Oktober 2019
Voor oktober ligt het voor de hand om een paddenstoelenfoto te kiezen als foto van de maand. En ik moet zeggen dat het een prachtig paddo-jaar is. En ik heb zeker een aantal kandidaten die foto van de maand zouden kunnen worden.
Toch kies ik voor een foto uit natuurpark Lelystad. Deze wisent in half tegenlicht spreekt mijzelf namelijk erg aan, ook door de omzetting naar zwart-wit. Voor die omzetting maakte ik gebruik van NIK-filters in Photoshop.
Alvast bedankt voor jullie commentaren en opmerkingen. Ik zal zelf ook weer proberen te reageren op andermans/vrouws blogs.
Vogelparadijs
22 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat afgelopen zomer een bijzondere was. Ik heb het natuurlijk over de warmte en de droogte. De natuur had het moeilijk en overal zag je de gevolgen van het gebrek aan water. In de Oostvaardersplassen was er echter ook een voordeel te zien van de lage waterstand. Hele stukken vielen bijna droog en zo ontstonden er grote slikvlakten waar watervogels en steltlopers massaal kwamen foerageren. En dus plande ik een ochtendje vogelhut. En ik kan niets anders zeggen dat het een prachtige ochtend was.
Voor de hut was een moddervlakte ontstaan en daarachter een stuk met een paar centimeter water erop. Omdat het windstil was fungeerde het water als een perfecte spiegel. Dat moest wel een paar leuke plaatjes op kunnen leveren. Er zaten honderden vogels voor de hut. De meesten op (te) grote afstand, maar zo af en toe kwamen er wat groepjes dichterbij. Ik zag o.a. kieviten, lepelaars, kluten, kemphanen, meeuwen, ganzen, casarca’s en nog een aantal andere steltkopers die ik niet gelijk kon benoemen.
Deze kemphaan kwam dicht bij de hut tijdens het zoeken naar eten. Leuk om zijn modderige snavel te zien.
Als het groepje waar hij deel van uitmaakte later wegvloog kon ik onderstaande foto maken. Een mooie kemphaan in vlucht, samen met zijn spiegelbeeld.
Eén van de vogels waar ik niet gelijk de naam van wist was de zwarte ruiter. Ook die was in het mooie ochtendlicht bezig met zijn ontbijt.
De vlekjes op de foto is geen vervuiling op de lens of in de camera, maar vliegjes en andere insecten boven en op het water. Ideaal voor een smakelijk vogelontbijt.
Deze kievit strekte even zijn vleugels, alsof hij zich uitrekte na een heerlijk nacht slaap.
Tegenover de hut, aan de andere kant van de plas staat een dode boom met daarin een kleine aalscholver kolonie. Een opvallende verschijning in het rietlandschap.
Ik vind het een heel apart gezicht zo’n kale witte boom in het landschap, met al die zwarte vogels erop.
Vlak naast de hut scharrelt een koppeltje oeverlopers hun eten bij elkaar. Wat een zenuwpezen zijn het toch. Ze doen me altijd denken aan kwikstaartjes.
En toen zag ik opeens de vogel waarvan ik stiekem gehoopt had hem te zien. Een elegantste steltloper die we in Nederland tegen kunnen komen, een miniatuur ooievaartje en voor mij een wenssoort: de steltkluut!
Wow, wat een prachtige verschijning!
Mijn hartslag ging wel even omhoog bij het zien van zoveel schoonheid. En het is er niet één, maar ik telde er al snel vijf. Het meest van de tijd bleven ze op afstand, maar zo heel soms kwamen ze wat dichterbij. Dit paartje kon ik in één beeld vangen.
Zoals je kan zien waren er genoeg insecten om te eten.
Toen ik beter keek zag ik dat er ook jonge steltkluten in het groepje zaten. Volgens mij betekent dat dat ze in de Oostvaardersplassen gebroed hebben! Dat is goed nieuws voor deze zeldzame vogel.
Je kunt het jong herkennen aan de niet geheel witte kop en de minder fel gekleurde poten.
Ik kon zelfs nog een foto maken van een landende steltkluut. Wat meer kon ik wensen?
Ik sluit af met een foto van de jonge steltkluut die recht op mij af kwam lopen. Ik vind vooral de stand van de poten prachtig. Je zou kunnen zeggen dat ie last heeft van X-benen.
Ik zou zo nog tien foto’s kunnen plaatsten, maar zo is het wel genoeg denk ik. Het was een prachtige ochtend en ik heb genoten! Ze zouden eigenlijk elk jaar dit stuk half droog moeten laten vallen, maar ik weet niet of ze dat kunnen regelen. Volgens mij is het waterniveau in de OVP niet in te stellen. Alleen bij te veel water wordt het afgevoerd als het boven een bepaald peil komt. Maar voor de vogels zou het ideaal zijn en voor fotografen natuurlijk ook.
Bedankt voor je belangstelling en tot een volgend blog.
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Blue Diamonds
2 november 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Om iedereen gelijk maar gerust te stellen: dit blog gaat niet over een Nederlands zangduo uit het verleden die jarenlang Ramona in de spotlights zette. Nee, ik heb nog wat ijsvogelfoto’s op de plank liggen die ik jullie niet wil onthouden. De afgelopen maanden was ik door een medisch rijverbod beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig is er in Almere en omgeving altijd wel een ijsvogel te vinden die mee wil werken aan een fotoshoot.
De wellicht meest bekende stek is de hut bij de Lepelaarplassen. Meestal mijd ik die vanwege de drukte, maar nu was het een mooie uitkomst. Al snel komt er even een ijsvogel op één van de stokken zitten.
Het is donker weer en dat zie je terug in de foto. Voordeel is wel dat het met dit weer niet druk is in de hut. Het donkere weer wordt helemaal duidelijk als het jonge mannetje de schaduwkant van de hut opzoekt.
Gelukkig klaart het iets op in de loop van de ochtend en komen de kleuren wat meer naar voren. Deze keer eens niet op een tak, maar op een rietstengel. Wel iets verder weg, maar het heeft wel iets vind ik.
Als hij dan nog eens op dezelfde tak als eerder gaat zitten en er toch een straaltje zonlicht op valt, zie je gelijk het verschil met de tweede foto.
Een andere plek op fietsafstand is het Oostvaardersveld. Hier heb ik ooit in 2011 mijn eerste ijsvogel gefotografeerd. Vanuit kijkhut de Poelruiter en op het toen meest gefotografeerde takje van Nederland. En wat was ik er blij mee! Het was nog voor de tijd dat ik een blog had en eigenlijk zou ik het niet moeten doen, maar hier is ie dan, uit de donkere krochten van mijn fotoarchief: mijn eerste ijsvogelfoto.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Ik stond aan het begin van mijn carrière als hobbyfotograaf en dat is te zien. Maar nog steeds ben ik er blij mee. Mijn eerste ontmoeting met een ijsvogel zal ik nooit vergeten. Voor het eerst in een hut, vier uur lang en dertig seconden ijsvogel. Ik was op slag verliefd en ben dat tot op de dag van vandaag.
Inmiddels heeft het Oostvaardersveld een grondige renovatie achter de rug. Wat het einde betekende aan de Poelruiter als ijsvogelstek. Maar inmiddels zijn ze teruggekeerd op het Oostvaardersveld en vanuit de nieuwe hut ‘De Oeverloper’ zijn er weer regelmatig ijsvogels te zien en te fotograferen. Dus op een vroege zondagochtend pakte ik mijn fiets en peddelde de 12 kilometer naar Lelystad. En niet voor niets!
In tegenstelling tot de vorige serie scheen de zon nu volop. Hard licht dus, maar ook felle kleuren. Af en toe dook de ijsvogel het water in en één keer kwam hij tevoorschijn met de larve van een libel.
Een ijsvogel met prooi is altijd een mooi resultaat.
Hoe later op de ochtend, hoe harder het licht. De foto’s worden dan al snel minder mooi. Maar gelukkig heeft ook deze hut een schaduwkant. En als hij daar dan gaat zitten levert dat prachtige pasteltinten op.
Een iets andere belichting levert nog zachtere kleuren op.
Voor mij is dit de mooiste foto van deze serie. Samen met mijn eerste ijsvogelfoto!
De grote grazers van de OVP
27 januari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Hier is ie dan: mijn eerste bericht in 2016. In mijn jaaroverzicht 2015 had ik al aangekondigd dat ik dit jaar een iets andere aanpak ga proberen. Dit leidde in januari tot een aantal bezoekjes aan het grote natuurgebied hier om de hoek: De Oostvaardersplassen. En ik moet zeggen dat het me wel bevallen is. Je weet naar een paar keer waar en wanneer de dieren zich best laten zien. En je kunt nog eens terug als het weer wat beter is. Natuurlijk hebben al die tripjes een berg aan foto’s opgeleverd. Maar wees niet bang. Ik ben best goed in het weggooien. Ik denk dat januari twee OVP-blogjes gaat opleveren.
Als ik aan de Oostvaardersplassen denk, denk ik gelijk aan de vogels en de grote grazers. En die laatste zullen in dit eerste blog de hoofdrol spelen. In de Oostvaardersplassen leven drie grote zoogdieren die moeten voorkomen dat het gebied dichtgroeit. Er is veel altijd veel discussie over de dieren, vooral in de wintertijd. Als ik kijk naar wat ik zelf zie, denk ik dat er beter wat minder dieren in het gebied zouden zijn. Ik zie op een aantal stukken dat het landschap verandert van bos naar kale vlakte, waarbij vooral de vogels verdwijnen. Aan de andere kant zou het mooi zijn om de natuur zijn gang te laten gaan en te kijken wat dat oplevert. Ik heb op zich ook geen moeite met een dood dier. De dood hoort bij het leven. Alleen ben ik bang dat het gebied te klein is om een gezond natuurlijk evenwicht te bereiken. Wat ik zeker denk te weten is dat bijvoeren niet gaat werken. Dat levert nog meer dieren op en daardoor nog meer druk op het gebied. Ik denk dat een gecontroleerde populatie het beste zou zijn.
Edelherten
De edelherten spreken mij persoonlijk het meest aan. Waarschijnlijk omdat deze soort de meest “wilde” van de grazer is. Schuw en soms moeilijk te vinden. Ondanks dat er niet gejaagd wordt in de Oostvaarderplassen vermijden ze het liefst mensen. Ze gaan er dan ook meestal vandoor zodra ze je gezien hebben. In 1992 zijn er 54 dieren uitgezet in het gebied. Bij de laatste telling in oktober 2015 zijn er ca. 3000 herten geteld.
In deze tijd van het jaar zitten er altijd wel groepen herten in het Oostvaardersbos bij Almere. En laat dat nu net op 5 minuten fietsafstand van mijn huis zijn! Op mijn eerste tocht kwam ik ze al tegen. Nog iets te ver in het begin, maar als je voorzichtig bent kun je toch redelijk dichtbij komen. Hebben ze je eenmaal gezien zullen ze verder trekken. Je moet dus snel wat foto’s maken en er voor oppassen niet de hele tijd de dieren op te jagen. Ik maakt dus vaak een paar foto’s en laat de dieren dan met rust.
Een voordeel van het vaker naar een gebied gaan is dan ook dat je later nog eens terug kunt gaan om nog een paar foto’s te maken. Zo is de verstoring minimaal. Het gebied staat natuurlijk ook bekend om zijn uitgestrekte rietvelden. De herten vallen bijna niet op tussen het hoge riet. Zo af en toe zie je ze er boven uit steken.
Deze foto is typisch zo’n foto die je alleen in de OVP kunt maken.
Het opvallende is dat ik bijna geen hindes zie. Dat is me al vaker opgevallen. Aan de kant van Lelystad kom je juist veel minder mannelijke herten tegen. Eén van de doelen die ik me gesteld had was een portret te maken van een mooie mannenkop, met zo’n prachtig gewei. Nu vertelde ik al dat ze meestal niet rustig poseren. Maar vanaf het moment dat ze je opmerken volgt er altijd een minuutje van naar elkaar staren. Als je dan dichtbij genoeg bent gekomen voordat ze je zien kun je daar gebruik van maken. En zo maakte ik onderstaand portret, met een nieuwsgierige jongeling in de achtergrond.
Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de hindes. Dus toog ik op een andere dag naar de overkant van de Oostvaardersplassen. En ja hoor: hele groepen hindes liepen daar rond. Het gebied is daar wat opener, dus zijn ze nog lastiger te benaderen. Maar ik had de mazzel dat twee jonkies wat minder oplettend waren en rustig voor mij langs wandelden.
Ik zat hier aan de rand van het bos en ik denk dat ze me niet gezien hebben. Hierna heb ik nog wel een aantal hindes op de foto weten te zetten, maar die kwamen niet door de keuring. Dus sluit ik de edelherten af met twee mannen. Deze zag ik dus weer aan de Almeerse kant.
Ik heb er echt van genoten om zo met deze dieren bezig te zijn.
Konikpaarden
Hoewel de herten mijn voornaamste doel was deze maand kunnen de andere grazers niet ontbreken in dit blog. Het konikspaard kom je altijd wel tegen als je het gebied in gaat. En ze zijn niet bang voor mensen. Dat is denk ik ook de reden dat ze de hoofdrol spelen in de film “De nieuwe wildernis”. Ze zijn makkelijk te filmen. Voor mij iets minder natuurbeleving, maar wel een uitdaging om er een mooie foto van te maken.
Hier kon ik fijn even gebruik maken van het zonnetje. Helaas heb ik op al mijn tochtjes weinig zon gezien. Maar dat is ook te verwachten in januari in Nederland. Doordat de paarden rustig blijven staan, of zelfs naar je toekomen, is het niet moeilijk om een portretfoto te maken.
Maar je kunt natuurlijk ook nog verder gaan en een detailopname maken. In dit geval van de bek, of moet ik zeggen mond?
Ik heb geen idee wat er op zijn snuit zit. Ik dacht zelf aan plantendingetjes die blijven kleven. Zoals distels of zo. Maar zouden ook parasieten kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.
Heckrunderen
De derde soort die we tot de grote grazers rekenen is het heckrund. Een gefokte soort, vernoemd naar de Duitse gebroeders Heck. Die wilden de uitgestorven, wilde voorouder van het hedendaagse rundvee, de oerrund, terug fokken. Dat lukte niet helemaal, maar het leverde wel een oersterke runderras op. En een soort die zonder invloed van mensen kan overleven in de Oostvaardersplassen.
Nu ben ik niet zo’n fan van deze dieren. Voor mij blijven het toch gewoon koeien. En die vind ik niet zo heel spannend. Maar ze horen natuurlijk wel in dit blog thuis. Dus bij deze.
Het leuke vind ik de brandganzen op de voorgrond. Ze horen niet bij de grote grazers, maar ik denk dat alle soorten ganzen bij elkaar in de Oostvaardesplassen net zoveel gras verstouwen als de grote zoogdieren.
Ik had graag wat foto’s willen maken in een winters decor. Maar helaas is de winter in januari grotendeels voorbij gegaan aan de Oostvaardersplassen. Wel wat speldenprikjes en een laagje ijs, maar tot nu toe stelt het niet zo veel voor.
Terugkijkend was het een leuke in interessante maand. Een goed begin van het fotojaar nieuwe stijl. En er komt dus nog een tweede blog over de Oostvaardersplassen in januari. Bedankt voor je bezoek en interesse.
zwart-wit
7 december 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De laatste twee maanden van het jaar is voor mij meestal een rustige tijd wat fotograferen betreft. Andere zaken hebben mijn aandacht nodig en vaak is het op de zondagochtend (mijn enige mogelijkheid om er op uit te trekken) slecht weer. Maar dan heb je wel wat meer tijd om eens door je oude foto’s te neuzen. Soms kom je in vergeten hoekjes van je harde schijf nog mooie foto’s tegen, die je in eerste instantie over het hoofd heb gezien. En het is ook leuk om oude foto’s in een nieuw jasje te steken.
In dit blog heb ik een aantal portretfoto’s van dieren omgezet naar zwart-wit. Vooral bij zoogdieren kan dat mooi uitpakken, omdat de details van hun vacht dan prachtig naar voren komen. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik vind het goed gelukt.
Deze tamme vos in de Oostvaardersplassen had er geen moeite mee om even als model te dienen. Voor mij de eerste keer dat ik buiten de AWD een tamme vos tegen kwam. Ze loopt nog steeds rond bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Let ook op de teek die bij haar rechter oor zit.
De Westerheide bij Hilversum is een goede plek om reeën te fotograferen. Deze bok liet zich het gras tussen de heide goed smaken. Zo af en toe kwam hij met zijn kop even omhoog om te checken waar ik mee bezig was. Maar verder trok hij zich niet zoveel van me aan.
Eén van de oude hindes in de Oostvaardersplassen. Elke winter kom ik haar tegen op ongeveer dezelfde plek. Ze is te herkennen aan een metalen oormerk, welke niet te zien is op deze foto trouwens. Ze is goed benaderbaar.
Net als de reebok heb ik ook deze Schotse Hooglander gefotografeerd op de Westerheide bij Hilversum. Prachtige beesten met hun lange ruige vacht. Alleen jammer dat ze altijd zo’n lelijk geel oormerk in hebben. Bij zo’n extreme close-up heb je daar gelukkig geen last van.
Dit Pater Davidshert heb ik gefotografeerd in natuurpark Lelystad. De hormonen speelden op en hij had zich getooid met een kroon van grassen en onkruid.
Dit is één van mijn favoriete foto’s van de konikpaarden in de Oostvaardersplassen. Deze foto had ik gelijk al omgezet naar zwart-wit en is dus geen nieuwe bewerking. Maar omdat hij zo mooi past bij de anderen mag hij nogmaals in dit blog verschijnen.
Deze wisent uit het natuurpark Lelystad heb ik geprobeerd eens anders te portretteren door een andere compositie te maken. De achtergrond is de besneeuwde weide, waardoor de kop mooi afsteekt.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze zwart-witters vinden. Commentaar, kritiek en tips zijn altijd welkom.
Kort rondje OVP
1 februari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag ga ik op pad voor de groep pestvogels die zich al meer dan een week in een woonwijk in Lelystad laat zien. Meestal melden ze zich om een uur of tien. Ik besluit daarom eerst nog even een kort rondje door de Oostvaardersplassen te maken.
In tegenstelling tot de laatste keer zie ik veel zangvogeltjes: merels, een zanglijster, koolmezen, pimpelmezen en ook weer eens een matkopje. Toch wel weer genieten al dat kleine spul. En een uitdaging om te fotograferen. Op een voederplek gaat het nog wel, maar hier in de vrije natuur is een stuk lastiger. Als eerste probeer ik een koolmees vast te leggen die aan het foerageren is in het riet. Meestal zitten er allerlei takjes en stengels voor, maar uiteindelijk lukt het me om hem vrij op de foto te krijgen.
Koolmees
Even verder langs het pad hipt een roodborstje in het rond. Hij of zij is totaal niet bang en vliegt pas op als ik minder dan twee meter bij hem vandaan ben. Ook hij gaat even op een rietstengel zitten.
Roodborstje
Maar al snel huppelt ie weer voor me uit over het pad.
Aan het eind van het pad zie ik twee edelherten staan grazen. Het zijn hindes. Nu ik er over nadenk zie ik hier in de winter eigenlijk altijd alleen maar hindes. Zouden de mannen een eigen hangplek ergens hebben in de OVP?
Edelhert hinde
Ik vind een zwart-wit foto’s van grote dieren iets hebben wat ik niet vind in de kleurenversie.
Omdat ik dezelfde weg terug moet lopen om weer bij het begin uit te komen, kom ik wederom mijn kleine, roodgeborste tamme vriend tegen. Nog steeds midden op het pad. Ik bedenk me dat hij er gewoon om vraagt om vanuit een laag standpunt gefotografeerd te worden. Zo gedacht, zo gedaan. Plat op de buik dus en wachten tot het vogeltje een mooie pose aanneemt.
Laag standpunt
Ik ben erg blij met dit resultaat! Roodborstjes heb ik natuurlijk wel vaker voor de lens gehad, maar zo op de grond had ik hem nog niet. Een heel ander beeld dan op een tak. En dat is ook zo leuk aan natuurfotografie: er is zoveel mogelijk. De enige grens die er is zijn je eigen creatieve grenzen.
En dan snel naar de pestvogels! Maar helaas: ze laten zich niet zien. Even zijn ze er geweest, een half uur voordat ik er was. Na twee uur wachten is het tijd om naar huis te gaan. Een beetje teleurgesteld, maar het hoort er bij. Later hoor ik dat ze ’s middags weer langs zijn gekomen. Ze doen hun naam eer aan! Voor mij blijven ze nog even op de to-do lijst staan.
Swan lake
24 januari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Normaal gesproken schrijf ik een heel verslag over wat ik beleef op mijn foto-uitjes. Maar vandaag doe ik het een keer anders. Ik loop in een besneeuwd natuurpark Lelystad. Plan: wisenten en edelherten in de sneeuw. Resultaat: minimaal! De wisenten liggen wat tegen het hek te niksen en de herten laten zich niet zien. Alleen de wilde zwijnen werken ietsjes beter mee. Maar het houdt allemaal niet over. Maar ook dat hoort bij natuurfotografie. Je kunt niet elke keer een parend ijsvogelpaartje, een buizerd die een konijn slaat of een reiger die een haas op eet voor de lens krijgen! Nu ik er over nadenk: dat heb ik überhaupt nog nooit gezien! Op die reiger met die haas na dan. (De reiger en de haas)
Anyway, ik loop terug richting de auto als ik in een kanaaltje drie wilde zwanen zie. En ze doen hun naam eer aan. Vrolijk spetteren ze er op los. Ik zal er verder geen woorden meer aan vuil maken, maar de beelden voor zich laten spreken.
Splish splash
Met z’n tweeën
Gespetter
Ik wil toch nog even vertellen dat ik de foto’s door een hek moet maken en hiervoor op mijn knieën in de smeltende sneeuw lig. Ach, alles voor de goede foto!
Engel
Panorama
Poetsmomentje
Eigenlijk zitten ze te dicht bij. En beetje meer ruimte zou wenselijk zijn. Wat een zeurpieten die natuurfotografen!
De laatste spetters
Tot slot
En zo wordt deze ochtend toch nog een fotografisch succes. Ik ben erg blij met deze serie. Het was genieten voor zowel zwaan als fotograaf. En hopelijk ook voor jullie.
Koniks in de OVP
21 december 2014
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor het eerst sinds juli ga ik weer eens naar de Oostvaardersplassen (OVP). Mijn laatste blog over dit gebied is zelfs al weer van afgelopen februari. Op de één of andere manier heeft het gebied zijn aantrekkingskracht voor mij verloren. Het kleine gebied wat toegankelijk is bij Lelystad heb ik in de afgelopen jaren sterk achteruit zien gaan. En dan bedoel ik hoe het eruit ziet en de hoeveelheid dieren die je er aan treft. Volgens mij kun je duidelijk de nadelen van het gevolgde beheerbeleid zien. Nu heeft staatsbosbeheer de randen van het gebied aangepakt en toegankelijk gemaakt voor het grote wild. Ik hoop dat dat helpt, maar ben bang dat er gewoonweg teveel dieren rondlopen. Helemaal na de zachte winter van vorig jaar. Een pasklaar antwoord heb ik ook niet hoor, maar ik zie wel dat de gevolgen van hoe het nu gebeurt niet altijd positief zijn.
Maar vandaag ga ik weer eens kijken. Het is tenslotte mijn “achtertuin”! Het is donker weer vandaag en de zon zal zich niet laten zien. Niet echt ideaal fotoweer, maar dat mag de pret niet drukken. Niets moet en alles mag. Ik kijk wel wat ik tegen kom. Duidelijk is dat er veel gebeurd is in dit gebied. De graafmachines en bergen zand verraden de werkzaamheden. Over een paar jaar moet blijken of de mooie woorden overeenkomen met het resultaat. Op dit moment is het erg rustig. Maar gelukkig loopt er een kleine kudde koniks in het gebied. Daar richt ik dan ook al mijn aandacht op.
Interactie
Als je bij zo’n kudde bent is het altijd weer interessant om te observeren hoe de verschillende individuen met elkaar omgaan. Deze twee lijken het goed met elkaar te kunnen vinden, maar na deze begroeting volgt een kleine schermutseling. Daarna lopen ze samen verder alsof er niets gebeurd is. Ze lopen vlak langs me en dat geeft me de mogelijkheid voor een close-up.
Het oog
Zoals je ziet heb ik de foto’s van vandaag omgezet naar zwart/wit. Naar mijn idee komt de structuur van de haren dan veel beter over. Verder geeft het een stoere uitstraling aan de foto’s, wat heel goed past bij het karakter van deze dieren.
Her en der wordt er gewerkt aan de onderlinge band. Dat gebeurt door middel van elkaar krabben met de tanden en elkaar met de snuiten begroeten.
Vrienden
Verder gebeurd er in de groep niet veel. De konten zijn naar de wind gedraaid en er wordt af en toe wat gegeten. Ik ga nog wat dichterbij en kijk of ik wat detailopnames kan maken. Best lastig om er dan een interessant beeld uit te halen. Deze heeft wel wat vind ik.
Detail
Let op de natte haren bovenin die als dakpannetjes over elkaar liggen. Zo wordt het water dus afgevoerd!
Blijkbaar kom ik nu toch te dichtbij. De paarden beginnen om mij te reageren. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik probeer juist het natuurlijke gedrag te bekijken en vast te leggen. Dit exemplaar kijkt even naar achteren om te zien wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
Tijd dus om weer wat meer afstand te nemen. Dan kan ik gelijk proberen meerdere paarden in één shot te krijgen. Het is dan zoeken naar de goede plek waar je vrij uitzicht én een leuk groepje in beeld hebt. Deze keer heb ik de mazzel dat me dat lukt. Een aantal paarden staat in een soort van kringetje. Het komt op mij over of ze een vergadering hebben belegd.
Vergadering
Ik vind het zelf een prachtig beeld!
Het is me niet gelijk duidelijk wie de voorzitter van deze meeting is. Maar dat probleem wordt al snel opgelost.
De voorzitter
Geen idee wat ze aan het bespreken zijn. Het zal wel gaan over de komende wintertijd of misschien wel over het kerstmenu. Het ging in ieder geval zonder veel onenigheid. Daar kunnen sommige mensenfamilies nog wel wat van leren. Tenslotte is het kersttijd, dus “Vrede op aarde”.
Hiermee komt er een eind aan mijn tochtje van vandaag. Gemengde gevoelens over de staat van het gebied, maar blij met de resultaten van mijn ontmoeting met de paarden.
Langs de Oostvaardersdijk
10 november 2013
Tussen Almere en Lelystad kun je over de Oostvaardersdijk rijden. Aan de ene kant het Markermeer en aan de andere kant de Oostvaardersplassen. Een mooi stuk en je ziet er altijd van alles overvliegen. Vandaag ga ik eens kijken wat ik hier allemaal tegen kom. En neem gelijk de langs de dijk gelegen kijkhut “De Zilverreiger” mee.
Veel vogels vliegen vanuit de Oostvaardersplassen naar het Markermeer om te foerageren. Vooral de grote groepen aalscholvers vallen daarbij op. Maar ook trekken veel vogels langs de dijk om te zoeken naar eten. Maar ik begin in de kijkhut. Dus de auto op de parkeerplaats gezet en dan is het nog een paar honderd meter naar de hut. Langs het pad zitten vaak baardmannetjes. Ik heb hier wel eens een groep van een stuk of twintig gezien. Helaas toen niet kunnen fotograferen, maar misschien vandaag een nieuwe kans.
Alleen laten de baardmannen het afweten vandaag. Een eenzame bonte specht is er te zien, maar die gaat er snel vandoor als hij mij in de gaten krijgt.
Grote bonte specht
Zoals je ziet is het nog niet echt licht. Er valt zelfs een lichte motregen.
Als ik even later bij de kijkhut aankom is er niet echt veel te zien. Alleen een groepje bergeenden dobbert in de plas. Zo af en toe steken ze even hun kop onder water om wat waterplanten op te vissen.
Bergeenden
Niet erg spectaculair, maar het ziet er toch elke keer weer een beetje grappig uit hoe die kontjes boven het water uitsteken.
Dan zie ik aan de overkant van het water een roofvogel in de boom zitten. Hij komt groter op me over dan een buizerd. Zou het een zeearend zijn!? Ik maak een foto en zoom in op het beeld op mijn display. Zeker geen zeearend, maar wat dan? Waarschijnlijk toch een buizerd, maar ik blijf twijfelen. Thuis voer ik de waarneming in op waarneming.nl en krijg al snel de opmerking dat het geen buizerd is, maar een havik!
Havik
Een leuke soort, die ik niet vaak zie.
Omdat er verder niets te zien is loop ik terug naar de auto en rij nog een stukje verder. Daar zie ik een torenvalkman in de boom landen. Snel de auto aan de kant zetten en schieten maar. Helaas zijn de lichtomstandigheden verre van optimaal. Maar toch een leuk plaatje.
Torenvalk
Als ik verder wil rijden en de motor van de auto start hoor ik alleen: tak-tak-tak! Wat zullen we nu krijgen! Ook na herhaaldelijk proberen geeft de motor geen sjoege. Om een lang verhaal kort te maken: wegenwacht bellen, drie kwartier wachten, monteur komt, nieuwe accu erin en na dik een uur kan ik weer verder. Erg blij met de ANWB!
Helaas is het nu al weer tijd om naar huis te gaan 😦 Dit is wel een heel kort foto-ochtendje geworden. Via de dijk rij ik weer naar Almere. Halverwege is er nog een uitkijkpunt over de Oostvaardersplassen en aan de Markermeerkant zijn er een aantal steigers en strekdammen. Toch nog maar even stoppen. Als ik de steiger oploop vliegen er verschillende meeuwen over.
In de wolken
Dit is een stormmeeuw. Ik vind de kleine meeuw mooi afsteken tegen die grote wolken. Ook een groepje krakeenden vliegen voorbij. Eerst blijven ze, net als de stormmeeuw, op afstand.
Krakeenden
Later komen ze toch nog wat dichterbij.
Met zijn vijven
Het blijft lastig om ze goed scherp te krijgen zo in de vlucht. Maar dit is wel een goede plek om te oefenen. Regelmatig komen er vogels, vooral meeuwen, over vliegen. En dan maar proberen om de AF goed te krijgen en te houden. Onderstaande foto is mijn beste resultaat. Ook dit is een stormmeeuw.
Stormmeeuw
Inmiddels is het weer later geworden dan ik gedacht heb en ik haast me naar de auto. Net voordat ik mijn camera in wil pakken zie ik iets boven de berm in de lucht hangen: een biddende torenvalk! Die neem ik natuurlijk nog even mee. Ook nu is de stand van de zon niet ideaal, maar toch kan ik deze foto maken.
Biddende torenvalk
Aan de strepen op de staart en het ontbreken van de grijze kruin kun je zien dat dit een vrouwtje is.
Al met al een bijzondere ochtend, vooral door de autopech. Maar ondanks dat heb ik genoten van het fotograferen en van de vogels die ik heb gezien!
Afscheid van de zomer
22 september 2013
Het is eind september. Dagen worden korter, temperaturen worden lager en buien trekken over het land. Het is onmiskenbaar: de zomer is voorbij en de natuur ondergaat de subtiele transformatie naar de herfst. Alleen was ik er nog niet klaar voor! Tot nu toe verzet ik mij tegen deze overgang en weiger ik het onvermijdelijke onder ogen te zien. Nog geen paddenstoelen voor mijn lens!
Tot nu toe zeg ik, want vandaag heb ik me overgegeven. Ik ben om en heb besloten mijn ogen niet meer sluiten voor de toch altijd fotogenieke paddenstoelen en andere herfsttaferelen. En natuurlijk is de herfst een prachtig seizoen om te fotograferen.
Ik ben weer eens bij het infocentrum van de Oostvaardersplassen in Lelystad en dan kijk ik altijd eerst even of er wat te zien is vanuit de vogelkijkhut. Vandaag zijn het groepjes grauwe ganzen.
Grauwe ganzen
In het grijze ochtendlicht staan ze toilet te maken.
Dan loop ik het gebied in en zie al snel de eerste paddenstoelen. Een zwavelzwam in dit geval. Onder aan de grote plakken hangen allemaal druppels. Dat vraagt natuurlijk om een close-up!
Zwavelzwam
Ik denk eerst dat het dauw is, maar verder zie ik helemaal geen dauwdruppel. Alleen aan de onderkant van deze zwam. Als ik later op de pc dit ga uitzoeken blijkt het om zogenaamde guttatiedruppels te gaan. Dit verschijnsel ontstaat als een paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Weer wat geleerd! En zo is de eerste paddenstoelenfoto van deze herfst gelijk een heel bijzondere.
Ik loop verder tussen de bomen, maar echt veel interessants zie ik niet. Het is een beetje net niet allemaal. De paddenstoelen zijn nog niet echt talrijk en de bloemetjes zijn over de top van hun schoonheid heen. Een goed voorbeeld daarvan zijn deze bloemetjes van de kamille.
Op zijn retour
Ik besluit weer richting auto te gaan en wil nog even langs het koppeltje zwanen gaan. Die zitten er altijd in de kleine plas naast het wandelpad. Zolang ik mij herinner woont er een stel. Ik weet niet of het altijd dezelfde zijn, maar ik denk maar dat het zo is. Is wel een soort van geruststellende gedachte.
Omdat ze gewend zijn aan mensen zijn ze niet schuw. Dat brengt mij op de gedachte om eens de groothoeklens te gebruiken. Dat geeft dan gelijk een heel ander beeld.
Groothoekzwaan
Jammer dat de lucht zo grijs is, maar ik vind het wel wat hebben. Om deze foto te maken hou ik mijn camera vlak boven het water en druk blind af. Ik heb geen kantelbaar scherm en heb ook geen zin om op mijn buik in de modder te gaan liggen.
Niet snel hierna komt ook zwaan nummer twee in beeld en samen gaan ze lekker snorkelen.
Synchroonzwemmen
Het blijven prachtige sierlijke vogels.
Maar de tijd tikt door en ik moet weer verder. Net had ik het over bloemen die niet zo mooi meer zijn, maar toch is er nog een soort in dit gebied die nog volop in bloei staat: haagwinde. Onkruid als je het in je tuin hebt, maar hier mogen ze lekker woekeren.
Haagwinde
Toch nog een vleugje zomer!
Maar ik eindig dit blog toch met een herfstfoto. Deze kleine zwammetjes groeiden op een boomstam. Door vanaf een laag standpunt te fotograferen kreeg ik het bladerdak als achtergrond, waardoor het licht naar beneden valt.
Kleine stoeltjes
Ik let er dan goed op dat het zwammetje mooi in de lichte plek op de achtergrond valt.
En zo is de overgang van zomer naar herfst voltooid. Ik ben er nu klaar voor! Laat de kleurenpracht, de mist en de paddenstoelen maar komen. Dus vanaf nu kunnen jullie veel herfsttaferelen verwachten op mijn blog. Hopelijk wordt het een prachtige tijd met veel fotomogelijkheden.
Bedankt voor de interesse en tot een volgend blog!
De Oostvaardersplassen vervelen nooit
17 augustus 2013
Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.
Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.
Het trio
Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.
In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien. Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.
IJsvogelsilhouet
Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?
Op het takje
Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!
Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.
Poetsbeurt
Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?
Leucisme?
Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.
Wat hoor ik toch?
Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.
Lepelaar heeft beet
Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!
Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.
Icarusman
Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.
Wespenspin
Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.
Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.
Close-up icarusblauwtje
Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.
Op een mooi plekje
En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!
Natuurpark Lelystad
7 en 18 juli 2013
In mijn vorige blog liet ik jullie al de ooievaars zien van het Natuurpark Lelystad. Maar dat is natuurlijk niet het enige wat er te zien is. Er is zelfs zo veel dat ik er nog een dagje heb rondgewandeld. De foto’s in dit blog zijn dus van twee verschillende dagen.
De eerste dag begint in ieder geval goed. De zomerzon is volop aanwezig en laat zijn stralen vallen door het bladerdak.
Goedemorgen
Een mooi begin van de dag dacht ik zo.
Als ik bij de Pater-Davidsherten aankom valt deze heer meteen op. Met zijn gewei vol gras en onkruid loopt ie rond te paraderen. Misschien al het begin van de bronst? Hij was niet per ongeluk met zijn gewei vast komen te zitten in de begroeiing. want ik zag hem met zijn kop door het hoge gras vegen. Het gras vloog in het rond.
Hert met pruik
Toen hij dichter bij kwam kon ik dit prachtige portret maken.
Commando
Ik denk dat hij auditie doet voor de nieuwste Rambo-film 😉
Dit hert was in het wild uitgestorven en op een gegeven moment waren er in gevangenschap nog 16 dieren over. Door fokprogramma’s, o.a. hier in Lelystad, is de soort gered en inmiddels ook weer in het wild uitgezet. Het hert komt aan zijn naam door de Franse missionaris en natuuronderzoeker pater Armand David, die het dier ontdekte in China. Het is een moerasbewoner en houdt erg van water en kan goed zwemmen.
Hierna loop ik naar het edelherten gebied. Helaas zie ik geen enkel hert. Het gebied is dan ook aardig groot en de garantie dat je de dieren ziet is er niet. Een heel verschil dus met een dierentuin, waar alles is ingesteld om de mensen de dieren te laten zien. Hier is uitgegaan van het dier en de ruimte die hij nodig heeft. Ja, en soms zie je ze dan dus niet. Maar niet getreurd, want ook een doodgewone huismus kan een mooie foto opleveren.
Grasmus?
De mussen zijn ook aanwezig als ik aan het eind van de ochtend een kopje cappuccino drink op het terras. Maar op de voorstelling die ik toen kreeg had ik niet gerekend.
18+
En dat gewoon op de balustrade langs het terras! Het moet niet gekker worden! Ik kreeg ze er nog net op, zo dichtbij zaten ze. En zo eindigt mijn eerste dag in het natuurpark met een hoogtepunt.
Op dag numero 2 richt ik mij wat meer op het kleine beestenspul. En al snel kom ik de eerste vlinder tegen. Het is een geaderd witje.
Klein geaderd witje
Rusteloos fladderend van distel naar distel verzameld hij zijn nectar. Gelukkig bleef hij net lang genoeg zitten voor bovenstaande foto.
Een meter van het koolwitje vandaan zie ik opeens een andere vlinder zitten. Veel rustiger en daardoor heb ik hem eerst ook niet gezien. Maar als hij zijn vleugels spreidt is ie, met zijn oranje kleur, bijna niet te missen.
Gehakkelde aurelia
Misschien wel de mooiste vlinder die ik tot nu toe heb gefotografeerd! En dus eindelijk een dag waarop ik veel vlinders zie. De laatste twee jaren was mijn vlinderoogst erg mager.
Vol goede moed loop ik verder, ondertussen speurend tussen het struikgewas en de bloemen. Maar ik zie verder niets interessants meer, of het zit op een ongelukkige c.q. onbereikbare plek. Ik besluit dat het tijd is voor een kleine pauze en ga zitten op een bankje. Dit deel van het park is erg rustig en ik geniet van de stilte aan de waterkant. Vlak boven het water scheert een blauwe libel heen en weer. Na een korte vlucht gaat hij steeds even aan de kant op het zand zitten. Het is een gewone oeverlibel.
Omdat ie steeds op hetzelfde plekje gaat zitten kan ik mooi mijn positie innemen als hij weer vertrekt voor een vluchtje. Plat op de buik lig ik te wachten tot hij terug komt. Het zal wel humor zijn als hij net nu ergens anders gaat zitten. Gelukkig doet hij dat niet. Sterker nog: hij kiest juist een fantastisch plekje uit! Niet op het zand, maar op een klein stokje.
Gewone oeverlibel
Soms moet je net even die mazzel hebben. Het is trouwens een mannetje. De vrouwtjes van de gewone oeverlibelle zijn namelijk geel. Om het makkelijk te maken zijn de mannetjes ook geel als ze net zijn uitgevlogen. Later krijgen ze de blauwe kleur.
Blij met deze foto ga ik weer op pad. Zoekend naar het volgende beestje. En die is makkelijk te vinden, want hij fladdert over het pad naar mij toe. Het moeilijkste is nog het geduld op te brengen tot hij gaat zitten. Het is een bruin zandoogje. Een veel voorkomende soort, maar lastig te fotograferen. Meestal zit hij tussen het lage gras. Maar vandaag werken ze allemaal goed mee.
Bruin zandoogje
Ik heb nu wel wat last van het harde licht door de felle zon, maar dat is dan jammer. Ik ben al lang blij dat het zulk lekker weer is.
Ondertussen ben ik weer terug bij de ingang van het park, waar een kleine vijver is aangelegd. Boven het water zie ik een grote keizerlibel heen en weer vliegen. Zo af en toe landt ze even op de vijverbegroeiing in het water en steekt haar achterlijf in het water: ze is bezig eitjes af te zetten! Dat vraagt natuurlijk om een foto, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze vliegt razendsnel heen en weer en land steeds voor een korte tijd. En meestal aan de verkeerde kant van de vijver natuurlijk. Uiteindelijk lukt het dan toch, wel met een berg tegenlicht, om dit mooie moment te fotograferen.
Ei afzetting
En met deze plaat neem ik afscheid van het natuurpark. Het waren twee leuke bezoekjes en heel afwisselend. Ik hoop dat ik jullie wat beter heb laten kennismaken met dit prachtige park. Echt een aanrader!
Ooievaars
7 juli 2013
Vandaag ga ik naar het Natuurpark Lelystad. Een park waar o.a. bedreigde dieren worden gehouden, zoals de wisent, de Europese otter en het Pater-Davids hert. Door een fokprogramma en herintroductie in het wild wordt geprobeerd soorten te redden.
Ook ooievaars hebben hier een plek gekregen. Na de tweede wereld oorlog ging het erg slecht met de ooievaars in Nederland. Door verandering in het biotoop door ruilverkaveling en het gebruik van pesticiden waren ze bijna verdwenen. In de 1969 is er begonnen met een uitgebreid fokprogramma om de soort voor Nederland te behouden. En met succes! Je ziet ze nu steeds meer.
In natuurpark Lelystad zijn er zo’n negen nesten. De ooievaars die hier zitten vliegen gewoon vrij rond en zitten dus niet in gevangenschap. Wel worden ze nog bijgevoerd. Al snel zie ik de eerste voorbij vliegen.
Ooievaar in vlucht
Als ik verder loop kom ik bij een veldje waarop vier nestpalen staan. En ze zijn allemaal bezet. Toen de ooievaars hier net zaten werden ze voor twee jaar onder een hoog net gehouden. Dan is het trekgedrag eruit en blijven ze het hele jaar op dezelfde plaats en trekken dus in de winter niet weg. Vandaar dat ze nu dus vrij rondvliegen.
Op het nest
Het grappige is dat de jongen die hier geboren worden wel in de winter naar Afrika vertrekken. Het trekgedrag is dus niet aangeleerd, maar zit in de genen. Zulke weetjes vind ik altijd bijzonder.
Voor zover ik weet, kun je aan het uiterlijk niet zien wat het mannetje en vrouwtje is. Ik weet dus ook niet welke van de twee het luchtruim kiest.
Vrij als een vogel
De ooievaar spreekt al eeuwen tot de verbeelding. Iedereen kent het verhaal dat de baby’s door de ooievaar wordt gebracht. Maar ook in diverse gemeentewapens speelt de ooievaar een rol, o.a. in het wapen van Den Haag. Er zijn ook veel namen voor de ooievaar: o.a. uiver, stork of eiber. Het bekende DC-2-vliegtuig de Uiver uit 1934 is dus naar de ooievaar genoemd.
Ondertussen wacht ik of de net weggevlogen ooievaar terug komt op het nest. Er vindt dan altijd een ontmoetingsritueel plaats met veel geklepper. Het duurt wel even, maar dan komt ie weer aangevlogen en land op het nest.
Welkom thuis
Helaas volgt er geen uitgebreid geklepper deze keer. Een keer de kop in de nek en twee keer klepperen en dat is het. En geen foto daarvan, dus heb ik nog wat te wensen voor een volgende keer.
Landing
Ik richt me nu op een ander nest. Hier zitten drie jongen in. En die zijn al behoorlijk groot. Samen met één van de ouders zitten ze rustig op het nest.
Nest met jongen
Deze jongen zijn zo groot dat ze al kunnen vliegen. Pa en ma ooievaar hebben dus een goede klus geleverd. Het zal niet makkelijk zijn geweest drie jongen groot te brengen. Door het koude voorjaar was dat nog extra moeilijk. Ik zie in twee van de vier nesten jongen zitten. Op het andere nest zit één jong Maar dat wil niet zeggen dat de andere twee paren geen jongen hebben. Als het plat op het nest ligt kun je hem onmogelijk zien.
Ik heb genoten van deze prachtige vogels en ben blij dat het weer goed met deze soort gaat. De ooievaar staat zelfs niet meer de Nederlandse Rode Lijst van bedreigde vogelsoorten. Als ik nog één keer omkijk staat het nest net achter een vlierboom. Dat levert dan nog een laatste foto op.
Achter de vlier
Weer eens wat anders dan het standaard plaatje van een ooievaar op een nestpaal.
Er is natuurlijk nog veel meer te zien in het park en ik heb ook nog meer mooie foto’s kunnen maken. Maar die komen in een ander blog wel eens voorbij. Ik hoop dat je genoten hebt van het verhaal en de foto’s. En mocht je opmerkingen, kritiek of iets anders op je lever hebben: aarzel dan niet om een reactie achter te laten! Tot de volgende keer.
Winter in de Oostvaardersplassen
10 februari 2013
Ik dacht dat de winter was afgelopen, maar als ik opsta zie ik 15 cm sneeuw liggen! Op de radio wordt geadviseerd niet de weg op te gaan, als het niet echt nodig is. Vooral in Flevoland en op de Veluwe is er veel sneeuw gevallen. Maar voor mij is het juist wel echt nodig. Ik MOET foto’s maken met dit weer! Dus vertrek ik naar de Oostvaardersplassen en rij door een prachtig poollandschap in een sneeuwbui richting Lelystad.
Ik ben de eerste die bij het infocentrum van Staatbosbeheer zijn auto parkeert. Een maagdelijk wit landschap ligt dus voor me. Vol goede moed en met een ingepakte camera (tegen de nog steeds neerdwarrelende sneeuwvlokken) ga ik op pad. Al snel zie ik een grote groep edelherten. Tussen de bomen door probeer ik een shot te maken. Lukt niet echt. Maar dan moeten ze een pad oversteken en kan ik ze wat beter zien. Deze kijkt eerst even voorzichtig om het hoekje of de kust veilig is.
Altijd je hoofd koel houden
Dat krijg je er van als je door het struikgewas ruist. Zou het moeder en dochter zijn?
Uiteindelijk steekt de hele groep van zo’n 30 hindes over en verdwijnt verder in het bos. Alleen vrouwtjes dus. Omdat ik het gebied ken denk ik te weten waar ze heen gaan. Rustig volg ik het spoor en even verder zie ik de hele groep terug op de plek die ik verwacht. Ze gaan het gebied in wat op dit moment afgesloten is voor publiek om de dieren rust te gunnen in deze barre tijden. Als ze verder trekken kan ik nog een paar foto’s maken. Het leuke aan deze foto is het ene hert dat mij nog eens doordringend aankijkt. Anders was het een typische kontenfoto geweest.
De hele groep
Een prachtig begin van de dag dus! Eigenlijk ben ik nu al tevreden. Als je met deze twee foto’s thuiskomt kun je zeggen dat het de moeite waard is geweest. Maar ik heb nog een uur of twee. Dus loop ik verder richting kijkhut ‘De Schollevaar’. Deze hut is normaal gesproken niet toegankelijk. Maar omdat het andere gebied afgesloten is het nu voor het publiek open. Op weg er naar toe hoor ik opeens een bekend geluid. Het gonzende geluid van vliegende knobbelzwanen. Eigenlijk ben ik net wat te laat en zijn de vogels mij al gepasseerd. Maar ik vind het beeld van de witte zwanen tegen de witte lucht wel mooi.
Formatievliegen
Ik moet altijd denken aan de KLM als ik foto’s van vliegende zwanen zie. Hebben ze toch goed gedaan die reclame jongens.
Als ik bij de hut aan kom begint het wat op te klaren en zie ik de eerste blauwe stukken in de lucht. Na een tijdje in de hut is er nog steeds weinig te zien. Je zit vlak bij een Aalscholverkolonie, maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen. Enkele eenzame eenden zwemmen op afstand voorbij. Toch is het uitzicht wel mooi. Vooral de overkant van de plas valt op, nu de zon schijnt. Het is wel ver weg, maar met mijn telelens kan ik volgende foto maken.
De overkant
Omdat er weinig gebeurt besluit ik om langzaam weer richting auto te lopen. Onderweg natuurlijk rustig rondkijkend naar interessante fotomogelijkheden. Ik hoop op baardmannetjes en ‘baardvrouwtjes’, maar die kom ik helaas niet tegen. Wel rietgorzen en die zijn natuurlijk ook leuk! Het is alleen lastig om met al dat riet een vrijzittend exemplaar te vinden en dan ook nog te fotograferen. Eigenlijk zit er altijd wel iets voor en de wind helpt ook niet echt mee met al de wuivende stengels voor mijn lens. Onderstaande is de beste van de reeks. Niet helemaal vrijzittend, maar vooruit… deze mag in dit blog.
rietgors
Voor wie het interesseert: dit is een mannetje.
Door al die leuke dieren vergeet ik bijna dat ik ook nog een groothoek lens in de tas heb. Hoogste tijd dus voor wat landschapsopnames. Omdat ik een tijdje geleden ook een grijsfilter heb gekocht lijkt het me wel leuk om daar eens iets mee te doen. Eigenlijk gekocht om bewegend water vast te leggen of voortjagende wolkenluchten. Nu is er wel wat wind maar zowel het water als de wolken zijn vrij rustig. Maar oefenen kan altijd. Ik merk al snel dat het nog niet zo simpel is. Het is een draaiend filter die verschillende standen heeft met een groter mate van doorlaatbaarheid bij de verschillende standen. Theoretisch kun je tot 5 stops minder licht gaan. Sorry als het wat al te technisch wordt, maar voor de fotografen onder ons is dit misschien wel leuk om te weten. Ondanks die 5 stops hou ik nog een redelijk snelle sluitertijd over. Maar aan het water kun je toch wel zien dat de golfjes zijn gladgestreken.
Winter in de OVP
Exif gegevens:
- sluitertijd 1,3 sec
- diafragma f/13
- ISO 100
Ik ben toch wel even bezig om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Als iemand tips heeft: ik hoor het graag! Uiteindelijk ben ik voor nu wel tevreden met dit resultaat.
Ik loop verder en het volgende moment dient zich al weer aan. Een eenzame hinde loopt op het brede pad. Het is inmiddels wat drukker geworden in het gebied en een groepje fotografen komt haar tegemoet. Ze is nu ingesloten tussen mij en de andere mensen. Heel langzaam loopt ze door en gelukkig geven de mensen haar de ruimte om te passeren. Om enkele meters loopt het hert ze voorbij. Omdat ik dezelfde kant op moet loop ik achter haar aan. Ik wil haar niet opjagen, dus doe ik het rustig aan. Zo af en toe staat ze stil en op één van die momenten kan ik onderstaande foto maken.
Edelhert – hinde
Als we aan het eind van het pad zijn is er voor haar weer ruimte om het bos in te duiken en de rust op te zoeken.
Voor mij zit deze ochtend er op. Een prachtige ochtend die begon met sneeuw en nu eindigt met de zon. Wat wil je nog meer? Ik besluit om ondanks de besneeuwde wegen binnendoor naar huis te rijden. Ik kom dan langs de Praambult. Een uitkijkheuvel, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Oostvaardersplassen. Alleen jammer dat er nog een spoorlijn tussen ligt. Die draden verpesten veel goede fotomogelijkheden. Gelukkig kan ik een aantal herten vastleggen zonder dat de draden in beeld komen.
Sneeuwherten
Een typisch beeld van de Oostvaardersplassen in de winter.
Een aantal weken geleden kon ik de vossen in de AWD fotograferen in de sneeuw. En nu de edelherten van de OVP. De winter is mij erg goed gezind geweest deze keer. Zal dit mijn laatste winterse blog zijn? Zal de lente nu snel zijn intrede doen? Ik weet het niet, maar alle seizoenen hebben hun charmes en de winter van 2012-2013 heeft zich van haar beste kant laten zien.
Een sombere dag
28 december 2012
Er was wat zon voorspeld deze ochtend, maar zoals zo vaak de laatste weken blijkt het een grijze dag te zijn. Alleen bij zonsopkomst kan ik nog 5 minuten van de zon genieten. Ze komt hier op boven de Oostvaardersplassen.
Zonsopkomst
Daarna heb ik de zon niet meer terug gezien helaas. Omdat ik mijn nieuwe groothoeklens (Tokina 12 – 24mm) wil uittesten baal ik er wel van. Voor mooie landschapsfoto’s is een egaal grijze lucht nou niet echt ideaal. Eigenlijk moet je dan gewoon naar huis gaan en zeggen: “Helaas, vandaag niet. Volgende keer meer succes”. Maar ja, nu ik eenmaal toch op pad ben, is het moeilijk om te beslissen om dan maar te stoppen.
Dus rij ik door naar Lelystad en parkeer mijn auto bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Er staat een plakkaat aangeplakt met de tekst: “Als gevolg van de overvloedige regenval zijn de paden erg modderig. Wij raden u aan laarzen te dragen”. En omdat ik een volgzaam type ben verwissel ik mijn wandelschoenen voor laarzen. Nou ze hadden gelijk hoor! Wat een blubber. Maar ik kan gelukkig overal doorheen banjeren.
Het hele gebied lijkt één groot moeras. Maar nu ik er toch ben ga ik wat oefenen met groothoek. Ik had altijd 18mm als groothoek, maar wat een verschil maakt dat met 12mm zeg! Alles lijkt heel klein op de foto’s en de voorgrond neemt veel van de ruimte in beslag. Dat vergt toch wel even een aanpassing in kijken en afstand tot je onderwerp. Bij onderstaande foto sta ik er echt bovenop. Je ziet als het ware nog net niet mijn voeten in beeld.
OVP moeras
Hoewel ik mijn groothoek veel wil gebruiken vandaag, kan ik het toch niet laten om mijn tele er even op te zetten als ik een kraai mooi in de top van de boom zie zitten. Helaas krijg je als je een donkere vogel tegen een grijze lucht fotografeert al snel een silhouet. Om er een mooi plaatje van te maken heb ik hem even door photoshop gehaald. En dan is dit het resultaat.
Silhouet
Geen foto meer, maar wel een leuk plaatje toch?
Ik sop verder door het water en de blubber. In dit gebied staan heel veel dode en omgevallen bomen. Samen met het sombere weer krijg je een beetje een onheilspellende sfeer. Om dat nog eens te benadrukken heb ik volgende omgezet in zwart/wit en een vignetering toegevoegd.
Onheilspellend
Ik moet zelfs uitkijken dat ik zelf niet somber wordt. Gelukkig ben ik al snel tevreden, en als ik een klein paddenstoeltje zie ga ik weer vrolijk aan de slag. Deze keer geen macro-opname, maar gebruik ik mijn groothoek. Dat heb ik nog nooit gedaan met een paddenstoel, dus ik ben benieuwd wat er uit komt. Omdat het één grote waterplas is, gaat het me toch te ver om plat op de buik te gaan liggen. Er zijn grenzen niet waar? Dus maar vanuit de hand: camera laag houden en op goed geluk afdrukken. Ik kan natuurlijk zo niet door de zoeker kijken en ook live-view op het schermpje is niet te zien als je de camera zo laag houdt. Het resultaat valt mij alleszins mee. Alleen later een beetje rechtzetten en that’s it.
Moeraspaddenstoel
Ik denk dat het een fluweelpootje is, maar als iemand denk dat het een andere soort is dan hoor ik dat graag. Geeft toch wel een mooi beeld zo met een groothoek. Heel anders dan met een macrolens. Ik ga dit zeker vaker doen.
Ik loop verder, maar veel is er niet te beleven. Ook een aantal andere wandelaars/vogelaars lopen wat doelloos rond te dolen door de modder. Zelfs één op witte gympen! Maar die houdt het al snel voor gezien. Een beetje voorbereiding is toch wel belangrijk. Ik loop ook terug richting parkeerplaats. Maar dan verschijnt er een groep spreeuwen. Een paar honderd zullen het toch wel zijn. Ze strijken neer in de bomen en ik haal mijn telelens weer te voorschijn. Zoals ze in de bomen zitten lijkt het wel een grote vergadering.
Werkoverleg
Het is een prachtig gezicht hoe de wolk vogels van boom naar boom vliegt. En kwetteren dat ze doen. Waarschijnlijk hebben ze elkaar veel te vertellen.
Verder op weg naar de auto kom ik over de vlonders. Voor iedereen die wel eens aan de Lelystadse kant van de Oostvaardersplassen is geweest een bekend punt. Deze vlonders geven een mooie dieptewerking in de foto.
Vlonder
Dan wil ik nog even mijn telelens gebruiken. Ik hoor in de struiken voor me een matkopje en dat zijn hele leuke, maar drukke vogeltjes. Maar dan ……
Verbazing! De autofocus doet het niet! Snel controleer ik of alle knopjes goed staan, maar dat is niet het probleem. Het zal toch niet zo zijn dat ie stuk is! Net deed ie het nog. Nog maar eens proberen: niks. Andere lens erop: alles werkt. Tele weer er op gezet: geen AF. Mijn reserve camera geeft ook geen oplossing. Nog steeds doet de autofocus van mijn telelens het niet. Balen is dan een te klein woord. En zo eindig ik deze ochtend chagrijnig.
Thuis heb ik nog geprobeerd de contactpunten schoon te maken, maar dat hielp ook niets. Advies van het Nikon Servicecentrum: opsturen voor reparatie. Dat zo’n fantastisch jaar zo in mineur moet eindigen. Ik hoop dat de reparatie niet te duur is. Anders moet ik héél hard nadenken hoe ik dit ga oplossen. Een nieuwe telelens is toch al snel 1000 euro en ik was net van plan een mooie filterset aan te schaffen. Natuurlijk is het niet het eind van de wereld, maar leuk is anders.
Tot ziens in 2013, hopelijk met een werkende telelens!
René Vos natuurfotografie 