Het steenuiltje
1 juli 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Een paar weken geleden kreeg ik de mogelijkheid om met een collegafotograaf mee te gaan naar een boerenerf om steenuiltjes te fotograferen. Die kans greep ik natuurlijk met beide handen aan. Hij heeft daar al jaren een plekje ingericht om ze te fotograferen. Vanuit een schuiltentje zijn ze goed te bekijken op de voerplek.
Bij zonsopkomst werd ik verwacht en met wat geluk hebben we een uur of twee om te genieten van deze kleine uiltjes. Het is bijna windstil en onbewolkt. Het belooft een stralende dag te worden. Om ongeveer kwart over zes zien we het uiltje voor het eerst. In een boom wat verder weg overziet hij het erf. Even later komt ie wat dichterbij.
Heel voorzichtig gaat hij uiteindelijk naar één van de voerplekken met meelwormen. Een mooi plekje om hem te fotograferen.
Het is nu half zeven, maar je ziet dat het zonlicht al erg fel is. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Wat een prachtige vogel is het!
Na het eten gaat hij weer terug naar het eerste plekje wat verder weg op het erf. Eigenlijk niet zo erg, want zo’n foto met de uil wat kleiner in beeld vind ik ook wel mooi. Geeft ook wat beter aan hoe klein ze eigenlijk zijn.
Het uiltje vliegt weer op en gaat na wat omzwervingen recht boven ons zitten. Niet het meest ideale plekje, maar met wat kunstgrepen kan ik hem toch in beeld krijgen.
Graag zou ik hem nu nog wat dichterbij willen hebben om ongeveer half acht gebeurt dat ook. Hij landt op de dichtstbijzijnde voerplek. Na wat gestoei met de belichting door het felle zonlicht kan een paar mooie foto’s maken. De plek is zo ingericht dat het voer buiten beeld blijft. De bakjes zitten namelijk achter de stammen.
Je kunt op alle foto’s wel zien dat het uiltje weet dat we er zijn. Hij houdt ons in de gaten, maar gaat ondertussen gewoon zijn eigen gang. Er was echter één momentje waarbij ik dacht dat ie toch niet zo blij met ons was. Hij wierp ons een hele boze blik toe.
Maar voor de rest was het een heel vriendelijk diertje. Het is inmiddels tien voor acht en de voorstelling is afgelopen. Tijd om te gaan slapen. Voor de uil tenminste. Voor ons is het tijd om op te breken. Het was een prachtige belevenis!
Ik sluit af met een portretje van mijn nieuwe vriend. Hopelijk krijg ik nog eens de kans om zo’n serie te maken, maar dan met wat zachter licht.
René Vos natuurfotografie 