Balgzandpolder 1: De tureluur
31 mei 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Dinsdag 2 mei was het weer zo ver. Het jaarlijkse dagje hutzitten met Dick staat gepland. Tot nu toe hebben we steeds ons geluk beproeft in boshutten, maar vandaag gaan we het anders doen. We hebben een hut gehuurd in de Balgzandpolder bij Den Helder. Doel: steltlopertjes, lepelaars en ander wad-spul. Ik kan nu al zeggen: het was een prachtige dag, met de hele tijd actie voor de hut. Dat leverde zoveel foto’s op dat ik er meer dan één blog aan moet wijden. Vandaag dus de eerste, met als hoofdpersoon de Tureluur. Continue aanwezig en zorgend voor opwindende beelden.
’s Ochtends begon het rustig met een beetje heen en weer lopen.
Doordat de hut half ingegraven is heb je een mooi laag standpunt om vanuit te fotograferen. Omdat ze de hele dag aanwezig waren heb ik tientallen foto’s van paraderende tureluurs. Die laat ik natuurlijk niet allemaal zien, omdat ze min of meer allemaal op elkaar lijken.
Toen er echter gevaar van boven dreigde kromp hij ineen en hield de lucht goed in de gaten. Wat het geweest is heb ik niet gezien.
Echt leuk met de tureluurtjes werd het echter pas aan het eind van de dag. Eén exemplaar kwam luidruchtig het toneel op gestormd.
Luid roepend en met zijn vleugels wapperend eiste hij alle aandacht op. Wat een aansteller dacht ik nog.
Maar toen werd duidelijk waardoor al die opwinding veroorzaakt werd: een prachtige tureluurdame! Vol overgave stortte meneer Tureluur zich in het liefdesspel.
Zou het hem lukken de dame te overtuigen? Aan zijn inzet zal het zeker niet liggen. Dit ging zo even een tijdje door en toen …….
Bingo! Het vrouwtje was gevallen voor zijn charmes. Het blijkt trouwens nog niet zo eenvoudig om als tureluur de liefde te bedrijven. Daar moet je heel wat acrobatische toeren voor uithalen. Een kwestie van de juiste balans vinden.
Zo lang als het voorspel duurde, zo kort is het hoogtepunt. Na een kort moment van uitrusten op haar rug gingen ze er samen vandoor.
Mij achterlaten met rode koontjes.
Wat een mooi moment om mee te maken. Een paring vlak voor mijn neus. Hoeveel mazzel kun je hebben? Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de dag.
Maar er waren nog veel meer prachtige momenten. Zoals gezegd laat ik die binnenkort in een ander blog zien. Eerst moet ik even bijkomen van dit tureluur avontuur.
Veel te zien in de polder
26 april 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Zo eind april is het volop lente. Hoewel het weer wat tegenvalt is het de hoogste tijd om de vogelrijke Arkemheen polder te bezoeken. Alle vogels die de winter in ons koude kikkerlandje ontvluchten zijn weer teruggekeerd. Vandaag hoop ik in ieder geval de kemphaan te fotograferen, want die heb ik nog nooit mooi op de foto kunnen krijgen. Voor de rest zie ik wel wat ik tegenkom.
Het eerste wat ik tegenkom is echter geen vogel, maar een haas. Op zijn gemakje zit ie in het natte gras.
Ik fotografeer vanuit de auto, maar hij heeft me toch in de gaten. Even kijkt hij me aan of hij wil zeggen: “mag ik bij je komen zitten in die lekker warme en droge auto?”
Van mij mag ie hoor, maar uiteindelijk ziet hij er toch van af en verdwijnt verder het veld op. Net als ik door wil rijden landt er een tureluur op een paaltje vlak naast de auto. Ik maak een paar foto’s. Ik ben gewoon te dichtbij! Voorzichtig zet ik de auto in zijn achteruit en rij een klein stukje terug. Gelukkig blijft de vogel zitten.
Dit is toch nog steeds mijn favoriete weidevogel!
Hij begint aan een poetsbeurt en dat levert altijd leuke plaatjes op. Deze vind ik de mooiste van die serie.
Dan rijdt er een andere auto langs en is het uit met de pret. De vogel vertrekt. En ik ga weer een eindje verderop kijken. Er staan een aantal boerderijen en huizen in de polder. Rondom die bebouwing zijn andere vogels te vinden dan op de grasweiden. Zo zie je vaak koppeltjes duiven rondvliegen. Een holenduif is het vliegen even zat en zit uit te rusten op een paal.
De grijze achtergrond is de muur van een schuur. Ik vind het mooi overeenkomen met de kleuren van de vogel. Net als bij de tureluur zit ik er ook nu heel dicht op. Dichtbij genoeg voor een portretje.
Ik ben best wel blij met deze foto’s. Zo vaak lukt het niet om deze soort te fotograferen.
De volgende vogel hoor ik voordat ik hem zie. Het is een rietgors, die nu even voor paalgors speelt. Het is altijd weer een genot om een vogel te horen zingen. En wat een geluid komt er uit zo’n klein lijfje!
Langs de sloten zie ik verschillende zwanen aan het broeden. Kleine zwaantjes zie ik nog niet. Ik besluit om een artistieke poging te wagen door de bloemen in de voorgrond mee te nemen in het beeld. Ik weet nooit of het nu koolzaad of zwarte mosterd is. Het resultaat zie je hier onder.
Ik twijfel zelf of ik het wel mooi vind. Ben benieuwd hoe jullie er over denken.
Na deze “creatieve” uitspatting richt ik mijn aandacht op misschien wel de bekendste weidevogel: de Grutto. Vandaag zie ik een aantal exemplaren op de palen zitten, maar de meesten lopen gewoon in het gras. Nu heb ik al heel veel grutto-op-paal-foto’s, dus ga ik de uitdaging aan om ze in het gras te fotograferen. Dat is best lastig, omdat ze nu niet bepaald blijven staan als je op ze af komt lopen. En ik moet juist uit de auto komen, anders kan ik geen laag standpunt innemen, Dat is nodig om een rustige achtergrond te krijgen. Maar de aanhouder wint!
Van achter een hekje kan ik deze foto maken. Als ik het diafragma nog wat verder open zet wordt het gras nog vager. Dit is dan zo’n beetje de foto die ik in mijn hoofd had.
Een andere vogel die je voornamelijk in het gras ziet is de fazant. Ik zie vanuit de auto een prachtige haan. Wat een kleuren heeft dat dier zeg! Prachtig! Na eerst een paar foto’s vanuit de auto te hebben genomen, ga ik toch weer proberen om wat lager bij de grond te fotograferen. Nu loopt deze haan vrij voorspelbaar langs het slootje. Ik kan dus even verderop gaan zitten en wachten tot hij voorbij komt lopen. Aldus geschiedt.
Wat een prachtige ochtend heb ik vandaag. De één na de andere mooie soort krijg ik voor mijn lens. Ik was vandaag begonnen aan de Puttense kant van de polder, omdat daar de meeste kemphanen zijn gezien. Daarom ga ik nog even terug, want dat was één van de doelen van vandaag. Ondertussen kijk ik natuurlijk of er nog wat leuks te zien is. Zoals deze boerenzwaluw.
Hij kijkt wel een beetje boos.
Dan zie ik eindelijk een paar kemphanen scharrelen. Helaas net in een veld met wat hoger gras en bloemen zodat ze lastig te zien zijn. Ik maak wel wat foto’s, maar die komen niet door de keuring. Wie wel door de keuring komt is deze houtduif. Op zich niet een heel bijzondere vogel en echt mooi vind ik hem ook niet. Maar hij zit leuk op het hekje en als bewoner van de polder hoort hij gewoon in dit blog te staan. Bij deze dus.
De ochtend loopt al weer op z’n eind. Het was echt genieten! Wat een soortenrijkdom is er toch in de Arkemheen polder. Ik zou er toch wat vaker heen moeten gaan. Maar ja, er zijn zo veel mooie gebieden en onderwerpen om te fotograferen. Maar ik moet sowieso snel terug om nogmaals een poging te wagen de kemphanen te fotograferen.
Ik sluit af met een vogeltje dat je ook vaak rond de boerderijen ziet: de ringmus. Hij lijkt veel op de huismus maar heeft een bruine in plaats van een grijze kruin. Ook heeft de ringmus een witte halsring en zwarte vlekken op de wangen.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verslag van dit ochtendje in de polder. En mocht je in staat zijn: het is echt een aanrader er eens naar toe te gaan.
Vogels in de polder
26 mei 2014
De afgelopen tijd heb ik weinig geschreven.. Maar wees niet bang: het fotograferen ging gewoon door! Genoeg materiaal dus voor een nieuwe blog. Zo ben ik regelmatig de polders ingegaan om de weidevogels en andere gevleugelde vrienden vast te leggen. Mijn eerste tochtje ging naar mijn favoriete polder: De Arkemheen.
Deze witte kwikstaart had duidelijk de lente in zijn bol en liet luidruchtig horen dat ie er was.
Witte kwik
Ook de grutto’s waren weer teruggekeerd en dit was de eerste die ik dit jaar voor mijn lens kreeg.
Wankel evenwicht
Een windvlaag bracht hem uit balans, maar even corrigeren met de vleugels verhielp het probleem. Verder nog wel wat aardige foto’s gemaakt, maar die hebben dit blog net niet gehaald.
Op een andere dag was de Eempolder mijn bestemming. De aanpak was nu anders: deze keer ging ik onder mijn camouflagenet bij een overnachtingsplas van de grutto’s liggen. Dat levert dan weer andere beelden op dan vanuit de auto. Zoals deze grutto, die vroeg in de ochtend in het water rondstapte.
Ochtendgrutto
Ook een blauwe reiger kwam even buurten. Een vogel die je niet alleen in de polders tegenkomt, maar hij hoort zeker in dit blog thuis. Geen tochtje door de polder of je ziet wel een aantal van deze reigers.
Blauwe reiger
Bij deze foto kun je goed zien dat ik plat op mijn buik bij de plas lag. Tot zo ver de vogels in de Eempolder. Ik verlegde die dag mijn aandacht naar de landschappen. Waarom dat was kun je lezen in het blog Polderlandschappen.
Op 18 mei hadden we met de leden van de facebookgroep “Polder Arkemheen (Nijkerk)” afgesproken elkaar eens te ontmoeten. Je kent elkaar, op een paar uitzonderingen na, alleen van facebook. Het is dus wel eens leuk om elkaar in levende lijve te ontmoeten. De meeting was om kwart voor elf, dus genoeg tijd om van te voren de polder in te gaan. Ik was er al vroeg en tegen de opgaande zon kon ik deze grutto vastleggen.
Grutto silhouet
Dit is zo’n foto die al een tijdje in je hoofd zit. En dan is het erg prettig dat het er een keer van komt. Ook de andere vogels waren erg meegaand vandaag. Dus ook deze tureluur vond het niet erg om op de foto te komen.
Tureluur
Ik vind persoonlijk de tureluur één van de mooiste weidevogels.
Nu heb ik natuurlijk al talloze foto’s van vogels op paaltjes en het blijft een prachtig gezicht. Maar toch wil je op een gegeven moment iets anders. Een goede benadering vind ik dan om meer van de omgeving mee te nemen in de foto. De volgende foto is een voorbeeld hiervan. Het mooie ochtendlicht werkt lekker mee,
Rommelhoekje
Zo kan met het juiste licht en een grutto op de goede plek ook een rommelig hoekje er mooi uit komen te zien. Deze foto kwam in de top 3 van de week op National Geographic 😀
Over grutto’s gesproken: je hoeft maar even door de polder te lopen of ze komen boven je hoofd vliegen. Luid roepend en de aandacht wegtrekkend van hun jongen. Een geluid wat onlosmakelijk verbonden is met het voorjaar en de polder. En voor mij altijd weer een uitdaging om scherp vast te leggen.
Alarm
Een andere bewoner van de polders zit in het gras en het piept: de graspieper. Gelukkig voor mij zit ook hij wel eens op een paaltje. Het is me trouwens al vaker opgevallen dat dit kleine vogeltje een voorliefde heeft voor grote palen. Ook dit exemplaar had een joekel van een paal uitgekozen.
Graspieper
Soms heb je mazzel en kun je meer dan één soort in één foto vangen. Dan kun je mooi het verschil in uiterlijk en grootte zien. In dit geval waren grutto en tureluur goede buren.
Buren
Twee voor de prijs van één dus.
Naast de grutto, tureluur en graspieper is er nog een vogel die niet mag ontbreken: de boerenzwaluw. Alom aanwezig op de hekjes en vaak luid kwetterend. De volgende foto is een beetje een standaard plaatje, maar geeft wel mooi weer hoe ze er vaak bijzitten.
Boerenzwaluw
Je ziet dat het al wat later in de morgen is en het licht een stuk harder. Vergelijk maar eens met de foto van het rommelhoekje.
Ik had nog nooit de kleintjes van al dit gevogelte in de weilanden rond zien dartelen. Maar vandaag zag ik kleine grutto’s, tureluurtjes en kieviten. Vaak te ver weg, want ze verdwijnen pijlsnel als ze denken dat er gevaar dreigt. Maar één kleintje was iets minder schuw. Dit kievitjong kon ik vanuit de auto fotograferen.
Jonge kievit
Zoals gezegd heb ik al genoeg vogels op paaltjes. Maar op een roestig hek geeft dan weer een heel ander beeld.
Niet op een paal
Zo’n oud hek is toch veel mooier dan een moderne?
Zo langzamerhand wordt het tijd om naar de bijeenkomst te gaan. Maar ik neem toch nog even deze poetsende tureluur mee.
Poetsen
Altijd maar weer dat poetsen. Je zou er tureluurs van worden.
Als ik bij het gemaal kom zijn er al een aantal facebookers aanwezig. Erg leuk om eens kennis te maken met de mens achter het FB-profiel! Na de koffie is het voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat ik de beroemdste rietzanger van de Arkemheen polder heb vastgelegd. Hij geeft dagelijks concerten op een boomstronk bij het gemaal. En vind in al die fotografen die er vandaag zijn een enthousiast publiek.
Rietzanger
Het is al met al een hele serie geworden. Maar wat wil je ook: het is altijd genieten in het voorjaar in de polders!
Fotoworkshop deel 2: Vogelparadijs
24 mei 2013
In mijn vorige blog liet ik je al de kluten zien (Fotoworkshop deel 1: De Kluut). Maar er was natuurlijk nog veel meer te zien. Eén van die andere soorten is het visdiefje. Een kleine stern, die veel voorkomt in Nederland. Op een eilandje vlak naast de hut zitten een aantal paartjes. Ik kan niet zien of ze ook nesten hebben, maar dat zal zo maar kunnen. Zo af en toe komt er een vogel met een visje aanvliegen. Soms wordt die aan de partner gegeven. Die neemt dit cadeautje dankbaar in ontvangst.
Cadeautje
Soms is de vis wat aan de grote kant. Het kost dan behoorlijk wat gehannes om de buit naar binnen te werken. Op een gegeven moment was er een vis die zo groot was, dat die niet op te eten was door een visdiefje. Uiteindelijk belandde die in de maag van een kokmeeuw. Onderstaand visje past wel en gleed zonder moeite naar binnen.
Met uitjes?
Zijn trouwens wel schreeuwlelijkerds die visdiefjes. Maar zelfs dat levert een foto op.
Luidruchtig
We laten de visdiefjes verder met rust, want er is nog veel meer te zien. Scholeksters bijvoorbeeld. Een mooi moment was toen een scholekster een klein kluutje even pakje, maar gelukkig weer losliet. Helaas zat ik toen niet aan de goede kant van de hut, dus geen foto’s daarvan. Maar wel een foto van een ander interessant moment. Ineens vlogen van alle kanten vogels de plas in. Volgens Steven, die de workshop gaf, was er een roofvogel in de lucht. Deze scholekster houdt de lucht nauwlettend in de gaten.
Gevaar vanuit de lucht?
Na een poosje keert de rust terug. Kust veilig!
Dan verschijnt er nog een ander vogeltje ten tonele. Eentje die ik nog nooit gezien had: de kleine plevier. Een prachtig vogeltje, die even komt buurten op het visdiefjes-eiland.
Kleine Plevier
Opvallend bij dit vogeltje is de gele ring om het oog. Een goed herkenningskenmerk. Het bezoek duurt een paar minuten en dan vertrekt ie weer. Mij blij achterlatend.
In deel 1 had ik al geschreven dat er twee hutten zijn. In twee groepen gaan we ook die een bezoekje brengen. Daarvoor moeten we eerst weer een stukje terug varen. En weer vliegen de grutto’s boven ons hoofd. Ik heb mijn extender er nog op zitten, maar eigenlijk komen de vogels te dichtbij. Dat is weer eens iets anders. Normaal gesproken zitten vogels altijd te ver weg. Toch lukt het me een redelijk scherpe opname te maken van een vliegende grutto.
Grutto
Ik vind mezelf niet zo goed in het fotograferen van vliegende vogels, maar deze is goed gelukt, al zeg ik het zelf.
In de tweede hut zijn ook twee plaatsen waarbij je vlak over het wateroppervlakte kijkt. Dat levert dan een mooie hoek t.o.v. de vogels op. De eerste die ik zo kan fotograferen is deze kieviet.
Kieviet
Het blijven toch mooie vogels met die prachtige kleuren in hun veren. Ondanks dat de zon hier niet schijnt komen die kleuren prachtig naar voren. Verder is er in deze plas ook een slobeend aanwezig. Een mannetje.
Slobeend
Deze soort komt altijd een beetje komisch op mij over met die rare grote snavel. Ik zie geen vrouwtje, maar misschien zit die wel ergens op het nest. Verder zie ik mijn eerste zomertaling. Helaas is die te ver weg voor een mooie foto. Gelukkig voor mij komt een paartje scholeksters wel binnen schootsafstand.
Scholeksters
Wat veel soorten heb je hier zeg. Dit kun je met recht een vogelparadijs noemen. Zo zie je dat één man (de boer dus) het verschil kan maken. En het is geweldig om hier een workshop te volgen en de nuttige tips van een professional te krijgen. Tot slot nog een foto van een soort die ik nog niet genoemd heb, maar hier ook regelmatig voor mijn lens komt: de tureluur. Terwijl ik met met hoofd vlak boven het water zit, komt ie al zoekend naar eten dichterbij gescharreld. Op een gegeven moment zelfs te dichtbij voor een foto. Maar wel heel gaaf zo close!
Foeragerende Tureluur
Ik moet zeggen dat ik nog nooit zoveel foto’s op één dag heb gemaakt. Aan het eind van de dag is mijn kaartje vol en mijn batterij leeg. Een heerlijke dag in het vogelparadijs.
Polderen
5 mei 2013
Vijf mei: bevrijdingsdag. Voor mij een heerlijke dag om weer eens naar de Arkemheen polder te gaan. Ik was hier voor het laatst in februari (Een rondje Arkemheen). Hoog tijd dus voor een nieuw rondje. Inmiddels zijn de weidevogels zoals de grutto en de tureluur weer terug uit Afrika en ook de zwaluwen zijn weer met zijn allen teruggekeerd.
Het is nog lekker rustig als ik er ben en de zon op komt. Helaas niet erg spectaculair deze keer, dus die foto’s zijn niet mooi genoeg om hier te laten zien. Al snel kom ik de eerste boerenzwaluwen tegen. Her en der zitten ze op de vele hekjes en palen.
Boerenzwaluw
Er zitten twee exemplaren op dit hekje en plotseling springt de één op de ander en er weer af. Dat was wat je noemt een vluggertje. Het ging zo snel dat ik er geen foto van kon nemen. Gelukkig blijft het niet bij één keer en dus kan ik toch een paring vastleggen.
Vluggertje
Ik vind het zelf wel mooi dat de vleugels zo vaag zijn. Geeft mooi weer hoe snel zo’n paring gaat. Na een keer of vier hadden ze er genoeg van en vlogen ze weg. Op zoek naar insecten.
Ik rij verder met mijn raampje open en geniet van de heerlijke geluiden van de grutto’s en de kievieten. Voorlopig blijven ze echter buiten schietafstand. Daarom rij ik even een ander weggetje in en daar zie ik moeder muskuseend met een stuk of 8 jonkies. Ik stap uit om ze vanuit een laag standpunt in het gras te fotograferen. Maar moeders vertrouwt het niet en duikt met haar kroost de sloot in. Dan maar een plaatje in het water.
Familie muskuseend
Jammer dat het voorste eendje niet scherp is. Volgende keer toch beter letten op mijn diafragma. Als ik iets moois zie wil ik de instellingen nog wel eens vergeten en begin dan gelijk te fotograferen.
Ik stap weer in mijn auto en rij de Putterpolder in. Deze ligt naast de Arkemheen polder en ook daar zijn veel vogels te zien. Er zitten op dit moment ook kemphanen, maar die zie ik nog niet. Wel een grutto die in de slootkant op zoek is naar lekkere hapjes. Erg dicht bij, zodat ik dit portret kan maken.
Foeragerende grutto
Met zijn snavel vol modder, maar het schijnt hem niet te deren. Later bedacht ik dat ik hier wel een mooi filmpje van had kunnen maken. Niet aan gedacht op het moment zelf. Voor een volgende keer dus.
Vlak bij de grutto is ook een tureluur op zoek naar eten. Niet zo duidelijk aanwezig als de grutto, maar net zo mooi. Ze hebben prachtige oranje poten.
Tureluur
Ik verleg mijn aandacht weer naar de grutto’s. Vaak fotografeer je die op een paaltje. Je krijgt dan een mooie rustige achtergrond. Vanuit de auto krijg je, als de vogel op de grond zit, een foto van boven af. Hierdoor wordt de achtergrond vaak druk, door het gras. Dus ik stel mijzelf een nieuw doel: een foto van een grutto, in het gras, met een rustige achtergrond. Hiervoor moet ik dus de auto uit en plat op mijn buik.
Omdat ik niet super veel mm’s heb is het de vraag of de vogels dichtbij genoeg blijven als ik de auto verlaat. De eerste poging mislukt. De grutto loopt snel weg als ik de autodeur open. De tweede vliegt al roepend op. Zo gaat het nog een tijdje door. Een beetje gefrustreerd raak ik er wel van, maar de aanhouder wint! Dit exemplaar blijft doorgaan waar hij mee bezig is en ik laat mij voorzichtig uit de auto zakken. Rijstzak op de grond en ik op mijn buik er achter. Eigenlijk zit de vogel iets te ver weg, waardoor ik heb moeten croppen, maar ik vind hem wel geslaagd.
In het gras
Het bloemetje en de open snavel is een mooie bonus.
Inmiddels ben ik terug in de Arkemheen polder en laat de auto even staan om langs de dijk op zoek te gaan naar rietvogeltjes zoals de rietzanger, de rietgors en de blauwborst. De eerste twee hoor ik veelvuldig, maar ze zitten laag in het riet. Niet te fotograferen dus. Dan zie ik een blauwborst opvliegen, maar ook die verdwijnt tussen de rietstengels, om zich niet meer te vertonen. Helaas, ze willen vandaag niet meewerken. Wel kom ik nog een collega fotograaf tegen die ik ken via facebook. Altijd leuk om in het echt even kennis te maken.
Ik laat de dijk voor wat ie is en stap voor een laatste rondje in de auto. De boerenzwaluwen zijn vandaag het meest aanwezig op de paaltjes en de hekjes. Hier nog een opname van zo’n snelle rakker.
In het zonnetje
Het blijven leuke vogeltjes om te fotograferen. Ooit wil ik ze nog eens vliegend vast leggen. Maar dat is echt heel lastig!
Het is tijd om naar huis te gaan. Het was erg vroeg vanochtend en het is mooi geweest. Misschien ga ik ook wel een middagdutje doen, net als deze grutto.
Middagdutje
Het was een mooie ochtend in de polder en ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. Geen heel bijzondere soorten, maar daar moet je ook een beetje mazzel mee hebben. Tevreden verlaat ik de polder.
Weidevogels
22 april 2012
Vandaag is mijn plan om weidevogels te fotograferen in de polder Arkemheen bij Nijkerk. Een gebied waar ik in december voor het eerst ben geweest, op zoek naar de torenvalk: zie polder Arkemheen.
Toen waren er veel eenden en ganzen te zien, maar nu het weer voorjaar is geworden zijn de weidevogels terug uit Afrika. Grutto’s, kieviten en tureluurs zijn in dit gebied nog volop te zien, hoewel ze landelijk gezien erg achteruit gaan, wat aantallen betreft. Hoewel ik zelf uit de Flevopolder kom zijn de oude polders niet te vergelijken met de rechttoe – rechtaan indeling van Flevoland. Veel slootjes, die niet allemaal recht zijn, hekjes en paaltjes geven deze oude polder iets authentieks. Een echte oud Hollandse uitstraling.
Polderlandschap
Doet me denken aan een oude schoolplaat. Niet dat ik zo oud ben hoor! Ken ze uit het museum 😉 Ik vind zelf die grutto op het paaltje een leuk detail in deze foto.
De eerste vogel die binnen ‘schietafstand’ zit is misschien wel de bekendste weidevogel: de kievit. Vaak buitelend door de lucht en dan weer in het gras op zoek naar insecten en wormen. Iets minder bekend is dat de kievit prachtige kleuren heeft. Als het zonlicht er op de juiste hoek opvalt zie je een heel palet aan kleuren verschijnen. De zon kwam net even tusssen de wolken door toen ik deze foto maakte waardoor die kleuren mooi te zien zijn.
Kievit
Een prachtige vogel eigenlijk als je hem zo van dichtbij kunt bekijken.
Het standaard beeld van de weidevogels is zittend op een paaltje. Omdat er in de polders weinig tot geen bomen zijn, gebruiken de vogels de alom aanwezige weidepalen en hekken als uitkijkpost. Het volgende vogeltje is niet typisch een wiedevogel, maar ook hij gebruikte een paal als zitplaats. Een boerenzwaluw tref je niet alleen aan in de polder, maar ook op akkerlanden en natuurgebieden, zoals bijvoorbeeld de Oostvaardersplassen.
Boerenzwaluw
Tevreden met dit resultaat rij ik verder en zie een soort van donkere bult in het gras liggen. Eerst dacht ik aan een molshoop, maar die zijn bijna zwart. Een jutezak misschien? Zo ééntje waarin de boeren aardappelen doen. Dan zie ik opeens de jutezak bewegen: het is een haas! Tussen het natte gras zit hij ietwat sip voor zich uit te staren. Hij trekt zich verder niet veel aan van mij en weer heb ik een leuke foto te pakken.
Sipke de Haas
Ondanks de titel van dit verhaal mag Sipke toch meedoen!
Terug naar de vogels. De vorige keer dat ik hier was, kwam ik hem ook al op bijna dezelfde plek tegen: de fazantenhaan. Ik ga er dan even van uit dat dit dezelfde is. Nu liet hij met veel kabaal en uiterlijk vertoon weten dat hij de baas is in dit stukje polder.
Machtsvertoon
Het is de eerste keer dat ik een fazant dit heb zien doen en ik kan er echt van genieten. Ik bedenk dan altijd dat de meeste mensen dit nooit zullen zien. Ik voel me bevoorrecht dat ik het mag meemaken.
Al met al weer volop genieten hier in de polder, maar ik heb nog niet mijn weidevogel op een paaltje. De zwaluw telt dan even niet mee, want dat is geen typische weidevogel. Maar ik hou moed, want de ervaring leert dat op het laatste moment nog mooie momenten kunnen voorkomen.
En ook nu wordt ik niet teleurgesteld: een tureluur op een scheefstaand hekje. Alleen moet ik hem nog zien te benaderen. Ik zet de auto af en laat hem uitrollen tot ik binnen het bereik van mijn lens ben. Ik rij de hele tijd al met mijn raampje open, met daarop de rijstzak. Ik heb het geluk dat de vogel blijft zitten en ik kan een aantal leuke opnames maken. Onderstaande vind ik het mooist.
Op een scheef hekje
Op het eind dus toch weer een mooie uitsmijter van deze prachtige ochtend in de Arkemheen polder. En ik heb nog niet eens het hele gebied gezien, dus ik zal nog wel eens een keer terugkomen. Dan zoek ik natuurlijk wel weer even mijn grote vriend de fazant op!
René Vos natuurfotografie 