De laatste herfstkleuren?
23 november 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag eindelijk weer met de camera op pad. Afgezien van twee uurtjes in de tuin van mijn moeder, is het al weer een maand geleden dat ik op stap ben geweest om te fotograferen. Ik begon zelfs afkickverschijnselen te ontwikkelen: trillende handen, zweten en meer van die ongemakken. Maar vandaag mag ik weer het bos in! De herfstkleuren lopen een beetje op het eind, maar ik hoop die laatste loodjes te kunnen vangen in een aantal mooie foto’s. Doel van de reis: het Leuvenumse bos.
Als ik het bos in loop via de brede zandweg zie ik al snel een aantal vliegenzwammen aan de kant staan. Het zijn flinke jongens. Terwijl ik bekijk hoe ik die het beste kan fotograferen zie ik tussen het blad ook een een paar kleine vliegenzwammetjes staan. Eigenlijk zijn die veel leuker! Dus verleg ik mijn aandacht en kan ik dit kleintje tussen de bladeren vastleggen.
Baby vliegenzwam
De foto’s van de grotere exemplaren halen het niet bij deze, dus alleen het kleintje haalt dit blog.
Ik wandel dieper het bos in via de Poolseweg. Een prachtige laan door het bos en gelukkig is er nog genoeg kleur te zien. En als de zon door komt is het helemaal genieten!
Poolseweg
Eén van de redenen dat ik dit bos heb uitgekozen voor vandaag is de Leuvenumse beek die hier stroomt. Een stromende beek in een herfstbos lijkt me een mooi onderwerp om te fotograferen. In de praktijk blijkt dat toch lastig te zijn. De beek stroomt erg langzaam, waardoor het op de foto’s vaak gewoon op een sloot lijkt. Er zijn wel wat kleine versnellingen, maar die leveren te weinig beweging op. Ik kan één plek vinden waar zich wat takken hebben opgehoopt en daardoor een soort van watervalletje ontstaan is. Steile oevers en de diepte maken het niet mogelijk om hier de beek over te steken. En dat is weer nodig om het water goed in beeld te krijgen. Omlopen dus! Als ik dat gedaan heb kan ik vanaf de andere kant de beek bereiken en proberen deze mooi te fotograferen. Het feit dat er allerlei takken in de weg zitten en ik tegen de zon in moet fotograferen maakt het er niet makkelijk op. Al met al is het hard werken om een foto te maken. Uiteindelijk lukt het me om één foto te maken waarover ik redelijk tevreden ben.
Leuvenumse beek
Toch nog een beetje een rommelig plaatje, maar zoals gezegd kon ik er niet meer van maken. Ik heb een grijsfilter gebruikt om een langere sluitertijd te kunnen gebruiken en zo het stromende water te laten zien.
Ik laat de beek voor wat ie is en kijk wat er allemaal nog meer te zien is in het herfstbos. Paddenstoelen natuurlijk! En wel een paar rodekoolzwammetjes, ook wel amethistzwam genoemd.
Rodekoolzwammetje
En naast de paddenstoelen zijn de herfstkleuren van de bomen natuurlijk ook een mooi foto-onderwerp. Meestal als ik in het bos fotografeer neem ik een pad mee in de compositie om diepte te creëren. Maar deze boom stond midden in het bos, zonder paadje er langs. Dan toch maar een simpele compositie met het onderwerp in het midden.
Herfstkleuren
Toch wel een aardige foto geworden, al zeg ik het zelf.
Ik wandel nog even verder en bedenk dat ik nog iets wil doen met de mooi gekleurde blaadjes. Eerst probeer ik blaadjes die aan de takken hangen te fotograferen, maar het waait net iets te hard daarvoor. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon aan de gang met het afgevallen blad! Die leg ik gewoon op een bankje en heb dan geen last van de wind. Het is altijd een beetje uitproberen wat voor een beeld je kan maken. Kwestie van kijken wat je door de zoeker ziet en dan variëren met de instellingen. Zo komt ineens deze druppel in beeld.
De druppel
Leuk hoe de druppel als een soort vergrootglas werkt en de nerven laat zien.
Zo kan ik wel uren door blijven klooien. Maar helaas is de ochtend al weer bijna om en is het tijd om weer op huis aan te gaan. Als afsluiter een meer abstractere foto van een herfstblaadje. Het is bijna kunst, toch?
Herfstblaadje
Misschien dat ik hier nog wel wat meer tijd in ga steken. En het kan gewoon thuis op de keukentafel!
Op de voederplaats
2 november 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik met mijn telelens op vogeljacht ben geweest. De laatste vogels die ik fotografeerde waren de grauwe klauwieren in de Amsterdamse Waterleidingduinen. En dat was in juli! Er is ook zoveel moois in de natuur waar je mee bezig kan zijn, maar nu is het echt tijd om mijn gevleugelde vrienden op te zoeken. Of liever gezegd: ik laat ze naar mij toekomen!
Een weekendje in Drenthe geeft mij de mogelijkheid om in de tuin van mijn moeder te fotograferen. Ze woont naast het bos en heeft een verscheidenheid aan vogels in de tuin. En als ik geluk heb komt er misschien wel één van de eekhoorntjes langs. Ze is nog niet echt bezig geweest met voeren. Ik moet eerst de voederplek nog inrichten. Het zal dus even afwachten worden of de vogels snel de plek vinden. Ik maak een mooi arrangement met herfstbladeren, kronkeltakjes, kleine kalebasjes en mos. Een bloemenarrangeur zou er trots op zijn 😉
Na verloop van tijd zie ik in de struiken en bomen verschillende meesjes en vinken rondscharrelen. Maar toch heeft een andere soort de eer om de nieuwe voederplaats te openen.
Boomklever
Hij of zij land op de paal waar een pot vogelpindakaas aan hangt. Die hing er al wel een tijdje, dus deze is waarschijnlijk al een geregelde gast. Hij laat zich de pindakaas in ieder geval goed smaken.
Dan zie ik opeens in één van de struiken achter in de tuin een vogel met een felrode borst landen. Nee, geen roodborst, maar een man van de goudvink. Helaas zit ie net achter een takje en na een minuutje wordt hij door een merel verjaagd. Ik zie hem hierna helaas niet meer terug. Maar wel een leuke waarneming. Zo vaak zie ik een goudvink nou ook weer niet. Dat andere roodborstige vogeltje laat trouwens niet lang op zich wachten. Hij laat zich duidelijk horen en komt dan eens kijken wat er te halen valt.
Roodborstje
Eigenlijk zou elke tuin zijn eigen roodborstje moeten hebben!
Dan verliezen eindelijk ook de meesjes hun verlegenheid en komen ze naar de voederplek. De koolmezen zijn erg snel. Ze pikken iets wat van hun gading is en vertrekken dan snel weer hoog de bomen in om het op te eten. Dat gedrag zie ik ook vaak in mijn eigen tuin. Je moet dus snel zijn om ze op de foto te kunnen zetten. Gelukkig is mij dat gelukt.
Koolmees
Een seconde en weg is ze weer.
Gelukkig is het kleinere neefje iets minder schuw. Een pimpelmeesje verkent de voederplek en gaat op verschillende plekjes even zitten kijken. Zo’n meewerkend model wil je als fotograaf natuurlijk graag voor je lens hebben. Ik heb een tak van de kronkelhazelaar zo neer gezet dat in de achtergrond de herfstkleuren van het bos zichtbaar zijn. En als de zon er dan op schijnt krijg je zo’n achtergrond.
Pimpelmees
Maar zoals ik al zei verkend dit pimpeltje de omgeving erg grondig. Tot op het uiteinde van het takje. Als een acrobaat aan de trapeze.
Acrobaat
Het geeft altijd weer veel voldoening als alle voorbereidingen het beeld opleveren wat je voor ogen hebt. In dit geval was het inrichten van de voederplek en de plaats ten opzichte van het bos en de zon bepalend voor de foto die ik uiteindelijk kan maken. Natuurlijk heb je niet altijd alles zo in de hand als op een voederplek in een tuin. Maar in de vier jaar dat ik nu fotografeer heb ik geleerd dat een goede voorbereiding net zo belangrijk is als het fotograferen zelf.
Het pimpeltje gaat ook nog even op het roodborsttakje zitten voordat hij afscheid neemt.
Op het takje
Hier geen herfstkleuren op de achtergrond, maar de groene klimop. Een mooi moment om mee te eindigen. Ik heb weer genoten van het fotograferen van de vogels. Het mogen dan wel geen bijzondere soorten zijn, maar dat geeft niets. Als ik tevreden ben met de foto maakt het niet zoveel uit of er nu een mus op staat of één of andere zeldzaamheid.
René Vos natuurfotografie 