Weidebeekjuffers
1 juni 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ze stonden al een tijd op mijn bucketlist: de weidebeekjuffers. Eén van de mooiste juffersoorten van Nederland, maar helaas niet alom vertegenwoordigd. Ik had ze tot nu toe dus ook nog nooit gezien. Toen ik deze week dan ook op facebook prachtige foto’s voorbij zag komen uitte ik niet alleen mijn bewondering voor de fotografe, maar ook dat ik ze nog niet was tegengekomen. Bijna direct kreeg ik een persoonlijke berichtje waarin stond waar ze deze prachtige insecten gezien had. Hoe aardig is dat!
Dus heb ik maar gelijk besloten dit weekend er op uit te trekken om de weidebeekjuffer op de gevoelige plaat vast te leggen. De plek is midden in een woonwijk in een park langs een riviertje. Voor mij niet een alledaagse omgeving om te fotograferen zo in de stad. In het begin voelde ik mij ook wat onwennig. Maar ik was er vroeg, dus het was nog erg rustig.
Ik speur de rietkraag langs de oever af en het duurt niet lang voordat ik twee mannetjes zie zitten. Wel op lastige plekken en ik ben dan ook nog niet tevreden over de foto’s die het oplevert. Ik zoek dus verder naar een exemplaar wat iets gunstiger zit. En na een half uurtje zie ik ééntje mooi vrij zitten.
Weidebeekjuffer man
Wat een prachtig diertje! Met stip op één in de lijst met mooiste juffersoorten. De zwervende pantserjuffer is van zijn troon gestoten. Nu ik het mannetje te pakken heb is het natuurlijk zoeken naar de vrouwtjes. Die zijn iets lastiger te zien tussen het groene riet, omdat ze groener zijn en niet die donkere vlek op de vleugels hebben. Maar gelukkig zijn er genoeg hier, dus al snel zie ik één zitten. Maar blijkbaar vinden ook zij het riet een heerlijke plek. Het blijft lastig om tussen het riet door een gaatje te vinden en dan ook nog een mooie compositie te maken met een goede achtergrond. Maar uiteindelijk lukt het!
Weidebeekjuffer vrouw
Missie volbracht!
Het leuke is dat nu het creatieve proces gaat beginnen. Ik heb ze mooi kunnen fotograferen, maar dan wil ik er ook een creatieve draai aan geven. En dat is vaak een hele zoektocht en soms ook wel wat frustrerend als het niet lukt zoals het in mijn hoofd zit. Het blijft natuurlijk natuurfotografie en je bent ook afhankelijk van wat de beestjes doen of waar ze zitten. En van je eigen inspiratie natuurlijk.
Ik zie een juffer zitten met op de achtergrond een gele lis. Ik kijk of ik daar wat mee kan.
Gele lis
Wel aardig en je ziet wat meer details dan op de eerste foto’s. Maar creatief? Nog niet echt vind ik. Ik heb trouwens deze foto ingeflitst. Ik moest tegen de zon in fotograferen en ik heb de interne flitser van mijn camera gebruikt. Om het flitslicht wat te verzachten hou ik een dubbelgevouwen tissue voor de flitser. Dat is dan misschien wel weer creatief.
Bij de vorige foto ben ik er wat dichter op gekropen, maar dat kan natuurlijk nog wat verder. Bij een juffer die mij frontaal aankijkt vanaf een blad probeer ik zo dicht als mogelijk te benaderen. Gelukkig is het nog vroeg en moeten ze nog opwarmen voordat ze weg kunnen vliegen. Het levert dit portret op.
face-to-face
Het wordt nu snel warmer en hoe langer hoe meer van deze juffers komen tevoorschijn. Samen met de bewoners van de wijk trouwens. Dat levert dan zo af en toe een leuk praatje op. En allemaal zijn ze nieuwsgierig wat ik nu aan het fotograferen ben. Grappig om te merken dat sommigen nog nooit deze prachtige beestjes hebben opgemerkt, terwijl ze er dagelijks hun hondje uitlaten. Ergens ook wel triest. Eén van de taken die we als natuurfotografen hebben is om de mensen kennis te laten maken met al het moois om hen heen. Vandaag kan ik dat een aantal keren in praktijk brengen. De reacties zijn eigenlijk altijd positief, dus het is nog leuk ook!
Na dit intermezzo ga ik verder met het creatieve proces. Maar alweer wordt dat onderbroken. Mijn oog valt op een grote libel, die rustig aan een grasspriet hangt te drogen. Het is best een grote, volgens mij de keizerlibel. Zo’n buitenkansje laat ik natuurlijk niet lopen.
Grote keizerlibel
Hoewel de weidebeekjuffers het doel van vandaag zijn, ben ik toch ook erg blij met deze foto.
Omdat het nu lekker is opgewarmd vliegen er steeds meer juffers in het rond. Ze zijn ook niet meer zo dicht te benaderen. Ik vervang mijn macrolens dan ook door een telelens. Dan kan ik van een grotere afstand mijn foto’s maken. En het levert ook andere foto’s op. Door op afstand te blijven zie ik meer het totaalplaatje en kan dat meenemen in de foto. Zoals de lijnen van het riet in onderstaande foto.
In het riet
Dit is al niet zo standaard meer. We gaan de goede kant op!
Ik laat het riet nu voor wat het is en verleg mijn focus naar het gras wat voor het riet langs loopt. De oever wordt ecologisch beheerd, dus er zijn genoeg bloemen en kruiden waar de juffers kunnen gaan zitten. Ik zie massa’s kleine blauwe juffers zoals het lantaarntje en de watersnuffel. Maar de weidebeekjuffers zitten maar erg weinig in het gras. Het riet is hun thuis. Toch zie ik ééntje die speciaal voor mij even op een grashalm landt. Het geeft gelijk een heel ander beeld.
In het gras
Kijk, dit komt aardig in de richting van wat ik in mijn hoofd heb. Grappig dat het, noodgedwongen, wisselen van lens het duwtje in de goede richting gaf.
Ik blijf het gras afspeuren, want ik wil graag nog een vrouwtje vastleggen tussen de halmen. Dat lukt helaas niet. Wel zie ik nog een mannetje op een leuk plekje zitten. Op een grasspriet die gebogen is gaat ie precies op de top zitten. Ook de achtergrond werkt mee.
Op de top
Ik vind zelf de gebogen lijn van het gras erg mooi.
Zo komt er een eind aan deze prachtige ochtend. Ik heb genoten en zal hier vast nog wel eens terug komen.
Natuurpark Lelystad
7 en 18 juli 2013
In mijn vorige blog liet ik jullie al de ooievaars zien van het Natuurpark Lelystad. Maar dat is natuurlijk niet het enige wat er te zien is. Er is zelfs zo veel dat ik er nog een dagje heb rondgewandeld. De foto’s in dit blog zijn dus van twee verschillende dagen.
De eerste dag begint in ieder geval goed. De zomerzon is volop aanwezig en laat zijn stralen vallen door het bladerdak.
Goedemorgen
Een mooi begin van de dag dacht ik zo.
Als ik bij de Pater-Davidsherten aankom valt deze heer meteen op. Met zijn gewei vol gras en onkruid loopt ie rond te paraderen. Misschien al het begin van de bronst? Hij was niet per ongeluk met zijn gewei vast komen te zitten in de begroeiing. want ik zag hem met zijn kop door het hoge gras vegen. Het gras vloog in het rond.
Hert met pruik
Toen hij dichter bij kwam kon ik dit prachtige portret maken.
Commando
Ik denk dat hij auditie doet voor de nieuwste Rambo-film 😉
Dit hert was in het wild uitgestorven en op een gegeven moment waren er in gevangenschap nog 16 dieren over. Door fokprogramma’s, o.a. hier in Lelystad, is de soort gered en inmiddels ook weer in het wild uitgezet. Het hert komt aan zijn naam door de Franse missionaris en natuuronderzoeker pater Armand David, die het dier ontdekte in China. Het is een moerasbewoner en houdt erg van water en kan goed zwemmen.
Hierna loop ik naar het edelherten gebied. Helaas zie ik geen enkel hert. Het gebied is dan ook aardig groot en de garantie dat je de dieren ziet is er niet. Een heel verschil dus met een dierentuin, waar alles is ingesteld om de mensen de dieren te laten zien. Hier is uitgegaan van het dier en de ruimte die hij nodig heeft. Ja, en soms zie je ze dan dus niet. Maar niet getreurd, want ook een doodgewone huismus kan een mooie foto opleveren.
Grasmus?
De mussen zijn ook aanwezig als ik aan het eind van de ochtend een kopje cappuccino drink op het terras. Maar op de voorstelling die ik toen kreeg had ik niet gerekend.
18+
En dat gewoon op de balustrade langs het terras! Het moet niet gekker worden! Ik kreeg ze er nog net op, zo dichtbij zaten ze. En zo eindigt mijn eerste dag in het natuurpark met een hoogtepunt.
Op dag numero 2 richt ik mij wat meer op het kleine beestenspul. En al snel kom ik de eerste vlinder tegen. Het is een geaderd witje.
Klein geaderd witje
Rusteloos fladderend van distel naar distel verzameld hij zijn nectar. Gelukkig bleef hij net lang genoeg zitten voor bovenstaande foto.
Een meter van het koolwitje vandaan zie ik opeens een andere vlinder zitten. Veel rustiger en daardoor heb ik hem eerst ook niet gezien. Maar als hij zijn vleugels spreidt is ie, met zijn oranje kleur, bijna niet te missen.
Gehakkelde aurelia
Misschien wel de mooiste vlinder die ik tot nu toe heb gefotografeerd! En dus eindelijk een dag waarop ik veel vlinders zie. De laatste twee jaren was mijn vlinderoogst erg mager.
Vol goede moed loop ik verder, ondertussen speurend tussen het struikgewas en de bloemen. Maar ik zie verder niets interessants meer, of het zit op een ongelukkige c.q. onbereikbare plek. Ik besluit dat het tijd is voor een kleine pauze en ga zitten op een bankje. Dit deel van het park is erg rustig en ik geniet van de stilte aan de waterkant. Vlak boven het water scheert een blauwe libel heen en weer. Na een korte vlucht gaat hij steeds even aan de kant op het zand zitten. Het is een gewone oeverlibel.
Omdat ie steeds op hetzelfde plekje gaat zitten kan ik mooi mijn positie innemen als hij weer vertrekt voor een vluchtje. Plat op de buik lig ik te wachten tot hij terug komt. Het zal wel humor zijn als hij net nu ergens anders gaat zitten. Gelukkig doet hij dat niet. Sterker nog: hij kiest juist een fantastisch plekje uit! Niet op het zand, maar op een klein stokje.
Gewone oeverlibel
Soms moet je net even die mazzel hebben. Het is trouwens een mannetje. De vrouwtjes van de gewone oeverlibelle zijn namelijk geel. Om het makkelijk te maken zijn de mannetjes ook geel als ze net zijn uitgevlogen. Later krijgen ze de blauwe kleur.
Blij met deze foto ga ik weer op pad. Zoekend naar het volgende beestje. En die is makkelijk te vinden, want hij fladdert over het pad naar mij toe. Het moeilijkste is nog het geduld op te brengen tot hij gaat zitten. Het is een bruin zandoogje. Een veel voorkomende soort, maar lastig te fotograferen. Meestal zit hij tussen het lage gras. Maar vandaag werken ze allemaal goed mee.
Bruin zandoogje
Ik heb nu wel wat last van het harde licht door de felle zon, maar dat is dan jammer. Ik ben al lang blij dat het zulk lekker weer is.
Ondertussen ben ik weer terug bij de ingang van het park, waar een kleine vijver is aangelegd. Boven het water zie ik een grote keizerlibel heen en weer vliegen. Zo af en toe landt ze even op de vijverbegroeiing in het water en steekt haar achterlijf in het water: ze is bezig eitjes af te zetten! Dat vraagt natuurlijk om een foto, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze vliegt razendsnel heen en weer en land steeds voor een korte tijd. En meestal aan de verkeerde kant van de vijver natuurlijk. Uiteindelijk lukt het dan toch, wel met een berg tegenlicht, om dit mooie moment te fotograferen.
Ei afzetting
En met deze plaat neem ik afscheid van het natuurpark. Het waren twee leuke bezoekjes en heel afwisselend. Ik hoop dat ik jullie wat beter heb laten kennismaken met dit prachtige park. Echt een aanrader!
Allemaal beestjes
30 juni 2013
Op facebook en fotoblogs vliegen de vlinders en libellen me om de oren. Maar zelf zie ik ze gewoon heel weinig. Tijd voor actie!! Ik ga vandaag op jacht naar onze gevleugelde insectenvrienden. Dus ik pak mijn spullen en ga vol enthousiasme op pad.
Op de één of andere manier kom ik heel weinig vlinders en libellen tegen. Het zal wel aan mij liggen, maar een plas met tientallen rondvliegend libellen ben ik nog niet tegen gekomen. En dat terwijl ze er wel zijn als ik mijn collega fotografen mag geloven. Ook nu is de start niet veelbelovend. Na een uurtje heb ik nog geen insect gezien! Niet dat ik me verveel hoor. Ik kom een kudde konikpaarden tegen en zie voor het eerst in mijn leven een zomertortel. Een vogel waar het erg slecht mee gaat. Onder andere door verlies van het juiste leefgebied en door jacht op de trek naar Afrika.
Ik wandel nog eens een half uurtje en dan vind ik het genoeg. Als de mooie modellen niet zo makkelijk naar je toekomen moet je er voor werken. Ik spreek me zelf dus streng toe: “Aan de slag man! Fotografeer gewoon het eerste beestje wat je ziet!” En dat eerste beestje is een grasmot. Lekker dan. Ze zitten altijd laag in het gras, dat wordt dus plat op mijn buik.
Grasmotje
Kijk het begin is er! Ik vind het eigenlijk best leuke beestjes. Ze hebben zo’n grappig oogje.
Nu de kop eraf is, is de spirit weer terug. Ik loop nu door een veld met veel distels. Op de bloemen zitten vooral hommels. Ook die moeten er dus aan geloven. Best nog lastig op ze te fotograferen, want ze zijn continue in beweging. op zoek naar nectar. Deze kwam net vanaf de achterkant de bloem opgeklommen.
Hommel
Een hommel doet me altijd een beetje denken aan zo’n iets te dikke, gezellige oom, die altijd alles goed vind.
Ondertussen heb ik al een eind gelopen als ik op een soort van open plek kom. En ineens wemelt het van juffers. Bizar! In het afgelopen anderhalf uur heb ik er geen één gezien en nu zie ik ze overal. Ik moet zelfs even nadenken welke ik zal vastleggen. Mijn keuze valt op deze prachtige metaalgroene juffer.
Zwervende pantserjuffer
Ik vind dit een hele mooie soort, vooral als het zonlicht er op valt. Dan glanzen ze echt.
Het volgende slachtoffer is een nog niet uitgekleurde juffer. Uiteindelijk zal die blauw worden. Zoals zoveel waterjuffers.
Watersnuffel
Een beetje vreemde naam vind ik, maar zo heet ie nu eenmaal. Ik loop nu door het hoge gras en er vliegen continue juffers voor mijn voeten op. Het rare is dat alle blauwe juffers steeds net op de verkeerde plekken gaan zitten, zodat ik ze niet mooi kan fotograferen. De jufferjeugd werkt gelukkig wel mee, want ik kan nog een jonkie vastleggen.
Jong lantaarntje
Het achterlijf van een volwassen mannetje is zwart, op het één na laatste segment na. Die is felblauw. En zo fel gekleurd dat het wel licht lijkt te geven, vandaar zijn naam. De juffers zijn leuk natuurlijk, maar nu wil ook ook een ‘echte’ libel. Dus ik zoek nog even verder.
Dan valt mijn oog op een ander mooi insect. Een vlieg deze keer. Om precies te zijn: een schorpioenvlieg. Dat klinkt gevaarlijker dan het is hoor. Giftig is ie niet, maar de uiteinde van zijn lijfje lijkt op de staart van een schorpioen. Vandaar zijn naam.
Schorpioenvlieg
Toch wel één van de mooiste vliegen die ik ken.
Een eindje verder zie ik weer een schorpioenvlieg. Net als ik wil gaan kijken of ik er een foto van kan maken valt mijn oog op iets anderswat tussen de brandnetels hangt: een grote keizerlibel! Een van de grootste libellen van Nederland. De schorpioenvlieg laat ik natuurlijk voor wat ie is en ik richt me op de libel. Hij zit een beetje lastig, maar een profielfoto kan ik wel maken.
En profil
Wat is de natuur prachtig hè, dat ze zo’n levende machine kan voortbrengen? Daar kunnen de menselijke ingenieurs nog heel wat van leren. Vanuit een andere hoek zie je weer heel andere details.
Rugzijde
Meestal zie je deze soort alleen maar onvermoeibaar heen en weer vliegen. Jagend op vlinders en andere libellen en juffers. Deze is blijkbaar nog niet goed opgewarmd. Toch kiest ook hij het luchtruim, maar tot mijn geluk gaat ie een eindje verder weer zitten. En nu op een veel vrijere plek. Dit buitenkansje laat ik mij niet ontgaan.
Grote keizerlibel
En zo sluit ik deze ochtend heel tevreden af. Na een trage en moeizame start is het toch nog goed gekomen. En eigenlijk is dat altijd wel zo. Want er is genoeg moois te zien als je je ogen goed de kost geeft.
René Vos natuurfotografie 