Kriebelpootjes en knallende kleuren

26 augustus 2015 ***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***

De afgelopen weken ben ik een paar keer op pad geweest met mijn macrolens om kleine kriebelbeestjes, fleurige fladderaars en andere meerpotige medebewoners te fotograferen. De ene keer met meer succes dan de andere keer, maar dat hoort bij natuurfotografie.

Ik ontdekte op fietsafstand een nieuw gebiedje in het Kotterbos bij Almere. Er zijn een aantal jaren geleden plassen uitgegraven en het staat al een tijdje op het programma om er eens te gaan kijken. Dus ging ik begin juli er naar toe. Niet zo vroeg als normaal en ook maar heel kort. Gewoon om even rond te struinen en te zien wat het was. Wat gelijk opvalt zijn de grote aantallen libellen! Vooral heidelibellen en oeverlibellen.

De oeverlibellen zitten meestal op de grond en zijn lastig in een mooie compositie vast te leggen. Gelukkig voor mij heeft er ééntje een (lelijk) takje uitgekozen als uitvalbasis. Steeds komt hij terug op hetzelfde plekje. Ik kan dus rustig gaan klaarliggen en wachten tot ie terugkwam.

Hier is hij net geland. Er zit nog beweging in de vleugels.

Een veelbelovend plekje dus en een paar weken later wil ik er bij zonsopkomst zijn. Dat is niet helemaal gelukt, omdat ik op weg er naar toe wordt opgehouden. De reden daarvan kun je hier zien. De dauw is er nog wel, maar de libellen laten het deze keer afweten. Ik heb dat regelmatig. Ben je ergens vroeg is er geen libel te bekennen. En een tijd later als alles is opgedroogd vliegen ze in bosjes rond! Gelukkig zijn een paar juffers wel zo aardig om zich te laten zien.

Navraag leert dat het lantaarntjes zijn. Ik heb nog steeds moeite om die blauwe waterjuffers uit elkaar te houden. Door de dauw blijven ze rustig zitten en heb ik dus genoeg tijd voor nog een paar foto’s.

Daarna vindt één het genoeg en verdwijnt uit beeld. De andere blijft nog even rondhangen. Waarschijnlijk heeft ie toch niets anders te doen.

Omdat de libellen niet mee wilden werken besluit ik naar een andere plek te gaan. Een open plek in het bos waar ik verleden jaar heel veel vlinders zag toen ik daar een keer, zonder camera, liep. Maar eerst kwam ik nog deze schoonheid tegen als ik naar mijn fiets loop.

De wespen en tijgerspin is wat mij betreft één van de mooiste spinnen van Nederland. En altijd zie je dat zigzag patroon in het web. Elk jaar kom ik wel een paar van deze spinnen tegen. Het vrouwtje dan, want een mannetje heb ik nog nooit gezien. Maar dat is ook een heel onopvallende verschijning. En misschien zijn er ook niet zo veel van, want na de paring worden die door het vrouwtje opgegeten als ze de kans krijgt.

Maar nu snel naar de vlinderplek. Nu ik er over nadenk fotografeer ik niet zo vaak vlinders. Waarschijnlijk omdat ik meer gespitst ben op libellen. Nu dus een kans om dat goed te maken. Het is al lekker warm en als ik aankom op de locatie fladdert er van alles in het rond. Net als de vorige keer zie ik veel vlinders. Uiteindelijk kom ik op een totaalscore van 1o soorten! En dat op een plekje van 15 bij 15 meter. De eerste vlinder die mij opvalt is een klein blauw exemplaar: een boomblauwtje. Erg leuk, want dit is de eerste keer dat ik er ééntje zie!

Verder vliegen er veel atalanta’s rond en, hoe verrassend met al die distels, veel distelvlinders. Ik heb de mazzel dat er ééntje precies op de bloem landt waar ik net voor zit. Dat levert deze close-up op.

Naast dagpauwogen, landkaartjes en gehakkelde aurelia’s fladdert er ook een citroenvlinder over het veldje. Met wat geduld kan ik ook van deze vlinder een portretje maken.

Het is heerlijk dat ik dit allemaal binnen tien minuten fietsafstand van mijn huis ontdekt heb.

Een weekje later ga ik toch wat verder van huis. Bij het Naardermeer om precies te zijn. Ik ben er weer vroeg bij, maar ook nu laten de libellen zich niet zien bij zonsopkomst. Wel scharrelt er een wants door het natte gras. Als hij op een blad van een zuring klimt kan ik hem een beetje van onderen fotograferen. Het heeft wel iets vind ik.

Ik denk dat het een zuringwants is.

Nog steeds zijn er geen libellen te zien, maar sprinkhanen en krekels des te meer. Bij elke stap springen ze op. De zon schijnt inmiddels volop en dus is er hard licht. Ik moet misschien toch maar eens een wit parapluutje aanschaffen om mijn modellen wat schaduw te geven. Maar voor nu moet ik het maar even doen met dit licht.

Een ander exemplaar zit wat dieper tussen het gras. Door flink onder te belichten heb ik dit beeld gekregen.

Naast de sprinkhanen is er nog een andere soort die overal in het gras zit: de langpootmug. Een diertje dat ik eigenlijk altijd links laat liggen, maar vandaag steek ik er maar eens wat tijd in. Het zijn namelijk ingenieus gebouwde insecten. Dat is vooral te zien als je een close-up maakt.

Ik vind ze altijd iets buitenaards hebben.

En dan komen de libellen ook eindelijk tevoorschijn. Deze keer maar eens een frontaaltje.

Bij deze denk ik dat het een bruinrode heidelibel is. Ik blijf hem volgen en probeer wat meer sfeer in de foto te krijgen. Met dit licht is het lastig en daarom fotografeer ik een beetje door de begroeiing heen. Over het resultaat twijfel ik. Ik vind de achtergrond wat druk. Maar ik hoor graag hoe jullie er over denken.

Tot zover de foto’s van een aantal uitstapjes met mijn macrolens. Samenvattend: ik heb weer erg genoten, maar ik heb het echt mooie licht niet getroffen deze keer. Ach, dat komt een andere keer wel weer. Het waren heerlijke uitjes en ik heb wat nieuwe plekjes leren kennen.