Januari 2021
En zo is de eerste maand van het nieuwe jaar al weer voorbij. Een jaar waarin iedereen hoopt dat we weer terug kunnen naar ons ‘normale’ leven. Hoewel ik persoonlijk wel wat dingen in het verleden wil achterlaten om bij de nieuwe start beter te beginnen.
In elk geval ben ik voortvarend van start gegaan met dit nieuwe fotojaar. Al een aantal leuke natuurmomenten meegemaakt. Helaas is het nog net echt winter geweest, op een paar speldenprikjes na. En laat nu net één van de speldenprikjes de foto van de maand januari opleveren!
Een koude ochtend met rijp en een fotomaat die bruine winterjuffers weet te zitten. Dus erop uit met de macrolens. En het werd een prachtige ochtend. Bijna niet te zien, die bruine juffertjes op de bruine stengels. Maar gelukkig toch een paar gevonden. Bizar dat ze overleven, terwijl ze onder de rijp zitten.
De bruine winterjuffer is samen met de noordse winterjuffer de enige soort in Europa die overwintert als juffer. De noordse winterjuffer komt trouwens ook voor in Nederland. Zoals je ziet zijn ze goed tegen de kou bestand. Nooit geweten. Dat is één van de leuke kanten van natuurfotografie. Je leert zoveel over de natuur en de kleine verhalen die zich daarin afspelen. En dat allemaal gewoon in ons eigen land!
Juni 2020
Het jaar is al weer half voorbij. En het rare is dat ik pas deze maand voor het eerst met mijn macrolens op pad ben geweest. En dan ook nog maar één keer. Normaal gesproken begint het macroseizoen zo’n beetje in april en eindigt in november als de herfst met zijn paddenstoelen is afgelopen. Maar dit jaar is alles anders en dit dus ook. Hoog tijd dus om een macrofoto te kiezen als foto van de maand.
Het diertje op de foto is een tangpantserjuffer. Eén van de zeldzamere soorten pantserjuffers. De foto is gemaakt in het Hulkensteinse bos in het zuidelijkste puntje van Flevoland. Een mooi gebied voor macrofotografie en met een roepende wielewaal op de achtergrond is het goed toeven daar.
Hopelijk kan ik in juli vaker op pad met de macrolens. Maar we zullen zien. Ongetwijfeld komen er weer nieuwe natuurbelevenissen. Jullie kunnen die ook volgen via social media zoals Facebook facebook.com/rene.vos.71 en twitter twitter.com/Nitro_66. Ik heb ook nog een instagramaccount www.instagram.com/renevos4, maar ben daar wat minder actief op.
Bedank voor je bezoek en tot volgende maand.
De Weerribben
10 juli 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In de afgelopen maanden ben ik twee keer naar de Weerribben geweest. Dat was voor mij de eerste keer en het heeft me zeker niet teleurgesteld. Ik heb er een berg foto’s aan overgehouden waarvan ik er in dit blog een aantal aan jullie wil laten zien.
De eerste keer ging ik speciaal voor de libellen. In de Weerribben vliegen een aantal bijzondere soorten rond en dus vertrok ik heel vroeg in de ochtend richting Noord-West Overijssel. De zon kwam net op toen ik arriveerde en dan begint het zoeken naar die mooie vliegende diamantjes. Die, als het goed is, op dit tijdstip nog zitten op te drogen tussen de begroeiing.
Het duurt niet lang voor ik de eerst gevonden heb. En als je dan langer op één plek blijft zie je de één na de ander. Mijn eerste ‘slachtoffer’ is de mooie viervleklibel. Een veel voorkomende soort, maar erg mooi.
Wat zijn ze mooi hè als ze onder de dauw zitten.
Vanuit een andere hoek lijkt net of hij aan het fierljeppen is. Zou best kunnen. Friesland is hier maar een paar kilometer vandaan.
Zoals ik al zei: als je ergens stilstaat zie je vanzelf meer libellen. Of, in dit geval, een juffer. Het kleine neefje van de libel, maar net zo mooi. Dit is de grote roodoogjuffer. Ik hoef denk ik niet uit te leggen waar die zijn naam aan verdient heeft.
Ook nu maak ik weer foto’s vanuit verschillende hoeken. Het leuke, en vervelende, van juffers is dat ze altijd van je weg draaien en achter de stengel gaan zitten. Dus je bent wel haast gedwongen om steeds een andere hoek te kiezen.
Wat zie ik daar verschijnen in de achtergrond? Het is een andere soort libel: de bruine korenbout. Een niet heel veel voorkomende libel. Ik heb hem eerder kunnen fotograferen bij het Naardermeer. En ook hier neem ik even de tijd voor hem.
De dauwdruppeltjes glinsteren je tegemoet. Deze keer kruip ik er nog wat dichter op om de druppels nog beter te laten zien.
En zo ben je gewoon een uur bezig op een stukje van een paar vierkante meter. Wat een rijkdom om hier eventjes deel van uit te mogen maken.
Maar dan loop ik toch verder, benieuwd naar wat ik nog meer tegen ga komen na deze veelbelovende start. De zon is inmiddels volop aanwezig en ik voel de warmte toenemen. Dat heeft twee nadelen: de libellen drogen nu snel op en gaan zo vliegen en een ander insect wordt wakker. De knut! Een vervelend rotbeest, die met tientallen rond je hoofd vliegt en je van alle kanten aanvalt. Gek wordt ik er van! Het is bijna niet te doen om stil te staan. Misschien volgende keer toch maar even inspuiten met DEET! Maar zoals een goed natuurfotograaf betaamd ga ik stug door. Die jeukbulten deal ik later wel mee.
Het duurt nu wat langer voordat ik weer beet heb. Dan zie ik vlak langs het pad een libel hangen met een goeie schutkleur: de vroege glazenmaker.
Even verderop zie ik nog een libel Die heeft een wat kleurrijker plekje uitgekozen om op te warmen. Smaken verschillen nu eenmaal, ook in de libellenwereld. Het is een volgens mij een smaragdlibel.
Hoe warmer het wordt hoe meer libellen tevoorschijn komen. Op sommige plekken vliegen er tientallen rond. Een prachtig gezicht, maar niet meer te fotograferen. Zo heel af en toe zit er nog een uitslaper wakker te worden. Zoals deze Glassnijder.
Als iemand een verklaring heeft voor die naam, dan hoor ik het graag.
Uiteindelijk is het tijd geworden om weer te vertrekken. Weg van de knutten en de hitte, die het toch wel onaangenaam maken. Maar ik neem nog even de tijd om deze net uitgeslopen smaragdlibel te fotograferen.
Nu had ik aan het begin van dit blog over de heel bijzondere soorten die hier rondvliegen. En één daarvan zag ik dan toch op het laatste nippertje. Op een bankje, dus geen bijzondere foto, maar ik wil hem toch even laten zien. Hoe vaak zie je nou een gevlekte witsnuitlibel. Voor mij is het in elk geval de eerste keer.
Wat een beauty! Een prachtige afsluiting van mijn eerste bezoek aan de Weerribben.
Mijn volgende bezoekje was een paar weken later. Samen met een aantal andere leden van de natuurfotoclub VNF-Nijkerk hielden we excursie naar de Weerribben. Op een andere plek dan ik de eerste keer was. Ik was benieuwd of het weer zo’n succes zou worden als de eerste keer. We arriveerden wat later en er was geen dauw. Daarnaast waaide het ook nog eens stevig. Stilzittende libellen en juffers zaten er dus niet in deze keer. Maar ondanks dat was er genoeg te zien en te fotograferen.
Om deze grote roodoogjuffer te fotograferen moest ik mijn camera net boven het water houden. Er kwam zelfs een beetje water in mijn zonnekap te staan. Alles voor de foto!!!!
Later kwamen we langs een veld met zonnedauw. Daar zagen we een aantal gevangen insecten. Dit juffertje was reddeloos verloren. Ze zat helemaal vast met haar pootjes en vleugels. Ook dat is natuur.
Het is een breedscheenjuffer. Van voren gefotografeerd levert een een wat meer artistiek plaatje op, mede door de beperkte scherptediepte.
Je kunt niet helpen om medelijden te hebben met het beestje. Maar dit is een natuurlijke situatie en dan zal ik niet snel ingrijpen. Daarnaast is losmaken een bijna onmogelijke opgave. Overal zitten de kleverige druppels en de vleugels zijn al behoorlijk beschadigt.
Een ander slachtoffer van dit vleesetende plantje is nog groter: een oeverlibel. Ze mag dan een stuk groter zijn, maar ook zij komt niet meer weg zodra ze eenmaal vast zit in de kleverige massa. Toch indrukwekkend hoe de natuur te werk gaat en elke soort, plant of dier, zijn eigen specialiteit en eigenschappen heeft ontwikkeld.
Al met al een hele boel foto’s van twee tochtjes naar de Weerribben. En een veel langer blog dan jullie van me gewent zijn. Hopelijk ben ik jullie niet kwijt geraakt halverwege.
Dit blog is geheel gewijd aan de libellen, maar in de Weerribben fladderen ook heel wat bijzondere vlinders rond. Als toegift laat ik daar nog een aantal van zien. Niet de mooiste foto’s, maar wel heel leuk om tegen te komen in het veld.
Van links naar rechts: Grote vuurvlinder, grote weerschijnvlinder en zilveren maan.
Allemaal zeldzame vlinders in Nederland.
En hiermee sluit ik dit blog af. Ik denk dat de Weerribben op mijn lijstje komt van gebieden waar ik elk jaar naar toe moet. Dank voor het lezen en een reactie wordt erg op prijs gesteld. Tot blogs!
Op stap met de fotoclub
9 september 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag staat er weer een excursie op het programma samen met de anderen van fotoclub VNF-Nijkerk. Een groep enthousiaste natuurfotografen met uiteenlopende interesses en niveaus. Gezellig en leerzaam. Eén keer in de maand komen we bij elkaar en een paar keer per jaar trekken we er samen op uit. En vandaag gaan we naar het verre Vledder, om bij Edo van Uchelen boomkikkers en ander moois te fotograferen.
Na een rondleiding door Edo over het terrein worden we losgelaten. Iedereen duikt op de braamstruiken af op zoek naar de kleine groene kikkertjes. Het is nu half 11 en de zon staat al volop te branden in de wolkenloze hemel. Het belooft weer een warmterecordbrekende warme septemberdag te worden. Niet het meest ideale fotoweer, maar we moeten het er maar mee doen. Natuurlijk willen we allemaal die foto van een boomkikker op een braam, maar ik zie ze alleen maar suf op een blad zitten. Dan maar door de bramen heen fotograferen.
Het geeft wel een leuk sfeertje aan het geheel. Maar meestal zitten ze open en bloot op een blad op te warmen in de zon. Het is elke keer weer verrassend hoe klein ze eigenlijk zijn.
Je ziet hoe de felle zon het lastig maakt om de kikker mooi in beeld te brengen. Het lijfje schittert al snel in het harde licht.
Ik laat de kikkertjes even voor wat ze zijn. Er zijn namelijk nog veel meer mooie bewoners van dit één hectare grote natuurgebiedje. Door deskundig beheer kunnen hier veel soorten overleven. Naast de boomkikkers zijn er hagedissen, slangen en verschillende amfibieën te zien. En daarnaast een heel scala aan insecten.
Op de strategisch neergelegde stapels keien heb je grote kans om hagedissen te zien. Bij benadering schieten ze snel weg, maar als je even blijft wachten komen ze na verloop van tijd weer terug.
Ik dacht eerst dat het een levendbarende hagedis was, maar het blijkt een muurhagedis te zijn. Een in Nederland zeldzame soort. Mij gaat het trouwens niet zo zeer om de soort en of die zeldzaam is, maar meer om het beeld dat ik kan vastleggen. Als deze hagedis dus een mooie pose aanneemt ben ik erg blij met de foto die ik daarvan kan maken.
Na een snelle hap van de meegebrachte broodjes en een blik op de resultaten van de anderen stort ik mij na de korte lunch opnieuw op de boomkikkers. Toch zie ik er minder dan eerder op de dag. Het is waarschijnlijk te warm geworden in de zon. Maar her en der zitten er nog een paar diehards.
Door flink onder te belichten hou ik de schittering binnen de perken en krijg ik een bijna zwarte achtergrond. Heeft wel iets toch? Een ander exemplaar had een plekje uitgezocht in de schaduw. Dus minder schittering en daarom een minder donkere achtergrond. Iedereen mag zelf beslissen wat ie het mooist vindt.
Tijd om me weer op een ander onderwerp te richten. Op het terrein ligt een poeltje met een glazen wandje er voor. Daar zitten o.a. geelbuikvuurpadden in. Van boven een saai beest, maar met een fel geel gekleurde buik. Het zou mooi zijn om die onder water te kunnen fotograferen. Helaas willen de volwassen dieren niet naar het wandje komen. Maar een kleintje is wat minder verlegen. Nadeel voor mij is dat hij nog niet de gekleurde buik heeft, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb wel wat tijd moeten steken in achteraf het weghalen van allerlei vlekjes en rommeltjes die op het glas zaten of in het water dreven. Maar uiteindelijk levert het een mooi beeld op. Als hij dan bij het afscheid nog even naar me zwaait zie ik toch nog iets van de gele kleur waaraan hij zijn naam te danken heeft. Al is het niet op de buik.
Daar wordt een mens vrolijk van! Ik in ieder geval wel.
Had ik al gezegd dat er ook veel insecten rondvliegen? De meest opvallende is de hoornaar. De grootste wespensoort van Nederland zoemt tussen de heide door. Ze kunnen tot 3,5 cm groot worden. Omdat ze niet ergens gaan zitten, probeer ik er eentje vliegend te fotograferen. Dat is helaas niet gelukt. Dus verleg ik mijn aandacht naar de libellen en juffers. Mijn eerste slachtoffer is een tengere pantserjuffer. Hangend aan een bloeiend takje heide.
Even later zie ik dat er al weer hard wordt gewerkt om een volgende generatie tengere pantserjuffers op de wereld te zetten.
Een heidelibel hoort je natuurlijk in de heide te fotograferen. Wel een beetje een drukke achtergrond, maar voor deze keer mag het. Welke heidelibel het is laat ik maar even in het midden: bloed-, steen- of bruinrode, wat mij betreft zouden ze het allemaal kunnen zijn.
De dag loopt al op zijn einde. Ik heb weer genoten van de natuur en van het gezamenlijke uitje. Op het laatst leg ik nog snel even een gewone groene kikker vast. Tussen de waterplanten valt hij bijna niet op.
Ik ben benieuwd wat mijn clubgenoten allemaal hebben gefotografeerd en vooral hoe. Het is altijd leuk om te zien dat iedereen weer een andere stijl van fotograferen heeft en een andere kijk op de natuur. Dat maakt het ook zo leuk om lid te zijn van een natuurfotoclub.
Ik sluit dit blog af met een laatste foto van een boomkikkertje. Omdat hij toch de hoofdrolspeler is in dit prachtige stukje natuur.
Libellen
29 augustus 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is dan eindelijk een nieuw blog. Er is veel gebeurd de laatste tijd, ook op het gebied van mijn gezondheid. Dus de mediastilte was gedeeltelijk gedwongen en aan de andere kant was ik ook even toe aan een pauze. Het fotograferen staat nog steeds op een laag pitje, maar ik heb nog wel wat op de plank liggen van de afgelopen tijd.
Zo ben ik in juni druk geweest met libellen bij de Laakse Slenk. Jullie hebben er al iets van gezien in mijn blog over de uitsluiper. Maar naast die ene libel, heb ik natuurlijk nog veel meer gezien. In dit blog een impressie hiervan. Mijn eerste bezoek begon tijdens zonsopkomst. In het vroege zonlicht kwam ik de eerste libel tegen.
Kijk, dat is nog eens een goede start van de dag. Een paar minuten later kon ik ook de koperen ploert mee nemen in de foto.
Het is altijd fijn werken met tegenlicht. Het levert vaak sfeervolle foto’s op. Vergelijk bovenstaande foto maar eens met de volgende. Dezelfde libel, op dezelfde plek, drie minuten later, maar dan vanaf de andere kant. Mooi gedetailleerd, maar een stuk minder sfeer. Een andere manier van in beeld brengen van hetzelfde onderwerp. Ook mooi toch?
Het stikt hier van de libellen. Een waar Eldorado voor de macrofotograaf. Al speurend loop ik langs de waterkant. Het mooie van zo’n groot aanbod is dat je kritisch kunt zijn en de exemplaren die net op een iets minder fotogeniek plekje zitten gewoon kunt negeren. Maar deze oeverlibel zat op een mooie plek en, net zo belangrijk, voor een mooie, pastelkleurige achtergrond.
Bij de volgende libel pak ik nog snel even het mooie ochtendlicht mee. Volgens mij is een nog een vers exemplaar en nog bezig op te drogen na het uitsluipen. Het is niet te geloven, maar ik ben nog geen half uur bezig en heb al zoveel mooie foto’s kunnen maken!
Al lopend door dit voor mij nieuwe gebied blijf ik genieten van mijn omgeving. Het is geweldig om zo’n nieuw plekje te ontdekken.
Bij de volgende foto heb ik wat meer gedaan in de nabewerking. Ik heb geprobeerd er een zachtere uitstraling aan mee te geven. Dit is wederom een oeverlibel.
Veel oeverlibellen dus en ook de verschillende heidelibellen zijn goed vertegenwoordigd. Een soort die ik minder vaak zie is de platbuik. Maar ook die vliegen hier rond. En gelukkig voor mij blijken ze ook wel eens uit te rusten. En dus kan ik onderstaande foto maken.
Het is niet moeilijk te bedenken waar de naam vandaan komt.
Naast al die libellen zie ik héél veel juffers. Deze keer besteed ik er niet zoveel aandacht aan. Dat moet ik een andere keer nog maar eens goedmaken. Want ze zijn net zo mooi als de libellen. Als afsluiting van dit blog toch nog één foto van een waterjuffer. Het is niet te zien, maar jullie moeten maar van me aannemen dat het een lantaarntje is.
Elfjes
10 juli 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Iedereen kent haar: Tinkerbell. Het schattige elfje uit de Walt Disney films met Peter Pan. Ook in Nederland vliegen er zulke elfjes rond. Ze zijn blauw of groen en je ziet ze het meest langs stromende rivieren en beekjes.
Al nieuwsgierig? Dan heb je vast al stiekem naar de foto hieronder gekeken. Ik heb het natuurlijk over de weidebeekjuffer. De vrolijke fladderaar onder de juffers. En heel erg fotogeniek. Omdat het al weer meer dan twee jaar geleden is dat ik ze gefotografeerd heb, is het de hoogste tijd om weer eens op elfjesjacht te gaan. Deze keer gaat mijn zus(je) Heleen mee. Ook zij is sinds een aantal jaren besmet met het fotografievirus. Een paar keer per jaar gaan we samen op pad. De Kromme Rijn bij Bunnik is een bekende plaats waar weidebeekjuffers voorkomen en ligt ongeveer in het midden van onze woonplaatsen. Een prima plek dus om af te spreken. Om half zes zijn we er en kan de speurtocht beginnen.
Na nauwelijks 50 meter zien we het eerste exemplaar. Helaas is het nu al 18º C en is ie al erg wakker. Niks niet opwarmen in de vroege ochtendzon, maar gewoon wakker worden en weg vliegen. Dat voorspelt niet veel goeds. We lopen verder langs het water en uiteindelijk zien we in een rietkraag een aantal zitten. Om ze niet te verstoren schuifelen we voetje voor voetje dichterbij. En dan kunnen we onze eerste foto maken.
En als je er één ziet zitten zie je er meer. Grappig toch hoe dat werkt! We zien verschillende mannetjes en ook de minder opvallende, groene vrouwtjes zijn aanwezig. Maar vandaag zijn we kieskeurig. We willen met iets bijzonders thuiskomen. Daarom laten we de rietzitters achter ons en gaan op zoek naar exemplaren die een wat fotogenieker plekje hebben uitgekozen.
Het duurt weer even, maar dan ziet Heleen een juffer op een grasspriet zitten. Ik weet het niet zeker, maar het lijkt of zijn vleugels nog niet helemaal zijn opgepompt. Zie zien er nog wat onaf uit. Maar hij zit op een leuk plekkie en hij trekt zich niet veel aan van ons. Of, en dat is waarschijnlijker, kan ie nog niet wegvliegen. We nemen hem van verschillende kanten onder vuur. Door laag te zitten krijg ik net de boomtoppen als achtergrond, waardoor er bokehcirkels ontstaan.
Hier hou ik wel van!
Vanaf de andere kant krijg je een heel ander beeld. Ook nu weer een laag standpunt, waardoor ik gedeeltelijk door de begroeiing heen fotografeer. De libel komt daar bovenuit met de zonnige overkant van de Kromme Rijn als achtergrond. Dan krijg je zo’n foto:
Wat is het toch heerlijk als een beeld dat je in je hoofd had op je display verschijnt. Voor mij kan de dag nu al niet meer stuk! En ook mijn zus maakt de foto’s die ze in gedachten had. De zon begint nu echt sterk te worden en we besluiten langs hetzelfde pad terug te lopen. Natuurlijk kijken we nog steeds goed om ons heen naar mogelijke meewerkende modelletjes.
Als we een paar juffers in het gras zien zitten ratelen al snel de camera’s weer. Het wordt wel wat lastiger met het harde licht, maar het heeft als voordeel dat de mooie glans van deze elfjes goed naar voren komt.
Op dit stukje zien we ook een aantal de vrouwtjes. Ze zijn wel vliegerig, maar komen steeds op hetzelfde grasje terug. Het lukt me om twee vrouwtjes in één beeld te vangen.
Volgens mij had ik twee jaar geleden niet eens een foto gemaakt van een vrouwtje. Dus ook nog een primeurtje vandaag! Ik eindig dit blog met nog een laatste foto. Deze man wilde speciaal voor de foto nog wel even zijn vleugels spreiden.
Het was genieten van de juffers en gezellig om samen met mijn zus op stap te gaan. Een topochtend dus! Wat wil een mens nog meer?
Nou, een kopje koffie misschien? En zo eindigen we deze ochtend op het terras met een kopje koffie met gebak. Het leven is goed voor een natuurfotograaf. Zo af en toe dan.
Uitsluiper
29 juni 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Al een aantal jaren hoop ik een uitsluipende libel te kunnen fotograferen. De overgang van larve naar vliegend insect is fascinerend. Vele malen ging ik op ’s ochtends vroeg op pad en speurde rietranden en slootkanten af. Maar tot nu toe zonder resultaat. Kort geleden ontdekte ik een nieuw gebied: De Laakse slenk in het Hulkensteijnse Bos. De eerste keer zag ik gelijk al vele lege hulsen van libellenlarven hangen in de begroeiing. Alleen helaas geen enkele libel die nog bezig was te ontsnappen uit zijn oude ik. Maar het gebeurde hier dus wel! En omdat de aanhouder wint ga ik vandaag een tweede keer naar het uiterste zuidelijke puntje van Flevoland.
Elke rietstengel, bramenstruik en graspol wordt onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. Weer zie ik een aantal lege hulsen. Tot mijn oog valt op iets geligs tussen de stengels. Daar hangt ie dan: een libel die begonnen was aan zijn verandering van een lelijk bruin waterwezen naar een kleurrijke vliegende schoonheid.
Zo te zien is hij al even bezig en heb ik het allereerste begin gemist. Maar dat maakt mij niets uit. Vanaf dit moment blijf ik bij hem, om mee te maken hoe het veranderingsproces verloopt.
Een hele tijd hangt hij daar zo op de kop. Tot hij opeens voorover buigt, het kopje van zijn larvehuidje vastgrijpt en geheel uit zijn oude huid ontsnapt. Het voelt of ik aanwezig ben bij de geboorte van dit insect.
Je kunt hem nu nog niet echt een kleurrijke schoonheid noemen en vliegen gaat ook lastig worden. Eerst zal de nieuweling op moeten drogen en zijn vleugels moeten oppompen. Ondertussen komt een juffertje (lantaarntje) op kraambezoek.
Het is met het blote oog bijna niet te zien, zo langzaam gaat de verandering. Maar op de volgende foto zie je toch dat de de vleugels al behoorlijk groter zijn geworden. We zijn nu zo’n vijftig minuten onderweg vanaf het moment dat ik hem zag hangen.
Voor mij is het dus veel wachten en zo af en toe een foto maken. Om mij heen vliegen veel juffertjes rond en tussendoor maakt ik wat foto’s van hen. En dan gebeurt het: een lantaartje landt precies op de steeds groter wordende vleugels van de opdrogende libel. Wat een moment! Zoiets maak je maar één keer mee. Gelukkig staat mijn camera op het statief al helemaal ingesteld, dus ik kan snel een aantal foto’s maken. Het duurt maar even en dan is de juffer weer gevlogen. Mij achterlatend met wat misschien wel de foto van het jaar is.
Dit is nog eens een mooie bonus!
Mijn opwinding staat in schril contrast met de onverstoorbare libel. Heel langzaam zie ik hem veranderen in het prachtige vliegmachientje wat we boven de vennen en sloten heen en weer zien schieten. De vleugels worden doorzichtig en het achterlijfje staat nu recht.
Dan is het tijd om de oude huid achter te laten en langzaam klimt de libel omhoog om nog wat meer zon te pakken. We zijn nu 3 uur en 3 kwartier verder. Je ziet dat de libel steeds meer kleur krijgt.
In de volle zon gaat het nu snel. En vier uur nadat ik hem voor het eerst zag, ondersteboven hangend, half larve, half libel, ontvouwd hij zijn vleugels en is de gedaanteverwisseling compleet.
Ik vond het prachtig om mee te maken. En dan ook nog de mazzel dat ie op een mooi, vrij plekje zat. En als ik weer eens zo’n uitsluiper zie, ga ik er gewoon weer vier uur naast zitten!
Kriebelpootjes en knallende kleuren
26 augustus 2015 ***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De afgelopen weken ben ik een paar keer op pad geweest met mijn macrolens om kleine kriebelbeestjes, fleurige fladderaars en andere meerpotige medebewoners te fotograferen. De ene keer met meer succes dan de andere keer, maar dat hoort bij natuurfotografie.
Ik ontdekte op fietsafstand een nieuw gebiedje in het Kotterbos bij Almere. Er zijn een aantal jaren geleden plassen uitgegraven en het staat al een tijdje op het programma om er eens te gaan kijken. Dus ging ik begin juli er naar toe. Niet zo vroeg als normaal en ook maar heel kort. Gewoon om even rond te struinen en te zien wat het was. Wat gelijk opvalt zijn de grote aantallen libellen! Vooral heidelibellen en oeverlibellen.
De oeverlibellen zitten meestal op de grond en zijn lastig in een mooie compositie vast te leggen. Gelukkig voor mij heeft er ééntje een (lelijk) takje uitgekozen als uitvalbasis. Steeds komt hij terug op hetzelfde plekje. Ik kan dus rustig gaan klaarliggen en wachten tot ie terugkwam.
Hier is hij net geland. Er zit nog beweging in de vleugels.
Een veelbelovend plekje dus en een paar weken later wil ik er bij zonsopkomst zijn. Dat is niet helemaal gelukt, omdat ik op weg er naar toe wordt opgehouden. De reden daarvan kun je hier zien. De dauw is er nog wel, maar de libellen laten het deze keer afweten. Ik heb dat regelmatig. Ben je ergens vroeg is er geen libel te bekennen. En een tijd later als alles is opgedroogd vliegen ze in bosjes rond! Gelukkig zijn een paar juffers wel zo aardig om zich te laten zien.
Navraag leert dat het lantaarntjes zijn. Ik heb nog steeds moeite om die blauwe waterjuffers uit elkaar te houden. Door de dauw blijven ze rustig zitten en heb ik dus genoeg tijd voor nog een paar foto’s.
Daarna vindt één het genoeg en verdwijnt uit beeld. De andere blijft nog even rondhangen. Waarschijnlijk heeft ie toch niets anders te doen.
Omdat de libellen niet mee wilden werken besluit ik naar een andere plek te gaan. Een open plek in het bos waar ik verleden jaar heel veel vlinders zag toen ik daar een keer, zonder camera, liep. Maar eerst kwam ik nog deze schoonheid tegen als ik naar mijn fiets loop.
De wespen en tijgerspin is wat mij betreft één van de mooiste spinnen van Nederland. En altijd zie je dat zigzag patroon in het web. Elk jaar kom ik wel een paar van deze spinnen tegen. Het vrouwtje dan, want een mannetje heb ik nog nooit gezien. Maar dat is ook een heel onopvallende verschijning. En misschien zijn er ook niet zo veel van, want na de paring worden die door het vrouwtje opgegeten als ze de kans krijgt.
Maar nu snel naar de vlinderplek. Nu ik er over nadenk fotografeer ik niet zo vaak vlinders. Waarschijnlijk omdat ik meer gespitst ben op libellen. Nu dus een kans om dat goed te maken. Het is al lekker warm en als ik aankom op de locatie fladdert er van alles in het rond. Net als de vorige keer zie ik veel vlinders. Uiteindelijk kom ik op een totaalscore van 1o soorten! En dat op een plekje van 15 bij 15 meter. De eerste vlinder die mij opvalt is een klein blauw exemplaar: een boomblauwtje. Erg leuk, want dit is de eerste keer dat ik er ééntje zie!
Verder vliegen er veel atalanta’s rond en, hoe verrassend met al die distels, veel distelvlinders. Ik heb de mazzel dat er ééntje precies op de bloem landt waar ik net voor zit. Dat levert deze close-up op.
Naast dagpauwogen, landkaartjes en gehakkelde aurelia’s fladdert er ook een citroenvlinder over het veldje. Met wat geduld kan ik ook van deze vlinder een portretje maken.
Het is heerlijk dat ik dit allemaal binnen tien minuten fietsafstand van mijn huis ontdekt heb.
Een weekje later ga ik toch wat verder van huis. Bij het Naardermeer om precies te zijn. Ik ben er weer vroeg bij, maar ook nu laten de libellen zich niet zien bij zonsopkomst. Wel scharrelt er een wants door het natte gras. Als hij op een blad van een zuring klimt kan ik hem een beetje van onderen fotograferen. Het heeft wel iets vind ik.
Ik denk dat het een zuringwants is.
Nog steeds zijn er geen libellen te zien, maar sprinkhanen en krekels des te meer. Bij elke stap springen ze op. De zon schijnt inmiddels volop en dus is er hard licht. Ik moet misschien toch maar eens een wit parapluutje aanschaffen om mijn modellen wat schaduw te geven. Maar voor nu moet ik het maar even doen met dit licht.
Een ander exemplaar zit wat dieper tussen het gras. Door flink onder te belichten heb ik dit beeld gekregen.
Naast de sprinkhanen is er nog een andere soort die overal in het gras zit: de langpootmug. Een diertje dat ik eigenlijk altijd links laat liggen, maar vandaag steek ik er maar eens wat tijd in. Het zijn namelijk ingenieus gebouwde insecten. Dat is vooral te zien als je een close-up maakt.
Ik vind ze altijd iets buitenaards hebben.
En dan komen de libellen ook eindelijk tevoorschijn. Deze keer maar eens een frontaaltje.
Bij deze denk ik dat het een bruinrode heidelibel is. Ik blijf hem volgen en probeer wat meer sfeer in de foto te krijgen. Met dit licht is het lastig en daarom fotografeer ik een beetje door de begroeiing heen. Over het resultaat twijfel ik. Ik vind de achtergrond wat druk. Maar ik hoor graag hoe jullie er over denken.
Tot zover de foto’s van een aantal uitstapjes met mijn macrolens. Samenvattend: ik heb weer erg genoten, maar ik heb het echt mooie licht niet getroffen deze keer. Ach, dat komt een andere keer wel weer. Het waren heerlijke uitjes en ik heb wat nieuwe plekjes leren kennen.
Een rondje om de plas
7 september 2014
Ik zat al een tijdje te denken om weer eens naar het Kuinderbos te gaan. En dan niet voor de libellen die daar in grote getale rondvliegen, maar voor de ringslangen. Regelmatig worden ze waargenomen. En ik heb nog geen reptielen in mijn portfolio, op een Italiaans muurhagedisje na. Nadeel is dat ik alleen ’s ochtends op pad kan als het dan nog niet zo warm is en de reptielen meestal nog niet actief zijn. Maar niet geschoten is altijd mis en er is altijd wel wat anders om te fotograferen.
Als de zon net opgekomen is en door de dunne wolkenlaag heen probeert te breken zie ik een juffer in het riet zitten. Een mooie kans om eens een andere soort foto van dit diertje te maken.
Juffersilhouet
Kijk dat noem ik nou een goed begin van de dag!
Op een aantal plekken zie ik hopen gras en takken. Dat lijken mij goede plaatsen voor een ringslang om de nacht door te brengen. Die zal ik dus vanmorgen in de gaten houden. Voor nu is het nog rustig. Ik loop door en zie, net als vorige week, vooral langpootmuggen. Als ze zich dan toch zo opdringen zal ik er ook maar even wat tijd in steken. Dat blijkt ook wel nodig, want echt meewerken doen ze niet. Erg snel vliegen ze weer op of ze zitten op de meest onmogelijke plaatsen. Maar de aanhouder wint!
Langpootmug
Voor mij het Nederlandse diertje dat het meest in de buut komt van een alien. Even later zie ik ook waarom ze in zulke aantallen hier rondvliegen. Er sneuvelen namelijk veel in een web van de plaatselijke spinnenpopulatie.
Lunchpakketje
Ik zag hem vast komen te zitten en binnen 30 seconden was hij ingepakt. Game over.
De ringslangen slapen uit vandaag en ik besluit om mijn rondje rond de plas af te maken. Misschien zijn er nog wat libellen die graag op de foto willen of ander klein spul. Het wordt eerst ander klein spul. Een sprinkhaan springt weg voor mijn voeten en land een meter verder tussen het gras. Een mooie gelegenheid om eens te oefenen met het door de begroeiing heen fotograferen. Je krijgt dan wat “zachtere” foto’s. En meestal meer sfeer. Ik laat aan jullie over of dat geslaagd is.
Tussen het gras
Ben er zelf eigenlijk best wel tevreden over.
Na eerst een stukje bos te hebben meegepikt, kom ik op een stukje grasland. En daar vliegen de libellen rond waar dit gebied zo bekend om staat. Rondvliegen is het juiste woord vandaag, want stilzitten doen ze niet. Best frustrerend als je net bezig bent met scherpstellen en ze vliegen weer weg. Ook als ik het van een afstandje probeer met de telelens wil het niet lukken. Terwijl ik zo aan het klungelen ben voel ik opeens dat er naar me gekeken wordt. Ik kijk om me heen en zie dan wiens ogen er op mij gericht zijn.
Pottekijker
Een klein sprinkhaantje gebruikt mijn fototas als uitkijkpunt en houdt me goed in de gaten. Ik vind het echt een leuk beestje en omdat het met de libellen toch niet lukt ben ik maar wat blij met deze vrolijke springer. Hier nog een foto vanaf de zijkant.
Spring-in-het-veld
Voorzichtig help ik hem van mijn tas af als ik weer verder wil en bedank hem voor het geduldig poseren.
Net als de libellen zijn ook de vlinders tevoorschijn gekomen. En ik heb de mazzel dat één van de mooiste vlindertjes hier ook aanwezig is. En, in tegenstelling van de libellen, is hij goed benaderbaar. Kijk, zo moet een goed model zich gedragen.
Icarusblauwtje
Hij laat de mooie blauwe bovenkant van zijn vleugels niet zien, maar hier ben ik ook heel tevreden mee hoor!
Helaas moet ik afsluiten met een droevige foto. Een geaderd witje heeft niet goed uitgekeken en is in een spinnenweb beland. Het rare is dat ze niet is ingesponnen. Ze is al wel dood, dus mijn komst is te laat om haar nog te redden.
Gevangen
MIjn foto-ochtend eindigt dus zonder ringslangen en libellen. De natuur laat zich niet dwingen en dat is maar goed ook. Ik geniet gewoon van de dingen en dieren die er wel zijn. En genoten heb ik en ik hoop jullie ook van de foto’s en het verslag.
Klein spul op de hei
31 augustus 2014
Een andere naam voor augustus is oogstmaand. Maar ik heb dit jaar een andere naam aan deze maand gegeven: heidemaand. En dus ga ik weer op pad naar een heideveld. Na de reeën in het Gooi en de heidevelden van de Veluwe gaat mijn aandacht vandaag uit naar het kleine spul dat op de heide leeft. Dan bedoel ik vooral vlinders en libellen. Ik blijf wat dichter bij huis deze keer en ga naar De Oostermeent tussen Blaricum en Huizen. Een klein heideveld met een aantal plassen. Volgens mij moet daar wel wat rondfladderen wat ik kan fotograferen.
Natuurlijk ben ik weer vroeg aanwezig. Een mooie zonsopkomst laat ik niet lopen. Helaas komen de opklaringen vandaag te laat om de zon boven de horizon te zien verschijnen. Ik kan me dus volledig concentreren op de zoektocht naar mijn fladderende en vliegende vriendjes. Maar vandaag slapen ze blijkbaar uit, want ik zie helemaal niets. Op een enkele langpootmug na. Maar ook die willen niet meewerken. Als dan ook nog een regenbui overtrekt vlucht ik de auto weer in. Ik wacht tot de bui is overgetrokken. Daarna zie ik de lucht openbreken, dus ik heb goede hoop dat na deze valse start het toch nog een mooie foto-ochtend wordt.
En dat blijkt, want opeens zie ik een aantal kleine vlindertjes tussen het gras zitten. Het zijn hooibeestjes. Een onopvallend vlindertje als hij met gesloten vleugels stil zit, maar als ze wegvliegen zie je de mooie oranje bovenkant verschijnen. Natuurlijk zoek ik er eentje die op een heidestruikje zit. En ik heb mazzel.
Hooibeestje
Je ziet nog net een randje van het oranje op zijn vleugel. Soms heb je het gevoel dat de eerste foto die je maakt gelijk de mooiste van de dag is. Vandaag heb ik dat idee ook. Maar natuurlijk ga ik nog even door. Je weet maar nooit! Een stukje verder zie ik weer een hooibeestje op een heidestruikje zitten. Alleen is het nu een andere heidesoort, namelijk dopheide in plaats van struikheide.
Op de dopheide
Al met al ben ik toch zo’n half uurtje met deze vlindertjes bezig. Time flies when your having fun!
Ik zie helemaal geen libellen. Misschien zitten die dichter bij het water? Ik speur dus de oevers af, maar ik zie geen libellen. Wel juffers en die zijn ook best fotogeniek. Door de knieën dus, want ze zitten vrij laag bij de grond. Mijn eerste model is een beetje verlegen. Zoals zo veel juffertjes draait ie steeds achter de grasstengel, mij ondertussen goed in de gaten houdend met zijn bolle oogjes. Deze foto is recht tegen het zonlicht in genomen. In de nabewerking heb ik het geheel donkerder gemaakt. Ik vind het wel mooi hoe de libel afsteekt tegen de donkergroene omgeving.
Verstopt
Het grappige is dat als je vanuit een andere hoek gaat fotograferen je een heel ander beeld krijgt. Zachte, lichte tinten voeren dan de boventoon. Je merkt dan dat je camera toch heel anders met het licht omgaat dan je eigen ogen. Soms zie je met je ogen iets heel anders dan wat er op je display verschijnt. De kunst is om te kijken als je camera en zo de mooiste beelden om je heen vast te leggen.
Fragiel
Dit is dus dezelfde juffer, op hetzelfde plekje, alleen genomen vanuit een andere hoek. Twee totaal verschillende foto’s! Mijn voorkeur? Ik denk dat ik toch ga voor de tweede. En jullie?
Ik laat hem verder met rust en kijk nog even in het riet bij de andere plas. Daar zie ik een hele mooie juffer rondvliegen: een pantserjuffer. Prachtige, metaalachtige juffers. Je hebt daar meerdere soorten van. Ik denk dat deze een tengere pantserjuffer is.
Pantserjuffer
Bij deze foto blijkt maar weer eens hoe bepalend e de achtergrond is voor een foto. De strepen van het gras achter de juffer zorgt voor een sfeervolle omgeving. Als de achtergrond helemaal egaal gekleurd was, had je een veel saaiere foto gehad.
Nog steeds geen libelle gezien. Maakt niet uit. Ik vermaak me wel met hun kleinere neefjes. Bij dit plasje wemelt het van de juffertjes. Ik zie zelfs een parend paartje. Dan volgt er een soort van jacht op ze op de foto te krijgen. Elke keer als ik ze net goed in beeld heb vliegen ze weer op. Elkaar ondertussen goed vasthoudend. Dit kat en muis spelletje tussen juffers en fotograaf duurt een tijdje, maar uiteindelijk lukt het me dan toch.
Paringswiel
Een waardige afsluiter van mijn fototripje. Maar ik denk dat mijn gevoel van eerder op de ochtend toch goed was: de eerste foto was gelijk de mooiste! Bij deze sluit ik de heidemaand af. Ik ben van plan om vaker gedurende een periode met een bepaald thema te werken. Welke dat wordt voor september? Ik heb wel wat ideetjes, maar die hou ik nog even voor me. Misschien wordt dat wel duidelijk in mijn volgende blog!
Wandelen in de Stille Kern
29 juni 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag ga ik een wandeling maken in de “Stille Kern” in het Horsterwold bij Zeewolde. Je moet je dan niet voorstellen dat ik routepaaltjes ga volgen. Die zijn er namelijk niet. Net als paden trouwens! Het is ouderwets struinen door de natuur. Ik hoop op veel libellen en vlinders. Maar zoals gewoonlijk zitten er ook een telelens en een groothoek in de rugzak. Je weet nooit wat je tegenkomt.
Ik loop door het hoge gras, speurend naar kleine beestjes. Het liefst met nog wat dauw er op. Het duurt best lang voordat ik wat ontdek. Blijkbaar zitten ze vandaag goed verstopt. Maar dan zie ik iets blauws tussen het gras: een juffer! Dat wordt op de knietjes ben ik bang.
Ik probeer om een foto te nemen van de zijkant, maar daar is ie niet van gediend. Steeds draait hij weer achter de grasspriet. Dat geeft eigenlijk best een grappig effect zo met die bolle oogjes.
Je ziet me niet toch?
Ik blijf proberen om het hele insect in beeld te krijgen en uiteindelijk blijft hij rustig zitten.
Azuurwaterjuffer
Nu ik mijn foto’s heb laat ik hem met rust. Maar het blijft erg stil wat de insecten betreft. Ik kom nu bij een grote plas en zie aan de andere kant de kudde konikpaarden die hier vrij rondlopen. Op de één of andere manier heb ik het niet zo op paarden. Geen idee waar dat aan ligt. Ik kan me geen jeugdtrauma herinneren waarin paarden een rol spelen. Misschien zijn ze gewoon te groot. Maar dat neemt niet weg dat je er wel foto’s van kan nemen. Het is een behoorlijke kudde en er gebeurd altijd wel iets. Ik probeer vooral de interactie tussen de paarden te vangen. Een ontmoeting tussen twee paarden zorgt voor een intiem moment.
In love?
Ik blijf aan de rand van de kudde. Die blijft rustig grazen en hier en daar vinden er wat kleine schermutselingen plaats. Maar ook momenten van aandacht voor elkaar. Als een veulen even gaat liggen komt een andere even kijken wat er is.
Ben je moe?
Ook de grote paarden hebben aandacht voor elkaar. Hier en daar knabbelen tweetallen wat aan elkaars nek. Heb eens gelezen dat het een teken van vriendschap is. Geen idee of het echt waar is, maar het is wel een mooie gedachte.
Vrienden
De grassprietjes vind ik een leuk detail.
Het is erg leuk om zo bezig te zijn met deze dieren. Je ziet steeds meer en begint individuen te herkennen. Toch is het tijd om terug te gaan. Ik loop om de plas heen en kijk nog één keer om. De paarden zijn uit het zicht verdwenen.
Plas in de Stille Kern
Inmiddels is het weer opgeklaard en dat zorgt voor een mooie spiegeling. Dus ik maak nog een foto van dezelfde plas.
Spiegeling
En zo blijkt maar weer dat je met heel andere foto’s terug kan komen dan je in gedachten had. Ik ging voor een macro-ochtendje, maar het is een heel afwisselende wandeltocht geworden. En dat vind ik toch ook wel weer erg leuk!
Ik sluit toch af met een macrofoto. Dit kevertje zat op een rietblad. De regendruppels liggen er nog op.
Ruigkever
Het behaarde dekschild valt gelijk op. Daarom wordt dit kevertje ook wel wolkever genoemd.
Bedankt dat je even met me mee bent gelopen en tot de volgende keer met hopelijk weer prachtige natuurbelevenissen!
Weidebeekjuffers
1 juni 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ze stonden al een tijd op mijn bucketlist: de weidebeekjuffers. Eén van de mooiste juffersoorten van Nederland, maar helaas niet alom vertegenwoordigd. Ik had ze tot nu toe dus ook nog nooit gezien. Toen ik deze week dan ook op facebook prachtige foto’s voorbij zag komen uitte ik niet alleen mijn bewondering voor de fotografe, maar ook dat ik ze nog niet was tegengekomen. Bijna direct kreeg ik een persoonlijke berichtje waarin stond waar ze deze prachtige insecten gezien had. Hoe aardig is dat!
Dus heb ik maar gelijk besloten dit weekend er op uit te trekken om de weidebeekjuffer op de gevoelige plaat vast te leggen. De plek is midden in een woonwijk in een park langs een riviertje. Voor mij niet een alledaagse omgeving om te fotograferen zo in de stad. In het begin voelde ik mij ook wat onwennig. Maar ik was er vroeg, dus het was nog erg rustig.
Ik speur de rietkraag langs de oever af en het duurt niet lang voordat ik twee mannetjes zie zitten. Wel op lastige plekken en ik ben dan ook nog niet tevreden over de foto’s die het oplevert. Ik zoek dus verder naar een exemplaar wat iets gunstiger zit. En na een half uurtje zie ik ééntje mooi vrij zitten.
Weidebeekjuffer man
Wat een prachtig diertje! Met stip op één in de lijst met mooiste juffersoorten. De zwervende pantserjuffer is van zijn troon gestoten. Nu ik het mannetje te pakken heb is het natuurlijk zoeken naar de vrouwtjes. Die zijn iets lastiger te zien tussen het groene riet, omdat ze groener zijn en niet die donkere vlek op de vleugels hebben. Maar gelukkig zijn er genoeg hier, dus al snel zie ik één zitten. Maar blijkbaar vinden ook zij het riet een heerlijke plek. Het blijft lastig om tussen het riet door een gaatje te vinden en dan ook nog een mooie compositie te maken met een goede achtergrond. Maar uiteindelijk lukt het!
Weidebeekjuffer vrouw
Missie volbracht!
Het leuke is dat nu het creatieve proces gaat beginnen. Ik heb ze mooi kunnen fotograferen, maar dan wil ik er ook een creatieve draai aan geven. En dat is vaak een hele zoektocht en soms ook wel wat frustrerend als het niet lukt zoals het in mijn hoofd zit. Het blijft natuurlijk natuurfotografie en je bent ook afhankelijk van wat de beestjes doen of waar ze zitten. En van je eigen inspiratie natuurlijk.
Ik zie een juffer zitten met op de achtergrond een gele lis. Ik kijk of ik daar wat mee kan.
Gele lis
Wel aardig en je ziet wat meer details dan op de eerste foto’s. Maar creatief? Nog niet echt vind ik. Ik heb trouwens deze foto ingeflitst. Ik moest tegen de zon in fotograferen en ik heb de interne flitser van mijn camera gebruikt. Om het flitslicht wat te verzachten hou ik een dubbelgevouwen tissue voor de flitser. Dat is dan misschien wel weer creatief.
Bij de vorige foto ben ik er wat dichter op gekropen, maar dat kan natuurlijk nog wat verder. Bij een juffer die mij frontaal aankijkt vanaf een blad probeer ik zo dicht als mogelijk te benaderen. Gelukkig is het nog vroeg en moeten ze nog opwarmen voordat ze weg kunnen vliegen. Het levert dit portret op.
face-to-face
Het wordt nu snel warmer en hoe langer hoe meer van deze juffers komen tevoorschijn. Samen met de bewoners van de wijk trouwens. Dat levert dan zo af en toe een leuk praatje op. En allemaal zijn ze nieuwsgierig wat ik nu aan het fotograferen ben. Grappig om te merken dat sommigen nog nooit deze prachtige beestjes hebben opgemerkt, terwijl ze er dagelijks hun hondje uitlaten. Ergens ook wel triest. Eén van de taken die we als natuurfotografen hebben is om de mensen kennis te laten maken met al het moois om hen heen. Vandaag kan ik dat een aantal keren in praktijk brengen. De reacties zijn eigenlijk altijd positief, dus het is nog leuk ook!
Na dit intermezzo ga ik verder met het creatieve proces. Maar alweer wordt dat onderbroken. Mijn oog valt op een grote libel, die rustig aan een grasspriet hangt te drogen. Het is best een grote, volgens mij de keizerlibel. Zo’n buitenkansje laat ik natuurlijk niet lopen.
Grote keizerlibel
Hoewel de weidebeekjuffers het doel van vandaag zijn, ben ik toch ook erg blij met deze foto.
Omdat het nu lekker is opgewarmd vliegen er steeds meer juffers in het rond. Ze zijn ook niet meer zo dicht te benaderen. Ik vervang mijn macrolens dan ook door een telelens. Dan kan ik van een grotere afstand mijn foto’s maken. En het levert ook andere foto’s op. Door op afstand te blijven zie ik meer het totaalplaatje en kan dat meenemen in de foto. Zoals de lijnen van het riet in onderstaande foto.
In het riet
Dit is al niet zo standaard meer. We gaan de goede kant op!
Ik laat het riet nu voor wat het is en verleg mijn focus naar het gras wat voor het riet langs loopt. De oever wordt ecologisch beheerd, dus er zijn genoeg bloemen en kruiden waar de juffers kunnen gaan zitten. Ik zie massa’s kleine blauwe juffers zoals het lantaarntje en de watersnuffel. Maar de weidebeekjuffers zitten maar erg weinig in het gras. Het riet is hun thuis. Toch zie ik ééntje die speciaal voor mij even op een grashalm landt. Het geeft gelijk een heel ander beeld.
In het gras
Kijk, dit komt aardig in de richting van wat ik in mijn hoofd heb. Grappig dat het, noodgedwongen, wisselen van lens het duwtje in de goede richting gaf.
Ik blijf het gras afspeuren, want ik wil graag nog een vrouwtje vastleggen tussen de halmen. Dat lukt helaas niet. Wel zie ik nog een mannetje op een leuk plekje zitten. Op een grasspriet die gebogen is gaat ie precies op de top zitten. Ook de achtergrond werkt mee.
Op de top
Ik vind zelf de gebogen lijn van het gras erg mooi.
Zo komt er een eind aan deze prachtige ochtend. Ik heb genoten en zal hier vast nog wel eens terug komen.
Bij het Naardermeer
20 oktober 2013
Vandaag ga ik eens bij het Naardermeer kijken. Ik ben er al tijden niet geweest en meen me te herinneren dat ik er eens die rode paddenstoelen met witte stippen heb gezien. Mijn wandeling begint bij molen ‘De Onrust’. In bezit van Natuurmonumenten die, zoals bekend, het Naardermeer gered heeft toen men van plan was er een vuilstort voor Amsterdam van te maken. Het was het eerste gebied wat ze aankochten en er zouden nog vele volgen. Het is nog schemerig als ik de auto parkeer.
Ochtendschemering
Omdat mijn camera is opgestuurd voor reparatie moet ik het vandaag doen met mijn oude Nikon D40. Wel even een verschil met de D7000. Geen draadontspanner, minder pixels en wat me vooral opvalt is dat het dynamisch bereik een stuk minder is. Dus snel overbelichte en/of zwarte delen. Maar ik moet niet zeuren, want ik zeg altijd dat de fotograaf de foto maakt en niet de apparatuur, Dat moet ik vandaag dan maar eens laten zien!
Als ik langs het kanaal loop zie ik ineens wat schitteren in het riet. Er zitten gewoon nog twee juffers, die onder de dauw zitten! Dit verwacht ik eind oktober niet meer, maar dat blijkt een gebrek aan kennis mijnerzijds. De houtpantserjuffer, want die is het, kan nog tot november gezien worden.
Houtpantserjuffer
Nu blijkt er nog een ander nadeel van mijn oude body: geen liveview. Dus kijken door de zoeker en dan handmatig scherpstellen. Hier nog een foto vanuit een andere hoek.
En profil
Tevreden met het resultaat loop ik verder. Ik kom nu bij de plek waar ik vroeger de vliegenzwammen heb gezien. En ja……. ze staan er weer/nog! Maar nu nog uitvogelen hoe ik ze mooi kan vastleggen. Ze staan een beetje tussen de struiken of in het (hoge) gras. Eerst maar eens tuinieren: grasjes, bladeren en takjes weghalen. Als ik dan redelijk vrij zicht heb kan ik de eerste foto maken.
Vliegenzwam
Ondanks de drukke omgeving toch een aardig beeld denk ik. Maar het blijft natuurlijk niet bij één foto. Een ander exemplaar staat voor een varen en dat levert dan een mooie achtergrond op
Tussen de varens
Opvallend is dat dit exemplaar een stuk meer oranje lijkt, of zou dat de lichtval zijn? Ik maak nog een laatste foto van een leuk herfstarrangement met de vliegenzwam als onderwerp. De lijsterbessen kleuren mooi bij de paddenstoel.
Herfstplaatje
Ik laat de vliegenzwammen achter en trek verder het bos in. Er zijn best veel zwammen en paddenstoelen te zien. Het is een kwestie van goed zoeken naar een fotografisch interessant exemplaar of groepje. Op het uiteinde van een stam zie ik dit stelletje.
Groepje op stam
Geen idee welke soort het is, maar dat maakt me niet zo veel uit. Ik struin nog een beetje verder het bos in en op een omgevallen stam zie ik heel veel paddenstoelen. Als ik daarmee bezig ben, zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Het is een sprinkhaan die op een paddenstoel zit. Zeker een toerist die de beroemde Nederlandse paddo’s wil proberen 😉
Aan de paddo’s
De scherptediepte had iets groter gemogen, maar het was best donker in het bos en ik moest het diafragma open zetten om nog een beetje sluitertijd over te houden. Bij ISO 400 en diafragma F7.1 heb ik hier een sluitertijd van 1/20 seconde.
Omdat het tijds wordt om weer naar huis te gaan loop ik via het pad langs het kanaal terug. De houtpantserjuffers zitten nog steeds op dezelfde plek. Toch nog even een foto maken. Nu van het andere exemplaar.
Nummer 2
Zo kom ik uiteindelijk weer uit bij de molen. Ook deze moet natuurlijk nog even worden vastgelegd. De omstandigheden zijn nu natuurlijk heel anders dan een paar uur geleden.
Molen ‘De Onrust’
Het was weer een leuke wandeling met mooie fotomomenten. Door de oude camera was het soms hard werken om tot goede foto’s te komen. Maar het is me aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Toch zal ik blij zijn als ik mijn vertrouwde D7000 weer in mijn handen heb! Nog een laatste foto en dan vertrek ik naar huis en de warme koffie.
Hollands plaatje
Allemaal beestjes
30 juni 2013
Op facebook en fotoblogs vliegen de vlinders en libellen me om de oren. Maar zelf zie ik ze gewoon heel weinig. Tijd voor actie!! Ik ga vandaag op jacht naar onze gevleugelde insectenvrienden. Dus ik pak mijn spullen en ga vol enthousiasme op pad.
Op de één of andere manier kom ik heel weinig vlinders en libellen tegen. Het zal wel aan mij liggen, maar een plas met tientallen rondvliegend libellen ben ik nog niet tegen gekomen. En dat terwijl ze er wel zijn als ik mijn collega fotografen mag geloven. Ook nu is de start niet veelbelovend. Na een uurtje heb ik nog geen insect gezien! Niet dat ik me verveel hoor. Ik kom een kudde konikpaarden tegen en zie voor het eerst in mijn leven een zomertortel. Een vogel waar het erg slecht mee gaat. Onder andere door verlies van het juiste leefgebied en door jacht op de trek naar Afrika.
Ik wandel nog eens een half uurtje en dan vind ik het genoeg. Als de mooie modellen niet zo makkelijk naar je toekomen moet je er voor werken. Ik spreek me zelf dus streng toe: “Aan de slag man! Fotografeer gewoon het eerste beestje wat je ziet!” En dat eerste beestje is een grasmot. Lekker dan. Ze zitten altijd laag in het gras, dat wordt dus plat op mijn buik.
Grasmotje
Kijk het begin is er! Ik vind het eigenlijk best leuke beestjes. Ze hebben zo’n grappig oogje.
Nu de kop eraf is, is de spirit weer terug. Ik loop nu door een veld met veel distels. Op de bloemen zitten vooral hommels. Ook die moeten er dus aan geloven. Best nog lastig op ze te fotograferen, want ze zijn continue in beweging. op zoek naar nectar. Deze kwam net vanaf de achterkant de bloem opgeklommen.
Hommel
Een hommel doet me altijd een beetje denken aan zo’n iets te dikke, gezellige oom, die altijd alles goed vind.
Ondertussen heb ik al een eind gelopen als ik op een soort van open plek kom. En ineens wemelt het van juffers. Bizar! In het afgelopen anderhalf uur heb ik er geen één gezien en nu zie ik ze overal. Ik moet zelfs even nadenken welke ik zal vastleggen. Mijn keuze valt op deze prachtige metaalgroene juffer.
Zwervende pantserjuffer
Ik vind dit een hele mooie soort, vooral als het zonlicht er op valt. Dan glanzen ze echt.
Het volgende slachtoffer is een nog niet uitgekleurde juffer. Uiteindelijk zal die blauw worden. Zoals zoveel waterjuffers.
Watersnuffel
Een beetje vreemde naam vind ik, maar zo heet ie nu eenmaal. Ik loop nu door het hoge gras en er vliegen continue juffers voor mijn voeten op. Het rare is dat alle blauwe juffers steeds net op de verkeerde plekken gaan zitten, zodat ik ze niet mooi kan fotograferen. De jufferjeugd werkt gelukkig wel mee, want ik kan nog een jonkie vastleggen.
Jong lantaarntje
Het achterlijf van een volwassen mannetje is zwart, op het één na laatste segment na. Die is felblauw. En zo fel gekleurd dat het wel licht lijkt te geven, vandaar zijn naam. De juffers zijn leuk natuurlijk, maar nu wil ook ook een ‘echte’ libel. Dus ik zoek nog even verder.
Dan valt mijn oog op een ander mooi insect. Een vlieg deze keer. Om precies te zijn: een schorpioenvlieg. Dat klinkt gevaarlijker dan het is hoor. Giftig is ie niet, maar de uiteinde van zijn lijfje lijkt op de staart van een schorpioen. Vandaar zijn naam.
Schorpioenvlieg
Toch wel één van de mooiste vliegen die ik ken.
Een eindje verder zie ik weer een schorpioenvlieg. Net als ik wil gaan kijken of ik er een foto van kan maken valt mijn oog op iets anderswat tussen de brandnetels hangt: een grote keizerlibel! Een van de grootste libellen van Nederland. De schorpioenvlieg laat ik natuurlijk voor wat ie is en ik richt me op de libel. Hij zit een beetje lastig, maar een profielfoto kan ik wel maken.
En profil
Wat is de natuur prachtig hè, dat ze zo’n levende machine kan voortbrengen? Daar kunnen de menselijke ingenieurs nog heel wat van leren. Vanuit een andere hoek zie je weer heel andere details.
Rugzijde
Meestal zie je deze soort alleen maar onvermoeibaar heen en weer vliegen. Jagend op vlinders en andere libellen en juffers. Deze is blijkbaar nog niet goed opgewarmd. Toch kiest ook hij het luchtruim, maar tot mijn geluk gaat ie een eindje verder weer zitten. En nu op een veel vrijere plek. Dit buitenkansje laat ik mij niet ontgaan.
Grote keizerlibel
En zo sluit ik deze ochtend heel tevreden af. Na een trage en moeizame start is het toch nog goed gekomen. En eigenlijk is dat altijd wel zo. Want er is genoeg moois te zien als je je ogen goed de kost geeft.
Libellenreservaat Kuinderbos
16 augustus 2012
Omdat ik dit jaar nog steeds geen goede foto’s van libellen heb gemaakt ben ik even op het internet gaan zoeken naar een goede libellenplek. Het blijkt dat er in Flevoland een heus libellenreservaat bestaat. Het Kuinderbos is door de vlinderstichting in 2011 uitgeroepen tot libellenreservaat. Er zijn zijn toen al 45 verschillende soorten waargenomen. Een ideale plek dus om eens naar toe te gaan.
Ik ben weer vroeg aanwezig, maar vandaag geen dauw bij het begin van de dag. Als ik bij de grote plas kom is alles nog rustig. Op een paar slapende eenden na is er nog niets te zien. Ook geen libellen dus. Ik volg een stuk van de wandelroute en kom langs een infopaneel, met daarop alle waargenomen libellen in dit gebied. Een indrukwekkend overzicht., maar na een uur heb ik er nog geen één gezien. Dan komt de zon achter de wolken vandaan en als bij toverslag verschijnen er overal libellen. Bizar! Waar die allemaal gezeten hebben? Joost mag het weten, maar ik kan eindelijk aan de slag.
Mijn eerste ‘slachtoffer’ is een steenrode heidelibel.
Steenrode heidelibel
Nu eens niet van de zijkant gefotografeerd, maar frontaal. Deze soort komt hier in grote getale voor. Als je loopt vliegen ze steeds vlak voor je voeten op. Ze zitten heel vaak op de grond, wat het fotograferen moeilijk maakt.
Ik kom nu ogen te kort: overal vliegen libellen en juffers rond. Het is dus niet voor niets dat dit gebied is uitgeroepen tot reservaat. Ik zie nu een donkere libelle. Ik hou hem in het oog en wacht tot hij een plekje opzoekt. Gelukkig gaat ie op een struikje zitten, zodat het iets makkelijker wordt een mooie achtergrond op mijn foto te krijgen.
Zwarte heidelibel
Een zwarte heidelibel dus en wel een mannetje. Ik vind hem prachtig met dat zwart met groene en gele vlekken. Als hij opvliegt blijf ik hem volgen en daardoor kan ik hem nog eens vastleggen vanuit een andere hoek.
Zwarte heidelibel (2)
Het is een heerlijk gevoel om zulke foto’s te mogen maken en ik geniet ook van alle libellen die rondvliegen. Naast de libellen zie ik ook een aantal juffers. Eéntje gaat even op een heidestruikje zitten en ik grijp mijn kans. Een pantserjuffer, maar ik heb geen idee welke. Navraag op het forum van Vroege Vogels levert de juiste naam op: een gewone pantserjuffer.
Gewone pantserjuffer
Ik begin nu toch wel erg onder de indruk te raken van de soortenrijkdom in dit gebied. En dan struikel ik ook nog eens over een soort die ook hoog op mijn verlanglijstje staat, maar die ik hier niet verwacht had. Geen libelle maar de mooiste spin van Nederland: de wespenspin, ook wel tijgerspin genoemd. Deze spin komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zee gebied, maar heeft de laatste decennia een opmars gemaakt richting het noorden. Tegenwoordig is hij in Nederland in alle provincies waargenomen. Hij maakt zijn web laag bij de grond waar hij altijd met de kop naar beneden in zit. Ik zeg hij, maar moet eigenlijk zeggen zij. Want bijna altijd wordt het vrouwtje gezien. Het mannetje is veel kleiner en niet zo mooi van kleur. Plat op mijn buik, met mijn rugzak als statief maak ik onderstaande foto.
Wespenspin
Een klein succesmomentje voor mezelf!
Ik denk deze dag mooi af te sluiten met dit beeld, maar dan zie ik, op weg naar de auto, nog een zwarte heidelibel. Een vrouwtje deze keer, dus die neem ik nog even mee.
Zwarte heidelibel vrouw
Ik zie na mijn eerste paar shots een vage donkere streep achter de libel door de foto lopen. Dat blijkt een verdorde grasspriet te zijn. Omdat me dat toch stoort loop ik met een grote boog om de libel heen en haal heel voorzichtig de grasspriet weg. Gelukkig blijft ze zitten! Via dezelfde route loop ik terug naar mijn camera. Nu kan ik mijn foto’s maken met een mooie rustige achtergrond. Ik merk dat ik, nu ik wat langer fotografeer, ik meer op zulke details ga letten.
Al met al is het een succesvolle ochtend geworden en ik heb een plek gevonden waar ik zeker nog eens terug zal komen. Bedankt voor het lezen van dit verhaal en ik hoop dat je genoten hebt van het kijken naar mijn foto’s. Ik heb in ieder geval erg genoten van het fotograferen van deze libellen.
Macro in de “Stille Kern”
22 juli 2012
Op deze vroege zondagochtend gaat de reis naar een gebied in het Horsterwold bij Zeewolde: De Stille Kern. Een prachtig gebied met water, bos en velden. Heel afwisselend dus en je mag overal rondstruinen. Ik heb afgesproken met een collega fotograaf die het gebied goed kent. Via internet kennen we elkaar, maar persoonlijk hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ben benieuwd hoe mij dat bevalt, want ik ga er tot nu toe altijd alleen op uit.
Ik kies er vandaag bewust voor macrofoto’s te gaan maken. Ik hoop dan ook op veel libellen en vlinders, het liefst nog nat van de dauw. Als we het gebied in gaan is het inderdaad nog een beetje mistig en zijn de planten bedauwd. Nu op zoek naar de beestjes. Het eerste model die zich beschikbaar stelt is een rups van de sint-jacobsvlinder.
Rups sint-jacobsvlinder
En inderdaad nog onder de dauwdruppels zoals gehoopt.
Vlak bij zien we dan een langpootmug hangen. Toch makkelijk als je met z’n tweeën bent. Vier ogen zien meer dan twee. Dit diertje zit nog meer onder de dauw en lijkt wel te kunnen verdrinken in al dat water.
Langpootmug
Al met al een mooi resultaat zo in het begin. Het bevalt me nu al om een keer niet alleen op pad te zijn. Je ziet samen meer en het is ook nog gezellig. En je kunt nog wat van elkaar opsteken. Ondanks dat hebben we nog geen libelle of vlinder gezien. Maar ook andere beestjes zijn leuk hoor. Deze twee soldaatjes trekken zich weinig aan van al dat water en gaan rustig verder met waar ze goed in zijn. Een goede manier om de dag te beginnen toch ;-).
Ochtendrituelen
We lopen nu langs het water te speuren naar libellen: nog steeds niet te zien! Wel zien we familie zwaan wakker worden. Boven het water hangt nog steeds een nevel en dat geeft een mooie sfeer. Ik vervang dus toch maar even mijn macrolens voor de tele om dit tafereeltje vast te kunnen leggen. Ook met een telelens kun je mooie overzichtsfoto’s maken. Je trekt alles wat in elkaar zodat je meer details in een foto kunt laten zien. De truc is om er toch nog wat diepte in te behouden.
Zwanenmeer
Heerlijk toch om ’s morgens vroeg je nest uit te komen en zulke momenten mee te mogen maken?
Maar we zijn hier om macrofoto’s te maken, dus verdwijnt de telelens weer in de tas en wordt het macro-objectief weer gemonteerd. De zon wint nu snel aan kracht en de dauw verdwijnt net zo snel. Steeds meer horen we gezoem van insecten om ons heen. Dit kleine vliegje zat nog wel even stil.
Strontvliegje
Hij wast nog even zijn handjes voor het eten.
Helaas is nu de kans op bedauwde libellen wel verkeken. Ik heb er nog niet één gezien. We lopen door naar een andere plek. Daar is weide met een klein meertje en misschien hebben we daar meer geluk. Als we op de bloemenweide aan komen zijn we gelijk omringt door talloze vliegende juffers. Het is ongelofelijk. Zo zie je er geen één en een paar honderd meter verder stikt het er van. Maar omdat ze nu allemaal opgedroogd zijn is het wel lastig om ze te fotograferen. Ze moeten maar net goed gaan zitten en niet opvliegen als je ze benaderd. Deze zwervende pantserjuffer snapt in ieder geval wat de bedoeling is.
Zwervende pantserjuffer
Naast de juffers vliegen er ook nog een paar libellen rond. De begroeiing is jammer genoeg erg laag, waardoor het moeilijk is om ze mooi vast te leggen. Zo tussen het gras krijg je vaak hele drukke foto’s, waarbij het beestje een beetje in het niet valt. Toch lukt het me om een juffertje zo te fotograferen dat er een mooi beeld ontstaat. Genomen met tegenlicht en met mijn fototas als statief om een laag standpunt te krijgen.
Juffertje in het groen
Nu eens niet heel close in beeld, maar dit heeft ook wel wat vind ik.
Behalve de juffers en libellen laten zich nu ook de vlinders zien. Vooral van de bruine zandoogjes zijn er veel. Deze soort gaat alleen vaak op de grond zitten en niet op een leuk bloemetje. Gelukkig is er vaak wel een exemplaar die zich niet houdt aan deze ‘regel’ en de uitzondering daarop is.
Bruin zandoogje
Deze foto is trouwens weer genomen met de telelens. Vooral bij vlinders gebruik ik die vaak, omdat je er dan niet zo dicht op hoeft. En vlinders zijn, is mijn ervaring, erg schrikachtig en moeilijk te benaderen met een macrolens.
Hebben we op de valreep toch nog een vlinder te pakken. De ochtend loopt nu teneinde en het is tijd om weer op huis aan te gaan. Het is prachtig macro-ochtend geworden en een leuke kennismaking met een collega fotograaf. Het is dan ook zeker voor herhaling vatbaar om niet alleen op pad te gaan, maar samen met anderen.
Jan van den Boschpad
1 juli 2012
Het Jan van den Boschpad is een fietspad langs de Oostvaardersplassen aan de Almeerse kant. Dit vier kilometer lange pad is bekend onder de vogelaars als een prachtige vogelkijk-boulevard. Vooral in de winter is er veel te zien, ook edelherten komen dan mooi in het zicht. Omdat het vlak bij mijn huis is kom ik er regelmatig. Nu had ik dit weekend bereikbaarheidsdienst, en dus kon ik niet ver weg. Dus maar even twee keer kort naar dit pad gegaan om te kijken wat er te beleven viel.
Het is weer een afwisselend verhaal geworden, met macro, vogels en een bijzondere ontmoeting.
Ik heb dit jaar nog heel weinig libellen en vlinders gezien. Heeft het misschien te maken met het koude, natte voorjaar? Of de late vorstperiode in de winter? Ik zou het niet weten, maar feit is dat er weinig vlinders en libellen te zien zijn. Erg jammer, want ze zijn zo’n mooi onderwerp in de macrofotografie. Dit weekend heb ik heb ik bij één van de kleine plasjes langs het wandelpad voor het eerst parende juffers gezien.
Parende juffers
Het gaat in dit geval om de meest voorkomende juffer in Nederland: het lantaarntje. Het blauwe mannetje zit boven en houdt het vrouwtje vast in haar nek met twee tangen aan zijn achterlijf. Het vrouwtje buigt haar achterlijf naar voren en maakt contact net achter het borststuk van het mannetje. Hier vind de overdracht plaats van de zaadpakketjes. Zo ontstaat het zogenaamde “paringswiel”. Ik kon dit paartje ook nog op een andere plek vastleggen.
Paringswiel
Naast dit stelletje vlogen er ook nog een paar “losse” mannetjes rond. Eén daarvan zat op een plek, waardoor ik eens een andere hoek kon uitproberen. Ik vind het zelf wel heel leuk uitpakken.
Close-up
Het heeft lang geduurd dit jaar, maar nu heb ik toch wel een paar hele leuke foto’s van juffers. Omdat ik nu de smaak te pakken heb, duik ik nog verder het gras in. Geen libellen meer gevonden, maar wel deze roofvlieg met prooi.
Roofvlieg met prooi
Ik vind het leuk hoe die net over het grassprietje heen kijkt.
De tweede keer dat ik dit weekend bij de Oostvaardersplassen ben, zijn er helemaal geen libellen te bekennen. Dus blijft mijn macrolens in de tas en komt de tele tevoorschijn. Als ik zo aan het wandelen ben, sta ik plotseling oog in oog met een vos. Vossen zie je hier regelmatig, maar dan zitten ze eigenlijk altijd aan de andere kant van het water. Ik weet niet wie het ergste schrikt, maar een paar tellen kijken we elkaar aan. Dan kiest hij of zij het hazenpad. Gelukkig kon ik nog net een paar foto’s nemen. Geen topfoto’s, mede omdat het felle zonlicht direct op hem valt en een beetje van achteren komt. En in zo’n geval is het klikken en achteraf kijken hoe het eruit komt.
OVP-vos
Maar wel een prachtige ontmoeting! Hier kan ik wel weer even op teren.
Ik noemde eerder het fietspad hier een vogelkijk-boulevard, maar dat valt vandaag een beetje tegen. Veel meer dan de vele grauwe ganzen is er niet te zien. Wat je wel veel hoort zijn de rietzangers. Maar nu het riet groen en dicht is zijn die bijna niet te waar te nemen. ze blijven ook meestal onder in het riet. Onderstaande foto geeft een mooi overzicht van het gebied met de rietkragen.
OVP bij Jan van den Boschpad
Maar na de vos had ik nog een tweede mazzeltje vandaag: één rietzanger was wat meer exhibitionistisch ingesteld en liet zich mooi zien tijdens zijn zangpartijen.
Rietzanger
Ook op een ander plekje zat hij weer mooi vrij. Iets verder weg, maar met een geheel andere achtergrond. Leuk voorbeeld van hoe de achtergrond en niet het onderwerp, de sfeer van de foto bepaald.
Acrocephalus schoenobaenus
Best wel een ingewikkelde latijnse naam voor zo’n klein eenvoudig vogeltje 🙂 . De tweede foto heeft trouwens mijn persoonlijke voorkeur. Ben benieuwd wat jullie vinden.
Ik heb nu nog een primeur voor jullie: mijn eerste filmpje in een blog. Ik heb deze zanger dus ook met mijn fotocamera gefilmd. Vind het zelf wel een leuke afwisseling met de foto’s en ik denk dat ik vaker filmpjes hier zal laten zien. Geeft toch weer een heel ander beeld en ervaring dan een foto.
Met deze uitsmijter komt er weer een eind aan dit natuuravontuur. De parende juffers en de ontmoeting met mijn naamgenoot zijn voor mij deze keer de hoogtepunten. Ik dank jullie weer voor de aandacht.
Avondrondje
23 augustus 2011
Deze avond ben ik even kort naar de lepelaarplassen geweest. Er zit daar een zeearend en natuurlijk mijn favoriet: de ijsvogel. Gelukkig scheen eindelijk de zon weer eens. Lopend vanaf de parkeerplaats bij het gemaal ‘De Blocq van Kuffeler’ aan de oostvaardersdijk, zag ik een gaai op het fietspad zitten. Dit is één van de soorten die hoog op mijn lijstje staan om nog eens te fotograferen. Maar degene die ik tot nu toe tegenkwam waren redelijk schuw en vlogen altijd snel weg. Deze was echter wat meer bereid om mee te werken en ging even tussen de takken van de bomen zitten. Daarvan kon ik deze foto maken:
Gaai
Poetsende ijsvogel
Aangekomen bij de hut hoorde ik de aanwezige camera’s als geweersalvo’s te keer gaan. Een ijsvogel zat op één van de takken voor de hut. Snel mijn camera van het statief gehaald en ook ik kon beginnen met schieten. Het vogeltje bleef rustig onder al dat geweld en bleef wel ongeveer 20 minuten op verschillende plekken voor de hut zitten. Een paar leuke plaatjes kunnen maken.
Tijdens die 20 minuten was er één moment die ik niet snel meer zal vergeten. Vlak langs de ijsvogel vloog een juffer voorbij. De ijsvogel kijk een beetje verstoord op, maar deed geen poging het insect te pakken te krijgen. Met mijn camera op de all servo mode, wat bij mijn Nikon D40 3 foto’s snel achter elkaar betekent, heb ik dit moment in één foto vast kunnen leggen. Je kunt begrijpen dat ik daar héél erg blij mee ben. Zo’n foto maak je maar één keer in je leven!
Uniek moment
Jonge waterhoentjes
Uiteindelijk vloog de ijsvogel weg en was het feest afgelopen. Ook de zon was nu weer achter de wolken verdwenen waardoor het licht een stuk minder werd. Toch heb ik nog deze jonge waterhoentjes vast kunnen leggen, die met z’n tweeën zonder oudervogels rondzwommen. Af en toe klommen ze op de takken, wat wel een mooie compositie opleverde.
En de zeearend zullen jullie denken. Ook die was aanwezig, maar zat erg ver weg. Of je moet, zoals één van de ander fotografen in de hut, een 500mm lens hebben met een 2.0 converter. Ja, dan kan ik het ook! Natuurlijk heb ik wel een foto gemaakt, maar het is eigenlijk gewoon te ver weg. Maar ik zal hem toch hier even laten zien. Misschien zal ik ooit ook eens zo’n grote toeter bezitten en een mooie close-up kunnen maken van deze fantastische vogel.
Zeearend
Omdat het licht nu echt te slecht was ben ik weer naar huis gegaan. Het was kort maar krachtig en het ijsvogel – juffer moment neemt niemand me meer af!
Libellen, juffers en vlinders
23 juli 2011
Net als vorige week ben ik naar het Horsterwold geweest. Het was vanochtend best wel goed weer en omdat ik vorige keer niet mijn geplande route kon lopen, nu een nieuwe poging. Misschien kom ik de groep lepelaars weer tegen en kan ik nu wel dichterbij komen. In het begin is het niet echt spannend. Niet veel bijzonders te zien, of het moet de uitbundig bloeiende jacobskruiskruid zijn. Die kleuren het landschap geel.
de stille kern
Geen lepelaar te zien en andere vogels laten zich wel horen, maar niet zien. Alleen twee jonge reigers vliegen schreeuwend weg als ze me horen aankomen. Door alle bloemen vliegen er wel veel vlinders rond. De eerste die ik tegenkom zijn de bruine zandoogjes. Deze vlinders zijn lastig te fotograferen omdat ze vaak op de grond of laag in het gras gaan zitten. Op de foto zetten lukt wel, maar een mooie compositie maken is onmogelijk. Gelukkig tref ik er ook een paar die wel op een bloemetje gaan zitten.
bruin zandoogje
Daar ben je toch al snel weer een kwartiertje mee bezig voordat je scherpte, compositie en de juiste achtergrond hebt waar ik tevreden over ben.
steenrode heidelibel
Inmiddels ben ik verder het gebied ingetrokken. Gelukkig zijn de muggen niet zo actief als vorige week. Dan tref ik de eerste libel van vandaag aan: een steenrode heidelibel. Het vrouwtje van deze soort is geel en het mannetje is rood. Ik kan redelijk dichtbij komen om een mooie close-up te maken
jonge watersnuffel (man)
Dan kom ik in “butterfly heaven”. Een prachtige bloemenweide met kamille, klaver, distel , jacobskruiskruid en nog meer bloemen waar ik de naam niet van weet. Ik zie zo een stuk of tien soorten vlinders rondfladderen.
"butterfly heaven"
Eén van de vele vlinders was dit landkaartje. Volgens vlindernet.nl heeft deze vlinder een voorkeur voor witte schermbloemigen. Deze foto bevestigd dat.
landkaartje
De rest van de vlinderfoto’s staan op de macro-pagina. Na nogmaals een steenrode heidelibel te hebben gespot kom ik nog een juffer tegen die ik nog niet kende. Een prachtige groene juffer met een mooi metalic achtige glans. Het blijkt een zwervende pantserjuffer te zijn. (met dank aan het forum van vroegevogels.nl).
zwervende pantserjuffer
Al met al was het een prachtige wandeling. De lepelaars ben ik inmiddels helemaal vergeten. Alle andere foto’s van deze dag staan op de macro-pagina.
Macro-dagje
26 juni 2011
Vandaag naar de ooievaar- en reigerplas geweest om foto’s te maken. Deze liggen vlak naast de A6 en zijn ooit ontstaan door zandwinning voor de snelweg. Op dit moment is het gebied in beheer door het Flevo Landschap en een mooi stukje natuur. Natuurlijk ging ik om mooie foto’s te maken van vogels, maar die wilden niet echt meewerken vandaag.
Daarom mijn telelens vervangen door de macrolens en een heerlijk ochtendje macro-fotografie beleefd. Juffers, vlinders en tientallen vliegensoorten waren in grote getale aanwezig.
lantaarntje
Het is toch wel een mooie tak van fotografie. De uitdaging zit hem in het benaderen van de insecten en het maken van een mooie compositie. Dat valt nog niet mee, want er zit altijd wel een gras-sprietje of takje in de weg.
Naast de juffers ben ik een hele tijd bezig geweest met lieveheersbeestjes, ook al zo’n geliefd insect, maar net als de juffer, een echte rover. Voor mijzelf is deze foto van het lieveheersbeestje die mooiste van de dag.
vanuit de diepte
Toch ben ik de vogels niet helemaal vergeten. Vlakbij het wegrestaurant aan de A6 was een groepje boerenzwaluwen bezig met het verzamelen van modder voor hun nesten. Een mooi gezicht en alweer een heerlijke natuurbeleving.
met je snavel vol modder
Zand schuurt de maag zullen ze wel gedacht hebben. Maar toch dacht ik: zij liever dan ik. Al met al toch weer een half uurtje bezig geweest met het observeren en fotograferen van dit moment.
Op weg naar de auto toch weer de macrolens gemonteerd en me nog even gericht op vlinders. De mooiste vond ik de gehakkelde aurelia. Die heb ik nog niet vaak gezien en, tot nu toe, nog nooit op de foto gezet.
gehakkelde aurelia
Toen liep de wekelijkse fototocht weer ten einde, maar ik kon met een voldaan gevoel weer op huis aan. Weer heerlijk in de natuur geweest en mooie foto’s kunnen maken. En lekker weer. Dan heeft een mens toch niets meer te wensen?
Zie voor meer foto’s de verschillende foto pagina’s
René Vos natuurfotografie 