Het macroseizoen is begonnen
8 mei 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Zo eind april begint voor mij het macroseizoen. En met name een specifiek vlindertje zorgt er bij mij voor dat de macrokriebels toenemen. Ik heb het over het oranjetipje. Eén van de vele lentebodes in de Nederlandse natuur. Natuurlijk heb je ook de bosanemonen, tulpenvelden en nog veel meer, maar voor mij begint de lente als de oranjetipjes rondfladderen. Alleen om te fotograferen wil je graag dat ze niet fladderen, maar dat ze rustig blijven zitten. En dus moet je vroeg je bed uit. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens familiebezoek in Drenthe vertrek ik ’s ochtends vroeg naar een voor mij bekend oranjetipjesgebied.
Vorig jaar duurde het een uur voordat ik er eentje vond (klik hier), maar nu is het na een paar passen al raak. Geen oranjetipje, maar zo’n bedauwd geaderd witje kan ik niet zomaar laten hangen.
Zoals je ziet zit alles lekker onder de dauw. En dat is dus ook precies de reden dat je zo vroeg moet opstaan. De natte vlinders kunnen nog niet vliegen en moeten wachten tot ze zijn opgedroogd. Tot die tijd heb je alle gelegenheid om ze te fotograferen.
Maar nu snel verder op zoek naar oranjetipjes. Vandaag ben ik samen op pad met mijn zus, dus twee paar ogen. En het duurt niet al te lang voordat we beet hebben.
De opkomende zon schijn door de bomen achter het vlindertje. De vleugels schijnen oranje door, dus dit is een mannetje.
Vandaag is blijkbaar een goede dag voor oranjetipjes, want binnen no-time hebben we nog twee mannetjes en een vrouwtje gevonden. Het vrouwtje was nog kletsnat.
Maar ik richt me toch weer op de mannentjes. Het oranje in hun vleugels geeft net dat beetje meer. Sorry dames!
Door met de witbalans van mijn camera te spelen krijg je ineens een heel andere sfeer. Niet echt natuurlijk, maar wel leuk om je tussendoor mee bezig te houden.
Dan kruip ik er wat meer bovenop. Eens kijken of ik een leuke close-up kan maken.
Best harig zo’n oranjetipje. Dat is dan ook één van de leuke dingen van macrofotografie: je kunt (laten) zien wat je normaal gesproken niet ziet. Maar meestal vink ik iets meer afstand fotografisch gezien mooier. Het beestje in zijn leefomgeving zogezegd.
Zoals je ziet gaat het opdrogen erg langzaam. En ik moet eigenlijk al weer stoppen. Tegen beter weten in blijf ik toch nog een kwartiertje, maar dan moet ik echt gaan. Had graag nog een foto gemaakt met de vleugels open. Op weg naar de auto kom ik weer langs het geaderd witje die we als eerste zagen vanmorgen. Ik had er een stok bij gezet, zodat ik hem makkelijk terug kon vinden.
Dus in dit blog over de oranjetipjes mag dit witje het verhaal openen én afsluiten.
Dank voor het lezen en tot de volgende keer.
De Oostvaardersplassen vervelen nooit
17 augustus 2013
Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.
Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.
Het trio
Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.
In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien. Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.
IJsvogelsilhouet
Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?
Op het takje
Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!
Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.
Poetsbeurt
Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?
Leucisme?
Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.
Wat hoor ik toch?
Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.
Lepelaar heeft beet
Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!
Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.
Icarusman
Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.
Wespenspin
Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.
Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.
Close-up icarusblauwtje
Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.
Op een mooi plekje
En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!
Veluwe
19 september 2012
Voor het eerst sinds tijden heb ik een hele dag om er op uit te trekken met mijn camera. Vraag is dan: waar ga ik naar toe? De Amsterdamse Waterleidingduinen, de Veluwe of De Groene Jonker, een natuurgebiedje met veel bijzondere vogels. Omdat de weersverwachting niet denderend is en de kans op buien in het kustgebied het grootst, kies ik voor de Veluwe.
Ik hoop natuurlijk edelherten en wilde zwijnen tegen te komen. Maar omdat je zoiets niet van te voren kunt plannen, tenzij je naar de Wildbaan in het park De Hoge Veluwe gaat, ga ik met de instelling op pad dat ik wel zie wat ik tegen kom en met het voornemen vooral te genieten van mijn fotodagje.
Ondanks de kans op buien begint de dag redelijk zonnig. Ik zie een eenzame den op de hei staan die wordt belicht door de ochtendzon. Een mooi beeld vind ik, vooral ook door de dreigende lucht op de achtergrond.
In het zonnetje
Gelukkig trekt de bui in de verte niet over de heide en ik besluit een wandelroute te volgen. Een afstand van zo’n zes kilometer. Goed te doen dus en voldoende tijd om onderweg alle tijd te nemen voor de foto’s.
De bloei van de heide is eigenlijk al over zijn hoogtepunt heen. De meeste struikjes zijn al weer wat fletser van kleur geworden, maar her en der staan nog wat struikjes vol in bloei. Een dagje op de veluwe is natuurlijk niet compleet zonder foto van een bloeiend heidestruikje. Ik experimenteer wat met tegenlicht en uiteindelijk is dit het resultaat.
bloeiende hei
Het leuke van zo’n dagje is dat je wat meer tijd hebt om van alles uit te proberen. Meestal heb ik maar een paar uurtjes en dan voel ik toch op de één of andere manier een tijdsdruk. Dom natuurlijk, maar ik wil vaak te veel in die korte tijd. Moet de rust zien te vinden. Beter één onderwerp helemaal goed uitwerken dan veel verschillende onderwerpen snel schieten.
Ik loop verder en probeer ondertussen wat landschapsfoto’s te maken. Maar ik ervaar dat het nog niet zo gemakkelijk is het heidelandschap mooi vast te leggen. Landschapsfotografie is weer een heel aparte tak van sport en het maken van een goede compositie is lastig. Vaak vind ik mijn eigen landschapsfoto’s een beetje saai. Of het komt niet overeen met het gevoel wat ik heb als ik om me heen kijk. Nog geen landschapsfoto dus, maar ik blijf het proberen.
Wel zie ik veel kleine vuurvlindertjes rondfladderen. Helaas gaan die vaak op de grond van het pad zitten. Het is op die manier bijna niet te doen om een mooie compositie te maken. Gelukkig vind ik er eentje die op een heidestruikje zit.
Kleine vuurvlinder
Een prachtig vlindertje en erg klein: zo’n 2 cm.
Omdat de landschappen nog niet erg lukken en de beesten zich niet laten zien, ga ik weer een beetje experimenteren. Ik zie aan de rand van de hei een bosje berken staan. De witte bast steekt mooi af tegen de donkere achtergrond. Een trucje dat veel wordt toegepast is het bewegen van de camera terwijl je afdrukt. Er kunnen dan mooie wat abstracte beelden ontstaan. Veel van deze foto’s gaan in de prullenbak, maar deze vind ik wel erg mooi.
Experiment
Komt een beetje over als een schilderij vind ik. Ik heb hierbij de camera verticaal bewogen, terwijl ik een langere sluitertijd heb ingesteld (1/10 sec).
Ondertussen zijn er twee buitjes overgetrokken. Gelukkig valt de hoeveelheid regen mee en kan ik schuilen onder een boom zonder echt nat te worden. Een meegenomen vuilniszak gaat dan over de camera. Terwijl ik zo sta te wachten zie ik een mierenheuvel. Het krioelt er van de rode bosmieren. Een leuke uitdaging om daar een interessante foto van te maken! Op het nest rent alles door elkaar en geen enkel miertje staat meer dan een seconde stil. Ik besluit enige manipulatie toe te passen en enkele mieren uit het nest te halen en op een stokje te brengen. Dan is het nog de kunst een scherpe foto te maken van deze snelle rakkers.
Rode bosmier
Ik ben héééél erg blij met deze foto. Uitdaging volbracht! Ook nu weer heb ik alle tijd genomen en verschillende dingen uitgeprobeerd.
Aan het eind van de wandeling probeer ik nog eens het landschap mooi vast te leggen. Blijft lastig, maar deze vind ik nog wel aardig.
Heidelandschap
En zo loopt ook deze dag weer op zijn einde. Een heerlijke dag en het weer viel reuze mee. Helaas geen wild gezien en maar heel weinig vogels. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb me heerlijk vermaakt met o.a. het heidestruikje en de bosmier.
Bedankt dat je met me mee bent gelopen op mijn wandeling.
Macro in de “Stille Kern”
22 juli 2012
Op deze vroege zondagochtend gaat de reis naar een gebied in het Horsterwold bij Zeewolde: De Stille Kern. Een prachtig gebied met water, bos en velden. Heel afwisselend dus en je mag overal rondstruinen. Ik heb afgesproken met een collega fotograaf die het gebied goed kent. Via internet kennen we elkaar, maar persoonlijk hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ben benieuwd hoe mij dat bevalt, want ik ga er tot nu toe altijd alleen op uit.
Ik kies er vandaag bewust voor macrofoto’s te gaan maken. Ik hoop dan ook op veel libellen en vlinders, het liefst nog nat van de dauw. Als we het gebied in gaan is het inderdaad nog een beetje mistig en zijn de planten bedauwd. Nu op zoek naar de beestjes. Het eerste model die zich beschikbaar stelt is een rups van de sint-jacobsvlinder.
Rups sint-jacobsvlinder
En inderdaad nog onder de dauwdruppels zoals gehoopt.
Vlak bij zien we dan een langpootmug hangen. Toch makkelijk als je met z’n tweeën bent. Vier ogen zien meer dan twee. Dit diertje zit nog meer onder de dauw en lijkt wel te kunnen verdrinken in al dat water.
Langpootmug
Al met al een mooi resultaat zo in het begin. Het bevalt me nu al om een keer niet alleen op pad te zijn. Je ziet samen meer en het is ook nog gezellig. En je kunt nog wat van elkaar opsteken. Ondanks dat hebben we nog geen libelle of vlinder gezien. Maar ook andere beestjes zijn leuk hoor. Deze twee soldaatjes trekken zich weinig aan van al dat water en gaan rustig verder met waar ze goed in zijn. Een goede manier om de dag te beginnen toch ;-).
Ochtendrituelen
We lopen nu langs het water te speuren naar libellen: nog steeds niet te zien! Wel zien we familie zwaan wakker worden. Boven het water hangt nog steeds een nevel en dat geeft een mooie sfeer. Ik vervang dus toch maar even mijn macrolens voor de tele om dit tafereeltje vast te kunnen leggen. Ook met een telelens kun je mooie overzichtsfoto’s maken. Je trekt alles wat in elkaar zodat je meer details in een foto kunt laten zien. De truc is om er toch nog wat diepte in te behouden.
Zwanenmeer
Heerlijk toch om ’s morgens vroeg je nest uit te komen en zulke momenten mee te mogen maken?
Maar we zijn hier om macrofoto’s te maken, dus verdwijnt de telelens weer in de tas en wordt het macro-objectief weer gemonteerd. De zon wint nu snel aan kracht en de dauw verdwijnt net zo snel. Steeds meer horen we gezoem van insecten om ons heen. Dit kleine vliegje zat nog wel even stil.
Strontvliegje
Hij wast nog even zijn handjes voor het eten.
Helaas is nu de kans op bedauwde libellen wel verkeken. Ik heb er nog niet één gezien. We lopen door naar een andere plek. Daar is weide met een klein meertje en misschien hebben we daar meer geluk. Als we op de bloemenweide aan komen zijn we gelijk omringt door talloze vliegende juffers. Het is ongelofelijk. Zo zie je er geen één en een paar honderd meter verder stikt het er van. Maar omdat ze nu allemaal opgedroogd zijn is het wel lastig om ze te fotograferen. Ze moeten maar net goed gaan zitten en niet opvliegen als je ze benaderd. Deze zwervende pantserjuffer snapt in ieder geval wat de bedoeling is.
Zwervende pantserjuffer
Naast de juffers vliegen er ook nog een paar libellen rond. De begroeiing is jammer genoeg erg laag, waardoor het moeilijk is om ze mooi vast te leggen. Zo tussen het gras krijg je vaak hele drukke foto’s, waarbij het beestje een beetje in het niet valt. Toch lukt het me om een juffertje zo te fotograferen dat er een mooi beeld ontstaat. Genomen met tegenlicht en met mijn fototas als statief om een laag standpunt te krijgen.
Juffertje in het groen
Nu eens niet heel close in beeld, maar dit heeft ook wel wat vind ik.
Behalve de juffers en libellen laten zich nu ook de vlinders zien. Vooral van de bruine zandoogjes zijn er veel. Deze soort gaat alleen vaak op de grond zitten en niet op een leuk bloemetje. Gelukkig is er vaak wel een exemplaar die zich niet houdt aan deze ‘regel’ en de uitzondering daarop is.
Bruin zandoogje
Deze foto is trouwens weer genomen met de telelens. Vooral bij vlinders gebruik ik die vaak, omdat je er dan niet zo dicht op hoeft. En vlinders zijn, is mijn ervaring, erg schrikachtig en moeilijk te benaderen met een macrolens.
Hebben we op de valreep toch nog een vlinder te pakken. De ochtend loopt nu teneinde en het is tijd om weer op huis aan te gaan. Het is prachtig macro-ochtend geworden en een leuke kennismaking met een collega fotograaf. Het is dan ook zeker voor herhaling vatbaar om niet alleen op pad te gaan, maar samen met anderen.
Libellen, juffers en vlinders
23 juli 2011
Net als vorige week ben ik naar het Horsterwold geweest. Het was vanochtend best wel goed weer en omdat ik vorige keer niet mijn geplande route kon lopen, nu een nieuwe poging. Misschien kom ik de groep lepelaars weer tegen en kan ik nu wel dichterbij komen. In het begin is het niet echt spannend. Niet veel bijzonders te zien, of het moet de uitbundig bloeiende jacobskruiskruid zijn. Die kleuren het landschap geel.
de stille kern
Geen lepelaar te zien en andere vogels laten zich wel horen, maar niet zien. Alleen twee jonge reigers vliegen schreeuwend weg als ze me horen aankomen. Door alle bloemen vliegen er wel veel vlinders rond. De eerste die ik tegenkom zijn de bruine zandoogjes. Deze vlinders zijn lastig te fotograferen omdat ze vaak op de grond of laag in het gras gaan zitten. Op de foto zetten lukt wel, maar een mooie compositie maken is onmogelijk. Gelukkig tref ik er ook een paar die wel op een bloemetje gaan zitten.
bruin zandoogje
Daar ben je toch al snel weer een kwartiertje mee bezig voordat je scherpte, compositie en de juiste achtergrond hebt waar ik tevreden over ben.
steenrode heidelibel
Inmiddels ben ik verder het gebied ingetrokken. Gelukkig zijn de muggen niet zo actief als vorige week. Dan tref ik de eerste libel van vandaag aan: een steenrode heidelibel. Het vrouwtje van deze soort is geel en het mannetje is rood. Ik kan redelijk dichtbij komen om een mooie close-up te maken
jonge watersnuffel (man)
Dan kom ik in “butterfly heaven”. Een prachtige bloemenweide met kamille, klaver, distel , jacobskruiskruid en nog meer bloemen waar ik de naam niet van weet. Ik zie zo een stuk of tien soorten vlinders rondfladderen.
"butterfly heaven"
Eén van de vele vlinders was dit landkaartje. Volgens vlindernet.nl heeft deze vlinder een voorkeur voor witte schermbloemigen. Deze foto bevestigd dat.
landkaartje
De rest van de vlinderfoto’s staan op de macro-pagina. Na nogmaals een steenrode heidelibel te hebben gespot kom ik nog een juffer tegen die ik nog niet kende. Een prachtige groene juffer met een mooi metalic achtige glans. Het blijkt een zwervende pantserjuffer te zijn. (met dank aan het forum van vroegevogels.nl).
zwervende pantserjuffer
Al met al was het een prachtige wandeling. De lepelaars ben ik inmiddels helemaal vergeten. Alle andere foto’s van deze dag staan op de macro-pagina.
Macro-dagje
26 juni 2011
Vandaag naar de ooievaar- en reigerplas geweest om foto’s te maken. Deze liggen vlak naast de A6 en zijn ooit ontstaan door zandwinning voor de snelweg. Op dit moment is het gebied in beheer door het Flevo Landschap en een mooi stukje natuur. Natuurlijk ging ik om mooie foto’s te maken van vogels, maar die wilden niet echt meewerken vandaag.
Daarom mijn telelens vervangen door de macrolens en een heerlijk ochtendje macro-fotografie beleefd. Juffers, vlinders en tientallen vliegensoorten waren in grote getale aanwezig.
lantaarntje
Het is toch wel een mooie tak van fotografie. De uitdaging zit hem in het benaderen van de insecten en het maken van een mooie compositie. Dat valt nog niet mee, want er zit altijd wel een gras-sprietje of takje in de weg.
Naast de juffers ben ik een hele tijd bezig geweest met lieveheersbeestjes, ook al zo’n geliefd insect, maar net als de juffer, een echte rover. Voor mijzelf is deze foto van het lieveheersbeestje die mooiste van de dag.
vanuit de diepte
Toch ben ik de vogels niet helemaal vergeten. Vlakbij het wegrestaurant aan de A6 was een groepje boerenzwaluwen bezig met het verzamelen van modder voor hun nesten. Een mooi gezicht en alweer een heerlijke natuurbeleving.
met je snavel vol modder
Zand schuurt de maag zullen ze wel gedacht hebben. Maar toch dacht ik: zij liever dan ik. Al met al toch weer een half uurtje bezig geweest met het observeren en fotograferen van dit moment.
Op weg naar de auto toch weer de macrolens gemonteerd en me nog even gericht op vlinders. De mooiste vond ik de gehakkelde aurelia. Die heb ik nog niet vaak gezien en, tot nu toe, nog nooit op de foto gezet.
gehakkelde aurelia
Toen liep de wekelijkse fototocht weer ten einde, maar ik kon met een voldaan gevoel weer op huis aan. Weer heerlijk in de natuur geweest en mooie foto’s kunnen maken. En lekker weer. Dan heeft een mens toch niets meer te wensen?
Zie voor meer foto’s de verschillende foto pagina’s
René Vos natuurfotografie 