Jaaroverzicht 2018
31 december 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
En weer is een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin ik steeds minder blogberichten heb geplaatst en uiteindelijk de beslissing heb genomen om (voorlopig?) te stoppen met bloggen. Komende tijd ga ik nadenken waar en op welke manier ik mijn foto’s wil laten zien. Want helemaal verdwijnen wil ik ook niet. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die van mijn foto’s genieten.
Fotografisch is het in ieder geval een leuk jaar geweest, met in de eerste maanden nog de handicap van het medisch rijverbod. Wat een genot om dan op een gegeven moment je vrijheid terug te krijgen en weer naar al die mooie natuurgebieden te kunnen gaan. Wat een rijkdom is dat!
Ook dit jaar weer een aantal publicaties en wat foto’s kunnen verkopen. Maar eigenlijk doe ik het daar niet voor. Het gaat mij meer om het genieten in de natuur en die zo mooi mogelijk vast leggen. Op mijn eigen manier.
Genoeg geschreven, het is tijd voor mijn favorieten van afgelopen jaar. Elke maand 1 foto die mij het meest aanspreek, of waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik hoop dat jullie met mij mee genieten van deze terugblik.
januari
Geen keuzestress in januari. Een torenvalkdame in de Eempolder leverde mij een wensfoto op. Geweldig om dit op een aantal meters voor je te zien.
februari
In februari ook een vogel. Afgelopen winter was er een behoorlijke invasie van barmsijsen. Deze kleine barmsijs kon ik fotograferen in Almere.
maart
In maart heb ik weinig gefotografeerd. Deze opname van de Baggelhuizer Plas bij Assen nam ik op een hele koude ochtend. Ik herinner me vooral de snijdende wind. Maar het was de ontbering waard.
april
Het begint bijna een traditie te worden: op jacht naar de oranjetipjes eind april. Deze macro met wat koelere kleuren vind ik één van de mooiste.
mei
In mei was de jaarlijkse fotohutdag met Dick. Deze keer gingen we naar de tuinhut van Arjan Troost. Helaas had de ijsvogel de winter niet overleeft, maar er was nog genoeg te zien. Waaronder deze drinkende eekhoorn. Precies op het juiste plekje besloot hij (of zij) een slokje te nemen.
juni
In juni is het macroseizoen volop bezig en het zal je dan ook niet verbazen dat een macrofoto deze maand mag vertegenwoordigen in dit overzicht. Voor mij was het een primeur om deze bosparelmoervlinder te zien. Alle soorten parelmoervlinders zijn prachtige vlinders om te zien en deze bosparelmoer was daarop geen uitzondering.
juli
En ook juli levert een vlinder op. Dit landkaartje van de zomergeneratie was één van de vele, vele vlinders die rondfladderden in het Oostvaardersbos en zich tegoed deden aan de nectar van de zwarte mosterd. De Oostvaardersplassen en de omringende velden kleurden dit jaar geel door deze plant.
augustus
In augustus blijven we nog even in de Oostvaardersplassen. Door de droogte dit jaar vielen vele stukken water droog of bijna droog. Dit leverde een eldorado op voor de waadvogels en steltlopers. Van mij mogen ze het waterpeil elk jaar wel zo verlagen. Hoogtepunt waren ongetwijfeld de steltkluten die ik kon fotograferen. Deze jonge vogel liep recht op mij af en doordat het windstil was kon ik hem vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
september
Ik had het net al even over de droogte. Die had een grote invloed op de natuur dit jaar. Zo waren er maar weinig bloeiende heidevelden. Ook de heide in het Gooi stond er maar verdroogd en bruin bij. Een klein stukje paars kon ik echter nog vinden en dat was net genoeg voor deze foto.
oktober
Ik werd heel blij van deze foto van de zeldzame spechtinktzwam. Na een tip vond ik deze prachtige soort ergens in het Gooi.
november
Ook in november een paddenstoelenfoto. Het paddo-seizoen kwam heel langzaam op gang en pas tegen eind november kwamen er wat meer tevoorschijn. Deze amethistzwam vond ik in het Spanderswoud bij Hilversum.
december
Op de enige dag met sneeuw in december ben ik naar natuurpark Lelystad geweest. Deze wisenten keken mij indringend aan. Een prachtige ontmoeting op een koude ochtend.
En daarmee is dit overzicht ten einde. En voor nu ook mijn schrijverijtjes. Ik wil iedereen bedanken voor de likes en commentaren op mijn blogs de afgelopen jaren. Het werd door mij altijd erg op prijs gesteld dat mensen de moeite namen om te reageren. Maar nu is het tijd om dit af te sluiten. Ik merk dat veel blogs een herhaling zijn van wat ik al eerder geschreven heb. Alleen met andere foto’s. Dan voegt de tekst niet zo veel meer toe. Dus ga ik op zoek naar een andere manier. Wie weet komen we elkaar op een andere plek op het World Wide Web tegen en voor de bloggers onder ons: ik blijf jullie blogs gewoon volgen. Je kunt me in elk geval blijven volgen via mijn facebook en instagram.
Ik wens iedereen een heel goed 2019 toe. Met liefde, een goede gezondheid en veel mooie (natuur)momenten!
Groet, René
Poldervalk
21 januari 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Mijn eerste blog in dit nog jonge jaar. De titel van dit blog suggereert misschien de ontdekking van een nieuwe valkensoort, maar helaas. Dit blog gaat over een torenvalk in de polder. Door mij even herdoopt tot poldervalk. Want waar zie je deze soort het meest: in de polders! Een aantal keren ben ik wezen kijken of ik mooie foto’s kon maken. Het verhaal ging dat er een hele tamme torenvalkdame in de polder zat. Deze kon je tot op een vijftal meters met je auto benaderen en nog bleef ze zitten. De eerste paar keer voldeed ze bij mij niet aan deze reputatie. Dichterbij dan op een zandhoopje kwam ze niet. De paaltjes langs het polderweggetje leken haar niet te interesseren.
Nadat we een aantal keren zonder succes huiswaarts gekeerd waren, dachten we dat misschien de wind spelbreker was. Tot nu toe stond er altijd een stevig briesje. Misschien niet ideaal voor een torenvalk om op een paaltje te gaan zitten. Dus gingen we het nog één keer proberen op een dag met minder wind. En ja hoor, mevrouw zat al op ons te wachten.
En we konden inderdaad heel dichtbij komen. Wat een mooie beleving was dat. Oog in oog met een wilde torenvalk op een meter of zes. Alleen voor fietsers en wandelaars ging ze op de wieken. Om even later weer terug te keren.
Na heel veel portretjes was het wachten natuurlijk op de vangst van een prooi. Die ze dan natuurlijk voor onze neus zou moeten gaan oppeuzelen. Het duurde even, maar ook deze wens kwam uit. Ze zat weliswaar met de rug naar de auto, maar dat maakte het voor mij niet minder speciaal.
Helaas kwam er net op dit moment een fietser aan, dus weg was ze met de muis. Verder het veld in ging ze verder met haar ontbijt. Te ver voor foto’s. Maar dat maakte mij niet meer uit. Ik had mijn shot, ook al was het er maar één.
En de voorstelling was nog niet afgelopen. Even later kwam ze, met een volle maag, weer langs de weg zitten. Met de rug naar ons toe begon ze aan een poetsbeurt. Maar ze hield ons wel in de gaten. Zo af en toe wierp ze een blik over haar schouder.
Daarna is het natuurlijk tijd om even uit te buiken. In dit geval op een metalen hek. Niet het meest fotogenieke plekje als je het mij vraagt.
Soms is het ook wel weer handig die fietsers en wandelaars die langs komen. Zo vloog ze nu vanaf het lelijke hek naar een mooie oude weidepaal. Inclusief ijzeren band en prikkeldraad.
En zo eindigt, voor nu, mijn jacht op de poldervalk toch met een mooie serie foto’s. En ik heb weer wat geleerd over het gedrag van deze vogel. Boven windkracht drie gaan ze niet op de paaltjes zitten. Natuurlijk zijn er nog wel wat wensen over: de torenvalkman wilde nog niet meewerken en ook een mooie landingsfoto staat nog op mijn verlanglijstje. Dus er komt ongetwijfeld nog een vervolg…..
Modelfotografie
15 februari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik ga vandaag op bezoek bij een dame. Een dame van stand mag ik wel zeggen. Het voelt of als ik op audiëntie bij de paus ga. Het is namelijk een regionale beroemdheid. Een beetje zenuwachtig stap ik in de auto. Er is namelijk nog iets: het is niet zeker of deze lady wel thuis zal zijn als ik er aan kom. Ze mag dan wel honkvast zijn, maar zekerheid wordt niet gegeven.
Hoe dichter ik bij haar huis kom, hoe hoger de spanning oploopt. Net als mijn hartslag trouwens. Zal ze me binnenlaten of vlucht ze bij de eerste aanblik. Via derden hoorde ik dat ze, ondanks haar bekendheid, meestal ruim de tijd neemt om haar gasten het naar de zin te maken. Daar hou ik me dan maar aan vast. Dan is het zover. Ik rij de weg naar haar huis op.
En warempel zit ze gelijk aan het begin aan de kant van de straat. Onze kennismaking verloopt goed en ik voel me gelijk wat meer op mijn gemak.
De kennismaking
Ik zal haar even voorstellen: miss Bontepoort. Zo genoemd naar de weg door de Arkemheen polder waarlangs ze zich normaal gesproken ophoudt. Ze is totaal niet cameraschuw. Hele hordes fotografen komen dan ook van heinde en verre voor een fotoshoot. Ik ben vroeg en krijg daarom een privésessie aangeboden. Ondanks alle aandacht zijn sterallures zijn haar vreemd. Als ik na de eerste gebruikelijke beleefdheden vraag of ze even op een ander paaltje wil gaan zitten omdat er een lelijke witte band achter haar langs loopt, voldoet ze zonder een wanklank aan mijn verzoek. Geen onvertogen woord over lastige fotografen.
Een beter paaltje
Aan haar blik kun je gelijk zien dat ze een professioneel model is. Het leuke daarvan is ook dat ik haar verder geen aanwijzingen hoef te geven. Geroutineerd werkt ze een heel arsenaal aan poses af. Hieronder de bekende verleidelijke blik over de schouder.
Verleidster
Nadeel van zo’n goed meewerkend model is dat je als fotograaf er al snel te dicht op gaat zitten. Mooie vrouwen hebben natuurlijk een mysterieuze aantrekkingskracht die moeilijk te weerstaan is. Maar ik verzet mij er tegen en neem, zij het met enige tegenzin, wat meer afstand.
Wat meer afstand
Zoals je ziet maakt het haar niets uit en gaat ze gewoon door met het aannemen van leuke houdingen. En dat alles zonder dat ik haar moet vertellen wat ze moet doen. Met andere woorden: een natuurtalent! Ze lijkt gelijk wel een stuk kleiner zo op die grote weidepaal.
Maar mijn overpeinzingen worden onderbroken door de volgende pose die ze aanneemt. Het andere pootje gaat omhoog en ze kijkt met een turende blik in de verte. Waar zal ze dit allemaal geleerd hebben? Zou er een torenvalkmodellenvakschool bestaan?
Blik in de verte
Als ze alles heeft gegeven wat ze heeft en even geen nieuwe houding meer weet te vinden, zoekt ze gewoon een nieuw plekje op. Daarbij let ze er ook nog op of het paaltje fotogeniek is, of dat het iets speciaals heeft. Zoals de spijker op dit paaltje.
De spijker
Als je wat langer met een model werkt leer je ze wat beter kennen. Zo merk ik dat het ene pootje omhoog kenmerkend voor haar is. En nu het vertrouwen wederzijds gegroeid is, durft ze ook een kant van het model zijn te laten zien die haar wat minder gemakkelijk afgaat: poseren op de grond.
In het tegenlicht
Hier zie ik nog wel wat verbeterpuntjes. Zowel in houding als in uitstraling.
Maar daar gaan we een andere keer aan werken. Voor vandaag is het genoeg geweest. Ik ging er vanmorgen naar toe met kriebels in de buik en ik vertrek alsof ik bij een oude vriendin vandaan kom. We hebben afgesproken dat deze fotosessie zeker nog een vervolg zal krijgen. Dan gaan we verder werken aan het grondwerk en ik wel daarnaast nog graag gaan werken met attributen, zoals muizen of mollen.
Ik rij weg, maar kan de verleiding niet weerstaan om nog één keer achterom te kijken.
Afscheid
Ook na afloop van de fotoshoot blijft ze een prachtige dame. Tot snel miss Bontepoort!
Bidden voor het eten
23 februari 2014
Het lijkt een vreemde titel voor een blog met natuurfoto’s, maar vandaag is het toch toepasselijk. Dit blog gaat namelijk over een torenvalk. En die bidden voordat ze aan de maaltijd kunnen. Niet uit godsdienstige overwegingen, maar om vanuit de lucht hun prooi op te kunnen sporen. Vandaag trof ik opnieuw een valkje in de Eempolder. Misschien wel hetzelfde vrouwtje als de vorige keer: zie Een mooie dame.
Deze keer dus niet op een paaltje, maar in de lucht.
Torenvalkje
Ik heb al vaker biddende torenvalkjes gefotografeerd, maar of ze zaten te ver weg, of het licht was niet goed, of ik verprutste het zelf. Maar vandaag had ik mazzel. Na deze eerste foto kwam de zon wat meer door de sluierbewolking.
Strakke blik
Dat ziet er gelijk een stuk helderder uit! Alleen heb je nu ook meer last van schaduwen.
Het valkje blijft mooi naast de auto hangen. Dan kijkt ze opeens op en werpt me een blik toe. Het kopje is niet helemaal scherp, maar wel een mooie pose.
De blik
Ze kijkt zeker even waar dat geklik vandaan komt. Maar meteen concentreert ze zich weer op grond onder zich. Op zoek naar muizen.
Loerend naar de prooi
Maar blijkbaar is hier niets te vinden en ze verhuisd een paar honderd meter verderop. Ik volg haar en kijk nu iets meer van voren tegen haar aan. De zon is inmiddels weer verdwenen, maar toch vind ik deze foto nog wel de moeite waard. Juist omdat hij van voren genomen is.
Biddend
Als ze opnieuw een andere plek op zoekt laat ik haar verder met rust. Wat kan ik toch genieten van zo’n moment! Het was prachtig om te zien hoe stil haar kop in de lucht blijft hangen, terwijl haar lijf en vleugels steeds aan het corrigeren zijn. Wat ze ook doet haar kop blijft precies op dezelfde plek!
En zo kan ik weer een mooie ervaring toevoegen aan mijn foto-avonturen.
Langs de Oostvaardersdijk
10 november 2013
Tussen Almere en Lelystad kun je over de Oostvaardersdijk rijden. Aan de ene kant het Markermeer en aan de andere kant de Oostvaardersplassen. Een mooi stuk en je ziet er altijd van alles overvliegen. Vandaag ga ik eens kijken wat ik hier allemaal tegen kom. En neem gelijk de langs de dijk gelegen kijkhut “De Zilverreiger” mee.
Veel vogels vliegen vanuit de Oostvaardersplassen naar het Markermeer om te foerageren. Vooral de grote groepen aalscholvers vallen daarbij op. Maar ook trekken veel vogels langs de dijk om te zoeken naar eten. Maar ik begin in de kijkhut. Dus de auto op de parkeerplaats gezet en dan is het nog een paar honderd meter naar de hut. Langs het pad zitten vaak baardmannetjes. Ik heb hier wel eens een groep van een stuk of twintig gezien. Helaas toen niet kunnen fotograferen, maar misschien vandaag een nieuwe kans.
Alleen laten de baardmannen het afweten vandaag. Een eenzame bonte specht is er te zien, maar die gaat er snel vandoor als hij mij in de gaten krijgt.
Grote bonte specht
Zoals je ziet is het nog niet echt licht. Er valt zelfs een lichte motregen.
Als ik even later bij de kijkhut aankom is er niet echt veel te zien. Alleen een groepje bergeenden dobbert in de plas. Zo af en toe steken ze even hun kop onder water om wat waterplanten op te vissen.
Bergeenden
Niet erg spectaculair, maar het ziet er toch elke keer weer een beetje grappig uit hoe die kontjes boven het water uitsteken.
Dan zie ik aan de overkant van het water een roofvogel in de boom zitten. Hij komt groter op me over dan een buizerd. Zou het een zeearend zijn!? Ik maak een foto en zoom in op het beeld op mijn display. Zeker geen zeearend, maar wat dan? Waarschijnlijk toch een buizerd, maar ik blijf twijfelen. Thuis voer ik de waarneming in op waarneming.nl en krijg al snel de opmerking dat het geen buizerd is, maar een havik!
Havik
Een leuke soort, die ik niet vaak zie.
Omdat er verder niets te zien is loop ik terug naar de auto en rij nog een stukje verder. Daar zie ik een torenvalkman in de boom landen. Snel de auto aan de kant zetten en schieten maar. Helaas zijn de lichtomstandigheden verre van optimaal. Maar toch een leuk plaatje.
Torenvalk
Als ik verder wil rijden en de motor van de auto start hoor ik alleen: tak-tak-tak! Wat zullen we nu krijgen! Ook na herhaaldelijk proberen geeft de motor geen sjoege. Om een lang verhaal kort te maken: wegenwacht bellen, drie kwartier wachten, monteur komt, nieuwe accu erin en na dik een uur kan ik weer verder. Erg blij met de ANWB!
Helaas is het nu al weer tijd om naar huis te gaan 😦 Dit is wel een heel kort foto-ochtendje geworden. Via de dijk rij ik weer naar Almere. Halverwege is er nog een uitkijkpunt over de Oostvaardersplassen en aan de Markermeerkant zijn er een aantal steigers en strekdammen. Toch nog maar even stoppen. Als ik de steiger oploop vliegen er verschillende meeuwen over.
In de wolken
Dit is een stormmeeuw. Ik vind de kleine meeuw mooi afsteken tegen die grote wolken. Ook een groepje krakeenden vliegen voorbij. Eerst blijven ze, net als de stormmeeuw, op afstand.
Krakeenden
Later komen ze toch nog wat dichterbij.
Met zijn vijven
Het blijft lastig om ze goed scherp te krijgen zo in de vlucht. Maar dit is wel een goede plek om te oefenen. Regelmatig komen er vogels, vooral meeuwen, over vliegen. En dan maar proberen om de AF goed te krijgen en te houden. Onderstaande foto is mijn beste resultaat. Ook dit is een stormmeeuw.
Stormmeeuw
Inmiddels is het weer later geworden dan ik gedacht heb en ik haast me naar de auto. Net voordat ik mijn camera in wil pakken zie ik iets boven de berm in de lucht hangen: een biddende torenvalk! Die neem ik natuurlijk nog even mee. Ook nu is de stand van de zon niet ideaal, maar toch kan ik deze foto maken.
Biddende torenvalk
Aan de strepen op de staart en het ontbreken van de grijze kruin kun je zien dat dit een vrouwtje is.
Al met al een bijzondere ochtend, vooral door de autopech. Maar ondanks dat heb ik genoten van het fotograferen en van de vogels die ik heb gezien!
Torenvalk (aflevering 2)
18 december 2011
Nadat mijn poging om een torenvalk te fotograferen vorige week jammerlijk mislukte (zie: https://renevosfotografie.wordpress.com/2011/12/11/polder-arkemheen/) besloot ik deze week een nieuwe poging te wagen. De Zeldertse polder bij Hoogland was dit keer het doel.
Het is altijd weer de vraag wat je tegenkomt , als je er-op-uit trekt. Nu, deze keer was het bitter weinig! Behalve knobbelzwanen en wat zwarte kraaien was er echt niets te zien. En via een forum had ik nog wel gehoord dat in deze polder de torenvalken tot op 4 meter te benaderen waren. Maar dan moeten ze zich natuurlijk wel laten zien. Uit verveling heb ik toen maar wat plaatjes geschoten van een paar schapen, die ontwaakten in het vroege ochtendzonnetje.
Ontwaken in de polder
Een leuk plaatje, maar niet waar ik voor gekomen was. Verder rijdend kwam ik wel wat meer vogels tegen, maar erg interessant werd het allemaal niet. Ik besloot onder de A28 door te rijden en mijn geluk te proberen in de polders bij Bunschoten.
Hier werd het al snel leuker: langs de dijk in een kleine plas lagen veel eenden, o.a. wilde eenden, smienten en wintertalingen. Niet veel actie, maar wel mooie kleurrijke eendjes.
Smient
Ook het mannetje van de wintertaling mag er zijn.
Wintertaling
Leuk, maar nog steeds niet genoeg om mijn onbevredigende gevoel weg te nemen. In het dorpje Eemdijk zag ik een paar holenduiven een ware balletvoorstelling in de lucht geven. De twee, ik neem aan man en vrouw, bleven maar om elkaar heen fladderen, wat een mooi schouwspel opleverde. Zou het al te maken hebben met het voorjaar?
Luchtballet
En dan, als ik langs het Eemmeer rij: een torenvalk! Maar ook deze vertrekt weer voordat ik dichtbij genoeg ben. Even verderop heb ik dan eindelijk meer geluk. Een valkje is aan het bidden vlak langs de dijk en als ik de auto parkeer in de berm, komt hij steeds dichterbij. Mijn hartslag gaat omhoog, terwijl ik de ontspanknop bijna continue ingedrukt hou. Wat een prachtig moment en vooral: wat een schitterende vogel! Ook het zonnetje werkt goed mee en dus is onderstaande foto het resultaat.
Biddende torenvalk
Een ochtend die niet veel voorstelde veranderde plots in een topper. Want enkele tientallen meters verder landde een ander valkje op een paal. Ook deze vond het niet erg dat ik een paar foto’s maakte. Zo zit het allemaal tegen en zo bieden de valkjes zich één voor één aan.
Torenvalk
Deze ochtend had dus veel van wat natuurfotografie kenmerkt in zich: de frustratie omdat het niet wil lukken en de euforie als het dan toch nog, op onverwacht moment, allemaal samenkomt en je de foto kan maken die je in je hoofd had. Wat is natuurfotografie toch prachtig!
Polder Arkemheen
11 december 2011
Voor het eerst sinds een maand had ik eindelijk weer tijd om een ochtendje er-op-uit te trekken met mijn camera. Dit keer ging mijn trip naar een voor mij onbekend gebied: de polder Arkemheen bij Nijkerk. Een vogelrijk gebied en voor mijzelf had ik bedacht dat het wel eens tijd werd voor een mooie foto van de torenvalk. En die worden daar ook regelmatig waargenomen zag ik op waarneming.nl.
Vol goede moed dus ’s ochtends vertrokken en ik was nog op tijd om de zonsopkomst mee te maken. Net toen ik bij het oude stoomgemaal “Hertog Reijnout” aankwam piepte de zon boven de horizon uit. Met het oude gemaal (gebouwd in 1882) als blikvanger kon ik enkele mooie foto’s maken.
Stoomgemaal “Hertog Reijnout”
Een zonsopkomst is altijd mooi om mee te maken. De stilte is meestal oorverdovend en het licht en de sfeer veranderd per minuut. Onderstaande foto is 4 minuten na de eerste gemaakt en toch al weer heel anders.
Zonsopkomst
Nadat het licht wat sterker is geworden ga ik op jacht naar mijn torenvalk. Ergens vliegt ie hier rond en ik zal hem vandaag vastleggen! Ik rij met de auto de polder in en kom al snel bij een brede sloot die helemaal gevuld is met eenden. Om precies te zijn: smienten. Deze heb ik nog nooit van dichtbij gezien, maar wat een prachtige soort. Vooral de mannetjes zijn prachtig. Fotografisch gezien altijd lastig om zo’n grote groep vast te leggen. Dit is wat ik er van gemaakt heb.
Smienten
Na een tijd van dit schouwspel genoten te hebben ben ik verder gereden en vlak naast één van de weinige boerderijen liep midden op de weg een vogel die ik niet had verwacht. Deze verrassing was een fazantenhaan! Samen met een klein kippetje liep ie doodgemoederd op en langs de weg zaadjes te pikken. Hoewel ooit door mensen naar Nederland gebracht mogen we deze soort inmiddels wel tot onze vaderlandse fauna rekenen. Wat een kleurenpracht heeft deze vogel.
Fazant
Altijd mooi om een onverwachte ontmoeting te hebben. Maar nog steeds heb ik geen torenvalk gezien. Wel een aantal buizerds, maar die wilden vandaag geen van allen meewerken. Steeds vlogen ze op voordat ze binnen het bereik van mijn camera waren. Je hebt wel eens van die dagen, waarop het lijkt of de dieren er een spelletje van maken om net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te verschijnen.
Maar zo makkelijk krijgen ze mij niet klein, dus vol goede moed verder. Het valt mij op dat er veel zilverreigers in het gebied zijn. Ook dat is een vogel die moeilijk te benaderen is. Dat dwingt je soms om wat meer van de omgeving mee te nemen in je foto. Eigenlijk vind ik dat best mooi op zijn tijd. Geeft een heel ander, completer beeld van de vogel in kwestie.
Zilverreiger in zijn habitat
Al met al ga ik best wel lekker, op de torenvalk na dan. En dan, eindelijk, zie ik hem zitten. Op een paaltje aan de linker kant van de weg. De goede kant dus, om vanuit mijn auto een foto te kunnen maken. Maar dan……… vliegt ie op. Damn! Volgens mij hebben de buizerds contact met hem gehad en doet hij mee met het spelletje “fotograafje pesten”. Een eind verder het veld in begint hij te bidden. Te ver weg voor een fatsoenlijke foto. Heb hem wel gemaakt natuurlijk, maar durf de foto hier niet eens te laten zien.
Ja wat doe dan? Gewoon doorgaan natuurlijk! Even verderop zie ik nog een torenvalk, maar deze is al gevlogen voordat ik maar een beetje in de buurt kom. Ook wordt het nu drukker met fietsers en hardlopers. De kansen op mijn torenvalkfoto nemen steeds meer af. Helaas, vandaag zal het wel niet meer gebeuren.
Als laatste van deze ochtend wil ik jullie nog een merkwaardig stel laten zien. Het is bekend dat er hybriden voorkomen van deze twee soorten, dus helemaal uniek is het niet. Maar het blijft een vreemd gezicht: twee soorten die samen een koppeltje vormen. In dit geval een boerengans en een grote canadese gans. En het was echt een paartje. Verder waren er geen gansen te zien en ze bleven de hele tijd bij elkaar en gingen steeds samen verder.
Leuk koppel
En met dit voorbeeld van integratie tussen verschillende bevolkingsgroepen sluit ik mijn verhaal van deze ochtend af. Bedankt voor jullie belangstelling en tot een volgende keer. Hopelijk moet ik, en jullie, niet weer een hele maand wachten voordat ik weer tijd heb.
René Vos natuurfotografie 