts) liggen, maar dit groepje stond zo mooi in het tegenlicht dat ik ze wel moest vastleggen.
Polderschapen
Lekker in hun warme wollen jas. Hopelijk hebben ze die deze winter ook nog een keer echt nodig.
In een ander hoek van de polder staat een stuk land gedeeltelijk onder water. Volgens mij is dat expres zo gedaan om de vele watervogels een plekje te geven. Het wemelt er dan ook van de eenden en ganzen. Ik zie zo op het eerste gezicht al honderden smienten, wilde eenden, slobeenden, grauwe ganzen, Canadese ganzen en ook nog een wintertaling. Ik concentreer me deze keer op de smientjes. Prachtige eendjes die de hele tijd met elkaar aan het kwebbelen zijn. Het geluid lijkt meer op fluiten dan op kwaken en het klinkt erg gezellig.
Gekwebbel
Zo heel gezellig is het toch niet. Het mannetje rechts wordt door het koppeltje duidelijk gemaakt dat ie niet welkom is op dit theekransje. Nadat de eenling het heeft opgegeven zwemmen de anderen samen weg. Hier bloeit iets moois op!
Verliefde smientjes
En zo gebeurd er van alles in de plas. Prachtig om gewoon even van te genieten zonder de hele tijd door de camera te loeren.
Dan is het jammer genoeg weer tijd op op huis aan te gaan. De ochtenden in januari duren wat mij betreft veel te kort! Nog even een paar foto’s maken kan nog wel. Dit mannetje maakte veel werk van zijn ochtendtoilet. Ook plannen om op vrijersvoeten te gaan?
Poetsbeurt
En zo mag ik mijn eerste fototochtje van dit jaar geslaagd noemen. Dat er maar vele mogen volgen!
Groet, René
René Vos natuurfotografie 