Macro ratjetoe
2 augustus 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De afgelopen maanden ben ik regelmatig op pad geweest met mijn macrolens. Dat heeft natuurlijk een hele berg foto’s opgeleverd. In dit blog wil ik jullie een kleine selectie laten zien. Foto’s die ik mooi of bijzonder vind.
Als eerste een aantal foto’s vanaf de Westerheide bij Hilversum. Bekend van de reeën, maar ik had een ander doel: groentjes. Een klein vlindertje, die ondanks zijn naam, bij de blauwtjes hoort. Het duurde even maar dan vond ik er toch een flink aantal.
Een prachtig klein vlindertje. Omdat het al wat later op de ochtend was waren ze al erg vliegerig. Het was dus een uitdaging om foto’s te maken. Des te leuker is het als het dan lukt.
Naast het groentje had ik die ochtend nog een leuke bijvangst. Al zoekende naar de groentjes liep ik langs een groot mierennest. Bovenop lag een dikke tak. Waarschijnlijk daarop gegooid door een baldadige voorbijganger. Voor mij een buitenkansje, want de tak zat vol met mieren. Voorzichtig haalde ik de tak weg en zette hem tegen een boom. Dat gaf mij de gelegenheid om wat foto’s te maken.
Onderstaande mier was aan het oefenen voor de Highland Games, onderdeel boomstamwerpen. Wat een krachtpatsers zijn het!
Een ander miertje was bezig met een beestje, waarvan ik denk dat het een bladluis is. Ik weet dat mieren bladluizen melken voor de honingdauw. Maar of dat hier ook het geval is, is mij niet helemaal duidelijk. Voor hetzelfde geld wordt het beestje opgegeten door de mier.
Ik wil jullie nog één foto van de Westerheide laten zien: een mi-vlinder. Een dagactieve nachtvlinder die bij de spinneruilen hoort. Ik kende hem niet, maar hij is makkelijk te herkennen aan de heksenkop op zijn vleugels. Als je dat eenmaal gezien hebt vergeet je het nooit meer.
Tot zover de Westerheide.
Een ander gebiedje waar ik geweest ben ligt ook in het Gooi: Laegieskamp. Een klein terrein dat als overgangsgebied geldt tussen de Gooise heidevelden en het Naardermeer. Ik was er op een ochtend dat er veel dauw was. Ideaal voor de macrofotograaf. Deze sint-jansvlinder zat helemaal onder.
Als je er dan nog wat dichter op kruipt krijg je het volgende beeld. En echte waterdrager!
Ik zag ook een aantal bedauwde libellen, maar die laat ik in een ander blog nog wel eens zien. Wat ik nog wel wil tonen is een vliegje dat er precies zo uitziet als zijn naam doet vermoeden. Het is het roestbruin kromlijfje. Er is weinig verbeelding nodig om te zien waarom hij die naam gekregen heeft.
We verlaten nu het Gooi om ons op een andere zondag terug te vinden in de buurt van Amersfoort. Het eigenlijke doel van die dag waren de bandheidelibellen. Maar zoals wel vaker gebeurd kom je dan met heel andere foto’s thuis. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik vind alles leuk! Zeker dit icarusblauwtje dat op de rolklaver zit.
Nog iets gewoner is het bont zandoogje. Ook te zien bij ons in de tuin. Hier vlogen er een paar rond tussen de margrieten.
Ook leuk. Maar de sterren van deze ochtend waren de tijgerspinnen. Ook wel bekend als wespenspin. Op een kort stukje van zo’n 50 meter langs het pad zag ik er zo al zes!
Het zig-zag patroon is kenmerken voor deze soort. Het is nog steeds niet precies bekend waar het voor dient. Deze spin is dus een beetje een mysterieus type. Maar wel één die erg fotogeniek is. Het volgende exemplaar is bevriend met een klein vliegje of zou het vliegje een adrenalinejunkie zijn en houden van een gevaarlijk leven? Zolang hij bovenop de grashalm blijft zitten is ie veilig volgens mij.
Prachtig beestje toch? En helemaal niet eng!
De laatste foto van dit blog is misschien fototechnisch geen hoogstandje, maar ik vind het wel een hele intrigerende foto. En dat komt door het diertje dat erop staat.
Tijdens een fietsrondje door Almere stapte ik even af om bij de waterkant te kijken. Misschien kon ik nog wat libellen of juffers vinden. Plots zag ik dit uit het water de rietstengel in klimmen. Ik dacht gelijk aan een libellenlarve die klaar was om te transformeren naar een prachtige libel. Maar ik kon het uitsteeksel aan de achterkant niet plaatsen. Ik had geen tijd om lang te blijven en eenmaal thuis ging ik op internet op zoek naar wat ik nou precies gezien had. En wat bleek? Het is een waterschorpioen! Een insect die tot de wantsen behoord. De twee voorste poten gebruikt hij om zijn prooi te vangen. Het uitsteeksel aan zijn achterlijf is in werkelijkheid een holle buis die hij gebruikt om door te ademen als ie onder water zit. Eigenlijk is dit insect dus een snorkelende wants.
Hiermee eindigt mijn ratjetoe aan macrofoto’s. Ik hoop dat je er weer van genoten hebt. Ik in ieder geval wel bij het maken er van.
De Oostvaardersplassen vervelen nooit
17 augustus 2013
Als Flevolander ben ik maar wat trots op dat prachtige gebied tussen Lelystad en Almere. Ik ben er dan ook regelmatig te vinden en natuurlijk neem ik dan mijn camera mee. Eigenlijk kom ik altijd wel met iets moois op het SD-kaartje thuis. Ik hoop dat vandaag geen uitzondering daarop is. Het doel is kijkhut de ‘Krakeend’ bij Lelystad. Het voordeel van deze hut is dat het eigenlijk altijd rustig is. Na een aantal bezoekjes aan de hut in de Lepelaarplassen heb ik wel weer even genoeg van de drukte.
Onderweg van de auto naar de hut zie ik ineens een ree in het veld staan. Natuurlijk maak ik snel wat foto’s. Dan zie ik dat zich nog twee reeën zich bij de eerste voegen. Die willen natuurlijk ook op de foto! Ik ben de beroerdste niet en leg het trio vast op de gevoelig plaat.
Het trio
Zoals je ziet hebben ze mij ook al lang gezien en snel maken ze zich uit de voeten. Reeën in de Oostvaardersplassen zijn een stuk schuwer dan hun soortgenoten op bijvoorbeeld de Westerheide bij Hilversum.
In de hut wordt ik verwelkomd door vrolijk kwetterende boerenzwaluwen. Die nestelen in de hut en zijn altijd erg aanwezig. Ik vind het wel gezellig. Verder heb ik de hut voor mij alleen. Precies zoals ik al verwachtte. Op de plas komt het de dag langzaam op gang. Eenden, ganzen en verschillende steltlopers zwemmen en scharrelen heen en weer. Zo zie ik o.a. voor de eerste keer een koppeltje wulpen en twee watersnippen. Te ver weg voor goede foto’s, maar wel prachtig om te zien. Terwijl ik zo bezig ben met al het leven rondom de hut valt mijn oog op een takje langs de waterkant. Nee… het is niet waar: een ijsvogel! Het lijkt wel of ze me stalken 😉 Ik kom hier toch regelmatig en heb ooit één keer eerder hier een ijsvogel gezien. Ik moet wel recht tegen de zon in fotograferen, maar dat biedt ook de mogelijkheid om eens een andere foto van deze prachtige vogel te maken: een silhouet.
IJsvogelsilhouet
Ik ben altijd blij als ik een foto kan maken die anders is dan wat je normaal gesproken voorbij ziet komen. Voor mij past deze in die categorie. Als hij nog even op een ander takje gaat zitten maak ik nog even een wat meer standaard foto. Ook leuk toch?
Op het takje
Dan verdwijnt mijn kleine blauwe vriend weer over het water. Mijn dag kan nu al niet meer stuk!
Ik had het al over de zwaluwen en na een tijdje hebben ze blijkbaar genoeg vliegjes gevangen om even uit te rusten in een boom naast de hut. Tijd voor een poetsbeurt.
Poetsbeurt
Het kopje verdwijnt steeds weer tussen de veren en elk plekje wordt even onder handen genomen. Het valt me op dat deze vogel veel witte veren heeft. Een pigment afwijking (leucisme) of zou dit nog een jonge vogel zijn die zijn definitieve kleur nog moet krijgen?
Leucisme?
Op dezelfde tak zat ook een nog jonger exemplaar. Dat is te zien aan de rode kleur. Die is bij jonge vogels een stuk fletser. Waarschijnlijk was hij een beetje doof, want zo te zien kon hij niet goed horen wat voor geluid er uit de hut kwam.
Wat hoor ik toch?
Nadat de zwaluwen weer verder gaan met foerageren boven het water blijft het even rustig. Maar naar een tijdje komt een grote witte vogel aangevlogen. Een zilverreiger? Nee, het is een lepelaar! Naast de hut landt hij en begint gelijk met die kenmerkende beweging te zoeken naar eten in het water. En niet zonder succes! Helaas weer met tegenlicht, maar ik vind het wel een prachtig moment.
Lepelaar heeft beet
Het lijkt net of het visje zo zijn bek in springt!
Ik vermaak me prima in de hut, die ik nog steeds als privéhut kan gebruiken. Toch wordt het tijd om weer richting de auto te gaan. Ik vervang mijn tele- door de macrolens en hoop op de terugweg nog wat libellen en vlinders tegen te komen. Als ik bijna bij de auto ben zie ik wat blauws: icarusblauwtjes! Een stuk of vijf hebben een klein veldje uitgekozen om rond te fladderen. Ik blij, want dit prachtige vlindertje heb ik nog niet eerder kunnen fotograferen. Het blijkt lastig om een foto te maken, want ze zijn erg schrikachtig. Dus eerst maar eens van wat meer afstand proberen.
Icarusman
Voorzichtig kruip ik dichterbij, maar het vlindertje vliegt weg. Zo blijf ik een tijdje achter de vlindertjes aan zitten. Steeds gaan ze weer zitten, maar als ik te dichtbij kom vertrekken ze weer. Als ik zo tussen de bloemen en het gras aan het struinen ben kom ik opeens een andere schoonheid tegen: een wespenspin. De mooiste spin van ons land en tegenwoordig vrij algemeen.
Wespenspin
Die zigzag-draden zijn kenmerkend voor deze soort. Het is niet precies bekend wat de functie daarvan is.
Ik richt me weer op de blauwtjes en besluip opnieuw een exemplaar. Blijkbaar maak ik vorderingen met mijn sluiptechniek, want hij blijft warempel zitten! Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij, totdat ik deze close-up kan maken.
Close-up icarusblauwtje
Is al die moeite niet voor niets geweest. Maar als ik eerlijk ben vind ik een foto met meer ruimte fotografisch vaak een mooier beeld opleveren. Ik neem dus weer wat meer afstand. En gelukkig werkt deze mee door mooi bovenop het bloempje te zitten.
Op een mooi plekje
En zo eindigt deze mooie ochtend. Eigenlijk niet te geloven wat ik allemaal gezien heb in die vijf uurtjes. Er zijn natuurlijk meer mooie natuurgebieden in Nederland, maar de Oostvaardersplassen blijven mijn favoriet!
Libellenreservaat Kuinderbos
16 augustus 2012
Omdat ik dit jaar nog steeds geen goede foto’s van libellen heb gemaakt ben ik even op het internet gaan zoeken naar een goede libellenplek. Het blijkt dat er in Flevoland een heus libellenreservaat bestaat. Het Kuinderbos is door de vlinderstichting in 2011 uitgeroepen tot libellenreservaat. Er zijn zijn toen al 45 verschillende soorten waargenomen. Een ideale plek dus om eens naar toe te gaan.
Ik ben weer vroeg aanwezig, maar vandaag geen dauw bij het begin van de dag. Als ik bij de grote plas kom is alles nog rustig. Op een paar slapende eenden na is er nog niets te zien. Ook geen libellen dus. Ik volg een stuk van de wandelroute en kom langs een infopaneel, met daarop alle waargenomen libellen in dit gebied. Een indrukwekkend overzicht., maar na een uur heb ik er nog geen één gezien. Dan komt de zon achter de wolken vandaan en als bij toverslag verschijnen er overal libellen. Bizar! Waar die allemaal gezeten hebben? Joost mag het weten, maar ik kan eindelijk aan de slag.
Mijn eerste ‘slachtoffer’ is een steenrode heidelibel.
Steenrode heidelibel
Nu eens niet van de zijkant gefotografeerd, maar frontaal. Deze soort komt hier in grote getale voor. Als je loopt vliegen ze steeds vlak voor je voeten op. Ze zitten heel vaak op de grond, wat het fotograferen moeilijk maakt.
Ik kom nu ogen te kort: overal vliegen libellen en juffers rond. Het is dus niet voor niets dat dit gebied is uitgeroepen tot reservaat. Ik zie nu een donkere libelle. Ik hou hem in het oog en wacht tot hij een plekje opzoekt. Gelukkig gaat ie op een struikje zitten, zodat het iets makkelijker wordt een mooie achtergrond op mijn foto te krijgen.
Zwarte heidelibel
Een zwarte heidelibel dus en wel een mannetje. Ik vind hem prachtig met dat zwart met groene en gele vlekken. Als hij opvliegt blijf ik hem volgen en daardoor kan ik hem nog eens vastleggen vanuit een andere hoek.
Zwarte heidelibel (2)
Het is een heerlijk gevoel om zulke foto’s te mogen maken en ik geniet ook van alle libellen die rondvliegen. Naast de libellen zie ik ook een aantal juffers. Eéntje gaat even op een heidestruikje zitten en ik grijp mijn kans. Een pantserjuffer, maar ik heb geen idee welke. Navraag op het forum van Vroege Vogels levert de juiste naam op: een gewone pantserjuffer.
Gewone pantserjuffer
Ik begin nu toch wel erg onder de indruk te raken van de soortenrijkdom in dit gebied. En dan struikel ik ook nog eens over een soort die ook hoog op mijn verlanglijstje staat, maar die ik hier niet verwacht had. Geen libelle maar de mooiste spin van Nederland: de wespenspin, ook wel tijgerspin genoemd. Deze spin komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zee gebied, maar heeft de laatste decennia een opmars gemaakt richting het noorden. Tegenwoordig is hij in Nederland in alle provincies waargenomen. Hij maakt zijn web laag bij de grond waar hij altijd met de kop naar beneden in zit. Ik zeg hij, maar moet eigenlijk zeggen zij. Want bijna altijd wordt het vrouwtje gezien. Het mannetje is veel kleiner en niet zo mooi van kleur. Plat op mijn buik, met mijn rugzak als statief maak ik onderstaande foto.
Wespenspin
Een klein succesmomentje voor mezelf!
Ik denk deze dag mooi af te sluiten met dit beeld, maar dan zie ik, op weg naar de auto, nog een zwarte heidelibel. Een vrouwtje deze keer, dus die neem ik nog even mee.
Zwarte heidelibel vrouw
Ik zie na mijn eerste paar shots een vage donkere streep achter de libel door de foto lopen. Dat blijkt een verdorde grasspriet te zijn. Omdat me dat toch stoort loop ik met een grote boog om de libel heen en haal heel voorzichtig de grasspriet weg. Gelukkig blijft ze zitten! Via dezelfde route loop ik terug naar mijn camera. Nu kan ik mijn foto’s maken met een mooie rustige achtergrond. Ik merk dat ik, nu ik wat langer fotografeer, ik meer op zulke details ga letten.
Al met al is het een succesvolle ochtend geworden en ik heb een plek gevonden waar ik zeker nog eens terug zal komen. Bedankt voor het lezen van dit verhaal en ik hoop dat je genoten hebt van het kijken naar mijn foto’s. Ik heb in ieder geval erg genoten van het fotograferen van deze libellen.
René Vos natuurfotografie 