Oktober 2021
November is al weer bijna halverwege en ik heb nog steeds geen foto van de maand oktober uitgekozen. Schandalig natuurlijk!!!
Niet dat ik niet gefotografeerd heb in oktober. Het is namelijk een heerlijke maand om de natuur in te trekken. Herfstkleuren en paddenstoelen zijn een prachtige onderwerpen om mee bezig te zijn. De foto van de maand oktober is dan ook een typische herfstfoto: een paddenstoel.
En nog wel de beroemdste paddenstoel van ons land: de vliegenzwam.
De foto is genomen in het Flevolandse Reve-Abbertbos. Een prachtig bos en rijk aan paddenstoelen. Het vliegje op de rand geeft net dat beetje extra aan deze foto. Ook de achtergrond werkt lekker mee. Al met al was het heerlijk om zo een ochtend bezig te zijn met paddenstoelen. Het geeft mij altijd een heel rustgevend gevoel. Heerlijk!!
Juli 2021
Het was fotografisch gezien een mooie maand. Voor het eerst dit jaar weer ijsvogels kunnen fotograferen en ik heb het volledige proces van het uitsluipen van een libel mogen meemaken. Genoeg foto’s dus om een foto van de maand te kiezen.
De keus is gevallen op de uitsluipende libel. Ik vind het altijd een fascinerende gebeurtenis, hoe een ‘lelijke’ insektenlarve veranderd in een prachtig vliegend diertje. Vaak zie ik wel verse libellen in het riet of andere begroeiing hangen, maar het hele proces meemaken is mij nog niet vaak overkomen. In de eerste week van deze maand was het dus weer eens zo ver. Ik zag de libellenlarve hangen in de stengel. Ik kon er goed bij en dus het hele proces vastleggen. Al met al duurde het 3 uur!
Omdat ik geen keuze kan maken uit de vele foto’s heb ik een compilatie gemaakt, waarbij je die 3 uur ziet samengevat in 4 foto’s. De tijden die er bij staan zijn de tijdstippen waarop de foto gemaakt is.
Het was een prachtige ochtend in het mooie Kuinderbos. Beslist een aanrader als je van libellen en vlinders houdt.
Juni 2021
Juli is al weer een week oud op het moment dat ik dit schrijf. En ik besef me ineens dat ik nog geen foto van de maand juni heb uitgezocht.
Het was wat magertjes wat fotografie betreft door enerzijds andere bezigheden en anderzijds slecht weer op de momenten dat ik tijd had. Maar natuurlijk ben ik er wel een paar keer op uitgetrokken en dus is er ook een foto van de maand juni.
Het is deze foto van een wilde orchidee geworden. Ik denk een gevlekte rietorchis, maar ik ben geen expert op het gebied van flora. Dus het zou ook nog een andere soort kunnen zijn.
Voor mij geeft een orchidee zo in het wild een bijzonder gevoel. Alsof het een klein cadeautje is. Bij bloemen hou ik ervan om de kleuren zacht te houden. Dat geeft, vind ik, een mooiere sfeer.
Ik hoop in juli er weer wat vaker op uit te kunnen trekken. Ben nu al benieuwd wat ik dan allemaal weer tegen mag komen.
April 2021
In april heb ik in de nasleep van mijn coronabesmetting weinig gefotografeerd. Het heeft toch wel een behoorlijke impact gehad op mijn conditie. Maar ik voel me nu al een stuk beter, alhoewel de marathon er nog niet inzit. In de laatste week van april kon ik dan toch nog een ochtendje fotograferen en mijn keus viel op het oranjetipje. Het feit dat het koningsdag was maakte het nog toepasselijker.
Het was een koude ochtend met vorst aan de grond. Het gebiedje waar ik heenging was minder bedekt met pinksterbloemen dan de vorige keer, maar toch kon ik vier exemplaren vinden van dit prachtige vlindertje. Omdat het nog vroeg en koud was, bleven ze stil zitten. Ik heb een aantal leuke foto’s kunnen maken, waarbij ik deze heb uitgekozen als foto van de maand.
Genomen met tegenlicht waardoor je een mooie achtergrond krijgt. Met een mooi woord noemen we de cirkels bokeh. Een van het Japanse woord boke, wat onscherpte betekend, afgeleid begrip.
Ik hoop in mei wat vaker op pad te kunnen en dat mijn conditie weer op peil komt. Bedankt voor je interesse en tot de volgende maand.
Januari 2021
En zo is de eerste maand van het nieuwe jaar al weer voorbij. Een jaar waarin iedereen hoopt dat we weer terug kunnen naar ons ‘normale’ leven. Hoewel ik persoonlijk wel wat dingen in het verleden wil achterlaten om bij de nieuwe start beter te beginnen.
In elk geval ben ik voortvarend van start gegaan met dit nieuwe fotojaar. Al een aantal leuke natuurmomenten meegemaakt. Helaas is het nog net echt winter geweest, op een paar speldenprikjes na. En laat nu net één van de speldenprikjes de foto van de maand januari opleveren!
Een koude ochtend met rijp en een fotomaat die bruine winterjuffers weet te zitten. Dus erop uit met de macrolens. En het werd een prachtige ochtend. Bijna niet te zien, die bruine juffertjes op de bruine stengels. Maar gelukkig toch een paar gevonden. Bizar dat ze overleven, terwijl ze onder de rijp zitten.
De bruine winterjuffer is samen met de noordse winterjuffer de enige soort in Europa die overwintert als juffer. De noordse winterjuffer komt trouwens ook voor in Nederland. Zoals je ziet zijn ze goed tegen de kou bestand. Nooit geweten. Dat is één van de leuke kanten van natuurfotografie. Je leert zoveel over de natuur en de kleine verhalen die zich daarin afspelen. En dat allemaal gewoon in ons eigen land!
Jaaroverzicht 2020
Een bijzonder jaar is weer voorbij. Gelukkig zou je bijna zeggen. Toch heeft ook dit jaar weer een aantal mooie natuurmomenten opgeleverd. In mijn maandelijkse berichten heb ik natuurlijk al de foto van de maand laten zien. Gelukkig heb ik dan dit jaaroverzicht nog om de foto’s die net buiten de boot vielen in het zonnetje te zetten.
Het is geen maandelijks overzicht geworden, maar een negental foto’s van bijzondere momenten.
Wolvenreis Polen
Het jaar begon goed met mijn eerste fotoreis. Een trip naar Polen om daar wilde wolven te fotograferen. We hebben ze goed gehoord, maar de grote groep hebben we helaas niet gezien. Op de laatste dag kwam er dan toch nog even een einzelgänger in beeld. Wel veraf, maar het was een mooi moment.
Hulshorsterzand
Na een lange grijze periode de eerste ochtend met wat zonlicht op mijn fotouitje. Het Hulshorsterzand vormde een mooi decor daarvoor.
IJsvogelproject
Tijdens de eerste lockdown heb ik een ijsvogelprojectje gedaan. Een rustig plekje zonder andere fotografen. De ijsvogels vormden het vertier! Helaas geen paring gezien, maar wie weet komt dat in 2021.
Fotohut
Elk jaar zit ik wel 1of 2 keer in een gehuurde fotohut. Deze keer in de hut van Arjan Troost in Lichtenberg. Een verrassende gast was deze haas. Ik kon hem mooi pakken tussen de bloemetjes met de spiegeling in de vijver.
Dubbele belichting
Afgelopen jaar heb ik wat vaker geëxperimenteerd met dubbele belichting in de camera. Een leuke optie, maar best lastig om er aansprekende beelden mee te maken. Deze Zwarte Heidelibel was een dankbaar model om mee te oefenen. Het zijn dus twee aparte opnames (libel en spinnenweb), die door de camera over elkaar heen gelegd zijn.
Bloeiende heide
De heide bloeide mooi dit jaar! Ik ben een aantal keren in het Gooi naar de heide geweest en een aantal mooie foto’s kunnen maken. De ochtend op de Tafelbergheide bij Blaricum bleef niet droog, maar dat leverde dan wel weer een mooie regenboog op.
Bandheidelibel
Al een aantal jaren ben ik op zoek geweest naar de bandheidelibel. Wel eens gevonden, maar nog nooit goed kunnen fotograferen. In 2020 heb ik een vinkje kunnen zetten bij dit vakje.
Paddenstoelen
Het paddenstoelenseizoen is voor mij altijd een fotografisch hoogtepunt in het jaar. Dit jaar was een goed paddojaar. Eén van mijn favorieten blijft toch wel de spechtinktzwam.
Bosuilen
Ik kwam regelmatig prachtige foto’s op internet tegen van bosuilen. Na wat online speurwerk kon ik de locatie achterhalen. Ik kon een herfstig plaatje maken van de bosuil in zijn hol.
Wat 2021 zal brengen ligt nog in de toekomst verborgen. Ik hoop dat we met zijn allen weer wat meer samen op pad kunnen gaan. En dan niet alleen op fotografiegebied. Ik wens iedereen al het goeds toe en dat je dromen maar uit mogen komen in het komende jaar.
Oktober 2020
Het onderwerp voor de foto van de maand is makkelijk gekozen: paddenstoelen. Ik heb deze maand namelijk alleen maar paddenstoelen gefotografeerd. Maar ja, welke kies je dan?
Ik ben verschillende keren op pad geweest. Alleen en met de fotoclub. Het is een goed paddenstoelenjaar en daarom heb ik genoeg keus. Of eigenlijk: te veel keus! Uiteindelijk is het de kleine stinkzwam geworden. Qua paddenstoel nou niet echt heel bijzonder om te zien, maar ik kon hem fotograferen in een mooie omgeving en met een leuke achtergrond. Zoals zo vaak geeft de sfeer de doorslag en niet het onderwerp.
De foto is gemaakt vlak bij kasteel Staverden op de Veluwe. Ik was daar samen met de fotoclub VNF-Nijkerk. Omdat de normale clubavonden nog steeds niet door kunnen gaan, was het leuk om elkaar weer eens te zien en te spreken. En zo buiten kun je makkelijk 1,5 meter afstand houden.
Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer.
September 2020
September was eigenlijk een heel afwisselende maand voor wat betreft mijn fotografie. Dat komt natuurlijk omdat september een soort van overgangsmaand is tussen zomer en herfst. Zo hadden we dagen van bijna dertig graden en soms regende het de hele week. En dat zie je terug in mijn foto’s. Het blijkt maar weer dat ik als natuurfotograaf mee beweeg met de seizoenen en het weer.
Ik kon dus kiezen voor de foto van de maand tussen libellen, vlinders, vogels, bloeiende heide en paddenstoelen. Lastig, lastig, lastig ……
De keuze ging uiteindelijk tussen een foto van de bandheidelibel en één van mijn eerste paddenstoelenfoto’s van dit jaar. En de winnaar is:
Ik vind de sfeer erg goed geslaagd. Door een andere witbalans te kiezen krijg je dit blauw/groene effect, waardoor je een mysterieuze sfeer krijgt. Welke goed past bij de herfst. Vraag me niet naar de naam van deze paddenstoelen. Op de meer bekendere soorten na durf ik mij daaraan niet te wagen.
ik verwacht ook in oktober nog een mooi paddo-seizoen, dus wie weet ook volgende maand een paddenstoelenfoto als foto van de maand. Of komt er nog een verrassing tussendoor? Het zou zo maar kunnen. In de natuurfotografie weet je nooit wat je kunt verwachten. En dat maakt het ook zo leuk om te (blijven) doen.
Juli 2020
Bij de maandfoto van juni schreef ik dat ik hoopte in juli wat vaker met de macrolens op stap zou kunnen. En gelukkig is dat ook gebeurd. Onder andere een dagje naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen geweest en een ochtend naar de Weerribben. Beide dagen veel foto’s gemaakt van libellen en van vlinders. Daar zaten wat mooie soorten tussen, zoals vuurlibel, Kempense heidelibel, keizersmantel en zilveren maan. Toch heb ik een wat gewonere soort uitgekozen als foto van de maand.
Het is een zwarte heidelibel. De opname is een double exposure in de camera. Voor de niet fotografen onder ons: double exposure (dubbele belichting) wil zeggen dat je twee foto’s na elkaar neemt die door de camera over elkaar worden gelegd. Dus niet achteraf in een fotobewerkingsprogramma op een computer. In dit geval heb ik eerst de libel gefotografeerd en daarna het spinnenweb, die daar in de buurt hing. Het is altijd afwachten wat het eindresultaat gaat zijn, maar in dit geval pakte het prima uit.
Juni 2020
Het jaar is al weer half voorbij. En het rare is dat ik pas deze maand voor het eerst met mijn macrolens op pad ben geweest. En dan ook nog maar één keer. Normaal gesproken begint het macroseizoen zo’n beetje in april en eindigt in november als de herfst met zijn paddenstoelen is afgelopen. Maar dit jaar is alles anders en dit dus ook. Hoog tijd dus om een macrofoto te kiezen als foto van de maand.
Het diertje op de foto is een tangpantserjuffer. Eén van de zeldzamere soorten pantserjuffers. De foto is gemaakt in het Hulkensteinse bos in het zuidelijkste puntje van Flevoland. Een mooi gebied voor macrofotografie en met een roepende wielewaal op de achtergrond is het goed toeven daar.
Hopelijk kan ik in juli vaker op pad met de macrolens. Maar we zullen zien. Ongetwijfeld komen er weer nieuwe natuurbelevenissen. Jullie kunnen die ook volgen via social media zoals Facebook facebook.com/rene.vos.71 en twitter twitter.com/Nitro_66. Ik heb ook nog een instagramaccount www.instagram.com/renevos4, maar ben daar wat minder actief op.
Bedank voor je bezoek en tot volgende maand.
November 2019
In november heb ik gewoon teveel kandidaten om foto van de maand te worden. Paddenstoelen, herfstbossen en mistige ochtend landschappen. Wat was het een prachtige herfstmaand! Daarnaast ben ik ook nog bezig geweest met dubbele belichting, wat ook een mooi resultaat heeft opgeleverd. Keuzestress dus!
Uiteindelijk gekozen voor onderstaande foto. Voornamelijk omdat hij anders is dan de foto’s die ik normaal maak.
Het zijn twee foto’s van het blad van een koningsvaren, die ik in de camera over elkaar heen heb gelegd. Beeld op beeld heet dat bij Nikon. Het eindresultaat kan mij wel bekoren. Misschien wordt ik toch nog eens creatief!
Juli 2019
Meestal levert juli wel een goed gevulde map met foto’s op. Dit jaar is het echter wat minder. Het warme weer en gebrek aan tijd maakten dat ik niet zo vaak op pad ben geweest. Maar natuurlijk heb ik wel een foto van de maand uit kunnen kiezen.
Het is deze foto van een heideblauwtje geworden.
Een warme ochtend op het Dwingelderveld. We zagen eerst maar één vlindertje die zich aan het opwarmen was. Maar die vloog al snel weg. Een tijd later zagen we ze overal vliegen. Lastig dus op nog foto’s te maken. Maar dit vrouwtje werkte gelukkig wel mee.
Foto van de maand: juni 2019
Een nieuwe maand is begonnen, dus weer tijd om een foto van de afgelopen maand uit te kiezen. Voor juni heb ik onderstaande foto gekozen.
Een ochtendje libellen fotograferen in het Kuinderbos. Natuurlijk met de hoop om een uitsluiper te betrappen. Maar er hingen alleen lege larvehuisjes in het riet. Maar ook die kunnen een mooie foto opleveren.
De foto is genomen met een telelens van 400mm, recht tegen de zon in. De lichtcirkels worden veroorzaakt door de zon die op het water schijnt.
Jaaroverzicht 2018
31 december 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
En weer is een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin ik steeds minder blogberichten heb geplaatst en uiteindelijk de beslissing heb genomen om (voorlopig?) te stoppen met bloggen. Komende tijd ga ik nadenken waar en op welke manier ik mijn foto’s wil laten zien. Want helemaal verdwijnen wil ik ook niet. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die van mijn foto’s genieten.
Fotografisch is het in ieder geval een leuk jaar geweest, met in de eerste maanden nog de handicap van het medisch rijverbod. Wat een genot om dan op een gegeven moment je vrijheid terug te krijgen en weer naar al die mooie natuurgebieden te kunnen gaan. Wat een rijkdom is dat!
Ook dit jaar weer een aantal publicaties en wat foto’s kunnen verkopen. Maar eigenlijk doe ik het daar niet voor. Het gaat mij meer om het genieten in de natuur en die zo mooi mogelijk vast leggen. Op mijn eigen manier.
Genoeg geschreven, het is tijd voor mijn favorieten van afgelopen jaar. Elke maand 1 foto die mij het meest aanspreek, of waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik hoop dat jullie met mij mee genieten van deze terugblik.
januari
Geen keuzestress in januari. Een torenvalkdame in de Eempolder leverde mij een wensfoto op. Geweldig om dit op een aantal meters voor je te zien.
februari
In februari ook een vogel. Afgelopen winter was er een behoorlijke invasie van barmsijsen. Deze kleine barmsijs kon ik fotograferen in Almere.
maart
In maart heb ik weinig gefotografeerd. Deze opname van de Baggelhuizer Plas bij Assen nam ik op een hele koude ochtend. Ik herinner me vooral de snijdende wind. Maar het was de ontbering waard.
april
Het begint bijna een traditie te worden: op jacht naar de oranjetipjes eind april. Deze macro met wat koelere kleuren vind ik één van de mooiste.
mei
In mei was de jaarlijkse fotohutdag met Dick. Deze keer gingen we naar de tuinhut van Arjan Troost. Helaas had de ijsvogel de winter niet overleeft, maar er was nog genoeg te zien. Waaronder deze drinkende eekhoorn. Precies op het juiste plekje besloot hij (of zij) een slokje te nemen.
juni
In juni is het macroseizoen volop bezig en het zal je dan ook niet verbazen dat een macrofoto deze maand mag vertegenwoordigen in dit overzicht. Voor mij was het een primeur om deze bosparelmoervlinder te zien. Alle soorten parelmoervlinders zijn prachtige vlinders om te zien en deze bosparelmoer was daarop geen uitzondering.
juli
En ook juli levert een vlinder op. Dit landkaartje van de zomergeneratie was één van de vele, vele vlinders die rondfladderden in het Oostvaardersbos en zich tegoed deden aan de nectar van de zwarte mosterd. De Oostvaardersplassen en de omringende velden kleurden dit jaar geel door deze plant.
augustus
In augustus blijven we nog even in de Oostvaardersplassen. Door de droogte dit jaar vielen vele stukken water droog of bijna droog. Dit leverde een eldorado op voor de waadvogels en steltlopers. Van mij mogen ze het waterpeil elk jaar wel zo verlagen. Hoogtepunt waren ongetwijfeld de steltkluten die ik kon fotograferen. Deze jonge vogel liep recht op mij af en doordat het windstil was kon ik hem vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
september
Ik had het net al even over de droogte. Die had een grote invloed op de natuur dit jaar. Zo waren er maar weinig bloeiende heidevelden. Ook de heide in het Gooi stond er maar verdroogd en bruin bij. Een klein stukje paars kon ik echter nog vinden en dat was net genoeg voor deze foto.
oktober
Ik werd heel blij van deze foto van de zeldzame spechtinktzwam. Na een tip vond ik deze prachtige soort ergens in het Gooi.
november
Ook in november een paddenstoelenfoto. Het paddo-seizoen kwam heel langzaam op gang en pas tegen eind november kwamen er wat meer tevoorschijn. Deze amethistzwam vond ik in het Spanderswoud bij Hilversum.
december
Op de enige dag met sneeuw in december ben ik naar natuurpark Lelystad geweest. Deze wisenten keken mij indringend aan. Een prachtige ontmoeting op een koude ochtend.
En daarmee is dit overzicht ten einde. En voor nu ook mijn schrijverijtjes. Ik wil iedereen bedanken voor de likes en commentaren op mijn blogs de afgelopen jaren. Het werd door mij altijd erg op prijs gesteld dat mensen de moeite namen om te reageren. Maar nu is het tijd om dit af te sluiten. Ik merk dat veel blogs een herhaling zijn van wat ik al eerder geschreven heb. Alleen met andere foto’s. Dan voegt de tekst niet zo veel meer toe. Dus ga ik op zoek naar een andere manier. Wie weet komen we elkaar op een andere plek op het World Wide Web tegen en voor de bloggers onder ons: ik blijf jullie blogs gewoon volgen. Je kunt me in elk geval blijven volgen via mijn facebook en instagram.
Ik wens iedereen een heel goed 2019 toe. Met liefde, een goede gezondheid en veel mooie (natuur)momenten!
Groet, René
Paddenstoelen
18 november 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De droogte tijdens de afgelopen zomer en het begin van de herfst zorgde er voor dat het tot nu toe goed zoeken is naar paddenstoelen in het bos. Toch heb ik een paar leuke exemplaren kunnen vinden de afgelopen weken. In dit blog wil ik die laten zien.
Waterloopbos Kraggenburg
Een bekende paddenstoelen hotspot is het Waterloopbos bij Kraggenburg in de Noordoostpolder. Eigenlijk ga ik er elk jaar wel een keertje naar toe. De oogst viel dit jaar wat tegen door de droogte, maar toch wat leuke plaatjes kunnen schieten.
Berkenboleet
Oostvaardersbos
Het mooist is natuurlijk om vlak bij je huis rond te struinen. Nu vind ik in het Oostvaardersbos altijd al erg weinig paddenstoelen, maar dit jaar is het helemaal zoeken naar een speld in een hooiberg. Alleen in een klein stukje met beukenboompjes stond er nog wat.
Geschubde inktzwam
Glimmerinktzwam
Omdat ik onderstaande foto vlak voor Halloween maakt heb ik die bewerkt om een Halloweensfeertje te krijgen.
Spechtinktzwam
Ik kreeg een tip waar ik de prachtige spechtinktzwam kon vinden. Deze prachtige paddenstoel stond hoog op mijn lijstje en ze waren niet al te ver bij mijn woonplek vandaan. Dus toen ik tijd had gelijk er naar toe gegaan. Ik heb me een ochtendje heerlijk vermaakt.
Spanderswoud
Afgelopen tijd ben ik een paar keer naar het Spanderswoud bij Hilversum geweest. Een mooi, oud bos waar veel verschillende paddenstoelen kunnen staan. Omdat het wat natter was dan aan het begin van de herfst waren er ook meer paddenstoelen te vinden. Hieronder een klein overzicht.
Grote stinkzwam
Beukentaailing
Amethistzwam, ook wel rodekoolzwam genoemd
Langsteelfranjehoed
Jonge porseleinzwammen
Gewone boomwrat
De laatste zijn eigenlijk geen paddenstoelen, maar slijmzwammen. Een aparte groep van organismen dus.
Vliegenzwam
Een apart plekje verdient de vliegenzwam. Voor mij de koningin onder de paddenstoelen. In het Spanderswoud waren ze na een beetje zoeken voldoende te vinden.
Al met al toch nog een behoorlijke opbrengst in een slecht paddenstoelenjaar. Mijn persoonlijke favoriet? Ik twijfel tussen de eerste spechtinktzwam en de amethiszwam. Laat ik ze maar ex aequo op de eerste plek zetten.
Zomervlinders
08 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nu de zomer zo’n beetje op zijn eind loopt en we langzaam, maar onontkoombaar richting de herfst gaan, is het tijd om wat foto’s van de afgelopen maanden te laten zien. En dan met name foto’s van vlinders. Door de warmte was het een goed vlinderjaar. Vele soorten hadden een extra generatie dit jaar en ook een meer exotische soort zoals de koninginnenpage werd regelmatig waargenomen in ons kikkerlandje. Helaas niet door mij, maar dat mag de pret niet drukken.
In juni ben ik op zoek geweest naar een andere zeldzaamheid: de bosparelmoervlinder. Deze komt o.a. voor op de Veluwe en is, zoals alle parelmoervlinders, prachtig om te zien. Dus vroeg op pad en zoeken langs de bosrand op een heideveldje in het midden van de Veluwe. Het duurde even, maar toen zag ik deze schoonheid.
Is ze niet prachtig!?
Daarna heb ik gewacht tot ze genoeg opgewarmd was en de vleugels open gingen. Ook vanuit die hoek ziet ze er geweldig uit.
Altijd leuk om weer een nieuwe soort voor je lens te krijgen, helemaal zo’n mooie als deze. Het was sowieso een prachtige ochtend, want ik zag ook nog voor het eerst de grootste kever van ons land: een vliegend hert. Helaas geen mooie foto daarvan, maar wel een prachtige natuurbelevenis!
Geen spijt dus van mijn reisje naar de Veluwe, maar meestal zoek ik het toch dichter bij huis. Zo is het Oostvaardersbos vijf minuten fietsen en deze zomer stond het vol met distels, kamille en zwarte mosterd. En die hadden een grote aantrekkingskracht op allerlei vlinders. Honderden zag ik rondfladderen! Geen bijzondere, zeldzame soorten, maar het genieten was er niet minder om. De meest voorkomende soorten waren de koolwitjes: klein geaderd witje, groot koolwitje en klein koolwitje. Soms lastig uit elkaar te houden, vooral als ze rondvliegen. Onderstaande is volgens mij een kleine geaderd witje.
Ook meer kleurrijke soorten lieten zich veelvuldig zien. Eén van de mooiste is dan ongetwijfeld de dagpauwoog. Bijna zo gewoon, dat je soms de schoonheid van deze vlinder vergeet.
Deze was al een beetje gehavend, maar nog steeds prachtig om te zien.
Een lastige vlinder om mooi op de foto te krijgen is het bont zandoogje. Heel vaak gaan ze ergens op het pad zitten of tussen het gras. Ik was dan ook heel blij dat deze bleef zitten op de zwarte mosterd.
Deze foto heb ik gemaakt met de telelens, omdat je met de macrolens niet dichtbij kunt komen. Ze zijn zo weer vertrokken als je te dicht bij komt. Maar soms kom je iets tegen wat niet zo lastig is.
Het slakje bleef rustig zitten 😉
Ik zei al dat er in het Oostvaardersbos geen zeldzame vlinders voorkomen, maar er zitten wel veel verschillende soorten. Een ander soort is het landkaartje. Ik vind het een bijzondere vlinder, omdat de lentegeneratie er heel anders uitziet dan de zomergeneratie. Fascinerend hoe dat werkt. Ik heb nog niet uitgezocht wat de reden daarvoor is. Moet ik zeker nog eens doen. Dit exemplaar van de zomergeneratie verloor zichzelf in een gele wereld.
Mooi hoe de donkere vlinder afsteekt tegen het geel van de zwarte mosterd.
En tot slot van het overzicht van de Oostvaardersbosvlinders de distelvlinder. De foto heb ik omgezet in zwart-wit, omdat ik dan de vlinder zo mooi uit vind komen ten opzichte van de begroeiing. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Al met al een leuke oogst tijdens de zomer van 2018.
Eigenlijk moet ik dan ook nog de bijzondere vlinders uit de Weerribben laten zien. Ze hebben al in mijn vorige blog gestaan die over de libellen uit de Weerribben ging. Maar alleen als voetnoot en in het klein. Dus vooruit dan maar. Bij deze nog een keer, maar dan groter.
Het zijn allemaal zeldzame soorten en laten zien hoe bijzonder de Weerribben zijn als natuurgebied. De eerste is de zilveren maan. Een prachtige naam voor een prachtige vlinder.
Genomen door het gras heen. Ze zat verscholen achter deze koekoeksbloem.
Een andere vlinder was de grote weerschijnvlinder. Deze vloog rond de boom en vaak hoog. Zo af en toe kwam ze op de stam zitten en leek daar wat van af te likken. Niet een bijzondere foto, maar wel een bijzondere soort.
De meest bijzondere soort was ongetwijfeld de grote vuurvlinder. Deze ondersoort komt alleen in de Weerribben voor. Het is dus de enige plek in de wereld waar je hem kan treffen! En tijdens de excursie van VNF-Nijkerk kwamen we er één tegen. Het was midden op de dag en het waaide behoorlijk, dus was ik allang blij dat ik deze foto kon maken.
Gelukkig heeft ook deze vlinder het goed gedaan dit jaar. Met een extra generatie en verdere uitbreiding van het leefgebied. Het is goed om eens te horen dat er ook wel eens successen worden gehaald in de bescherming van onze natuur.
Bedankt voor het lezen/kijken en hopelijk hebben jullie genoten van alle foto’s. Tot een volgend blog!
De Weerribben
10 juli 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In de afgelopen maanden ben ik twee keer naar de Weerribben geweest. Dat was voor mij de eerste keer en het heeft me zeker niet teleurgesteld. Ik heb er een berg foto’s aan overgehouden waarvan ik er in dit blog een aantal aan jullie wil laten zien.
De eerste keer ging ik speciaal voor de libellen. In de Weerribben vliegen een aantal bijzondere soorten rond en dus vertrok ik heel vroeg in de ochtend richting Noord-West Overijssel. De zon kwam net op toen ik arriveerde en dan begint het zoeken naar die mooie vliegende diamantjes. Die, als het goed is, op dit tijdstip nog zitten op te drogen tussen de begroeiing.
Het duurt niet lang voor ik de eerst gevonden heb. En als je dan langer op één plek blijft zie je de één na de ander. Mijn eerste ‘slachtoffer’ is de mooie viervleklibel. Een veel voorkomende soort, maar erg mooi.
Wat zijn ze mooi hè als ze onder de dauw zitten.
Vanuit een andere hoek lijkt net of hij aan het fierljeppen is. Zou best kunnen. Friesland is hier maar een paar kilometer vandaan.
Zoals ik al zei: als je ergens stilstaat zie je vanzelf meer libellen. Of, in dit geval, een juffer. Het kleine neefje van de libel, maar net zo mooi. Dit is de grote roodoogjuffer. Ik hoef denk ik niet uit te leggen waar die zijn naam aan verdient heeft.
Ook nu maak ik weer foto’s vanuit verschillende hoeken. Het leuke, en vervelende, van juffers is dat ze altijd van je weg draaien en achter de stengel gaan zitten. Dus je bent wel haast gedwongen om steeds een andere hoek te kiezen.
Wat zie ik daar verschijnen in de achtergrond? Het is een andere soort libel: de bruine korenbout. Een niet heel veel voorkomende libel. Ik heb hem eerder kunnen fotograferen bij het Naardermeer. En ook hier neem ik even de tijd voor hem.
De dauwdruppeltjes glinsteren je tegemoet. Deze keer kruip ik er nog wat dichter op om de druppels nog beter te laten zien.
En zo ben je gewoon een uur bezig op een stukje van een paar vierkante meter. Wat een rijkdom om hier eventjes deel van uit te mogen maken.
Maar dan loop ik toch verder, benieuwd naar wat ik nog meer tegen ga komen na deze veelbelovende start. De zon is inmiddels volop aanwezig en ik voel de warmte toenemen. Dat heeft twee nadelen: de libellen drogen nu snel op en gaan zo vliegen en een ander insect wordt wakker. De knut! Een vervelend rotbeest, die met tientallen rond je hoofd vliegt en je van alle kanten aanvalt. Gek wordt ik er van! Het is bijna niet te doen om stil te staan. Misschien volgende keer toch maar even inspuiten met DEET! Maar zoals een goed natuurfotograaf betaamd ga ik stug door. Die jeukbulten deal ik later wel mee.
Het duurt nu wat langer voordat ik weer beet heb. Dan zie ik vlak langs het pad een libel hangen met een goeie schutkleur: de vroege glazenmaker.
Even verderop zie ik nog een libel Die heeft een wat kleurrijker plekje uitgekozen om op te warmen. Smaken verschillen nu eenmaal, ook in de libellenwereld. Het is een volgens mij een smaragdlibel.
Hoe warmer het wordt hoe meer libellen tevoorschijn komen. Op sommige plekken vliegen er tientallen rond. Een prachtig gezicht, maar niet meer te fotograferen. Zo heel af en toe zit er nog een uitslaper wakker te worden. Zoals deze Glassnijder.
Als iemand een verklaring heeft voor die naam, dan hoor ik het graag.
Uiteindelijk is het tijd geworden om weer te vertrekken. Weg van de knutten en de hitte, die het toch wel onaangenaam maken. Maar ik neem nog even de tijd om deze net uitgeslopen smaragdlibel te fotograferen.
Nu had ik aan het begin van dit blog over de heel bijzondere soorten die hier rondvliegen. En één daarvan zag ik dan toch op het laatste nippertje. Op een bankje, dus geen bijzondere foto, maar ik wil hem toch even laten zien. Hoe vaak zie je nou een gevlekte witsnuitlibel. Voor mij is het in elk geval de eerste keer.
Wat een beauty! Een prachtige afsluiting van mijn eerste bezoek aan de Weerribben.
Mijn volgende bezoekje was een paar weken later. Samen met een aantal andere leden van de natuurfotoclub VNF-Nijkerk hielden we excursie naar de Weerribben. Op een andere plek dan ik de eerste keer was. Ik was benieuwd of het weer zo’n succes zou worden als de eerste keer. We arriveerden wat later en er was geen dauw. Daarnaast waaide het ook nog eens stevig. Stilzittende libellen en juffers zaten er dus niet in deze keer. Maar ondanks dat was er genoeg te zien en te fotograferen.
Om deze grote roodoogjuffer te fotograferen moest ik mijn camera net boven het water houden. Er kwam zelfs een beetje water in mijn zonnekap te staan. Alles voor de foto!!!!
Later kwamen we langs een veld met zonnedauw. Daar zagen we een aantal gevangen insecten. Dit juffertje was reddeloos verloren. Ze zat helemaal vast met haar pootjes en vleugels. Ook dat is natuur.
Het is een breedscheenjuffer. Van voren gefotografeerd levert een een wat meer artistiek plaatje op, mede door de beperkte scherptediepte.
Je kunt niet helpen om medelijden te hebben met het beestje. Maar dit is een natuurlijke situatie en dan zal ik niet snel ingrijpen. Daarnaast is losmaken een bijna onmogelijke opgave. Overal zitten de kleverige druppels en de vleugels zijn al behoorlijk beschadigt.
Een ander slachtoffer van dit vleesetende plantje is nog groter: een oeverlibel. Ze mag dan een stuk groter zijn, maar ook zij komt niet meer weg zodra ze eenmaal vast zit in de kleverige massa. Toch indrukwekkend hoe de natuur te werk gaat en elke soort, plant of dier, zijn eigen specialiteit en eigenschappen heeft ontwikkeld.
Al met al een hele boel foto’s van twee tochtjes naar de Weerribben. En een veel langer blog dan jullie van me gewent zijn. Hopelijk ben ik jullie niet kwijt geraakt halverwege.
Dit blog is geheel gewijd aan de libellen, maar in de Weerribben fladderen ook heel wat bijzondere vlinders rond. Als toegift laat ik daar nog een aantal van zien. Niet de mooiste foto’s, maar wel heel leuk om tegen te komen in het veld.
Van links naar rechts: Grote vuurvlinder, grote weerschijnvlinder en zilveren maan.
Allemaal zeldzame vlinders in Nederland.
En hiermee sluit ik dit blog af. Ik denk dat de Weerribben op mijn lijstje komt van gebieden waar ik elk jaar naar toe moet. Dank voor het lezen en een reactie wordt erg op prijs gesteld. Tot blogs!
Het macroseizoen is begonnen
8 mei 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Zo eind april begint voor mij het macroseizoen. En met name een specifiek vlindertje zorgt er bij mij voor dat de macrokriebels toenemen. Ik heb het over het oranjetipje. Eén van de vele lentebodes in de Nederlandse natuur. Natuurlijk heb je ook de bosanemonen, tulpenvelden en nog veel meer, maar voor mij begint de lente als de oranjetipjes rondfladderen. Alleen om te fotograferen wil je graag dat ze niet fladderen, maar dat ze rustig blijven zitten. En dus moet je vroeg je bed uit. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens familiebezoek in Drenthe vertrek ik ’s ochtends vroeg naar een voor mij bekend oranjetipjesgebied.
Vorig jaar duurde het een uur voordat ik er eentje vond (klik hier), maar nu is het na een paar passen al raak. Geen oranjetipje, maar zo’n bedauwd geaderd witje kan ik niet zomaar laten hangen.
Zoals je ziet zit alles lekker onder de dauw. En dat is dus ook precies de reden dat je zo vroeg moet opstaan. De natte vlinders kunnen nog niet vliegen en moeten wachten tot ze zijn opgedroogd. Tot die tijd heb je alle gelegenheid om ze te fotograferen.
Maar nu snel verder op zoek naar oranjetipjes. Vandaag ben ik samen op pad met mijn zus, dus twee paar ogen. En het duurt niet al te lang voordat we beet hebben.
De opkomende zon schijn door de bomen achter het vlindertje. De vleugels schijnen oranje door, dus dit is een mannetje.
Vandaag is blijkbaar een goede dag voor oranjetipjes, want binnen no-time hebben we nog twee mannetjes en een vrouwtje gevonden. Het vrouwtje was nog kletsnat.
Maar ik richt me toch weer op de mannentjes. Het oranje in hun vleugels geeft net dat beetje meer. Sorry dames!
Door met de witbalans van mijn camera te spelen krijg je ineens een heel andere sfeer. Niet echt natuurlijk, maar wel leuk om je tussendoor mee bezig te houden.
Dan kruip ik er wat meer bovenop. Eens kijken of ik een leuke close-up kan maken.
Best harig zo’n oranjetipje. Dat is dan ook één van de leuke dingen van macrofotografie: je kunt (laten) zien wat je normaal gesproken niet ziet. Maar meestal vink ik iets meer afstand fotografisch gezien mooier. Het beestje in zijn leefomgeving zogezegd.
Zoals je ziet gaat het opdrogen erg langzaam. En ik moet eigenlijk al weer stoppen. Tegen beter weten in blijf ik toch nog een kwartiertje, maar dan moet ik echt gaan. Had graag nog een foto gemaakt met de vleugels open. Op weg naar de auto kom ik weer langs het geaderd witje die we als eerste zagen vanmorgen. Ik had er een stok bij gezet, zodat ik hem makkelijk terug kon vinden.
Dus in dit blog over de oranjetipjes mag dit witje het verhaal openen én afsluiten.
Dank voor het lezen en tot de volgende keer.
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Herfst 2017
2 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nu de meteorologische winter is begonnen is het tijd om terug te kijken op de herfst. Een paar keer kon ik er op uit om bij voorbeeld op zoek te gaan naar paddenstoelen. In dit blog een klein overzicht.
Aan het begin van de herfst trof ik deze inktzwam aan vlak bij huis. Een detailopname laat zien waar die naam vandaan komt.
Zoals je ziet nog geen herfstkleuren in de achtergrond, maar fris groen gras. Toch waren er wel al wat oranje tinten te vinden. Hoewel het geen bladeren waren, maar kleine paddo’s.
Een aantal weken later kon ik weer even op pad. In hetzelfde bos kwam ik weer een inktzwam tegen. Nu eens geen detailopname, maar mooi in het bosdecor geplaatst.
De zwam heb ik belicht met een externe lamp, waarvan ik de lichtsterkte en de kleur van het licht (kleurtemperatuur) kan aanpassen. Dat biedt weer nieuwe mogelijkheden voor me. Zo heb ik bij de volgende foto de paddenstoelen van onderen belicht aan de achterkant. Het geeft weer een heel ander beeld.
Maar lang niet alles lukt, dus ik moet er nog flink mee oefenen. Maar dat is dan ook wel weer leuk. Meestal probeer ik zelf alles uit te vogelen en niet te veel dingen op te zoeken op youtube of iets dergelijks. Dan doe je hetzelfde als anderen doen. Zelf uitvinden wat voor jou werkt is toch het leukste.
Gewoon recht-toe-recht-aan fotografie blijft natuurlijk ook leuk. Deze ieniemini babypaddenstoelen lenen zich daar goed voor. Welke het zijn? Het zouden zomaar streepsteel of de melksteel mycena’s kunnen zijn. Of één van de andere tig soorten myena’s natuurlijk 😉 .
Tot zover even de paddo’s. Ik ben niet echt in de gelegenheid geweest in de bossen de herfstkleuren vast te leggen, maar een klein larikstakje brengt toch wat kleur in dit blog.
Ook met dit takje ben ik in de weer geweest met mijn nieuwe lampspeeltje. Met wisselend resultaat moet ik zeggen. Maar onderstaande foto kan mij wel bekoren.
De lariks fotografeerde toen ik samen met mijn zus een paar uurtjes op pad was met onze camera’s. Altijd leuk om samen aan de gang te gaan! De paddo’s wilden niet zo goed lukken, maar eentje mag toch in dit blog verschijnen. Een omgevallen exemplaar nog wel.
Hoewel ik net zei dat ik niet de herfsttinten heb kunnen fotograferen is er op het nippertje toch nog een foto van een herfstbos. Dit is het fietspad wat ik altijd rij als ik naar de Oostvaardersplassen ga. In de herfst ontstaat er een prachtige oranje-gele tunnel.
En hiermee sluit ik de herfst af. Ik hoop er volgend jaar fotografisch meer mee te kunnen doen. Maar voor nu is het over. Op naar de winter!
Eifelvlinders
11 november 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De herfst loopt al weer langzaam naar het einde en heel voorzichtig begint de winter aan de horizon te verschijnen. En ik? Ik ben een blog aan het schrijven over de foto’s die ik gemaakt heb tijdens onze zomervakantie in de Eifel. Ja, ik lig een ‘beetje’ achter. Heb er zelfs aan gedacht om te stoppen, maar ik ga toch proberen de boel weer op te pakken. Te beginnen dus in het mooie Duitsland.
De Eifel staat bekend bij natuurfotografen om zijn vlinderrijkdom. Dus had ik mijn camera en macrolens ingepakt toen we afgelopen zomer voor twee weken een huisje hadden gehuurd in Schönecken. Een dorpje iets ten noorden van Bitburg. Nu was het weer niet altijd optimaal, dus viel het met het aantal soorten wel wat tegen, maar ik heb genoeg om jullie te laten zien.
Dit is een klaverblauwtje. Later deed ze speciaal voor mij ook nog even de vleugeltjes open, zodat ik haar mooie kleuren kon bewonderen.
Op dezelfde ochtend kwam ik ook nog een bejaard vlindertje tegen. Afgevlogen noemen ze een vlinder waarvan de vleugels de sporen laten zien van het bijna voltooide leven. Maar voor mij net zo mooi als een vers exemplaar.
Het is een bruine vuurvlinder. Toen het zonlicht wat feller werd kon ik deze mooie tegenlichtopname maken.
Op een andere ochtend kwam ik een vlindertje tegen die ik ook in Nederland regelmatig zie: het icarusblauwtje. Ik had al een paar uur rondgelopen zonder veel gezien te hebben. En net toen ik eraan dacht om weer naar het huisje te gaan kwam ik deze schoonheid tegen.
Niet een heel bijzondere soort, maar dat maakt mij niets uit. Het is een prachtig vlindertje en hij werkte prima mee.
Ook vlak bij het huisje was genoeg te zien. Op een veldje bij de ingang van het parkje fladderden ook allerlei vlinders rond. Zoals dit hooibeestje.
En ook dit koevinkje deed zich tegoed aan de nectar van de bloemen in het veld.
Ik sluit dit vakantieverslag niet af met een vlinder, maar met een ander prachtig insect. Tegenover ons huisje lag een klein vijvertje. Boven het water vloog steeds een prachtige libel, op jacht naar wat eetbaars. Na een tijdje gekeken te hebben ontdekte ik dat ie steeds dezelfde route aflegde. Dit was mijn kans om een keer een vliegende libel vast te leggen. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk! Na talloze mislukte pogingen kan ik dan toch een scherpe foto maken. Ik ben er erg blij mee!
Het is trouwens een blauwe glazenmaker.
En zo heb ik eindelijk de zomer afgesloten en kan ik gaan denken aan een herfstblog. Niet dat ik heel veel gefotografeerd heb, maar genoeg voor een blogje denk ik. Ook ga ik proberen weer te reageren op blogs van anderen. Door omstandigheden zat dat er niet in de afgelopen tijd, maar vanaf nu ga ik dat ook weer oppakken.
Ik wens een ieder veel natuurplezier de komende tijd!
Macro ratjetoe
2 augustus 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De afgelopen maanden ben ik regelmatig op pad geweest met mijn macrolens. Dat heeft natuurlijk een hele berg foto’s opgeleverd. In dit blog wil ik jullie een kleine selectie laten zien. Foto’s die ik mooi of bijzonder vind.
Als eerste een aantal foto’s vanaf de Westerheide bij Hilversum. Bekend van de reeën, maar ik had een ander doel: groentjes. Een klein vlindertje, die ondanks zijn naam, bij de blauwtjes hoort. Het duurde even maar dan vond ik er toch een flink aantal.
Een prachtig klein vlindertje. Omdat het al wat later op de ochtend was waren ze al erg vliegerig. Het was dus een uitdaging om foto’s te maken. Des te leuker is het als het dan lukt.
Naast het groentje had ik die ochtend nog een leuke bijvangst. Al zoekende naar de groentjes liep ik langs een groot mierennest. Bovenop lag een dikke tak. Waarschijnlijk daarop gegooid door een baldadige voorbijganger. Voor mij een buitenkansje, want de tak zat vol met mieren. Voorzichtig haalde ik de tak weg en zette hem tegen een boom. Dat gaf mij de gelegenheid om wat foto’s te maken.
Onderstaande mier was aan het oefenen voor de Highland Games, onderdeel boomstamwerpen. Wat een krachtpatsers zijn het!
Een ander miertje was bezig met een beestje, waarvan ik denk dat het een bladluis is. Ik weet dat mieren bladluizen melken voor de honingdauw. Maar of dat hier ook het geval is, is mij niet helemaal duidelijk. Voor hetzelfde geld wordt het beestje opgegeten door de mier.
Ik wil jullie nog één foto van de Westerheide laten zien: een mi-vlinder. Een dagactieve nachtvlinder die bij de spinneruilen hoort. Ik kende hem niet, maar hij is makkelijk te herkennen aan de heksenkop op zijn vleugels. Als je dat eenmaal gezien hebt vergeet je het nooit meer.
Tot zover de Westerheide.
Een ander gebiedje waar ik geweest ben ligt ook in het Gooi: Laegieskamp. Een klein terrein dat als overgangsgebied geldt tussen de Gooise heidevelden en het Naardermeer. Ik was er op een ochtend dat er veel dauw was. Ideaal voor de macrofotograaf. Deze sint-jansvlinder zat helemaal onder.
Als je er dan nog wat dichter op kruipt krijg je het volgende beeld. En echte waterdrager!
Ik zag ook een aantal bedauwde libellen, maar die laat ik in een ander blog nog wel eens zien. Wat ik nog wel wil tonen is een vliegje dat er precies zo uitziet als zijn naam doet vermoeden. Het is het roestbruin kromlijfje. Er is weinig verbeelding nodig om te zien waarom hij die naam gekregen heeft.
We verlaten nu het Gooi om ons op een andere zondag terug te vinden in de buurt van Amersfoort. Het eigenlijke doel van die dag waren de bandheidelibellen. Maar zoals wel vaker gebeurd kom je dan met heel andere foto’s thuis. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik vind alles leuk! Zeker dit icarusblauwtje dat op de rolklaver zit.
Nog iets gewoner is het bont zandoogje. Ook te zien bij ons in de tuin. Hier vlogen er een paar rond tussen de margrieten.
Ook leuk. Maar de sterren van deze ochtend waren de tijgerspinnen. Ook wel bekend als wespenspin. Op een kort stukje van zo’n 50 meter langs het pad zag ik er zo al zes!
Het zig-zag patroon is kenmerken voor deze soort. Het is nog steeds niet precies bekend waar het voor dient. Deze spin is dus een beetje een mysterieus type. Maar wel één die erg fotogeniek is. Het volgende exemplaar is bevriend met een klein vliegje of zou het vliegje een adrenalinejunkie zijn en houden van een gevaarlijk leven? Zolang hij bovenop de grashalm blijft zitten is ie veilig volgens mij.
Prachtig beestje toch? En helemaal niet eng!
De laatste foto van dit blog is misschien fototechnisch geen hoogstandje, maar ik vind het wel een hele intrigerende foto. En dat komt door het diertje dat erop staat.
Tijdens een fietsrondje door Almere stapte ik even af om bij de waterkant te kijken. Misschien kon ik nog wat libellen of juffers vinden. Plots zag ik dit uit het water de rietstengel in klimmen. Ik dacht gelijk aan een libellenlarve die klaar was om te transformeren naar een prachtige libel. Maar ik kon het uitsteeksel aan de achterkant niet plaatsen. Ik had geen tijd om lang te blijven en eenmaal thuis ging ik op internet op zoek naar wat ik nou precies gezien had. En wat bleek? Het is een waterschorpioen! Een insect die tot de wantsen behoord. De twee voorste poten gebruikt hij om zijn prooi te vangen. Het uitsteeksel aan zijn achterlijf is in werkelijkheid een holle buis die hij gebruikt om door te ademen als ie onder water zit. Eigenlijk is dit insect dus een snorkelende wants.
Hiermee eindigt mijn ratjetoe aan macrofoto’s. Ik hoop dat je er weer van genoten hebt. Ik in ieder geval wel bij het maken er van.
Oranjetipjes
20 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Van half april tot half juni kun je één van de leukste vlindertjes van Nederland zien rondfladderen: het oranjetipje. Het is een echte lentevlinder en veroorzaakt dan ook bij menig natuurfotograaf lentekriebels. Ook ik ga dit jaar weer een ochtend op pad om dit kleine vlindertje te zoeken. En zoeken is het, maar daarover later! Omdat je ze het beste ’s ochtends vroeg kan fotograferen, dan zitten ze nog stil namelijk, sta ik weer eens om zes uur op zondagochtend naast m’n bed. Wat een hobby!
Ik rij naar een gebied met heel veel pinksterbloemen. Dat is de waardplant van deze vlinder en daar kun je ze dus vinden. Daar sta je dan. Een veld met duizenden bloemen en op zoek naar een vlindertje van een centimeter of twee. Ik loop langs de randen van het veld en scan met mijn ogen elk bloemetje af. De zon komt op en ik heb nog geen vlindertje gevonden. Maar ik hou mezelf voor dat de aanhouder wint. Maar na drie kwartier zoeken zonder resultaat begint de moed me toch een beetje in de schoenen te zakken. Zou het dan toch niet lukken vandaag? Niet dat dat de eerste keer zou zijn, maar leuk is het niet.
Maar dan, na bijna een uur, EINDELIJK! Twee mooie groene ogen kijken me aan vanuit de diepte.
Het is een vrouwtje. Geheel volgens de ‘regels’ hangt ze aan een pinksterbloem. De oogjes nog nat van de dauw. Wat een lekker gevoel om dan toch je doel te vinden. Natuurlijk neem ik lekker de tijd om deze schoonheid op de gevoelige plaat te zetten.
Op deze foto kun je mooi de gemarmerde onderkant van de vleugels zien. Ik probeer nog een andere achtergrond te krijgen door om de vlinder hen te draaien en te kijken hoe het beeld in de zoeker veranderd. Ik kom hier op uit.
Mooi diertje toch? Het ontbreken van de oranje vlek aan de binnenkant van de vleugel verteld me dat het een vrouwtje is. Na de foto’s kijk ik even om me heen en tot mijn grote verrassing zie ik op een meter of drie een paartje hangen tussen de bloemen. Wat een mazzel! Zo loop je een uur te zoeken en zo zie je ze vlak voor je neus hangen. En nog wel een parend paartje. Voor mij een primeur.
Ik ga nu helemaal los om dit stelletje zo mooi als mogelijk in beeld te brengen. Dat hebben ze wel verdiend.
Je ziet de oranje vlek van het mannetje doorschijnen op de achtervleugel. Als ik dit op de display van mijn camera zie verschijnen, kun je je voorstellen dat ik er erg vrolijk van word.
Ook nu kijk ik of er vanuit een ander standpunt nog een mooie foto gemaakt kan worden. Dat lukt. Heel anders van sfeer dan bovenstaande foto, maar minstens zo mooi. Ik heb het geluk dat ze op een mooi gebogen bloemetje zitten.
Al met al is het een geweldige ochtend geworden. Ik zal nog dikwijls nagenieten van deze foto’s.
Vrolijke voorjaarsbloeiers
29 maart 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Lente!!!!!!!! Het is dan toch weer gebeurd: na een, niet zo’n heel bijzondere, winter is het lentegevoel in volle hevigheid uitgebarsten. En ik moet zeggen dat ik er wel aan toe was. De winter wilde, op een paar speldenprikjes na, toch niet echt van de grond komen. Dan maar liever een warm lentezonnetje en kleurige bloemetjes die overal hun kopjes boven de grond uitsteken. En dus trek ik er op uit om al dat moois vast te leggen.
Eerst stop: kasteel Staverden. Samen met mijn zus gaan we de vele krokussen proberen creatief in beeld te brengen. Na een lange winter duurt het altijd weer even om de slag van macrofotografie te pakken te krijgen. De eerste serie foto’s verdwijnen dan ook allemaal in de prullenbak. Maar gaandeweg de ochtend gaat het steeds beter.
Het zonnetje schijnt inmiddels over de bomen heen en verlicht de bloemetjes met zacht voorjaarslicht. Ideaal om een tegenlichtopname te maken. Ik vind het leuk hoe je de stamper en meeldraden als schaduw achter het bloemblaadje ziet.
Ook mijn zus is lekker bezig en samen hebben we een heerlijk foto-ochtendje met lekker voorjaarsweer.
Ik heb voor het eerst een wit parapluutje mee. Daarmee kun je het bloemetje in de schaduw zetten als het licht wat te hard wordt later in de morgen. Het levert mooie zachte kleuren op.
Naast de krokussen besteed ik ook nog even wat tijd aan de sneeuwklokjes. Bij de meesten is het mooiste er al vanaf, maar ik vind nog een paar die er nog fris bijstaan.
En om eens gek te doen maak ik ook eens een zwart-wit foto van deze bloemetjes. Het heeft wel wat vind ik.
Tot zo ver mijn eerste pogingen van 2017 met de voorjaarsbloeiers.
Een paar weken later trek ik er weer op uit. Nu leidt de reis me naar landgoed Amelisweerd bij Utrecht. Doel voor vandaag: bosanemoontjes. Dat is zo’n beetje de koningin onder de lentebloemen. Erg fotogeniek en daarom zeer in trek bij natuurfotografen. Ik verwacht dan ook een drukke dag in het bos. En ik weet dat er vandaag een fotoworkshop wordt gegeven. Om de drukte voor te zijn ga ik dus (weer) vroeg op pad. En dat heeft nog een voordeel. Ik kan zo de bloemetjes fotograferen in het eerste warme zonlicht.
Ik vind het altijd weer leuk om zo met het licht te ‘spelen’. Als je namelijk de andere kant op fotografeert krijg je een heel andere sfeer in je foto.
Ook mooi!
Maar snel zoek ik het warme licht weer op. Het duurt namelijk maar heel kort en daarna is de zon te fel om nog zulke foto’s te maken. Na veel proberen, van plek veranderen, kijken en de camera in allerlei posities te houden lukt het me om een feeëriek sfeertje te creëren.
Inmiddels wordt het steeds drukker en ook de workshopgroep is gearriveerd. Het is wel grappig om dat zo van een afstandje te aanschouwen. Toevallig ken ik de workshopleider via Facebook en het is altijd leuk om iemand dan live in het veld te ontmoeten en even een praatje te maken.
Ik laat de groep voor wat ie is en kijk nog verderop in het bos. Net als ik denk om weer naar huis te gaan, vind ik nog een leuk plekje met een paar fraaie exemplaren. En dus duik ik weer plat op de buik naast de bloemetjes. Ondertussen de commentaren horend van de wandelaars die in steeds grotere getale langslopen. De meesten vragen zich af wat er nou zo bijzonder is aan die kleine witte bloemetjes. Als ze me daar over aanspreken laat ik meestal één van mijn foto’s zien. Dan weten ze gelijk waarom er zoveel fotografen bezig zijn in het bos.
Ook nu heb ik mijn witte parapluutje gebruikt. Die behoort vanaf nu tot mijn standaard uitrusting. Met nog een laatste foto sluit ik dit blog over de voorjaarsbloeiers af. Ik vond het weer heerlijk om met de macrolens in de weer te zijn. En dat zal alleen nog maar meer worden de komende tijd!
Bedankt voor je belangstelling en tot mijn volgende blog.
René Vos natuurfotografie 