Eifelvlinders
11 november 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De herfst loopt al weer langzaam naar het einde en heel voorzichtig begint de winter aan de horizon te verschijnen. En ik? Ik ben een blog aan het schrijven over de foto’s die ik gemaakt heb tijdens onze zomervakantie in de Eifel. Ja, ik lig een ‘beetje’ achter. Heb er zelfs aan gedacht om te stoppen, maar ik ga toch proberen de boel weer op te pakken. Te beginnen dus in het mooie Duitsland.
De Eifel staat bekend bij natuurfotografen om zijn vlinderrijkdom. Dus had ik mijn camera en macrolens ingepakt toen we afgelopen zomer voor twee weken een huisje hadden gehuurd in Schönecken. Een dorpje iets ten noorden van Bitburg. Nu was het weer niet altijd optimaal, dus viel het met het aantal soorten wel wat tegen, maar ik heb genoeg om jullie te laten zien.
Dit is een klaverblauwtje. Later deed ze speciaal voor mij ook nog even de vleugeltjes open, zodat ik haar mooie kleuren kon bewonderen.
Op dezelfde ochtend kwam ik ook nog een bejaard vlindertje tegen. Afgevlogen noemen ze een vlinder waarvan de vleugels de sporen laten zien van het bijna voltooide leven. Maar voor mij net zo mooi als een vers exemplaar.
Het is een bruine vuurvlinder. Toen het zonlicht wat feller werd kon ik deze mooie tegenlichtopname maken.
Op een andere ochtend kwam ik een vlindertje tegen die ik ook in Nederland regelmatig zie: het icarusblauwtje. Ik had al een paar uur rondgelopen zonder veel gezien te hebben. En net toen ik eraan dacht om weer naar het huisje te gaan kwam ik deze schoonheid tegen.
Niet een heel bijzondere soort, maar dat maakt mij niets uit. Het is een prachtig vlindertje en hij werkte prima mee.
Ook vlak bij het huisje was genoeg te zien. Op een veldje bij de ingang van het parkje fladderden ook allerlei vlinders rond. Zoals dit hooibeestje.
En ook dit koevinkje deed zich tegoed aan de nectar van de bloemen in het veld.
Ik sluit dit vakantieverslag niet af met een vlinder, maar met een ander prachtig insect. Tegenover ons huisje lag een klein vijvertje. Boven het water vloog steeds een prachtige libel, op jacht naar wat eetbaars. Na een tijdje gekeken te hebben ontdekte ik dat ie steeds dezelfde route aflegde. Dit was mijn kans om een keer een vliegende libel vast te leggen. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk! Na talloze mislukte pogingen kan ik dan toch een scherpe foto maken. Ik ben er erg blij mee!
Het is trouwens een blauwe glazenmaker.
En zo heb ik eindelijk de zomer afgesloten en kan ik gaan denken aan een herfstblog. Niet dat ik heel veel gefotografeerd heb, maar genoeg voor een blogje denk ik. Ook ga ik proberen weer te reageren op blogs van anderen. Door omstandigheden zat dat er niet in de afgelopen tijd, maar vanaf nu ga ik dat ook weer oppakken.
Ik wens een ieder veel natuurplezier de komende tijd!
Twee ochtenden in de AWD
24 juli 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Normaal gesproken zijn de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD) net even te ver om op mijn foto-ochtendjes te bezoeken. Maar nu het hoogzomer is begint de dag al om half 6. Dus dan loont het toch de moeite om er heen te gaan. Dus plan ik twee ochtendjes AWD in juli. Heb ik nog wensen? Natuurlijk! Ik zou graag eens zandhagedissen vastleggen en het is de tijd van de jonge damherten. En het is al weer een hele tijd geleden dat ik de vosjes van de AWD heb gezien. Vol goede moed begin ik mijn eerste wandeling vanaf ingang Panneland.
Al snel kom ik groepjes damherten tegen, met daarbij een aantal jonkies. Ik merk dat ze een stuk alerter en schuwer zijn nu ze jongen hebben. Ze zijn niet zo makkelijk te benaderen als anders. Toch kan ik vanaf een duintop dit spelende stel fotograferen.
Spelen
Verder kan ik geen foto’s maken die de moeite van het tonen waard zijn.
Ik trek verder het gebied in het loop langs een aantal poeltjes op het Eiland van Rolvers. Bij één daarvan zie ik allemaal verse libellen. Net uitgeslopen en nog opdrogend om te kunnen vliegen. Dat vraagt natuurlijk om een aantal foto’s.
Vers
Het is lastig om de soort te bepalen als ze nog niet zijn uitgekleurd, maar ik hou het op een bruinrode heidelibel. Dat dit niet de enige is die is uitgeslopen zie je op de volgende foto. Zo hingen er een aantal in de begroeiing langs de rand van het poeltje.
Duo
Het is heerlijk om zo bezig te zijn met deze prachtige diertjes. Een eindje verder hangt er nog één die zijn vleugels nog niet heeft opgepompt. Vers van de pers dus.
Nog niet helemaal klaar
Die heeft nog even tijd nodig om weg te kunnen vliegen. Ik heb wat minder tijd en laat de libellen achter. Op zoek naar het volgende foto-onderwerp. Dat komt als ik opeens een vogel op een paaltje van de afrastering zie zitten. Hij heeft een beetje krassende, kwebbelende roep. Als ik wat dichterbij kom zie ik dat het een grauwe klauwier is! Voor mij een nieuwe soort. Maar net als ik dichterbij wil komen vliegt ie naar de andere kant van het kanaal waar ik inmiddels langs loop. Daar gaat hij rustig verder met het gekwebbel en hij krijgt nog antwoord ook. Er zitten daar dus twee. Ik ben bijna bij de vossenplek en dus aan het eind van het kanaaltje. Ik loop door naar het eind en keer dan terug aan de andere kant van het water. Doordat hij zich voortdurend laat horen is het niet moeilijk hem te vinden. Fotograferen is wat lastiger omdat de lichtcondities niet optimaal zijn. De foto is dan ook lang niet perfect, maar omdat het hier om een bijzondere soort gaat laat ik hem toch hier zien.
Grauwe klauwier (man)
De andere vogel die hem steeds antwoord zit in een boom, verborgen voor het oog. Geen foto’s van dit exemplaar dus.
Ik loop door naar de vossenplek, maar die zijn vandaag waarschijnlijk niet thuis. Als ik lang genoeg gewacht en gezocht heb, loop ik weer naar de uitgang. Het is een mooie ochtend geweest met de libellen en de klauwier als hoogtepunten. Maar er staan natuurlijk nog wel een aantal wensen open!
En dus ben ik twee weken later weer present. Ik kies deze keer ingang Oase en de damherten staan me al op te wachten. Ik steek nu wat meer tijd en energie in deze dieren. Eén van de uitdagingen is om er een interessante foto van te maken. Omdat ze vrij tam zijn staan ze gewoonlijk rustig te grazen. Niet echt spannend dus. Daarom focus ik me op die exemplaren die in beweging zijn. Deze kwam net een duin aflopen.
Damhert
Ook probeer ik de begroeiing mee te nemen in de foto. En soms moet je ook gewoon wat mazzel hebben. Zo stond dit hert precies in de opening van de begroeiing. Een mooie natuurlijke omlijsting.
Tussen de begroeiing
Tevreden met deze resultaten wandel ik verder. Ik speur de bloemen en het gras af naar vlinders en libellen. Het aantal valt een beetje tegen en ik zie voornamelijk grasmotjes. Of bonte zandoogjes. Een vlindersoort die bijna altijd op de grond en tussen het gras zit. Niet echt mooi voor een foto. Dan zie ik opeens een vlinder op het duinkruiskruid zitten. Ik weet de naam niet, maar dat maakt voor nu niet uit. Die zoek ik later wel op. Ik maak een aantal foto’s vanuit verschillende hoeken en uiteindelijk vind ik deze de mooiste.
Porseleinvlinder
Thuis kom ik er achter dat het de porseleinvlinder betreft. Toch weer een primeurtje.
Ik kom nu in een gebied waar weer wat meer damherten lopen. Ook zie ik hier een aantal kleintjes. Net als de vorige keer zijn ze lastig te benaderen. Maar deze tweeling was wat minder schuw.
Tweeling
Mams blijft ze goed in de gaten houden. En af en toe roept ze als ze te ver achterblijven of afdwalen. Een ander klein hertje luistert kennelijk wat minder goed. Helemaal alleen staat hij in het grote veld.
Alleen op de wereld
Maar gelukkig stond mama 10 seconden later weer naast hem.
Al wandelend ben ik weer in de buurt gekomen van de plek waar ik de vorige keer de grauwe klauwier zag. Ik loop er graag even een stukje voor om, om nog een keer te kijken. Misschien zie ik nu alle twee. En ja hoor….. ze zitten nog op dezelfde plek. Ik hoor ze vanaf grote afstand al kwebbelen met elkaar. En waar ik al op hoopte gebeurd: ik zie nu ook het vrouwtje!
Grauwe klauwier (vrouw)
Minstens net zo mooi als het mannetje vind ik.
En zo loopt ook deze tweede ochtend in de AWD op zijn eind. Geen vossen of zandhagedissen gezien, maar me zeker vermaakt met de dieren die ik wel tegenkwam. En volgend jaar kom ik in de zomer weer een paar keer terug. Dan heb ik weer nieuwe kansen.
Ik sluit af met deze close-up van een koevinkje.
Portret koevinkje
Iedereen bedankt voor het lezen en het kijken!
René Vos natuurfotografie 