Bidden voor het eten
23 februari 2014
Het lijkt een vreemde titel voor een blog met natuurfoto’s, maar vandaag is het toch toepasselijk. Dit blog gaat namelijk over een torenvalk. En die bidden voordat ze aan de maaltijd kunnen. Niet uit godsdienstige overwegingen, maar om vanuit de lucht hun prooi op te kunnen sporen. Vandaag trof ik opnieuw een valkje in de Eempolder. Misschien wel hetzelfde vrouwtje als de vorige keer: zie Een mooie dame.
Deze keer dus niet op een paaltje, maar in de lucht.
Ik heb al vaker biddende torenvalkjes gefotografeerd, maar of ze zaten te ver weg, of het licht was niet goed, of ik verprutste het zelf. Maar vandaag had ik mazzel. Na deze eerste foto kwam de zon wat meer door de sluierbewolking.
Dat ziet er gelijk een stuk helderder uit! Alleen heb je nu ook meer last van schaduwen.
Het valkje blijft mooi naast de auto hangen. Dan kijkt ze opeens op en werpt me een blik toe. Het kopje is niet helemaal scherp, maar wel een mooie pose.
Ze kijkt zeker even waar dat geklik vandaan komt. Maar meteen concentreert ze zich weer op grond onder zich. Op zoek naar muizen.
Maar blijkbaar is hier niets te vinden en ze verhuisd een paar honderd meter verderop. Ik volg haar en kijk nu iets meer van voren tegen haar aan. De zon is inmiddels weer verdwenen, maar toch vind ik deze foto nog wel de moeite waard. Juist omdat hij van voren genomen is.
Als ze opnieuw een andere plek op zoekt laat ik haar verder met rust. Wat kan ik toch genieten van zo’n moment! Het was prachtig om te zien hoe stil haar kop in de lucht blijft hangen, terwijl haar lijf en vleugels steeds aan het corrigeren zijn. Wat ze ook doet haar kop blijft precies op dezelfde plek!
En zo kan ik weer een mooie ervaring toevoegen aan mijn foto-avonturen.
Afwisseling in de Oostvaarderplassen
16 februari 2014
Eén van de redenen dat ik zo’n fan ben van de Oostvaardersplassen is de enorme diversiteit van het gebied. Natuurlijk zijn de vogels en de zoogdieren vaak de hoofdpersonen in mijn blogs over dit gebied, maar je kunt je ook dagen vermaken met landschapsfotografie en macrofotografie. Ik loop dan ook vaak bepakt en bezakt rond. En ook binnen een bepaald genre heb je enorm veel mogelijkheden. Neem alleen al de grote aantal soorten vogels die er leven. Van goudhaantje tot zeearend, of de ijsvogel, of de blauwborst. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begin ik met het vastleggen van de zonsopkomst. Altijd afwachten of het wat wordt. Deze keer is het niet super spectaculair, maar toch wel aardig.
Het is altijd genieten van dit moment. En perfect om weer tot rust te komen.
De zon komt steeds meer te voorschijn en de lucht kleurt nog wat meer oranje. Een tak van de boom levert een mooi contrast op. Een eerbetoon aan onze oranje schaatsers in Sotsji?
Dan is het tijd om deze plek te verlaten en het gebied in te gaan. Startpunt hierbij is het infocentrum van Staatsbosbeheer. Ik ben nog geen honderd meter verder als mijn eerste model zich al aandient: een aalscholver. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar ze zijn nu in hun broedkleed en dan zien ze er net even wat mooier uit. Daarnaast heb ik nog niet zo heel veel foto’s van deze vogels.
De blauwe reiger op de achtergrond houdt een oogje in het zeil.
Als ik verder loop om nog wat dichter bij te komen zie ik opeens een andere, vrij grote, vogel het hoekje van mijn blikveld binnen vliegen. Hij land en is dan opeens weer verdwenen! Wat was dat? Ik moet even goed zoeken en dan zie ik het: een roerdomp! Een meester in camouflage, maar dit keer heb ik hem in de smiezen. Natuurlijk op een plek waar het riet mijn uitzicht belemmert, maar toch lukt het me om een gaatje te vinden.
Ik ben erg blij met deze foto. Want zo vaak zie je deze soort niet. En hij zit ook nog redelijk vrij in beeld. Als ik snel wat instellingen wil wijzigen van mijn camera en opkijk is hij opeens verdwenen. Ik zoek nog even, maar vind hem niet meer terug. De camouflage doet zijn werk! Normaal gesproken zou dit al een mooi resultaat zijn voor een ochtendje fotograferen. Maar in de OVP kunnen de hoogtepunten zich snel na elkaar aandienen!
Oh ja, de aalscholver in broedkleed moet nog even wachten tot een volgende keer. Die vogel was namelijk gevlogen nadat ik klaar was met de roerdomp. Ik ben natuurlijk in een opperbeste stemming terwijl ik verder wandel. En helemaal als ik op een klein groepje herten stuit. Ze lopen op het pad en grazen langs de rand van het riet. Omdat er in de OVP niet gejaagd wordt zijn ze redelijk te benaderen. Als je een afstand van een meter of 20 houdt, gaan ze lekker door met hun eigen bezigheden. Maar natuurlijk houden ze je wel in de gaten. Zo af en toe komt er een kop omhoog om te checken wat je aan het doen bent en of je niet te dichtbij komt.
Een typische OVP foto met het riet op de achtergrond.
De herten lopen rustig verder het pad af en ik loop rustig achter ze aan. Er op lettend dat ik ze niet opjaag. Ik moet namelijk ook die kant op om bij de kijkhut te komen. Af en toe staan de herten stil en kijken even wat ik aan het doen ben.
De linker heeft wel een bol buikje: zwanger?
Als de herten ten slotte van het pad af gaan kan ik ze rustig passeren. Ik probeer nog wat foto’s te maken van de herten tussen het riet, maar dat levert niet de resultaten op die ik in mijn hoofd heb. Ik loop dus verder, tevreden met dit tweede hoogtepunt van de dag!
En niet veel later volgt al het volgende hoogtepunt! In de top van een boom zit een kleine, grijs/zwarte vogel met een haaksnavel: de klapekster! Niet een ‘echte’ roofvogel, maar dat is wel wat deze zangvogel doet. Zo heb ik hem eens vlak voor mijn ogen een roodborstje van de grond zien plukken! Verder jaagt ie op kleine dieren zoals hagedissen, veldmuizen en grote insecten.
Dit is pas de tweede keer dat ik deze soort zie! En, misschien niet toevallig, op precies dezelfde plek.
Ik loop hierna verder naar de kijkhut, maar veel interessants levert dat niet op. Maar klagen zal ik niet, want dit was weer een topochtend! Een ochtend die je zomaar kunt beleven in de Oostvaardersplassen! Tevreden ga ik huiswaarts.
Delta Schuitenbeek
26 januari 2014
Een nieuwe dag, nieuwe kansen en een nieuw gebied waar ik foto’s ga nemen. Delta Schuitenbeek heet het en het is de kuststrook van de Putterpolder. In die polder ben ik wel eens vaker geweest, maar eigenlijk alleen in de auto. Op jacht naar vogeltjes op paaltjes. Nu parkeer ik de auto bij de dijk en ga te voet verder. Er zijn een aantal strekdammen aangelegd en tussen die dammen en de dijk is een mooi gebied ontstaan voor de vele watervogels die hier overwinteren.
De soort die hier met z’n honderden tegelijk aanwezig zijn is de brandgans. Nu het ochtend wordt verlaten ze het water om te gaan ontbijten in de weilanden. Kleine en grote groepen vliegen over me heen. Een prachtig gezicht en vooral het geluid erbij maakt het tot een heerlijke natuurbelevenis.
Ik heb de mazzel dat de zon net tussen de wolken door piept.
Even verderop zie ik de soort waarvoor ik eigenlijk deze kant opgekomen ben: de kleine zwaan. Die lijkt veel op zijn grotere neef de wilde zwaan, maar is (hoe kan het ook anders) een stuk kleiner. Verder heeft hij minder geel op zijn snavel. Na een aantal foto’s vanaf de dijk ben ik nog niet tevreden. Foto’s die je van boven neemt leveren vaak geen mooie achtergronden op. Ik loop dus de dijk af naar de waterkant. Het valt niet mee om daar een plekje te vinden waar geen riet voor staat en waar ik mijn statief neer kan zetten tussen de basaltblokken. Uiteindelijk lukt het me, maar erg comfortabel lig ik er niet bij. Het resultaat zie je hier onder.
Ook nu vind ik het licht weer erg mooi. Om de andere twee zwanen van deze groep ook in de foto te krijgen heb ik er nog ééntje in een panorama-uitsnede gemaakt.
Ook een mooi beeld toch? Ik maak nog een aantal foto’s, maar veel variatie zit er niet in. Ik hou het dus maar bij deze twee.
Helemaal aan het eind, bij Strand Nulde ligt een kijkhut. Al met al een hele wandeling. Als ik later op google earth kijkt hoever het is kom ik op 4km. En dan moet ik ook nog weer terug lopen!
In de kijkhut zelf zie ik ook weer een groep kleine zwanen, maar op grotere afstand. Ook de andere watervogels wagen zich niet dicht bij de hut. Een grote zilverreiger staat vlak naast de zwanen zijn veren te poetsen. Op een gegeven ogenblik irriteert hij zich ergens aan en begint hij te schreeuwen. Op de foto lijkt het net of hij aan het lachen is.
Om je een beeld te geven van het uitzicht vanuit de hut hier even een overzichtsfoto.
Op de achtergrond zie je de oude zeedijk van de Putterpolder. Via die route ben ik komen lopen. Er zijn slechtere plekken te bedenken toch?
Dan komt er een vogel wat dichter bij de hut: een vrouwtje van de grote zaagbek. Ze land vlak voor de hut, maar zwemt er gelijk weer vandoor. Ik kan toch nog deze foto maken.
Gelukkig kijkt ze net nog even om.
Dan is het ook voor mij tijd om te vertrekken. Ik moet nog een uur teruglopen naar de auto! Dus statief op de nek en een flinke pas erin. Als ik zo langs een slootje loop zie ik opeens een blauwe schicht voorbij schieten: een ijsvogeltje! Als een volleerd coureur scheurt ie over het water en verdwijnt uit het zicht. Toch altijd weer gaaf om er één te zien, ook al is het maar in een flits. Even later loop ik weer op de dijk en kijk of ik nog wat leuks in het water zie. En deze pijlstaart is zeker leuk!
Een prachtige eend en ik zie ze niet al te vaak. Daarom ben ik best blij met deze foto, ook al is het fotografisch nou niet echt een hoogstandje. Ik vervolg mijn weg en als ik vlak bij de auto ben zie ik nog een eendje zitten. Niet in het water deze keer, maar op een basaltblok onder aan de dijk. Het is even zoeken naar een opening tussen het riet, maar uiteindelijk kan ik deze foto maken.
Ze houdt me goed in de gaten, maar blijft gelukkig rustig staan.
En zo kom ik weer bij de auto. Een fikse wandeling, maar het was het zeker waard. En een beetje beweging is voor niemand verkeerd!