Elfjes
10 juli 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Iedereen kent haar: Tinkerbell. Het schattige elfje uit de Walt Disney films met Peter Pan. Ook in Nederland vliegen er zulke elfjes rond. Ze zijn blauw of groen en je ziet ze het meest langs stromende rivieren en beekjes.
Al nieuwsgierig? Dan heb je vast al stiekem naar de foto hieronder gekeken. Ik heb het natuurlijk over de weidebeekjuffer. De vrolijke fladderaar onder de juffers. En heel erg fotogeniek. Omdat het al weer meer dan twee jaar geleden is dat ik ze gefotografeerd heb, is het de hoogste tijd om weer eens op elfjesjacht te gaan. Deze keer gaat mijn zus(je) Heleen mee. Ook zij is sinds een aantal jaren besmet met het fotografievirus. Een paar keer per jaar gaan we samen op pad. De Kromme Rijn bij Bunnik is een bekende plaats waar weidebeekjuffers voorkomen en ligt ongeveer in het midden van onze woonplaatsen. Een prima plek dus om af te spreken. Om half zes zijn we er en kan de speurtocht beginnen.
Na nauwelijks 50 meter zien we het eerste exemplaar. Helaas is het nu al 18º C en is ie al erg wakker. Niks niet opwarmen in de vroege ochtendzon, maar gewoon wakker worden en weg vliegen. Dat voorspelt niet veel goeds. We lopen verder langs het water en uiteindelijk zien we in een rietkraag een aantal zitten. Om ze niet te verstoren schuifelen we voetje voor voetje dichterbij. En dan kunnen we onze eerste foto maken.
En als je er één ziet zitten zie je er meer. Grappig toch hoe dat werkt! We zien verschillende mannetjes en ook de minder opvallende, groene vrouwtjes zijn aanwezig. Maar vandaag zijn we kieskeurig. We willen met iets bijzonders thuiskomen. Daarom laten we de rietzitters achter ons en gaan op zoek naar exemplaren die een wat fotogenieker plekje hebben uitgekozen.
Het duurt weer even, maar dan ziet Heleen een juffer op een grasspriet zitten. Ik weet het niet zeker, maar het lijkt of zijn vleugels nog niet helemaal zijn opgepompt. Zie zien er nog wat onaf uit. Maar hij zit op een leuk plekkie en hij trekt zich niet veel aan van ons. Of, en dat is waarschijnlijker, kan ie nog niet wegvliegen. We nemen hem van verschillende kanten onder vuur. Door laag te zitten krijg ik net de boomtoppen als achtergrond, waardoor er bokehcirkels ontstaan.
Hier hou ik wel van!
Vanaf de andere kant krijg je een heel ander beeld. Ook nu weer een laag standpunt, waardoor ik gedeeltelijk door de begroeiing heen fotografeer. De libel komt daar bovenuit met de zonnige overkant van de Kromme Rijn als achtergrond. Dan krijg je zo’n foto:
Wat is het toch heerlijk als een beeld dat je in je hoofd had op je display verschijnt. Voor mij kan de dag nu al niet meer stuk! En ook mijn zus maakt de foto’s die ze in gedachten had. De zon begint nu echt sterk te worden en we besluiten langs hetzelfde pad terug te lopen. Natuurlijk kijken we nog steeds goed om ons heen naar mogelijke meewerkende modelletjes.
Als we een paar juffers in het gras zien zitten ratelen al snel de camera’s weer. Het wordt wel wat lastiger met het harde licht, maar het heeft als voordeel dat de mooie glans van deze elfjes goed naar voren komt.
Op dit stukje zien we ook een aantal de vrouwtjes. Ze zijn wel vliegerig, maar komen steeds op hetzelfde grasje terug. Het lukt me om twee vrouwtjes in één beeld te vangen.
Volgens mij had ik twee jaar geleden niet eens een foto gemaakt van een vrouwtje. Dus ook nog een primeurtje vandaag! Ik eindig dit blog met nog een laatste foto. Deze man wilde speciaal voor de foto nog wel even zijn vleugels spreiden.
Het was genieten van de juffers en gezellig om samen met mijn zus op stap te gaan. Een topochtend dus! Wat wil een mens nog meer?
Nou, een kopje koffie misschien? En zo eindigen we deze ochtend op het terras met een kopje koffie met gebak. Het leven is goed voor een natuurfotograaf. Zo af en toe dan.
René Vos natuurfotografie 