Januari 2021
En zo is de eerste maand van het nieuwe jaar al weer voorbij. Een jaar waarin iedereen hoopt dat we weer terug kunnen naar ons ‘normale’ leven. Hoewel ik persoonlijk wel wat dingen in het verleden wil achterlaten om bij de nieuwe start beter te beginnen.
In elk geval ben ik voortvarend van start gegaan met dit nieuwe fotojaar. Al een aantal leuke natuurmomenten meegemaakt. Helaas is het nog net echt winter geweest, op een paar speldenprikjes na. En laat nu net één van de speldenprikjes de foto van de maand januari opleveren!
Een koude ochtend met rijp en een fotomaat die bruine winterjuffers weet te zitten. Dus erop uit met de macrolens. En het werd een prachtige ochtend. Bijna niet te zien, die bruine juffertjes op de bruine stengels. Maar gelukkig toch een paar gevonden. Bizar dat ze overleven, terwijl ze onder de rijp zitten.
De bruine winterjuffer is samen met de noordse winterjuffer de enige soort in Europa die overwintert als juffer. De noordse winterjuffer komt trouwens ook voor in Nederland. Zoals je ziet zijn ze goed tegen de kou bestand. Nooit geweten. Dat is één van de leuke kanten van natuurfotografie. Je leert zoveel over de natuur en de kleine verhalen die zich daarin afspelen. En dat allemaal gewoon in ons eigen land!
De fotograaf
24 maart 2013
Het is nu officieel: de nieuwe ijstijd is begonnen. Op het moment dat de bloemen zouden moeten gaan bloeien, de bijtjes uit hun nest zouden moeten komen is het ijzig koud. Een temperatuur van -3 graden en een krachtige noordooster leveren een gevoelstemperatuur van -15 graden op. Een normaal mens blijft dan in zijn bed liggen en draait zich nog eens om.
Het is half zeven als een fotograaf zijn auto parkeert en tegen de wind in naar de plas loopt. Een bontmuts op zijn hoofd, wanten aan, een rugzak gevuld met apparatuur en een statief op zijn schouder. Wat heeft die hier in vredesnaam te zoeken op dit onchristelijke uur? Er lopen wel wat edelherten in het bos, maar voor goede foto’s is het nog te donker. De zon is nog niet eens op. Hé wacht… zou dat het zijn? De zonsopkomst fotograferen levert vaak mooie beelden op. Laten we hem volgen.
En inderdaad, hij stelt zijn apparatuur op en wacht tot de zon in een explosie van kleuren boven de einder verschijnt.
Zonsopkomst boven de Oostvaardersplassen
Ik moet het toegeven: vroeg opstaan in deze kou loont wel. Anders hadden we dit allemaal gemist. Maar echt prettig is het niet hier buiten. We staan pal in de wind, die over het ijswater aan komt waaien. Onze fotograaf kan nog net zijn statief opvangen als die omwaait. Dat was op het nippertje!
De zon is nu weer verdwenen achter de sluierbewolking, maar onze vriend heeft er nog geen genoeg van. En dus lopen we nog even met hem mee. Gelukkig kan ik mijn handen diep in de zakken steken en hoef ik geen kleine knopjes op een camera te bedienen.
Opeens verschijnt er een grote vogel aan de nog oranje-gele hemel. Een reiger? Nee, ziet eruit als een roofvogel. Maar veel groter dan een buizerd of kiekendief. Het zal toch niet? Maar het is onmiskenbaar: grote rechthoekige vleugels met uitstekende vingers. Dit moet een zeearend zijn! Ik zie de fotograaf met zijn camera in de weer om de instellingen goed te krijgen. Dat valt nog niet mee met half bevroren vingers. Hij moet opschieten! Anders is de vogel letterlijk gevlogen. Dan maar schieten en later kijken wat het geworden is. En dat doet hij dan ook.
Zeearend
Op zo’n moment vergeet je de barre omstandigheden en geniet je na van het moment wat je juist hebt meegemaakt. Wat een prachtig dier zeg. Eentje die respect afdwingt. De arend vliegt verder de plassen in, waar hij ergens buiten het zicht op de grond landt.
Als je mocht denken dat de fotograaf, met deze prachtige momenten in de pocket, het voor gezien houdt, heb je het mis. Onverschrokken loopt ie verder. Kop in de wind en de muts half over de ogen. Laat ik dan toch maar meegaan. Wie weet wat we nog meer gaan zien. Volgens mij is hij zo iemand die als het ware mooie momenten als een magneet naar zicht toe trekt.
We komen nu bij de rand van het meer. De golven slaan zich stuk op de oever. Bij deze temperaturen levert dat bizarre ijssculpturen op. Een kolfje naar de hand van onze vriend. Maar wacht.. wat doet ie nu? Hij zal toch niet! Maar ja hoor: gewoon plat op de buik tussen het ijs om onder een mooie hoek te kunnen fotograferen. Hij liever dan ik!
Natuurlijke ijssculpturen
Ook moet hij weer wisselen van objectief. Dus de handschoenen gaan weer uit. De groothoeklens wordt weer uit de tas gehaald voor een overzichtsfoto. Na het wisselen moeten eerst de vingers gemasseerd worden om ze weer op temperatuur te laten komen. Je zou denken dat het indrukken van een knopje niet zo heel moeilijk is, maar met bevroren vingers schijnt het toch lastig te zijn. Gelukkig komt het goed en wordt onderstaande foto gemaakt.
De nieuwe ijstijd
Ik zie dat er geflitst wordt bij het maken van deze foto. Daardoor springt het ijs mooi naar voren en wordt de achtergrond wat donkerder.
Er is genoeg ijs, dus ik vrees dat we nog wel even zullen blijven. Het volgende onderwerp is wat meer abstract. Eerst maar eens de foto.
IJsballetjes
Aan de voet van elke rietstengel zit een stukje ijs. Door de golven verdwijnen ze af en toe even onder water. Hierdoor komt er weer een klein laagje ijs bij. En dat is dus al de hele nacht aan de gang.
En zo struinen we de waterkant af. Nog steeds gegeseld door die harde ijzige wind. Gelukkig hebben we nu wind tegen, dus als we straks teruglopen hebben we hem in de rug. En eindelijk is het dan zo ver. De fotograaf is kennelijk tevreden met de oogst en keert zich om. Terug naar de auto en wat mij betreft snel naar huis voor een hete kop chocolade! Blijkbaar denkt de fotograaf er ook zo over, want de terugweg verloopt een stuk sneller als de heenweg. Er worden wel wat foto’s gemaakt, maar ik zie dat de echte toewijding minder is. En ik vind het prima: ben ik ook sneller weer thuis.
Toch komt er nog één moment: plotseling vliegt een grote zilverreiger op uit het riet. Ik had hem echt niet gezien! De fotograaf reageert razendsnel en maakt een aantal foto’s van de wegvliegende reiger. Toch knap dat ie nog een scherpe foto weet te maken in die paar seconden.
Grote zilverreiger
We zijn weer bij de auto van onze kiekjesmaker. Daar spreek ik hem toch even aan en het blijkt een hele aardige vent te zijn. Ik bedank hem voor de mooie momenten. Maar volgens hem hoef ik hem niet te bedanken. De natuur schotelt dit ons gratis voor. We moeten er alleen ons huis voor uit. Ook al is het weer niet echt uitnodigend. Ik neem me voor dit advies vaker op te volgen.
Maart roert zijn staart
10 maart 2013
Na twee dagen lente is het al weer voorbij. We zijn weer terug bij af. In dit geval weer terug in de winter. Brrrrr…….., wat is het koud zeg! Een snijdende noordooster doet me nog een keer omdraaien als ik wakker wordt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Hup eruit en de natuur in! Ook onder deze omstandigheden zijn er mooie foto’s te maken. En ik wil een gebied verkennen waar ik de komende tijd vaker wil kijken. Verder verklap ik nog niets. Het wordt een soort van project voor mij. Hopelijk levert het wat op.
Tijdens de verkenning maak ik natuurlijk ook gewoon mijn foto’s. Het is duidelijk te zien dat de pas begonnen lente door het teruggekeerde winterweer overvallen is. Onderstaande foto symboliseert dat.
Overvallen
De ijsdruppels houden de wilgenkatjes in bedwang. De lente moet nog even wachten.
Niet alleen de ijzel laat zien dat het weer winter is, maar er is ook een dun laagje sneeuw gevallen. Zo boven op een oude rietpluim levert dat een mooi plaatje op. Ik vind zelf de kleur in deze foto erg mooi.
Rietpluim
Ik heb er een klassieke uitsnede van gemaakt met de stengel vanuit de hoek.
Verder lopend valt het mij op dat er heel weinig leven is rondom me. Geen vogel te zien, behalve wat verkleumde kuifeendjes op de plas. Met hun snavel tussen de veren dobberen ze rustig rond en sparen verder hun energie. Die hebben ze hard nodig om warm te blijven.
Wat ik tot mijn verrassing wel zie zijn paddenstoelen. Die hebben de laatste warme dagen gebruikt om nog eens de kopjes omhoog te steken. Ik zie echter ook een exemplaar dat duidelijk al wat ouder is en niet lang meer te gaan heeft. Maar juist het verval levert een mooie vorm op. En hij staat ook nog eens om een mooie bemoste boomstronk. Voordat ik mijn foto’s kan maken heb ik een minuut of tien nodig om de plek te ontdoen van takjes, blaadjes en onkruid dat hinderlijk in de weg staat. Ik weet niet of anderen dat ook doen, maar soms ben ik langer bezig met een plek voor te bereiden, dan met het maken van de foto’s. Maar gelukkig ben ik wel tevreden met het resultaat.
Verval
Het blaadje in de zwam laat ik bewust liggen. Die zit zo vastgeplakt dat ik bang ben dat alles in elkaar stort als ik hem verwijder. Net als de rietpluim is ook de paddenstoel bedenkt met sneeuw- kristallen. Net een laagje suiker. Ik kruip er dus, met mijn macrolens, nog een stukje dichter op.
Suikerlaagje
Naast de kristalletjes vallen mij ook de mosjes op. Door de vochtige omgeving hebben veel sporen een druppel aan de top hangen. Ik vind het altijd moeilijk om druppels scherp op de foto te krijgen. Ik ben er nog niet achter hoe dat komt. Maar dit is een mooie gelegenheid om nog eens te oefenen. Eerst maar een van wat meer afstand een groepje vastleggen.
Snotneuzen
Toch niet slecht deze keer, al zeg ik het zelf. De volgende uitdaging: er nog dichter op gaan zitten. Meestal stel ik handmatig scherp en draai net zo lang aan de ring tot ik een scherp beeld zie. Door de onhandige houding waarin ik lig/zit is dat lastig. Terwijl mijn camera op de boomstam rust schuif ik hem iets naar voren of naar achteren om scherp te stellen. En dat werkt ook!
Waterdrager
Mijn beste druppelfoto tot nu toe! Ik ben er blij mee.
Dit mosje heeft in ieder geval een zware last te dragen. Net zoals het volgende stel. Maar omdat deze op een kouder plekje staan is het ijs nog niet gesmolten.
Tweeling
Net als ik kunnen deze twee wel wat warmte gebruiken. Helaas voor ze kunnen ze de kou niet ontvluchten, zoals ik nu wel ga doen. Met koude vingers zoek ik de behaaglijke warmte van mijn huis weer op. Om daar bij te komen met een dampende kop koffie. Heerlijk! En het is ook heerlijk om weer bezig te zijn geweest met macrofotografie. Dat was al weer veel te lang geleden.
En NU wil ik lente!!!!!!
René Vos natuurfotografie 