Juli 2020
Bij de maandfoto van juni schreef ik dat ik hoopte in juli wat vaker met de macrolens op stap zou kunnen. En gelukkig is dat ook gebeurd. Onder andere een dagje naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen geweest en een ochtend naar de Weerribben. Beide dagen veel foto’s gemaakt van libellen en van vlinders. Daar zaten wat mooie soorten tussen, zoals vuurlibel, Kempense heidelibel, keizersmantel en zilveren maan. Toch heb ik een wat gewonere soort uitgekozen als foto van de maand.
Het is een zwarte heidelibel. De opname is een double exposure in de camera. Voor de niet fotografen onder ons: double exposure (dubbele belichting) wil zeggen dat je twee foto’s na elkaar neemt die door de camera over elkaar worden gelegd. Dus niet achteraf in een fotobewerkingsprogramma op een computer. In dit geval heb ik eerst de libel gefotografeerd en daarna het spinnenweb, die daar in de buurt hing. Het is altijd afwachten wat het eindresultaat gaat zijn, maar in dit geval pakte het prima uit.
Op stap met de fotoclub
9 september 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag staat er weer een excursie op het programma samen met de anderen van fotoclub VNF-Nijkerk. Een groep enthousiaste natuurfotografen met uiteenlopende interesses en niveaus. Gezellig en leerzaam. Eén keer in de maand komen we bij elkaar en een paar keer per jaar trekken we er samen op uit. En vandaag gaan we naar het verre Vledder, om bij Edo van Uchelen boomkikkers en ander moois te fotograferen.
Na een rondleiding door Edo over het terrein worden we losgelaten. Iedereen duikt op de braamstruiken af op zoek naar de kleine groene kikkertjes. Het is nu half 11 en de zon staat al volop te branden in de wolkenloze hemel. Het belooft weer een warmterecordbrekende warme septemberdag te worden. Niet het meest ideale fotoweer, maar we moeten het er maar mee doen. Natuurlijk willen we allemaal die foto van een boomkikker op een braam, maar ik zie ze alleen maar suf op een blad zitten. Dan maar door de bramen heen fotograferen.
Het geeft wel een leuk sfeertje aan het geheel. Maar meestal zitten ze open en bloot op een blad op te warmen in de zon. Het is elke keer weer verrassend hoe klein ze eigenlijk zijn.
Je ziet hoe de felle zon het lastig maakt om de kikker mooi in beeld te brengen. Het lijfje schittert al snel in het harde licht.
Ik laat de kikkertjes even voor wat ze zijn. Er zijn namelijk nog veel meer mooie bewoners van dit één hectare grote natuurgebiedje. Door deskundig beheer kunnen hier veel soorten overleven. Naast de boomkikkers zijn er hagedissen, slangen en verschillende amfibieën te zien. En daarnaast een heel scala aan insecten.
Op de strategisch neergelegde stapels keien heb je grote kans om hagedissen te zien. Bij benadering schieten ze snel weg, maar als je even blijft wachten komen ze na verloop van tijd weer terug.
Ik dacht eerst dat het een levendbarende hagedis was, maar het blijkt een muurhagedis te zijn. Een in Nederland zeldzame soort. Mij gaat het trouwens niet zo zeer om de soort en of die zeldzaam is, maar meer om het beeld dat ik kan vastleggen. Als deze hagedis dus een mooie pose aanneemt ben ik erg blij met de foto die ik daarvan kan maken.
Na een snelle hap van de meegebrachte broodjes en een blik op de resultaten van de anderen stort ik mij na de korte lunch opnieuw op de boomkikkers. Toch zie ik er minder dan eerder op de dag. Het is waarschijnlijk te warm geworden in de zon. Maar her en der zitten er nog een paar diehards.
Door flink onder te belichten hou ik de schittering binnen de perken en krijg ik een bijna zwarte achtergrond. Heeft wel iets toch? Een ander exemplaar had een plekje uitgezocht in de schaduw. Dus minder schittering en daarom een minder donkere achtergrond. Iedereen mag zelf beslissen wat ie het mooist vindt.
Tijd om me weer op een ander onderwerp te richten. Op het terrein ligt een poeltje met een glazen wandje er voor. Daar zitten o.a. geelbuikvuurpadden in. Van boven een saai beest, maar met een fel geel gekleurde buik. Het zou mooi zijn om die onder water te kunnen fotograferen. Helaas willen de volwassen dieren niet naar het wandje komen. Maar een kleintje is wat minder verlegen. Nadeel voor mij is dat hij nog niet de gekleurde buik heeft, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb wel wat tijd moeten steken in achteraf het weghalen van allerlei vlekjes en rommeltjes die op het glas zaten of in het water dreven. Maar uiteindelijk levert het een mooi beeld op. Als hij dan bij het afscheid nog even naar me zwaait zie ik toch nog iets van de gele kleur waaraan hij zijn naam te danken heeft. Al is het niet op de buik.
Daar wordt een mens vrolijk van! Ik in ieder geval wel.
Had ik al gezegd dat er ook veel insecten rondvliegen? De meest opvallende is de hoornaar. De grootste wespensoort van Nederland zoemt tussen de heide door. Ze kunnen tot 3,5 cm groot worden. Omdat ze niet ergens gaan zitten, probeer ik er eentje vliegend te fotograferen. Dat is helaas niet gelukt. Dus verleg ik mijn aandacht naar de libellen en juffers. Mijn eerste slachtoffer is een tengere pantserjuffer. Hangend aan een bloeiend takje heide.
Even later zie ik dat er al weer hard wordt gewerkt om een volgende generatie tengere pantserjuffers op de wereld te zetten.
Een heidelibel hoort je natuurlijk in de heide te fotograferen. Wel een beetje een drukke achtergrond, maar voor deze keer mag het. Welke heidelibel het is laat ik maar even in het midden: bloed-, steen- of bruinrode, wat mij betreft zouden ze het allemaal kunnen zijn.
De dag loopt al op zijn einde. Ik heb weer genoten van de natuur en van het gezamenlijke uitje. Op het laatst leg ik nog snel even een gewone groene kikker vast. Tussen de waterplanten valt hij bijna niet op.
Ik ben benieuwd wat mijn clubgenoten allemaal hebben gefotografeerd en vooral hoe. Het is altijd leuk om te zien dat iedereen weer een andere stijl van fotograferen heeft en een andere kijk op de natuur. Dat maakt het ook zo leuk om lid te zijn van een natuurfotoclub.
Ik sluit dit blog af met een laatste foto van een boomkikkertje. Omdat hij toch de hoofdrolspeler is in dit prachtige stukje natuur.
Libellen
29 augustus 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is dan eindelijk een nieuw blog. Er is veel gebeurd de laatste tijd, ook op het gebied van mijn gezondheid. Dus de mediastilte was gedeeltelijk gedwongen en aan de andere kant was ik ook even toe aan een pauze. Het fotograferen staat nog steeds op een laag pitje, maar ik heb nog wel wat op de plank liggen van de afgelopen tijd.
Zo ben ik in juni druk geweest met libellen bij de Laakse Slenk. Jullie hebben er al iets van gezien in mijn blog over de uitsluiper. Maar naast die ene libel, heb ik natuurlijk nog veel meer gezien. In dit blog een impressie hiervan. Mijn eerste bezoek begon tijdens zonsopkomst. In het vroege zonlicht kwam ik de eerste libel tegen.
Kijk, dat is nog eens een goede start van de dag. Een paar minuten later kon ik ook de koperen ploert mee nemen in de foto.
Het is altijd fijn werken met tegenlicht. Het levert vaak sfeervolle foto’s op. Vergelijk bovenstaande foto maar eens met de volgende. Dezelfde libel, op dezelfde plek, drie minuten later, maar dan vanaf de andere kant. Mooi gedetailleerd, maar een stuk minder sfeer. Een andere manier van in beeld brengen van hetzelfde onderwerp. Ook mooi toch?
Het stikt hier van de libellen. Een waar Eldorado voor de macrofotograaf. Al speurend loop ik langs de waterkant. Het mooie van zo’n groot aanbod is dat je kritisch kunt zijn en de exemplaren die net op een iets minder fotogeniek plekje zitten gewoon kunt negeren. Maar deze oeverlibel zat op een mooie plek en, net zo belangrijk, voor een mooie, pastelkleurige achtergrond.
Bij de volgende libel pak ik nog snel even het mooie ochtendlicht mee. Volgens mij is een nog een vers exemplaar en nog bezig op te drogen na het uitsluipen. Het is niet te geloven, maar ik ben nog geen half uur bezig en heb al zoveel mooie foto’s kunnen maken!
Al lopend door dit voor mij nieuwe gebied blijf ik genieten van mijn omgeving. Het is geweldig om zo’n nieuw plekje te ontdekken.
Bij de volgende foto heb ik wat meer gedaan in de nabewerking. Ik heb geprobeerd er een zachtere uitstraling aan mee te geven. Dit is wederom een oeverlibel.
Veel oeverlibellen dus en ook de verschillende heidelibellen zijn goed vertegenwoordigd. Een soort die ik minder vaak zie is de platbuik. Maar ook die vliegen hier rond. En gelukkig voor mij blijken ze ook wel eens uit te rusten. En dus kan ik onderstaande foto maken.
Het is niet moeilijk te bedenken waar de naam vandaan komt.
Naast al die libellen zie ik héél veel juffers. Deze keer besteed ik er niet zoveel aandacht aan. Dat moet ik een andere keer nog maar eens goedmaken. Want ze zijn net zo mooi als de libellen. Als afsluiting van dit blog toch nog één foto van een waterjuffer. Het is niet te zien, maar jullie moeten maar van me aannemen dat het een lantaarntje is.
Uitsluiper
29 juni 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Al een aantal jaren hoop ik een uitsluipende libel te kunnen fotograferen. De overgang van larve naar vliegend insect is fascinerend. Vele malen ging ik op ’s ochtends vroeg op pad en speurde rietranden en slootkanten af. Maar tot nu toe zonder resultaat. Kort geleden ontdekte ik een nieuw gebied: De Laakse slenk in het Hulkensteijnse Bos. De eerste keer zag ik gelijk al vele lege hulsen van libellenlarven hangen in de begroeiing. Alleen helaas geen enkele libel die nog bezig was te ontsnappen uit zijn oude ik. Maar het gebeurde hier dus wel! En omdat de aanhouder wint ga ik vandaag een tweede keer naar het uiterste zuidelijke puntje van Flevoland.
Elke rietstengel, bramenstruik en graspol wordt onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. Weer zie ik een aantal lege hulsen. Tot mijn oog valt op iets geligs tussen de stengels. Daar hangt ie dan: een libel die begonnen was aan zijn verandering van een lelijk bruin waterwezen naar een kleurrijke vliegende schoonheid.
Zo te zien is hij al even bezig en heb ik het allereerste begin gemist. Maar dat maakt mij niets uit. Vanaf dit moment blijf ik bij hem, om mee te maken hoe het veranderingsproces verloopt.
Een hele tijd hangt hij daar zo op de kop. Tot hij opeens voorover buigt, het kopje van zijn larvehuidje vastgrijpt en geheel uit zijn oude huid ontsnapt. Het voelt of ik aanwezig ben bij de geboorte van dit insect.
Je kunt hem nu nog niet echt een kleurrijke schoonheid noemen en vliegen gaat ook lastig worden. Eerst zal de nieuweling op moeten drogen en zijn vleugels moeten oppompen. Ondertussen komt een juffertje (lantaarntje) op kraambezoek.
Het is met het blote oog bijna niet te zien, zo langzaam gaat de verandering. Maar op de volgende foto zie je toch dat de de vleugels al behoorlijk groter zijn geworden. We zijn nu zo’n vijftig minuten onderweg vanaf het moment dat ik hem zag hangen.
Voor mij is het dus veel wachten en zo af en toe een foto maken. Om mij heen vliegen veel juffertjes rond en tussendoor maakt ik wat foto’s van hen. En dan gebeurt het: een lantaartje landt precies op de steeds groter wordende vleugels van de opdrogende libel. Wat een moment! Zoiets maak je maar één keer mee. Gelukkig staat mijn camera op het statief al helemaal ingesteld, dus ik kan snel een aantal foto’s maken. Het duurt maar even en dan is de juffer weer gevlogen. Mij achterlatend met wat misschien wel de foto van het jaar is.
Dit is nog eens een mooie bonus!
Mijn opwinding staat in schril contrast met de onverstoorbare libel. Heel langzaam zie ik hem veranderen in het prachtige vliegmachientje wat we boven de vennen en sloten heen en weer zien schieten. De vleugels worden doorzichtig en het achterlijfje staat nu recht.
Dan is het tijd om de oude huid achter te laten en langzaam klimt de libel omhoog om nog wat meer zon te pakken. We zijn nu 3 uur en 3 kwartier verder. Je ziet dat de libel steeds meer kleur krijgt.
In de volle zon gaat het nu snel. En vier uur nadat ik hem voor het eerst zag, ondersteboven hangend, half larve, half libel, ontvouwd hij zijn vleugels en is de gedaanteverwisseling compleet.
Ik vond het prachtig om mee te maken. En dan ook nog de mazzel dat ie op een mooi, vrij plekje zat. En als ik weer eens zo’n uitsluiper zie, ga ik er gewoon weer vier uur naast zitten!
Twee ochtenden in de AWD
24 juli 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Normaal gesproken zijn de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD) net even te ver om op mijn foto-ochtendjes te bezoeken. Maar nu het hoogzomer is begint de dag al om half 6. Dus dan loont het toch de moeite om er heen te gaan. Dus plan ik twee ochtendjes AWD in juli. Heb ik nog wensen? Natuurlijk! Ik zou graag eens zandhagedissen vastleggen en het is de tijd van de jonge damherten. En het is al weer een hele tijd geleden dat ik de vosjes van de AWD heb gezien. Vol goede moed begin ik mijn eerste wandeling vanaf ingang Panneland.
Al snel kom ik groepjes damherten tegen, met daarbij een aantal jonkies. Ik merk dat ze een stuk alerter en schuwer zijn nu ze jongen hebben. Ze zijn niet zo makkelijk te benaderen als anders. Toch kan ik vanaf een duintop dit spelende stel fotograferen.
Spelen
Verder kan ik geen foto’s maken die de moeite van het tonen waard zijn.
Ik trek verder het gebied in het loop langs een aantal poeltjes op het Eiland van Rolvers. Bij één daarvan zie ik allemaal verse libellen. Net uitgeslopen en nog opdrogend om te kunnen vliegen. Dat vraagt natuurlijk om een aantal foto’s.
Vers
Het is lastig om de soort te bepalen als ze nog niet zijn uitgekleurd, maar ik hou het op een bruinrode heidelibel. Dat dit niet de enige is die is uitgeslopen zie je op de volgende foto. Zo hingen er een aantal in de begroeiing langs de rand van het poeltje.
Duo
Het is heerlijk om zo bezig te zijn met deze prachtige diertjes. Een eindje verder hangt er nog één die zijn vleugels nog niet heeft opgepompt. Vers van de pers dus.
Nog niet helemaal klaar
Die heeft nog even tijd nodig om weg te kunnen vliegen. Ik heb wat minder tijd en laat de libellen achter. Op zoek naar het volgende foto-onderwerp. Dat komt als ik opeens een vogel op een paaltje van de afrastering zie zitten. Hij heeft een beetje krassende, kwebbelende roep. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat het een grauwe klauwier is! Voor mij een nieuwe soort. Maar net als ik dichterbij wil komen vliegt ie naar de andere kant van het kanaal waar ik inmiddels langs loop. Daar gaat hij rustig verder met het gekwebbel en hij krijgt nog antwoord ook. Er zitten daar dus twee. Ik ben bijna bij de vossenplek en dus aan het eind van het kanaaltje. Ik loop door naar het eind en keer dan terug aan de andere kant van het water. Doordat hij zich voortdurend laat horen is het niet moeilijk hem te vinden. Fotograferen is wat lastiger omdat de lichtcondities niet optimaal zijn. De foto is dan ook lang niet perfect, maar omdat het hier om een bijzondere soort gaat laat ik hem toch hier zien.
Grauwe klauwier (man)
De andere vogel die hem steeds antwoord zit in een boom, verborgen voor het oog. Geen foto’s van dit exemplaar dus.
Ik loop door naar de vossenplek, maar die zijn vandaag waarschijnlijk niet thuis. Als ik lang genoeg gewacht en gezocht heb, loop ik weer naar de uitgang. Het is een mooie ochtend geweest met de libellen en de klauwier als hoogtepunten. Maar er staan natuurlijk nog wel een aantal wensen open!
En dus ben ik twee weken later weer present. Ik kies deze keer ingang Oase en de damherten staan me al op te wachten. Ik steek nu wat meer tijd en energie in deze dieren. Eén van de uitdagingen is om er een interessante foto van te maken. Omdat ze vrij tam zijn staan ze gewoonlijk rustig te grazen. Niet echt spannend dus. Daarom focus ik me op die exemplaren die in beweging zijn. Deze kwam net een duin aflopen.
Damhert
Ook probeer ik de begroeiing mee te nemen in de foto. En soms moet je ook gewoon wat mazzel hebben. Zo stond dit hert precies in de opening van de begroeiing. Een mooie natuurlijke omlijsting.
Tussen de begroeiing
Tevreden met deze resultaten wandel ik verder. Ik speur de bloemen en het gras af naar vlinders en libellen. Het aantal valt een beetje tegen en ik zie voornamelijk grasmotjes. Of bonte zandoogjes. Een vlindersoort die bijna altijd op de grond en tussen het gras zit. Niet echt mooi voor een foto. Dan zie ik opeens een vlinder op het duinkruiskruid zitten. Ik weet de naam niet, maar dat maakt voor nu niet uit. Die zoek ik later wel op. Ik maak een aantal foto’s vanuit verschillende hoeken en uiteindelijk vind ik deze de mooiste.
Porseleinvlinder
Thuis kom ik er achter dat het de porseleinvlinder betreft. Toch weer een primeurtje.
Ik kom nu in een gebied waar weer wat meer damherten lopen. Ook zie ik hier een aantal kleintjes. Net als de vorige keer zijn ze lastig te benaderen. Maar deze tweeling was wat minder schuw.
Tweeling
Mams blijft ze goed in de gaten houden. En af en toe roept ze als ze te ver achterblijven of afdwalen. Een ander klein hertje luistert kennelijk wat minder goed. Helemaal alleen staat hij in het grote veld.
Alleen op de wereld
Maar gelukkig stond mama 10 seconden later weer naast hem.
Al wandelend ben ik weer in de buurt gekomen van de plek waar ik de vorige keer de grauwe klauwier zag. Ik loop er graag even een stukje voor om, om nog een keer te kijken. Misschien zie ik nu alle twee. En ja hoor….. ze zitten nog op dezelfde plek. Ik hoor ze vanaf grote afstand al kwebbelen met elkaar. En waar ik al op hoopte gebeurd: ik zie nu ook het vrouwtje!
Grauwe klauwier (vrouw)
Minstens net zo mooi als het mannetje vind ik.
En zo loopt ook deze tweede ochtend in de AWD op zijn eind. Geen vossen of zandhagedissen gezien, maar me zeker vermaakt met de dieren die ik wel tegenkwam. En volgend jaar kom ik in de zomer weer een paar keer terug. Dan heb ik weer nieuwe kansen.
Ik sluit af met deze close-up van een koevinkje.
Portret koevinkje
Iedereen bedankt voor het lezen en het kijken!
Libellenreservaat Kuinderbos
16 augustus 2012
Omdat ik dit jaar nog steeds geen goede foto’s van libellen heb gemaakt ben ik even op het internet gaan zoeken naar een goede libellenplek. Het blijkt dat er in Flevoland een heus libellenreservaat bestaat. Het Kuinderbos is door de vlinderstichting in 2011 uitgeroepen tot libellenreservaat. Er zijn zijn toen al 45 verschillende soorten waargenomen. Een ideale plek dus om eens naar toe te gaan.
Ik ben weer vroeg aanwezig, maar vandaag geen dauw bij het begin van de dag. Als ik bij de grote plas kom is alles nog rustig. Op een paar slapende eenden na is er nog niets te zien. Ook geen libellen dus. Ik volg een stuk van de wandelroute en kom langs een infopaneel, met daarop alle waargenomen libellen in dit gebied. Een indrukwekkend overzicht., maar na een uur heb ik er nog geen één gezien. Dan komt de zon achter de wolken vandaan en als bij toverslag verschijnen er overal libellen. Bizar! Waar die allemaal gezeten hebben? Joost mag het weten, maar ik kan eindelijk aan de slag.
Mijn eerste ‘slachtoffer’ is een steenrode heidelibel.
Steenrode heidelibel
Nu eens niet van de zijkant gefotografeerd, maar frontaal. Deze soort komt hier in grote getale voor. Als je loopt vliegen ze steeds vlak voor je voeten op. Ze zitten heel vaak op de grond, wat het fotograferen moeilijk maakt.
Ik kom nu ogen te kort: overal vliegen libellen en juffers rond. Het is dus niet voor niets dat dit gebied is uitgeroepen tot reservaat. Ik zie nu een donkere libelle. Ik hou hem in het oog en wacht tot hij een plekje opzoekt. Gelukkig gaat ie op een struikje zitten, zodat het iets makkelijker wordt een mooie achtergrond op mijn foto te krijgen.
Zwarte heidelibel
Een zwarte heidelibel dus en wel een mannetje. Ik vind hem prachtig met dat zwart met groene en gele vlekken. Als hij opvliegt blijf ik hem volgen en daardoor kan ik hem nog eens vastleggen vanuit een andere hoek.
Zwarte heidelibel (2)
Het is een heerlijk gevoel om zulke foto’s te mogen maken en ik geniet ook van alle libellen die rondvliegen. Naast de libellen zie ik ook een aantal juffers. Eéntje gaat even op een heidestruikje zitten en ik grijp mijn kans. Een pantserjuffer, maar ik heb geen idee welke. Navraag op het forum van Vroege Vogels levert de juiste naam op: een gewone pantserjuffer.
Gewone pantserjuffer
Ik begin nu toch wel erg onder de indruk te raken van de soortenrijkdom in dit gebied. En dan struikel ik ook nog eens over een soort die ook hoog op mijn verlanglijstje staat, maar die ik hier niet verwacht had. Geen libelle maar de mooiste spin van Nederland: de wespenspin, ook wel tijgerspin genoemd. Deze spin komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zee gebied, maar heeft de laatste decennia een opmars gemaakt richting het noorden. Tegenwoordig is hij in Nederland in alle provincies waargenomen. Hij maakt zijn web laag bij de grond waar hij altijd met de kop naar beneden in zit. Ik zeg hij, maar moet eigenlijk zeggen zij. Want bijna altijd wordt het vrouwtje gezien. Het mannetje is veel kleiner en niet zo mooi van kleur. Plat op mijn buik, met mijn rugzak als statief maak ik onderstaande foto.
Wespenspin
Een klein succesmomentje voor mezelf!
Ik denk deze dag mooi af te sluiten met dit beeld, maar dan zie ik, op weg naar de auto, nog een zwarte heidelibel. Een vrouwtje deze keer, dus die neem ik nog even mee.
Zwarte heidelibel vrouw
Ik zie na mijn eerste paar shots een vage donkere streep achter de libel door de foto lopen. Dat blijkt een verdorde grasspriet te zijn. Omdat me dat toch stoort loop ik met een grote boog om de libel heen en haal heel voorzichtig de grasspriet weg. Gelukkig blijft ze zitten! Via dezelfde route loop ik terug naar mijn camera. Nu kan ik mijn foto’s maken met een mooie rustige achtergrond. Ik merk dat ik, nu ik wat langer fotografeer, ik meer op zulke details ga letten.
Al met al is het een succesvolle ochtend geworden en ik heb een plek gevonden waar ik zeker nog eens terug zal komen. Bedankt voor het lezen van dit verhaal en ik hoop dat je genoten hebt van het kijken naar mijn foto’s. Ik heb in ieder geval erg genoten van het fotograferen van deze libellen.
Libellen, juffers en vlinders
23 juli 2011
Net als vorige week ben ik naar het Horsterwold geweest. Het was vanochtend best wel goed weer en omdat ik vorige keer niet mijn geplande route kon lopen, nu een nieuwe poging. Misschien kom ik de groep lepelaars weer tegen en kan ik nu wel dichterbij komen. In het begin is het niet echt spannend. Niet veel bijzonders te zien, of het moet de uitbundig bloeiende jacobskruiskruid zijn. Die kleuren het landschap geel.
de stille kern
Geen lepelaar te zien en andere vogels laten zich wel horen, maar niet zien. Alleen twee jonge reigers vliegen schreeuwend weg als ze me horen aankomen. Door alle bloemen vliegen er wel veel vlinders rond. De eerste die ik tegenkom zijn de bruine zandoogjes. Deze vlinders zijn lastig te fotograferen omdat ze vaak op de grond of laag in het gras gaan zitten. Op de foto zetten lukt wel, maar een mooie compositie maken is onmogelijk. Gelukkig tref ik er ook een paar die wel op een bloemetje gaan zitten.
bruin zandoogje
Daar ben je toch al snel weer een kwartiertje mee bezig voordat je scherpte, compositie en de juiste achtergrond hebt waar ik tevreden over ben.
steenrode heidelibel
Inmiddels ben ik verder het gebied ingetrokken. Gelukkig zijn de muggen niet zo actief als vorige week. Dan tref ik de eerste libel van vandaag aan: een steenrode heidelibel. Het vrouwtje van deze soort is geel en het mannetje is rood. Ik kan redelijk dichtbij komen om een mooie close-up te maken
jonge watersnuffel (man)
Dan kom ik in “butterfly heaven”. Een prachtige bloemenweide met kamille, klaver, distel , jacobskruiskruid en nog meer bloemen waar ik de naam niet van weet. Ik zie zo een stuk of tien soorten vlinders rondfladderen.
"butterfly heaven"
Eén van de vele vlinders was dit landkaartje. Volgens vlindernet.nl heeft deze vlinder een voorkeur voor witte schermbloemigen. Deze foto bevestigd dat.
landkaartje
De rest van de vlinderfoto’s staan op de macro-pagina. Na nogmaals een steenrode heidelibel te hebben gespot kom ik nog een juffer tegen die ik nog niet kende. Een prachtige groene juffer met een mooi metalic achtige glans. Het blijkt een zwervende pantserjuffer te zijn. (met dank aan het forum van vroegevogels.nl).
zwervende pantserjuffer
Al met al was het een prachtige wandeling. De lepelaars ben ik inmiddels helemaal vergeten. Alle andere foto’s van deze dag staan op de macro-pagina.
Insecten en vogels
16 juli 2011
Omdat de weersvoorspelling op zijn zachts gezegd niet erg gunstig was voor de zondag heb ik dit weekend mijn fotorondje op zaterdagochtend gedaan. Doel was vandaag “De Stille Kern” in het Horsterwold. Een mooi gebied met plassen en bossen. Genoeg te zien dus wat vogels en insecten betreft. Omdat ik dit jaar nog geen libellen heb gefotografeerd zou het mooi zijn als ik er vandaag een paar tegen zou komen.
Als ik aankom op de uitkijkheuvel zie ik gelijk een groepje van een stuk of 10 lepelaars. Mijn eerste target was dus gevonden. Benaderen was echter moeilijk: een open weide die ik moest oversteken om dichterbij te komen. Het lukte dus ook niet om zo dichtbij te komen dat ik ze kon vastleggen. Ze vlogen weg en ik zag ze weer dalen bij de tweede plas. Voor mij een tweede kans en ik maakte uit voorzorg mijn foto’s van een grotere afstand. Dat geeft dan wel minder details, maar je hebt wel meer van de leefomgeving op je foto staan.
Lepelaars
Rechts van deze groep (niet op de foto) was een rietkraag. Ik dacht: “Met een omtrekkende beweging kan ik achter die rietkraag ongezien dichterbij komen.” Dit betekende wel dat ik door het zeer natte gras moest lopen, waarbij de muggen mij van alle kanten aanvielen. Het grasland veranderde in een ondiepe plas van een aantal centimeters water, waar ik doorheen liep. Leve Gore-tex®!
Bloedrode heidelibel
Terwijl ik zo aan het ploeteren was en ondertussen de muggen van me afsloeg, viel mijn oog op een libel die in het gras zat. Het diertje was kletsnat en hield zich vast aan een grashalm. Het is een bloedrode heidelibel. Een libel die algemeen voorkomt in Nederland. Doordat het zo nat was kon het niet wegvliegen en had ik alle tijd om mijn foto’s te maken. Ik had nog steeds mijn telelens (300mm) gemonteerd en wou midden in het water niet van lens wisselen. De foto is dus niet met een macrolens gemaakt, maar met een telelens.
Hierna weer verder met mijn omtrekkende beweging om dichterbij de lepelaars te komen. Dat ging goed totdat ik een blik wou werpen om het laatste riet heen. Net voordat ik wou kijken vlogen ze weg. Waarschijnlijk hebben ze me toch gehoord. Ik zag ze een eind verderop weer landen, maar besloot niet verder het gebied in te trekken om ze niet nog een keer op te jagen. Ook leek het er op dat het toch zou gaan regenen en dus verlegde ik mijn route om weer richting het beginpunt te gaan.
Plotseling schrik ik van een geluid voor me. Een ree hoorde me aankomen en koos het hazenpad, dwars door het ondiepte water. Een prachtig gezicht, maar het ging te snel om er een foto van te maken. Intussen was mijn beslissing om terug te gaan de goede gebleken: het begint zachtjes te regenen. Gelukkig zet de regen niet echt door. Als ik terug kom bij de uitkijheuvel is het al weer bijna droog.
Rups van de sint-jacobsvlinder
Langs het pad naar de parkeerplaats staat veel jacobskruiskruid. Een plant die giftig is voor de meeste zoogdieren, omdat het alkaloïden bevat, die de lever kunnen aantasten. Bekend is dat als dit plantje in het kuilvoer terechtkomt paarden en runderen hier erg ziek van kunnen worden. Op insecten echter oefent dit plantje een grote aantrekkingskracht uit. Het is de waardplant van de sint-jacobsvlinder en dus zie je de prachtige rups van deze vlinder in grote getale op dit bloemetje. Ook andere insecten zijn ruim vertegenwoordigd: het rode soldaatje is druk in de weer om voor nageslacht te zorgen en kleine motjes vliegen van plant naar plant.
Motjes zijn niet zo bekend als de meer kleurige dagvlinders, maar van dichtbij zeer zeker de moeite van het bekijken waard. Het was best nogal lastig om er een goed vast te leggen. Ik ervaar dat ze wat schrikachtiger zijn dan de dagvlinders en een stuk kleiner. Ook verschuilen ze zich nogal eens tussen de bladeren of het gras. Toch ben ik er in geslaagd om er ééntje mooi op de foto te zetten.
Bleke grasmot op jakobskruiskruid
Bij de auto aangekomen besluit ik nog even een rondje te rijden door de polder. Het is nog redelijk vroeg en wie weet kom ik nog wat leuks tegen. Zo heb ik een tijdje stil gestaan bij een boerderij, waar een tiental zwaluwen rond vloog. Ik had voor ze al een mooi plekje in gedachten waar ze zouden kunnen gaan zitten, maar helaas bleek dat ze het daar niet mee eens waren: ze bleven rondvliegen zonder even uit te rusten. Verder gereden via Overgooi bij Almere-Haven en dan nog even via De Kemphaan. Dat laatste bleek een voltreffer. Aan de rand van het bos zat een, volgens mij jonge, buizerd op een boomstronk. Niet geschrokken van de auto die voor zijn neus parkeerde, bleef hij roepen. Ik denk om de ouders, die hem nog misschien nog bijvoeren? Het leverde mij in ieder geval een aantal prachtige foto’s op.
Buizerd
Dit was natuurlijk een prachtige afsluiting van deze foto-ochtend.
Meer foto’s op de verschillende foto-pagina’s (vogels en macro).
René Vos natuurfotografie 