September 2021
September was voor mij een erg magere maand wat betreft fotograferen. Welgeteld twee keer ben ik op pad geweest. Soms heb je van die periodes dat tijdsgebrek, slechte weersomstandigheden of gebrek aan motivatie je hinderen om er op uit te trekken. Vroeger kon ik daar wel eens gefrustreerd door raken, maar nu laat ik het rustig gebeuren. Het is tenslotte een hobby en niets hoeft. Er komen wel weer momenten dat ik weer wat meer kan fotograferen. Tenslotte begint nu één van de mooiste periodes van het jaar in de natuur: de herfst!
Ondanks het magere resultaat heb ik natuurlijk wel een foto van de maand uitgezocht. Of eigenlijk drie foto’s van de maand. Ik heb een collage gemaakt van mijn ontmoeting met de koniks in het Horsterwold. Het is altijd leuk om de dynamiek in zo’n kudde een tijdje te observeren.
Inmiddels loopt er ook een kudde schotse hooglanders in dit gebied. Dus misschien komen die ook nog wel eens langs op dit blog. Voor nu wens ik jullie een mooie en kleurrijke herfstperiode toe. En geniet van al het moois dat de natuur ons biedt.
Lauwersmeer
14 april 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag staat de eerste excursie van VNF-Nijkerk in dit jaar gepland. Met z’n tienen gaan we het Lauwersmeergebied verkennen. Ter plekke bij de Ezumakeeg verdelen we ons over de vijf auto’s, zodat iedereen goed zicht heeft op de rietkragen. Ik zeg expres rietkragen, want vogels laten zich bijna niet zien. Heel af en toe vangen we een glimp op van een rietgors. Maar de gewenste blauwborsten zijn in geen velden of wegen te zien.
Na anderhalf uur speuren verzamelen we ons weer en besluiten we naar de andere kant van het gebied te gaan. Voor de echte vogelaars wordt er een kleine omweg gemaakt langs de zeldzame bonte kraai en de beflijsters die in het gebied zijn waargenomen. Voor mij iets minder interessant omdat ze buiten bereik van de camera blijven. Ik vermaak me even met de konikpaarden. Deze twee tieners oefenen alvast voor als ze later groot zijn.
Hierna wordt iedereen weer losgelaten en spreken we af elkaar bij het visrestaurant in de haven van Lauwersoog weer te ontmoeten. We komen langs een stuk riet waar bruine kiekendieven nestelen. We parkeren de auto in de berm en al snel stijgt een kiekendievenman recht voor ons op uit het riet. Soms heb je mazzel! Hij vliegt over de auto en haalt nestmateriaal. Dit is echt genieten!
Luuk, die bij mij in de auto zit, spot drie kiekendieven. Anderen hebben er zelfs vijf gezien. De show speelt zich af vlak voor onze neus en de camera’s ratelen dan ook lekker door. Om niet de hele blog te vullen met kiekendieffoto’s hier een kleine galerij.
Na zo’n drie kwartier is de voorstelling voorbij en verdwijnen de vogels steeds verder uit het zicht.
We hebben nog tijd om naar de hut bij het Jaap Deensgat te gaan. Helaas is het ook hier erg stil wat vogels betreft. De natuur laat zich niet dwingen en dat is maar goed ook. Tijd voor lunch! Ik denk dat de voorraad kibbeling wel zo’n beetje op was in het restaurant nadat wij langs gekomen zijn. Iedereen geniet van deze delicatesse. Na de lunch wordt het middagprogramma vastgesteld.
Eerst nog even kijken wat er in de haven te zien is. Aan de waddenkant van de dijk scharrelen wat steenlopertjes rond op zoek naar een lekker maaltje. Eén exemplaar vond waar hij naar op zoek was.
Het verbaast me hoe tam deze soort is. Ook toen ik ze tegenkwam in IJmuiden kwamen ze heel dichtbij. Een andere steenloper had wat visafval gevonden op het haventerrein. Ik kon er rustig op een tiental meters naast gaan liggen om een foto te maken vanuit een laag standpunt.
Tot zo ver de haven van Lauwersoog. We gaan naar de dijk om het wad bij laag water te kunnen fotograferen. Ik kan het niet echt vinden. Uiteraard maak ik foto’s, maar de juiste compositie krijg ik niet voor elkaar. Gelukkig bieden de schapen op de dijk ook nog wat fotomogelijkheden.
We maken ons rondje Lauwersmeer af door af te sluiten op ons beginpunt. De hut aan de Ezumakeeg is de laatste stop van vandaag. De meeste van de groep houden het na een lange dag al snel voor gezien. Ik kan nog even blijven omdat ik rechtstreeks van huis hier naar toe ben gereden en dus geen carpoolmaatjes heb. En dat is een mazzeltje, want opeens wordt het licht erg mooi. Een paartje krakeenden geeft in dit mooie licht een poetsshowtje weg.
Het is altijd leuk om dan de vreemde houdingen die ze aannemen tijdens het poetsen te vangen in een foto. Hierboven staat het mannetje, maar het vrouwtje deed ook haar best.
Een andere soort die redelijk dicht bij de hut komt zijn de bergeenden. Lastig te fotograferen door het wit en het zwart in het verenkleed. Moeilijk om beide goed te belichten. Ik waag toch een poging.
Zoals je kunt bedenken ben ik blij dat ik nog even ben blijven hangen. Ik sluit dit verslag af met een groepje scholeksters die langs kwamen vliegen. Je moet even wat geluk hierbij hebben dat ze allemaal een leuke houding aannemen en mooi verdeeld zijn.
Al met al een geslaagde dag. Met voor mij als hoogtepunt de bruine kiekendieven en een mooie afsluiting in de kijkhut.
De grote grazers van de OVP
27 januari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Hier is ie dan: mijn eerste bericht in 2016. In mijn jaaroverzicht 2015 had ik al aangekondigd dat ik dit jaar een iets andere aanpak ga proberen. Dit leidde in januari tot een aantal bezoekjes aan het grote natuurgebied hier om de hoek: De Oostvaardersplassen. En ik moet zeggen dat het me wel bevallen is. Je weet naar een paar keer waar en wanneer de dieren zich best laten zien. En je kunt nog eens terug als het weer wat beter is. Natuurlijk hebben al die tripjes een berg aan foto’s opgeleverd. Maar wees niet bang. Ik ben best goed in het weggooien. Ik denk dat januari twee OVP-blogjes gaat opleveren.
Als ik aan de Oostvaardersplassen denk, denk ik gelijk aan de vogels en de grote grazers. En die laatste zullen in dit eerste blog de hoofdrol spelen. In de Oostvaardersplassen leven drie grote zoogdieren die moeten voorkomen dat het gebied dichtgroeit. Er is veel altijd veel discussie over de dieren, vooral in de wintertijd. Als ik kijk naar wat ik zelf zie, denk ik dat er beter wat minder dieren in het gebied zouden zijn. Ik zie op een aantal stukken dat het landschap verandert van bos naar kale vlakte, waarbij vooral de vogels verdwijnen. Aan de andere kant zou het mooi zijn om de natuur zijn gang te laten gaan en te kijken wat dat oplevert. Ik heb op zich ook geen moeite met een dood dier. De dood hoort bij het leven. Alleen ben ik bang dat het gebied te klein is om een gezond natuurlijk evenwicht te bereiken. Wat ik zeker denk te weten is dat bijvoeren niet gaat werken. Dat levert nog meer dieren op en daardoor nog meer druk op het gebied. Ik denk dat een gecontroleerde populatie het beste zou zijn.
Edelherten
De edelherten spreken mij persoonlijk het meest aan. Waarschijnlijk omdat deze soort de meest “wilde” van de grazer is. Schuw en soms moeilijk te vinden. Ondanks dat er niet gejaagd wordt in de Oostvaarderplassen vermijden ze het liefst mensen. Ze gaan er dan ook meestal vandoor zodra ze je gezien hebben. In 1992 zijn er 54 dieren uitgezet in het gebied. Bij de laatste telling in oktober 2015 zijn er ca. 3000 herten geteld.
In deze tijd van het jaar zitten er altijd wel groepen herten in het Oostvaardersbos bij Almere. En laat dat nu net op 5 minuten fietsafstand van mijn huis zijn! Op mijn eerste tocht kwam ik ze al tegen. Nog iets te ver in het begin, maar als je voorzichtig bent kun je toch redelijk dichtbij komen. Hebben ze je eenmaal gezien zullen ze verder trekken. Je moet dus snel wat foto’s maken en er voor oppassen niet de hele tijd de dieren op te jagen. Ik maakt dus vaak een paar foto’s en laat de dieren dan met rust.
Een voordeel van het vaker naar een gebied gaan is dan ook dat je later nog eens terug kunt gaan om nog een paar foto’s te maken. Zo is de verstoring minimaal. Het gebied staat natuurlijk ook bekend om zijn uitgestrekte rietvelden. De herten vallen bijna niet op tussen het hoge riet. Zo af en toe zie je ze er boven uit steken.
Deze foto is typisch zo’n foto die je alleen in de OVP kunt maken.
Het opvallende is dat ik bijna geen hindes zie. Dat is me al vaker opgevallen. Aan de kant van Lelystad kom je juist veel minder mannelijke herten tegen. Eén van de doelen die ik me gesteld had was een portret te maken van een mooie mannenkop, met zo’n prachtig gewei. Nu vertelde ik al dat ze meestal niet rustig poseren. Maar vanaf het moment dat ze je opmerken volgt er altijd een minuutje van naar elkaar staren. Als je dan dichtbij genoeg bent gekomen voordat ze je zien kun je daar gebruik van maken. En zo maakte ik onderstaand portret, met een nieuwsgierige jongeling in de achtergrond.
Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de hindes. Dus toog ik op een andere dag naar de overkant van de Oostvaardersplassen. En ja hoor: hele groepen hindes liepen daar rond. Het gebied is daar wat opener, dus zijn ze nog lastiger te benaderen. Maar ik had de mazzel dat twee jonkies wat minder oplettend waren en rustig voor mij langs wandelden.
Ik zat hier aan de rand van het bos en ik denk dat ze me niet gezien hebben. Hierna heb ik nog wel een aantal hindes op de foto weten te zetten, maar die kwamen niet door de keuring. Dus sluit ik de edelherten af met twee mannen. Deze zag ik dus weer aan de Almeerse kant.
Ik heb er echt van genoten om zo met deze dieren bezig te zijn.
Konikpaarden
Hoewel de herten mijn voornaamste doel was deze maand kunnen de andere grazers niet ontbreken in dit blog. Het konikspaard kom je altijd wel tegen als je het gebied in gaat. En ze zijn niet bang voor mensen. Dat is denk ik ook de reden dat ze de hoofdrol spelen in de film “De nieuwe wildernis”. Ze zijn makkelijk te filmen. Voor mij iets minder natuurbeleving, maar wel een uitdaging om er een mooie foto van te maken.
Hier kon ik fijn even gebruik maken van het zonnetje. Helaas heb ik op al mijn tochtjes weinig zon gezien. Maar dat is ook te verwachten in januari in Nederland. Doordat de paarden rustig blijven staan, of zelfs naar je toekomen, is het niet moeilijk om een portretfoto te maken.
Maar je kunt natuurlijk ook nog verder gaan en een detailopname maken. In dit geval van de bek, of moet ik zeggen mond?
Ik heb geen idee wat er op zijn snuit zit. Ik dacht zelf aan plantendingetjes die blijven kleven. Zoals distels of zo. Maar zouden ook parasieten kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.
Heckrunderen
De derde soort die we tot de grote grazers rekenen is het heckrund. Een gefokte soort, vernoemd naar de Duitse gebroeders Heck. Die wilden de uitgestorven, wilde voorouder van het hedendaagse rundvee, de oerrund, terug fokken. Dat lukte niet helemaal, maar het leverde wel een oersterke runderras op. En een soort die zonder invloed van mensen kan overleven in de Oostvaardersplassen.
Nu ben ik niet zo’n fan van deze dieren. Voor mij blijven het toch gewoon koeien. En die vind ik niet zo heel spannend. Maar ze horen natuurlijk wel in dit blog thuis. Dus bij deze.
Het leuke vind ik de brandganzen op de voorgrond. Ze horen niet bij de grote grazers, maar ik denk dat alle soorten ganzen bij elkaar in de Oostvaardesplassen net zoveel gras verstouwen als de grote zoogdieren.
Ik had graag wat foto’s willen maken in een winters decor. Maar helaas is de winter in januari grotendeels voorbij gegaan aan de Oostvaardersplassen. Wel wat speldenprikjes en een laagje ijs, maar tot nu toe stelt het niet zo veel voor.
Terugkijkend was het een leuke in interessante maand. Een goed begin van het fotojaar nieuwe stijl. En er komt dus nog een tweede blog over de Oostvaardersplassen in januari. Bedankt voor je bezoek en interesse.
Wandelen in de Stille Kern
29 juni 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag ga ik een wandeling maken in de “Stille Kern” in het Horsterwold bij Zeewolde. Je moet je dan niet voorstellen dat ik routepaaltjes ga volgen. Die zijn er namelijk niet. Net als paden trouwens! Het is ouderwets struinen door de natuur. Ik hoop op veel libellen en vlinders. Maar zoals gewoonlijk zitten er ook een telelens en een groothoek in de rugzak. Je weet nooit wat je tegenkomt.
Ik loop door het hoge gras, speurend naar kleine beestjes. Het liefst met nog wat dauw er op. Het duurt best lang voordat ik wat ontdek. Blijkbaar zitten ze vandaag goed verstopt. Maar dan zie ik iets blauws tussen het gras: een juffer! Dat wordt op de knietjes ben ik bang.
Ik probeer om een foto te nemen van de zijkant, maar daar is ie niet van gediend. Steeds draait hij weer achter de grasspriet. Dat geeft eigenlijk best een grappig effect zo met die bolle oogjes.
Je ziet me niet toch?
Ik blijf proberen om het hele insect in beeld te krijgen en uiteindelijk blijft hij rustig zitten.
Azuurwaterjuffer
Nu ik mijn foto’s heb laat ik hem met rust. Maar het blijft erg stil wat de insecten betreft. Ik kom nu bij een grote plas en zie aan de andere kant de kudde konikpaarden die hier vrij rondlopen. Op de één of andere manier heb ik het niet zo op paarden. Geen idee waar dat aan ligt. Ik kan me geen jeugdtrauma herinneren waarin paarden een rol spelen. Misschien zijn ze gewoon te groot. Maar dat neemt niet weg dat je er wel foto’s van kan nemen. Het is een behoorlijke kudde en er gebeurd altijd wel iets. Ik probeer vooral de interactie tussen de paarden te vangen. Een ontmoeting tussen twee paarden zorgt voor een intiem moment.
In love?
Ik blijf aan de rand van de kudde. Die blijft rustig grazen en hier en daar vinden er wat kleine schermutselingen plaats. Maar ook momenten van aandacht voor elkaar. Als een veulen even gaat liggen komt een andere even kijken wat er is.
Ben je moe?
Ook de grote paarden hebben aandacht voor elkaar. Hier en daar knabbelen tweetallen wat aan elkaars nek. Heb eens gelezen dat het een teken van vriendschap is. Geen idee of het echt waar is, maar het is wel een mooie gedachte.
Vrienden
De grassprietjes vind ik een leuk detail.
Het is erg leuk om zo bezig te zijn met deze dieren. Je ziet steeds meer en begint individuen te herkennen. Toch is het tijd om terug te gaan. Ik loop om de plas heen en kijk nog één keer om. De paarden zijn uit het zicht verdwenen.
Plas in de Stille Kern
Inmiddels is het weer opgeklaard en dat zorgt voor een mooie spiegeling. Dus ik maak nog een foto van dezelfde plas.
Spiegeling
En zo blijkt maar weer dat je met heel andere foto’s terug kan komen dan je in gedachten had. Ik ging voor een macro-ochtendje, maar het is een heel afwisselende wandeltocht geworden. En dat vind ik toch ook wel weer erg leuk!
Ik sluit toch af met een macrofoto. Dit kevertje zat op een rietblad. De regendruppels liggen er nog op.
Ruigkever
Het behaarde dekschild valt gelijk op. Daarom wordt dit kevertje ook wel wolkever genoemd.
Bedankt dat je even met me mee bent gelopen en tot de volgende keer met hopelijk weer prachtige natuurbelevenissen!
René Vos natuurfotografie 