Het steenuiltje
1 juli 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Een paar weken geleden kreeg ik de mogelijkheid om met een collegafotograaf mee te gaan naar een boerenerf om steenuiltjes te fotograferen. Die kans greep ik natuurlijk met beide handen aan. Hij heeft daar al jaren een plekje ingericht om ze te fotograferen. Vanuit een schuiltentje zijn ze goed te bekijken op de voerplek.
Bij zonsopkomst werd ik verwacht en met wat geluk hebben we een uur of twee om te genieten van deze kleine uiltjes. Het is bijna windstil en onbewolkt. Het belooft een stralende dag te worden. Om ongeveer kwart over zes zien we het uiltje voor het eerst. In een boom wat verder weg overziet hij het erf. Even later komt ie wat dichterbij.
Heel voorzichtig gaat hij uiteindelijk naar één van de voerplekken met meelwormen. Een mooi plekje om hem te fotograferen.
Het is nu half zeven, maar je ziet dat het zonlicht al erg fel is. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Wat een prachtige vogel is het!
Na het eten gaat hij weer terug naar het eerste plekje wat verder weg op het erf. Eigenlijk niet zo erg, want zo’n foto met de uil wat kleiner in beeld vind ik ook wel mooi. Geeft ook wat beter aan hoe klein ze eigenlijk zijn.
Het uiltje vliegt weer op en gaat na wat omzwervingen recht boven ons zitten. Niet het meest ideale plekje, maar met wat kunstgrepen kan ik hem toch in beeld krijgen.
Graag zou ik hem nu nog wat dichterbij willen hebben om ongeveer half acht gebeurt dat ook. Hij landt op de dichtstbijzijnde voerplek. Na wat gestoei met de belichting door het felle zonlicht kan een paar mooie foto’s maken. De plek is zo ingericht dat het voer buiten beeld blijft. De bakjes zitten namelijk achter de stammen.
Je kunt op alle foto’s wel zien dat het uiltje weet dat we er zijn. Hij houdt ons in de gaten, maar gaat ondertussen gewoon zijn eigen gang. Er was echter één momentje waarbij ik dacht dat ie toch niet zo blij met ons was. Hij wierp ons een hele boze blik toe.
Maar voor de rest was het een heel vriendelijk diertje. Het is inmiddels tien voor acht en de voorstelling is afgelopen. Tijd om te gaan slapen. Voor de uil tenminste. Voor ons is het tijd om op te breken. Het was een prachtige belevenis!
Ik sluit af met een portretje van mijn nieuwe vriend. Hopelijk krijg ik nog eens de kans om zo’n serie te maken, maar dan met wat zachter licht.
Balgzandpolder 3: de overige gasten
17 juni 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hier is dan het derde en laatste deel over de dag in de hut bij de Balgzandpolder.
Naast de vaste gasten kwamen er natuurlijk ook nog wat toevallige voorbijgangers voor de hut. En nog een aantal soorten die meestal verder weg zaten. Eén van de eerste bezoekers ’s ochtends was dit witgatje. Hij gunde ons een paar foto’s en we hebben hem de rest van de dag niet weer gezien.
Hij wordt vaak verward met de oeverloper, maar bij de oeverloper loopt het wit aan de voorkant op de buik in een krul naar boven.
Op de plas zijn er ook verschillende eenden en ganzen aanwezig. Een aantal families van de wilde gans zwom gedurende de dag voor de hut langs. Ik heb daar geen interessante foto’s uit kunnen halen. Wel vond ik deze houding van de gans leuk toen hij even op het eilandje liep.
Nu ik toch bij de ganzen ben: ik had ook nog een primeur. Vandaag zag ik mijn eerste rotganzen. Een mooie soort, die één van de meest verkeerde namen heeft in de dierenwereld. Ver op de plas waren een aantal zich aan het wassen. Dat levert altijd leuke poses op.
Je moet toch met me eens zijn dat de naam rotgans totaal niet past bij deze mooie vogel.
Ook het visdiefje is maar een paar keer langs gekomen. Ik vind het een prachtige vogel. Ze waren steeds met z’n tweeën, dus ik neem aan man en vrouw. Eén keer had hij een soort van visje in zijn snavel. Google leerde mij dat het een zeenaald is. Verwant aan het zeepaardje. Al heel snel waren ze weer vertrokken om de rest van de dag ook niet meer terug te keren helaas.
Wie wel wat vaker terugkwamen waren de wintertalingen. Meestal lekker slobberend in de modder.
En dat is natuurlijk veel gezelliger als je het met zijn tweeën doet.
Zoals je ziet hebben we het erg getroffen met al die vogels voor de hut. Maar ook op het land kon je wel eens wat zien. Doordat er geen glas voor de opening van de hut zit kun je je lens naar buiten steken en ook naar de zijkant fotograferen. Zodoende kon ik deze bergeend in het gras vastleggen. Dit was op het eind van de middag toen het zonnetje er even door kwam.
Dit blog wordt een beetje een opsomming van de vogels die voorbij kwamen. Er valt ook niet veel te vertellen. Zo’n dag in een hut is vooral stilzitten, wachten en gezellig kletsen. En zo af en toe actie als er vogels vlak voor de hut verschijnen. En dat laatste gebeurde ook toen deze groenpootruiter zich liet zien.
Ook weer een prachtige soort om voor de lens te krijgen. Herkenbaar aan zijn iets omhoog gebogen snavel en, uiteraard, zijn groenige poten.
Steenlopers heb ik al vaker gezien, maar nog nooit in het zomerkleed. Het was dan ook leuk dat dit exemplaar ons even liet zien hoe mooi hij in de zomer is.
En zo liep de dag weer op zin eind. Het was een goed gevuld fotodagje met mooie resultaten. Heel anders dan de boshutten die Dick en ik tot nu toe bezochten, maar minstens zo leuk. Het feit dat ik drie blogjes nodig had om alles te laten zien zegt genoeg denk ik.
Laat ik nu bijna een heel belangrijk hoofdpersoon van de dag vergeten! De enige vogel die van mij een naam gekregen heeft. De hele dag zwom er een krakeend voor de hut op en neer. Kwam ie weer aanzwemmen en om de vijf seconden: kwek. Niet verrassend dat dit eendje Kwek genoemd werd. Dus als afsluiter van deze prachtige dag: KWEK!
Balgzandpolder 2: De vaste gasten
6 juni 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In mijn vorige blog heb ik jullie alles laten zien van de tureluurs die, begin mei, de hele dag voor de fotohut in de Balgzandpolder rondhingen. Daarnaast waren er nog meer vaste gasten. Die wil ik jullie in dit blog laten zien.
De eerste vogel die ik fotografeerde was een kluut.
Meestal bleven ze wat verder weg, maar zo af en toe kwamen ze het strandje op. Wat zijn het toch sierlijke vogels! Maar wel lastig belichten met dat zwart en wit. Later op de dag kon ik ook nog een ‘mooie’ actiefoto van hem of haar maken.
Maar zoals gezegd: meestal bleven ze wat verder weg. En foerageerden ze in het ondiepe water.
Veel klutenfoto’s van deze dag lijken dan ook op elkaar, dus laat ik het hierbij.
Een andere vaste klant was de oeverloper. Die deed zijn naam echt eer aan. De hele dag liep ie heen en weer langs het water. Onvermoeibaar zoekend naar iets eetbaars.
Dit was één van de weinige momenten dat hij even stil stond. Wat een zenuwenlijder is het zeg! Continue in beweging. Maar wel erg leuk om dan net dat ene moment te pakken met je camera. De volgende foto vind ik leuk omdat hij recht op me af komt lopen en door het windje in de rug waardoor zijn veren opwaaien.
Even later loopt hij nog even over het hogere gedeelte van het eilandje dat voor de hut ligt. Door de begroeiing krijg je een net wat andere foto.
Ik vind het een prachtig vogeltje.
De minst verlegen vogel van de dag was de witte kwikstaart. Net als de oeverloper de hele dag door aan het scharrelen voor de hut. En bij verschillende gelegenheden te dichtbij om nog te kunnen scherpstellen.
Zo af en toe vloog hij op om van het ene eilandje naar het andere te vliegen. Een afstandje van een paar meter. Dick en ik gaven onszelf de opdracht om hem vliegend vast te leggen. En dat bleek net zo lastig als gedacht. Vaak zag je nog net een stukje staart of poten in het hoekje van de foto, en minstens net zo vaak alleen lucht en water. En als je al op tijd reageerde en de hele vogel in beeld kreeg was die niet scherp. Maar tussen al die prullenbakwaardige foto’s zat één lucky shot. In het hoekje van de foto een min of meer scherpe witte kwik. Door dat stukje uit de foto te snijden kreeg ik toch nog een acceptabele foto.
Een vogel die je veel ziet in de weilanden en bekend staat als weidevogel komt ook veel voor bij het wad. Ik heb het over de kievit. Hij gaf ons een mooi uitzicht op het badritueel.
Na het bad moet je natuurlijk even je veren uitschudden.
Aan het eind van de dag kon ik de kievit nog fotograferen in een omgeving die, in ieder geval voor mij, meer overeenkomt met de habitat die we van hem gewend zijn: in het gras.
Hiermee sluit ik blog 2 van deze prachtige huttendag af. In het volgende blog laat ik nog wat incidentele gasten zien en de eenden en ganzen.
Balgzandpolder 1: De tureluur
31 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Dinsdag 2 mei was het weer zo ver. Het jaarlijkse dagje hutzitten met Dick staat gepland. Tot nu toe hebben we steeds ons geluk beproeft in boshutten, maar vandaag gaan we het anders doen. We hebben een hut gehuurd in de Balgzandpolder bij Den Helder. Doel: steltlopertjes, lepelaars en ander wad-spul. Ik kan nu al zeggen: het was een prachtige dag, met de hele tijd actie voor de hut. Dat leverde zoveel foto’s op dat ik er meer dan één blog aan moet wijden. Vandaag dus de eerste, met als hoofdpersoon de Tureluur. Continue aanwezig en zorgend voor opwindende beelden.
’s Ochtends begon het rustig met een beetje heen en weer lopen.
Doordat de hut half ingegraven is heb je een mooi laag standpunt om vanuit te fotograferen. Omdat ze de hele dag aanwezig waren heb ik tientallen foto’s van paraderende tureluurs. Die laat ik natuurlijk niet allemaal zien, omdat ze min of meer allemaal op elkaar lijken.
Toen er echter gevaar van boven dreigde kromp hij ineen en hield de lucht goed in de gaten. Wat het geweest is heb ik niet gezien.
Echt leuk met de tureluurtjes werd het echter pas aan het eind van de dag. Eén exemplaar kwam luidruchtig het toneel op gestormd.
Luid roepend en met zijn vleugels wapperend eiste hij alle aandacht op. Wat een aansteller dacht ik nog.
Maar toen werd duidelijk waardoor al die opwinding veroorzaakt werd: een prachtige tureluurdame! Vol overgave stortte meneer Tureluur zich in het liefdesspel.
Zou het hem lukken de dame te overtuigen? Aan zijn inzet zal het zeker niet liggen. Dit ging zo even een tijdje door en toen …….
Bingo! Het vrouwtje was gevallen voor zijn charmes. Het blijkt trouwens nog niet zo eenvoudig om als tureluur de liefde te bedrijven. Daar moet je heel wat acrobatische toeren voor uithalen. Een kwestie van de juiste balans vinden.
Zo lang als het voorspel duurde, zo kort is het hoogtepunt. Na een kort moment van uitrusten op haar rug gingen ze er samen vandoor.
Mij achterlaten met rode koontjes.
Wat een mooi moment om mee te maken. Een paring vlak voor mijn neus. Hoeveel mazzel kun je hebben? Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag.
Maar er waren nog veel meer prachtige momenten. Zoals gezegd laat ik die binnenkort in een ander blog zien. Eerst moet ik even bijkomen van dit tureluur avontuur.
Oranjetipjes
20 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Van half april tot half juni kun je één van de leukste vlindertjes van Nederland zien rondfladderen: het oranjetipje. Het is een echte lentevlinder en veroorzaakt dan ook bij menig natuurfotograaf lentekriebels. Ook ik ga dit jaar weer een ochtend op pad om dit kleine vlindertje te zoeken. En zoeken is het, maar daarover later! Omdat je ze het beste ’s ochtends vroeg kan fotograferen, dan zitten ze nog stil namelijk, sta ik weer eens om zes uur op zondagochtend naast m’n bed. Wat een hobby!
Ik rij naar een gebied met heel veel pinksterbloemen. Dat is de waardplant van deze vlinder en daar kun je ze dus vinden. Daar sta je dan. Een veld met duizenden bloemen en op zoek naar een vlindertje van een centimeter of twee. Ik loop langs de randen van het veld en scan met mijn ogen elk bloemetje af. De zon komt op en ik heb nog geen vlindertje gevonden. Maar ik hou mezelf voor dat de aanhouder wint. Maar na drie kwartier zoeken zonder resultaat begint de moed me toch een beetje in de schoenen te zakken. Zou het dan toch niet lukken vandaag? Niet dat dat de eerste keer zou zijn, maar leuk is het niet.
Maar dan, na bijna een uur, EINDELIJK! Twee mooie groene ogen kijken me aan vanuit de diepte.
Het is een vrouwtje. Geheel volgens de ‘regels’ hangt ze aan een pinksterbloem. De oogjes nog nat van de dauw. Wat een lekker gevoel om dan toch je doel te vinden. Natuurlijk neem ik lekker de tijd om deze schoonheid op de gevoelige plaat te zetten.
Op deze foto kun je mooi de gemarmerde onderkant van de vleugels zien. Ik probeer nog een andere achtergrond te krijgen door om de vlinder hen te draaien en te kijken hoe het beeld in de zoeker veranderd. Ik kom hier op uit.
Mooi diertje toch? Het ontbreken van de oranje vlek aan de binnenkant van de vleugel verteld me dat het een vrouwtje is. Na de foto’s kijk ik even om me heen en tot mijn grote verrassing zie ik op een meter of drie een paartje hangen tussen de bloemen. Wat een mazzel! Zo loop je een uur te zoeken en zo zie je ze vlak voor je neus hangen. En nog wel een parend paartje. Voor mij een primeur.
Ik ga nu helemaal los om dit stelletje zo mooi als mogelijk in beeld te brengen. Dat hebben ze wel verdiend.
Je ziet de oranje vlek van het mannetje doorschijnen op de achtervleugel. Als ik dit op de display van mijn camera zie verschijnen, kun je je voorstellen dat ik er erg vrolijk van word.
Ook nu kijk ik of er vanuit een ander standpunt nog een mooie foto gemaakt kan worden. Dat lukt. Heel anders van sfeer dan bovenstaande foto, maar minstens zo mooi. Ik heb het geluk dat ze op een mooi gebogen bloemetje zitten.
Al met al is het een geweldige ochtend geworden. Ik zal nog dikwijls nagenieten van deze foto’s.
Lauwersmeer
14 april 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag staat de eerste excursie van VNF-Nijkerk in dit jaar gepland. Met z’n tienen gaan we het Lauwersmeergebied verkennen. Ter plekke bij de Ezumakeeg verdelen we ons over de vijf auto’s, zodat iedereen goed zicht heeft op de rietkragen. Ik zeg expres rietkragen, want vogels laten zich bijna niet zien. Heel af en toe vangen we een glimp op van een rietgors. Maar de gewenste blauwborsten zijn in geen velden of wegen te zien.
Na anderhalf uur speuren verzamelen we ons weer en besluiten we naar de andere kant van het gebied te gaan. Voor de echte vogelaars wordt er een kleine omweg gemaakt langs de zeldzame bonte kraai en de beflijsters die in het gebied zijn waargenomen. Voor mij iets minder interessant omdat ze buiten bereik van de camera blijven. Ik vermaak me even met de konikpaarden. Deze twee tieners oefenen alvast voor als ze later groot zijn.
Hierna wordt iedereen weer losgelaten en spreken we af elkaar bij het visrestaurant in de haven van Lauwersoog weer te ontmoeten. We komen langs een stuk riet waar bruine kiekendieven nestelen. We parkeren de auto in de berm en al snel stijgt een kiekendievenman recht voor ons op uit het riet. Soms heb je mazzel! Hij vliegt over de auto en haalt nestmateriaal. Dit is echt genieten!
Luuk, die bij mij in de auto zit, spot drie kiekendieven. Anderen hebben er zelfs vijf gezien. De show speelt zich af vlak voor onze neus en de camera’s ratelen dan ook lekker door. Om niet de hele blog te vullen met kiekendieffoto’s hier een kleine galerij.
Na zo’n drie kwartier is de voorstelling voorbij en verdwijnen de vogels steeds verder uit het zicht.
We hebben nog tijd om naar de hut bij het Jaap Deensgat te gaan. Helaas is het ook hier erg stil wat vogels betreft. De natuur laat zich niet dwingen en dat is maar goed ook. Tijd voor lunch! Ik denk dat de voorraad kibbeling wel zo’n beetje op was in het restaurant nadat wij langs gekomen zijn. Iedereen geniet van deze delicatesse. Na de lunch wordt het middagprogramma vastgesteld.
Eerst nog even kijken wat er in de haven te zien is. Aan de waddenkant van de dijk scharrelen wat steenlopertjes rond op zoek naar een lekker maaltje. Eén exemplaar vond waar hij naar op zoek was.
Het verbaast me hoe tam deze soort is. Ook toen ik ze tegenkwam in IJmuiden kwamen ze heel dichtbij. Een andere steenloper had wat visafval gevonden op het haventerrein. Ik kon er rustig op een tiental meters naast gaan liggen om een foto te maken vanuit een laag standpunt.
Tot zo ver de haven van Lauwersoog. We gaan naar de dijk om het wad bij laag water te kunnen fotograferen. Ik kan het niet echt vinden. Uiteraard maak ik foto’s, maar de juiste compositie krijg ik niet voor elkaar. Gelukkig bieden de schapen op de dijk ook nog wat fotomogelijkheden.
We maken ons rondje Lauwersmeer af door af te sluiten op ons beginpunt. De hut aan de Ezumakeeg is de laatste stop van vandaag. De meeste van de groep houden het na een lange dag al snel voor gezien. Ik kan nog even blijven omdat ik rechtstreeks van huis hier naar toe ben gereden en dus geen carpoolmaatjes heb. En dat is een mazzeltje, want opeens wordt het licht erg mooi. Een paartje krakeenden geeft in dit mooie licht een poetsshowtje weg.
Het is altijd leuk om dan de vreemde houdingen die ze aannemen tijdens het poetsen te vangen in een foto. Hierboven staat het mannetje, maar het vrouwtje deed ook haar best.
Een andere soort die redelijk dicht bij de hut komt zijn de bergeenden. Lastig te fotograferen door het wit en het zwart in het verenkleed. Moeilijk om beide goed te belichten. Ik waag toch een poging.
Zoals je kunt bedenken ben ik blij dat ik nog even ben blijven hangen. Ik sluit dit verslag af met een groepje scholeksters die langs kwamen vliegen. Je moet even wat geluk hierbij hebben dat ze allemaal een leuke houding aannemen en mooi verdeeld zijn.
Al met al een geslaagde dag. Met voor mij als hoogtepunt de bruine kiekendieven en een mooie afsluiting in de kijkhut.
Vrolijke voorjaarsbloeiers
29 maart 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Lente!!!!!!!! Het is dan toch weer gebeurd: na een, niet zo’n heel bijzondere, winter is het lentegevoel in volle hevigheid uitgebarsten. En ik moet zeggen dat ik er wel aan toe was. De winter wilde, op een paar speldenprikjes na, toch niet echt van de grond komen. Dan maar liever een warm lentezonnetje en kleurige bloemetjes die overal hun kopjes boven de grond uitsteken. En dus trek ik er op uit om al dat moois vast te leggen.
Eerst stop: kasteel Staverden. Samen met mijn zus gaan we de vele krokussen proberen creatief in beeld te brengen. Na een lange winter duurt het altijd weer even om de slag van macrofotografie te pakken te krijgen. De eerste serie foto’s verdwijnen dan ook allemaal in de prullenbak. Maar gaandeweg de ochtend gaat het steeds beter.
Het zonnetje schijnt inmiddels over de bomen heen en verlicht de bloemetjes met zacht voorjaarslicht. Ideaal om een tegenlichtopname te maken. Ik vind het leuk hoe je de stamper en meeldraden als schaduw achter het bloemblaadje ziet.
Ook mijn zus is lekker bezig en samen hebben we een heerlijk foto-ochtendje met lekker voorjaarsweer.
Ik heb voor het eerst een wit parapluutje mee. Daarmee kun je het bloemetje in de schaduw zetten als het licht wat te hard wordt later in de morgen. Het levert mooie zachte kleuren op.
Naast de krokussen besteed ik ook nog even wat tijd aan de sneeuwklokjes. Bij de meesten is het mooiste er al vanaf, maar ik vind nog een paar die er nog fris bijstaan.
En om eens gek te doen maak ik ook eens een zwart-wit foto van deze bloemetjes. Het heeft wel wat vind ik.
Tot zo ver mijn eerste pogingen van 2017 met de voorjaarsbloeiers.
Een paar weken later trek ik er weer op uit. Nu leidt de reis me naar landgoed Amelisweerd bij Utrecht. Doel voor vandaag: bosanemoontjes. Dat is zo’n beetje de koningin onder de lentebloemen. Erg fotogeniek en daarom zeer in trek bij natuurfotografen. Ik verwacht dan ook een drukke dag in het bos. En ik weet dat er vandaag een fotoworkshop wordt gegeven. Om de drukte voor te zijn ga ik dus (weer) vroeg op pad. En dat heeft nog een voordeel. Ik kan zo de bloemetjes fotograferen in het eerste warme zonlicht.
Ik vind het altijd weer leuk om zo met het licht te ‘spelen’. Als je namelijk de andere kant op fotografeert krijg je een heel andere sfeer in je foto.
Ook mooi!
Maar snel zoek ik het warme licht weer op. Het duurt namelijk maar heel kort en daarna is de zon te fel om nog zulke foto’s te maken. Na veel proberen, van plek veranderen, kijken en de camera in allerlei posities te houden lukt het me om een feeëriek sfeertje te creëren.
Inmiddels wordt het steeds drukker en ook de workshopgroep is gearriveerd. Het is wel grappig om dat zo van een afstandje te aanschouwen. Toevallig ken ik de workshopleider via Facebook en het is altijd leuk om iemand dan live in het veld te ontmoeten en even een praatje te maken.
Ik laat de groep voor wat ie is en kijk nog verderop in het bos. Net als ik denk om weer naar huis te gaan, vind ik nog een leuk plekje met een paar fraaie exemplaren. En dus duik ik weer plat op de buik naast de bloemetjes. Ondertussen de commentaren horend van de wandelaars die in steeds grotere getale langslopen. De meesten vragen zich af wat er nou zo bijzonder is aan die kleine witte bloemetjes. Als ze me daar over aanspreken laat ik meestal één van mijn foto’s zien. Dan weten ze gelijk waarom er zoveel fotografen bezig zijn in het bos.
Ook nu heb ik mijn witte parapluutje gebruikt. Die behoort vanaf nu tot mijn standaard uitrusting. Met nog een laatste foto sluit ik dit blog over de voorjaarsbloeiers af. Ik vond het weer heerlijk om met de macrolens in de weer te zijn. En dat zal alleen nog maar meer worden de komende tijd!
Bedankt voor je belangstelling en tot mijn volgende blog.
