Een ochtend op het Dwingelderveld
31 mei 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het is al weer een tijd geleden, maar begin mei heb ik een ochtendje rond gedoold op het Dwingelderveld. Dit Nationale Park is een prachtig gebied in het mooie Drenthe en heeft een fraaie afwisseling van bos, heide en vennen. Ideaal dus voor een ochtendje natuurfotografie.
Ook vandaag ben ik weer vroeg op pad. Het mooiste moment van de dag, als de zon de nevel boven de vennen in vuur en vlam zet. Soms stop ik dan even met fotograferen en zit stil te genieten van al het moois dat zich voor mijn ogen afspeelt. Maar ik maak natuurlijk wel een foto zodat jullie mee kunnen genieten!
Ik moet mezelf er toe dwingen om niet als een gek te gaan rondrennen. Zoveel moois er er te zien. En het moment duurt maar zo kort. Als de zon hoger komt is de echt mooie sfeer snel verdwenen. Maar beter één of twee mooie foto’s dan twintig die het net niet zijn. Als de mist iets optrekt komen de bomen achter een ander ven langzaam tevoorschijn. Een heel andere sfeer als de eerste foto, maar minstens even mooi!
Ik kan jullie vertellen dat deze foto nu bij ons in de huiskamer boven de bank hangt.
Een bijkomend voordeel van vroeg op pad gaan is dat je dit allemaal voor jezelf hebt. Heerlijk om tot rust te komen! Waarom was ik ook al weer vertrokken uit Drenthe? Misschien later als ik groot ben toch maar gaan Drenthenieren?
Ik wandel intussen rustig verder en zie in de verte de eerste schapen. Ook die horen hier thuis. Eerst maar even een foto van een deel van de kudde in het landschap. Voor deze keer omgezet in zwart-wit.
Als ik dichterbij kom zie ik dat er een behoorlijk aantal lammetjes ronddartelen. Altijd goed voor een paar leuke plaatjes. En grappig om te zien hoe verschillend ze zijn. Van standaard wit tot bruin gevlekt.
Maar ik ben hier in de eerste plaats gekomen voor het landschap. Ik heb het idee dat het fotograferen van landschappen me steeds beter af gaat. Eerder was het nog wel eens een worsteling om het landschap om te zetten in een foto die weergaf hoe ik het landschap beleefde. Maar dat begint nu langzamerhand te komen. Schouderklopje voor mezelf!
Even verderop kom ik bij een gedeelte dat het Holtveen heet. Daar staan een aantal dode bomen in het water die erg fotogeniek zijn. En hoewel de lucht wat interessanter zou mogen zijn, levert het toch een mooi plaatje op.
Nu lijkt het op al deze foto’s dat het water een oase van rust is, maar niets is minder waar. Veel eenden en ganzen vertoeven hier tussen het riet. Om dat te bewijzen even een paar foto’s van enkele bewoners van deze prachtige vennen.
Helaas loopt de ochtend al weer op zijn eind en is het tijd om terug te gaan. Als ik bijna bij de parkeerplaats ben kijk ik nog één keer achterom. Ik zie deze twee bomen in het veld staan. De eerste bladeren komen net te voorschijn. Als de zon er op schijnt is het net alsof ze licht geven.
Een mooi beeld om de ochtend mee te eindigen.
Leuk dat je even met mij mee bent gewandeld en ik hoop dat je genoten hebt van het prachtige Drentse land.
Jonge zwanen
7 mei 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik fiets eind april vanaf het station terug naar huis na een drukke werkdag. Soms neem ik, zoals ik het noem, de toeristische route. Die loopt langs de randen van de woonwijk, door het park en langs grachten. Altijd lekker om na zo’n dag even de natuur op te zoeken. Ook al duurt het ritje nog geen tien minuten. Vandaag zie ik iets wat ik hier nog niet eerder zag: een zwanennest! Vlak langs het fietspad, dus niet echt rustig gelegen. Ik neem me gelijk voor om de boel in de gaten te houden en om te proberen de jonge zwaantjes te fotograferen. Dus vanaf nu fiets ik dagelijks even langs het zwanenpaar.
Het is altijd afwachten hoe zoiets verloopt. Helemaal als het nest zo open en bloot aan een druk fietspad ligt. De broedtijd duurt ca. vijf weken. In die tijd zie ik de hoeveelheid broodkorsten steeds verder toenemen bij het nest. Hopelijk wordt de aandacht de zwanen niet te veel. Op een dag ligt er een voetbal naast het nest. Blijkbaar van het trapveldje iets verderop. Ik snap wel dat je je bal laat liggen zo vlak bij het nest. Tijdens de broedperiode kunnen zwanen behoorlijk agressief zijn. Het mannetje patrouilleert dan ook oplettend bij het nest.
Dit zijn de enige foto’s die ik heb genomen tijdens de broedperiode. Ook al zijn ze blijkbaar gewend aan de drukte om ze heen, wil ik ze verder niet te veel storen.
En dan is het eindelijk zo ver! Op een vrijdag hoor ik van een buurtgenoot dat de zwanen jongen hebben. Dat is nog eens een goede timing zo vlak voor het weekend. Nu heb ik tenminste tijd om in het weekend de jonkies te fotograferen. Als ik zaterdag met mijn camera bij het nest arriveer is er echter niets meer te zien. Blijkbaar zijn alle eieren uit gekomen en is er geen reden meer om bij het nest te blijven. Een fietsster ziet mij lopen met mijn camera en vraagt of ik op zoek ben naar de zwanen. Kijk, dat is nog eens aardig. Op haar aanwijzingen heb ik ze zo gevonden. Ze zijn even een blokje om gezwommen.
Ik wist nog niet hoeveel eieren er waren, maar nu zie ik dat er vijf kleine pluizenbolletjes achter de gracieuze ouders zwemmen. Ik ben gelijk in de lentestemming. Voorzichtig benader ik het prille gezinnetje. Ik heb veel ontzag voor deze grote vogels. Het zijn zelfs de grootste vogels van Nederland! Tot een bepaalde afstand accepteren ze mijn aanwezigheid. Als ik te dicht bij kom, laten ze dat sissend weten. Nu de grenzen bekend zijn kan ik gaan fotograferen.
Wat een prachtig beestje! En daar zijn er dan vijf van!
Alle vijf zijn het kleine charmeurs. Ze doen gelijk al hun ouders na, die slobberend hun kostje bij elkaar scharrelen. En zo af en toe is het tijd voor een kleine poetsbeurt. Dat levert leuke houdingen op.
Alsof hij mij verlegen aankijkt.
Ik hoop eigenlijk dat de kleintjes een ritje gaan maken op de rug van paps of mams. Maar vandaag zit dat er niet in. Wel kan ik nog een foto maken als ze naast één van de ouders drijven. Dat geeft een mooie witte achtergrond.
Het is de eerste keer dat ik zo een zwanenfamilie hebt gevolgd tijdens de broedperiode. Het worden dan vanzelf een beetje je eigen zwanen. Maar al snel blijkt dat die gevoelens niet wederzijds zijn. Ik zie ze nog een aantal dagen in de gracht op een paar honderd meter van het nest. Maar op een gegeven moment zijn ze verder getrokken. Geen behoeft om nog langer bij mij in de buurt te blijven. Ik zou ze natuurlijk kunnen gaan zoeken, maar dat gaat me net even te ver. Het is goed zo. Ik vond het prachtig om dit de afgelopen weken te volgen en toe te leven naar het uitkomen van de eieren. Als je dan die kleintjes voor het eerst ziet zwemmen is dat een prachtig moment.
En gelukkig hebben we de foto’s nog! Ik sluit af met mijn persoonlijke favoriet. En ook nu blijkt dat je niet ver van huis hoeft om te genieten van de natuur.
En wie ze nu nog lelijke eendjes durft te noemen, krijgt het met mij aan de stok!
Een dagje in de hut
25 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag staat het jaarlijkse uitje met Dick op het programma. Elk jaar plannen we een uitje naar een fotohut. Dit jaar viel de keus op hut 5 van Han Bouwmeester. De weersvoorspellingen waren op het zachts gezegd rampzalig: koud, grijs, wind en regen! Maar we hadden al betaald en als echte Nederlander ga je dan gewoon. En ik moet zeggen dat op de (lange) reis naar het oosten het niet tegenvalt. Er schijnt zelfs een zonnetje tussen de stapelwolken door! Op de plek van bestemming is het even zoeken naar het juiste bospad, maar al snel zitten we in een comfortabele hut. Hoewel een kacheltje geen overbodige luxe zou zijn. Op onze wandeling naar de hut horen we de lachende roep van de groene specht ons al tegemoet komen. En dat klinkt ons als muziek in de oren.
Het uitzicht van vandaag is een ruime vijver, met allerlei stronkjes en andere fotogenieke plekjes er om heen. We hopen vandaag een havik of sperwer voor de lens te krijgen. De groene- en zwarte specht staan hoog op ons verlanglijstje. En ook een kuifmeesje mag van ons best even komen buurten. Maar de natuur laat zich niet dwingen, dus zullen we moeten afwachten. De eerste soort die langskomt is iets minder spectaculair. Maar daarom niet minder leuk. Het is een koolmees.
Het wordt al snel drukker bij de vijver. Allerlei, min of meer gewone, tuinsoorten komen langs. Waaronder de bij boshutten altijd aanwezige grote bonte specht. Ik blijf het een prachtige soort vinden. Een hele mooie tekening heeft ie en dat rood steekt prachtig af tegen het zwart,wit van de rest van zijn verenpak.
Ook een vogeltje dat ik nog niet heb gezien laat zich goed horen en zien: de glanskopjes. Hier in de Flevopolder zitten ze niet. Daar komt alleen zijn neef de matkop voor. Ze laten zich dan wel goed zien, maar dat wil nog niet zeggen dat ze makkelijk te fotograferen zijn. Wat een druktemakertjes zeg! Geen seconde zitten ze stil. De hele dag door is het een uitdaging om er eentje scherp op te krijgen. Gelukkig kijkt dit exemplaar even of er iets mis is met zijn poot en kan ik hem daarom fotograferen.
De eerste primeur van de dag is dus binnen. Laat die anderen nu maar komen dan. De groene specht is nog steeds regelmatig te horen en we horen ook het roepen van een andere vogel. We kunnen het niet thuisbrengen, maar we denken dat het wel eens een sperwer zou kunnen zijn.
Een andere soort die af en toe de vijver bezoekt is de vink. Man en vrouw komen zo af en toe even wat te eten halen.
Nog steeds is het weer redelijk, hoewel het een beetje meer licht welkom zou zijn voor wat snellere sluitertijden.
Het aanwezige pimpelmeesje laat zich niet zo vaak zien als de koolmezen. Toch kan ik ook hem vastleggen. Omdat op dit moment net de zon vol op zijn koppie staat wordt de rest van de foto donker. Ik vind dat het wel een mooi effect oplevert.
En zo verstrijkt de tijd zonder dat we er echt erg in hebben. Er is eigenlijk de hele tijd wel wat te beleven. Alleen aan de koude voeten merken we dat we er al een tijd zitten. Wie ook nog regelmatig langskomt is de boomklever. Ook een vaak geziene gast bij fotohutten.
Hij zit hier in een houding die je vaak tegenkomt op foto’s van boomklevers. Natuurlijk maken we veel te veel foto’s van hetzelfde vogeltje op hetzelfde stronkje. Leve de digitale fotografie, waardoor je makkelijk foto’s kan weggooien. Om al mijn foto’s in het groot te laten zien is misschien wat te veel van het goede. Daarom maar even een galerij met een paar foto’s van de soorten die we tot nu toe gezien hebben. Door ze aan te klikken kun je ze groot bekijken.
Na al die uren in de hut gezeten te hebben is het natuurlijk ook eens tijd voor een plaspauze. Ik verlaat dus de hut en zoek een plekje om mijn ding te doen. Dan vliegt er luid schreeuwend opeens een grote zwarte vogel op. Ik denk aan een merel, maar deze is toch wel wat groter. Een zwarte specht! Zit dus al die tijd achter de hut! En de roep waarvan wij dachten dat het een sperwer zou kunnen zijn, is van hem. Zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg. Maar wie weet. Misschien komt ie ’s middags nog even langs. Maar dan wel vóór de hut!
In de bosrand achter de vijver landt een klein vogeltje. Door mijn telelens kan ik zien dat het een bonte vliegenvanger is. De afstand is veel te groot om er een topfoto van te maken, maar omdat ook dit een primeur is voor mij, mag ie toch meedoen in dit blog.
Zo na het middaguur wordt het wat rustiger met de vogels. Geeft ons de tijd om ons te concentreren op iets anders. Iets wat al de hele tijd rondscharrelt tussen en onder de stronken die langs de vijver liggen. Ik heb het over een veldmuisje. Er zijn er in ieder geval 2. De glanskopjes zijn al snel, maar deze doen daar nog een schepje bovenop. Als opwindmuisjes schieten ze onder een stronk vandaan om twee tellen later ergens anders weer te verdwijnen. Het kost dan ook heel wat pogingen en bytes voordat het me lukt om hem redelijk scherp op de plaat te krijgen.
Even later komt ie wat verder tevoorschijn en is hij in zijn volle glorie te bewonderen. Het zijn eigenlijk best hele schattige diertjes.
Terug naar de vogels nu. De glanskoppen spelen nog steeds tikkertje in de struiken en gaan zo af en toe eventjes zitten. Met de nadruk op eventjes!
Door het koude weer is er bij de vogels geen animo om uit de vijver te drinken. Laat staan om te badderen. Het dichtst in de buurt komt nog een glanskop. Op de rand van de vijver gaat ie mooi in het zonlicht staan. Net als bij de pimpelmees levert dat een donkere achtergrond op.
Na dit moment merken we dat de bewolking steeds dikker wordt. De voorspelde regen komt nu toch wel in de buurt. Langzamerhand beseffen we dat we onze wenssoorten ook vandaag waarschijnlijk niet zullen zien. Een kleine teleurstelling is dat wel. Om twee uur te rijden voor soorten waarvan je het overgrote deel ook in je eigen tuin kunt zien is niet echt leuk,. Maar je doet er niets aan en dus probeer ik nog wat mooie foto’s te maken van de vogels die er wel zijn.
En zo vaak ben ik ook niet in de gelegenheid om een grote bonte specht te fotograferen. Je moet tevreden zijn met wat je voorgeschoteld krijgt. En de rest komt vast een andere keer nog eens.
Op het eind komt er ook nog een gaai dicht voor de hut. Ze zaten al een hele tijd wat verder in de bomen. Maar nu komt hij dichtbij genoeg voor een portretje.
Ik vergeet helemaal dat er ook de hele dag al een roodborstje voor de hut rondhangt. Omdat ik al heel veel foto’s van een roodborstje heb is het zoeken naar een origineel beeld. Onderstaande foto vind ik mooi, omdat hij over zijn schouder kijkt en er een mooie achtergrond is.
Inmiddels vallen de eerste regendruppels. En neemt het licht snel nog verder af. We besluiten halverwege de middag op te breken. En de groene specht? Die doet ons lachend uitgeleide!
René Vos natuurfotografie 