Gevederde poldervrienden
15 maart 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Nu het weer wat warmer wordt zijn de eerste grutto’s en tureluren teruggekeerd in de Arkemheen polder. Een onmiskenbaar teken dat we de winter achter ons laten en dat de lente voor de deur staat. Toch heb ik me (nog) niet met de weidevogels bezig gehouden. Ik ging voor de andere gevederde bewoners van de polder. En die zijn er genoeg!
De zilverreiger zie je tegenwoordig bijna net zo vaak als zijn blauwe neef. Waarschijnlijk ook omdat ie wat meer opvalt met zijn witte veren. Ze zijn een stukje schuwer en dus lastiger te fotograferen. Dit exemplaar was zo geconcentreerd aan het vissen dat ie mij niet zag. Of niets van mij aantrok. Dat kan natuurlijk ook. Een eindje verderop zag ik nog vissende zilverreiger. En deze had beet!
Natuurlijk laat ik ook de blauwe reiger even zien in dit blog. Geen polder zonder reiger langs de sloot toch? Alleen sloop dit exemplaar door het weiland. Op jacht naar muizen en mollen denk ik.
Helaas voor hem (en voor mij) bleven zijn pogingen vruchteloos. Daar keek ie wel even van op. Waarschijnlijk is hij zoveel ongeluk niet gewend.
Tot zover de reigers. In de polder woont ook een steenuiltje. Ik ga bijna elke keer als ik er kom wel even bij hem kijken. Maar de afgelopen vijf jaar was hij nooit thuis als ik op visite kwam. Tot nu toe dan. Eindelijk trof ik hem op de bekende locatie.
Zo blij als een kind was ik. Eindelijk mijn eerste steenuil kunnen fotograferen! Verder heb je hier niet zo veel mogelijkheden om te fotograferen. Een hoge heg maakt het lastig. Ik vond nog één andere hoek waarvan uit ik hem kon vastleggen. Klik even op de rondjes om de foto’s groter te zien.
Niet nodig om te zeggen dat ik ontzettend blij ben met deze foto’s.
Maar we gaan nog even door met het vogelgeweld. Ik reed in de auto langs een brede sloot en zag vanuit mijn ooghoek een aalscholver druk met iets. Meestal vliegen ze gelijk op als je dichtbij komt. Maar deze had iets anders aan zijn hoofd. Of aan zijn snavel. Een enorme vis! En zoals wel vaker gebeurd is het oog groter dan de maag. Of in dit geval de keel. Hij kreeg hem niet naar binnen.
Al die drukte staat in schril contrast met de volgende foto. Een statige zwaan die rustig weg zwemt terwijl hij nog even achterom kijkt. Een goed moment om bij te komen van het spektakel met de aalscholver.
Met recht een koninklijke vogel.
In de polder neem ik veel foto’s vanuit de auto. Maar het is ook heerlijk om de auto te verlaten en langs de dijk te lopen. In het riet beginnen de kleine vogeltjes zich weer te roeren. Een rietgors was druk bezig met het voorjaarsgezang. Prachtig om te horen en ik krijg er een echt lentegevoel van.
Ik heb een hele reeks foto’s van deze kleine vriend kunnen maken. Hieronder een aantal er van.
Ik sluit dit blog af met een soort die de laatste weken in het nieuws is geweest. En niet positief helaas. Het aantal wilde eenden is vanaf 2000 met 20% afgenomen. In de Arkemheen zie je ze nog genoeg. Een paartje zwom in de sloot langzaam naar me toe. Ik heb geprobeerd er een wat artistieker plaatje van te maken.
Ook het vrouwtje mag natuurlijk niet ontbreken. Hierbij ben ik nog wat verder gegaan met de bewerking en ik heb de foto omgezet naar zwart-wit. Ik vind het wel wat hebben.
Hiermee eindigt mijn tweede blog over de Arkemheen polder. Het is tijd voor een nieuw projectje. Wat dat is? Dat zien jullie over een paar weken wel weer. In de tussentijd wens ik jullie veel mooie natuurmomenten toe. Het wordt steeds lekkerder buiten, dus ga er op uit!
Polderhazen
8 maart 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De afgelopen weken heb ik een aantal ochtenden doorgebracht in mijn favoriete polder. De Arkemheen (uitspaak: Arke-mheen) bij Nijkerk. Doel was om het rammelen van de hazen te fotograferen. Dat zijn de gevechten die vroeg in de lente plaatsvinden en er spectaculair uitzien. Ik heb dan wel wat geluk nodig. De polder is weids en alleen toegankelijk via een paar wegen. Veel speelt zich dan ook af buiten het bereik van de camera. Maar niet geschoten is altijd mis, dus trek ik een aantal dagen op de vroege ochtend de polder in.
Als je er vroeg bent maakt je natuurlijk ook de zonsopkomst mee. En deze laat ik niet zomaar voorbij gaan. Dat moet natuurlijk worden vastgelegd.
Mijn auto staat hier rechts, aan de andere kant van de sloot. Ik wilde eerst proberen om via de plank de sloot over te steken. Maar je ziet waarschijnlijk wel dat de plank onder de rijp zit en daarom spekglad is. Ik zag me al liggen in het water met mijn camera. Dus toch maar even een stuk omgelopen om via een makkelijker weg het perceel te betreden.
Ook op een andere ochtend was ik weer vroeg ter plaatse. En altijd is de zonsopkomst weer anders, maar steeds een prachtig moment om mee te maken.
Alle dagen zie ik al snel hazen lopen, maar het wachten is op wat meer licht. Ondertussen is het genieten van de sfeer en de vogels. Als het dan licht genoeg is zijn de hazen natuurlijk weer verdwenen. Maar als je goed kijkt zie je het en der in het veld wat bruine hoopjes. Goede kans dat het een haas is. Soms proberen ze zich te verstoppen, maar daar houden ze deze fotograaf niet mee voor de gek!
Dan is het tijd voor de groepsfoto. Ik roep alle haasjes bij elkaar en zet ze op de juiste plek. het duurt even voordat ze door hebben wat de bedoeling is. Maar als eindelijk iedereen goed staat, levert dat een leuke foto op.
Deze eerste keer was het bewolkt weer. Op een andere dag was het ’s ochtends zonnig en dat zie je gelijk terug in de foto’s. Het heerlijke ochtendlicht verlichtte dit haasje, terwijl hij met zijn ochtendtoilet bezig was.
Hij zat vlak langs de weg deze keer. Meestal heb je niet zoveel geluk en zitten ze ver weg. En blijven dan op een afstandje staan kijken of je niets raars van plan bent. En ja hoor, ik raak weer eens verzeild in een staarwedstrijd. Op afstand deze keer.
Ik win deze wedstrijd en hij gaat er van door. Tot hij bij een brede sloot aan komt. Daar ontmoet hij zijn familie. Maar blijkbaar botert het niet helemaal tussen ze, want na een tijdje besluit hij de sprong te nemen en belandt hij veilig aan de overkant.
Ik had hem graag nog wat scherper gehad. Maar voor nu ben ik tevreden met deze foto. Het moment is natuurlijk prachtig!
Maar nog steeds geen rammelende hazen. Het gaat er allemaal gezapig aan toe bij de polderhazen. Eén keer dreigt het wat te worden, maar meer dan even achter elkaar aan rennen wordt het niet.
Zo sluit ik deze missie af zonder de door mij gedroomde foto. Maar ik heb desondanks genoten van het hazenspul. En de sprong over de sloot is natuurlijk een heerlijk moment om vast te leggen. Volgend jaar doe ik weer een nieuwe poging. Voor nu sluit ik dit hazenverhaal af en wens ze allemaal een rustig Pasen toe!
René Vos natuurfotografie 