Van de plank
10 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik schrijf meestal over één bepaald onderwerp. Dat heeft alleen wel een nadeel: losse foto’s die niet in het verhaal passen vallen buiten de boot. Of eigenlijk: buiten de blog. Dus zo af en toe gooi ik er een blogje tussendoor met foto’s die op de plank zijn blijven liggen.
Tuinvogels
Ook afgelopen winter heb ik weer een voederplek ingericht voor de vogeltjes in onze tuin. En hoewel ik niet vaak heb gezeten om te fotograferen, heb ik toch een aantal aardige opnames kunnen maken. Zoals elk jaar hadden we ook nu een roodborstje in de tuin.
En als dan op de achtergrond de zon schijnt krijg je een sprankelend geheel.
De meest voorkomende vogel in ons nieuwbouwtuintje is de vink. Vaak zagen we één man met een aantal vrouwtjes. Een echte charmeur kennelijk. En ik moet zeggen: hij ziet er goed uit!
Een andere veel geziene gast is de koolmees. Altijd lastig om te fotograferen op de voederplek. Meestal zitten ze in de boom. Ze storten zich dan op de tafel, pikken een zonnebloempit mee en voor je het weet zijn ze weer verdwenen. Maar er is altijd wel een uitzondering op deze regel. En als dank mag hij meedoen in dit blog.
De laatste vaste bewoners die ik wil laten zien zijn een koppeltje Turkse tortels. Al jaren komen ze met z’n tweeën langs. Ze horen er intussen gewoon bij!
Het is altijd leuk hoe ze achter de mosheuvel naar zaadjes zoeken. Zo af en toe komt dan even dat koppie tevoorschijn.
Maar als onze kat thuiskomt is al het spul snel verdwenen.
Tot zo ver de tuinvogels. Andere soorten die we afgelopen winter zagen: pimpelmees, ekster, winterkoninkje, merel, huismus en houtduif. Geen bijzondere soorten, maar evengoed heerlijk om naar te kijken.
Rondje Almere
Zo af en toe fiets ik wel eens een rondje als het mooi weer is. De camera gaat dan meestal mee. En soms kom je hele leuke dingen tegen. Of je zit met een bepaald doel ergens te fotograferen en dan komt er iets heel anders langs. Nu is een mooie gelegenheid om die foto’s te laten zien.
De Oostvaardersplassen zijn vlak bij, dus kom ik er regelmatig. Hieronder een aantal foto’s uit dat gebied of daar vlak bij. Een zilverreiger blijft een prachtige vogel om te zien. Ook al zie je ze tegenwoordig regelmatig. De gele snavel is in de broedperiode verdwenen.
In de winter zitten er veel edelherten in het Oostvaardersbos. En hoewel het bos is afgesloten in deze periode kun je vanaf het fietspad soms leuke foto’s maken. Dit hert stond mooi op het pad tussen de hoge bomen.
Meestal vliegen de grauwe ganzen van je af als ze opvliegen. Deze keer had ik de mazzel dat ze recht op me aan kwamen vliegen. Het leverde mij een leuke actieplaat op.
Ik ben een aantal keren naar de ijsvogels geweest (foto’s volgen later). Blijkbaar hadden ze een winterkoninkje als buurman. Een enkele keer koos ook hij de stok uit als landingsplaats en kon ik hem dus mooi fotograferen.
Het staartje vibreerde zo snel dat het onscherp werd. Een andere keer was hij iets rustiger. Een ander takje en de achtergrond is het water.
Het allermooiste moment was echter toen hij helemaal los ging. Uit volle borst zong hij zijn liefdeslied. Ondertussen wapperend met zijn vleugels en zijn staartje wijd uit. Een prachtig moment om mee te maken.
Dit lijkt me een mooie afsluiting van al dit losse spul. Ik hoop dat je genoten hebt van mijn natuurmomenten. Ik in ieder geval wel!
Restanten
2 maart 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Tijdens mijn fototochten maak ik heel veel foto’s die niet in mijn blogs terecht komen. Ze zijn niet goed/mooi genoeg en soms passen ze niet in het verhaal dat ik wil vertellen. Zonde van de foto’s die om de tweede reden buiten de boot vallen. En het kan ook zijn dat ik te weinig foto’s heb om een blog te vullen Dus vandaag een blogje met foto’s die het in de eerste ronde net niet haalden.
Als eerste een aantal foto’s uit natuurpark Lelystad. Ik heb toen een prachtige serie van de badderende wilde zwanen kunnen maken. Maar er zijn natuurlijk nog meer bewoners van dit prachtige park. In eerste instantie ging ik voor de wisenten in de sneeuw, maar die lagen alleen een beetje lui tegen het hek aan. Dit is de enige wisentfoto die door de keuring is gekomen.
Wisent portret
Ik kwam ook een groepje huismusjes tegen.
Huismus
Toen scheen net even het zonnetje. Even verderop kwam ik bij de wilde zwijnen.
Wild Zwijn
Wroeten in de sneeuw
Een aantal weken later was ik in de Arkemheenpolder. Het torenvalkvrouwtje stal toen de show en vulde het hele blog. Hieronder een aantal andere foto’s van die dag.
Arkervaart
Een groepje van vier Indische ganzen liep in een weiland langs het water te grazen. Eéntje had dorst en dronk wat uit de sloot.
Indische Gans
Het lijkt net of er een hap uit zijn nek is genomen. Iemand een idee wat dat kan zijn?
Dorst
Op een woensdagmiddag heb ik een wandeling met mijn zoon gemaakt in de Oostvaardersplassen bij Almere. Dat is vlak bij ons huis en een heerlijk uitje als het mooi weer is. Vanaf het fietspad zagen we dit hert in het afgesloten gebied staan.
Edelhert OVP
Een paar dagen later ben ik nog eens teruggegaan en in mijn eentje een heerlijk wandeling gemaakt. Ook nu zag ik een hert staan, alleen veel verder weg. Toch maar even een foto gemaakt.
Tussen het riet
Eigenlijk te ver weg voor een goede foto, maar ik vind het een mooi beeld zo in zijn leefomgeving. Hierna nog geprobeerd wat vluchtopnames van de ganzen te maken.
Grauwe ganzen
Een ander koppel vloog wat hoger en kon ik tegen de blauwe lucht fotograferen.
Volg de leider
En zo krijgen deze “vergeten” foto’s toch nog hun plekje op mijn blog.
Afscheid van de zomer
22 september 2013
Het is eind september. Dagen worden korter, temperaturen worden lager en buien trekken over het land. Het is onmiskenbaar: de zomer is voorbij en de natuur ondergaat de subtiele transformatie naar de herfst. Alleen was ik er nog niet klaar voor! Tot nu toe verzet ik mij tegen deze overgang en weiger ik het onvermijdelijke onder ogen te zien. Nog geen paddenstoelen voor mijn lens!
Tot nu toe zeg ik, want vandaag heb ik me overgegeven. Ik ben om en heb besloten mijn ogen niet meer sluiten voor de toch altijd fotogenieke paddenstoelen en andere herfsttaferelen. En natuurlijk is de herfst een prachtig seizoen om te fotograferen.
Ik ben weer eens bij het infocentrum van de Oostvaardersplassen in Lelystad en dan kijk ik altijd eerst even of er wat te zien is vanuit de vogelkijkhut. Vandaag zijn het groepjes grauwe ganzen.
Grauwe ganzen
In het grijze ochtendlicht staan ze toilet te maken.
Dan loop ik het gebied in en zie al snel de eerste paddenstoelen. Een zwavelzwam in dit geval. Onder aan de grote plakken hangen allemaal druppels. Dat vraagt natuurlijk om een close-up!
Zwavelzwam
Ik denk eerst dat het dauw is, maar verder zie ik helemaal geen dauwdruppel. Alleen aan de onderkant van deze zwam. Als ik later op de pc dit ga uitzoeken blijkt het om zogenaamde guttatiedruppels te gaan. Dit verschijnsel ontstaat als een paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Weer wat geleerd! En zo is de eerste paddenstoelenfoto van deze herfst gelijk een heel bijzondere.
Ik loop verder tussen de bomen, maar echt veel interessants zie ik niet. Het is een beetje net niet allemaal. De paddenstoelen zijn nog niet echt talrijk en de bloemetjes zijn over de top van hun schoonheid heen. Een goed voorbeeld daarvan zijn deze bloemetjes van de kamille.
Op zijn retour
Ik besluit weer richting auto te gaan en wil nog even langs het koppeltje zwanen gaan. Die zitten er altijd in de kleine plas naast het wandelpad. Zolang ik mij herinner woont er een stel. Ik weet niet of het altijd dezelfde zijn, maar ik denk maar dat het zo is. Is wel een soort van geruststellende gedachte.
Omdat ze gewend zijn aan mensen zijn ze niet schuw. Dat brengt mij op de gedachte om eens de groothoeklens te gebruiken. Dat geeft dan gelijk een heel ander beeld.
Groothoekzwaan
Jammer dat de lucht zo grijs is, maar ik vind het wel wat hebben. Om deze foto te maken hou ik mijn camera vlak boven het water en druk blind af. Ik heb geen kantelbaar scherm en heb ook geen zin om op mijn buik in de modder te gaan liggen.
Niet snel hierna komt ook zwaan nummer twee in beeld en samen gaan ze lekker snorkelen.
Synchroonzwemmen
Het blijven prachtige sierlijke vogels.
Maar de tijd tikt door en ik moet weer verder. Net had ik het over bloemen die niet zo mooi meer zijn, maar toch is er nog een soort in dit gebied die nog volop in bloei staat: haagwinde. Onkruid als je het in je tuin hebt, maar hier mogen ze lekker woekeren.
Haagwinde
Toch nog een vleugje zomer!
Maar ik eindig dit blog toch met een herfstfoto. Deze kleine zwammetjes groeiden op een boomstam. Door vanaf een laag standpunt te fotograferen kreeg ik het bladerdak als achtergrond, waardoor het licht naar beneden valt.
Kleine stoeltjes
Ik let er dan goed op dat het zwammetje mooi in de lichte plek op de achtergrond valt.
En zo is de overgang van zomer naar herfst voltooid. Ik ben er nu klaar voor! Laat de kleurenpracht, de mist en de paddenstoelen maar komen. Dus vanaf nu kunnen jullie veel herfsttaferelen verwachten op mijn blog. Hopelijk wordt het een prachtige tijd met veel fotomogelijkheden.
Bedankt voor de interesse en tot een volgend blog!
Een rondje Arkemheen
3 februari 2013
Arkemheen bij Nijkerk is één van de oudste polders van Nederland en dateert uit de 14-de eeuw. Het is nu een vogelrijk landschap en beschermt natuurgebied. Tot 1983 werd de polder droog gehouden door het stoomgemaal “hertog Reijnout”. Een markant gebouw in de vlakke polder.
Ik trek er in mijn auto op uit om te proberen de vogels in dit gebied te fotograferen en wat ik verder nog tegenkom natuurlijk. Met het raam omlaag en de rijstzak op het portier gebruik ik de auto als mobiele schuilhut. Ik hoop vandaag eindelijk een buizerd op een paaltje vast te kunnen leggen. En als het heel erg meezit een paar rammelende hazen. Zo wordt het genoemd als de mannetjes met elkaar op de vuist gaan om met de vrouwtjes te mogen paren. Zo vanaf eind januari kun je dit schouwspel weer zien in de weilanden.
Na een bewolkte start van de dag breek dan toch de zon door. In het begin is er niet veel spannends te zien. Wel grote groepen goudplevieren en kieviten. Ik dacht altijd dat kieviten in de winter naar het zuiden trokken, maar velen blijven gewoon. En worden nog eens aangevuld met soortgenoten uit het noorden van Europa. Helaas willen ze niet echt dichtbij komen, dus onderstaande foto is een behoorlijke crop.
Kievit
Mooie kleuren hebben ze als de zon er op schijnt!
Een stukje verder zie ik een andere bekende bewoner van deze polder: de grote zilverreiger. Mijn ervaring is dat ze erg schuw zijn en moeilijk te benaderen. Dit exemplaar landt gelukkig niet te ver weg en dus kan ik deze foto maken. Een mooi plaatje van hoe deze vogel de slootjes van de polder afstruint naar iets eetbaars.
Grote zilverreiger
Jammer genoeg vangt hij of zij niets in de tijd dat ik toekijk.
Ik rij weer verder. Eigenlijk vind ik deze manier van natuurfotografie maar niets. Je mist toch het lekker buiten zijn als je in je auto rondrijdt. Hoewel ik wel de wind door mijn haar voel. Het raampje staat open en er waait een koude bries. Ik krijg het zelfs een beetje koud. Kun je beter lopen, wordt je ook nog warm van! Maar er is geen andere manier om dichter bij de vogels in de kale polder te komen. Als je dat lopend of fietsend doet, zijn ze al gevlogen voordat ze binnen “schietafstand” zijn.
Dan trekt een andere witte watervogel mijn aandacht. En dat is er één die wel vrij makkelijk te benaderen is: de knobbelzwaan. Genieten van het malse gras ligt er een koppeltje in de wei naast de weg. Veel trekken ze zich niet aan van de auto die voor hun neus parkeert. Daarom kan ik dit portretje maken.
Knobbelzwaan
Werkten al mijn modellen maar zo goed mee. Dat zou het leven van een natuurfotograaf een stuk eenvoudiger maken!
Ondertussen ben ik recht tegenover het stoomgemaal beland. Het kanaal zit vol met smienten. Niet tientallen, maar honderden. Ze maken een heel grappig geluidje. Een soort van fluiten is het. De smient broed in zeer kleine aantallen in Nederland, maar ’s winters komen grote groepen uit Scandinavië hier overwinteren. Onder ander in de Arkemheen polder dus.
Een paar smienten
Als iemand ze even voor me telt, dan zet ik het precieze aantal er wel even bij 😉
Ondertussen is de ochtend al weer aardig op weg om middag te worden en heb ik nog geen buizerd of haas gezien. Ik besluit daarom een ander stuk van de polder te proberen. Deze ligt aan de oostelijke kant van de Nijkerkerweg die vanuit de Flevopolder komt. Hier kom ik een hele leuke vogel tegen: een zogenaamde soepgans, ook bekend als parkgans. Dat zijn van oorsprong tamme ganzen, die verwilderd zijn en zich eventueel kruizen met wilde ganzen. Zo heb ik ooit een koppeltje gezien van een boerderijgans met een grote Canadese gans. Deze gans heeft echter genen van de grauwe gans in zijn bloed.
Soepgans
Wat een mooi blauw oog heeft ie hè?
Ter vergelijking is dit een grauwe gans. Deze twee staan dus gezellig samen te grazen. Ik weet niet of dit nu zijn of haar partner is of één van de ouders.
Grauwe gans
Hoe mooi dit alles ook is, nog steeds geen buizerd op een paaltje!
Dan zie ik eindelijk een buizerd, alleen zit die niet op een paaltje, maar op de grond. En ook nog eens te ver weg. Een vogelaar vind hem wel interessant en observeert hem met een telescoop. Ik rij door en ik zie een einde verder een auto in de berm staan. Vaak zit er dan een fotograaf in die iets gezien heeft. Als er nog een auto zich bij de eerste voegt weet ik het zeker: daar is iets te zien. Rustig rij ik ook die kant op en dan zie ik waar ik op hoopte: mijn buizerd op een paaltje. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat zo graag wil, maar het is een foto die je gewoon in je bestand moet hebben. Als één van de auto’s verder rijdt neem ik zijn plaats in en kan ik mijn foto’s maken.
Buizerd op een paaltje
De zon is inmiddels verdwenen en dat is mijn geluk, want anders had ik behoorlijk tegenlicht gehad. Door de harde wind waait zijn verenkleed zo nu en dan op. Als hij op zo’n moment ook nog eens recht in de camera kijkt, krijg je zo’n plaatje.
Zijwind
Staat er zo niet op zijn mooist op, maar ik vind het wel een grappige foto. Lijkt een beetje op een soepkip als ik eerlijk ben. Maar wel een hele mooie hoor!
Op de valreep is dan toch nog één van mijn wensen uitgekomen! Het is weer een leuke ochtend geworden. Ik heb veel soorten gezien en een aantal mooie foto’s kunnen maken, waaronder dus degene die ik van te voren in mijn hoofd had.
Eempolder
30 september 2012
Het is al weer een hele tijd geleden dat ik achter valkjes en buizerds ben aangegaan. Dus hoog tijd om de oude polders op te zoeken. Vanuit de auto kan ik dan proberen mijn shots te maken. Omdat voorspelt is dat het een heldere ochtend wordt ga ik al voor zonsopgang op pad om de eerste zonnestralen vast te kunnen leggen. Wel toepasselijk op een zondag toch?
Maar het eerste licht dat ik voor mijn lens krijg is niet van de zon, maar van de maan! Deze staat nog volop te pronken in de hemel, terwijl het zonlicht vanachter de horizon langzaam ophoog kruipt. Dat vraagt natuurlijk om een foto, een maansondergang zogezegd. Toch wel wat anders om vast te leggen dan een zonsondergang. Meestal maak ik mijn foto’s op de A-stand. Dat wil zeggen: diafragmavoorkeur. Ik stel het diafragma in en het toestel kiest daarbij de sluitertijd. Maar nu kies ik voor volledig manueel en stel beide handmatig in. Het levert een, naar mijn mening, sfeervol plaatje op.
Maansondergang
Als ik me omdraai zie ik in de tegenovergestelde richting de zon verschijnen. Nog nooit heb ik beide in zo’n korte tijd na elkaar meegemaakt. Een volledig ander beeld en dat een kwartiertje later! Ongelooflijk eigenlijk.
Zonsopkomst
Hier wordt je toch helemaal warm van? Ik tenminste wel!
Weer terug in de auto ga ik op jacht naar de roofvogels. Maar al snel kom ik een probleempje tegen: het raam aan de bestuurderskant wil niet open! Damn, daar gaat mijn planning. Ik rij, als ik in de polder vogels wil fotograferen, altijd rond met een geopend raam met daarop een rijstzak. Het is geen doen om dat aan de bijrijderskant te doen. Snel een ander plan bedenken dus. Ik denk dat ik maar even naar de kijkhutten aan het Eemmeer ga. Dat houdt in dat ik een stukje moet wandelen. Met het mooie weer van vandaag komt dat eigenlijk ook wel weer goed uit.
In de eerste kijkhut zie ik al snel een aantal futen die aan het duiken zijn. In deze hut zit er een vrij laag kijkgat, zodat je een wat lager standpunt hebt. Daardoor kon ik één van de futen vanuit deze hoek nemen.
Fuut
Verder is er op het water niet veel te zien, of het zit te ver weg. In de lucht is er echter meer actie Vooral grauwe ganzen vliegen in kleine groepjes over. Een leuke kans dus om te oefenen met vliegende vogels. Dat vind ik altijd weer een uitdaging. Deze twee vlogen mooi recht langs de hut.
Grauwe ganzen in de vlucht
Na deze geslaagde poging durf ik een wat kleiner vogeltje aan. Een stormmeeuwtje wil wel even meewerken. Ook dit lukt wel aardig. En hij neemt ook nog een mooie houding aan ook.
Stormmeeuw
Ik vind meeuwen altijd wat agressief over komen, maar deze soort heeft een wat vriendelijker uitstraling.
Omdat ik ook nog even naar de andere hut wil, verlaat ik deze en loop terug naar de auto. Hierbij kom ik langs allerlei poeltjes en slootjes. Ik blijf het lastig vinden om een goede landschapsfoto te maken. De werkelijkheid is toch vaak een stuk mooier dan wat je op een foto kan laten zien. Maar natuurlijk doe ik wel een poging om het uitgestrekte polderlandschap weer te geven in een twee dimensionaal beeld.
Polderlandschap
Ik wil hier vooral het uitgestrekte, lege landschap benadrukken.
Als ik aankom bij de tweede hut zie ik dat ook hier de vogels ver weg op het water zitten. Heel even landt er een grote zilverreiger voor de hut. Maar net zo snel als hij gekomen is, is hij weer weg ook. En omdat ik te langzaam reageer, kan ik er geen geslaagde foto van maken. Dit om aan te geven dat er ook genoeg dingen fout gaan. Dat je geen of alleen mislukte foto’s overhoudt aan een moment.
Een groepje kokmeeuwen blijft kortstondig even voor de hut hangen. Hiervan kan ik nog een aantal foto’s maken, voordat ze verder trekken. Onderstaand exemplaar heeft net zijn vleugels in een mooie houding.
Kokmeeuw
Zijn zomerkleed, met de zwarte kop, is al weer vervangen door het winterkleed. Hierbij blijven alleen twee zwarte puntjes over achter zijn ogen. Dit wordt ook wel een koptelefoon genoemd. en ik moet zeggen: het lijkt er wel op. Dus zie je een meeuw met een koptelefoon op, dan is het een kokmeeuw.
En met dit stukje educatie sluit ik dit verhaal af. Anders steken jullie er nog wat van op ook. 😉 Ondanks dat ik niet heb kunnen doen wat ik wilde heb ik weer genoten van mijn foto-ochtendje in de natuur. Vooral met de eerste twee foto’s ben ik erg blij. En binnenkort maar eens even langs de garage om het raam van de auto te laten repareren.
Goede vrijdag
6 april 2012
Goede Vrijdag. Voor mij elk jaar een extra vrije dag. Dus tijd om er weer op uit te trekken. Omdat ik bereikbaarheidsdienst heb, kan ik niet te ver weg. Moet dan altijd binnen een half uur in Amsterdam kunnen zijn. Dus koos ik ervoor om een gebiedje te verkennen die vlak bij mijn huis ligt. Het is een strook rietland met wilgenbosjes tussen de Oostvaardersplassen en de Lepelaarplassen. Bekend onder de naam: Verbindingszone.
Ook nu was ik vlak na zonsopkomst op pad. Zoals de vaste volgers van dit blog inmiddels wel weten is dat mijn favoriete tijdstip. En weer werd ik niet teleur gesteld.
Slapende kuifeenden
Ik weet niet wat het is, maar de sfeer van de vroege ochtend pakt mij elke keer weer. Zelfs een in principe saai plaatje van slapende eenden heeft dan een mooie uitstraling. Ook de stilte die heerst, zo vroeg op de dag, is erg mooi. Langzaam beginnen dan de geluiden te komen, als de natuur ontwaakt. Zo werden de grauwe ganzen al wakker, terwijl de kuifeendjes nog even lekker doorsliepen.
Wakker worden
De hele natuur komt nu tot leven: de bloemen gaan open, de ganzen vliegen over en overal hoor je gefluit en getjilp. Het geluid wat op dit moment het meeste opvalt is de zang van de tjitjaf. Met een beetje fantasie hoor je hem zijn eigen naam roepen: tjif tjaf tjaf tjif tjif. Meestal zitten ze hoog in de boom en, omdat het een vrij onopvallend vogeltje is, hoor je hem vaker dan dat je hem ziet. Ik had het geluk om er eentje te spotten die iets lager zat.
Tjiftjaf
Ik heb geen idee wat hij in zijn snavel heeft. Lijkt op één of ander zaadje.
Niet alleen de vogeltjes zijn nu wakker, maar ook de flora is ontwaakt. Zo profiteert deze bloesem van het ochtendzonnetje en lokt het de broodnodige insecten, die voor de bestuiving moeten zorgen.
Bloesem met insect
Niet alleen de bloesemdragende bomen en struiken zijn fotogeniek, ook degene met katjes kunnen leuke foto’s opleveren. Zo is op onderstaande foto de katjes van de schietwilg te zien. Heel anders dan de ‘gewone’ wilgenkatjes, maar minstens zo mooi.
Katjes van de schietwilg
Verder lopend valt mijn oog ineens op iets wits, wat tussen de struiken ligt. Het blijkt een kapot ei te zijn. Het doet mij denken aan een ganzenei, maar een expert ben ik natuurlijk niet. Wel een vreemde plek om zoiets te vinden: tussen de struiken en niet echt dicht bij het water. Dan ga ik denken hoe het daar gekomen is. Geroofd uit het nest en de inhoud opgegeten? Zou best kunnen. De veel voorkomende vos lust bijvoorbeeld wel een eitje. Heel toepasselijk eigenlijk zo vlak voor pasen. Dat vraagt natuurlijk wel om een foto:
Paasei?
Moet wel zeggen dat de setting door mij geregisseerd is. Zo tussen het gras kon ik er geen mooie foto van maken. Dus ei op de leuning van een bruggetje gelegd, met als achtergrond een rietkraag.
Na een wandeling tussen het struikgewas kom ik weer bij het water uit. Ook hier weer veel activiteit van de watervogels. Op de leuning van de brug (andere dan die van het ei) stond deze eend. Half wakker en half slapen. Toch knap om met dat lompe lijf in balans te blijven op één poot.
In balans
Zoals je ziet, houdt hij mij, ondanks dat hij zijn snavel tussen de veren steekt, goed in de gaten.
Ook in het water is genoeg te zien. Zo dobbert deze fuut rustig rond, maar ook nu doet het ochtendlicht zijn werk. In combinatie met het riet levert dat een prachtig kleurenpalet op. Daarom heb ik de fuut zelf wat kleiner gehouden, zodat je meer van de kleurrijke omgeving ziet.
Fuut in ochtendlicht
Dan komt er ineens familie grauwe gans vanuit een zijslootje gezwommen. De eerste kuikentjes die ik zie dit jaar. Het paasgevoel kan nu natuurlijk helemaal niet meer stuk. Een paasei en paaskuikentjes. Het plaatje is compleet.
Familie gans
Wel een beetje jammer dat de kleintjes net teveel van de camera afzwemmen, maar voor nu moet ik het er mee doen.
Ik moet dan dezelfde route teruglopen en kom terug op de plek waar ik 3 uur eerder mijn wandeling ben begonnen. Naast de weg steken allemaal kleine stengels uit de grond met een knopje op het eind. Geen idee wat het is, maar het lijk mij erg leuk voor op de foto. Ik wissel dan ook mijn telelens voor de macrolens en duik met mijn hoofd tussen het gras. Languit liggend, met de cameratas als ondergrond, probeer ik een leuk groepje te fotograferen. Ik dwing mijzelf om goed na te denken over de compositie en neem de tijd. Onderstaande foto is het eindresultaat.
Heermoes
Na navraag op het forum van vroege vogels bleek de naam van dit plantje Heermoes te zijn. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijn een ramp te zijn al je dit in je tuin krijgt. Echt onkruid dat niet vergaat. Maar zo in de vrije natuur een dankbaar onderwerp om te fotograferen.
Ik loop dan nog snel even naar het water voor een laatste blik, als uit het niets twee baardmannetjes verschijnen. Een soort die ik nog niet eerder gezien heb, dus ik was blij verrast. Het duurde maar een paar seconden en toen vlogen ze door. Ik heb lang getwijfeld of ik onderstaande foto hier moest plaatsen. Ik vind de rietstengel die over het vogeltje valt erg storen. Maar omdat dit mijn eerste foto van een baardmannetje is mag hij hier toch staan in dit verhaal.
Baardmannetje
Wel een prachtige soort trouwens en dan is het mannetje nog een stukje mooier dan dit vrouwtje.
Een ochtend dus met veel ochtendsfeer, paasgevoelens en verrassingen. Omdat ik dit vaak doe zou je je kunnen voorstellen dat je er aan went, maar dat is niet het geval. Elke keer als ik er weer op uit trek geniet ik van de sfeer en de vele leuke dingen die je tegenkomt. En dat is wat ik vast wil houden: het genieten en verwonderen over de natuur om ons heen. En niet alleen verwonderen, maar ook bewonderen. En ik hoop dat jullie, door het lezen van deze blog, met mij mee kunnen genieten en je net als ik blijven verbazen.
René Vos natuurfotografie 