Vlaamse Eekhoorn
15 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
In de verte hoor ik een luid gepiep. Wat is dat??? Mijn slaperige hoofd wil de waarheid nog niet tot zich laten doordringen. Maar het geluid is hardnekkig en langzaam gaan mijn ogen open. Naast mij staat de wekker te ratelen. In rode cijfers staat de tijd aangeven: 03:45! Het duurt even voordat het kwartje valt. Maar dan ben ik ook gelijk klaar wakker. Vandaag is de dag dat ik samen met Dick een dagje naar de boshut van Glenn Vermeersch ga!
In de info die we van tevoren ontvingen werd droogjes vermeld: “ik verwacht jullie om 06:00 uur”. Een snel rekensommetje leert dat bij een rijtijd van dik anderhalf uur + eventuele vertraging + extra zekerheid ik rond 04:00 uur moet vertrekken. Goedemorgen!!! Ach….., je moet er wat voor over hebben. En ik weet dat het voor Dick nog een stuk moeilijker is. Voor hem is acht uur al vroeg 😀
Na een voorspoedige reis en een hartelijke ontvangst zitten we rond kwart over zes in de hut. Een mooie locatie, een vijvertje, strategisch geplaatste takken: laat de vogels maar komen! Helaas is het erg bewolkt en behoorlijk donker en grijs. De ISO zal dus flink omhoog moeten en dat is nou net niet het meest sterke punt van mijn camera. Maar het is zoals het is en we gaan er het beste van maken. Bovenaan mijn verlanglijst staat naast bijzondere vogelsoorten ook de eekhoorn. Deze heb ik nog nooit mooi voor de camera gehad. En ik zal het gelijk maar verklappen: de eekhoorn kwam een paar keer langs!
Dit blog is dan ook gevuld met foto’s van deze kleine acrobaat.
Het is ongeveer acht uur als ik deze foto maak. Nog steeds donker, dus heb de foto behoorlijk op moeten lichten.
Het hoge gras geeft een mooie achtergrond. Zal ik thuis ook eens proberen, scheelt me weer grasmaaien. Weet alleen niet of het thuisfront daar mee eens is.
Naast een hoge ISO heb ik ook het diafragma groot gehouden. Dan is het wel fijn als ze een beetje parallel gaan zitten. Maar een beetje meer van voren geeft een wat dynamischer beeld.
Later op de dag kwam dan toch het zonnetje tevoorschijn. Maar het was alles of niets vandaag. Eerst donker en grijs, gevolgd door felle zon. En ook dat heeft zijn nadelen. Het licht is gelijk heel hard. Je merkt het: natuurfotografen zijn veeleisende types.
Je hoopt natuurlijk dat het eekhoorntje ook even van de stam komt om bij de vijver te drinken. En gelukkig voor ons deed ze dat!
Eén foto had ik van tevoren al mijn hoofd: een drinkende eekhoorn recht van voren en met een spiegeling. En laat ik die dan ook kunnen maken! Daar word je toch blij van?
Voor mij is de dag nu al geslaagd! En we hebben nog een paar uur te gaan. We proberen wat foto’s te maken van een sprong, maar dat is helaas niet gelukt. Hebben we nog wat om verder aan te werken. Tot die tijd doen we het met de wat rustiger momenten.
Ik denk dat het steeds hetzelfde eekhoorntje is. Zo af en toe verdwijnt ze, om na enige tijd weer terug te komen. Meestal blijft ze op de boomstronk en laat zich het aangeboden voer goed smaken.
Het zijn hele atletische diertjes en erg snel. Hup de boom in en dan in een seconde weer terug voor een lekker hapje. Dat ze acrobatisch zijn kun je goed zien op de volgende foto. Kijk, met losse handjes!
Nog één keer komt ze naar de vijver en kan ik haar vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
En daarmee eindigt deze serie van de Vlaamse eekhoorn. Ik heb erg van haar genoten en ik hoop jullie ook.
In een volgend blog wil ik jullie de vogels laten zien die deze dag voor de hut kwamen. Dus binnenkort deel 2 van onze dag in Kalmthout.
Reeën
14 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Een aantal jaren geleden heb ik mooie foto’s kunnen maken van reeën in een bloemenveld: Reeën en andere heidebewoners. Al weer drie jaar geleden dus. Ik ben daarna nog wel een paar keer daar geweest, maar nooit meer als de bloemen in bloei staan. Als ik op internet een foto zie van een ree tussen de bloemen is de keus snel gemaakt. Op naar de Westerheide!
Als ik me bij het veld aankom zie ik nog weinig bloemen. Dat is even balen! Was het dan toch een oude foto die ik zag? Ik installeer me aan de rand van het veld. Net als ik zit hoor ik luid geritsel in de struiken. Het moet iets groot zijn. En dan hoor ik verderop een soort van hard, schor geblaf: het geluid van een ree! Ik neem aan dat het betekend dat ze me gehoord, gezien of geroken hebben. Ik besluit me even terug te trekken en loop een grote ronde over de hei. Misschien zie ik daar reeën. Als ik na een klein uurtje nog niets gezien heb loop ik terug naar het veldje. Ik kom nu vanaf de andere kant en zie daar een gedeelte dat wel bedekt is met witte bloemetjes. Niet zo hoog als drie jaar geleden, maar toch leuk. En er staat warempel een reegeit! Een goede beslissing dus om even weg te gaan.
Bij deze foto heb ik een vage prikkeldraad weg moeten werken die net boven de ree liep. Meestal onbegonnen werk voor mij, maar ik ben nu wel tevreden met het resultaat. Tips zijn altijd welkom. De reeën zijn erg alert vandaag, want ook zij merkt me op en wandelt rustig het veld af en verdwijnt tussen de bomen. Ik baal hier altijd erg van, omdat het betekent dat ik iets verstoor. En dat wil ik natuurlijk niet. Toch zijn de dieren het hier gewend. Het is namelijk een druk gebruikt stukje natuur met veel wandelaars, mountainbikers en hondenuitlaters.
Als de reegeit verdwenen is kijk ik nog eens goed om me heen en zie achter op het veldje nog een ree staan. Een reebok deze keer.
Zoals je ziet heeft ie mij ook gespot. Maar in tegenstelling tot het vrouwtje gaat hij niet op de loop. Hij gaat zelfs rustig door met grazen. Dat is dan echt genieten voor me! Af en toe kijkt hij even op om te checken wat ik doe. Nou, ik doe niet meer dan niet bewegen, stil zijn en af en toe op de ontspanknop van mijn camera drukken.
Eet smakelijk!
Ondanks het vroege uur geen mooi ochtendlicht. De zon zit verscholen achter de grijze wolken. Af en toe motregent het zelfs. Al etend belandt de ree achter op het veld. Er komt steeds meer van het opgeschoten gras tussen mij en de ree. Het is dus scherpstellen tussen het gras door. Lastig, maar levert wel een leuke foto op.
Het wordt wat drukker op de hei en mijn vriend vindt het tijd om zich terug te trekken. Hij verlaat het bloemenveld en komt dan op het gedeelte wat niet in bloei staat. Geen idee of het spul wat hier groeit nog gaat bloeien. Ik zal binnenkort nog eens gaan kijken en ondertussen de verschillende fotografiesites in de gaten houden. De reebok neemt nog een paar hapjes van het één of ander voordat hij in het bos verdwijnt.
Dus hoewel ik een wat moeizame start had vandaag is het toch een mooie ochtend geworden. Ik heb weer een aantal leuke foto’s van de reeën kunnen maken en weer genoten van de natuur en de dieren.
Van rood naar groen
7 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag ga ik op pad naar een gebied vlak bij Nijkerk: Landgoed Appel. Ik hoop op libellen, maar verder heb ik geen specifiek doel. Ik kijk wel wat ik tegen kom. Wel wil ik er vroeg zijn, zodat de libellen nog nat zijn van de eventuele dauw. Maar het gaat thuis al mis: ik druk onbewust de wekker uit die om half 5 gaat en slaap lekker verder. Een uurtje later wordt ik weer wakker. Oeps! Snel aankleden en dan spring ik in de auto. De zon komt net op als ik weg rij. Onderweg zie ik dat de weiden op sommige plekken onder een laagje mist verdwijnen. De ochtendzon geeft er een prachtig lichtje bij. Als ik met vertraging op de plaats van bestemming kom is het oranje ochtendlicht al grotendeels verdwenen. Maar toch kan ik bij het ven nog deze foto maken.
Genieten toch? Een betere manier om de dag te beginnen kan ik niet verzinnen.
Ik speur de begroeiing af naar libellen, maar kan ze niet vinden. Ik besluit om even verder te lopen naar een andere plas. Daar zie ik wel een paar lege larvenhuidjes in het riet hangen, maar de libellen zelf zie ik niet. Verder lopend valt mijn oog opeens op een rode vlek op de grond. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: zonnedauw! Wat een geluk om zomaar onverwacht op dit prachtige plantje te stuiten. De libellen zijn vergeten en ik duik met mijn neus tussen de vleesetende plantjes.
Automatisch zoek ik het tegenlicht op om de kleine kleverige druppeltjes waarmee ze insecten vangen te laten fonkelen. Dan is het een kwestie van door de zoeker kijken, draaien aan je scherpstelring en proberen een mooi beeld te vangen.
Het plantje zelf is maar een paar centimeter hoog. Je moet dus echt plat op de buik om dit soort beelden te maken. Gelukkig heb ik een vuilniszak mee om op te liggen. De grond is namelijk verre van droog. In alle opwinding van deze vondst vergeet ik helemaal dat ik sinds kort een hoekzoeker in mijn fototas heb zitten. Ik had dus helemaal niet hoeven te gaan liggen, maar door de hoekzoeker van boven af kunnen kijken. Ik hou het er maar op dat ik er nog even aan moet wennen dat ik hem heb. Het houd me in ieder geval niet tegen door te gaan met het fotograferen van dit, letterlijk, schitterende plantje.
Dit is genieten met een grote G! Natuurlijk is het niet bij elke foto raak, maar door veel te proberen kom ik vanzelf op een foto uit. Ik moet er echt wel aan werken om uiteindelijk tot een foto te komen die mijn goedkeuring krijgt. De volgende komt ook door de keuring.
Ik zie geen kleine beestjes die vastzitten in de slijmerige afscheiding van dit plantje. Dat zou wel een mooie foto op kunnen leveren, maar helaas…….. Ik besluit dat ik voor nu genoeg aandacht heb besteed aan de zonnedauw. Maar een laatste foto mag nog meedoen in dit blog.
Ik kom, niet al te soepel, weer overeind. Mijn foto-ochtend is nu al geslaagd! En ik heb nog een paar uurtjes voor me. Ik ga opnieuw op zoek naar libellen. Ik vind ze nu ook, maar vliegend boven het water. Een leuke uitdaging, maar niet voor vandaag.
Ik wandel terug naar het ven waar ik vanmorgen de eerste foto genomen heb. Die ligt iets meer in de schaduw, dus misschien zijn de libellen er nog niet zo actief. Als ik er kom wordt ik onthaald door “Het Groot Kikkerkoor”. Wat een herrie maken die beesten zeg! Als ik langs de waterrand loop is het plons, plons, plons en springen de kikkers die op de kant aan het opwarmen waren het water weer in. Het kikkerkoor zwijgt gelijk en de zangers verdwijnen onder het wateroppervlak. Ik zoek een plekje aan de waterkant en blijf rustig liggen. Met mijn camera in de aanslag natuurlijk. En het werkt: na een tijdje duiken er steeds meer kikkerkopjes op.
Onderstaande foto vind ik vooral erg mooi omdat er een soort van mystieke waas over het water lijkt te hangen. In werkelijkheid is het de lichtval op golfjes, maar het geeft een heel mooi effect.
Nu het hele koor letterlijk weer boven water is kan het concert verder gaan. En ik zit eerste rang! Heel veel variatie zit er niet in de zang. Wat dat betreft kunnen ze nog wel wat leren van de merel die boven mijn hoofd zit te zingen. Maar ja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en bij kikkers is dat nu eenmaal niet meer dan wat gekwaak. Maar ik moet wel toegeven dat ze dat dan ook met volle overgave doen.
Ik blijf me even focussen op de kwakende kikkers met hun wangzakken. Als er ééntje recht voor me zit kan ik de foto maken die ik zo’n beetje in mijn hoofd had: recht van voren en met een mooie spiegeling.
Er is uiteraard een goede reden voor al dit gekwaak. De mannen willen een vrouwtje en vice versa waarschijnlijk. Er worden dan ook regelmatig duo’s gevormd, maar ook trio’s worden niet geschuwd.
Het was vanmorgen een ochtend met verrassingen. De zonnedauw was een prachtige, toevallige ontdekking en ik had van te voren niet kunnen bedenken dat ik een dik uur aan de waterkant met kwakende kikkers bezig zou zijn. Maar dat is juist één van de leuke dingen van natuurfotografie. Je weet nooit wat je tegenkomt en moet vaak ter plaatste beslissen wat je precies gaat doen. Ik heb in ieder geval weer genoten en ik hoop jullie ook. Tot een volgende keer!
Vogelvaria
2 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het is weer tijd voor een blogje met overgebleven foto’s. Foto’s die ik de afgelopen tijd gemaakt heb, maar nog niet op dit blog zijn verschenen. Maar ze zijn te leuk om op de harde schijf te laten staan. Dus bij deze krijgen ze alsnog de aandacht die ze verdienen!
Zwarte specht
Ik had in april een congres in Ede. Maar dat begon pas om tien uur. Genoeg tijd dus om van te voren even in de omgeving rond te kijken met mijn camera. Op de vraag aan een plaatselijke Facebook vriend of hij leuke plekjes wist, kwam het aanbod om samen een rondje op de fiets te maken. Hij zou me dan een paar leuke plekjes laten zien. Zo gezegd, zo gedaan. En het werd een prachtige ochtend! Reeën kruisten ons pad, maar het hoogtepunt was dat we een Zwarte Specht bij zijn nest zagen! We hebben denk ik een kwartiertje staan kijken en hadden de mazzel dat ze een paar keer langs kwamen.
Voor mij de eerste keer dat ik deze prachtige vogel zag. Gelukkig voor mij ging hij ook even het nest in om er daarna weer uit te komen. Dan kun je dus onderstaande foto maken.
Prachtig toch? Het congres moest nog beginnen, maar voor mij was de dag nu al geslaagd. Ik was van plan om in de weken daarna nog eens langs te gaan, maar dat is er niet van gekomen. Ik moet het voorlopig doen met deze twee foto’s. Maar mij hoor je niet klagen hoor!
Geoorde fuut
Voordat ik in Tilburg naar de Siberische grondeekhoorntjes ging ben ik eerst nog even wezen kijken bij de Geoorde Futen in Breda. Ja, als je toch in de buurt bent! Helaas bleven de futen ver weg buiten het bereik van de lens. Eén keer kwam er eentje wat dichterbij.
Maar ook deze was weer snel verdwenen. Ik zal dus nog een keer terug moeten. Wel kwam moeder de eend nog even langs zwemmen met haar niet meer zo hele kleine jonkies. Doordat ik plat op mijn buik langs de kant lag lijkt het net of ik in het water sta. Het geeft wel een leuk effect aan de foto. 
Nieuwe lens
Ik heb de afgelopen week afscheid genomen van één van mijn eerste objectieven. De Nikor 300mm F4 is mijn maatje geweest op vele fototochten en heeft mij veel moois gegeven. Zoals de Zwarte Spechten hierboven! Ik hield van zijn draagbaarheid en scherpte en hij zat standaard in mijn tas. Maar ondanks dat moet ik toegeven dat er wat nadelen aan hem kleefden: geen VR (Vibratie Reductie) waardoor uit de hand fotograferen lastig voor mij was en ik miste een goede telezoom lens. Het was steeds kiezen tussen de 300mm en de 500mm. Dus had ik al wat rondgekeken en geïnformeerd. Ik wist wat ik wilde. Het spaarvarken had net wat extra vet op de botten gekregen door het vakantiegeld en ik kon de 300mm inruilen voor een leuke prijs. Het besluit stond vast en ik heb een prachtige lens kunnen aanschaffen: De Nikor 80-400mm, met VR en ook uiterst draagbaar. En die moest natuurlijk getest worden. Ondanks het niet zo mooie weer ben ik toch naar de Oostvaardersplassen gegaan. Het eerste deel van de wandeling leverde niet veel op. Omdat het regende besloot ik om in een kijkhut te gaan zitten. De Poelruiter is een kijkhut die vroeger bekend was om zijn ijsvogelstok. Ik denk dat minimaal de helft van de natuurfotografen die stok al eens op de foto hebben gezet met een ijsvogel erop. Voor mij is het de plek waar ik mijn eerste ijsvogel zag. Na de herinrichting van het Oostvaardersveld is er geen ijsvogel meer gezien helaas. De laatste melding op waarneming.nl dateert al weer van augustus 2013. Maar gelukkig zijn er nog andere vogels. En dan met name de Boerenzwaluwen die in en om de hut vliegen. Ik kan even leuk oefenen met de nieuwe lens. 
Deze is gemaakt met de maximale brandpuntsafstand van 400mm met een diafragma van F/6,3. Als ze dichterbij komen kan ik nu uitzoomen. De volgende foto is gemaakt op 270mm; F/6,3.
Hierbij moet ik nog melden dat de ISO op 800 staat, omdat het vrij donker weer was. Ik ben best tevreden met de resultaten. Ik probeer nog eens maximaal in te zoomen en met een crop haal ik de vogel nog wat dichterbij.
De scherptediepte had wat groter mogen zijn, maar op het focuspunt (oogje) is ie retescherp! Je ziet de hut in de weerspiegeling van het oog. Met de omstandigheden van vandaag in aanmerking genomen ben ik niet ontevreden! Ik moet nog testen hoe de resultaten in het veld zonder statief zijn, maar dat is voor een andere keer. Na nog een laatste foto eindigt mijn eerste kennismaking met mijn nieuwe lens. Ik heb het gevoel dat het al snel mijn standaard lens gaat worden. Maar ik zal mijn eerste liefde nooit vergeten. Het ga je goed ouwe, trouwe 300!
René Vos natuurfotografie 