Bijvangst in de AWD
11 juli 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde was ik speciaal voor de boomkikkers naar de Amsterdamse waterleidingduinen gegaan. En met succes mag ik wel zeggen. Maar ik ben dit ochtendje natuurlijk nog veel meer dingen tegengekomen. Ik ben er al vroeg en de zon komt net op. Te vroeg voor de boomkikkers, dus loop ik eerst een rondje door het gebied. Het leuke van de AWD is dat je overal mag rondstruinen. Je hoeft dus niet op de paden te blijven. Een prachtige manier om de natuur te beleven.
Al snel kom ik de eerste damherten tegen. Wat dat betreft lijkt het wel een beetje op een hertenkamp. De kunst is om ze origineel op de foto te krijgen. Mijn eerste poging is van een hert dat op een duin staat. Het geeft de sfeer weer van net na zonsopkomst, als het nog een beetje schemerig is.
Maar de zon klimt snel hoger en het licht wordt beter. Tenzij je in een bos terecht komt zoals ik. Daar is het dan weer donker. Maar als het hert dan op een licht plekje gaat staan, kan ik toch weer een leuke foto maken.
Hij heeft een lange grasspriet in zijn bek hangen terwijl hij even opkijkt om te checken wat ik aan het doen ben.
Wel leuk natuurlijk deze herten, maar het is de tijd van de jonkies. Die moet ik natuurlijk ook vastleggen. Van vorig jaar weet ik nog dat hindes met jongen een stuk oplettender en schuwer zijn dan de andere herten. Als ik er één zie ben ik ook voorzichtiger in het benaderen. Gelukkig blijven ze staan, maar zoals je op de foto ziet zijn ze allebei alert, met gespitste oren.
Langzaam trek ik me weer terug om ze verder niet te storen.
Ondertussen is het tijd geworden om op zoek te gaan naar de boomkikkers. Na die succesvolle zoektocht heb ik nog wat tijd over om nog even rond te blijven hangen. Ik kom deze libel tegen die in het gras landt. Altijd lastig om daar een interessante foto van te maken. Ik besluit het eens anders aan te pakken en fotografeer hem bij verschillende belichtingen, waarbij ik de foto steeds meer overbelicht. In de nabewerking moet ik nog wel even wat aanpassingen doen, maar het resultaat is onderstaande foto.
Persoonlijk vind ik de tere kleuren erg mooi en wil ik vaker gaan proberen om deze stijl toe te passen.
Toen ik op weg was naar de boomkikkers zag ik een roofvogel zitten op een dode tak. Het leek me een valk en dan zou het heel goed een boomvalk kunnen zijn. Die heb ik nog nooit gezien, dus ik ga eens kijken of die tak een plek is waar hij vaker terugkomt. Als ik op een honderd meter ben zie ik hem al zitten. Te ver voor een goede foto, maar ik zie nu wel dat het inderdaad een boomvalk is. Gebruikmakend van de duinen en de begroeiing probeer ik dichterbij te sluipen. Ik kom onderaan een duin terecht en ik weet dat de vogel aan de andere kant moet zitten. Als hij tenminste niet is weggevlogen. Nu wordt het spannend! Ik laat mijn spullen achter en kruip het duin op. Vlak onder de top richt ik me op en gluur over de rand. Hij zit er nog! Snel maak ik een paar foto’s en duik dan weer omlaag. Als ik nog een meter verder kruip kan ik liggend over de duintop mijn foto’s maken. Maar net als ik in die positie ben hoor ik een harde blaf. Ik schrik me rot! Een damhert met jong stond precies aan de andere kant en gaat er al alarmerend vandoor. Ook de boomvalk gaat natuurlijk op de vleugels. Mij achterlatend met een verhoogde hartslag en de foto die ik net maakte.
Niet een heel bijzondere foto, maar ben toch blij met mijn eerste boomvalk. En ik heb er een leuk verhaal bij. Je zou eigenlijk een camouflagetentje bij die tak moeten zetten en er dan een dagje gaan zitten.
Ik keer me om en zie het jonge damhert, dat mede de oorzaak was van mijn schrik, vanaf een afstandje naar me staan kijken. Nou vooruit dan maar. Dan mag jij ook op de foto.
Inmiddels is het tijd geworden om mij langzaam weer naar de auto te begeven. Onderweg mijn ogen goed de kost geven naar al het moois wat hier rondloopt, vliegt en kruipt.
Er is nog een bewoner van dit gebied die ik graag nog zou tegenkomen. En dat is de zandhagedis. Ik heb iets met hagedissen en slangen. Je ziet ze heel weinig en ik vind ze erg interessant. Lopend naar de uitgang kom ik langs een plek waarvan ik weet dat ze daar moeten zitten. Het duurt niet lang voordat ik geritsel tussen de bladeren hoor. Ik zie een klein hagedisje wegschieten. Dan is het een kwestie van rustig wachten voordat hij weer tevoorschijn komt. En daar is ie dan!
Een stuk kleiner dan ik dacht. Maar dat komt door mijn collega fotografen, die ze altijd zo close in beeld brengen!
Ik lig op nog geen meter bij hem vandaan en hij gaat rustig zijn gang. Opeens schiet hij naar voren en ik zie dat hij iets te pakken heeft. Lastig om te zien tussen alle bladeren en grassprieten, maar dan wordt duidelijk wat het is: een mier!
Al snel is de mier verdwenen in de maag van het reptiel. En blijkbaar smaakt het voortreffelijk. Hij likt in ieder geval zijn lippen er bij af.
Dan merk ik plotseling dat die mier waarschijnlijk niet de enige was op dit plekje. Op mijn been voel ik het ineens steken. Ze zijn blijkbaar mijn broekspijpen binnengekropen! Tijd om weg te gaan. Nog snel één foto van de zandhagedis en dan is deze prachtige ochtend weer voorbij.
Mijn bezoek aan de AWD was een groot succes. Misschien toch maar iets vaker deze kant op, ondanks dat het een uur rijden is. Bedankt voor je interesse voor mijn foto’s en mijn blog. En hopelijk tot de volgende keer.
Afwisseling in de Oostvaarderplassen
16 februari 2014
Eén van de redenen dat ik zo’n fan ben van de Oostvaardersplassen is de enorme diversiteit van het gebied. Natuurlijk zijn de vogels en de zoogdieren vaak de hoofdpersonen in mijn blogs over dit gebied, maar je kunt je ook dagen vermaken met landschapsfotografie en macrofotografie. Ik loop dan ook vaak bepakt en bezakt rond. En ook binnen een bepaald genre heb je enorm veel mogelijkheden. Neem alleen al de grote aantal soorten vogels die er leven. Van goudhaantje tot zeearend, of de ijsvogel, of de blauwborst. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begin ik met het vastleggen van de zonsopkomst. Altijd afwachten of het wat wordt. Deze keer is het niet super spectaculair, maar toch wel aardig.
Zonsopkomst
Het is altijd genieten van dit moment. En perfect om weer tot rust te komen.
De zon komt steeds meer te voorschijn en de lucht kleurt nog wat meer oranje. Een tak van de boom levert een mooi contrast op. Een eerbetoon aan onze oranje schaatsers in Sotsji?
Oranje boven
Dan is het tijd om deze plek te verlaten en het gebied in te gaan. Startpunt hierbij is het infocentrum van Staatsbosbeheer. Ik ben nog geen honderd meter verder als mijn eerste model zich al aandient: een aalscholver. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar ze zijn nu in hun broedkleed en dan zien ze er net even wat mooier uit. Daarnaast heb ik nog niet zo heel veel foto’s van deze vogels.
Aalscholver in broedkleed
De blauwe reiger op de achtergrond houdt een oogje in het zeil.
Als ik verder loop om nog wat dichter bij te komen zie ik opeens een andere, vrij grote, vogel het hoekje van mijn blikveld binnen vliegen. Hij land en is dan opeens weer verdwenen! Wat was dat? Ik moet even goed zoeken en dan zie ik het: een roerdomp! Een meester in camouflage, maar dit keer heb ik hem in de smiezen. Natuurlijk op een plek waar het riet mijn uitzicht belemmert, maar toch lukt het me om een gaatje te vinden.
Roerdomp
Ik ben erg blij met deze foto. Want zo vaak zie je deze soort niet. En hij zit ook nog redelijk vrij in beeld. Als ik snel wat instellingen wil wijzigen van mijn camera en opkijk is hij opeens verdwenen. Ik zoek nog even, maar vind hem niet meer terug. De camouflage doet zijn werk! Normaal gesproken zou dit al een mooi resultaat zijn voor een ochtendje fotograferen. Maar in de OVP kunnen de hoogtepunten zich snel na elkaar aandienen!
Oh ja, de aalscholver in broedkleed moet nog even wachten tot een volgende keer. Die vogel was namelijk gevlogen nadat ik klaar was met de roerdomp. Ik ben natuurlijk in een opperbeste stemming terwijl ik verder wandel. En helemaal als ik op een klein groepje herten stuit. Ze lopen op het pad en grazen langs de rand van het riet. Omdat er in de OVP niet gejaagd wordt zijn ze redelijk te benaderen. Als je een afstand van een meter of 20 houdt, gaan ze lekker door met hun eigen bezigheden. Maar natuurlijk houden ze je wel in de gaten. Zo af en toe komt er een kop omhoog om te checken wat je aan het doen bent en of je niet te dichtbij komt.
Edelhert hinde
Een typische OVP foto met het riet op de achtergrond.
De herten lopen rustig verder het pad af en ik loop rustig achter ze aan. Er op lettend dat ik ze niet opjaag. Ik moet namelijk ook die kant op om bij de kijkhut te komen. Af en toe staan de herten stil en kijken even wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
De linker heeft wel een bol buikje: zwanger?
Als de herten ten slotte van het pad af gaan kan ik ze rustig passeren. Ik probeer nog wat foto’s te maken van de herten tussen het riet, maar dat levert niet de resultaten op die ik in mijn hoofd heb. Ik loop dus verder, tevreden met dit tweede hoogtepunt van de dag!
En niet veel later volgt al het volgende hoogtepunt! In de top van een boom zit een kleine, grijs/zwarte vogel met een haaksnavel: de klapekster! Niet een ‘echte’ roofvogel, maar dat is wel wat deze zangvogel doet. Zo heb ik hem eens vlak voor mijn ogen een roodborstje van de grond zien plukken! Verder jaagt ie op kleine dieren zoals hagedissen, veldmuizen en grote insecten.
Klapekster
Dit is pas de tweede keer dat ik deze soort zie! En, misschien niet toevallig, op precies dezelfde plek.
Ik loop hierna verder naar de kijkhut, maar veel interessants levert dat niet op. Maar klagen zal ik niet, want dit was weer een topochtend! Een ochtend die je zomaar kunt beleven in de Oostvaardersplassen! Tevreden ga ik huiswaarts.
René Vos natuurfotografie 