Drenthe
27 april 2014
Ik woon al jaren tot grote tevredenheid in Almere, maar ik kom als geboren Drent nog regelmatig in mijn geboorteprovincie. Meestal blijft dat beperkt tot familiebezoek en is er geen tijd om er op uit te trekken met mijn camera. Dit weekend kan ik zondagochtend wel even op pad. Ik besluit naar de Gasterse Duinen te gaan. Een klein gebied met heide en omgeven door velden met kleine beken.
Helaas is het grauw en grijs weer vanmorgen. Geen mooie landschapsfoto’s dus deze keer. Alleen dit hunebed moet ik natuurlijk wel even vastleggen.
Hunebed
Van de 54 hunebedden in Nederland staan er 52 in Drenthe. De andere twee vind je in Groningen.
Net als hunebedden is ook het Drentse heideschaap onlosmakelijk verbonden met deze provincie. En laten die nu vlak achter het hunebed liggen!
Drents Heideschaap
Wist je dat dit het oudste schapenras van West-Europa is? Ik niet, maar lees het net op Wikipedia 😉
Ik loop verder de hei op. Omdat door het grijze weer de landschapsfoto’s niet mooi worden, speur ik naar kleine beestjes. Ik zie een mooie behaarde rups, maar deze zit zo verstopt tussen de heidestruiken, dat ik hem maar laat zitten. Wel zie ik een klein vlindertje. Deze zit mooi hoog en hier kan ik dus even lekker mee aan de gang. uiteindelijk is dit het resultaat.
Gewone Heispanner
Het is het vrouwtje van de Gewone Heispanner, met dank aan het forum van Vroege Vogels voor de naam.
Ik loop verder en verlaat het heideveld en kom terecht in een stukje bos. Daar groeien een heleboel kleine witte bloemetjes: bosanemoontjes? Het blijkt Grote Muur te zijn (met dank aan Luuk). Het is even zoeken om er een mooie foto van te maken. Daar heb ik wel vaker last van met bloemen. Gelukkig lukt het na een tijdje wel.
Grote Muur
Ik blijf nog even in het plantenrijk. Mijn oog valt op een jonge varen, die een wel hele mooie vorm heeft: ❤
Hart voor de natuur
Ik loop het bos uit en kom in de open velden. Een stroompje klatert gezellig er door heen. Ik moet zeker nog eens terug als het weer wat beter is. Dan zullen de bloemen open staan en zich in een explosie van kleur laten bewonderen. Een Grote Canadese Gans heeft daar geen oog voor. Die is op zoek naar iets eetbaars tussen de paardebloemen.
Grote Canadese Gans
Zo wandel ik een tijdje over de velden en geniet van de omgeving. Even later kom ik terug op de hei, waar een tweetal konijntjes mij in de gaten houdt.
Heidekonijn
Als ik verder loop verdwijnen ze snel in hun hol.
Ik ben nu weer terug bij het hunebed. De schapen liggen nog steeds rustig onder de bomen en trekken zich weinig van mij aan.
Luieren
Het leven is zo slecht nog niet!
Mijn rondje van vandaag zit er weer op. Ik hoop toch vaker in deze mooie provincie op pad te kunnen gaan. Maar er zijn nog zo veel gebieden waar ik nog naar toe moet om te fotograferen. Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met deze prachtige hobby.
Het oranjetipje
20 april 2014
Vandaag maar weer eens een poging ondernomen om het oranjetipje te vinden. Nadat mijn zoektocht vorige week zonder resultaat bleef, ging ik vanmorgen naar een ander gebied. Volgens waarneming.nl moeten ze hier rondfladderen.
Ik zet mijn auto aan de kant van het pad en loop richting de bosrand. Zoals overal in de Flevopolder kleuren de bermen geel van de gele mosterd. Een plant die vaak wordt verward met koolzaad, maar die bloeit veel later in het jaar. Ik speur de bloemen af en warempel zie ik een oranjetipje zitten! Eureka!!
Eerst maar even met de telelens van afstand een foto maken. Er is geen dauw vandaag en ik weet niet of hij al voldoende is opgewarmd om weg te vliegen.
Oranjetipje
Het lijkt of de vlinder er nog niet aan toe is om weg te vliegen. Ik verwissel dus de tele- voor de macrolens en kruip er dichter op. Gelukkig blijft hij rustig zitten. Ik probeer de andere bloemen te gebruiken om een wat ander beeld te creëren.
Tussen het mosterdzaad
Hmmm…., niet helemaal tevreden over deze foto. Soms werkt een idee gewoonweg niet, of zijn de omstandigheden niet geschikt. Ik probeer het eens van de andere kant. Wel heb ik nu tegenlicht, maar misschien pakt dat wel goed uit.
De ander kant
Deze vind ik wel geslaagd!
Ik kan er natuurlijk ook nog dichter op kruipen. Dan krijg je dit:
Close-up
Dan kijk ik nog verder in dit veld, maar mijn vlindertje blijkt de enige te zijn. Nog een mazzel dat ik hem zag zitten. Op een gegeven moment ben je natuurlijk wel uitgekeken op zo’n diertje. Ik wil al weer weggaan als ik opeens een rood blad van de veldzuring zie liggen. Ik krijg een ideetje. Het vraagt enig knutselwerk, maar dan kan ik het blad achter het vlindertje plaatsen.
Natuurlijk kun je discussiëren of het in de natuurfotografie toegestaan is veranderingen aan te brengen in de omgeving. Ik heb er zelf niet zo veel moeite mee. Een takje of wat bladeren wegleggen, wat grasjes uit beeld houden en dat soort dingen vind ik geen probleem. En dit blad lag tenslotte naast het plantje waar de vlinder op zat. Uiteindelijk zal iedereen zelf de afweging moeten maken wat je voor jezelf nog aanvaardbaar vind. Al vind ik wel dat je altijd eerlijk moet zijn over hoe een foto tot stand is gekomen.
Kleurrijke achtergrond
Zo heb ik dan eindelijk mijn oranjetipje voor de lens gehad. Al was het er dan maar één.
Languit in het gras
13 april 2014
Na de laatste tijd veel bezig te zijn geweest met vogels is het vandaag hoog tijd om het macro-seizoen af te trappen. En omdat je een doel moet hebben in je leven, ga ik vandaag voor oranjetipjes op pinksterbloemen. Een klassieke combinatie van vlinder een bloem. Helaas ben ik tot vandaag dit prachtige vlindertje nog nooit tegen gekomen. Omdat vlinders in de vroege ochtend nog moeten opwarmen en daardoor makkelijker te fotograferen zijn, ben ik weer bijtijds op pad.
De zon komt net op als ik bij het pinksterbloemenveld kom. Genoeg bloemen, dus het is nu speuren naar de kleine vlindertjes. Die zie ik niet gelijk. Maar om toch te profiteren van het vroege ochtendlicht duik ik het natte gras in en ga aan de slag met de alleen de bloemen.
Pinksterbloem
De dauwdruppels zorgen voor het mooie achtergrondeffect, ook wel bekend als bokeh. Bokeh is afgeleid van het Jpanse woord bokeaji, wat ‘onscherp’ betekent. Bokeh wordt in de fotografie gebruikt om de esthetische kwaliteit van onscherpte uit aan te geven.
Nu ik hier toch lig kan ik net zo goed die dauwdruppels nog even op de foto zetten.
Dauw
Het zijn kleine druppeltjes, maar met zijn allen kunnen ze je een behoorlijk nat pak bezorgen. Daarom heb ik altijd een vuilniszak in de fototas om op te liggen.
Het is heerlijk om zo met het licht en de camera te spelen. Maar ik was op zoek naar oranjetipjes, dus ik ga verder. Ik bekijk alle bloemen om te zien of er een vlindertje op zit. Maar volgens mij hebben ze dit veld nog niet ontdekt. Geen vlinder te zien! Dus verleg ik mijn aandacht maar volledig naar de bloemen en het andere groen wat hier groeit.
Warm licht
Het is altijd lastig om een bloem te vinden die mooi uitkomt tussen het gras en de andere bloemen. Het wordt al snel te druk. Dit exemplaar stak net iets verder boven het gras uit en kwam dus mooi vrij te staan.
Maar niet alleen de bloemen waren fotogeniek. Dit plantje, waarvan ik de naam niet weet, was een echte druppelvanger. Dat zijn van die dingen waar je normaal gesproken al snel aan voorbij loopt. Maar met een camera, en een goed oog worden het juweeltjes.
Druppelvanger
Tot nu toe heb ik mij steeds geconcentreerd op één plantje en op de achtergrond. Maar je kunt natuurlijk ook meerdere bloemen in je foto betrekken. Het grappige is dat ik niet meer weet of het tweede bloempje nu voor of achter de grote staat. Voor het beeld maakt dat niet uit.
Herhaling
Ik kan me voorstellen dat je nu vlekken voor je ogen begint te zien van al die bokehcirkels. Daarom als afsluiting nog een foto die niet met tegenlicht is genomen. Het licht is dan volkomen anders en de cirkels zijn er dan niet.
Dauwbloempje
De zon is inmiddels al een stuk hoger komen te staan en het gras droogt snel op. Ik blijf nog even door fotograferen, maar de sfeer is weg en ik besluit dat het mooi geweest is. De oranjetipjes blijven dus nog even op mijn to-do-lijstje staan. Maar het was weer genieten om met macrofotografie bezig te zijn geweest.
Bos-Vogelhut Hoenderloo
1 april 2014
Op 1 april, en dat is geen grap, was ik door mijn oudcollega en mede fotoblogger Dick uitgenodigd om een dagje in Bos-Vogelhut Hoenderloo te fotograferen. Het zou voor ons beide de eerste keer in een fotohut worden. We hadden natuurlijk een hele lijst met droomsoorten opgesteld: sperwer, groene specht, eekhoorn, kuifmees en zo ging het nog wel even door. Vol verwachting klopte ons hart!
We hadden een mooie dag uitgekozen: vrij zonnig en een lekkere temperatuur. Om half tien zaten we in de comfortabele hut en kon de show beginnen. Soms was het doodstil en op andere momenten was het een komen en gaan van verschillende soorten. Dan ratelden de Nikon en Canon gebroederlijk naast elkaar.
Ik heb lang nagedacht hoe ik al die foto’s in een blogje moet persen. Ik denk dat ik eerst maar even een overzicht ga geven van de soorten die we gezien hebben. In latere blogs zal ik nog eens wat nader ingaan op een bepaalde soort of leuke momenten.
De eerste die ons kwam begroeten was een boomklever. Een soort die ik nog nooit had kunnen fotograferen.
Boomklever
Deze is een aantal keren langs gekomen, maar hierna heb ik hem niet meer zo mooi kunnen vastleggen. Een andere regelmatige bezoeker was de Grote Bonte Specht. Deze kwam zelfs zo dichtbij dat ik niet meer kon scherpstellen!
Grote Bonte Specht
Het roodborstje mag natuurlijk niet ontbreken. Deze was ook de hele dag aanwezig.
Roodborstje
Vinkjes hebben we ook gezien. Vaak wat verder naar achteren, maar deze kwam even wat dichterbij. Ik had mijn vaste 300mm lens mee. Een prachtige lens, maar het nadeel is dat je niet kunt uitzoomen. Soms zaten de vogels te dichtbij om een mooie compositie te maken.
Mannetjes vink
De mussen huisden in de haag aan de zijkant. Hun gekwetter kon je de hele tijd horen. Ook deze “gewone” vogel mag natuurlijk niet ontbreken in dit overzicht. Onderstaand het vrouwtje, dat er even mooi voor ging zitten.
Huismus dame
Kwamen de vorige soorten min of meer regelmatig even langs, deze tjiftjaf hebben we één keer langs zien komen. Maar hij had dan wel weer een lekker hapje bij zich!
Tjiftjaf met bromvlieg
Hij zat wel ver naar achteren, dus moest wel even flink croppen.
Deze heggenmus scharrelde zo af en toe over de bodem. Dat levert meestal niet de spannendste foto’s op. Ik was dus blij dat ie even op het mos ging zitten.
Heggenmus
De grootste vogel die we zagen was de houtduif. Vanwege de afstand was een portretje de enig mogelijke optie.
Houtduif
Ook kwam er een paartje groenlingen langs. Een mooi vogeltje, waarvan hieronder het vrouwtje is gefotografeerd.
Groenling
Eén van de leukste tuinvogels is natuurlijk de pimpelmees. Erg beweeglijk, dus lastig vast te leggen. Deze ging net even goed zitten, zodat ik een mooi lenteplaatje met de katjes kon maken.
Pimpelmees in lentestemming
De appelvink stond natuurlijk hoog op ons lijstje met wenssoorten. En we werden niet teleurgesteld. Regelmatig kwamen ze langs. Prachtig om te zien hoe ze de zonnebloempitten kraken met hun grote snavel. Toch heb ik geprobeerd om het voer zo veel mogelijk buiten beeld te houden. Wat bij deze soort wel eens lastig was omdat ze continue aan het smikkelen waren. Vaak zag je op de foto’s een stukje voer in de snavel.
Appelvink
De gaai is een schuwe vogel. Je ziet ze bijna dagelijks, maar ze zijn zo moeilijk benaderbaar dat het maken van een foto, normaal gesproken, lastig is. Vanuit deze hut was het geen probleem!
Gaai
Later op de dag kwam er nog een meer verrassender gast langs: een zanglijster. Een prachtige slanke zangvogel, die zich mooi liet zien.
Zanglijster
Ook zijn neefje de merel komt regelmatig even langs. Meestal zie je het mannetje op de foto’s voorbijkomen, vandaar dat ik voor deze serie gekozen heb voor het vrouwtje.
Merelvrouw
Als laatste nog een typische tuinvogel: de koolmees. En dan kan ik gelijk een tipje van de sluier oplichten van een volgend blog over deze dag. De vijver speelt natuurlijk een belangrijke rol bij de vogelhut en zorgde voor veel mooie momenten.
Spiegeling in de vijver
Al met al een hele leuke dag met een berg aan foto’s.
Wordt vervolgd . . . . .
Oops, vergeet ik bijna het lieve veldmuisje dat in de houtstapel woont. Ik kan je zeggen: die zijn snel! Rits, rats even iets te eten pakken en weg zijn ze weer. Ik heb hem een keer te pakken, maar je moet even bij Dick kijken voor een echt mooie foto.
Veldmuisje
De Groene Jonker
29 maart 2014
Vandaag ligt er een voor mij nieuw gebied te wachten: De Groene Jonker bij Mijdrecht. Best een eindje rijden, maar ik heb er goede verhalen over gehoord. Doel voor vandaag zijn de geoorde fuut en de blauwborst. Al vanaf de tijd dat ik net begon met fotograferen is de blauwborst één van mijn favoriete vogels. Een combinatie van uiterlijk, zang en het feit dat ie elk voorjaar weer terugkomt uit Afrika om de lente in te luiden. Als je een blauwborst heb gehoord in het riet, dan is de lente pas echt begonnen.
Na een mooie autorit met een opkomende zon (balen dat ik de groothoeklens niet bij me had 😦 ) kom ik aan bij het gebied. Het is lekker overzichtelijk qua grootte en goed te verkennen dus in een ochtendje. Ik loop nog geen honderd meter en daar hoor ik het al voor mij zo heerlijke geluid. Een blauwborst zit boven in een rietstengel! Ik maak een foto, maar het is nog vrij donker. Maar na de bewerking in photoshop kan ik er toch een toonbaar plaatje van maken.
De eerste van 2014
Nou dat was snel!
Ik loop verder het gebied in en geniet van de geluiden van de vroege ochtend. Vooral veel vogelgeluiden en het ruisen van het riet in de wind. Dit alles overgoten met een heerlijk lentezonnetje. Wat kan een mens nog meer wensen?
Nou misschien nog een blauwborst! En die vind ik een eindje verder op. Verscholen tussen het riet laat hij horen dat ie er is. Zo af en toe opvliegend. Meestal verdwijnt hij dan weer tussen de begroeiing, maar af en toe zit hij wat meer in het zicht. Daar maak ik dan dankbaar gebruik van.
In zijn biotoop
Mijn eerste doel van vandaag is dus zeker bereikt. Ik ga dus op zoek naar mijn tweede wenssoort: de geoorde fuut. Die heb ik één keer eerder gezien. Dat was in het Fochteloërveen. Maar hier schijnen ze ook te zitten, dus op zoek dan maar.
Maar blijkbaar zijn ze niet thuis, want ik zie ze niet. Er zijn natuurlijk genoeg plekjes waar ze zich kunnen verstoppen, dus ik hou moedig vol. Niet dat ik me verveel hoor. Er is genoeg anders moois te zien. Zoals deze rietgors.
Rietgors
Heerlijk in het zonnetje is hij door het riet aan het struinen. Op zoek naar eten denk ik. Zo af en toe komt hij via een rietstengel naar boven geslopen. En daar sta ik dan weer klaar met mijn camera. Klik ik heb je!
In het zonnetje
Na dit mooie intermezzo is het weer tijd om verder te zoeken naar de geoorde fuut. Als ik bijna weer terug ben bij de plek waar ik de tweede blauwborst zag, zie ik ineens drie van deze futen ver weg op de plas. Te ver weg voor echt mooie foto’s, maar toch ben ik wel tevreden met dit plaatje.
Geoorde futen
Een behoorlijke crop en daardoor niet haarscherp. Maar ze willen niet dichterbij komen vandaag. Ik zal dus nog een keer terug moeten! Maar dat is geen straf bij zo’n mooi gebied. Nu blijkt dat de futen verder niet mee willen werken ga ik nog maar eens op zoek naar de blauwborst. Maar eerst kom ik nog een rietgors tegen. Een beetje een koukleum want deze heeft nog een lekker warm bontkraagje om.
Bontkraagje
Aan het eind van mijn tochtje kom ik weer bij de plek aan waar ik eerder de blauwborst zag. En hij is nog steeds aan het zingen in het zelfde rietveldje. Nu zelfs nog wat dichterbij dan de eerste keer. En mooi boven in het riet! Dat levert dan onderstaande foto op.
Zanger in het riet
Ik ben blij dat ik hem ook zingend heb kunnen vastleggen. Helaas ben ik weer eens vergeten dat mijn camera ook een filmfunctie heeft. Dat moet ik toch eens gaan doen. Het geluid zal zoveel toevoegen aan de beleving van dit prachtige vogeltje. Ook dit staat dus op mijn to-do-lijstje!
Als de blauwborst dan nog wat dichterbij komt zitten kan ik, met een behoorlijke crop, dit portret maken van deze zanger.
Blauwborst portret
Wat een prachtige vogel niet? En dan te bedenken dat ik tot drie jaar geleden nog nooit van dit vogeltje gehoord had. Wat een enorme verrijking is de natuurfotografie gebleken. En er is voor mij nog zoveel meer te ontdekken.
Dus tot een volgende keer!
René Vos natuurfotografie 