De tuinhut 3
19 juni 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hier is dan de laatste in de serie van drie over ons (Dick en ik) bezoek aan de tuinhut van Arjan Troost. Na de meest voorkomende vogels en de eekhoorns laat ik nu de incidentele (gevleugelde) bezoekers zien.
Eén van die bezoekers was een gaai. In de volksmond ook wel Vlaamse gaai genoemd. Ooit is het Vlaamse verdwenen en werd deze prachtige vogel een gaai. Geen idee waarom, maar velen zeggen nog gewoon Vlaamse gaai. Dus dit is dan een Overijsselse Vlaamse gaai.
Je ziet ze ook vaak in woonwijken en tuinen, maar het blijven toch schuwe bosvogels. Bij het minste of geringste geluid of beweging zijn ze verdwenen. Ze zijn dus moeilijk te fotograferen in het veld, maar vanuit zo’n hut gaat het prima.
Een andere vogel die ik ook thuis wel eens in de tuin zie is de heggenmus. Meestal scharrelend over de grond tussen de struikjes en de bladeren. Het was dus een meevaller dat dit exemplaar even wat hoger ging zitten.
Ik vind vooral de achtergrond erg mooi in deze foto.
Een graag en vaak geziene gast bij fotohutten is de grote bonte specht.
Ik heb best wel wat foto’s van deze specht, maar op één of andere manier spreken ze me niet echt aan. Waarschijnlijk omdat ze teveel lijken op eerder foto’s die ik gemaakt heb. Bovenstaande foto springt er echter uit, door de donkere achtergrond.
Ik heb als laatste foto degene bewaard die ik zelf de mooiste vogelfoto van deze dag vind. Dit winterkoninkje ging precies op het juiste plekje zitten.
Een prachtig beestje! En voor mij dus de topper van de dag, samen met de drinkende eekhoorn in mijn vorige blog.
De dag is weer omgevlogen. En ondanks te lichte teleurstelling over het ontbreken van de ijsvogel en de afwezigheid van roofvogels, was het weer een leuke dag. Nu is het al weer nadenken over waar en wanneer we volgend jaar naar toe gaan.
Een dagje in de hut
25 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag staat het jaarlijkse uitje met Dick op het programma. Elk jaar plannen we een uitje naar een fotohut. Dit jaar viel de keus op hut 5 van Han Bouwmeester. De weersvoorspellingen waren op het zachts gezegd rampzalig: koud, grijs, wind en regen! Maar we hadden al betaald en als echte Nederlander ga je dan gewoon. En ik moet zeggen dat op de (lange) reis naar het oosten het niet tegenvalt. Er schijnt zelfs een zonnetje tussen de stapelwolken door! Op de plek van bestemming is het even zoeken naar het juiste bospad, maar al snel zitten we in een comfortabele hut. Hoewel een kacheltje geen overbodige luxe zou zijn. Op onze wandeling naar de hut horen we de lachende roep van de groene specht ons al tegemoet komen. En dat klinkt ons als muziek in de oren.
Het uitzicht van vandaag is een ruime vijver, met allerlei stronkjes en andere fotogenieke plekjes er om heen. We hopen vandaag een havik of sperwer voor de lens te krijgen. De groene- en zwarte specht staan hoog op ons verlanglijstje. En ook een kuifmeesje mag van ons best even komen buurten. Maar de natuur laat zich niet dwingen, dus zullen we moeten afwachten. De eerste soort die langskomt is iets minder spectaculair. Maar daarom niet minder leuk. Het is een koolmees.
Het wordt al snel drukker bij de vijver. Allerlei, min of meer gewone, tuinsoorten komen langs. Waaronder de bij boshutten altijd aanwezige grote bonte specht. Ik blijf het een prachtige soort vinden. Een hele mooie tekening heeft ie en dat rood steekt prachtig af tegen het zwart,wit van de rest van zijn verenpak.
Ook een vogeltje dat ik nog niet heb gezien laat zich goed horen en zien: de glanskopjes. Hier in de Flevopolder zitten ze niet. Daar komt alleen zijn neef de matkop voor. Ze laten zich dan wel goed zien, maar dat wil nog niet zeggen dat ze makkelijk te fotograferen zijn. Wat een druktemakertjes zeg! Geen seconde zitten ze stil. De hele dag door is het een uitdaging om er eentje scherp op te krijgen. Gelukkig kijkt dit exemplaar even of er iets mis is met zijn poot en kan ik hem daarom fotograferen.
De eerste primeur van de dag is dus binnen. Laat die anderen nu maar komen dan. De groene specht is nog steeds regelmatig te horen en we horen ook het roepen van een andere vogel. We kunnen het niet thuisbrengen, maar we denken dat het wel eens een sperwer zou kunnen zijn.
Een andere soort die af en toe de vijver bezoekt is de vink. Man en vrouw komen zo af en toe even wat te eten halen.
Nog steeds is het weer redelijk, hoewel het een beetje meer licht welkom zou zijn voor wat snellere sluitertijden.
Het aanwezige pimpelmeesje laat zich niet zo vaak zien als de koolmezen. Toch kan ik ook hem vastleggen. Omdat op dit moment net de zon vol op zijn koppie staat wordt de rest van de foto donker. Ik vind dat het wel een mooi effect oplevert.
En zo verstrijkt de tijd zonder dat we er echt erg in hebben. Er is eigenlijk de hele tijd wel wat te beleven. Alleen aan de koude voeten merken we dat we er al een tijd zitten. Wie ook nog regelmatig langskomt is de boomklever. Ook een vaak geziene gast bij fotohutten.
Hij zit hier in een houding die je vaak tegenkomt op foto’s van boomklevers. Natuurlijk maken we veel te veel foto’s van hetzelfde vogeltje op hetzelfde stronkje. Leve de digitale fotografie, waardoor je makkelijk foto’s kan weggooien. Om al mijn foto’s in het groot te laten zien is misschien wat te veel van het goede. Daarom maar even een galerij met een paar foto’s van de soorten die we tot nu toe gezien hebben. Door ze aan te klikken kun je ze groot bekijken.
Na al die uren in de hut gezeten te hebben is het natuurlijk ook eens tijd voor een plaspauze. Ik verlaat dus de hut en zoek een plekje om mijn ding te doen. Dan vliegt er luid schreeuwend opeens een grote zwarte vogel op. Ik denk aan een merel, maar deze is toch wel wat groter. Een zwarte specht! Zit dus al die tijd achter de hut! En de roep waarvan wij dachten dat het een sperwer zou kunnen zijn, is van hem. Zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg. Maar wie weet. Misschien komt ie ’s middags nog even langs. Maar dan wel vóór de hut!
In de bosrand achter de vijver landt een klein vogeltje. Door mijn telelens kan ik zien dat het een bonte vliegenvanger is. De afstand is veel te groot om er een topfoto van te maken, maar omdat ook dit een primeur is voor mij, mag ie toch meedoen in dit blog.
Zo na het middaguur wordt het wat rustiger met de vogels. Geeft ons de tijd om ons te concentreren op iets anders. Iets wat al de hele tijd rondscharrelt tussen en onder de stronken die langs de vijver liggen. Ik heb het over een veldmuisje. Er zijn er in ieder geval 2. De glanskopjes zijn al snel, maar deze doen daar nog een schepje bovenop. Als opwindmuisjes schieten ze onder een stronk vandaan om twee tellen later ergens anders weer te verdwijnen. Het kost dan ook heel wat pogingen en bytes voordat het me lukt om hem redelijk scherp op de plaat te krijgen.
Even later komt ie wat verder tevoorschijn en is hij in zijn volle glorie te bewonderen. Het zijn eigenlijk best hele schattige diertjes.
Terug naar de vogels nu. De glanskoppen spelen nog steeds tikkertje in de struiken en gaan zo af en toe eventjes zitten. Met de nadruk op eventjes!
Door het koude weer is er bij de vogels geen animo om uit de vijver te drinken. Laat staan om te badderen. Het dichtst in de buurt komt nog een glanskop. Op de rand van de vijver gaat ie mooi in het zonlicht staan. Net als bij de pimpelmees levert dat een donkere achtergrond op.
Na dit moment merken we dat de bewolking steeds dikker wordt. De voorspelde regen komt nu toch wel in de buurt. Langzamerhand beseffen we dat we onze wenssoorten ook vandaag waarschijnlijk niet zullen zien. Een kleine teleurstelling is dat wel. Om twee uur te rijden voor soorten waarvan je het overgrote deel ook in je eigen tuin kunt zien is niet echt leuk,. Maar je doet er niets aan en dus probeer ik nog wat mooie foto’s te maken van de vogels die er wel zijn.
En zo vaak ben ik ook niet in de gelegenheid om een grote bonte specht te fotograferen. Je moet tevreden zijn met wat je voorgeschoteld krijgt. En de rest komt vast een andere keer nog eens.
Op het eind komt er ook nog een gaai dicht voor de hut. Ze zaten al een hele tijd wat verder in de bomen. Maar nu komt hij dichtbij genoeg voor een portretje.
Ik vergeet helemaal dat er ook de hele dag al een roodborstje voor de hut rondhangt. Omdat ik al heel veel foto’s van een roodborstje heb is het zoeken naar een origineel beeld. Onderstaande foto vind ik mooi, omdat hij over zijn schouder kijkt en er een mooie achtergrond is.
Inmiddels vallen de eerste regendruppels. En neemt het licht snel nog verder af. We besluiten halverwege de middag op te breken. En de groene specht? Die doet ons lachend uitgeleide!
Bos-Vogelhut Hoenderloo
1 april 2014
Op 1 april, en dat is geen grap, was ik door mijn oudcollega en mede fotoblogger Dick uitgenodigd om een dagje in Bos-Vogelhut Hoenderloo te fotograferen. Het zou voor ons beide de eerste keer in een fotohut worden. We hadden natuurlijk een hele lijst met droomsoorten opgesteld: sperwer, groene specht, eekhoorn, kuifmees en zo ging het nog wel even door. Vol verwachting klopte ons hart!
We hadden een mooie dag uitgekozen: vrij zonnig en een lekkere temperatuur. Om half tien zaten we in de comfortabele hut en kon de show beginnen. Soms was het doodstil en op andere momenten was het een komen en gaan van verschillende soorten. Dan ratelden de Nikon en Canon gebroederlijk naast elkaar.
Ik heb lang nagedacht hoe ik al die foto’s in een blogje moet persen. Ik denk dat ik eerst maar even een overzicht ga geven van de soorten die we gezien hebben. In latere blogs zal ik nog eens wat nader ingaan op een bepaalde soort of leuke momenten.
De eerste die ons kwam begroeten was een boomklever. Een soort die ik nog nooit had kunnen fotograferen.
Boomklever
Deze is een aantal keren langs gekomen, maar hierna heb ik hem niet meer zo mooi kunnen vastleggen. Een andere regelmatige bezoeker was de Grote Bonte Specht. Deze kwam zelfs zo dichtbij dat ik niet meer kon scherpstellen!
Grote Bonte Specht
Het roodborstje mag natuurlijk niet ontbreken. Deze was ook de hele dag aanwezig.
Roodborstje
Vinkjes hebben we ook gezien. Vaak wat verder naar achteren, maar deze kwam even wat dichterbij. Ik had mijn vaste 300mm lens mee. Een prachtige lens, maar het nadeel is dat je niet kunt uitzoomen. Soms zaten de vogels te dichtbij om een mooie compositie te maken.
Mannetjes vink
De mussen huisden in de haag aan de zijkant. Hun gekwetter kon je de hele tijd horen. Ook deze “gewone” vogel mag natuurlijk niet ontbreken in dit overzicht. Onderstaand het vrouwtje, dat er even mooi voor ging zitten.
Huismus dame
Kwamen de vorige soorten min of meer regelmatig even langs, deze tjiftjaf hebben we één keer langs zien komen. Maar hij had dan wel weer een lekker hapje bij zich!
Tjiftjaf met bromvlieg
Hij zat wel ver naar achteren, dus moest wel even flink croppen.
Deze heggenmus scharrelde zo af en toe over de bodem. Dat levert meestal niet de spannendste foto’s op. Ik was dus blij dat ie even op het mos ging zitten.
Heggenmus
De grootste vogel die we zagen was de houtduif. Vanwege de afstand was een portretje de enig mogelijke optie.
Houtduif
Ook kwam er een paartje groenlingen langs. Een mooi vogeltje, waarvan hieronder het vrouwtje is gefotografeerd.
Groenling
Eén van de leukste tuinvogels is natuurlijk de pimpelmees. Erg beweeglijk, dus lastig vast te leggen. Deze ging net even goed zitten, zodat ik een mooi lenteplaatje met de katjes kon maken.
Pimpelmees in lentestemming
De appelvink stond natuurlijk hoog op ons lijstje met wenssoorten. En we werden niet teleurgesteld. Regelmatig kwamen ze langs. Prachtig om te zien hoe ze de zonnebloempitten kraken met hun grote snavel. Toch heb ik geprobeerd om het voer zo veel mogelijk buiten beeld te houden. Wat bij deze soort wel eens lastig was omdat ze continue aan het smikkelen waren. Vaak zag je op de foto’s een stukje voer in de snavel.
Appelvink
De gaai is een schuwe vogel. Je ziet ze bijna dagelijks, maar ze zijn zo moeilijk benaderbaar dat het maken van een foto, normaal gesproken, lastig is. Vanuit deze hut was het geen probleem!
Gaai
Later op de dag kwam er nog een meer verrassender gast langs: een zanglijster. Een prachtige slanke zangvogel, die zich mooi liet zien.
Zanglijster
Ook zijn neefje de merel komt regelmatig even langs. Meestal zie je het mannetje op de foto’s voorbijkomen, vandaar dat ik voor deze serie gekozen heb voor het vrouwtje.
Merelvrouw
Als laatste nog een typische tuinvogel: de koolmees. En dan kan ik gelijk een tipje van de sluier oplichten van een volgend blog over deze dag. De vijver speelt natuurlijk een belangrijke rol bij de vogelhut en zorgde voor veel mooie momenten.
Spiegeling in de vijver
Al met al een hele leuke dag met een berg aan foto’s.
Wordt vervolgd . . . . .
Oops, vergeet ik bijna het lieve veldmuisje dat in de houtstapel woont. Ik kan je zeggen: die zijn snel! Rits, rats even iets te eten pakken en weg zijn ze weer. Ik heb hem een keer te pakken, maar je moet even bij Dick kijken voor een echt mooie foto.
Veldmuisje
Groeve Oostermeent e.o.
2 maart 2014
Ik had deze week even geen inspiratie en twijfelde waar ik heen moest gaan dit weekend. Een oproepje op facebook leverde een klein gebiedje bij Blaricum op: Groeve Oosterbeek. Een klein stukje heide met vennen en berkenbomen. Dus dat is mijn doel voor vandaag. Ik ben er voordat de zon opkomt en zie al snel een rijtje bomen langs een ven staan. Als de zon net opgekomen is sta ik op de juiste plek om deze foto te maken.
Blauwe spiegeling
En weer beleef ik de verstilde rust van de zonsopkomst.
Ik blijf nog even op deze plek rondhangen en hoop dat de zon nog wat kleur in de lucht schildert. Het houdt niet over, maar toch is er wel wat oranje te zien.
Berkenrij
Omdat dit stukje natuur niet groot is besluit ik nog even in de omgeving rond te kijken. Ik ben hier niet bekend, dus loop ik op goed geluk een kant op. Ik wandel een stuk bos in en kom dan bij kleine akkers omzoomt door houtwallen. Tussen die struiken staan ook enkele sleedoorns. En die staan na een aantal warmere dagen nu in bloei! En dus haal ik voor het eerst dit jaar de macrolens te voorschijn om de bloesems vast te leggen. Het is weer wennen, maar als ik even bezig ben kom ik er weer een beetje in.
Sleedoornbloesem
Op de achtergrond zie je andere bloesems, nog nat door de regen van de afgelopen nacht. Ik ga nog even door op deze manier en dat levert nog een foto op met de bekende reflecties op de achtergrond.
Lentesfeer
Wel grappig om te zien dat in één van de cirkels een soort van schaduw zit van de meeldraden van de bloesem. Ik weet nog niet wanneer en hoe dat ontstaat. Moet ik me nog maar eens in gaan verdiepen, zodat ik het bewust kan toepassen. Dit was dus een toevalstreffer.
Ik loop nu verder langs de akker en hoor in het bosje ernaast het bekende geklop van een specht. Het is niet moeilijk om hem te vinden, maar een foto maken is een ander verhaal. Vaak zitten er allerlei takken in de weg, maar deze keer vind ik een gaatje.
Grote bonte specht
Zo mooi heb ik hem nog niet eerder vast kunnen leggen, dus ik ben wel blij met deze foto.
Even verderop zie ik een bordje staan: “Gooise Heemtuin”. Klinkt interessant, dus maar eens even kijken. Het blijkt een kleine tuin te zijn, waar nu nog niet veel te zien is. Alleen een aantal pollen sneeuwklokjes geven wat kleur aan de tuin, die er verder nog wat troosteloos bij ligt. Maar voor de meeste bloemen is het natuurlijk nog veel te vroeg. Wel iets om te onthouden en misschien nog eens terug te komen. Nu dus alleen een foto van een nat sneeuwklokje tussen het gras.
Sneeuwklokje
Na dit uitstapje kom ik weer terug om de heide waar het vanmorgen allemaal begonnen is. Dat geeft mij de mogelijkheid om nog wat foto’s van het landschap te maken.
Heidestenen
Het rijtje berken zijn dezelfde als die ik bij zonsopkomst heb gefotografeerd. Aan de andere kant van het veld liggen ook nog een aantal plassen. Water geeft altijd wat extra’s aan een landschapsfoto en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van.
Plas
Ik ben nu weer vlak bij de auto en denk erover om weer naar huis te gaan. Maar dan zie ik midden op de hei twee witte vlekken die er eerst niet waren. Ik kan niet goed zien wat het is, dus ik monteer mijn telelens op de camera en kijk door de zoeker. Dan zie ik wat het is: het zijn reeën!
Die kan ik natuurlijk niet zomaar laten lopen. En dus maak ik een omtrekkende beweging om dichterbij te komen. Maar deze beestjes zijn erg alert en ze hebben mij direct in de gaten. Ik blijf dus op afstand en maak wat foto’s van de reeën in hun leefomgeving .
Reeën op de hei
Zoals je ziet houden ze me goed in de gaten. Langzaam lopen ze nog verder naar de andere kant van het veld. Daarbij staan ze af en toe stil om te kijken of ik ook achter ze aan kom.
Alert
Ik laat de dieren verder maar met rust. Ik heb mijn foto’s en wil ze niet opjagen. De dieren blijven precies midden op het veld waar ze het meeste rust hebben en waar ook geen wandelpaden lopen.
En met deze prachtige toegift sluit ik deze foto-ochtend af. Het was weer een heerlijke ochtend in de natuur en met een afwisselende serie foto’s als opbrengst.
Sperwer
14 juli 2012
Deze keer even een kort blogje over een natuurmoment achter mijn eigen huis.
Tussen de buien door ben ik even aan het werk in de tuin als ik opeens vanachter onze tuin een hoop lawaai hoor. Eksters en gaaien gaan te keer. Dat betekent meestal dat er een kat rondloopt, maar deze keer klink het toch anders. Ik loop dus even achterom en zie een roofvogel in het gras zitten. Nadat ik dat gezien heb loop ik snel naar binnen om mijn camera te halen. Die ligt meestal wel klaar om gebruikt te worden.
Voorzichtig kijk ik weer om het hoekje: de roofvogel zit er nog. Als ik scherpstel zie ik dat het een sperwer is. En ze heeft een prooi!
Sperwer met prooi
Ik zeg ze omdat het een vrouwtje is. Die zijn trouwens een stuk groter dan het mannetje en kunnen dus ook grotere prooien aan. In dit geval heeft ze een jonge grote bonte specht verschalkt.
De eksters een gaaien gaan intussen nog steeds te keer en doen zelfs schijnaanvallen. De sperwer kijkt daardoor onrustig om zicht heen. Eén gaai is zelfs zo brutaal om vlak voor haar te landen.
Onrustig
Ondanks alle afleiding houdt ze de jonge specht stevig vast. Dan zie ik dat het diertje nog leeft. Het probeert los te komen, maar heeft geen schijn van kans. Ook doet het nog een poging om te schreeuwen, maar er komt weinig geluid uit. Onderstaand beeld zegt wel alles over de doodsstrijd van deze jonge vogel, wiens leven maar zo kort zal mogen duren.
doodsstrijd
Het duurt niet lang of er is geen beweging meer te zien van de specht. Of het dood is of niet kan ik niet zeggen. Het lijkt wel of de sperwer op dit moment triomfantelijk om zich heen kijkt en uitstraalt: “Dit is mijn prooi en niemand pakt hem meer van mij af!”
Triomf
Dan heeft ze genoeg van de herrie om zich heen en vertrekt met de buit. Mij achterlatend in een mengelmoes van verbazing, opwinding en bewondering. Wat een prachtige vogel en wat een fantastische jager! Om zo’n specht tussen de bomen vandaan te plukken heb je wel exceptionele kwaliteiten nodig. RESPECT!
René Vos natuurfotografie 