Poldervalk
21 januari 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Mijn eerste blog in dit nog jonge jaar. De titel van dit blog suggereert misschien de ontdekking van een nieuwe valkensoort, maar helaas. Dit blog gaat over een torenvalk in de polder. Door mij even herdoopt tot poldervalk. Want waar zie je deze soort het meest: in de polders! Een aantal keren ben ik wezen kijken of ik mooie foto’s kon maken. Het verhaal ging dat er een hele tamme torenvalkdame in de polder zat. Deze kon je tot op een vijftal meters met je auto benaderen en nog bleef ze zitten. De eerste paar keer voldeed ze bij mij niet aan deze reputatie. Dichterbij dan op een zandhoopje kwam ze niet. De paaltjes langs het polderweggetje leken haar niet te interesseren.
Nadat we een aantal keren zonder succes huiswaarts gekeerd waren, dachten we dat misschien de wind spelbreker was. Tot nu toe stond er altijd een stevig briesje. Misschien niet ideaal voor een torenvalk om op een paaltje te gaan zitten. Dus gingen we het nog één keer proberen op een dag met minder wind. En ja hoor, mevrouw zat al op ons te wachten.
En we konden inderdaad heel dichtbij komen. Wat een mooie beleving was dat. Oog in oog met een wilde torenvalk op een meter of zes. Alleen voor fietsers en wandelaars ging ze op de wieken. Om even later weer terug te keren.
Na heel veel portretjes was het wachten natuurlijk op de vangst van een prooi. Die ze dan natuurlijk voor onze neus zou moeten gaan oppeuzelen. Het duurde even, maar ook deze wens kwam uit. Ze zat weliswaar met de rug naar de auto, maar dat maakte het voor mij niet minder speciaal.
Helaas kwam er net op dit moment een fietser aan, dus weg was ze met de muis. Verder het veld in ging ze verder met haar ontbijt. Te ver voor foto’s. Maar dat maakte mij niet meer uit. Ik had mijn shot, ook al was het er maar één.
En de voorstelling was nog niet afgelopen. Even later kwam ze, met een volle maag, weer langs de weg zitten. Met de rug naar ons toe begon ze aan een poetsbeurt. Maar ze hield ons wel in de gaten. Zo af en toe wierp ze een blik over haar schouder.
Daarna is het natuurlijk tijd om even uit te buiken. In dit geval op een metalen hek. Niet het meest fotogenieke plekje als je het mij vraagt.
Soms is het ook wel weer handig die fietsers en wandelaars die langs komen. Zo vloog ze nu vanaf het lelijke hek naar een mooie oude weidepaal. Inclusief ijzeren band en prikkeldraad.
En zo eindigt, voor nu, mijn jacht op de poldervalk toch met een mooie serie foto’s. En ik heb weer wat geleerd over het gedrag van deze vogel. Boven windkracht drie gaan ze niet op de paaltjes zitten. Natuurlijk zijn er nog wel wat wensen over: de torenvalkman wilde nog niet meewerken en ook een mooie landingsfoto staat nog op mijn verlanglijstje. Dus er komt ongetwijfeld nog een vervolg…..
René Vos natuurfotografie 