De Tuinhut 1
25 mei 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Begin mei was het weer tijd voor mijn jaarlijkse fotohutuitje (ja, lees het nog maar eens een keer) met Dick. Dit keer was de keus gevallen op de tuinhut van Arjan Troost in Rijssen. Bekend door de mogelijkheden om duikende ijsvogels te fotograferen. Helaas werd het in de weken voor de gereserveerde datum al duidelijk dat de plaatselijke ijsvogel de winter niet was doorgekomen. Dat was wel even een tegenvaller en dus hoopten we, zoals altijd, op een mooie havik of sperwer voor de hut. En ook de eekhoorns zijn altijd leuk om te fotograferen.
Na ontvangst met een kopje koffie begeleide Arjan ons naar de hut, gelegen aan de rand van zijn tuin. En dan begint het wachten en de gespannen verwachtingen. Zouden de roofvogels komen? Of andere bijzondere soorten. Na een rustig begin wordt het langzamerhand steeds drukker. De meest gangbare soorten waren de huismus, de tortelduif en de groenling. In dit eerste blog zal ik die dan ook de revue laten passeren.
Deze vrouwtjesmus ging even zitten op het mooiste plekje voor de hut.
Het mannetje ging boven de vijver op een tak zitten. En daar komt alle zegen van boven. Het levert een leuke foto op.
Het was erg zonnig die dag en ik vond het licht behoorlijk lastig. De zon heeft begin mei al veel kracht en de meeste tijd hadden we vrij hard licht. Dus het bleef de hele dag hard werken om mooie foto’s te maken. En als de zon eventjes achter een wolk verdween was het zaak daar van te profiteren.
Naar mate de dag vorderde werd het warmer en verschillende vogels kwamen langs voor een badsessie. Ook onze mussenfamilie konden de lokroep van het verkoelende water niet weerstaan.
Al kun je het pootjebaden van deze mus eigenlijk niet als badsessie betitelen.
Maar het vrouwtje deed even voor hoe je goed in bad gaat. Het was een gespetter van je welste. Kijk dat is nog eens een badscène.
Naast de huismussen zijn er dus veel groenlingen ter plaatse. Maar bij het nakijken van mijn foto’s blijkt dat ik opvallend weinig foto’s van heb gemaakt. In ieder geval weinig foto’s die mij kunnen bekoren. Eigenlijk geen idee waardoor dat komt. We moeten het dus doen met deze foto van een gespiegeld mannetje groenling.
Toch jammer dat ik niet meer mooie foto’s heb (kunnen) maken. Want het is een prachtig vogeltje!
De derde soort die ik in dit blog wil laten zien is de tortelduif. Zoals meestal zijn ze ook op deze plek met z’n tweeën. Regelmatig laten ze zich samen zien voor de hut. En geven zo voldoende kansen om ze te fotograferen.
Door het felle zonlicht moet ik soms behoorlijk onderbelichten. Dus ondanks de zon dus toch donkere foto’s. Maar het geeft wel een mooie sfeer vind ik. Hieronder nog een voorbeeld.
Je ziet het, soms lopen ze bijna je lens binnen.
Net als de andere vogels nemen de tortels in de middag ook een bad. Een grotere vogel levert natuurlijk ook meer spetters op.
Het leuk van deze foto vind ik dat ik hem van voren heb kunnen nemen. En dan ook nog samen met de spiegeling. Ik vind hem erg mooi.
Na het badderen ging de duif met zijn vleugel omhoog zitten. Zou dat zijn om op te drogen? Ik had het nog nooit gezien zo. Wel een grappig beeld.
Alsof hij zijn vinger opsteekt in de klas!
Hiermee eindig ik mijn eerste blog over ons bezoek aan de tuinhut van Arjan Troost. In een volgend blog laat ik zien wie en wat er nog meer voorbij kwamen.
Het macroseizoen is begonnen
8 mei 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Zo eind april begint voor mij het macroseizoen. En met name een specifiek vlindertje zorgt er bij mij voor dat de macrokriebels toenemen. Ik heb het over het oranjetipje. Eén van de vele lentebodes in de Nederlandse natuur. Natuurlijk heb je ook de bosanemonen, tulpenvelden en nog veel meer, maar voor mij begint de lente als de oranjetipjes rondfladderen. Alleen om te fotograferen wil je graag dat ze niet fladderen, maar dat ze rustig blijven zitten. En dus moet je vroeg je bed uit. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens familiebezoek in Drenthe vertrek ik ’s ochtends vroeg naar een voor mij bekend oranjetipjesgebied.
Vorig jaar duurde het een uur voordat ik er eentje vond (klik hier), maar nu is het na een paar passen al raak. Geen oranjetipje, maar zo’n bedauwd geaderd witje kan ik niet zomaar laten hangen.
Zoals je ziet zit alles lekker onder de dauw. En dat is dus ook precies de reden dat je zo vroeg moet opstaan. De natte vlinders kunnen nog niet vliegen en moeten wachten tot ze zijn opgedroogd. Tot die tijd heb je alle gelegenheid om ze te fotograferen.
Maar nu snel verder op zoek naar oranjetipjes. Vandaag ben ik samen op pad met mijn zus, dus twee paar ogen. En het duurt niet al te lang voordat we beet hebben.
De opkomende zon schijn door de bomen achter het vlindertje. De vleugels schijnen oranje door, dus dit is een mannetje.
Vandaag is blijkbaar een goede dag voor oranjetipjes, want binnen no-time hebben we nog twee mannetjes en een vrouwtje gevonden. Het vrouwtje was nog kletsnat.
Maar ik richt me toch weer op de mannentjes. Het oranje in hun vleugels geeft net dat beetje meer. Sorry dames!
Door met de witbalans van mijn camera te spelen krijg je ineens een heel andere sfeer. Niet echt natuurlijk, maar wel leuk om je tussendoor mee bezig te houden.
Dan kruip ik er wat meer bovenop. Eens kijken of ik een leuke close-up kan maken.
Best harig zo’n oranjetipje. Dat is dan ook één van de leuke dingen van macrofotografie: je kunt (laten) zien wat je normaal gesproken niet ziet. Maar meestal vink ik iets meer afstand fotografisch gezien mooier. Het beestje in zijn leefomgeving zogezegd.
Zoals je ziet gaat het opdrogen erg langzaam. En ik moet eigenlijk al weer stoppen. Tegen beter weten in blijf ik toch nog een kwartiertje, maar dan moet ik echt gaan. Had graag nog een foto gemaakt met de vleugels open. Op weg naar de auto kom ik weer langs het geaderd witje die we als eerste zagen vanmorgen. Ik had er een stok bij gezet, zodat ik hem makkelijk terug kon vinden.
Dus in dit blog over de oranjetipjes mag dit witje het verhaal openen én afsluiten.
Dank voor het lezen en tot de volgende keer.
René Vos natuurfotografie 