Balgzandpolder 1: De tureluur
31 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Dinsdag 2 mei was het weer zo ver. Het jaarlijkse dagje hutzitten met Dick staat gepland. Tot nu toe hebben we steeds ons geluk beproeft in boshutten, maar vandaag gaan we het anders doen. We hebben een hut gehuurd in de Balgzandpolder bij Den Helder. Doel: steltlopertjes, lepelaars en ander wad-spul. Ik kan nu al zeggen: het was een prachtige dag, met de hele tijd actie voor de hut. Dat leverde zoveel foto’s op dat ik er meer dan één blog aan moet wijden. Vandaag dus de eerste, met als hoofdpersoon de Tureluur. Continue aanwezig en zorgend voor opwindende beelden.
’s Ochtends begon het rustig met een beetje heen en weer lopen.
Doordat de hut half ingegraven is heb je een mooi laag standpunt om vanuit te fotograferen. Omdat ze de hele dag aanwezig waren heb ik tientallen foto’s van paraderende tureluurs. Die laat ik natuurlijk niet allemaal zien, omdat ze min of meer allemaal op elkaar lijken.
Toen er echter gevaar van boven dreigde kromp hij ineen en hield de lucht goed in de gaten. Wat het geweest is heb ik niet gezien.
Echt leuk met de tureluurtjes werd het echter pas aan het eind van de dag. Eén exemplaar kwam luidruchtig het toneel op gestormd.
Luid roepend en met zijn vleugels wapperend eiste hij alle aandacht op. Wat een aansteller dacht ik nog.
Maar toen werd duidelijk waardoor al die opwinding veroorzaakt werd: een prachtige tureluurdame! Vol overgave stortte meneer Tureluur zich in het liefdesspel.
Zou het hem lukken de dame te overtuigen? Aan zijn inzet zal het zeker niet liggen. Dit ging zo even een tijdje door en toen …….
Bingo! Het vrouwtje was gevallen voor zijn charmes. Het blijkt trouwens nog niet zo eenvoudig om als tureluur de liefde te bedrijven. Daar moet je heel wat acrobatische toeren voor uithalen. Een kwestie van de juiste balans vinden.
Zo lang als het voorspel duurde, zo kort is het hoogtepunt. Na een kort moment van uitrusten op haar rug gingen ze er samen vandoor.
Mij achterlaten met rode koontjes.
Wat een mooi moment om mee te maken. Een paring vlak voor mijn neus. Hoeveel mazzel kun je hebben? Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag.
Maar er waren nog veel meer prachtige momenten. Zoals gezegd laat ik die binnenkort in een ander blog zien. Eerst moet ik even bijkomen van dit tureluur avontuur.
Oranjetipjes
20 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Van half april tot half juni kun je één van de leukste vlindertjes van Nederland zien rondfladderen: het oranjetipje. Het is een echte lentevlinder en veroorzaakt dan ook bij menig natuurfotograaf lentekriebels. Ook ik ga dit jaar weer een ochtend op pad om dit kleine vlindertje te zoeken. En zoeken is het, maar daarover later! Omdat je ze het beste ’s ochtends vroeg kan fotograferen, dan zitten ze nog stil namelijk, sta ik weer eens om zes uur op zondagochtend naast m’n bed. Wat een hobby!
Ik rij naar een gebied met heel veel pinksterbloemen. Dat is de waardplant van deze vlinder en daar kun je ze dus vinden. Daar sta je dan. Een veld met duizenden bloemen en op zoek naar een vlindertje van een centimeter of twee. Ik loop langs de randen van het veld en scan met mijn ogen elk bloemetje af. De zon komt op en ik heb nog geen vlindertje gevonden. Maar ik hou mezelf voor dat de aanhouder wint. Maar na drie kwartier zoeken zonder resultaat begint de moed me toch een beetje in de schoenen te zakken. Zou het dan toch niet lukken vandaag? Niet dat dat de eerste keer zou zijn, maar leuk is het niet.
Maar dan, na bijna een uur, EINDELIJK! Twee mooie groene ogen kijken me aan vanuit de diepte.
Het is een vrouwtje. Geheel volgens de ‘regels’ hangt ze aan een pinksterbloem. De oogjes nog nat van de dauw. Wat een lekker gevoel om dan toch je doel te vinden. Natuurlijk neem ik lekker de tijd om deze schoonheid op de gevoelige plaat te zetten.
Op deze foto kun je mooi de gemarmerde onderkant van de vleugels zien. Ik probeer nog een andere achtergrond te krijgen door om de vlinder hen te draaien en te kijken hoe het beeld in de zoeker veranderd. Ik kom hier op uit.
Mooi diertje toch? Het ontbreken van de oranje vlek aan de binnenkant van de vleugel verteld me dat het een vrouwtje is. Na de foto’s kijk ik even om me heen en tot mijn grote verrassing zie ik op een meter of drie een paartje hangen tussen de bloemen. Wat een mazzel! Zo loop je een uur te zoeken en zo zie je ze vlak voor je neus hangen. En nog wel een parend paartje. Voor mij een primeur.
Ik ga nu helemaal los om dit stelletje zo mooi als mogelijk in beeld te brengen. Dat hebben ze wel verdiend.
Je ziet de oranje vlek van het mannetje doorschijnen op de achtervleugel. Als ik dit op de display van mijn camera zie verschijnen, kun je je voorstellen dat ik er erg vrolijk van word.
Ook nu kijk ik of er vanuit een ander standpunt nog een mooie foto gemaakt kan worden. Dat lukt. Heel anders van sfeer dan bovenstaande foto, maar minstens zo mooi. Ik heb het geluk dat ze op een mooi gebogen bloemetje zitten.
Al met al is het een geweldige ochtend geworden. Ik zal nog dikwijls nagenieten van deze foto’s.
René Vos natuurfotografie 