Gevederde poldervrienden

15 maart 2016

***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***

Nu het weer wat warmer wordt zijn de eerste grutto’s en tureluren teruggekeerd in de Arkemheen polder. Een onmiskenbaar teken dat we de winter achter ons laten en dat de lente voor de deur staat. Toch heb ik me (nog) niet met de weidevogels bezig gehouden. Ik ging voor de andere gevederde bewoners van de polder. En die zijn er genoeg!

De zilverreiger zie je tegenwoordig bijna net zo vaak als zijn blauwe neef. Waarschijnlijk ook omdat ie wat meer opvalt met zijn witte veren. Ze zijn een stukje schuwer en dus lastiger te fotograferen. Dit exemplaar was zo geconcentreerd aan het vissen dat ie mij niet zag. Of niets van mij aantrok. Dat kan natuurlijk ook. Een eindje verderop zag ik nog vissende zilverreiger. En deze had beet!

Natuurlijk laat ik ook de blauwe reiger even zien in dit blog. Geen polder zonder reiger langs de sloot toch? Alleen sloop dit exemplaar door het weiland. Op jacht naar muizen en mollen denk ik.

Helaas voor hem (en voor mij) bleven zijn pogingen vruchteloos. Daar keek ie wel even van op. Waarschijnlijk is hij zoveel ongeluk niet gewend.

Tot zover de reigers. In de polder woont ook een steenuiltje. Ik ga bijna elke keer als ik er kom wel even bij hem kijken. Maar de afgelopen vijf jaar was hij nooit thuis als ik op visite kwam. Tot nu toe dan. Eindelijk trof ik hem op de bekende locatie.

Zo blij als een kind was ik. Eindelijk mijn eerste steenuil kunnen fotograferen! Verder heb je hier niet zo veel mogelijkheden om te fotograferen. Een hoge heg maakt het lastig. Ik vond nog één andere hoek waarvan uit ik hem kon vastleggen. Klik even op de rondjes om de foto’s groter te zien.

Niet nodig om te zeggen dat ik ontzettend blij ben met deze foto’s.

Maar we gaan nog even door met het vogelgeweld. Ik reed in de auto langs een brede sloot en zag vanuit mijn ooghoek een aalscholver druk met iets. Meestal vliegen ze gelijk op als je dichtbij komt. Maar deze had iets anders aan zijn hoofd. Of aan zijn snavel. Een enorme vis! En zoals wel vaker gebeurd is het oog groter dan de maag. Of in dit geval de keel. Hij kreeg hem niet naar binnen.

Al die drukte staat in schril contrast met de volgende foto. Een statige zwaan die rustig weg zwemt terwijl hij nog even achterom kijkt. Een goed moment om bij te komen van het spektakel met de aalscholver.

Met recht een koninklijke vogel.

In de polder neem ik veel foto’s vanuit de auto. Maar het is ook heerlijk om de auto te verlaten en langs de dijk te lopen. In het riet beginnen de kleine vogeltjes zich weer te roeren. Een rietgors was druk bezig met het voorjaarsgezang. Prachtig om te horen en ik krijg er een echt lentegevoel van.

Ik heb een hele reeks foto’s van deze kleine vriend kunnen maken. Hieronder een aantal er van.

Ik sluit dit blog af met een soort die de laatste weken in het nieuws is geweest. En niet positief helaas. Het aantal wilde eenden is vanaf 2000 met 20% afgenomen. In de Arkemheen zie je ze nog genoeg. Een paartje zwom in de sloot langzaam naar me toe. Ik heb geprobeerd er een wat artistieker plaatje van te maken.

Ook het vrouwtje mag natuurlijk niet ontbreken. Hierbij ben ik nog wat verder gegaan met de bewerking en ik heb de foto omgezet naar zwart-wit. Ik vind het wel wat hebben.

Hiermee eindigt mijn tweede blog over de Arkemheen polder. Het is tijd voor een nieuw projectje. Wat dat is? Dat zien jullie over een paar weken wel weer. In de tussentijd wens ik jullie veel mooie natuurmomenten toe. Het wordt steeds lekkerder buiten, dus ga er op uit!