Foto van de maand: mei 2019
Een nieuw begin. Ik heb besloten toch weer af en toe een berichtje te plaatsen op mijn blog. Het idee is om elke maand een foto van de maand te kiezen en die een ereplaatsje te geven op mijn blog.
Ik begin gewoon midden in het jaar, maar dat vind ik niet erg. De foto van de maand mei is de steenmarter geworden. Foto even aanklikken voor een groter en scherper beeld.
Deze schoonheid kwam ik tegen toen ik op weg naar een ijsvogelstek door het bos struinde. Plotseling vloog voor mij een beestje de boom in. Op een hoogte van ca. 5 meter blijf hij zitten om nieuwsgierig te kijken wie hem gestoord had.
Een fantastische ontmoeting voor mij en een natuurmoment die ik niet snel zal vergeten.
Jaaroverzicht 2018
31 december 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
En weer is een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin ik steeds minder blogberichten heb geplaatst en uiteindelijk de beslissing heb genomen om (voorlopig?) te stoppen met bloggen. Komende tijd ga ik nadenken waar en op welke manier ik mijn foto’s wil laten zien. Want helemaal verdwijnen wil ik ook niet. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die van mijn foto’s genieten.
Fotografisch is het in ieder geval een leuk jaar geweest, met in de eerste maanden nog de handicap van het medisch rijverbod. Wat een genot om dan op een gegeven moment je vrijheid terug te krijgen en weer naar al die mooie natuurgebieden te kunnen gaan. Wat een rijkdom is dat!
Ook dit jaar weer een aantal publicaties en wat foto’s kunnen verkopen. Maar eigenlijk doe ik het daar niet voor. Het gaat mij meer om het genieten in de natuur en die zo mooi mogelijk vast leggen. Op mijn eigen manier.
Genoeg geschreven, het is tijd voor mijn favorieten van afgelopen jaar. Elke maand 1 foto die mij het meest aanspreek, of waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik hoop dat jullie met mij mee genieten van deze terugblik.
januari
Geen keuzestress in januari. Een torenvalkdame in de Eempolder leverde mij een wensfoto op. Geweldig om dit op een aantal meters voor je te zien.
februari
In februari ook een vogel. Afgelopen winter was er een behoorlijke invasie van barmsijsen. Deze kleine barmsijs kon ik fotograferen in Almere.
maart
In maart heb ik weinig gefotografeerd. Deze opname van de Baggelhuizer Plas bij Assen nam ik op een hele koude ochtend. Ik herinner me vooral de snijdende wind. Maar het was de ontbering waard.
april
Het begint bijna een traditie te worden: op jacht naar de oranjetipjes eind april. Deze macro met wat koelere kleuren vind ik één van de mooiste.
mei
In mei was de jaarlijkse fotohutdag met Dick. Deze keer gingen we naar de tuinhut van Arjan Troost. Helaas had de ijsvogel de winter niet overleeft, maar er was nog genoeg te zien. Waaronder deze drinkende eekhoorn. Precies op het juiste plekje besloot hij (of zij) een slokje te nemen.
juni
In juni is het macroseizoen volop bezig en het zal je dan ook niet verbazen dat een macrofoto deze maand mag vertegenwoordigen in dit overzicht. Voor mij was het een primeur om deze bosparelmoervlinder te zien. Alle soorten parelmoervlinders zijn prachtige vlinders om te zien en deze bosparelmoer was daarop geen uitzondering.
juli
En ook juli levert een vlinder op. Dit landkaartje van de zomergeneratie was één van de vele, vele vlinders die rondfladderden in het Oostvaardersbos en zich tegoed deden aan de nectar van de zwarte mosterd. De Oostvaardersplassen en de omringende velden kleurden dit jaar geel door deze plant.
augustus
In augustus blijven we nog even in de Oostvaardersplassen. Door de droogte dit jaar vielen vele stukken water droog of bijna droog. Dit leverde een eldorado op voor de waadvogels en steltlopers. Van mij mogen ze het waterpeil elk jaar wel zo verlagen. Hoogtepunt waren ongetwijfeld de steltkluten die ik kon fotograferen. Deze jonge vogel liep recht op mij af en doordat het windstil was kon ik hem vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
september
Ik had het net al even over de droogte. Die had een grote invloed op de natuur dit jaar. Zo waren er maar weinig bloeiende heidevelden. Ook de heide in het Gooi stond er maar verdroogd en bruin bij. Een klein stukje paars kon ik echter nog vinden en dat was net genoeg voor deze foto.
oktober
Ik werd heel blij van deze foto van de zeldzame spechtinktzwam. Na een tip vond ik deze prachtige soort ergens in het Gooi.
november
Ook in november een paddenstoelenfoto. Het paddo-seizoen kwam heel langzaam op gang en pas tegen eind november kwamen er wat meer tevoorschijn. Deze amethistzwam vond ik in het Spanderswoud bij Hilversum.
december
Op de enige dag met sneeuw in december ben ik naar natuurpark Lelystad geweest. Deze wisenten keken mij indringend aan. Een prachtige ontmoeting op een koude ochtend.
En daarmee is dit overzicht ten einde. En voor nu ook mijn schrijverijtjes. Ik wil iedereen bedanken voor de likes en commentaren op mijn blogs de afgelopen jaren. Het werd door mij altijd erg op prijs gesteld dat mensen de moeite namen om te reageren. Maar nu is het tijd om dit af te sluiten. Ik merk dat veel blogs een herhaling zijn van wat ik al eerder geschreven heb. Alleen met andere foto’s. Dan voegt de tekst niet zo veel meer toe. Dus ga ik op zoek naar een andere manier. Wie weet komen we elkaar op een andere plek op het World Wide Web tegen en voor de bloggers onder ons: ik blijf jullie blogs gewoon volgen. Je kunt me in elk geval blijven volgen via mijn facebook en instagram.
Ik wens iedereen een heel goed 2019 toe. Met liefde, een goede gezondheid en veel mooie (natuur)momenten!
Groet, René
Paddenstoelen
18 november 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De droogte tijdens de afgelopen zomer en het begin van de herfst zorgde er voor dat het tot nu toe goed zoeken is naar paddenstoelen in het bos. Toch heb ik een paar leuke exemplaren kunnen vinden de afgelopen weken. In dit blog wil ik die laten zien.
Waterloopbos Kraggenburg
Een bekende paddenstoelen hotspot is het Waterloopbos bij Kraggenburg in de Noordoostpolder. Eigenlijk ga ik er elk jaar wel een keertje naar toe. De oogst viel dit jaar wat tegen door de droogte, maar toch wat leuke plaatjes kunnen schieten.
Berkenboleet
Oostvaardersbos
Het mooist is natuurlijk om vlak bij je huis rond te struinen. Nu vind ik in het Oostvaardersbos altijd al erg weinig paddenstoelen, maar dit jaar is het helemaal zoeken naar een speld in een hooiberg. Alleen in een klein stukje met beukenboompjes stond er nog wat.
Geschubde inktzwam
Glimmerinktzwam
Omdat ik onderstaande foto vlak voor Halloween maakt heb ik die bewerkt om een Halloweensfeertje te krijgen.
Spechtinktzwam
Ik kreeg een tip waar ik de prachtige spechtinktzwam kon vinden. Deze prachtige paddenstoel stond hoog op mijn lijstje en ze waren niet al te ver bij mijn woonplek vandaan. Dus toen ik tijd had gelijk er naar toe gegaan. Ik heb me een ochtendje heerlijk vermaakt.
Spanderswoud
Afgelopen tijd ben ik een paar keer naar het Spanderswoud bij Hilversum geweest. Een mooi, oud bos waar veel verschillende paddenstoelen kunnen staan. Omdat het wat natter was dan aan het begin van de herfst waren er ook meer paddenstoelen te vinden. Hieronder een klein overzicht.
Grote stinkzwam
Beukentaailing
Amethistzwam, ook wel rodekoolzwam genoemd
Langsteelfranjehoed
Jonge porseleinzwammen
Gewone boomwrat
De laatste zijn eigenlijk geen paddenstoelen, maar slijmzwammen. Een aparte groep van organismen dus.
Vliegenzwam
Een apart plekje verdient de vliegenzwam. Voor mij de koningin onder de paddenstoelen. In het Spanderswoud waren ze na een beetje zoeken voldoende te vinden.
Al met al toch nog een behoorlijke opbrengst in een slecht paddenstoelenjaar. Mijn persoonlijke favoriet? Ik twijfel tussen de eerste spechtinktzwam en de amethiszwam. Laat ik ze maar ex aequo op de eerste plek zetten.
Vogelparadijs
22 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat afgelopen zomer een bijzondere was. Ik heb het natuurlijk over de warmte en de droogte. De natuur had het moeilijk en overal zag je de gevolgen van het gebrek aan water. In de Oostvaardersplassen was er echter ook een voordeel te zien van de lage waterstand. Hele stukken vielen bijna droog en zo ontstonden er grote slikvlakten waar watervogels en steltlopers massaal kwamen foerageren. En dus plande ik een ochtendje vogelhut. En ik kan niets anders zeggen dat het een prachtige ochtend was.
Voor de hut was een moddervlakte ontstaan en daarachter een stuk met een paar centimeter water erop. Omdat het windstil was fungeerde het water als een perfecte spiegel. Dat moest wel een paar leuke plaatjes op kunnen leveren. Er zaten honderden vogels voor de hut. De meesten op (te) grote afstand, maar zo af en toe kwamen er wat groepjes dichterbij. Ik zag o.a. kieviten, lepelaars, kluten, kemphanen, meeuwen, ganzen, casarca’s en nog een aantal andere steltkopers die ik niet gelijk kon benoemen.
Deze kemphaan kwam dicht bij de hut tijdens het zoeken naar eten. Leuk om zijn modderige snavel te zien.
Als het groepje waar hij deel van uitmaakte later wegvloog kon ik onderstaande foto maken. Een mooie kemphaan in vlucht, samen met zijn spiegelbeeld.
Eén van de vogels waar ik niet gelijk de naam van wist was de zwarte ruiter. Ook die was in het mooie ochtendlicht bezig met zijn ontbijt.
De vlekjes op de foto is geen vervuiling op de lens of in de camera, maar vliegjes en andere insecten boven en op het water. Ideaal voor een smakelijk vogelontbijt.
Deze kievit strekte even zijn vleugels, alsof hij zich uitrekte na een heerlijk nacht slaap.
Tegenover de hut, aan de andere kant van de plas staat een dode boom met daarin een kleine aalscholver kolonie. Een opvallende verschijning in het rietlandschap.
Ik vind het een heel apart gezicht zo’n kale witte boom in het landschap, met al die zwarte vogels erop.
Vlak naast de hut scharrelt een koppeltje oeverlopers hun eten bij elkaar. Wat een zenuwpezen zijn het toch. Ze doen me altijd denken aan kwikstaartjes.
En toen zag ik opeens de vogel waarvan ik stiekem gehoopt had hem te zien. Een elegantste steltloper die we in Nederland tegen kunnen komen, een miniatuur ooievaartje en voor mij een wenssoort: de steltkluut!
Wow, wat een prachtige verschijning!
Mijn hartslag ging wel even omhoog bij het zien van zoveel schoonheid. En het is er niet één, maar ik telde er al snel vijf. Het meest van de tijd bleven ze op afstand, maar zo heel soms kwamen ze wat dichterbij. Dit paartje kon ik in één beeld vangen.
Zoals je kan zien waren er genoeg insecten om te eten.
Toen ik beter keek zag ik dat er ook jonge steltkluten in het groepje zaten. Volgens mij betekent dat dat ze in de Oostvaardersplassen gebroed hebben! Dat is goed nieuws voor deze zeldzame vogel.
Je kunt het jong herkennen aan de niet geheel witte kop en de minder fel gekleurde poten.
Ik kon zelfs nog een foto maken van een landende steltkluut. Wat meer kon ik wensen?
Ik sluit af met een foto van de jonge steltkluut die recht op mij af kwam lopen. Ik vind vooral de stand van de poten prachtig. Je zou kunnen zeggen dat ie last heeft van X-benen.
Ik zou zo nog tien foto’s kunnen plaatsten, maar zo is het wel genoeg denk ik. Het was een prachtige ochtend en ik heb genoten! Ze zouden eigenlijk elk jaar dit stuk half droog moeten laten vallen, maar ik weet niet of ze dat kunnen regelen. Volgens mij is het waterniveau in de OVP niet in te stellen. Alleen bij te veel water wordt het afgevoerd als het boven een bepaald peil komt. Maar voor de vogels zou het ideaal zijn en voor fotografen natuurlijk ook.
Bedankt voor je belangstelling en tot een volgend blog.
Zomervlinders
08 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nu de zomer zo’n beetje op zijn eind loopt en we langzaam, maar onontkoombaar richting de herfst gaan, is het tijd om wat foto’s van de afgelopen maanden te laten zien. En dan met name foto’s van vlinders. Door de warmte was het een goed vlinderjaar. Vele soorten hadden een extra generatie dit jaar en ook een meer exotische soort zoals de koninginnenpage werd regelmatig waargenomen in ons kikkerlandje. Helaas niet door mij, maar dat mag de pret niet drukken.
In juni ben ik op zoek geweest naar een andere zeldzaamheid: de bosparelmoervlinder. Deze komt o.a. voor op de Veluwe en is, zoals alle parelmoervlinders, prachtig om te zien. Dus vroeg op pad en zoeken langs de bosrand op een heideveldje in het midden van de Veluwe. Het duurde even, maar toen zag ik deze schoonheid.
Is ze niet prachtig!?
Daarna heb ik gewacht tot ze genoeg opgewarmd was en de vleugels open gingen. Ook vanuit die hoek ziet ze er geweldig uit.
Altijd leuk om weer een nieuwe soort voor je lens te krijgen, helemaal zo’n mooie als deze. Het was sowieso een prachtige ochtend, want ik zag ook nog voor het eerst de grootste kever van ons land: een vliegend hert. Helaas geen mooie foto daarvan, maar wel een prachtige natuurbelevenis!
Geen spijt dus van mijn reisje naar de Veluwe, maar meestal zoek ik het toch dichter bij huis. Zo is het Oostvaardersbos vijf minuten fietsen en deze zomer stond het vol met distels, kamille en zwarte mosterd. En die hadden een grote aantrekkingskracht op allerlei vlinders. Honderden zag ik rondfladderen! Geen bijzondere, zeldzame soorten, maar het genieten was er niet minder om. De meest voorkomende soorten waren de koolwitjes: klein geaderd witje, groot koolwitje en klein koolwitje. Soms lastig uit elkaar te houden, vooral als ze rondvliegen. Onderstaande is volgens mij een kleine geaderd witje.
Ook meer kleurrijke soorten lieten zich veelvuldig zien. Eén van de mooiste is dan ongetwijfeld de dagpauwoog. Bijna zo gewoon, dat je soms de schoonheid van deze vlinder vergeet.
Deze was al een beetje gehavend, maar nog steeds prachtig om te zien.
Een lastige vlinder om mooi op de foto te krijgen is het bont zandoogje. Heel vaak gaan ze ergens op het pad zitten of tussen het gras. Ik was dan ook heel blij dat deze bleef zitten op de zwarte mosterd.
Deze foto heb ik gemaakt met de telelens, omdat je met de macrolens niet dichtbij kunt komen. Ze zijn zo weer vertrokken als je te dicht bij komt. Maar soms kom je iets tegen wat niet zo lastig is.
Het slakje bleef rustig zitten 😉
Ik zei al dat er in het Oostvaardersbos geen zeldzame vlinders voorkomen, maar er zitten wel veel verschillende soorten. Een ander soort is het landkaartje. Ik vind het een bijzondere vlinder, omdat de lentegeneratie er heel anders uitziet dan de zomergeneratie. Fascinerend hoe dat werkt. Ik heb nog niet uitgezocht wat de reden daarvoor is. Moet ik zeker nog eens doen. Dit exemplaar van de zomergeneratie verloor zichzelf in een gele wereld.
Mooi hoe de donkere vlinder afsteekt tegen het geel van de zwarte mosterd.
En tot slot van het overzicht van de Oostvaardersbosvlinders de distelvlinder. De foto heb ik omgezet in zwart-wit, omdat ik dan de vlinder zo mooi uit vind komen ten opzichte van de begroeiing. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Al met al een leuke oogst tijdens de zomer van 2018.
Eigenlijk moet ik dan ook nog de bijzondere vlinders uit de Weerribben laten zien. Ze hebben al in mijn vorige blog gestaan die over de libellen uit de Weerribben ging. Maar alleen als voetnoot en in het klein. Dus vooruit dan maar. Bij deze nog een keer, maar dan groter.
Het zijn allemaal zeldzame soorten en laten zien hoe bijzonder de Weerribben zijn als natuurgebied. De eerste is de zilveren maan. Een prachtige naam voor een prachtige vlinder.
Genomen door het gras heen. Ze zat verscholen achter deze koekoeksbloem.
Een andere vlinder was de grote weerschijnvlinder. Deze vloog rond de boom en vaak hoog. Zo af en toe kwam ze op de stam zitten en leek daar wat van af te likken. Niet een bijzondere foto, maar wel een bijzondere soort.
De meest bijzondere soort was ongetwijfeld de grote vuurvlinder. Deze ondersoort komt alleen in de Weerribben voor. Het is dus de enige plek in de wereld waar je hem kan treffen! En tijdens de excursie van VNF-Nijkerk kwamen we er één tegen. Het was midden op de dag en het waaide behoorlijk, dus was ik allang blij dat ik deze foto kon maken.
Gelukkig heeft ook deze vlinder het goed gedaan dit jaar. Met een extra generatie en verdere uitbreiding van het leefgebied. Het is goed om eens te horen dat er ook wel eens successen worden gehaald in de bescherming van onze natuur.
Bedankt voor het lezen/kijken en hopelijk hebben jullie genoten van alle foto’s. Tot een volgend blog!
De Weerribben
10 juli 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In de afgelopen maanden ben ik twee keer naar de Weerribben geweest. Dat was voor mij de eerste keer en het heeft me zeker niet teleurgesteld. Ik heb er een berg foto’s aan overgehouden waarvan ik er in dit blog een aantal aan jullie wil laten zien.
De eerste keer ging ik speciaal voor de libellen. In de Weerribben vliegen een aantal bijzondere soorten rond en dus vertrok ik heel vroeg in de ochtend richting Noord-West Overijssel. De zon kwam net op toen ik arriveerde en dan begint het zoeken naar die mooie vliegende diamantjes. Die, als het goed is, op dit tijdstip nog zitten op te drogen tussen de begroeiing.
Het duurt niet lang voor ik de eerst gevonden heb. En als je dan langer op één plek blijft zie je de één na de ander. Mijn eerste ‘slachtoffer’ is de mooie viervleklibel. Een veel voorkomende soort, maar erg mooi.
Wat zijn ze mooi hè als ze onder de dauw zitten.
Vanuit een andere hoek lijkt net of hij aan het fierljeppen is. Zou best kunnen. Friesland is hier maar een paar kilometer vandaan.
Zoals ik al zei: als je ergens stilstaat zie je vanzelf meer libellen. Of, in dit geval, een juffer. Het kleine neefje van de libel, maar net zo mooi. Dit is de grote roodoogjuffer. Ik hoef denk ik niet uit te leggen waar die zijn naam aan verdient heeft.
Ook nu maak ik weer foto’s vanuit verschillende hoeken. Het leuke, en vervelende, van juffers is dat ze altijd van je weg draaien en achter de stengel gaan zitten. Dus je bent wel haast gedwongen om steeds een andere hoek te kiezen.
Wat zie ik daar verschijnen in de achtergrond? Het is een andere soort libel: de bruine korenbout. Een niet heel veel voorkomende libel. Ik heb hem eerder kunnen fotograferen bij het Naardermeer. En ook hier neem ik even de tijd voor hem.
De dauwdruppeltjes glinsteren je tegemoet. Deze keer kruip ik er nog wat dichter op om de druppels nog beter te laten zien.
En zo ben je gewoon een uur bezig op een stukje van een paar vierkante meter. Wat een rijkdom om hier eventjes deel van uit te mogen maken.
Maar dan loop ik toch verder, benieuwd naar wat ik nog meer tegen ga komen na deze veelbelovende start. De zon is inmiddels volop aanwezig en ik voel de warmte toenemen. Dat heeft twee nadelen: de libellen drogen nu snel op en gaan zo vliegen en een ander insect wordt wakker. De knut! Een vervelend rotbeest, die met tientallen rond je hoofd vliegt en je van alle kanten aanvalt. Gek wordt ik er van! Het is bijna niet te doen om stil te staan. Misschien volgende keer toch maar even inspuiten met DEET! Maar zoals een goed natuurfotograaf betaamd ga ik stug door. Die jeukbulten deal ik later wel mee.
Het duurt nu wat langer voordat ik weer beet heb. Dan zie ik vlak langs het pad een libel hangen met een goeie schutkleur: de vroege glazenmaker.
Even verderop zie ik nog een libel Die heeft een wat kleurrijker plekje uitgekozen om op te warmen. Smaken verschillen nu eenmaal, ook in de libellenwereld. Het is een volgens mij een smaragdlibel.
Hoe warmer het wordt hoe meer libellen tevoorschijn komen. Op sommige plekken vliegen er tientallen rond. Een prachtig gezicht, maar niet meer te fotograferen. Zo heel af en toe zit er nog een uitslaper wakker te worden. Zoals deze Glassnijder.
Als iemand een verklaring heeft voor die naam, dan hoor ik het graag.
Uiteindelijk is het tijd geworden om weer te vertrekken. Weg van de knutten en de hitte, die het toch wel onaangenaam maken. Maar ik neem nog even de tijd om deze net uitgeslopen smaragdlibel te fotograferen.
Nu had ik aan het begin van dit blog over de heel bijzondere soorten die hier rondvliegen. En één daarvan zag ik dan toch op het laatste nippertje. Op een bankje, dus geen bijzondere foto, maar ik wil hem toch even laten zien. Hoe vaak zie je nou een gevlekte witsnuitlibel. Voor mij is het in elk geval de eerste keer.
Wat een beauty! Een prachtige afsluiting van mijn eerste bezoek aan de Weerribben.
Mijn volgende bezoekje was een paar weken later. Samen met een aantal andere leden van de natuurfotoclub VNF-Nijkerk hielden we excursie naar de Weerribben. Op een andere plek dan ik de eerste keer was. Ik was benieuwd of het weer zo’n succes zou worden als de eerste keer. We arriveerden wat later en er was geen dauw. Daarnaast waaide het ook nog eens stevig. Stilzittende libellen en juffers zaten er dus niet in deze keer. Maar ondanks dat was er genoeg te zien en te fotograferen.
Om deze grote roodoogjuffer te fotograferen moest ik mijn camera net boven het water houden. Er kwam zelfs een beetje water in mijn zonnekap te staan. Alles voor de foto!!!!
Later kwamen we langs een veld met zonnedauw. Daar zagen we een aantal gevangen insecten. Dit juffertje was reddeloos verloren. Ze zat helemaal vast met haar pootjes en vleugels. Ook dat is natuur.
Het is een breedscheenjuffer. Van voren gefotografeerd levert een een wat meer artistiek plaatje op, mede door de beperkte scherptediepte.
Je kunt niet helpen om medelijden te hebben met het beestje. Maar dit is een natuurlijke situatie en dan zal ik niet snel ingrijpen. Daarnaast is losmaken een bijna onmogelijke opgave. Overal zitten de kleverige druppels en de vleugels zijn al behoorlijk beschadigt.
Een ander slachtoffer van dit vleesetende plantje is nog groter: een oeverlibel. Ze mag dan een stuk groter zijn, maar ook zij komt niet meer weg zodra ze eenmaal vast zit in de kleverige massa. Toch indrukwekkend hoe de natuur te werk gaat en elke soort, plant of dier, zijn eigen specialiteit en eigenschappen heeft ontwikkeld.
Al met al een hele boel foto’s van twee tochtjes naar de Weerribben. En een veel langer blog dan jullie van me gewent zijn. Hopelijk ben ik jullie niet kwijt geraakt halverwege.
Dit blog is geheel gewijd aan de libellen, maar in de Weerribben fladderen ook heel wat bijzondere vlinders rond. Als toegift laat ik daar nog een aantal van zien. Niet de mooiste foto’s, maar wel heel leuk om tegen te komen in het veld.
Van links naar rechts: Grote vuurvlinder, grote weerschijnvlinder en zilveren maan.
Allemaal zeldzame vlinders in Nederland.
En hiermee sluit ik dit blog af. Ik denk dat de Weerribben op mijn lijstje komt van gebieden waar ik elk jaar naar toe moet. Dank voor het lezen en een reactie wordt erg op prijs gesteld. Tot blogs!
De tuinhut 2
7 juni 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
In deel twee van de driedelige serie over een dagje in de tuinhut van Arjan Troost zijn de eekhoorns aan de beurt. Eén van de meest geliefde fotomodellen die je kunt aantreffen voor een fotohut. Gelukkig lieten ze ons vandaag ook niet in de steek. Altijd weer een prachtig moment als ze de eerste keer op de dag verschijnen.
Gedurende de dag hebben we twee eekhoorntjes gezien en soms kwamen ze tegelijkertijd langs. Maar ik kreeg niet de indruk dat ze veel met elkaar op hadden. Meestal negeerden ze elkaar gewoon. De één was een stuk donkerder dan de ander. De lichtste van de twee heb ik het vaakst op de foto. Die vond ik ook het mooiste om te zien.
Heel langs bleven ze nooit. Even een snelle snack langs de vijverrand en dan er weer vandoor. Maar gelukkig genoeg mogelijkheden om ze vast te leggen.
Bij de volgende foto lijkt het net of ie in de gaten heeft dat hij wordt bespied. Verbaasd kijkt hij richting de hut. Omdat wij achter spiegelglas zitten kan hij ons niet zien. Misschien heeft hij ons geroken of gehoord.
Gelukkig gaan de eekhoorns verder gewoon hun gang, zonder aandacht aan de hut of ons te besteden. Nieuwsgierig komt hij even kijken of er nog wat te halen valt.
Wat zijn het toch leuke diertjes!
Natuurlijk mag een drinkende eekhoorn niet ontbreken in dit overzicht. Bij deze dan.
Soms heb je mazzel dat je model precies op het juiste plekje gaat zitten.
Verder had ik nog de wens om een badderende eekhoorn of een springend exemplaar te fotograferen. Maar ondanks het mooie weer werd er niet gebadderd. Wat ze af en toe wel deden was over de vijver springen. Maar het is me niet gelukt om dat moment in een mooie foto te bevriezen. Hoewel ik meestal alleen mijn beste foto’s in mijn blogs laat zien maak ik nu een uitzondering. Mijn beste poging om een springende eekhoorn te fotograferen:
Later bleek dat ik mijn camera niet op de snelste opnamestand had staan. Gevalletje oeps….! Ondanks deze stommiteit was het toch heerlijk om deze beestjes weer eens te kunnen fotograferen.
In deel 3 van ‘De tuinhut’ spelen vogels weer de hoofdrol. Binnenkort in dit theater!
