Dagje AWD
24 april 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Afgelopen week was ik zomaar een weekje vrij. Ik had (bijna) geen afspraken en dus had ik een dagje voor mezelf ingepland om te fotograferen. Waar naar toe was toen de vraag. Ik besloot dat het hoog tijd was om weer eens naar de Amsterdamse Waterleidingduinen te gaan. Een blik in mijn archief leerde me dat ik voor het laatst in juli 2015 er geweest was. Natuurlijk veel te lang geleden. En dus toog ik ’s ochtends vroeg op weg naar de duinen voor een dagje struinen. Ik zou wel zien wat ik tegenkwam, hoewel een fotogeniek vosje wel leuk zou zijn. Maar het ging me voornamelijk om, na een druk en soms heftig jaar, een dagje voor mezelf te hebben en te genieten van de natuur.
Zoals verwacht werd ik opgewacht door de damherten. Altijd lastig om daar een interessante foto van te maken. Zo tussen de bomen vond ik wel wat hebben.
Mooi meegenomen dat de kop van het achterste hert precies tussen de poten te zien is.
De rest van de ochtend was het vooral veel wandelen en weinig fotograferen. Maar heerlijk om mijn hoofd zo leeg te maken. Het waren voornamelijk de herten die ik ’s ochtends te zien kreeg. En niet allemaal bleven ze rustig staan. Deze hinde ging er in een rotvaart vandoor.
Dan hoorde ik opeens de kenmerkende lach van een groene specht. Ik op zoek. Langzaam kwam ik steeds dichterbij tot ik bijna onder de boom stond waar de specht bleef roepen. Kijken, kijken, kijken, maar zien deed ik hem niet. En de specht maar lachen! Tot het moment dat ik hem weg zag vliegen. Oh, daar zat ie dus.
Na deze speurtocht liep ik verder de strandweg af richting het strand. Het was heerlijk weer en een kopje koffie in een strandtentje leek me een heerlijk vooruitzicht. Onderweg zag ik nog deze mannen op een duintop staan.
Ik heb ze de ‘drie musketiers’ genoemd.
Na de koffie terug het gebied in. Ik ben nu bij de vossenplek, maar die laten zich niet zien. Misschien later vanmiddag. Ik wandel dus door en richt me op de vele vogeltjes die hier rondvliegen. Je hoort overal het vrolijke gefluit in de struiken. Op en top lentegevoel! Foto’s maken is nog niet zo makkelijk, want ze vliegen snel op als je wat dichterbij kom. Maar dit kneutje kon ik toch te pakken nemen.
Even later zie ik in een boom een vogel zitten die ik niet gelijk thuis kan brengen. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: een gekraagde roodstaart. Niet een soort die ik veel zie, dus ben ik blij met deze foto.
Dan is het tijd om terug te gaan om te kijken of de vossen nog willen meewerken. Maar na twee uur rondhangen op de plek waar ze vaak gezien worden is er geen vos te bekennen. En zo langzamerhand wordt het tijd om me naar de uitgang te begeven. Het was een fantastische dag, maar een lichte teleurstelling kan ik toch niet onderdrukken. Het zij zo. Heb ik nog een excuus om snel nog eens terug te komen.
Rustig wandel ik richting de parkeerplaats als ik plots een vos zie lopen langs één van de vele waterstromen. Dus toch nog! Even observeert hij mij.
Dan besluit hij dat ik verder niet interessant ben en negeert me verder. Hij gaat verder waar ie mee bezig was: op zoek naar muizen in het gras.
Ik vind het altijd prachtig als ze gewoon lekker hun gang gaan. Dat heeft wel als gevolg dat ik mijn best moet doen om hem bij te houden. Soms blijft hij even rondsnuffelen op een plek en geeft mij de gelegenheid om met een omtrekkende beweging weer voor hem te komen. Als hij dan op de verwachte plek weer uit de struiken komt kan ik deze foto maken.
Ik blijf liggen waar ik lig en dan loopt hij, één en al focus, vlak langs me. Wat een prachtige natuurbeleving!
Na dit moment is het echt tijd om me naar de auto te begeven. Met gezwinde spoed loop ik naar de uitgang. Nog één momentje is het vermelden waard. Een eekhoorntje schiet over de grond een boom in. Een klein moment neemt hij om even om te kijken. Dat kan ik nog net vastleggen.
Zo vaak lukt het niet om in de vrije natuur een eekhoorn vast te leggen, dus deze foto is wel erg leuk om te hebben.
En zo eindigt een prachtige dag in de duinen. Ik neem me voor niet weer bijna drie jaar te wachten voordat ik terug kom.
Bijvangst in de AWD
11 juli 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde was ik speciaal voor de boomkikkers naar de Amsterdamse waterleidingduinen gegaan. En met succes mag ik wel zeggen. Maar ik ben dit ochtendje natuurlijk nog veel meer dingen tegengekomen. Ik ben er al vroeg en de zon komt net op. Te vroeg voor de boomkikkers, dus loop ik eerst een rondje door het gebied. Het leuke van de AWD is dat je overal mag rondstruinen. Je hoeft dus niet op de paden te blijven. Een prachtige manier om de natuur te beleven.
Al snel kom ik de eerste damherten tegen. Wat dat betreft lijkt het wel een beetje op een hertenkamp. De kunst is om ze origineel op de foto te krijgen. Mijn eerste poging is van een hert dat op een duin staat. Het geeft de sfeer weer van net na zonsopkomst, als het nog een beetje schemerig is.
Maar de zon klimt snel hoger en het licht wordt beter. Tenzij je in een bos terecht komt zoals ik. Daar is het dan weer donker. Maar als het hert dan op een licht plekje gaat staan, kan ik toch weer een leuke foto maken.
Hij heeft een lange grasspriet in zijn bek hangen terwijl hij even opkijkt om te checken wat ik aan het doen ben.
Wel leuk natuurlijk deze herten, maar het is de tijd van de jonkies. Die moet ik natuurlijk ook vastleggen. Van vorig jaar weet ik nog dat hindes met jongen een stuk oplettender en schuwer zijn dan de andere herten. Als ik er één zie ben ik ook voorzichtiger in het benaderen. Gelukkig blijven ze staan, maar zoals je op de foto ziet zijn ze allebei alert, met gespitste oren.
Langzaam trek ik me weer terug om ze verder niet te storen.
Ondertussen is het tijd geworden om op zoek te gaan naar de boomkikkers. Na die succesvolle zoektocht heb ik nog wat tijd over om nog even rond te blijven hangen. Ik kom deze libel tegen die in het gras landt. Altijd lastig om daar een interessante foto van te maken. Ik besluit het eens anders aan te pakken en fotografeer hem bij verschillende belichtingen, waarbij ik de foto steeds meer overbelicht. In de nabewerking moet ik nog wel even wat aanpassingen doen, maar het resultaat is onderstaande foto.
Persoonlijk vind ik de tere kleuren erg mooi en wil ik vaker gaan proberen om deze stijl toe te passen.
Toen ik op weg was naar de boomkikkers zag ik een roofvogel zitten op een dode tak. Het leek me een valk en dan zou het heel goed een boomvalk kunnen zijn. Die heb ik nog nooit gezien, dus ik ga eens kijken of die tak een plek is waar hij vaker terugkomt. Als ik op een honderd meter ben zie ik hem al zitten. Te ver voor een goede foto, maar ik zie nu wel dat het inderdaad een boomvalk is. Gebruikmakend van de duinen en de begroeiing probeer ik dichterbij te sluipen. Ik kom onderaan een duin terecht en ik weet dat de vogel aan de andere kant moet zitten. Als hij tenminste niet is weggevlogen. Nu wordt het spannend! Ik laat mijn spullen achter en kruip het duin op. Vlak onder de top richt ik me op en gluur over de rand. Hij zit er nog! Snel maak ik een paar foto’s en duik dan weer omlaag. Als ik nog een meter verder kruip kan ik liggend over de duintop mijn foto’s maken. Maar net als ik in die positie ben hoor ik een harde blaf. Ik schrik me rot! Een damhert met jong stond precies aan de andere kant en gaat er al alarmerend vandoor. Ook de boomvalk gaat natuurlijk op de vleugels. Mij achterlatend met een verhoogde hartslag en de foto die ik net maakte.
Niet een heel bijzondere foto, maar ben toch blij met mijn eerste boomvalk. En ik heb er een leuk verhaal bij. Je zou eigenlijk een camouflagetentje bij die tak moeten zetten en er dan een dagje gaan zitten.
Ik keer me om en zie het jonge damhert, dat mede de oorzaak was van mijn schrik, vanaf een afstandje naar me staan kijken. Nou vooruit dan maar. Dan mag jij ook op de foto.
Inmiddels is het tijd geworden om mij langzaam weer naar de auto te begeven. Onderweg mijn ogen goed de kost geven naar al het moois wat hier rondloopt, vliegt en kruipt.
Er is nog een bewoner van dit gebied die ik graag nog zou tegenkomen. En dat is de zandhagedis. Ik heb iets met hagedissen en slangen. Je ziet ze heel weinig en ik vind ze erg interessant. Lopend naar de uitgang kom ik langs een plek waarvan ik weet dat ze daar moeten zitten. Het duurt niet lang voordat ik geritsel tussen de bladeren hoor. Ik zie een klein hagedisje wegschieten. Dan is het een kwestie van rustig wachten voordat hij weer tevoorschijn komt. En daar is ie dan!
Een stuk kleiner dan ik dacht. Maar dat komt door mijn collega fotografen, die ze altijd zo close in beeld brengen!
Ik lig op nog geen meter bij hem vandaan en hij gaat rustig zijn gang. Opeens schiet hij naar voren en ik zie dat hij iets te pakken heeft. Lastig om te zien tussen alle bladeren en grassprieten, maar dan wordt duidelijk wat het is: een mier!
Al snel is de mier verdwenen in de maag van het reptiel. En blijkbaar smaakt het voortreffelijk. Hij likt in ieder geval zijn lippen er bij af.
Dan merk ik plotseling dat die mier waarschijnlijk niet de enige was op dit plekje. Op mijn been voel ik het ineens steken. Ze zijn blijkbaar mijn broekspijpen binnengekropen! Tijd om weg te gaan. Nog snel één foto van de zandhagedis en dan is deze prachtige ochtend weer voorbij.
Mijn bezoek aan de AWD was een groot succes. Misschien toch maar iets vaker deze kant op, ondanks dat het een uur rijden is. Bedankt voor je interesse voor mijn foto’s en mijn blog. En hopelijk tot de volgende keer.
De boomkikker
11 juli 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Er zijn van die dieren die door hun uiterlijk, hun levenswijze of hun zeldzaamheid uitgroeien tot een soort van heilige graal voor de natuurfotograaf. Zo willen ze allemaal de ijsvogel fotograferen, of een das. En als er een zeldzaamheid is gezien storten hele volksstammen zich in de auto en rijden het hele land door. Wie herinnert zich niet de sperweruil in Zwolle in de winter van 2013-2014.
Een ander icoon der Nederlandse natuur is misschien bij het grote publiek minder bekend, maar fotografen met de natuur als onderwerp schijnen hem in hun portfolio te moeten hebben. Ik heb het over de boomkikker (Hyla arborea). Een klein, felgroen kikkertje die zich niet in het water ophoudt, maar in de struiken. Heel zeldzaam in Nederland en omgeven met een soort mystieke aura. Ook omdat iedereen heel geheimzinnig doet over de plekken waar ze zitten. Zo zijn alle meldingen op waarneming.nl vervaagd, zodat je de plek niet precies kunt vinden. Ik heb die opwinding eigenlijk nooit zo begrepen. Meestal zie je ze gefotografeerd op een tak of een blad, waar ze ineengedoken een beetje niets doen. De saaiheid ten top zou je zeggen. Toch voel ook ik die onverklaarbare aantrekkingskracht. Wat zou het zijn? Ik denk dat het feit dat je echt er moeite voor moet doen om hem te vinden een belangrijke reden is. Dat de zoektocht en het uiteindelijke vinden belangrijker is dan de foto die er op volgt.
En dus ga ik vandaag op een queeste naar de boomkikker. En wel in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Dat kan ik rustig prijsgeven zonder de rest van het natuurfotografengilde tegen mij in het harnas te jagen. Het is bekend dat ze zich daar bevinden. En ik kan je zeggen dat het een heel groot gebied is om een kikkertje van een paar centimeter te vinden. Ik heb wel wat inside informatie van collega-fotografen. Dus de zoektocht beperkt zich tot een specifiek gedeelte, maar dat geeft geen enkele garantie.
Op de plek aangekomen begin ik de braamstruiken af te speuren. Daar zitten ze namelijk vaak in. Ik zie veel groen, maar niets dat op een kikker lijkt. Ze zeggen altijd dat als je er één gezien hebt de tweede een stuk makkelijker te vinden is. Maar daar heb ik natuurlijk niets aan nu ik op zoek ben naar nummer één! Ik besluit naar de andere kant van het poeltje te lopen om daar verder te zoeken. Daarbij struikel ik bijna over een graspol met daarin een halfdode braamtak. En dan ……. mijn oog valt op een klein heldergroen klompje. Is dat ….. ? Ja, echt het is een boomkikker! Nou ja, kikkertje, want het is amper een centimeter lang. Net zo kort als mijn zoektocht, die uiteindelijk 15 minuten duurde. Weg mooi verhaal over uren zoeken, zweten, schrammen, wanhoop en doorzettingsvermogen. Met als beloning van zware inspanningen die ene foto. De term queeste kan ook gelijk overboord gekieperd worden.
Maar ja, nu ik hem dan toch zie, ook al is het zonder al te veel moeite, ga ik dan toch maar proberen er wat leuke foto’s uit te halen. Hier is ie dan: mijn allereerste boomkikker(tje):
Is het geen schatje? Volgens mij moet het nog een jonkie zijn. Volgens de boeken (lees Wikipedia) moet een volwassen exemplaar toch wel enkele centimeters groot zijn. Misschien is dat ook wel de mazzel voor mij. De jeugd is natuurlijk wat actiever dan volwassenen en deze kleine opdonder is geen uitzondering. Al snel zoekt hij het hogerop.
En daar zit je dan. Op een wiebelige stengel met een uitzicht op een mens met een soort van zwart ding voor zijn hoofd. Dan moet je wel even bijkomen van deze klauterpartij.
Het lijkt me niet een al te comfortabele houding en de kikker is het blijkbaar met me eens. Hij springt na een tijdje naar de dikkere bramentak en begint opnieuw aan de weg omhoog.
Ik ben natuurlijk erg blij met al deze foto’s, ook al vind ik de strepen die door de achtergrond lopen niet zo mooi. Helaas is dat niet te voorkomen. Het zijn de stengels en takjes die bij hetzelfde bosje horen. Om te laten zien hoe dat er uit ziet onderstaande foto. Niet omdat het een fotografisch hoogstandje is, maar omdat het goed de situatie weergeeft. De boomkikker in zijn habitat zal ik maar zeggen.
Zie hier maar eens een rustige achtergrond van te maken.
Maar als de kikker op het hoogste punt van de braamtak is beland kan ik tussen de andere takken door toch een hoek vinden waarbij de achtergrond vrij komt. Dat levert dan deze foto op.
Zo heb ik het graag! Altijd fijn als het model meewerkt.
Maar blijkbaar is deze plek ook niet goed genoeg. Want hij springt van de tak op een grasstengel. Misschien toch geprikt aan een doorn van de braam? Op zo’n grasstengel doet hij me denken aan een polsstokspringer.
Als hij even gaat verzitten en vanuit een andere hoek krijg ik weer een heel ander beeld. Helaas wel weer met strepen op de achtergrond.
En met deze foto eindigt mijn project boomkikker. En het is precies gegaan zoals ik het niet verwacht had. Geen lange zoektocht tussen het struikgewas. En een erg actief model. Grappig hoe de natuur altijd weer verrassingen voor je in petto heeft. En dat houdt het natuurlijk erg leuk! Ik kan nu ook zeggen dat ik foto’s heb van de zeldzame, geheimzinnige boomkikker. Zou ik dan nu ook een echte natuurfotograaf zijn????? Oh nee…., ik heb die sperweruil nog niet!!!
Twee ochtenden in de AWD
24 juli 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Normaal gesproken zijn de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD) net even te ver om op mijn foto-ochtendjes te bezoeken. Maar nu het hoogzomer is begint de dag al om half 6. Dus dan loont het toch de moeite om er heen te gaan. Dus plan ik twee ochtendjes AWD in juli. Heb ik nog wensen? Natuurlijk! Ik zou graag eens zandhagedissen vastleggen en het is de tijd van de jonge damherten. En het is al weer een hele tijd geleden dat ik de vosjes van de AWD heb gezien. Vol goede moed begin ik mijn eerste wandeling vanaf ingang Panneland.
Al snel kom ik groepjes damherten tegen, met daarbij een aantal jonkies. Ik merk dat ze een stuk alerter en schuwer zijn nu ze jongen hebben. Ze zijn niet zo makkelijk te benaderen als anders. Toch kan ik vanaf een duintop dit spelende stel fotograferen.
Spelen
Verder kan ik geen foto’s maken die de moeite van het tonen waard zijn.
Ik trek verder het gebied in het loop langs een aantal poeltjes op het Eiland van Rolvers. Bij één daarvan zie ik allemaal verse libellen. Net uitgeslopen en nog opdrogend om te kunnen vliegen. Dat vraagt natuurlijk om een aantal foto’s.
Vers
Het is lastig om de soort te bepalen als ze nog niet zijn uitgekleurd, maar ik hou het op een bruinrode heidelibel. Dat dit niet de enige is die is uitgeslopen zie je op de volgende foto. Zo hingen er een aantal in de begroeiing langs de rand van het poeltje.
Duo
Het is heerlijk om zo bezig te zijn met deze prachtige diertjes. Een eindje verder hangt er nog één die zijn vleugels nog niet heeft opgepompt. Vers van de pers dus.
Nog niet helemaal klaar
Die heeft nog even tijd nodig om weg te kunnen vliegen. Ik heb wat minder tijd en laat de libellen achter. Op zoek naar het volgende foto-onderwerp. Dat komt als ik opeens een vogel op een paaltje van de afrastering zie zitten. Hij heeft een beetje krassende, kwebbelende roep. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat het een grauwe klauwier is! Voor mij een nieuwe soort. Maar net als ik dichterbij wil komen vliegt ie naar de andere kant van het kanaal waar ik inmiddels langs loop. Daar gaat hij rustig verder met het gekwebbel en hij krijgt nog antwoord ook. Er zitten daar dus twee. Ik ben bijna bij de vossenplek en dus aan het eind van het kanaaltje. Ik loop door naar het eind en keer dan terug aan de andere kant van het water. Doordat hij zich voortdurend laat horen is het niet moeilijk hem te vinden. Fotograferen is wat lastiger omdat de lichtcondities niet optimaal zijn. De foto is dan ook lang niet perfect, maar omdat het hier om een bijzondere soort gaat laat ik hem toch hier zien.
Grauwe klauwier (man)
De andere vogel die hem steeds antwoord zit in een boom, verborgen voor het oog. Geen foto’s van dit exemplaar dus.
Ik loop door naar de vossenplek, maar die zijn vandaag waarschijnlijk niet thuis. Als ik lang genoeg gewacht en gezocht heb, loop ik weer naar de uitgang. Het is een mooie ochtend geweest met de libellen en de klauwier als hoogtepunten. Maar er staan natuurlijk nog wel een aantal wensen open!
En dus ben ik twee weken later weer present. Ik kies deze keer ingang Oase en de damherten staan me al op te wachten. Ik steek nu wat meer tijd en energie in deze dieren. Eén van de uitdagingen is om er een interessante foto van te maken. Omdat ze vrij tam zijn staan ze gewoonlijk rustig te grazen. Niet echt spannend dus. Daarom focus ik me op die exemplaren die in beweging zijn. Deze kwam net een duin aflopen.
Damhert
Ook probeer ik de begroeiing mee te nemen in de foto. En soms moet je ook gewoon wat mazzel hebben. Zo stond dit hert precies in de opening van de begroeiing. Een mooie natuurlijke omlijsting.
Tussen de begroeiing
Tevreden met deze resultaten wandel ik verder. Ik speur de bloemen en het gras af naar vlinders en libellen. Het aantal valt een beetje tegen en ik zie voornamelijk grasmotjes. Of bonte zandoogjes. Een vlindersoort die bijna altijd op de grond en tussen het gras zit. Niet echt mooi voor een foto. Dan zie ik opeens een vlinder op het duinkruiskruid zitten. Ik weet de naam niet, maar dat maakt voor nu niet uit. Die zoek ik later wel op. Ik maak een aantal foto’s vanuit verschillende hoeken en uiteindelijk vind ik deze de mooiste.
Porseleinvlinder
Thuis kom ik er achter dat het de porseleinvlinder betreft. Toch weer een primeurtje.
Ik kom nu in een gebied waar weer wat meer damherten lopen. Ook zie ik hier een aantal kleintjes. Net als de vorige keer zijn ze lastig te benaderen. Maar deze tweeling was wat minder schuw.
Tweeling
Mams blijft ze goed in de gaten houden. En af en toe roept ze als ze te ver achterblijven of afdwalen. Een ander klein hertje luistert kennelijk wat minder goed. Helemaal alleen staat hij in het grote veld.
Alleen op de wereld
Maar gelukkig stond mama 10 seconden later weer naast hem.
Al wandelend ben ik weer in de buurt gekomen van de plek waar ik de vorige keer de grauwe klauwier zag. Ik loop er graag even een stukje voor om, om nog een keer te kijken. Misschien zie ik nu alle twee. En ja hoor….. ze zitten nog op dezelfde plek. Ik hoor ze vanaf grote afstand al kwebbelen met elkaar. En waar ik al op hoopte gebeurd: ik zie nu ook het vrouwtje!
Grauwe klauwier (vrouw)
Minstens net zo mooi als het mannetje vind ik.
En zo loopt ook deze tweede ochtend in de AWD op zijn eind. Geen vossen of zandhagedissen gezien, maar me zeker vermaakt met de dieren die ik wel tegenkwam. En volgend jaar kom ik in de zomer weer een paar keer terug. Dan heb ik weer nieuwe kansen.
Ik sluit af met deze close-up van een koevinkje.
Portret koevinkje
Iedereen bedankt voor het lezen en het kijken!
René Vos natuurfotografie 