Februari 2021
Voor de foto van de maand komt natuurlijk maar één onderwerp in aanmerking: de winter. Eindelijk hebben we weer eens een echte winterweek gehad. Gelijk het hele land van slag, maar dat kan me niets schelen. Ik vind het heerlijk!
Ik kon er twee keer op uit en omdat ik vlak bij de Oostvaardersplassen woon had ik geen last van de gladheid. Dus gewoon vanuit huis op pad met de camera. Het is altijd een heerlijke sfeer als de wereld onder een witte deken van sneeuw ligt. Hoewel deze keer de striemende harde wind de sfeer wel wat geweld aan deed. Maar een echte natuurfotograaf laat zich niet tegenhouden. En dus heb ik zwemmende herten, schuilende paarden en mooie witte landschappen kunnen fotograferen.
Als foto van de maand kies ik voor een zwart-wit foto. En door de camera expres te bewegen ontstaat er een wat artistieker beeld.
Je moet er van houden en ik doe het ook niet heel vaak. Maar deze foto vind ik wel goed de sfeer weergeven van die koude winterdag met die snijdende wind.
Van mij mag nu de lente wel aanbreken en dan gaan we zo langzamerhand weer bezig met de bloemetjes en de bijtjes.
Februari 2020
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: februari was heel erg mager wat fotografie betreft. De weekenden werden gedomineerd door storm en regen. En verder ook weinig tijd om er op uit te trekken.
Toch kan ik nog een foto van de maand laten zien. Op donderdag, als ik tijd heb, wandel ik altijd een rondje vanaf mijn huis naar de Oostvaardersplassen. De nadruk ligt dan echt op het wandelen en niet op het fotograferen. De wandeling is meestal zo’n 8 km, afhankelijk van de route die ik neem. Maar mijn camera gaat wel altijd mee, want je weet nooit wat je tegenkomt.
En zo zag ik in de struiken langs het pad een groepje staartmezen. Daartussen zaten ook een stelletje goudhaantjes! Nu zijn dat echte ADHD vogeltjes, die geen moment stilzitten. Daarom ben ik blij dat ik er toch een goede foto van heb kunnen maken. Fotografisch misschien niet heel bijzonder, maar toch een hele leuke foto. En daarom foto van de maand februari 2020.
Hopelijk levert maart meer mogelijkheden op om te fotograferen. Tot de volgende keer!
Jaaroverzicht 2018
31 december 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
En weer is een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin ik steeds minder blogberichten heb geplaatst en uiteindelijk de beslissing heb genomen om (voorlopig?) te stoppen met bloggen. Komende tijd ga ik nadenken waar en op welke manier ik mijn foto’s wil laten zien. Want helemaal verdwijnen wil ik ook niet. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die van mijn foto’s genieten.
Fotografisch is het in ieder geval een leuk jaar geweest, met in de eerste maanden nog de handicap van het medisch rijverbod. Wat een genot om dan op een gegeven moment je vrijheid terug te krijgen en weer naar al die mooie natuurgebieden te kunnen gaan. Wat een rijkdom is dat!
Ook dit jaar weer een aantal publicaties en wat foto’s kunnen verkopen. Maar eigenlijk doe ik het daar niet voor. Het gaat mij meer om het genieten in de natuur en die zo mooi mogelijk vast leggen. Op mijn eigen manier.
Genoeg geschreven, het is tijd voor mijn favorieten van afgelopen jaar. Elke maand 1 foto die mij het meest aanspreek, of waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik hoop dat jullie met mij mee genieten van deze terugblik.
januari
Geen keuzestress in januari. Een torenvalkdame in de Eempolder leverde mij een wensfoto op. Geweldig om dit op een aantal meters voor je te zien.
februari
In februari ook een vogel. Afgelopen winter was er een behoorlijke invasie van barmsijsen. Deze kleine barmsijs kon ik fotograferen in Almere.
maart
In maart heb ik weinig gefotografeerd. Deze opname van de Baggelhuizer Plas bij Assen nam ik op een hele koude ochtend. Ik herinner me vooral de snijdende wind. Maar het was de ontbering waard.
april
Het begint bijna een traditie te worden: op jacht naar de oranjetipjes eind april. Deze macro met wat koelere kleuren vind ik één van de mooiste.
mei
In mei was de jaarlijkse fotohutdag met Dick. Deze keer gingen we naar de tuinhut van Arjan Troost. Helaas had de ijsvogel de winter niet overleeft, maar er was nog genoeg te zien. Waaronder deze drinkende eekhoorn. Precies op het juiste plekje besloot hij (of zij) een slokje te nemen.
juni
In juni is het macroseizoen volop bezig en het zal je dan ook niet verbazen dat een macrofoto deze maand mag vertegenwoordigen in dit overzicht. Voor mij was het een primeur om deze bosparelmoervlinder te zien. Alle soorten parelmoervlinders zijn prachtige vlinders om te zien en deze bosparelmoer was daarop geen uitzondering.
juli
En ook juli levert een vlinder op. Dit landkaartje van de zomergeneratie was één van de vele, vele vlinders die rondfladderden in het Oostvaardersbos en zich tegoed deden aan de nectar van de zwarte mosterd. De Oostvaardersplassen en de omringende velden kleurden dit jaar geel door deze plant.
augustus
In augustus blijven we nog even in de Oostvaardersplassen. Door de droogte dit jaar vielen vele stukken water droog of bijna droog. Dit leverde een eldorado op voor de waadvogels en steltlopers. Van mij mogen ze het waterpeil elk jaar wel zo verlagen. Hoogtepunt waren ongetwijfeld de steltkluten die ik kon fotograferen. Deze jonge vogel liep recht op mij af en doordat het windstil was kon ik hem vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
september
Ik had het net al even over de droogte. Die had een grote invloed op de natuur dit jaar. Zo waren er maar weinig bloeiende heidevelden. Ook de heide in het Gooi stond er maar verdroogd en bruin bij. Een klein stukje paars kon ik echter nog vinden en dat was net genoeg voor deze foto.
oktober
Ik werd heel blij van deze foto van de zeldzame spechtinktzwam. Na een tip vond ik deze prachtige soort ergens in het Gooi.
november
Ook in november een paddenstoelenfoto. Het paddo-seizoen kwam heel langzaam op gang en pas tegen eind november kwamen er wat meer tevoorschijn. Deze amethistzwam vond ik in het Spanderswoud bij Hilversum.
december
Op de enige dag met sneeuw in december ben ik naar natuurpark Lelystad geweest. Deze wisenten keken mij indringend aan. Een prachtige ontmoeting op een koude ochtend.
En daarmee is dit overzicht ten einde. En voor nu ook mijn schrijverijtjes. Ik wil iedereen bedanken voor de likes en commentaren op mijn blogs de afgelopen jaren. Het werd door mij altijd erg op prijs gesteld dat mensen de moeite namen om te reageren. Maar nu is het tijd om dit af te sluiten. Ik merk dat veel blogs een herhaling zijn van wat ik al eerder geschreven heb. Alleen met andere foto’s. Dan voegt de tekst niet zo veel meer toe. Dus ga ik op zoek naar een andere manier. Wie weet komen we elkaar op een andere plek op het World Wide Web tegen en voor de bloggers onder ons: ik blijf jullie blogs gewoon volgen. Je kunt me in elk geval blijven volgen via mijn facebook en instagram.
Ik wens iedereen een heel goed 2019 toe. Met liefde, een goede gezondheid en veel mooie (natuur)momenten!
Groet, René
Vogelparadijs
22 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat afgelopen zomer een bijzondere was. Ik heb het natuurlijk over de warmte en de droogte. De natuur had het moeilijk en overal zag je de gevolgen van het gebrek aan water. In de Oostvaardersplassen was er echter ook een voordeel te zien van de lage waterstand. Hele stukken vielen bijna droog en zo ontstonden er grote slikvlakten waar watervogels en steltlopers massaal kwamen foerageren. En dus plande ik een ochtendje vogelhut. En ik kan niets anders zeggen dat het een prachtige ochtend was.
Voor de hut was een moddervlakte ontstaan en daarachter een stuk met een paar centimeter water erop. Omdat het windstil was fungeerde het water als een perfecte spiegel. Dat moest wel een paar leuke plaatjes op kunnen leveren. Er zaten honderden vogels voor de hut. De meesten op (te) grote afstand, maar zo af en toe kwamen er wat groepjes dichterbij. Ik zag o.a. kieviten, lepelaars, kluten, kemphanen, meeuwen, ganzen, casarca’s en nog een aantal andere steltkopers die ik niet gelijk kon benoemen.
Deze kemphaan kwam dicht bij de hut tijdens het zoeken naar eten. Leuk om zijn modderige snavel te zien.
Als het groepje waar hij deel van uitmaakte later wegvloog kon ik onderstaande foto maken. Een mooie kemphaan in vlucht, samen met zijn spiegelbeeld.
Eén van de vogels waar ik niet gelijk de naam van wist was de zwarte ruiter. Ook die was in het mooie ochtendlicht bezig met zijn ontbijt.
De vlekjes op de foto is geen vervuiling op de lens of in de camera, maar vliegjes en andere insecten boven en op het water. Ideaal voor een smakelijk vogelontbijt.
Deze kievit strekte even zijn vleugels, alsof hij zich uitrekte na een heerlijk nacht slaap.
Tegenover de hut, aan de andere kant van de plas staat een dode boom met daarin een kleine aalscholver kolonie. Een opvallende verschijning in het rietlandschap.
Ik vind het een heel apart gezicht zo’n kale witte boom in het landschap, met al die zwarte vogels erop.
Vlak naast de hut scharrelt een koppeltje oeverlopers hun eten bij elkaar. Wat een zenuwpezen zijn het toch. Ze doen me altijd denken aan kwikstaartjes.
En toen zag ik opeens de vogel waarvan ik stiekem gehoopt had hem te zien. Een elegantste steltloper die we in Nederland tegen kunnen komen, een miniatuur ooievaartje en voor mij een wenssoort: de steltkluut!
Wow, wat een prachtige verschijning!
Mijn hartslag ging wel even omhoog bij het zien van zoveel schoonheid. En het is er niet één, maar ik telde er al snel vijf. Het meest van de tijd bleven ze op afstand, maar zo heel soms kwamen ze wat dichterbij. Dit paartje kon ik in één beeld vangen.
Zoals je kan zien waren er genoeg insecten om te eten.
Toen ik beter keek zag ik dat er ook jonge steltkluten in het groepje zaten. Volgens mij betekent dat dat ze in de Oostvaardersplassen gebroed hebben! Dat is goed nieuws voor deze zeldzame vogel.
Je kunt het jong herkennen aan de niet geheel witte kop en de minder fel gekleurde poten.
Ik kon zelfs nog een foto maken van een landende steltkluut. Wat meer kon ik wensen?
Ik sluit af met een foto van de jonge steltkluut die recht op mij af kwam lopen. Ik vind vooral de stand van de poten prachtig. Je zou kunnen zeggen dat ie last heeft van X-benen.
Ik zou zo nog tien foto’s kunnen plaatsten, maar zo is het wel genoeg denk ik. Het was een prachtige ochtend en ik heb genoten! Ze zouden eigenlijk elk jaar dit stuk half droog moeten laten vallen, maar ik weet niet of ze dat kunnen regelen. Volgens mij is het waterniveau in de OVP niet in te stellen. Alleen bij te veel water wordt het afgevoerd als het boven een bepaald peil komt. Maar voor de vogels zou het ideaal zijn en voor fotografen natuurlijk ook.
Bedankt voor je belangstelling en tot een volgend blog.
Zomervlinders
08 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nu de zomer zo’n beetje op zijn eind loopt en we langzaam, maar onontkoombaar richting de herfst gaan, is het tijd om wat foto’s van de afgelopen maanden te laten zien. En dan met name foto’s van vlinders. Door de warmte was het een goed vlinderjaar. Vele soorten hadden een extra generatie dit jaar en ook een meer exotische soort zoals de koninginnenpage werd regelmatig waargenomen in ons kikkerlandje. Helaas niet door mij, maar dat mag de pret niet drukken.
In juni ben ik op zoek geweest naar een andere zeldzaamheid: de bosparelmoervlinder. Deze komt o.a. voor op de Veluwe en is, zoals alle parelmoervlinders, prachtig om te zien. Dus vroeg op pad en zoeken langs de bosrand op een heideveldje in het midden van de Veluwe. Het duurde even, maar toen zag ik deze schoonheid.
Is ze niet prachtig!?
Daarna heb ik gewacht tot ze genoeg opgewarmd was en de vleugels open gingen. Ook vanuit die hoek ziet ze er geweldig uit.
Altijd leuk om weer een nieuwe soort voor je lens te krijgen, helemaal zo’n mooie als deze. Het was sowieso een prachtige ochtend, want ik zag ook nog voor het eerst de grootste kever van ons land: een vliegend hert. Helaas geen mooie foto daarvan, maar wel een prachtige natuurbelevenis!
Geen spijt dus van mijn reisje naar de Veluwe, maar meestal zoek ik het toch dichter bij huis. Zo is het Oostvaardersbos vijf minuten fietsen en deze zomer stond het vol met distels, kamille en zwarte mosterd. En die hadden een grote aantrekkingskracht op allerlei vlinders. Honderden zag ik rondfladderen! Geen bijzondere, zeldzame soorten, maar het genieten was er niet minder om. De meest voorkomende soorten waren de koolwitjes: klein geaderd witje, groot koolwitje en klein koolwitje. Soms lastig uit elkaar te houden, vooral als ze rondvliegen. Onderstaande is volgens mij een kleine geaderd witje.
Ook meer kleurrijke soorten lieten zich veelvuldig zien. Eén van de mooiste is dan ongetwijfeld de dagpauwoog. Bijna zo gewoon, dat je soms de schoonheid van deze vlinder vergeet.
Deze was al een beetje gehavend, maar nog steeds prachtig om te zien.
Een lastige vlinder om mooi op de foto te krijgen is het bont zandoogje. Heel vaak gaan ze ergens op het pad zitten of tussen het gras. Ik was dan ook heel blij dat deze bleef zitten op de zwarte mosterd.
Deze foto heb ik gemaakt met de telelens, omdat je met de macrolens niet dichtbij kunt komen. Ze zijn zo weer vertrokken als je te dicht bij komt. Maar soms kom je iets tegen wat niet zo lastig is.
Het slakje bleef rustig zitten 😉
Ik zei al dat er in het Oostvaardersbos geen zeldzame vlinders voorkomen, maar er zitten wel veel verschillende soorten. Een ander soort is het landkaartje. Ik vind het een bijzondere vlinder, omdat de lentegeneratie er heel anders uitziet dan de zomergeneratie. Fascinerend hoe dat werkt. Ik heb nog niet uitgezocht wat de reden daarvoor is. Moet ik zeker nog eens doen. Dit exemplaar van de zomergeneratie verloor zichzelf in een gele wereld.
Mooi hoe de donkere vlinder afsteekt tegen het geel van de zwarte mosterd.
En tot slot van het overzicht van de Oostvaardersbosvlinders de distelvlinder. De foto heb ik omgezet in zwart-wit, omdat ik dan de vlinder zo mooi uit vind komen ten opzichte van de begroeiing. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Al met al een leuke oogst tijdens de zomer van 2018.
Eigenlijk moet ik dan ook nog de bijzondere vlinders uit de Weerribben laten zien. Ze hebben al in mijn vorige blog gestaan die over de libellen uit de Weerribben ging. Maar alleen als voetnoot en in het klein. Dus vooruit dan maar. Bij deze nog een keer, maar dan groter.
Het zijn allemaal zeldzame soorten en laten zien hoe bijzonder de Weerribben zijn als natuurgebied. De eerste is de zilveren maan. Een prachtige naam voor een prachtige vlinder.
Genomen door het gras heen. Ze zat verscholen achter deze koekoeksbloem.
Een andere vlinder was de grote weerschijnvlinder. Deze vloog rond de boom en vaak hoog. Zo af en toe kwam ze op de stam zitten en leek daar wat van af te likken. Niet een bijzondere foto, maar wel een bijzondere soort.
De meest bijzondere soort was ongetwijfeld de grote vuurvlinder. Deze ondersoort komt alleen in de Weerribben voor. Het is dus de enige plek in de wereld waar je hem kan treffen! En tijdens de excursie van VNF-Nijkerk kwamen we er één tegen. Het was midden op de dag en het waaide behoorlijk, dus was ik allang blij dat ik deze foto kon maken.
Gelukkig heeft ook deze vlinder het goed gedaan dit jaar. Met een extra generatie en verdere uitbreiding van het leefgebied. Het is goed om eens te horen dat er ook wel eens successen worden gehaald in de bescherming van onze natuur.
Bedankt voor het lezen/kijken en hopelijk hebben jullie genoten van alle foto’s. Tot een volgend blog!
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Code wit
14 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hij was kort maar hevig: de winter van 2017-2018. En dus moet je als natuurfotograaf snel zijn als je wat winterbeelden wilt schieten in Nederland. Code rood of niet, ja moet er op uit. En zo vond ik mijzelf afgelopen zondag (10/12) terug in een witte Oostvaardersplassen.
Het sneeuwde de hele tijd en een striemende wind liet de sneeuwvlokken prikken in mijn gezicht. Maar de witte wereld maakte dat alles meer dan waard. In totaal heb ik zo’n tweeënhalf uur rondgelopen. Voornamelijk zoekend naar edelherten in de sneeuw. Ze zijn lastig te benaderen en ik wil ze ook niet opjagen. Gelukkig kon ik vanaf het fietspad onderstaande foto maken.
Ik denk dat ik mijn kerstkaart voor volgend jaar al gemaakt heb. Al snel verdween de groep, waar deze man deel van uitmaakte, het bos in.
Om even uit de wind te blijven volgde ik hun voorbeeld. Ik was ondertussen druk bezig om mijn camera sneeuwvrij te houden. Hij kan wel wat vocht hebben, maar met een volledig dicht gesneeuwd oculair is het moeilijk fotograferen. Ik kreeg later van een andere fotograaf deze foto toegestuurd. Met dank aan Fred van der Tak. Je ziet mij hier in het Oostvaardersbos.
Nadat ik het bos weer verlaten had zag ik een eenzaam hert in het riet staan. Het begon net weer wat harder te sneeuwen. Gelukkig niet zo hard dat ik niet meer kan fotograferen, want ik ben erg blij met deze foto.
Door de sneeuwval waren veel foto’s niet echt scherp en ik hield het voor gezien. Ook al omdat ik toch behoorlijk doorweekt begon te raken van de smeltende sneeuw op mijn kleren. Een glaasje cognac bij de kachel begon een steeds aantrekkelijker idee te worden. Dus begon ik aan de wandeling naar huis.
Nog een laatste foto, waaraan je kan zien dat ik door de kou de camera niet echt meer stil kon houden. 😉
Een kort blogje deze keer. Net als de winters in Nederland.
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Jaaroverzicht 2016
31 december 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Het jaar is weer voorbij en eerlijk gezegd ben ik er blij om. Het was een jaar waarin niet alles gelopen is hoe je het van te voren zou bedenken. Vooral het feit dat mijn gezondheid vanuit het niets een gevoelige tik kreeg is van grote invloed geweest. Ook op fotografie gebied. Maar intussen heb ik dat achter me gelaten en kijk ik met een positieve blik naar 2017. Maar eerst kijken we nog even terug naar 2016.
Gelukkig was het niet alleen maar kommer en kwel. Zo zijn er weer een aantal foto’s van mij in verschillende bladen verschenen en staat er, voor het eerst, een foto van mij in de Roots agenda. Ook een paar kleine prijsjes mogen ontvangen bij fotowedstrijden en, als klap op de vuurpijl, verkozen tot “fotograaf van het jaar” bij de fotoclub VNF-Nijkerk. Verder heb ik ook weer een aantal foto’s via mijn webshop verkocht en mocht ik voor de eigenaren van een vakantiehuisje in België mijn eerste “rapportage” maken.
Maar nu heb ik wel genoeg schouderklopjes aan mezelf uitgedeeld. Tijd voor de foto’s!
januari
In januari een aantal keren naar de Oostvaardersplassen geweest. Dit duo-portret vind ik de mooiste van deze maand. Het feit dat het op vijf minuten fietsen vanaf mijn huis is, maakt het voor mij nog specialer.
februari
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn eerste steenuiltje als foto van de maand zou uitkiezen of deze rietgors. Uiteindelijk gekozen voor de mooie achtergrond en het licht in deze foto. De foto is gemaakt in de polder Arkemheen bij Nijkerk.
maart
In maart ben ik begonnen aan mijn ijsvogelproject. Ik heb min of meer op twee nestplekken een paartje kunnen volgen. Hoewel de visoverdracht en de paring nog steeds op mijn wensenlijstje staan, was het een hele leuke ervaring om hier langere tijd mee bezig te zijn.
april
Kan een doodgewone meeuw foto van de maand worden? Ja zeker, in ieder geval bij mij wel! De foto is genomen tijdens een excursie van de fotoclub bij de zuidpier van IJmuiden.
mei
Met deze foto van een jonge zwaan bij ons in de wijk ben ik erg blij. Vanaf het moment dat het zwanenpaar ging broeden fietste ik op weg naar het station bijna dagelijks even langs om te kijken hoe het ging. Op moederdag kwamen er vijf kleintjes uit het ei.
juni
Geen moeite om deze maand mijn favoriet uit te zoeken. Een “once-in-a-liftime” moment met de uitsluipende libel en het lantaarntje dat op bezoek kwam.
juli
Ook in juli een foto van een libelachtige. En nog wel de mooiste juffer van Nederland: de weidebeekjuffer. Samen met mijn zus Heleen een ochtendje op pad bij de Kromme Vecht bij Bunnik.
augustus
Deze foto heeft nooit in een blog gestaan, maar is voor mij toch de mooiste van augustus. Op vakantie in Oostenrijk kwam ik een veld tegen met daarin Parnassia. Een prachtig onderwerp, vooral als de dauwdruppels op de achtergrond meewerken voor een mooie bokeh.
september
Ook de foto van september is gemaakt op een excursie van VNF-Nijkerk. In de tuin van Edo van Uchelen kon ik deze geelbuikvuurpad fotograferen onder water.
oktober
Mijn workshop bij Andrea Gulickx leverde naast nieuwe inzichten en inspiratie ook bovenstaande foto op. Voor mij de foto van de maand oktober.
november
Het paddenstoelenseizoen was laat dit jaar, dus waren er in november nog genoeg te vinden. Dit kleine exemplaar kon ik vastleggen in Lage Vuursche.
december
Op de valreep dan toch nog een landschapsfoto in het jaaroverzicht. En nog een winterlandschap ook. Begin december heb ik gebruik kunnen maken van een paar koude dagen en nachten.
Kijkend naar deze serie zie ik in het begin van het jaar veel vogels, die gaande weg worden vervangen door macrofoto’s. Ik denk dat mijn hart toch steeds meer bij de macrofotografie komt te liggen. Komend jaar zal macro weer een grote plek innemen bij mijn fotografische uitstapjes. En wil ik me verder ontwikkelen op het gebied van de landschapsfotografie. Vandaar dat het wel leuk is dat ik het jaaroverzicht afsluit met een landschap.
Ik wil iedereen bedanken die gereageerd heeft op mijn blogs. Het aantal blogs is een stuk minder geworden dan de afgelopen jaren en ook reageer ik zelf minder op andere blogs. Het kost me gewoon veel te veel tijd om alles bij te houden. Misschien ga ik mijn website wel omvormen naar soort van fotogalerij. Maar er zal altijd een plekje gereserveerd blijven voor mijn blogs. Bloggen is dus zeker geen aflopende zaak. Ik zal volgend jaar vast elke maand wel een blogje schrijven en verheug me al weer op alle leuke reacties die ik krijg.
Tot slot wil ik al mijn volgers een fantastisch jaar wensen. Bedankt voor alle opmerkingen en reacties.
Blue Diamonds
2 november 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Om iedereen gelijk maar gerust te stellen: dit blog gaat niet over een Nederlands zangduo uit het verleden die jarenlang Ramona in de spotlights zette. Nee, ik heb nog wat ijsvogelfoto’s op de plank liggen die ik jullie niet wil onthouden. De afgelopen maanden was ik door een medisch rijverbod beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig is er in Almere en omgeving altijd wel een ijsvogel te vinden die mee wil werken aan een fotoshoot.
De wellicht meest bekende stek is de hut bij de Lepelaarplassen. Meestal mijd ik die vanwege de drukte, maar nu was het een mooie uitkomst. Al snel komt er even een ijsvogel op één van de stokken zitten.
Het is donker weer en dat zie je terug in de foto. Voordeel is wel dat het met dit weer niet druk is in de hut. Het donkere weer wordt helemaal duidelijk als het jonge mannetje de schaduwkant van de hut opzoekt.
Gelukkig klaart het iets op in de loop van de ochtend en komen de kleuren wat meer naar voren. Deze keer eens niet op een tak, maar op een rietstengel. Wel iets verder weg, maar het heeft wel iets vind ik.
Als hij dan nog eens op dezelfde tak als eerder gaat zitten en er toch een straaltje zonlicht op valt, zie je gelijk het verschil met de tweede foto.
Een andere plek op fietsafstand is het Oostvaardersveld. Hier heb ik ooit in 2011 mijn eerste ijsvogel gefotografeerd. Vanuit kijkhut de Poelruiter en op het toen meest gefotografeerde takje van Nederland. En wat was ik er blij mee! Het was nog voor de tijd dat ik een blog had en eigenlijk zou ik het niet moeten doen, maar hier is ie dan, uit de donkere krochten van mijn fotoarchief: mijn eerste ijsvogelfoto.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Ik stond aan het begin van mijn carrière als hobbyfotograaf en dat is te zien. Maar nog steeds ben ik er blij mee. Mijn eerste ontmoeting met een ijsvogel zal ik nooit vergeten. Voor het eerst in een hut, vier uur lang en dertig seconden ijsvogel. Ik was op slag verliefd en ben dat tot op de dag van vandaag.
Inmiddels heeft het Oostvaardersveld een grondige renovatie achter de rug. Wat het einde betekende aan de Poelruiter als ijsvogelstek. Maar inmiddels zijn ze teruggekeerd op het Oostvaardersveld en vanuit de nieuwe hut ‘De Oeverloper’ zijn er weer regelmatig ijsvogels te zien en te fotograferen. Dus op een vroege zondagochtend pakte ik mijn fiets en peddelde de 12 kilometer naar Lelystad. En niet voor niets!
In tegenstelling tot de vorige serie scheen de zon nu volop. Hard licht dus, maar ook felle kleuren. Af en toe dook de ijsvogel het water in en één keer kwam hij tevoorschijn met de larve van een libel.
Een ijsvogel met prooi is altijd een mooi resultaat.
Hoe later op de ochtend, hoe harder het licht. De foto’s worden dan al snel minder mooi. Maar gelukkig heeft ook deze hut een schaduwkant. En als hij daar dan gaat zitten levert dat prachtige pasteltinten op.
Een iets andere belichting levert nog zachtere kleuren op.
Voor mij is dit de mooiste foto van deze serie. Samen met mijn eerste ijsvogelfoto!
Van de plank
10 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik schrijf meestal over één bepaald onderwerp. Dat heeft alleen wel een nadeel: losse foto’s die niet in het verhaal passen vallen buiten de boot. Of eigenlijk: buiten de blog. Dus zo af en toe gooi ik er een blogje tussendoor met foto’s die op de plank zijn blijven liggen.
Tuinvogels
Ook afgelopen winter heb ik weer een voederplek ingericht voor de vogeltjes in onze tuin. En hoewel ik niet vaak heb gezeten om te fotograferen, heb ik toch een aantal aardige opnames kunnen maken. Zoals elk jaar hadden we ook nu een roodborstje in de tuin.
En als dan op de achtergrond de zon schijnt krijg je een sprankelend geheel.
De meest voorkomende vogel in ons nieuwbouwtuintje is de vink. Vaak zagen we één man met een aantal vrouwtjes. Een echte charmeur kennelijk. En ik moet zeggen: hij ziet er goed uit!
Een andere veel geziene gast is de koolmees. Altijd lastig om te fotograferen op de voederplek. Meestal zitten ze in de boom. Ze storten zich dan op de tafel, pikken een zonnebloempit mee en voor je het weet zijn ze weer verdwenen. Maar er is altijd wel een uitzondering op deze regel. En als dank mag hij meedoen in dit blog.
De laatste vaste bewoners die ik wil laten zien zijn een koppeltje Turkse tortels. Al jaren komen ze met z’n tweeën langs. Ze horen er intussen gewoon bij!
Het is altijd leuk hoe ze achter de mosheuvel naar zaadjes zoeken. Zo af en toe komt dan even dat koppie tevoorschijn.
Maar als onze kat thuiskomt is al het spul snel verdwenen.
Tot zo ver de tuinvogels. Andere soorten die we afgelopen winter zagen: pimpelmees, ekster, winterkoninkje, merel, huismus en houtduif. Geen bijzondere soorten, maar evengoed heerlijk om naar te kijken.
Rondje Almere
Zo af en toe fiets ik wel eens een rondje als het mooi weer is. De camera gaat dan meestal mee. En soms kom je hele leuke dingen tegen. Of je zit met een bepaald doel ergens te fotograferen en dan komt er iets heel anders langs. Nu is een mooie gelegenheid om die foto’s te laten zien.
De Oostvaardersplassen zijn vlak bij, dus kom ik er regelmatig. Hieronder een aantal foto’s uit dat gebied of daar vlak bij. Een zilverreiger blijft een prachtige vogel om te zien. Ook al zie je ze tegenwoordig regelmatig. De gele snavel is in de broedperiode verdwenen.
In de winter zitten er veel edelherten in het Oostvaardersbos. En hoewel het bos is afgesloten in deze periode kun je vanaf het fietspad soms leuke foto’s maken. Dit hert stond mooi op het pad tussen de hoge bomen.
Meestal vliegen de grauwe ganzen van je af als ze opvliegen. Deze keer had ik de mazzel dat ze recht op me aan kwamen vliegen. Het leverde mij een leuke actieplaat op.
Ik ben een aantal keren naar de ijsvogels geweest (foto’s volgen later). Blijkbaar hadden ze een winterkoninkje als buurman. Een enkele keer koos ook hij de stok uit als landingsplaats en kon ik hem dus mooi fotograferen.
Het staartje vibreerde zo snel dat het onscherp werd. Een andere keer was hij iets rustiger. Een ander takje en de achtergrond is het water.
Het allermooiste moment was echter toen hij helemaal los ging. Uit volle borst zong hij zijn liefdeslied. Ondertussen wapperend met zijn vleugels en zijn staartje wijd uit. Een prachtig moment om mee te maken.
Dit lijkt me een mooie afsluiting van al dit losse spul. Ik hoop dat je genoten hebt van mijn natuurmomenten. Ik in ieder geval wel!
De Oostvaardersplassen in januari
8 februari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Op al mijn uitjes in januari in de Oostvaardersplassen waren de grote grazers het hoofddoel. Maar natuurlijk kwam ik ook andere zaken tegen die de moeite van het fotograferen waard waren. In dit blog wil ik jullie die ‘bijvangst’ graag laten zien.
Landschappen zijn lastig om vast te leggen op een foto. Iedereen heeft wel eens een prachtig landschap voor zich, terwijl achteraf de foto’s een heel ander beeld geven. Toch heb ik een paar pogingen gewaagd om het landschap van de Oostvaardersplassen recht te doen in mijn foto’s. Het moet dan een beetje mee zitten met het licht om de juiste sfeer te kunnen pakken.
Foto’s van mijzelf zijn zeldzaam, maar hier sta ik er dan toch echt op. Een selfie dus 😉 !
Het was een buiige ochtend en even later zag het er heel anders uit. Maar ook dat kan een mooie foto opleveren.
Je ziet hier een klein laagje ijs langs de rietkraag. De enige dag in januari dat ik een winters tintje aantrof. Wat de winter betreft was het een zeer teleurstellende maand. Maar deze ene dag heb ik een aantal min of meer winterse plaatjes kunnen schieten.
Een klein laagje ijs bedekte de sloot en het blauw/wit van het ijs contrasteerde mooi met het gele riet.
Deze doolhofzwam met een ijsdakje combineert de herfst met de winter. Helaas heeft de herfst het meestal gewonnen deze wintermaanden. Maar wie weet, het is nog geen voorjaar. Misschien krijgen we nog een weekje winter de komen tijd. Van mij mag het!
Dit is dan ook de laatste foto met iets van winter erin. Ik zal het er mee moeten doen.
Ik heb mijn lens natuurlijk ook een aantal keer op mijn gevleugelde vrienden gericht. Vogels blijven een mooi onderwerp in de natuurfotografie. Eén keer heb ik me speciaal gericht op vliegende vogels. Niet mijn sterkste kant als het op fotograferen aankomt, maar dat mag de pret niet drukken. De eerste moeilijkheid is ze scherp in beeld te krijgen. En dan moeten ze ook nog eens in een leuk groepje vliegen, zonder dat het rommelig wordt. Deze smienten begrepen aardig wat de bedoeling was.
Je kunt ook een heel andere benadering kiezen. Niet de scherpte, maar juist de beweging in beeld brengen. Deze dag was het lang donker en daardoor kreeg ik automatisch langere sluitertijden. Ideaal om creatieve beelden te schieten. Er vlogen veel groepen ganzen over, dus kon ik naar hartenlust oefenen. Bijna alle foto’s konden rechtstreeks de prullenbak ik. Maar onderstaande foto kwam wel door de keuring. Ik vind het altijd lastig om zulke beelden te beoordelen. Ik kijk naar ritme, gevoel en of het me intrigeert. Deze foto doet dat. Maar ik ben me er van bewust dat zoiets heel persoonlijk is.
Ook al vliegen ze niet, dan nog zijn vogels mooie dieren. Helemaal als ze zo mooi gekleurd zijn als het pimpelmeesje. Een echte tuinvogel, maar ook in de rietvelden tref je ze altijd aan. Met een beetje mazzel komen ze af en toe wat omhoog langs een rietpluim zodat je ze kan fotograferen.
Het riet is sowieso heel erg mooi nu. De geelbruine kleur zorg voor mooie tinten en contrasten. Of soms voor een mogelijkheid om op te gaan in de omgeving. Deze vrouwtjeseend verraadde zich door de blauwe kleuren in haar verenpak.
Ongeveer hetzelfde probeerde deze blauwe reiger. Helaas voor hem viel hij iets meer op. Vind wel dat ie een mooi plekje had uitgekozen.
De reigers waren al bezig met het verzamelen van nestmateriaal. Wat wil je ook met die hoge temperaturen deze winter. In de Lepelaarplassen, die ik voor het gemak maar even bij de Oostvaardersplassen reken deze keer, was het een drukte van belang op de nesteilanden. Er werd voortdurend met takken gesleept.
Tot slot toch nog een grazer in dit blog. Niet als onderwerp van de foto, maar als uitkijkpunt voor een spreeuw. Het tegenlicht zorgt voor een sfeervol beeld.
De maand januari heeft me veel mooie natuurmomenten bezorgt. En lekker dicht bij huis! Natuur om de hoek wordt wel eens vergeten, maar is meestal net zo mooi als de gebieden die verder weg liggen. Ik zal dit jaar nog regelmatig de Oostvaardersplassen en de omringende gebieden bezoeken. En hopelijk kan ik jullie er dan weer van mee laten genieten!
De grote grazers van de OVP
27 januari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Hier is ie dan: mijn eerste bericht in 2016. In mijn jaaroverzicht 2015 had ik al aangekondigd dat ik dit jaar een iets andere aanpak ga proberen. Dit leidde in januari tot een aantal bezoekjes aan het grote natuurgebied hier om de hoek: De Oostvaardersplassen. En ik moet zeggen dat het me wel bevallen is. Je weet naar een paar keer waar en wanneer de dieren zich best laten zien. En je kunt nog eens terug als het weer wat beter is. Natuurlijk hebben al die tripjes een berg aan foto’s opgeleverd. Maar wees niet bang. Ik ben best goed in het weggooien. Ik denk dat januari twee OVP-blogjes gaat opleveren.
Als ik aan de Oostvaardersplassen denk, denk ik gelijk aan de vogels en de grote grazers. En die laatste zullen in dit eerste blog de hoofdrol spelen. In de Oostvaardersplassen leven drie grote zoogdieren die moeten voorkomen dat het gebied dichtgroeit. Er is veel altijd veel discussie over de dieren, vooral in de wintertijd. Als ik kijk naar wat ik zelf zie, denk ik dat er beter wat minder dieren in het gebied zouden zijn. Ik zie op een aantal stukken dat het landschap verandert van bos naar kale vlakte, waarbij vooral de vogels verdwijnen. Aan de andere kant zou het mooi zijn om de natuur zijn gang te laten gaan en te kijken wat dat oplevert. Ik heb op zich ook geen moeite met een dood dier. De dood hoort bij het leven. Alleen ben ik bang dat het gebied te klein is om een gezond natuurlijk evenwicht te bereiken. Wat ik zeker denk te weten is dat bijvoeren niet gaat werken. Dat levert nog meer dieren op en daardoor nog meer druk op het gebied. Ik denk dat een gecontroleerde populatie het beste zou zijn.
Edelherten
De edelherten spreken mij persoonlijk het meest aan. Waarschijnlijk omdat deze soort de meest “wilde” van de grazer is. Schuw en soms moeilijk te vinden. Ondanks dat er niet gejaagd wordt in de Oostvaarderplassen vermijden ze het liefst mensen. Ze gaan er dan ook meestal vandoor zodra ze je gezien hebben. In 1992 zijn er 54 dieren uitgezet in het gebied. Bij de laatste telling in oktober 2015 zijn er ca. 3000 herten geteld.
In deze tijd van het jaar zitten er altijd wel groepen herten in het Oostvaardersbos bij Almere. En laat dat nu net op 5 minuten fietsafstand van mijn huis zijn! Op mijn eerste tocht kwam ik ze al tegen. Nog iets te ver in het begin, maar als je voorzichtig bent kun je toch redelijk dichtbij komen. Hebben ze je eenmaal gezien zullen ze verder trekken. Je moet dus snel wat foto’s maken en er voor oppassen niet de hele tijd de dieren op te jagen. Ik maakt dus vaak een paar foto’s en laat de dieren dan met rust.
Een voordeel van het vaker naar een gebied gaan is dan ook dat je later nog eens terug kunt gaan om nog een paar foto’s te maken. Zo is de verstoring minimaal. Het gebied staat natuurlijk ook bekend om zijn uitgestrekte rietvelden. De herten vallen bijna niet op tussen het hoge riet. Zo af en toe zie je ze er boven uit steken.
Deze foto is typisch zo’n foto die je alleen in de OVP kunt maken.
Het opvallende is dat ik bijna geen hindes zie. Dat is me al vaker opgevallen. Aan de kant van Lelystad kom je juist veel minder mannelijke herten tegen. Eén van de doelen die ik me gesteld had was een portret te maken van een mooie mannenkop, met zo’n prachtig gewei. Nu vertelde ik al dat ze meestal niet rustig poseren. Maar vanaf het moment dat ze je opmerken volgt er altijd een minuutje van naar elkaar staren. Als je dan dichtbij genoeg bent gekomen voordat ze je zien kun je daar gebruik van maken. En zo maakte ik onderstaand portret, met een nieuwsgierige jongeling in de achtergrond.
Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de hindes. Dus toog ik op een andere dag naar de overkant van de Oostvaardersplassen. En ja hoor: hele groepen hindes liepen daar rond. Het gebied is daar wat opener, dus zijn ze nog lastiger te benaderen. Maar ik had de mazzel dat twee jonkies wat minder oplettend waren en rustig voor mij langs wandelden.
Ik zat hier aan de rand van het bos en ik denk dat ze me niet gezien hebben. Hierna heb ik nog wel een aantal hindes op de foto weten te zetten, maar die kwamen niet door de keuring. Dus sluit ik de edelherten af met twee mannen. Deze zag ik dus weer aan de Almeerse kant.
Ik heb er echt van genoten om zo met deze dieren bezig te zijn.
Konikpaarden
Hoewel de herten mijn voornaamste doel was deze maand kunnen de andere grazers niet ontbreken in dit blog. Het konikspaard kom je altijd wel tegen als je het gebied in gaat. En ze zijn niet bang voor mensen. Dat is denk ik ook de reden dat ze de hoofdrol spelen in de film “De nieuwe wildernis”. Ze zijn makkelijk te filmen. Voor mij iets minder natuurbeleving, maar wel een uitdaging om er een mooie foto van te maken.
Hier kon ik fijn even gebruik maken van het zonnetje. Helaas heb ik op al mijn tochtjes weinig zon gezien. Maar dat is ook te verwachten in januari in Nederland. Doordat de paarden rustig blijven staan, of zelfs naar je toekomen, is het niet moeilijk om een portretfoto te maken.
Maar je kunt natuurlijk ook nog verder gaan en een detailopname maken. In dit geval van de bek, of moet ik zeggen mond?
Ik heb geen idee wat er op zijn snuit zit. Ik dacht zelf aan plantendingetjes die blijven kleven. Zoals distels of zo. Maar zouden ook parasieten kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.
Heckrunderen
De derde soort die we tot de grote grazers rekenen is het heckrund. Een gefokte soort, vernoemd naar de Duitse gebroeders Heck. Die wilden de uitgestorven, wilde voorouder van het hedendaagse rundvee, de oerrund, terug fokken. Dat lukte niet helemaal, maar het leverde wel een oersterke runderras op. En een soort die zonder invloed van mensen kan overleven in de Oostvaardersplassen.
Nu ben ik niet zo’n fan van deze dieren. Voor mij blijven het toch gewoon koeien. En die vind ik niet zo heel spannend. Maar ze horen natuurlijk wel in dit blog thuis. Dus bij deze.
Het leuke vind ik de brandganzen op de voorgrond. Ze horen niet bij de grote grazers, maar ik denk dat alle soorten ganzen bij elkaar in de Oostvaardesplassen net zoveel gras verstouwen als de grote zoogdieren.
Ik had graag wat foto’s willen maken in een winters decor. Maar helaas is de winter in januari grotendeels voorbij gegaan aan de Oostvaardersplassen. Wel wat speldenprikjes en een laagje ijs, maar tot nu toe stelt het niet zo veel voor.
Terugkijkend was het een leuke in interessante maand. Een goed begin van het fotojaar nieuwe stijl. En er komt dus nog een tweede blog over de Oostvaardersplassen in januari. Bedankt voor je bezoek en interesse.
zwart-wit
7 december 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De laatste twee maanden van het jaar is voor mij meestal een rustige tijd wat fotograferen betreft. Andere zaken hebben mijn aandacht nodig en vaak is het op de zondagochtend (mijn enige mogelijkheid om er op uit te trekken) slecht weer. Maar dan heb je wel wat meer tijd om eens door je oude foto’s te neuzen. Soms kom je in vergeten hoekjes van je harde schijf nog mooie foto’s tegen, die je in eerste instantie over het hoofd heb gezien. En het is ook leuk om oude foto’s in een nieuw jasje te steken.
In dit blog heb ik een aantal portretfoto’s van dieren omgezet naar zwart-wit. Vooral bij zoogdieren kan dat mooi uitpakken, omdat de details van hun vacht dan prachtig naar voren komen. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik vind het goed gelukt.
Deze tamme vos in de Oostvaardersplassen had er geen moeite mee om even als model te dienen. Voor mij de eerste keer dat ik buiten de AWD een tamme vos tegen kwam. Ze loopt nog steeds rond bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Let ook op de teek die bij haar rechter oor zit.
De Westerheide bij Hilversum is een goede plek om reeën te fotograferen. Deze bok liet zich het gras tussen de heide goed smaken. Zo af en toe kwam hij met zijn kop even omhoog om te checken waar ik mee bezig was. Maar verder trok hij zich niet zoveel van me aan.
Eén van de oude hindes in de Oostvaardersplassen. Elke winter kom ik haar tegen op ongeveer dezelfde plek. Ze is te herkennen aan een metalen oormerk, welke niet te zien is op deze foto trouwens. Ze is goed benaderbaar.
Net als de reebok heb ik ook deze Schotse Hooglander gefotografeerd op de Westerheide bij Hilversum. Prachtige beesten met hun lange ruige vacht. Alleen jammer dat ze altijd zo’n lelijk geel oormerk in hebben. Bij zo’n extreme close-up heb je daar gelukkig geen last van.
Dit Pater Davidshert heb ik gefotografeerd in natuurpark Lelystad. De hormonen speelden op en hij had zich getooid met een kroon van grassen en onkruid.
Dit is één van mijn favoriete foto’s van de konikpaarden in de Oostvaardersplassen. Deze foto had ik gelijk al omgezet naar zwart-wit en is dus geen nieuwe bewerking. Maar omdat hij zo mooi past bij de anderen mag hij nogmaals in dit blog verschijnen.
Deze wisent uit het natuurpark Lelystad heb ik geprobeerd eens anders te portretteren door een andere compositie te maken. De achtergrond is de besneeuwde weide, waardoor de kop mooi afsteekt.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze zwart-witters vinden. Commentaar, kritiek en tips zijn altijd welkom.
Ochtendsferen in de OVP
9 augustus 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Terug van vakantie, maar ik ben nog steeds in vakantiestemming. Het beloofd weer een zonnige dag te worden vandaag en ik besluit vanmorgen op de fiets te springen en te kijken of ik wat bedauwde libellen kan fotograferen in het Kotterbos in Almere. Dat is 10 minuten fietsen. Ik wil er op tijd zijn voordat de dauw verdwenen is, dus vertrek ik voor zonsopkomst. De route leidt langs de Oostvaardersplassen. Als ik over het fietspad rij heb ik een prachtig uitzicht over de vlakte. Er hang in de verte wat mist. Hier kan ik niet aan voorbij gaan natuurlijk! De libellen moeten maar even wachten.
Wat is het in de vroege ochtend toch heerlijk om buiten in de natuur te zijn!
Ik fiets langs het infocentrum “De Oostvaarders” en zet mijn fiets aan de kant. Hier moet ik toch wel even serieus mee aan de gang. De ganzen dobberen rustig in het water of grazen in het gras. Zo nu en dan vertrekt er een groepje.
De zon piept dan boven de horizon uit en kleurt alles wat ik zie oranje. Niet een beetje oranje, maar echt koninklijk oranje.
Eigenlijk moet je hier verder je mond bij houden en gewoon genieten. Ik zal daarom de beelden voor zich laten spreken.
Als ik wat verder inzoom krijg ik nog een intiemer beeld van dit prachtig natuurgebied.
In de achtergrond kun je nog een groep edelherten zien staan in de mist. Rechts vooraan is een heckrund. De zon klimt nu snel en de sfeer is net zo snel verdwenen. Ik neem nog een laatste foto.
De oranje kleur verdwijnt en wordt vervangen door strakblauw. Het tempo waarin dit gaat verrast me steeds weer. Tussen de eerste en de laatste foto zitten maar 14 minuten! Ik ben blij dat ik de tijd heb genomen om hiervan te genieten. En nu richting de libellen!
Kort rondje OVP
1 februari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag ga ik op pad voor de groep pestvogels die zich al meer dan een week in een woonwijk in Lelystad laat zien. Meestal melden ze zich om een uur of tien. Ik besluit daarom eerst nog even een kort rondje door de Oostvaardersplassen te maken.
In tegenstelling tot de laatste keer zie ik veel zangvogeltjes: merels, een zanglijster, koolmezen, pimpelmezen en ook weer eens een matkopje. Toch wel weer genieten al dat kleine spul. En een uitdaging om te fotograferen. Op een voederplek gaat het nog wel, maar hier in de vrije natuur is een stuk lastiger. Als eerste probeer ik een koolmees vast te leggen die aan het foerageren is in het riet. Meestal zitten er allerlei takjes en stengels voor, maar uiteindelijk lukt het me om hem vrij op de foto te krijgen.
Koolmees
Even verder langs het pad hipt een roodborstje in het rond. Hij of zij is totaal niet bang en vliegt pas op als ik minder dan twee meter bij hem vandaan ben. Ook hij gaat even op een rietstengel zitten.
Roodborstje
Maar al snel huppelt ie weer voor me uit over het pad.
Aan het eind van het pad zie ik twee edelherten staan grazen. Het zijn hindes. Nu ik er over nadenk zie ik hier in de winter eigenlijk altijd alleen maar hindes. Zouden de mannen een eigen hangplek ergens hebben in de OVP?
Edelhert hinde
Ik vind een zwart-wit foto’s van grote dieren iets hebben wat ik niet vind in de kleurenversie.
Omdat ik dezelfde weg terug moet lopen om weer bij het begin uit te komen, kom ik wederom mijn kleine, roodgeborste tamme vriend tegen. Nog steeds midden op het pad. Ik bedenk me dat hij er gewoon om vraagt om vanuit een laag standpunt gefotografeerd te worden. Zo gedacht, zo gedaan. Plat op de buik dus en wachten tot het vogeltje een mooie pose aanneemt.
Laag standpunt
Ik ben erg blij met dit resultaat! Roodborstjes heb ik natuurlijk wel vaker voor de lens gehad, maar zo op de grond had ik hem nog niet. Een heel ander beeld dan op een tak. En dat is ook zo leuk aan natuurfotografie: er is zoveel mogelijk. De enige grens die er is zijn je eigen creatieve grenzen.
En dan snel naar de pestvogels! Maar helaas: ze laten zich niet zien. Even zijn ze er geweest, een half uur voordat ik er was. Na twee uur wachten is het tijd om naar huis te gaan. Een beetje teleurgesteld, maar het hoort er bij. Later hoor ik dat ze ’s middags weer langs zijn gekomen. Ze doen hun naam eer aan! Voor mij blijven ze nog even op de to-do lijst staan.
Koniks in de OVP
21 december 2014
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor het eerst sinds juli ga ik weer eens naar de Oostvaardersplassen (OVP). Mijn laatste blog over dit gebied is zelfs al weer van afgelopen februari. Op de één of andere manier heeft het gebied zijn aantrekkingskracht voor mij verloren. Het kleine gebied wat toegankelijk is bij Lelystad heb ik in de afgelopen jaren sterk achteruit zien gaan. En dan bedoel ik hoe het eruit ziet en de hoeveelheid dieren die je er aan treft. Volgens mij kun je duidelijk de nadelen van het gevolgde beheerbeleid zien. Nu heeft staatsbosbeheer de randen van het gebied aangepakt en toegankelijk gemaakt voor het grote wild. Ik hoop dat dat helpt, maar ben bang dat er gewoonweg teveel dieren rondlopen. Helemaal na de zachte winter van vorig jaar. Een pasklaar antwoord heb ik ook niet hoor, maar ik zie wel dat de gevolgen van hoe het nu gebeurt niet altijd positief zijn.
Maar vandaag ga ik weer eens kijken. Het is tenslotte mijn “achtertuin”! Het is donker weer vandaag en de zon zal zich niet laten zien. Niet echt ideaal fotoweer, maar dat mag de pret niet drukken. Niets moet en alles mag. Ik kijk wel wat ik tegen kom. Duidelijk is dat er veel gebeurd is in dit gebied. De graafmachines en bergen zand verraden de werkzaamheden. Over een paar jaar moet blijken of de mooie woorden overeenkomen met het resultaat. Op dit moment is het erg rustig. Maar gelukkig loopt er een kleine kudde koniks in het gebied. Daar richt ik dan ook al mijn aandacht op.
Interactie
Als je bij zo’n kudde bent is het altijd weer interessant om te observeren hoe de verschillende individuen met elkaar omgaan. Deze twee lijken het goed met elkaar te kunnen vinden, maar na deze begroeting volgt een kleine schermutseling. Daarna lopen ze samen verder alsof er niets gebeurd is. Ze lopen vlak langs me en dat geeft me de mogelijkheid voor een close-up.
Het oog
Zoals je ziet heb ik de foto’s van vandaag omgezet naar zwart/wit. Naar mijn idee komt de structuur van de haren dan veel beter over. Verder geeft het een stoere uitstraling aan de foto’s, wat heel goed past bij het karakter van deze dieren.
Her en der wordt er gewerkt aan de onderlinge band. Dat gebeurt door middel van elkaar krabben met de tanden en elkaar met de snuiten begroeten.
Vrienden
Verder gebeurd er in de groep niet veel. De konten zijn naar de wind gedraaid en er wordt af en toe wat gegeten. Ik ga nog wat dichterbij en kijk of ik wat detailopnames kan maken. Best lastig om er dan een interessant beeld uit te halen. Deze heeft wel wat vind ik.
Detail
Let op de natte haren bovenin die als dakpannetjes over elkaar liggen. Zo wordt het water dus afgevoerd!
Blijkbaar kom ik nu toch te dichtbij. De paarden beginnen om mij te reageren. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik probeer juist het natuurlijke gedrag te bekijken en vast te leggen. Dit exemplaar kijkt even naar achteren om te zien wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
Tijd dus om weer wat meer afstand te nemen. Dan kan ik gelijk proberen meerdere paarden in één shot te krijgen. Het is dan zoeken naar de goede plek waar je vrij uitzicht én een leuk groepje in beeld hebt. Deze keer heb ik de mazzel dat me dat lukt. Een aantal paarden staat in een soort van kringetje. Het komt op mij over of ze een vergadering hebben belegd.
Vergadering
Ik vind het zelf een prachtig beeld!
Het is me niet gelijk duidelijk wie de voorzitter van deze meeting is. Maar dat probleem wordt al snel opgelost.
De voorzitter
Geen idee wat ze aan het bespreken zijn. Het zal wel gaan over de komende wintertijd of misschien wel over het kerstmenu. Het ging in ieder geval zonder veel onenigheid. Daar kunnen sommige mensenfamilies nog wel wat van leren. Tenslotte is het kersttijd, dus “Vrede op aarde”.
Hiermee komt er een eind aan mijn tochtje van vandaag. Gemengde gevoelens over de staat van het gebied, maar blij met de resultaten van mijn ontmoeting met de paarden.
Afwisseling in de Oostvaarderplassen
16 februari 2014
Eén van de redenen dat ik zo’n fan ben van de Oostvaardersplassen is de enorme diversiteit van het gebied. Natuurlijk zijn de vogels en de zoogdieren vaak de hoofdpersonen in mijn blogs over dit gebied, maar je kunt je ook dagen vermaken met landschapsfotografie en macrofotografie. Ik loop dan ook vaak bepakt en bezakt rond. En ook binnen een bepaald genre heb je enorm veel mogelijkheden. Neem alleen al de grote aantal soorten vogels die er leven. Van goudhaantje tot zeearend, of de ijsvogel, of de blauwborst. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begin ik met het vastleggen van de zonsopkomst. Altijd afwachten of het wat wordt. Deze keer is het niet super spectaculair, maar toch wel aardig.
Zonsopkomst
Het is altijd genieten van dit moment. En perfect om weer tot rust te komen.
De zon komt steeds meer te voorschijn en de lucht kleurt nog wat meer oranje. Een tak van de boom levert een mooi contrast op. Een eerbetoon aan onze oranje schaatsers in Sotsji?
Oranje boven
Dan is het tijd om deze plek te verlaten en het gebied in te gaan. Startpunt hierbij is het infocentrum van Staatsbosbeheer. Ik ben nog geen honderd meter verder als mijn eerste model zich al aandient: een aalscholver. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar ze zijn nu in hun broedkleed en dan zien ze er net even wat mooier uit. Daarnaast heb ik nog niet zo heel veel foto’s van deze vogels.
Aalscholver in broedkleed
De blauwe reiger op de achtergrond houdt een oogje in het zeil.
Als ik verder loop om nog wat dichter bij te komen zie ik opeens een andere, vrij grote, vogel het hoekje van mijn blikveld binnen vliegen. Hij land en is dan opeens weer verdwenen! Wat was dat? Ik moet even goed zoeken en dan zie ik het: een roerdomp! Een meester in camouflage, maar dit keer heb ik hem in de smiezen. Natuurlijk op een plek waar het riet mijn uitzicht belemmert, maar toch lukt het me om een gaatje te vinden.
Roerdomp
Ik ben erg blij met deze foto. Want zo vaak zie je deze soort niet. En hij zit ook nog redelijk vrij in beeld. Als ik snel wat instellingen wil wijzigen van mijn camera en opkijk is hij opeens verdwenen. Ik zoek nog even, maar vind hem niet meer terug. De camouflage doet zijn werk! Normaal gesproken zou dit al een mooi resultaat zijn voor een ochtendje fotograferen. Maar in de OVP kunnen de hoogtepunten zich snel na elkaar aandienen!
Oh ja, de aalscholver in broedkleed moet nog even wachten tot een volgende keer. Die vogel was namelijk gevlogen nadat ik klaar was met de roerdomp. Ik ben natuurlijk in een opperbeste stemming terwijl ik verder wandel. En helemaal als ik op een klein groepje herten stuit. Ze lopen op het pad en grazen langs de rand van het riet. Omdat er in de OVP niet gejaagd wordt zijn ze redelijk te benaderen. Als je een afstand van een meter of 20 houdt, gaan ze lekker door met hun eigen bezigheden. Maar natuurlijk houden ze je wel in de gaten. Zo af en toe komt er een kop omhoog om te checken wat je aan het doen bent en of je niet te dichtbij komt.
Edelhert hinde
Een typische OVP foto met het riet op de achtergrond.
De herten lopen rustig verder het pad af en ik loop rustig achter ze aan. Er op lettend dat ik ze niet opjaag. Ik moet namelijk ook die kant op om bij de kijkhut te komen. Af en toe staan de herten stil en kijken even wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
De linker heeft wel een bol buikje: zwanger?
Als de herten ten slotte van het pad af gaan kan ik ze rustig passeren. Ik probeer nog wat foto’s te maken van de herten tussen het riet, maar dat levert niet de resultaten op die ik in mijn hoofd heb. Ik loop dus verder, tevreden met dit tweede hoogtepunt van de dag!
En niet veel later volgt al het volgende hoogtepunt! In de top van een boom zit een kleine, grijs/zwarte vogel met een haaksnavel: de klapekster! Niet een ‘echte’ roofvogel, maar dat is wel wat deze zangvogel doet. Zo heb ik hem eens vlak voor mijn ogen een roodborstje van de grond zien plukken! Verder jaagt ie op kleine dieren zoals hagedissen, veldmuizen en grote insecten.
Klapekster
Dit is pas de tweede keer dat ik deze soort zie! En, misschien niet toevallig, op precies dezelfde plek.
Ik loop hierna verder naar de kijkhut, maar veel interessants levert dat niet op. Maar klagen zal ik niet, want dit was weer een topochtend! Een ochtend die je zomaar kunt beleven in de Oostvaardersplassen! Tevreden ga ik huiswaarts.
OVP-vos
19 januari 2014
Veel mensen zijn wel bekend met de vossen in de Oostvaardersplassen. De website van “Volg de Vos” trekt elk jaar duizenden kijkers. Ook ik ben een trouwe volger van de belevenissen van de vossenfamilie die in het hol met de webcam zijn intrek heeft genomen. Zo heb ik vorig jaar de geboorte van de kleine vosjes live meegemaakt!
Ook in het veld zie je zo af en toe deze sluwe jagers. Meestal ver weg en soms, als je geluk hebt, komt het tot een face-to-face ontmoeting. Meestal tot schrik van beide partijen en altijd kort van duur. Maar vandaag loopt het anders!
Ik ben net begonnen aan mijn wandeling als ik een vos zie lopen bij de rietkraag. Het is nog vrij donker, dus het diafragma gaat helemaal open en de ISO-waarde omhoog. Ik maak de eerste foto van de dag.
OVP-vos
Ze heeft me gezien en ik blijf doodstil op mijn hurken zitten. Blijkbaar ziet ze geen gevaar in me, want ze scharrelt langs het weggetje rustig nog een stukje mijn kant op. Zo af en toe even snuffelend tussen het gras en het riet. Dan doet ze, alsof ik er niet ben, haar behoeft recht voor de camera!
Zonder gêne
Ik vind het wel een mooi beeld. En het betekent volgens mij dat ze zich volkomen op haar gemak voelt. Ze komt zelfs nog een beetje dichterbij. Ik hou mijn adem in. Ze gaat op, schat ik, een meter of vijftien rustig voor mij zitten. Hierdoor kan ik dit portret maken.
Vossenportret
Zo heeft ze een heel andere uitstraling dan op de vorige foto. Wat me gelijk opvalt is de teek, die onder haar rechter oor zit. Zo te zien volgezogen met bloed. Honden kunnen de ziekte van Lyme krijgen. Dus vossen vast ook. Hopelijk krijgt ze er geen last van.
Na een tijdje wandelt ze rustig weg en gaat op een afstandje nog even zitten.
Zit!
Hier lijkt ze toch wat onrustiger en de oren liggen nu ook plat. Tijd dus om haar met rust te laten, hoewel ze meer naar mij toekwam dan ik naar haar. Als ze tussen het riet verdwijnt is ze meteen uit het zicht.
Wat een geweldige belevenis weer! Mijn dag kan niet meer stuk. Ik loop verder en geniet van de omgeving. Veel ganzen en eenden en een waterig zonnetje. Maar echt iets interessants kom ik niet meer tegen. Of ik zie het niet. Dat kan natuurlijk ook. Nog te veel met mijn gedachten bij de vos? Het is inmiddels anderhalf uur later en ik besluit terug te lopen. Als ik weer op de plek ben waar ik de vos gezien heb kijk ik natuurlijk goed om me heen. En warempel! Een paar honderd meter verderop loopt een vos. Dat moet dezelfde toch wel zijn? Zo dichtbij als eerder kom ik niet, maar een aantal foto’s kan ik wel maken.
Wat ruikt ze?
Omdat het nu een stuk later is, is het ook wat drukker. Te druk voor de vos en ze gaat er vandoor. Niet dat ze zich haast hoor. In een rustig wandeltempo kuiert ze al snuffelend verder. Nog één keer omkijkend naar de fotograaf als laatste groet.
Afscheid
Wat een prachtig einde van mijn fototochtje. Ik voel me een bevoorrecht mens! Ik heb nooit gedacht dat ik in de Oostvaardersplassen zo’n serie zou kunnen maken! Hopelijk wordt deze vos niet zo tam dat ze gaat bedelen bij de bezoekers. En dat niemand het in zijn hoofd haalt om te gaan voeren, zoals in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Mist
11 december 2013
Het komt niet vaak voor dat ik op een doordeweekse dag er op uit trek met mijn camera. Maar vandaag op mijn papadag kon ik de verleiding toch niet weerstaan. De mist en de doorbrekende zon zouden mooie beelden op kunnen leveren. De kids afgeleverd op school en dan heb ik heel even de tijd. Dus op mijn fiets gesprongen en naar de Oostvaardersplassen gereden.
Vorst
De mist is aangevroren en bedekt het landschap met een dun laagje rijp.
Ik zet mijn fiets bij natuurcentrum ‘De Oostvaarders’ en ga te voet verder. Mist zorgt altijd voor een heerlijke verstilde sfeer.
Verstild
Ik loop verder langs en water en probeer wat watervogels te fotograferen. Maar de mist is net te dik en de zon heeft nog moeite om er doorheen te komen. Maar niet getreurd, dan gaan we toch gewoon lekker verder met mistlandschappen!
Spiegeling
Heerlijk die rust. Normaal gesproken is de papadag een dag van klusjes en afspraken. Dit is toch wel even lekker voor een keer! Helaas blijft het zo mistig dat de zon verstek moet laten gaan. Jammer, want een mooie zon op een mistig landschap levert nog mooiere foto’s op. Maar mij hoor je niet klagen hoor!
Mistige Oosvaardersplassen
Ondertussen heb ik mijn wandeling bijna voltooid en is het infocentrum weer opgedoken uit de mist. Nog even een panorama als besluit en dan is het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan. Broodjes eten met de kinderen. Ook leuk!!!
De Oostvaarders
Langs de Oostvaardersdijk
10 november 2013
Tussen Almere en Lelystad kun je over de Oostvaardersdijk rijden. Aan de ene kant het Markermeer en aan de andere kant de Oostvaardersplassen. Een mooi stuk en je ziet er altijd van alles overvliegen. Vandaag ga ik eens kijken wat ik hier allemaal tegen kom. En neem gelijk de langs de dijk gelegen kijkhut “De Zilverreiger” mee.
Veel vogels vliegen vanuit de Oostvaardersplassen naar het Markermeer om te foerageren. Vooral de grote groepen aalscholvers vallen daarbij op. Maar ook trekken veel vogels langs de dijk om te zoeken naar eten. Maar ik begin in de kijkhut. Dus de auto op de parkeerplaats gezet en dan is het nog een paar honderd meter naar de hut. Langs het pad zitten vaak baardmannetjes. Ik heb hier wel eens een groep van een stuk of twintig gezien. Helaas toen niet kunnen fotograferen, maar misschien vandaag een nieuwe kans.
Alleen laten de baardmannen het afweten vandaag. Een eenzame bonte specht is er te zien, maar die gaat er snel vandoor als hij mij in de gaten krijgt.
Grote bonte specht
Zoals je ziet is het nog niet echt licht. Er valt zelfs een lichte motregen.
Als ik even later bij de kijkhut aankom is er niet echt veel te zien. Alleen een groepje bergeenden dobbert in de plas. Zo af en toe steken ze even hun kop onder water om wat waterplanten op te vissen.
Bergeenden
Niet erg spectaculair, maar het ziet er toch elke keer weer een beetje grappig uit hoe die kontjes boven het water uitsteken.
Dan zie ik aan de overkant van het water een roofvogel in de boom zitten. Hij komt groter op me over dan een buizerd. Zou het een zeearend zijn!? Ik maak een foto en zoom in op het beeld op mijn display. Zeker geen zeearend, maar wat dan? Waarschijnlijk toch een buizerd, maar ik blijf twijfelen. Thuis voer ik de waarneming in op waarneming.nl en krijg al snel de opmerking dat het geen buizerd is, maar een havik!
Havik
Een leuke soort, die ik niet vaak zie.
Omdat er verder niets te zien is loop ik terug naar de auto en rij nog een stukje verder. Daar zie ik een torenvalkman in de boom landen. Snel de auto aan de kant zetten en schieten maar. Helaas zijn de lichtomstandigheden verre van optimaal. Maar toch een leuk plaatje.
Torenvalk
Als ik verder wil rijden en de motor van de auto start hoor ik alleen: tak-tak-tak! Wat zullen we nu krijgen! Ook na herhaaldelijk proberen geeft de motor geen sjoege. Om een lang verhaal kort te maken: wegenwacht bellen, drie kwartier wachten, monteur komt, nieuwe accu erin en na dik een uur kan ik weer verder. Erg blij met de ANWB!
Helaas is het nu al weer tijd om naar huis te gaan 😦 Dit is wel een heel kort foto-ochtendje geworden. Via de dijk rij ik weer naar Almere. Halverwege is er nog een uitkijkpunt over de Oostvaardersplassen en aan de Markermeerkant zijn er een aantal steigers en strekdammen. Toch nog maar even stoppen. Als ik de steiger oploop vliegen er verschillende meeuwen over.
In de wolken
Dit is een stormmeeuw. Ik vind de kleine meeuw mooi afsteken tegen die grote wolken. Ook een groepje krakeenden vliegen voorbij. Eerst blijven ze, net als de stormmeeuw, op afstand.
Krakeenden
Later komen ze toch nog wat dichterbij.
Met zijn vijven
Het blijft lastig om ze goed scherp te krijgen zo in de vlucht. Maar dit is wel een goede plek om te oefenen. Regelmatig komen er vogels, vooral meeuwen, over vliegen. En dan maar proberen om de AF goed te krijgen en te houden. Onderstaande foto is mijn beste resultaat. Ook dit is een stormmeeuw.
Stormmeeuw
Inmiddels is het weer later geworden dan ik gedacht heb en ik haast me naar de auto. Net voordat ik mijn camera in wil pakken zie ik iets boven de berm in de lucht hangen: een biddende torenvalk! Die neem ik natuurlijk nog even mee. Ook nu is de stand van de zon niet ideaal, maar toch kan ik deze foto maken.
Biddende torenvalk
Aan de strepen op de staart en het ontbreken van de grijze kruin kun je zien dat dit een vrouwtje is.
Al met al een bijzondere ochtend, vooral door de autopech. Maar ondanks dat heb ik genoten van het fotograferen en van de vogels die ik heb gezien!
Afscheid van de zomer
22 september 2013
Het is eind september. Dagen worden korter, temperaturen worden lager en buien trekken over het land. Het is onmiskenbaar: de zomer is voorbij en de natuur ondergaat de subtiele transformatie naar de herfst. Alleen was ik er nog niet klaar voor! Tot nu toe verzet ik mij tegen deze overgang en weiger ik het onvermijdelijke onder ogen te zien. Nog geen paddenstoelen voor mijn lens!
Tot nu toe zeg ik, want vandaag heb ik me overgegeven. Ik ben om en heb besloten mijn ogen niet meer sluiten voor de toch altijd fotogenieke paddenstoelen en andere herfsttaferelen. En natuurlijk is de herfst een prachtig seizoen om te fotograferen.
Ik ben weer eens bij het infocentrum van de Oostvaardersplassen in Lelystad en dan kijk ik altijd eerst even of er wat te zien is vanuit de vogelkijkhut. Vandaag zijn het groepjes grauwe ganzen.
Grauwe ganzen
In het grijze ochtendlicht staan ze toilet te maken.
Dan loop ik het gebied in en zie al snel de eerste paddenstoelen. Een zwavelzwam in dit geval. Onder aan de grote plakken hangen allemaal druppels. Dat vraagt natuurlijk om een close-up!
Zwavelzwam
Ik denk eerst dat het dauw is, maar verder zie ik helemaal geen dauwdruppel. Alleen aan de onderkant van deze zwam. Als ik later op de pc dit ga uitzoeken blijkt het om zogenaamde guttatiedruppels te gaan. Dit verschijnsel ontstaat als een paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Weer wat geleerd! En zo is de eerste paddenstoelenfoto van deze herfst gelijk een heel bijzondere.
Ik loop verder tussen de bomen, maar echt veel interessants zie ik niet. Het is een beetje net niet allemaal. De paddenstoelen zijn nog niet echt talrijk en de bloemetjes zijn over de top van hun schoonheid heen. Een goed voorbeeld daarvan zijn deze bloemetjes van de kamille.
Op zijn retour
Ik besluit weer richting auto te gaan en wil nog even langs het koppeltje zwanen gaan. Die zitten er altijd in de kleine plas naast het wandelpad. Zolang ik mij herinner woont er een stel. Ik weet niet of het altijd dezelfde zijn, maar ik denk maar dat het zo is. Is wel een soort van geruststellende gedachte.
Omdat ze gewend zijn aan mensen zijn ze niet schuw. Dat brengt mij op de gedachte om eens de groothoeklens te gebruiken. Dat geeft dan gelijk een heel ander beeld.
Groothoekzwaan
Jammer dat de lucht zo grijs is, maar ik vind het wel wat hebben. Om deze foto te maken hou ik mijn camera vlak boven het water en druk blind af. Ik heb geen kantelbaar scherm en heb ook geen zin om op mijn buik in de modder te gaan liggen.
Niet snel hierna komt ook zwaan nummer twee in beeld en samen gaan ze lekker snorkelen.
Synchroonzwemmen
Het blijven prachtige sierlijke vogels.
Maar de tijd tikt door en ik moet weer verder. Net had ik het over bloemen die niet zo mooi meer zijn, maar toch is er nog een soort in dit gebied die nog volop in bloei staat: haagwinde. Onkruid als je het in je tuin hebt, maar hier mogen ze lekker woekeren.
Haagwinde
Toch nog een vleugje zomer!
Maar ik eindig dit blog toch met een herfstfoto. Deze kleine zwammetjes groeiden op een boomstam. Door vanaf een laag standpunt te fotograferen kreeg ik het bladerdak als achtergrond, waardoor het licht naar beneden valt.
Kleine stoeltjes
Ik let er dan goed op dat het zwammetje mooi in de lichte plek op de achtergrond valt.
En zo is de overgang van zomer naar herfst voltooid. Ik ben er nu klaar voor! Laat de kleurenpracht, de mist en de paddenstoelen maar komen. Dus vanaf nu kunnen jullie veel herfsttaferelen verwachten op mijn blog. Hopelijk wordt het een prachtige tijd met veel fotomogelijkheden.
Bedankt voor de interesse en tot een volgend blog!
De Oostvaardersplassen vervelen nooit
17 augustus 2013
Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.
Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.
Het trio
Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.
In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien. Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.
IJsvogelsilhouet
Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?
Op het takje
Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!
Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.
Poetsbeurt
Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?
Leucisme?
Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.
Wat hoor ik toch?
Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.
Lepelaar heeft beet
Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!
Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.
Icarusman
Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.
Wespenspin
Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.
Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.
Close-up icarusblauwtje
Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.
Op een mooi plekje
En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!
De fotograaf
24 maart 2013
Het is nu officieel: de nieuwe ijstijd is begonnen. Op het moment dat de bloemen zouden moeten gaan bloeien, de bijtjes uit hun nest zouden moeten komen is het ijzig koud. Een temperatuur van -3 graden en een krachtige noordooster leveren een gevoelstemperatuur van -15 graden op. Een normaal mens blijft dan in zijn bed liggen en draait zich nog eens om.
Het is half zeven als een fotograaf zijn auto parkeert en tegen de wind in naar de plas loopt. Een bontmuts op zijn hoofd, wanten aan, een rugzak gevuld met apparatuur en een statief op zijn schouder. Wat heeft die hier in vredesnaam te zoeken op dit onchristelijke uur? Er lopen wel wat edelherten in het bos, maar voor goede foto’s is het nog te donker. De zon is nog niet eens op. Hé wacht… zou dat het zijn? De zonsopkomst fotograferen levert vaak mooie beelden op. Laten we hem volgen.
En inderdaad, hij stelt zijn apparatuur op en wacht tot de zon in een explosie van kleuren boven de einder verschijnt.
Zonsopkomst boven de Oostvaardersplassen
Ik moet het toegeven: vroeg opstaan in deze kou loont wel. Anders hadden we dit allemaal gemist. Maar echt prettig is het niet hier buiten. We staan pal in de wind, die over het ijswater aan komt waaien. Onze fotograaf kan nog net zijn statief opvangen als die omwaait. Dat was op het nippertje!
De zon is nu weer verdwenen achter de sluierbewolking, maar onze vriend heeft er nog geen genoeg van. En dus lopen we nog even met hem mee. Gelukkig kan ik mijn handen diep in de zakken steken en hoef ik geen kleine knopjes op een camera te bedienen.
Opeens verschijnt er een grote vogel aan de nog oranje-gele hemel. Een reiger? Nee, ziet eruit als een roofvogel. Maar veel groter dan een buizerd of kiekendief. Het zal toch niet? Maar het is onmiskenbaar: grote rechthoekige vleugels met uitstekende vingers. Dit moet een zeearend zijn! Ik zie de fotograaf met zijn camera in de weer om de instellingen goed te krijgen. Dat valt nog niet mee met half bevroren vingers. Hij moet opschieten! Anders is de vogel letterlijk gevlogen. Dan maar schieten en later kijken wat het geworden is. En dat doet hij dan ook.
Zeearend
Op zo’n moment vergeet je de barre omstandigheden en geniet je na van het moment wat je juist hebt meegemaakt. Wat een prachtig dier zeg. Eentje die respect afdwingt. De arend vliegt verder de plassen in, waar hij ergens buiten het zicht op de grond landt.
Als je mocht denken dat de fotograaf, met deze prachtige momenten in de pocket, het voor gezien houdt, heb je het mis. Onverschrokken loopt ie verder. Kop in de wind en de muts half over de ogen. Laat ik dan toch maar meegaan. Wie weet wat we nog meer gaan zien. Volgens mij is hij zo iemand die als het ware mooie momenten als een magneet naar zicht toe trekt.
We komen nu bij de rand van het meer. De golven slaan zich stuk op de oever. Bij deze temperaturen levert dat bizarre ijssculpturen op. Een kolfje naar de hand van onze vriend. Maar wacht.. wat doet ie nu? Hij zal toch niet! Maar ja hoor: gewoon plat op de buik tussen het ijs om onder een mooie hoek te kunnen fotograferen. Hij liever dan ik!
Natuurlijke ijssculpturen
Ook moet hij weer wisselen van objectief. Dus de handschoenen gaan weer uit. De groothoeklens wordt weer uit de tas gehaald voor een overzichtsfoto. Na het wisselen moeten eerst de vingers gemasseerd worden om ze weer op temperatuur te laten komen. Je zou denken dat het indrukken van een knopje niet zo heel moeilijk is, maar met bevroren vingers schijnt het toch lastig te zijn. Gelukkig komt het goed en wordt onderstaande foto gemaakt.
De nieuwe ijstijd
Ik zie dat er geflitst wordt bij het maken van deze foto. Daardoor springt het ijs mooi naar voren en wordt de achtergrond wat donkerder.
Er is genoeg ijs, dus ik vrees dat we nog wel even zullen blijven. Het volgende onderwerp is wat meer abstract. Eerst maar eens de foto.
IJsballetjes
Aan de voet van elke rietstengel zit een stukje ijs. Door de golven verdwijnen ze af en toe even onder water. Hierdoor komt er weer een klein laagje ijs bij. En dat is dus al de hele nacht aan de gang.
En zo struinen we de waterkant af. Nog steeds gegeseld door die harde ijzige wind. Gelukkig hebben we nu wind tegen, dus als we straks teruglopen hebben we hem in de rug. En eindelijk is het dan zo ver. De fotograaf is kennelijk tevreden met de oogst en keert zich om. Terug naar de auto en wat mij betreft snel naar huis voor een hete kop chocolade! Blijkbaar denkt de fotograaf er ook zo over, want de terugweg verloopt een stuk sneller als de heenweg. Er worden wel wat foto’s gemaakt, maar ik zie dat de echte toewijding minder is. En ik vind het prima: ben ik ook sneller weer thuis.
Toch komt er nog één moment: plotseling vliegt een grote zilverreiger op uit het riet. Ik had hem echt niet gezien! De fotograaf reageert razendsnel en maakt een aantal foto’s van de wegvliegende reiger. Toch knap dat ie nog een scherpe foto weet te maken in die paar seconden.
Grote zilverreiger
We zijn weer bij de auto van onze kiekjesmaker. Daar spreek ik hem toch even aan en het blijkt een hele aardige vent te zijn. Ik bedank hem voor de mooie momenten. Maar volgens hem hoef ik hem niet te bedanken. De natuur schotelt dit ons gratis voor. We moeten er alleen ons huis voor uit. Ook al is het weer niet echt uitnodigend. Ik neem me voor dit advies vaker op te volgen.
René Vos natuurfotografie 