November 2020
Zo is voor dat je het in de gaten hebt december al begonnen. En heb ik nog helemaal geen foto van de maand november uitgezocht! Nu was de keuze deze keer niet erg lastig, omdat ik niet heel veel op pad ben geweest. Maar toch heb ik een fraaie foto van de maand voor jullie.
Ik ben al even op zoek naar een plek waar ik bosuilen kan fotograferen. Als ik paddenstoelen fotografeer loop ik niet alleen naar de grond te kijken, maar kijk ook veel naar boven om eventuele plekken voor uilen te zoeken. Verder zoek ik online naar aanwijzingen. En via die weg meende ik een plek te hebben gevonden. Dus ik op een ochtend die kant op. Maar dan sta je op de plek in het bos en zie dan maar eens de juiste boom te vinden. Gelukkig voor mij zag ik een eindje verderop iemand staan met een fotocamera. Bingo! Zonder haar zou het nog een hele toer zijn geweest het te vinden.
Eerst was er één exemplaar zichtbaar, maar na een tijdje kwam heel even haar vriendje vanuit het binnenste van de boom naast haar zitten.
Ik heb behoorlijk onderbelicht en dat later op de computer nog verder uitgewerkt. Ben erg blij met deze foto. Na een paar minuten verdween de tweede uil weer en deze heb ik ook niet weer teruggezien. Een mazzeltje dus dat hij precies even op dat moment zich liet zien.
April 2020
Een rare maand. Voor iedereen. En dat is een understatement. Ik ben zelf in een soort van fotoproject gerold. Ik werk in het ziekenhuis. En hoewel ik op het laboratorium niet direct met patiënten in contact kom, is er toch een heel andere sfeer. Daarom zocht ik een rustig plekje om in mijn eentje te kunnen gaan fotograferen en me even op te laden. Ik koos ervoor om naar een afgelegen ijsvogelplek te gaan. Een aantal jaren geleden heb ik daar al eens gefotografeerd, maar de laatste jaren ben ik er niet meer geweest.
Door de gunstige winter zijn er veel ijsvogels, dus grote kans dat ze er weer zijn. De eerste bezoekjes bestonden voornamelijk uit het observeren en het geschikt maken van de plek, zodat ik zonder verstoring de vogels kon bekijken en fotograferen. Tijdens die periode waren de ijsvogels al aanwezig. Ik zag twee mannetjes en één vrouwtje. De afgelopen weken ben ik 1 keer per week er naar toe geweest. Al veel mooie foto’s kunnen maken.
Tot nu toe vind ik dit de mooiste.
Tijdens het maken van deze foto was er nog een mannetje aanwezig. Dit exemplaar had een visje en nam een dreighouding aan tegenover de ander. Een prachtig moment en gelukkig heb ik er een foto van.
Op het moment dat ik dit schrijf zit het paartje te broeden. Ik ga ze zeker verder volgen de komende weken. Wie weet wat dat nog oplevert.
Het is in elk geval een ideaal corona-project: lekker helemaal alleen even ontsnappen aan al het gedoe en weer nieuwe energie opdoen tijdens het genieten van wat de natuur je voorschotelt. Misschien dat ik er nog een uitgebreid blog over ga schrijven als ik het afgesloten heb.
Blijf gezond iedereen!
Februari 2020
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: februari was heel erg mager wat fotografie betreft. De weekenden werden gedomineerd door storm en regen. En verder ook weinig tijd om er op uit te trekken.
Toch kan ik nog een foto van de maand laten zien. Op donderdag, als ik tijd heb, wandel ik altijd een rondje vanaf mijn huis naar de Oostvaardersplassen. De nadruk ligt dan echt op het wandelen en niet op het fotograferen. De wandeling is meestal zo’n 8 km, afhankelijk van de route die ik neem. Maar mijn camera gaat wel altijd mee, want je weet nooit wat je tegenkomt.
En zo zag ik in de struiken langs het pad een groepje staartmezen. Daartussen zaten ook een stelletje goudhaantjes! Nu zijn dat echte ADHD vogeltjes, die geen moment stilzitten. Daarom ben ik blij dat ik er toch een goede foto van heb kunnen maken. Fotografisch misschien niet heel bijzonder, maar toch een hele leuke foto. En daarom foto van de maand februari 2020.
Hopelijk levert maart meer mogelijkheden op om te fotograferen. Tot de volgende keer!
Vogelparadijs
22 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat afgelopen zomer een bijzondere was. Ik heb het natuurlijk over de warmte en de droogte. De natuur had het moeilijk en overal zag je de gevolgen van het gebrek aan water. In de Oostvaardersplassen was er echter ook een voordeel te zien van de lage waterstand. Hele stukken vielen bijna droog en zo ontstonden er grote slikvlakten waar watervogels en steltlopers massaal kwamen foerageren. En dus plande ik een ochtendje vogelhut. En ik kan niets anders zeggen dat het een prachtige ochtend was.
Voor de hut was een moddervlakte ontstaan en daarachter een stuk met een paar centimeter water erop. Omdat het windstil was fungeerde het water als een perfecte spiegel. Dat moest wel een paar leuke plaatjes op kunnen leveren. Er zaten honderden vogels voor de hut. De meesten op (te) grote afstand, maar zo af en toe kwamen er wat groepjes dichterbij. Ik zag o.a. kieviten, lepelaars, kluten, kemphanen, meeuwen, ganzen, casarca’s en nog een aantal andere steltkopers die ik niet gelijk kon benoemen.
Deze kemphaan kwam dicht bij de hut tijdens het zoeken naar eten. Leuk om zijn modderige snavel te zien.
Als het groepje waar hij deel van uitmaakte later wegvloog kon ik onderstaande foto maken. Een mooie kemphaan in vlucht, samen met zijn spiegelbeeld.
Eén van de vogels waar ik niet gelijk de naam van wist was de zwarte ruiter. Ook die was in het mooie ochtendlicht bezig met zijn ontbijt.
De vlekjes op de foto is geen vervuiling op de lens of in de camera, maar vliegjes en andere insecten boven en op het water. Ideaal voor een smakelijk vogelontbijt.
Deze kievit strekte even zijn vleugels, alsof hij zich uitrekte na een heerlijk nacht slaap.
Tegenover de hut, aan de andere kant van de plas staat een dode boom met daarin een kleine aalscholver kolonie. Een opvallende verschijning in het rietlandschap.
Ik vind het een heel apart gezicht zo’n kale witte boom in het landschap, met al die zwarte vogels erop.
Vlak naast de hut scharrelt een koppeltje oeverlopers hun eten bij elkaar. Wat een zenuwpezen zijn het toch. Ze doen me altijd denken aan kwikstaartjes.
En toen zag ik opeens de vogel waarvan ik stiekem gehoopt had hem te zien. Een elegantste steltloper die we in Nederland tegen kunnen komen, een miniatuur ooievaartje en voor mij een wenssoort: de steltkluut!
Wow, wat een prachtige verschijning!
Mijn hartslag ging wel even omhoog bij het zien van zoveel schoonheid. En het is er niet één, maar ik telde er al snel vijf. Het meest van de tijd bleven ze op afstand, maar zo heel soms kwamen ze wat dichterbij. Dit paartje kon ik in één beeld vangen.
Zoals je kan zien waren er genoeg insecten om te eten.
Toen ik beter keek zag ik dat er ook jonge steltkluten in het groepje zaten. Volgens mij betekent dat dat ze in de Oostvaardersplassen gebroed hebben! Dat is goed nieuws voor deze zeldzame vogel.
Je kunt het jong herkennen aan de niet geheel witte kop en de minder fel gekleurde poten.
Ik kon zelfs nog een foto maken van een landende steltkluut. Wat meer kon ik wensen?
Ik sluit af met een foto van de jonge steltkluut die recht op mij af kwam lopen. Ik vind vooral de stand van de poten prachtig. Je zou kunnen zeggen dat ie last heeft van X-benen.
Ik zou zo nog tien foto’s kunnen plaatsten, maar zo is het wel genoeg denk ik. Het was een prachtige ochtend en ik heb genoten! Ze zouden eigenlijk elk jaar dit stuk half droog moeten laten vallen, maar ik weet niet of ze dat kunnen regelen. Volgens mij is het waterniveau in de OVP niet in te stellen. Alleen bij te veel water wordt het afgevoerd als het boven een bepaald peil komt. Maar voor de vogels zou het ideaal zijn en voor fotografen natuurlijk ook.
Bedankt voor je belangstelling en tot een volgend blog.
De tuinhut 3
19 juni 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hier is dan de laatste in de serie van drie over ons (Dick en ik) bezoek aan de tuinhut van Arjan Troost. Na de meest voorkomende vogels en de eekhoorns laat ik nu de incidentele (gevleugelde) bezoekers zien.
Eén van die bezoekers was een gaai. In de volksmond ook wel Vlaamse gaai genoemd. Ooit is het Vlaamse verdwenen en werd deze prachtige vogel een gaai. Geen idee waarom, maar velen zeggen nog gewoon Vlaamse gaai. Dus dit is dan een Overijsselse Vlaamse gaai.
Je ziet ze ook vaak in woonwijken en tuinen, maar het blijven toch schuwe bosvogels. Bij het minste of geringste geluid of beweging zijn ze verdwenen. Ze zijn dus moeilijk te fotograferen in het veld, maar vanuit zo’n hut gaat het prima.
Een andere vogel die ik ook thuis wel eens in de tuin zie is de heggenmus. Meestal scharrelend over de grond tussen de struikjes en de bladeren. Het was dus een meevaller dat dit exemplaar even wat hoger ging zitten.
Ik vind vooral de achtergrond erg mooi in deze foto.
Een graag en vaak geziene gast bij fotohutten is de grote bonte specht.
Ik heb best wel wat foto’s van deze specht, maar op één of andere manier spreken ze me niet echt aan. Waarschijnlijk omdat ze teveel lijken op eerder foto’s die ik gemaakt heb. Bovenstaande foto springt er echter uit, door de donkere achtergrond.
Ik heb als laatste foto degene bewaard die ik zelf de mooiste vogelfoto van deze dag vind. Dit winterkoninkje ging precies op het juiste plekje zitten.
Een prachtig beestje! En voor mij dus de topper van de dag, samen met de drinkende eekhoorn in mijn vorige blog.
De dag is weer omgevlogen. En ondanks te lichte teleurstelling over het ontbreken van de ijsvogel en de afwezigheid van roofvogels, was het weer een leuke dag. Nu is het al weer nadenken over waar en wanneer we volgend jaar naar toe gaan.
De Tuinhut 1
25 mei 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Begin mei was het weer tijd voor mijn jaarlijkse fotohutuitje (ja, lees het nog maar eens een keer) met Dick. Dit keer was de keus gevallen op de tuinhut van Arjan Troost in Rijssen. Bekend door de mogelijkheden om duikende ijsvogels te fotograferen. Helaas werd het in de weken voor de gereserveerde datum al duidelijk dat de plaatselijke ijsvogel de winter niet was doorgekomen. Dat was wel even een tegenvaller en dus hoopten we, zoals altijd, op een mooie havik of sperwer voor de hut. En ook de eekhoorns zijn altijd leuk om te fotograferen.
Na ontvangst met een kopje koffie begeleide Arjan ons naar de hut, gelegen aan de rand van zijn tuin. En dan begint het wachten en de gespannen verwachtingen. Zouden de roofvogels komen? Of andere bijzondere soorten. Na een rustig begin wordt het langzamerhand steeds drukker. De meest gangbare soorten waren de huismus, de tortelduif en de groenling. In dit eerste blog zal ik die dan ook de revue laten passeren.
Deze vrouwtjesmus ging even zitten op het mooiste plekje voor de hut.
Het mannetje ging boven de vijver op een tak zitten. En daar komt alle zegen van boven. Het levert een leuke foto op.
Het was erg zonnig die dag en ik vond het licht behoorlijk lastig. De zon heeft begin mei al veel kracht en de meeste tijd hadden we vrij hard licht. Dus het bleef de hele dag hard werken om mooie foto’s te maken. En als de zon eventjes achter een wolk verdween was het zaak daar van te profiteren.
Naar mate de dag vorderde werd het warmer en verschillende vogels kwamen langs voor een badsessie. Ook onze mussenfamilie konden de lokroep van het verkoelende water niet weerstaan.
Al kun je het pootjebaden van deze mus eigenlijk niet als badsessie betitelen.
Maar het vrouwtje deed even voor hoe je goed in bad gaat. Het was een gespetter van je welste. Kijk dat is nog eens een badscène.
Naast de huismussen zijn er dus veel groenlingen ter plaatse. Maar bij het nakijken van mijn foto’s blijkt dat ik opvallend weinig foto’s van heb gemaakt. In ieder geval weinig foto’s die mij kunnen bekoren. Eigenlijk geen idee waardoor dat komt. We moeten het dus doen met deze foto van een gespiegeld mannetje groenling.
Toch jammer dat ik niet meer mooie foto’s heb (kunnen) maken. Want het is een prachtig vogeltje!
De derde soort die ik in dit blog wil laten zien is de tortelduif. Zoals meestal zijn ze ook op deze plek met z’n tweeën. Regelmatig laten ze zich samen zien voor de hut. En geven zo voldoende kansen om ze te fotograferen.
Door het felle zonlicht moet ik soms behoorlijk onderbelichten. Dus ondanks de zon dus toch donkere foto’s. Maar het geeft wel een mooie sfeer vind ik. Hieronder nog een voorbeeld.
Je ziet het, soms lopen ze bijna je lens binnen.
Net als de andere vogels nemen de tortels in de middag ook een bad. Een grotere vogel levert natuurlijk ook meer spetters op.
Het leuk van deze foto vind ik dat ik hem van voren heb kunnen nemen. En dan ook nog samen met de spiegeling. Ik vind hem erg mooi.
Na het badderen ging de duif met zijn vleugel omhoog zitten. Zou dat zijn om op te drogen? Ik had het nog nooit gezien zo. Wel een grappig beeld.
Alsof hij zijn vinger opsteekt in de klas!
Hiermee eindig ik mijn eerste blog over ons bezoek aan de tuinhut van Arjan Troost. In een volgend blog laat ik zien wie en wat er nog meer voorbij kwamen.
Dagje AWD
24 april 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Afgelopen week was ik zomaar een weekje vrij. Ik had (bijna) geen afspraken en dus had ik een dagje voor mezelf ingepland om te fotograferen. Waar naar toe was toen de vraag. Ik besloot dat het hoog tijd was om weer eens naar de Amsterdamse Waterleidingduinen te gaan. Een blik in mijn archief leerde me dat ik voor het laatst in juli 2015 er geweest was. Natuurlijk veel te lang geleden. En dus toog ik ’s ochtends vroeg op weg naar de duinen voor een dagje struinen. Ik zou wel zien wat ik tegenkwam, hoewel een fotogeniek vosje wel leuk zou zijn. Maar het ging me voornamelijk om, na een druk en soms heftig jaar, een dagje voor mezelf te hebben en te genieten van de natuur.
Zoals verwacht werd ik opgewacht door de damherten. Altijd lastig om daar een interessante foto van te maken. Zo tussen de bomen vond ik wel wat hebben.
Mooi meegenomen dat de kop van het achterste hert precies tussen de poten te zien is.
De rest van de ochtend was het vooral veel wandelen en weinig fotograferen. Maar heerlijk om mijn hoofd zo leeg te maken. Het waren voornamelijk de herten die ik ’s ochtends te zien kreeg. En niet allemaal bleven ze rustig staan. Deze hinde ging er in een rotvaart vandoor.
Dan hoorde ik opeens de kenmerkende lach van een groene specht. Ik op zoek. Langzaam kwam ik steeds dichterbij tot ik bijna onder de boom stond waar de specht bleef roepen. Kijken, kijken, kijken, maar zien deed ik hem niet. En de specht maar lachen! Tot het moment dat ik hem weg zag vliegen. Oh, daar zat ie dus.
Na deze speurtocht liep ik verder de strandweg af richting het strand. Het was heerlijk weer en een kopje koffie in een strandtentje leek me een heerlijk vooruitzicht. Onderweg zag ik nog deze mannen op een duintop staan.
Ik heb ze de ‘drie musketiers’ genoemd.
Na de koffie terug het gebied in. Ik ben nu bij de vossenplek, maar die laten zich niet zien. Misschien later vanmiddag. Ik wandel dus door en richt me op de vele vogeltjes die hier rondvliegen. Je hoort overal het vrolijke gefluit in de struiken. Op en top lentegevoel! Foto’s maken is nog niet zo makkelijk, want ze vliegen snel op als je wat dichterbij kom. Maar dit kneutje kon ik toch te pakken nemen.
Even later zie ik in een boom een vogel zitten die ik niet gelijk thuis kan brengen. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: een gekraagde roodstaart. Niet een soort die ik veel zie, dus ben ik blij met deze foto.
Dan is het tijd om terug te gaan om te kijken of de vossen nog willen meewerken. Maar na twee uur rondhangen op de plek waar ze vaak gezien worden is er geen vos te bekennen. En zo langzamerhand wordt het tijd om me naar de uitgang te begeven. Het was een fantastische dag, maar een lichte teleurstelling kan ik toch niet onderdrukken. Het zij zo. Heb ik nog een excuus om snel nog eens terug te komen.
Rustig wandel ik richting de parkeerplaats als ik plots een vos zie lopen langs één van de vele waterstromen. Dus toch nog! Even observeert hij mij.
Dan besluit hij dat ik verder niet interessant ben en negeert me verder. Hij gaat verder waar ie mee bezig was: op zoek naar muizen in het gras.
Ik vind het altijd prachtig als ze gewoon lekker hun gang gaan. Dat heeft wel als gevolg dat ik mijn best moet doen om hem bij te houden. Soms blijft hij even rondsnuffelen op een plek en geeft mij de gelegenheid om met een omtrekkende beweging weer voor hem te komen. Als hij dan op de verwachte plek weer uit de struiken komt kan ik deze foto maken.
Ik blijf liggen waar ik lig en dan loopt hij, één en al focus, vlak langs me. Wat een prachtige natuurbeleving!
Na dit moment is het echt tijd om me naar de auto te begeven. Met gezwinde spoed loop ik naar de uitgang. Nog één momentje is het vermelden waard. Een eekhoorntje schiet over de grond een boom in. Een klein moment neemt hij om even om te kijken. Dat kan ik nog net vastleggen.
Zo vaak lukt het niet om in de vrije natuur een eekhoorn vast te leggen, dus deze foto is wel erg leuk om te hebben.
En zo eindigt een prachtige dag in de duinen. Ik neem me voor niet weer bijna drie jaar te wachten voordat ik terug kom.
Poldervalk
21 januari 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Mijn eerste blog in dit nog jonge jaar. De titel van dit blog suggereert misschien de ontdekking van een nieuwe valkensoort, maar helaas. Dit blog gaat over een torenvalk in de polder. Door mij even herdoopt tot poldervalk. Want waar zie je deze soort het meest: in de polders! Een aantal keren ben ik wezen kijken of ik mooie foto’s kon maken. Het verhaal ging dat er een hele tamme torenvalkdame in de polder zat. Deze kon je tot op een vijftal meters met je auto benaderen en nog bleef ze zitten. De eerste paar keer voldeed ze bij mij niet aan deze reputatie. Dichterbij dan op een zandhoopje kwam ze niet. De paaltjes langs het polderweggetje leken haar niet te interesseren.
Nadat we een aantal keren zonder succes huiswaarts gekeerd waren, dachten we dat misschien de wind spelbreker was. Tot nu toe stond er altijd een stevig briesje. Misschien niet ideaal voor een torenvalk om op een paaltje te gaan zitten. Dus gingen we het nog één keer proberen op een dag met minder wind. En ja hoor, mevrouw zat al op ons te wachten.
En we konden inderdaad heel dichtbij komen. Wat een mooie beleving was dat. Oog in oog met een wilde torenvalk op een meter of zes. Alleen voor fietsers en wandelaars ging ze op de wieken. Om even later weer terug te keren.
Na heel veel portretjes was het wachten natuurlijk op de vangst van een prooi. Die ze dan natuurlijk voor onze neus zou moeten gaan oppeuzelen. Het duurde even, maar ook deze wens kwam uit. Ze zat weliswaar met de rug naar de auto, maar dat maakte het voor mij niet minder speciaal.
Helaas kwam er net op dit moment een fietser aan, dus weg was ze met de muis. Verder het veld in ging ze verder met haar ontbijt. Te ver voor foto’s. Maar dat maakte mij niet meer uit. Ik had mijn shot, ook al was het er maar één.
En de voorstelling was nog niet afgelopen. Even later kwam ze, met een volle maag, weer langs de weg zitten. Met de rug naar ons toe begon ze aan een poetsbeurt. Maar ze hield ons wel in de gaten. Zo af en toe wierp ze een blik over haar schouder.
Daarna is het natuurlijk tijd om even uit te buiken. In dit geval op een metalen hek. Niet het meest fotogenieke plekje als je het mij vraagt.
Soms is het ook wel weer handig die fietsers en wandelaars die langs komen. Zo vloog ze nu vanaf het lelijke hek naar een mooie oude weidepaal. Inclusief ijzeren band en prikkeldraad.
En zo eindigt, voor nu, mijn jacht op de poldervalk toch met een mooie serie foto’s. En ik heb weer wat geleerd over het gedrag van deze vogel. Boven windkracht drie gaan ze niet op de paaltjes zitten. Natuurlijk zijn er nog wel wat wensen over: de torenvalkman wilde nog niet meewerken en ook een mooie landingsfoto staat nog op mijn verlanglijstje. Dus er komt ongetwijfeld nog een vervolg…..
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Bosuil
22 november 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik kreeg laatst de mogelijkheid om met een collega fotograaf mee te gaan naar een bosuilenstek. Het is heel fijn om te merken dat mensen, nu ik zelf niet kan rijden, mij op sleeptouw willen nemen. Binnen een half uurtje waren we in een prachtig bos aangekomen. Wat zijn er toch veel mooie plekjes waar je het bestaan niet van weet! Elk jaar ontdek ik weer nieuwe gebieden en gebiedjes.
Na aankomst moesten we maar kort lopen en daar zit ze. In een oude boom, vlak voor het hol. En met de oogjes open!
De boom staat langs het pad en zo af en toe komt er een wandelaar langs. Die loopt dan langs de boom, maar onze uil trekt zich daar niets van aan. Ze blijft rustig zitten. Alleen als een paar honden onder de boom blijven staan schiet ze even het gat in. Om even later weer tevoorschijn te komen.
Na een tijdje durven ook wij wat dichterbij te komen. En zo kan ik deze foto maken.
De uil geeft me een knipoog als teken dat ze het goed vindt.
Nu de eerste foto’s gemaakt zijn begint het zoeken naar mooie hoeken van waaruit je een iets ander beeld krijgt. En ik probeer de herfstsfeer te betrekken in de foto.
Nog niet helemaal tevreden met bovenstaande foto neem ik toch weer wat meer afstand. Voor mij is dichterbij niet altijd beter. Ook nu gaat dat, wat mij betreft op. De volgende foto vind ik beter geslaagd.
Wat een prachtige vogel is het toch! Ik ben nog vergeten te zeggen dat het voor mij een primeur is. Nooit eerder zag ik een bosuil. Zo af en toe blijf ik dan ook gewoon een paar minuten staan kijken zonder te fotograferen. Gewoon genieten van de uil.
Dan probeer ik nog mijn creatieve kant aan te spreken. Mijn camera heeft de mogelijkheid van dubbele belichting. In het kort wil dat zeggen dat je twee foto’s over elkaar heen maakt. Om de bladeren en de uil nog meer samen in beeld te brengen maak ik eerst een foto van het bladerdak en daarna een foto van de uil. De camera voegt die dan samen tot één foto. Het is, voor mij, altijd een beetje afwachten wat er uit komt. Eén beeld vind ik wel aardig, maar het is het net niet helemaal. Tot ik de foto omzet naar zwart-wit. Dan komt de camouflage van de uil mooi naar voren.
Ik vind het zelf een heel geslaagd beeld. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Zo levert een uurtje fotograferen bij de bosuil een handjevol mooie foto’s op. En nog belangrijker: een mooie nieuwe natuurervaring.
Balgzandpolder 3: de overige gasten
17 juni 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hier is dan het derde en laatste deel over de dag in de hut bij de Balgzandpolder.
Naast de vaste gasten kwamen er natuurlijk ook nog wat toevallige voorbijgangers voor de hut. En nog een aantal soorten die meestal verder weg zaten. Eén van de eerste bezoekers ’s ochtends was dit witgatje. Hij gunde ons een paar foto’s en we hebben hem de rest van de dag niet weer gezien.
Hij wordt vaak verward met de oeverloper, maar bij de oeverloper loopt het wit aan de voorkant op de buik in een krul naar boven.
Op de plas zijn er ook verschillende eenden en ganzen aanwezig. Een aantal families van de wilde gans zwom gedurende de dag voor de hut langs. Ik heb daar geen interessante foto’s uit kunnen halen. Wel vond ik deze houding van de gans leuk toen hij even op het eilandje liep.
Nu ik toch bij de ganzen ben: ik had ook nog een primeur. Vandaag zag ik mijn eerste rotganzen. Een mooie soort, die één van de meest verkeerde namen heeft in de dierenwereld. Ver op de plas waren een aantal zich aan het wassen. Dat levert altijd leuke poses op.
Je moet toch met me eens zijn dat de naam rotgans totaal niet past bij deze mooie vogel.
Ook het visdiefje is maar een paar keer langs gekomen. Ik vind het een prachtige vogel. Ze waren steeds met z’n tweeën, dus ik neem aan man en vrouw. Eén keer had hij een soort van visje in zijn snavel. Google leerde mij dat het een zeenaald is. Verwant aan het zeepaardje. Al heel snel waren ze weer vertrokken om de rest van de dag ook niet meer terug te keren helaas.
Wie wel wat vaker terugkwamen waren de wintertalingen. Meestal lekker slobberend in de modder.
En dat is natuurlijk veel gezelliger als je het met zijn tweeën doet.
Zoals je ziet hebben we het erg getroffen met al die vogels voor de hut. Maar ook op het land kon je wel eens wat zien. Doordat er geen glas voor de opening van de hut zit kun je je lens naar buiten steken en ook naar de zijkant fotograferen. Zodoende kon ik deze bergeend in het gras vastleggen. Dit was op het eind van de middag toen het zonnetje er even door kwam.
Dit blog wordt een beetje een opsomming van de vogels die voorbij kwamen. Er valt ook niet veel te vertellen. Zo’n dag in een hut is vooral stilzitten, wachten en gezellig kletsen. En zo af en toe actie als er vogels vlak voor de hut verschijnen. En dat laatste gebeurde ook toen deze groenpootruiter zich liet zien.
Ook weer een prachtige soort om voor de lens te krijgen. Herkenbaar aan zijn iets omhoog gebogen snavel en, uiteraard, zijn groenige poten.
Steenlopers heb ik al vaker gezien, maar nog nooit in het zomerkleed. Het was dan ook leuk dat dit exemplaar ons even liet zien hoe mooi hij in de zomer is.
En zo liep de dag weer op zin eind. Het was een goed gevuld fotodagje met mooie resultaten. Heel anders dan de boshutten die Dick en ik tot nu toe bezochten, maar minstens zo leuk. Het feit dat ik drie blogjes nodig had om alles te laten zien zegt genoeg denk ik.
Laat ik nu bijna een heel belangrijk hoofdpersoon van de dag vergeten! De enige vogel die van mij een naam gekregen heeft. De hele dag zwom er een krakeend voor de hut op en neer. Kwam ie weer aanzwemmen en om de vijf seconden: kwek. Niet verrassend dat dit eendje Kwek genoemd werd. Dus als afsluiter van deze prachtige dag: KWEK!
Balgzandpolder 2: De vaste gasten
6 juni 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In mijn vorige blog heb ik jullie alles laten zien van de tureluurs die, begin mei, de hele dag voor de fotohut in de Balgzandpolder rondhingen. Daarnaast waren er nog meer vaste gasten. Die wil ik jullie in dit blog laten zien.
De eerste vogel die ik fotografeerde was een kluut.
Meestal bleven ze wat verder weg, maar zo af en toe kwamen ze het strandje op. Wat zijn het toch sierlijke vogels! Maar wel lastig belichten met dat zwart en wit. Later op de dag kon ik ook nog een ‘mooie’ actiefoto van hem of haar maken.
Maar zoals gezegd: meestal bleven ze wat verder weg. En foerageerden ze in het ondiepe water.
Veel klutenfoto’s van deze dag lijken dan ook op elkaar, dus laat ik het hierbij.
Een andere vaste klant was de oeverloper. Die deed zijn naam echt eer aan. De hele dag liep ie heen en weer langs het water. Onvermoeibaar zoekend naar iets eetbaars.
Dit was één van de weinige momenten dat hij even stil stond. Wat een zenuwenlijder is het zeg! Continue in beweging. Maar wel erg leuk om dan net dat ene moment te pakken met je camera. De volgende foto vind ik leuk omdat hij recht op me af komt lopen en door het windje in de rug waardoor zijn veren opwaaien.
Even later loopt hij nog even over het hogere gedeelte van het eilandje dat voor de hut ligt. Door de begroeiing krijg je een net wat andere foto.
Ik vind het een prachtig vogeltje.
De minst verlegen vogel van de dag was de witte kwikstaart. Net als de oeverloper de hele dag door aan het scharrelen voor de hut. En bij verschillende gelegenheden te dichtbij om nog te kunnen scherpstellen.
Zo af en toe vloog hij op om van het ene eilandje naar het andere te vliegen. Een afstandje van een paar meter. Dick en ik gaven onszelf de opdracht om hem vliegend vast te leggen. En dat bleek net zo lastig als gedacht. Vaak zag je nog net een stukje staart of poten in het hoekje van de foto, en minstens net zo vaak alleen lucht en water. En als je al op tijd reageerde en de hele vogel in beeld kreeg was die niet scherp. Maar tussen al die prullenbakwaardige foto’s zat één lucky shot. In het hoekje van de foto een min of meer scherpe witte kwik. Door dat stukje uit de foto te snijden kreeg ik toch nog een acceptabele foto.
Een vogel die je veel ziet in de weilanden en bekend staat als weidevogel komt ook veel voor bij het wad. Ik heb het over de kievit. Hij gaf ons een mooi uitzicht op het badritueel.
Na het bad moet je natuurlijk even je veren uitschudden.
Aan het eind van de dag kon ik de kievit nog fotograferen in een omgeving die, in ieder geval voor mij, meer overeenkomt met de habitat die we van hem gewend zijn: in het gras.
Hiermee sluit ik blog 2 van deze prachtige huttendag af. In het volgende blog laat ik nog wat incidentele gasten zien en de eenden en ganzen.
Balgzandpolder 1: De tureluur
31 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Dinsdag 2 mei was het weer zo ver. Het jaarlijkse dagje hutzitten met Dick staat gepland. Tot nu toe hebben we steeds ons geluk beproeft in boshutten, maar vandaag gaan we het anders doen. We hebben een hut gehuurd in de Balgzandpolder bij Den Helder. Doel: steltlopertjes, lepelaars en ander wad-spul. Ik kan nu al zeggen: het was een prachtige dag, met de hele tijd actie voor de hut. Dat leverde zoveel foto’s op dat ik er meer dan één blog aan moet wijden. Vandaag dus de eerste, met als hoofdpersoon de Tureluur. Continue aanwezig en zorgend voor opwindende beelden.
’s Ochtends begon het rustig met een beetje heen en weer lopen.
Doordat de hut half ingegraven is heb je een mooi laag standpunt om vanuit te fotograferen. Omdat ze de hele dag aanwezig waren heb ik tientallen foto’s van paraderende tureluurs. Die laat ik natuurlijk niet allemaal zien, omdat ze min of meer allemaal op elkaar lijken.
Toen er echter gevaar van boven dreigde kromp hij ineen en hield de lucht goed in de gaten. Wat het geweest is heb ik niet gezien.
Echt leuk met de tureluurtjes werd het echter pas aan het eind van de dag. Eén exemplaar kwam luidruchtig het toneel op gestormd.
Luid roepend en met zijn vleugels wapperend eiste hij alle aandacht op. Wat een aansteller dacht ik nog.
Maar toen werd duidelijk waardoor al die opwinding veroorzaakt werd: een prachtige tureluurdame! Vol overgave stortte meneer Tureluur zich in het liefdesspel.
Zou het hem lukken de dame te overtuigen? Aan zijn inzet zal het zeker niet liggen. Dit ging zo even een tijdje door en toen …….
Bingo! Het vrouwtje was gevallen voor zijn charmes. Het blijkt trouwens nog niet zo eenvoudig om als tureluur de liefde te bedrijven. Daar moet je heel wat acrobatische toeren voor uithalen. Een kwestie van de juiste balans vinden.
Zo lang als het voorspel duurde, zo kort is het hoogtepunt. Na een kort moment van uitrusten op haar rug gingen ze er samen vandoor.
Mij achterlaten met rode koontjes.
Wat een mooi moment om mee te maken. Een paring vlak voor mijn neus. Hoeveel mazzel kun je hebben? Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag.
Maar er waren nog veel meer prachtige momenten. Zoals gezegd laat ik die binnenkort in een ander blog zien. Eerst moet ik even bijkomen van dit tureluur avontuur.
Lauwersmeer
14 april 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag staat de eerste excursie van VNF-Nijkerk in dit jaar gepland. Met z’n tienen gaan we het Lauwersmeergebied verkennen. Ter plekke bij de Ezumakeeg verdelen we ons over de vijf auto’s, zodat iedereen goed zicht heeft op de rietkragen. Ik zeg expres rietkragen, want vogels laten zich bijna niet zien. Heel af en toe vangen we een glimp op van een rietgors. Maar de gewenste blauwborsten zijn in geen velden of wegen te zien.
Na anderhalf uur speuren verzamelen we ons weer en besluiten we naar de andere kant van het gebied te gaan. Voor de echte vogelaars wordt er een kleine omweg gemaakt langs de zeldzame bonte kraai en de beflijsters die in het gebied zijn waargenomen. Voor mij iets minder interessant omdat ze buiten bereik van de camera blijven. Ik vermaak me even met de konikpaarden. Deze twee tieners oefenen alvast voor als ze later groot zijn.
Hierna wordt iedereen weer losgelaten en spreken we af elkaar bij het visrestaurant in de haven van Lauwersoog weer te ontmoeten. We komen langs een stuk riet waar bruine kiekendieven nestelen. We parkeren de auto in de berm en al snel stijgt een kiekendievenman recht voor ons op uit het riet. Soms heb je mazzel! Hij vliegt over de auto en haalt nestmateriaal. Dit is echt genieten!
Luuk, die bij mij in de auto zit, spot drie kiekendieven. Anderen hebben er zelfs vijf gezien. De show speelt zich af vlak voor onze neus en de camera’s ratelen dan ook lekker door. Om niet de hele blog te vullen met kiekendieffoto’s hier een kleine galerij.
Na zo’n drie kwartier is de voorstelling voorbij en verdwijnen de vogels steeds verder uit het zicht.
We hebben nog tijd om naar de hut bij het Jaap Deensgat te gaan. Helaas is het ook hier erg stil wat vogels betreft. De natuur laat zich niet dwingen en dat is maar goed ook. Tijd voor lunch! Ik denk dat de voorraad kibbeling wel zo’n beetje op was in het restaurant nadat wij langs gekomen zijn. Iedereen geniet van deze delicatesse. Na de lunch wordt het middagprogramma vastgesteld.
Eerst nog even kijken wat er in de haven te zien is. Aan de waddenkant van de dijk scharrelen wat steenlopertjes rond op zoek naar een lekker maaltje. Eén exemplaar vond waar hij naar op zoek was.
Het verbaast me hoe tam deze soort is. Ook toen ik ze tegenkwam in IJmuiden kwamen ze heel dichtbij. Een andere steenloper had wat visafval gevonden op het haventerrein. Ik kon er rustig op een tiental meters naast gaan liggen om een foto te maken vanuit een laag standpunt.
Tot zo ver de haven van Lauwersoog. We gaan naar de dijk om het wad bij laag water te kunnen fotograferen. Ik kan het niet echt vinden. Uiteraard maak ik foto’s, maar de juiste compositie krijg ik niet voor elkaar. Gelukkig bieden de schapen op de dijk ook nog wat fotomogelijkheden.
We maken ons rondje Lauwersmeer af door af te sluiten op ons beginpunt. De hut aan de Ezumakeeg is de laatste stop van vandaag. De meeste van de groep houden het na een lange dag al snel voor gezien. Ik kan nog even blijven omdat ik rechtstreeks van huis hier naar toe ben gereden en dus geen carpoolmaatjes heb. En dat is een mazzeltje, want opeens wordt het licht erg mooi. Een paartje krakeenden geeft in dit mooie licht een poetsshowtje weg.
Het is altijd leuk om dan de vreemde houdingen die ze aannemen tijdens het poetsen te vangen in een foto. Hierboven staat het mannetje, maar het vrouwtje deed ook haar best.
Een andere soort die redelijk dicht bij de hut komt zijn de bergeenden. Lastig te fotograferen door het wit en het zwart in het verenkleed. Moeilijk om beide goed te belichten. Ik waag toch een poging.
Zoals je kunt bedenken ben ik blij dat ik nog even ben blijven hangen. Ik sluit dit verslag af met een groepje scholeksters die langs kwamen vliegen. Je moet even wat geluk hierbij hebben dat ze allemaal een leuke houding aannemen en mooi verdeeld zijn.
Al met al een geslaagde dag. Met voor mij als hoogtepunt de bruine kiekendieven en een mooie afsluiting in de kijkhut.
Gewoon thuis
25 februari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Als eerste moet ik even mijn excuses aanbieden aan al mijn collega-bloggers. De laatste tijd heb ik nauwelijks gereageerd op hun verhalen en foto’s. Ik kom er gewoon niet meer aan toe. Geen tijd, geen zin, geen inspiratie.
Dit komt trouwens goed overeen met mijn eigen fotografie. Slecht weer en griepjes houden me thuis. Dus er is weinig te melden op fotografie-gebied. Het enige dat ik gedaan heb is wat vogels in de tuin vastleggen. Gewoon vanuit de woonkamer. Dus bij deze toch maar even wat beelden vanuit onze eigen achtertuin. De gebruikelijke tuinsoorten laten zich dagelijks wel een paar keer zien. Geen grote aantallen, maar toch leuk om zo af en toe een half uurtje te gaan zitten.
Al jaren komt er een koppeltje Tukse tortels bij ons. Altijd waren ze met z’n tweeën. Helaas komt er de laatste weken nog maar één. Ik ben bang dat de ander ten prooi is gevallen aan een kat of een sperwer. Hopelijk vindt de overgebleven duif een nieuwe partner.
De koolmees is ook een vaste bezoeker. Volgens mij is dit het mannetje, te herkennen de brede zwarte baan over de borst en buik. Bij het vrouwtje is die veel smaller en loopt minder ver door. Ze broeden regelmatig in het nestkastje dat aan ons huis hangt.
De baas van het spul is dit roodborstje. Een fel beestje, die duidelijk laat weten wie zijn tuin dit is. Het is mijn favoriete model.
Een blog over tuinvogels is natuurlijk niet compleet zonder meneer en mevrouw merel. Gelukkig zijn die ook de hele winter aanwezig. Zo te zien had mevrouw het een beetje koud toen ik deze foto maakte.
Meneer ziet er wat frisser uit. Op dit moment klinkt ’s ochtends als ik om zes uur naar mijn werk ga hun heerlijke gezang weer. Voor het betere lentegevoel!
Zoals je ziet ligt er een klein beetje sneeuw. Eén van de weinige keren deze winter in Almere. Op een andere winterse dag kon ik dit vinkje fotograferen met wat sneeuw.
En zo is de maand februari voorbij gegaan zonder veel hoogtepunten wat fotografie betreft. Ik hoop dat maart zich van zijn meest zonnige kant gaat laten zien en dat ik er veel op uit kan trekken. Ik heb echt zin in het voorjaar! Hopelijk kom ik er dan ook weer toe om te reageren op andermans/vrouws blog.
Groet, René
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Blue Diamonds
2 november 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Om iedereen gelijk maar gerust te stellen: dit blog gaat niet over een Nederlands zangduo uit het verleden die jarenlang Ramona in de spotlights zette. Nee, ik heb nog wat ijsvogelfoto’s op de plank liggen die ik jullie niet wil onthouden. De afgelopen maanden was ik door een medisch rijverbod beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig is er in Almere en omgeving altijd wel een ijsvogel te vinden die mee wil werken aan een fotoshoot.
De wellicht meest bekende stek is de hut bij de Lepelaarplassen. Meestal mijd ik die vanwege de drukte, maar nu was het een mooie uitkomst. Al snel komt er even een ijsvogel op één van de stokken zitten.
Het is donker weer en dat zie je terug in de foto. Voordeel is wel dat het met dit weer niet druk is in de hut. Het donkere weer wordt helemaal duidelijk als het jonge mannetje de schaduwkant van de hut opzoekt.
Gelukkig klaart het iets op in de loop van de ochtend en komen de kleuren wat meer naar voren. Deze keer eens niet op een tak, maar op een rietstengel. Wel iets verder weg, maar het heeft wel iets vind ik.
Als hij dan nog eens op dezelfde tak als eerder gaat zitten en er toch een straaltje zonlicht op valt, zie je gelijk het verschil met de tweede foto.
Een andere plek op fietsafstand is het Oostvaardersveld. Hier heb ik ooit in 2011 mijn eerste ijsvogel gefotografeerd. Vanuit kijkhut de Poelruiter en op het toen meest gefotografeerde takje van Nederland. En wat was ik er blij mee! Het was nog voor de tijd dat ik een blog had en eigenlijk zou ik het niet moeten doen, maar hier is ie dan, uit de donkere krochten van mijn fotoarchief: mijn eerste ijsvogelfoto.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Ik stond aan het begin van mijn carrière als hobbyfotograaf en dat is te zien. Maar nog steeds ben ik er blij mee. Mijn eerste ontmoeting met een ijsvogel zal ik nooit vergeten. Voor het eerst in een hut, vier uur lang en dertig seconden ijsvogel. Ik was op slag verliefd en ben dat tot op de dag van vandaag.
Inmiddels heeft het Oostvaardersveld een grondige renovatie achter de rug. Wat het einde betekende aan de Poelruiter als ijsvogelstek. Maar inmiddels zijn ze teruggekeerd op het Oostvaardersveld en vanuit de nieuwe hut ‘De Oeverloper’ zijn er weer regelmatig ijsvogels te zien en te fotograferen. Dus op een vroege zondagochtend pakte ik mijn fiets en peddelde de 12 kilometer naar Lelystad. En niet voor niets!
In tegenstelling tot de vorige serie scheen de zon nu volop. Hard licht dus, maar ook felle kleuren. Af en toe dook de ijsvogel het water in en één keer kwam hij tevoorschijn met de larve van een libel.
Een ijsvogel met prooi is altijd een mooi resultaat.
Hoe later op de ochtend, hoe harder het licht. De foto’s worden dan al snel minder mooi. Maar gelukkig heeft ook deze hut een schaduwkant. En als hij daar dan gaat zitten levert dat prachtige pasteltinten op.
Een iets andere belichting levert nog zachtere kleuren op.
Voor mij is dit de mooiste foto van deze serie. Samen met mijn eerste ijsvogelfoto!
Jonge zwanen
7 mei 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik fiets eind april vanaf het station terug naar huis na een drukke werkdag. Soms neem ik, zoals ik het noem, de toeristische route. Die loopt langs de randen van de woonwijk, door het park en langs grachten. Altijd lekker om na zo’n dag even de natuur op te zoeken. Ook al duurt het ritje nog geen tien minuten. Vandaag zie ik iets wat ik hier nog niet eerder zag: een zwanennest! Vlak langs het fietspad, dus niet echt rustig gelegen. Ik neem me gelijk voor om de boel in de gaten te houden en om te proberen de jonge zwaantjes te fotograferen. Dus vanaf nu fiets ik dagelijks even langs het zwanenpaar.
Het is altijd afwachten hoe zoiets verloopt. Helemaal als het nest zo open en bloot aan een druk fietspad ligt. De broedtijd duurt ca. vijf weken. In die tijd zie ik de hoeveelheid broodkorsten steeds verder toenemen bij het nest. Hopelijk wordt de aandacht de zwanen niet te veel. Op een dag ligt er een voetbal naast het nest. Blijkbaar van het trapveldje iets verderop. Ik snap wel dat je je bal laat liggen zo vlak bij het nest. Tijdens de broedperiode kunnen zwanen behoorlijk agressief zijn. Het mannetje patrouilleert dan ook oplettend bij het nest.
Dit zijn de enige foto’s die ik heb genomen tijdens de broedperiode. Ook al zijn ze blijkbaar gewend aan de drukte om ze heen, wil ik ze verder niet te veel storen.
En dan is het eindelijk zo ver! Op een vrijdag hoor ik van een buurtgenoot dat de zwanen jongen hebben. Dat is nog eens een goede timing zo vlak voor het weekend. Nu heb ik tenminste tijd om in het weekend de jonkies te fotograferen. Als ik zaterdag met mijn camera bij het nest arriveer is er echter niets meer te zien. Blijkbaar zijn alle eieren uit gekomen en is er geen reden meer om bij het nest te blijven. Een fietsster ziet mij lopen met mijn camera en vraagt of ik op zoek ben naar de zwanen. Kijk, dat is nog eens aardig. Op haar aanwijzingen heb ik ze zo gevonden. Ze zijn even een blokje om gezwommen.
Ik wist nog niet hoeveel eieren er waren, maar nu zie ik dat er vijf kleine pluizenbolletjes achter de gracieuze ouders zwemmen. Ik ben gelijk in de lentestemming. Voorzichtig benader ik het prille gezinnetje. Ik heb veel ontzag voor deze grote vogels. Het zijn zelfs de grootste vogels van Nederland! Tot een bepaalde afstand accepteren ze mijn aanwezigheid. Als ik te dicht bij kom, laten ze dat sissend weten. Nu de grenzen bekend zijn kan ik gaan fotograferen.
Wat een prachtig beestje! En daar zijn er dan vijf van!
Alle vijf zijn het kleine charmeurs. Ze doen gelijk al hun ouders na, die slobberend hun kostje bij elkaar scharrelen. En zo af en toe is het tijd voor een kleine poetsbeurt. Dat levert leuke houdingen op.
Alsof hij mij verlegen aankijkt.
Ik hoop eigenlijk dat de kleintjes een ritje gaan maken op de rug van paps of mams. Maar vandaag zit dat er niet in. Wel kan ik nog een foto maken als ze naast één van de ouders drijven. Dat geeft een mooie witte achtergrond.
Het is de eerste keer dat ik zo een zwanenfamilie hebt gevolgd tijdens de broedperiode. Het worden dan vanzelf een beetje je eigen zwanen. Maar al snel blijkt dat die gevoelens niet wederzijds zijn. Ik zie ze nog een aantal dagen in de gracht op een paar honderd meter van het nest. Maar op een gegeven moment zijn ze verder getrokken. Geen behoeft om nog langer bij mij in de buurt te blijven. Ik zou ze natuurlijk kunnen gaan zoeken, maar dat gaat me net even te ver. Het is goed zo. Ik vond het prachtig om dit de afgelopen weken te volgen en toe te leven naar het uitkomen van de eieren. Als je dan die kleintjes voor het eerst ziet zwemmen is dat een prachtig moment.
En gelukkig hebben we de foto’s nog! Ik sluit af met mijn persoonlijke favoriet. En ook nu blijkt dat je niet ver van huis hoeft om te genieten van de natuur.
En wie ze nu nog lelijke eendjes durft te noemen, krijgt het met mij aan de stok!
Een dagje in de hut
25 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag staat het jaarlijkse uitje met Dick op het programma. Elk jaar plannen we een uitje naar een fotohut. Dit jaar viel de keus op hut 5 van Han Bouwmeester. De weersvoorspellingen waren op het zachts gezegd rampzalig: koud, grijs, wind en regen! Maar we hadden al betaald en als echte Nederlander ga je dan gewoon. En ik moet zeggen dat op de (lange) reis naar het oosten het niet tegenvalt. Er schijnt zelfs een zonnetje tussen de stapelwolken door! Op de plek van bestemming is het even zoeken naar het juiste bospad, maar al snel zitten we in een comfortabele hut. Hoewel een kacheltje geen overbodige luxe zou zijn. Op onze wandeling naar de hut horen we de lachende roep van de groene specht ons al tegemoet komen. En dat klinkt ons als muziek in de oren.
Het uitzicht van vandaag is een ruime vijver, met allerlei stronkjes en andere fotogenieke plekjes er om heen. We hopen vandaag een havik of sperwer voor de lens te krijgen. De groene- en zwarte specht staan hoog op ons verlanglijstje. En ook een kuifmeesje mag van ons best even komen buurten. Maar de natuur laat zich niet dwingen, dus zullen we moeten afwachten. De eerste soort die langskomt is iets minder spectaculair. Maar daarom niet minder leuk. Het is een koolmees.
Het wordt al snel drukker bij de vijver. Allerlei, min of meer gewone, tuinsoorten komen langs. Waaronder de bij boshutten altijd aanwezige grote bonte specht. Ik blijf het een prachtige soort vinden. Een hele mooie tekening heeft ie en dat rood steekt prachtig af tegen het zwart,wit van de rest van zijn verenpak.
Ook een vogeltje dat ik nog niet heb gezien laat zich goed horen en zien: de glanskopjes. Hier in de Flevopolder zitten ze niet. Daar komt alleen zijn neef de matkop voor. Ze laten zich dan wel goed zien, maar dat wil nog niet zeggen dat ze makkelijk te fotograferen zijn. Wat een druktemakertjes zeg! Geen seconde zitten ze stil. De hele dag door is het een uitdaging om er eentje scherp op te krijgen. Gelukkig kijkt dit exemplaar even of er iets mis is met zijn poot en kan ik hem daarom fotograferen.
De eerste primeur van de dag is dus binnen. Laat die anderen nu maar komen dan. De groene specht is nog steeds regelmatig te horen en we horen ook het roepen van een andere vogel. We kunnen het niet thuisbrengen, maar we denken dat het wel eens een sperwer zou kunnen zijn.
Een andere soort die af en toe de vijver bezoekt is de vink. Man en vrouw komen zo af en toe even wat te eten halen.
Nog steeds is het weer redelijk, hoewel het een beetje meer licht welkom zou zijn voor wat snellere sluitertijden.
Het aanwezige pimpelmeesje laat zich niet zo vaak zien als de koolmezen. Toch kan ik ook hem vastleggen. Omdat op dit moment net de zon vol op zijn koppie staat wordt de rest van de foto donker. Ik vind dat het wel een mooi effect oplevert.
En zo verstrijkt de tijd zonder dat we er echt erg in hebben. Er is eigenlijk de hele tijd wel wat te beleven. Alleen aan de koude voeten merken we dat we er al een tijd zitten. Wie ook nog regelmatig langskomt is de boomklever. Ook een vaak geziene gast bij fotohutten.
Hij zit hier in een houding die je vaak tegenkomt op foto’s van boomklevers. Natuurlijk maken we veel te veel foto’s van hetzelfde vogeltje op hetzelfde stronkje. Leve de digitale fotografie, waardoor je makkelijk foto’s kan weggooien. Om al mijn foto’s in het groot te laten zien is misschien wat te veel van het goede. Daarom maar even een galerij met een paar foto’s van de soorten die we tot nu toe gezien hebben. Door ze aan te klikken kun je ze groot bekijken.
Na al die uren in de hut gezeten te hebben is het natuurlijk ook eens tijd voor een plaspauze. Ik verlaat dus de hut en zoek een plekje om mijn ding te doen. Dan vliegt er luid schreeuwend opeens een grote zwarte vogel op. Ik denk aan een merel, maar deze is toch wel wat groter. Een zwarte specht! Zit dus al die tijd achter de hut! En de roep waarvan wij dachten dat het een sperwer zou kunnen zijn, is van hem. Zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg. Maar wie weet. Misschien komt ie ’s middags nog even langs. Maar dan wel vóór de hut!
In de bosrand achter de vijver landt een klein vogeltje. Door mijn telelens kan ik zien dat het een bonte vliegenvanger is. De afstand is veel te groot om er een topfoto van te maken, maar omdat ook dit een primeur is voor mij, mag ie toch meedoen in dit blog.
Zo na het middaguur wordt het wat rustiger met de vogels. Geeft ons de tijd om ons te concentreren op iets anders. Iets wat al de hele tijd rondscharrelt tussen en onder de stronken die langs de vijver liggen. Ik heb het over een veldmuisje. Er zijn er in ieder geval 2. De glanskopjes zijn al snel, maar deze doen daar nog een schepje bovenop. Als opwindmuisjes schieten ze onder een stronk vandaan om twee tellen later ergens anders weer te verdwijnen. Het kost dan ook heel wat pogingen en bytes voordat het me lukt om hem redelijk scherp op de plaat te krijgen.
Even later komt ie wat verder tevoorschijn en is hij in zijn volle glorie te bewonderen. Het zijn eigenlijk best hele schattige diertjes.
Terug naar de vogels nu. De glanskoppen spelen nog steeds tikkertje in de struiken en gaan zo af en toe eventjes zitten. Met de nadruk op eventjes!
Door het koude weer is er bij de vogels geen animo om uit de vijver te drinken. Laat staan om te badderen. Het dichtst in de buurt komt nog een glanskop. Op de rand van de vijver gaat ie mooi in het zonlicht staan. Net als bij de pimpelmees levert dat een donkere achtergrond op.
Na dit moment merken we dat de bewolking steeds dikker wordt. De voorspelde regen komt nu toch wel in de buurt. Langzamerhand beseffen we dat we onze wenssoorten ook vandaag waarschijnlijk niet zullen zien. Een kleine teleurstelling is dat wel. Om twee uur te rijden voor soorten waarvan je het overgrote deel ook in je eigen tuin kunt zien is niet echt leuk,. Maar je doet er niets aan en dus probeer ik nog wat mooie foto’s te maken van de vogels die er wel zijn.
En zo vaak ben ik ook niet in de gelegenheid om een grote bonte specht te fotograferen. Je moet tevreden zijn met wat je voorgeschoteld krijgt. En de rest komt vast een andere keer nog eens.
Op het eind komt er ook nog een gaai dicht voor de hut. Ze zaten al een hele tijd wat verder in de bomen. Maar nu komt hij dichtbij genoeg voor een portretje.
Ik vergeet helemaal dat er ook de hele dag al een roodborstje voor de hut rondhangt. Omdat ik al heel veel foto’s van een roodborstje heb is het zoeken naar een origineel beeld. Onderstaande foto vind ik mooi, omdat hij over zijn schouder kijkt en er een mooie achtergrond is.
Inmiddels vallen de eerste regendruppels. En neemt het licht snel nog verder af. We besluiten halverwege de middag op te breken. En de groene specht? Die doet ons lachend uitgeleide!
Van de plank
10 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik schrijf meestal over één bepaald onderwerp. Dat heeft alleen wel een nadeel: losse foto’s die niet in het verhaal passen vallen buiten de boot. Of eigenlijk: buiten de blog. Dus zo af en toe gooi ik er een blogje tussendoor met foto’s die op de plank zijn blijven liggen.
Tuinvogels
Ook afgelopen winter heb ik weer een voederplek ingericht voor de vogeltjes in onze tuin. En hoewel ik niet vaak heb gezeten om te fotograferen, heb ik toch een aantal aardige opnames kunnen maken. Zoals elk jaar hadden we ook nu een roodborstje in de tuin.
En als dan op de achtergrond de zon schijnt krijg je een sprankelend geheel.
De meest voorkomende vogel in ons nieuwbouwtuintje is de vink. Vaak zagen we één man met een aantal vrouwtjes. Een echte charmeur kennelijk. En ik moet zeggen: hij ziet er goed uit!
Een andere veel geziene gast is de koolmees. Altijd lastig om te fotograferen op de voederplek. Meestal zitten ze in de boom. Ze storten zich dan op de tafel, pikken een zonnebloempit mee en voor je het weet zijn ze weer verdwenen. Maar er is altijd wel een uitzondering op deze regel. En als dank mag hij meedoen in dit blog.
De laatste vaste bewoners die ik wil laten zien zijn een koppeltje Turkse tortels. Al jaren komen ze met z’n tweeën langs. Ze horen er intussen gewoon bij!
Het is altijd leuk hoe ze achter de mosheuvel naar zaadjes zoeken. Zo af en toe komt dan even dat koppie tevoorschijn.
Maar als onze kat thuiskomt is al het spul snel verdwenen.
Tot zo ver de tuinvogels. Andere soorten die we afgelopen winter zagen: pimpelmees, ekster, winterkoninkje, merel, huismus en houtduif. Geen bijzondere soorten, maar evengoed heerlijk om naar te kijken.
Rondje Almere
Zo af en toe fiets ik wel eens een rondje als het mooi weer is. De camera gaat dan meestal mee. En soms kom je hele leuke dingen tegen. Of je zit met een bepaald doel ergens te fotograferen en dan komt er iets heel anders langs. Nu is een mooie gelegenheid om die foto’s te laten zien.
De Oostvaardersplassen zijn vlak bij, dus kom ik er regelmatig. Hieronder een aantal foto’s uit dat gebied of daar vlak bij. Een zilverreiger blijft een prachtige vogel om te zien. Ook al zie je ze tegenwoordig regelmatig. De gele snavel is in de broedperiode verdwenen.
In de winter zitten er veel edelherten in het Oostvaardersbos. En hoewel het bos is afgesloten in deze periode kun je vanaf het fietspad soms leuke foto’s maken. Dit hert stond mooi op het pad tussen de hoge bomen.
Meestal vliegen de grauwe ganzen van je af als ze opvliegen. Deze keer had ik de mazzel dat ze recht op me aan kwamen vliegen. Het leverde mij een leuke actieplaat op.
Ik ben een aantal keren naar de ijsvogels geweest (foto’s volgen later). Blijkbaar hadden ze een winterkoninkje als buurman. Een enkele keer koos ook hij de stok uit als landingsplaats en kon ik hem dus mooi fotograferen.
Het staartje vibreerde zo snel dat het onscherp werd. Een andere keer was hij iets rustiger. Een ander takje en de achtergrond is het water.
Het allermooiste moment was echter toen hij helemaal los ging. Uit volle borst zong hij zijn liefdeslied. Ondertussen wapperend met zijn vleugels en zijn staartje wijd uit. Een prachtig moment om mee te maken.
Dit lijkt me een mooie afsluiting van al dit losse spul. Ik hoop dat je genoten hebt van mijn natuurmomenten. Ik in ieder geval wel!
IJmuiden
2 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag staat de eerste excursie van 2016 met de fotoclub op het programma. We gaan naar de zuidpier van IJmuiden. Kijken of we op het strand, de pier en in de haven wat leuke beelden kunnen maken. Ik kies er voor om alleen mijn telelens mee te nemen voor de vogels. Omdat ik hier nog nooit ben geweest, verwacht ik wat nieuwe soorten aan mijn lijstje te kunnen toevoegen. Het zou een mooie zonnige lentedag worden, maar als we aankomen is het grijs.
We beginnen op het strand. Maar er is niet zo veel te zien. Het licht is slecht en de vogels zijn erg onrustig. Misschien komt dat ook wel omdat vrachtwagens en tractoren af- en aanrijden met strandhuisjes. We besluiten dan ook al snel naar de haven te gaan. Daar moeten een aantal zeldzame vogels zitten: de kuifaalscholver en een roodhalsfuut. Al snel zien de vogelaars onder ons de kuifaalscholver zitten. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik geen verschil zie met een gewone aalscholver, maar de snavel schijnt wat dunner te zijn en de vorm van de kop wat hoekiger. Natuurlijk zit ie op het meest fotogenieke plekje in de haven en heeft hij een charmant ringetje om. Niet dus! Maar omdat het zo’n zeldzame soort is mag hij toch meedoen in dit blog.
Ook de roodhalsfuut wordt gespot, maar buiten bereik van onze camera’s.
Dan is het tijd om de pier op te gaan. Het wordt al aardig druk met vooral vissers. Blijkbaar vindt er een viswedstrijd plaats vandaag. Speurend tussen de stenen blokken lopen we de twee kilometer lange strekdam af. Helaas is het aantal vogels omgekeerd evenredig met het aantal vissers. Heel erg weinig dus. We zien een paar winterkoninkjes en twee goudhaantjes. Wel leuk natuurlijk, maar te snel om te fotograferen.
Opeens zien we een andere bewoner van dit gebied. Geen vogel, maar een zeehond! Ik denk dat de vele vissers hem verleiden om eens een kijkje te komen nemen. Misschien krijgt hij wel wat toegeworpen. Voor mij een leuke gelegenheid om wat foto’s te maken.
Na een wandeling van ongeveer een uur komen we bij het eind van de pier. Zonder een vogel gefotografeerd te hebben! Toch wel een beetje een tegenvaller als ik eerlijk ben. Na wat versnaperingen is er plotseling opwinding in de groep: een vogel! En warempel, een paarse strandloper zit onderaan de pier op een steen. Alle lenzen van de groep richten zich op dit vogeltje. Zoveel aandacht heeft ie waarschijnlijk nog nooit gehad. Maar hij blijft er kalm onder. Ik probeer net het moment vast te leggen dat het water over de steen stroomt.
Kijk, het begin is er. En als er één schaap over de dam is ……..
We lopen terug en dan komt er een groep van ongeveer 50 vogels aangevlogen, die op de pier landt. Het is een gecombineerde groep van paarse strandlopers en steenlopers. Dit is waar we voor kwamen! En al snel is iedereen van de groep druk bezig met fotograferen. Het blijkt toch nog lastig te zijn om een mooie compositie te maken. Maar uiteindelijk kan ik ook de steenloper tussen de stenen vastleggen.
Ik had graag nog wat meer van de omgeving meegenomen, maar op de één of andere manier zijn die foto’s niet geworden wat ik er van verwachtte.
Een paarse strandloper vond al dat gedoe van die fotografen maar vermoeiend en ging een tukkie doen. Toch hield hij mij met één oog in de gaten. Je weet immers maar nooit.
Omdat de vogels zo relaxed zijn kan ik van beide soorten ook nog een portretje maken.
Als iedereen zijn foto’s gemaakt heeft gaan we nog eens terug naar de haven. Er is nog een soort van opdracht bedacht: vliegende meeuwen fotograferen. Nu is het fotograferen van vliegende vogels niet mijn sterkste kant, dus is het een mooie oefening. En genoeg ervaren mensen om advies aan te vragen. Het speciaal voor dit doel meegebrachte brood doet zijn werk en de meeuwen komen van de palen af om te kijken of er nog wat te halen valt. De camera’s van onze groep ratelen als een stel op hol geslagen mitrailleurs. Ik moet zeggen dat ik niet ontevreden ben met mijn resultaten.
Eén foto heb ik wat meer bewerking meegegeven. Het is altijd heel persoonlijk wat je er van vindt, maar voor mij is dit wel één van de mooiste foto’s van de dag.
Het gaat te ver om hier al mijn meeuwenfoto’s groot te laten zien, dus gooi ik er nog maar even wat miniaturen tussen door. Als je ze aanklikt kun je ze groot bekijken.
Eén foto wil ik nog wel even groot voor het voetlicht brengen. Twee meeuwen werden lastig gevallen door een jong exemplaar die steeds kwam bedelen. Ik maak er dan gelijk van dat dit het jong van vorig jaar is. Paps en mams waren hier echter niet van gediend en lieten dat ook luidkeels weten. Tijd om op eigen benen te staan!
Al met al is het, na een aarzelend begin, toch nog een hele mooie foto-ochtend geworden. En als toetje kwamen we ook nog de roodhalsfuut tegen toen we terug liepen naar de auto’s.
Zo eindigt dit eerste uitje met nog een nieuwe soort voor mij. In totaal heb ik er vier mogen toevoegen aan mijn lijstje. Maar veel belangrijker is dat het een hele leuke en gezellige ochtend was en ik een paar mooie beelden heb mogen maken.
Ameland – beestjes
8 augustus 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Naast de zonsopkomsten heb ik ook nog een aantal foto’s gemaakt van het dierenleven op Ameland. Ik verwachtte veel vogelsoorten voor mijn lens te krijgen, maar dat viel tegen. Het is altijd lastig de juiste plekken te vinden in een gebied dat je niet kent. Maar er bleef nog genoeg ander moois over hoor, dus geen paniek.
Zo kwam ik voor het eerst parende Sint-Jansvlinders tegen.
Altijd nog een beetje speciaal als je zoiets tegenkomt. Voor mij tenminste wel. Ze waren zo met elkaar bezig dat ik ze erg dicht kon benaderen. Dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt op een vlinderportretje te maken.
Een andere soort die ik veel tegenkwam in de duinen was het bruin zandoogje. Ze hadden de gewoonte om op de onmogelijkste plekjes te gaan zitten. Eéntje zat gelukkig een keer wat beter.
Een wat versleten exemplaar, maar dat mag de pret niet drukken. Respect voor de oudjes!
Tot mijn verbazing zag ik in een duinmeertje nog een kuifeend met een piepklein jong. Ik dacht dat eind juli die periode wel achter ons lag. Maar niet dus. Ze bleef mooi midden in de plas om zo ver mogelijk van mij vandaan te blijven. Verder leek ze zich niet veel van mij aan te trekken.
Verder kwam ik in de duinen niet zoveel tegen. Maar gelukkig kwamen de dieren naar mij toe! We hadden een appartementje gehuurd en rondom het complex liepen heel veel konijnen rond. Soms zelfs tot op ons terras. Het waren er altijd drie, waarvan één jong. Al snel werd geconcludeerd dat het papa, mama en kind was. Een naam voor de kleine was ook snel bedacht: Japie. Vanuit de deuropening kon ik ze makkelijk fotograferen.
Dat ging de hele vakantie zo door, dus ik heb een hele serie. Hierbij een paar voorbeelden. Je kunt ze groot bekijken door ze aan te klikken.
Eén foto van Japie wil ik er nog even uitlichten. Omdat hij zo mooi is.
Maar niet alleen deze konijnenfamilie kwam dagelijks langs. Ook een jonge merel had het grasveldje uitgezocht om naar eten te zoeken. Op een regenachtige dag heb ik ook hem kunnen fotograferen.
Je ziet de regendruppels op zijn rug. Hij lijkt te denken: “houdt die regen nou nooit eens op?” Je moet weten dat het al een paar dagen slecht weer was geweest toen ik deze foto maakte.
Maar niet alles kwam zo naar mij toe en dus hebben we een tochtje op de robbenboot geboekt om de zeehonden te gaan bekijken. Na een uurtje varen kwamen we aan bij de zandplaat tussen Ameland en Terschelling. En daar lagen genoeg zeehonden te luieren op het zand.
We bleven natuurlijk op de boot, dus had ik niet veel keus met mijn standpunten. Het was een kwestie van schieten vanachter de reling.
Het bleken best nieuwsgierige dieren te zijn. Of ze vertrouwden het niet en hielden ons goed in de gaten.
We hadden vanaf Texel als eens zo’n zeehond-excursie gedaan, maar toen kwamen we lang niet zo dichtbij. Het was zeker de moeite waard en ook een mooie belevenis voor de kinderen.
Normaal gesproken laat ik het rundvee links liggen als ik op een fototocht ben. Maar deze dames wilden zo graag op de foto dat ik maar een uitzondering heb gemaakt.
Als laatste wil ik jullie nog een foto laten zien van een Amelandse ree. Ik had net de zonsopkomst gefotografeerd en ik liep terug van het strand door de duinen. Vanuit het struikgewas sprong opeens deze ree tevoorschijn. Even bleef ze een eindje verderop staan. Lang genoeg om haar in het tegenlicht vast te leggen.
Hierna verdween ze met grote sprongen uit het zicht.
Uiteindelijk best nog een behoorlijke serie geworden. We hebben genoten van het eiland met zijn eigen sfeer en karakter. Genoeg mooi weer gehad om ook van het strand te genieten met de kinderen en allerlei leuke excursie gedaan. Al met al een geslaagde vakantie!
Zouweboezem
5 juli 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het stond al een paar jaar op mijn to-do-lijstje: de zwarte sternen fotograferen in de Zouweboezem als ze jongen hebben. Net als de andere sternen zijn het sierlijke vogels. En ze bouwen hun nest op plantenmateriaal in waterrijke gebieden. Voor het nest werd vaak krabbenscheer gebruikt. Maar door waterverontreiniging is dat plantje bijna geheel uit Nederland verdwenen. Vandaar dat natuurbeschermingsorganisaties ze tegemoet komen door vlotjes uit te zetten. Bijna alle zwarte sternen in Nederland broeden op deze kunstmatige nestgelegeheden. Gelukkig is krabbenscheer weer terug aan het komen door de verbeterde waterkwaliteit.
In de Zouweboezem bij Ameide broeden ze dus ook en zijn ze goed te benaderen en te fotograferen. Er schijnt een steigertje te zijn, maar die is niet al te groot. Ik zal dus weer vroeg aanwezig moeten zijn om een plekje te bemachtigen. Maar dat vind ik niet erg. Er gaat niets boven de sfeer in de natuur bij zonsopkomst. Als ik bij de steiger kom blijk ik de eerste te zijn vandaag. Langzaam ontwaakt de natuur en zie ik ook de sternen. Sommigen zitten nog op de vlotjes, maar anderen zijn al op zoek naar eten. Het eerste uur is vooral goed kijken. Wat zit er, waar zitten de jongen en hoe gedragen ze zich. Dat kan dan later weer van pas komen bij het fotograferen. Als de zon opkomt valt er gouden licht op de kolonie. Langzaam komen ook de nesten in het licht en kan ik beginnen met fotograferen.
Dit kuiken krijgt een lekkere, vette larve van een libel. Het schijnt hem goed te smaken. In het begin concentreer ik me vooral op deze voermomenten. Het leuke is dat je op een gegeven moment aan het kuiken kan zien wanneer één van de ouders er aan komt. Dan komen ze omhoog en gaat het bekkie open. Voor mij het teken om me klaar te maken voor het moment.
Het vlotje is natuurlijk niet erg fotogeniek, maar geeft wel een mooi beeld van een succesvol actieplan om deze soort voor Nederland te behouden als broedvogel. Er waren meer vlotjes met jongen, maar die lagen wat meer tussen de waterplanten. En daardoor waren de jongen minder goed te zien. Ik beperkte me dan eerst ook tot dit nest. De foto’s lijken dan wel wat op elkaar. Daarom probeer ik er afwisseling in te brengen door de houding van de oudervogel en de verschillende voedselsoorten te laten zien. Naast de al getoonde libellenlarve en het vlindertje komen ze ook vaak langs met regenwormen.
Ondertussen is het steigertje vol gestroomd met collegafotografen. En een aantal ken ik persoonlijk vanuit het veld of fotoworkshops en van Facebook. Altijd leuk om weer even bij te kletsen.
De vogels hebben daar geen tijd voor. Die vliegen af en aan met eten voor de kleintjes. Als ze die tenminste al hebben. Ik vind het opmerkelijk dat naast de al redelijk uit de kluiten gewassen jongen, andere koppels nog op de eieren zitten. De broedende partner wordt niet vergeten en krijgt zo af en toe wat lekkers toegestopt. Eet smakelijk schat!
Als je goed kijkt zie je de eieren onder de voorste vogel liggen.
Na al die voermomenten geef ik mijzelf een nieuwe opdracht: een exemplaar in volle vlucht. Ai, dat is niet makkelijk. Sterker nog: heel erg moeilijk. Buiten het moment van voeren, schieten ze door de lucht. Zie dan maar eens scherp te stellen. Ik smokkel een beetje en maak volgende foto vlak na het voermoment, als hij nog niet op snelheid is.
Maar het is een zwarte stern in vlucht! Toch? Zo blijf ik het een tijdje proberen, maar bijna alles kan de prullenbak in. Uiteindelijk hou ik nog één foto over van een stern die voor het riet langs vliegt.
Een gelukstreffer zullen we maar zeggen. Moet toch meer oefenen met vliegende vogels. Het blijft lastig.
Mijn aandacht wordt getrokken door een exemplaar die in de weer is met een plompenblad. Hij zal wel Friese voorouders hebben!
Aan de rechterkant zie je zijn partner een beetje verscholen op de eieren zitten. De begroeiing van het vlotje schijnt erg belangrijk te zijn voor de vogels. Zonder begroeiing geen succesvolle broedresultaten. Hij gaat nog even verder met het op orde brengen van de voortuin. Het waarom van dit gedoe wordt me niet duidelijk.
Zoals ik al zei zijn er meerdere nesten met jongen. Maar de volgende foto plaats ik niet voor de schattige kuikentjes, maar omdat de vleugels van de grote vogel zo mooi zijn. Net een engel.
Als laatste ga ik nog even terug naar het eerste nest. Daar is nog steeds een drukte van belang. Die jongen komen in ieder geval niets tekort. Hier komt pa of ma weer aangevlogen met een vlindertje. 
De houding van de verschillende vogels maakt voor mij deze foto tot favoriet van vandaag. Het is een geweldige ochtend geweest. Die mijn verwachting meer dan overtroffen heeft. Het is altijd spannend om naar een nieuwe plek te gaan. Soms pakt de praktijk minder goed uit dan gedacht, maar deze keer kan ik alleen maar heel tevreden zijn. Wat mij betreft een echte aanrader. Niet eens alleen om te fotograferen, maar vooral ook om te genieten van de bedrijvigheid van deze schitterende vogels.
Vlaamse vogels
15 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Dit is deel twee van mijn uitstapje naar de boshut van Glenn Vermeersch. In deel 1 heb ik het eekhoorntje laten zien. Nu is het tijd voor de vogels. Natuurlijk hoop je op allerlei spectaculaire soorten, maar je bent afhankelijk van wat er toevallig die dag voorbij komt.
Wie de hele dag rond de hut hingen waren de grote bonte spechten. Twee ouders met volgens mij drie jongen.
Dit is het volwassen mannetje. Ook de jongen lieten zich de hele dag zien. Zij hebben een rode kruin, die de volwassen exemplaren niet hebben.
Uiteraard worden de vogels naar de hut gelokt met voer, maar ik probeer dat altijd buiten beeld te houden. Een vogel met de snavel vol pindakaas vind ik nou niet echt een mooi beeld opleveren. Doordat de spechten de hele tijd af en aan vlogen heb ik massa’s foto’s van ze gemaakt. Te veel om hier allemaal groot te laten zien. Dus heb ik maar een kleine slideshow gemaakt.
Bij een boshut hoort natuurlijk ook een vijver. Bij warm weer levert dat leuke badscenes op. Helaas was het de afgelopen dagen niet echt warm geweest waardoor de behoefte aan een verfrissend bad niet aanwezig was. Gelukkig werd er wel zo af en toe een slok genomen.
Altijd leuk zo’n spiegeling. Wat ook leuk is om te zien is dat de jongen nog gevoerd werden. Terwijl het eten voor hun snavel ligt is het toch makkelijk als pa en ma het in je snavel stoppen. Waarom zou je zelf iets doen als het je het ook aangereikt kan worden? Ze hadden er een handje van om dit steeds aan de achterkant van de palen en de stronken te doen. Lekker fotograafje pesten! Maar toch kon ik het een keer vastleggen.
Later op de dag werd het licht erg hard. Door flink onder te belichten kon ik onderstaande foto maken. Ik vind het zelf wel mooi. Weer eens een heel ander beeld dan normaal gesproken.
Tot zover de spechten. Het blijven hele mooie vogels om te zien en te fotograferen.
Andere regelmatige bezoekers waren de gaaien. Of zoals ik vandaag mag zeggen “Vlaamse gaaien”. Vroeger heetten ze in Nederland ook gewoon Vlaamse gaai, maar een aantal jaar geleden is de naam veranderd in Gaai. Geen idee waarom.
Op een gegeven moment zag ik er drie tegelijk. Ik kan van deze vogel niet zeggen of het jongen of oudere vogels zijn. Ze zijn wat onrustiger dan de spechten. Snel halen ze even wat eten om er dan gelijk weer vandoor te gaan. Altijd leuk om het verschillende gedrag van de soorten te kunnen bekijken.
Ik vind Vlaamse Gaaien altijd heel pienter uit hun oogjes kijken. Nu ik erover nadenk heb ik dat met alle kraai-achtigen. Het zijn ook hele slimme vogels. Eén exemplaar kon ik nog op de foto vastleggen aan de rand van de vijver, met spiegeling.
Naast deze twee soorten viel het aanbod vandaag wat tegen: veel meer dan wat merels, kauwen, holenduif, houtduif, kool- en pimpelmees en een boomkruiper was het niet. De foto’s van deze soorten vielen mij ook tegen, dus komen niet in dit blog. Maar ondanks dat was het een hele leuke dag. Ik heb mijn spechtenportfolio behoorlijk kunnen vullen en het is altijd leuk om een dagje samen met Dick op stap te zijn. Volgend jaar doen we het gewoon weer en misschien komen dan die havik, sperwer, groene specht en andere wenssoorten in grote getale voor de lens.
Om te bewijzen dat er niet alleen maar gaaien en spechten waren toch nog maar een foto van een merelvrouw. Tot de volgende blog!
René Vos natuurfotografie 