Augustus 2021
De maand augustus is voor de natuurliefhebber de maand van de paarse heidevelden. En dit jaar was wat dat betreft een topjaar. De heide bloeide prachtig, mede door het relatief natte weer van de afgelopen maanden. Voorgaande jaren waren erg droog en daardoor bloeide de heide minder. Van droogte hadden we dit jaar geen last.
Ik wilde graag de heidevelden vastleggen met een laagje nevel tijdens de zonsopkomst. Maar helaas waren de omstandigheden op de dagen dat ik kon fotograferen mij niet gunstig gezind. Weinig nevel en ook geen mooie gekleurde zonsopkomsten. Maar natuurlijk heb ik wel genoten van de mooie kleuren van de heide en het buiten zijn in de natuur, terwijl de meeste mensen nog in hun bed liggen.
De foto is gemaakt om 6:20 uur op de heide bij Garderen op de Veluwe.
Je merkt nu aan alles dat de herfst er aan komt. Er zijn al weer behoorlijk wat paddenstoelen in het bos en de tuin zit vol met spinnen. Voor een natuurliefhebber en -fotograaf een prachtige tijd. Bedankt voor het bezoek aan mijn site en wellicht tot een volgende keer.
Maart 2020
Zit er nu iemand te wachten op een foto van mij? Alles lijkt onbelangrijk nu de hele wereld stil staat door het coronavirus. Toch zal ik een foto plaatsen. Ook al is er maar één iemand die zich een beetje beter voelt bij het zien van een mooie natuurfoto, dan heeft het al zin gehad.
Ik heb het relatief makkelijk. Mijn werk gaat gewoon door, dus ik leef grotendeels het leven wat ik normaal ook doe. Voor verreweg de meeste mensen is het een stuk zwaarder. Met de camera er-op-uit gaan naar gebieden waar verder haast nooit iemand komt, is nog steeds mogelijk. HET voordeel van natuurfotografie: je weet de rustige, stille plekjes die de gemiddelde Nederlander niet weet.
Ik hoop dat we deze periode snel achter ons kunnen laten en dat we weer kunnen gaan en staan waar we willen. De foto van de maand maart is van voor de crisis. Een ochtendje op het Hulshorsterzand tijdens zonsopkomst leverde deze foto op.
Ik wens iedereen een goede gezondheid toe en doe voorzichtig!
Paarse pracht
24 augustus 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nadat ik vorige week met eigen ogen gezien heb dat ook dit jaar de heidevelden in het Gooi verre van paars kleuren is het tijd voor plan B. Ik moet en zal dit jaar de paarse pracht fotograferen! Dus dat betekent surfen op internet, facebookfoto’s bekijken en fotosites bezoeken. Conclusie: de mooiste heidevelden vind je op dit moment op de Posbank en omgeving. Maar dat is ruim een uur rijden van mijn woonplaats Almere. En dan blijft nog de vraag: “waar moet ik precies zijn?” Maar gelukkig hebben we tegenwoordig google maps en streetview. En verder “The Photographer’s Ephemeris”. Een website en app waarmee je precies kunt zien waar de zon opkomt en hoe laat. Ideaal om ’s ochtends vroeg je plek te bepalen waar je een goed zicht hebt op de zonsopkomst. Dus de beslissing is genomen: ik ga op pad naar het Nationaal Park Veluwezoom!
Nadat ik de snelweg heb verlaten beland ik al snel op kleine, kronkelende bosweggetjes. Er zitten zelfs haarspeldbochten in! Het vakantiegevoel komt helemaal terug. Als ik dan ook nog een hert de weg over zie steken, is de zondag in ieder geval goed begonnen. Ik ben ongeveer een kwartier voor zonsopkomst op de plek van bestemming. Samen met nog een handjevol collega fotografen. Vanaf hier heb je een prachtig overzicht op de met heide bedekte heuvels. De zon kleurt de lucht langzaam oranje, ondanks dat de zonsopkomst gehinderd wordt door wolken.
Nationaal Park Veluwezoom
En ondanks het ontbreken van nevel en de wolken is het genieten. Dit maakt het vroege opstaan dubbel en dwars waard! Om wat afwisseling te krijgen verander ik van plaats of laat ik de camera wat verder zakken. Vanuit een lager standpunt krijg je weer een heel ander perspectief.
Paarse pracht
De vrijstaande pol heide werkt hierbij mooi als blikvanger in de voorgrond.
Op dit plekje kun je natuurlijk een heel kaartje vol fotograferen. Kunst is om zo te experimenteren met compositie en standpunten dat je het juiste gevoel in je foto overbrengt. Dat is juist wat ik moeilijk vind bij landschapsfotografie. Als je er staat is het uitzicht overweldigend, maar tegelijkertijd zo lastig om dat in een foto te vangen. Door onder een eik te gaan staan creëer ik een natuurlijk kader boven in de foto en tegelijkertijd diepte.
Vanonder de eik
Om het groen in de bladeren te behouden flits ik deze in. Gewoon met de flitser op de camera. Anders zie je, door het tegenlicht, de kleuren niet en worden ze zwart.
Dan wordt het tijd om echt op pad te gaan. De rugzak gaat op en ik volg het zandpad de heide op. Naast de landschapsfoto’s hoop ik ook nog wat met mijn macrolens aan het werk te kunnen. Ik zeg werk, maar het is natuurlijk pure ontspanning en relaxen! Maar eerst nog even een landschapje.
Heideweg
Zoals je ziet is het heerlijk wandelen hier. De zon klimt nu snel hoger. De kleur verdwijnt uit de lucht en daarmee ook de sfeer in het landschap. Ik probeer het nog wel, maar de foto’s die ik nu maak missen de charme van de eerdere foto’s. Een goed moment om over te stappen op macrofotografie. Het valt me op dat ik helemaal geen libellen en vlinders rond zie fladderen. Misschien is het nog te vroeg in de ochtend? Ondertussen trekt de bewolking weg naar het zuiden en de lucht wordt prachtig blauw. De zon schijn dus volop en een zoemend geluid zwelt aan. Overal zie je opeens bijen rond de heideplanten vliegen. Ik moet zeggen: best een lekker geluidje.
Ik probeer wat van de bijen te fotograferen, maar erg veel succes heb ik niet. Dan maar alleen de bloemetjes. Op de één of ander manier ga ik met bloemen altijd tegen het licht in fotograferen. Weet niet of het een afwijking van mij is, maar het is een soort van automatisme. Dat levert dan deze foto op.
Hei van dichtbij
Maar de bijen blijven me bezig houden. Ik moet en zal tenminste één gelukte foto in dit blog plaatsen. Gewoon omdat ze er bij horen op deze zondagochtend. Ik zak dus weer door de knieën en probeer me te focussen om één exemplaar. Ze blijft maar heel kort op een bloempje zitten en is voortdurend in beweging. Lastig! Ik probeer een andere tactiek: Ik neem een takje in beeld en wacht tot er een bij op dit takje komt zitten. Eigenlijk precies hetzelfde als ijsvogels fotograferen 😉 . Alleen heb je dan meestal maar één tak en nu heb je er duizenden. Daarom probeer ik een patroon te ontdekken in hoe de bijen een struik afwerken als ze op zoek zijn naar nectar. Het valt dan op dat er een takje is die vaker dan de anderen bezocht wordt. Dat wordt dus mijn doelwit. En denk nu niet dat het dan een eitje is. Daarvoor gaat het allemaal te snel. Maar toch kan ik op die manier wat bijen in beeld vangen. Onderstaande foto is de beste daarvan.
De landing
Ik durf het geen vluchtfoto te noemen, want de voorpootjes hebben de bloem al vast. Maar het is wel de beste poging die ik tot nu toe heb gedaan. Zal ongetwijfeld nog eens vervolgd worden.
Wel leuk natuurlijk om zo met de bloemetjes en de bijtjes bezig te zijn, maar toch blijft het landschap trekken. De paarse deken wordt nu volop verlicht door de zon. De sfeer is er minder door geworden, maar de kleuren komen nu veel intenser over. Daarom terug naar de landschapsfotografie. In de volgende foto kun je goed zien dat het helemaal is opgeklaard ten opzichte van eerder op de morgen.
Het pad naar boven
Tijdens de weg nar boven begin ik het zelfs warm te krijgen! Het moet niet gekker worden. Ik ben bijna weer terug op het punt waar ik de ochtend begon. Ik kijk weer uit op het dal en de heuvels er om heen.
The color purple
En zo heb ik dan eindelijk de Paarse Pracht vast kunnen leggen. Een lekker gevoel als je kunt fotograferen wat je van te voren bedacht hebt. Want dat is zeker niet altijd het geval. Maar in dit geval heeft het uitzoekwerk op de computer zeker gewerkt. Ik werp nog een laatste blik op het veld. Een prachtig gezicht hoe de paarse deken zich over de heuvels drapeert.
Een paarse deken
Met een voldaan gevoel rij ik terug naar huis: missie volbracht!
herfstvakantie
23 oktober 2013
Het weer in de herfstvakantie doet dit jaar zijn best om op de zomer te lijken: Een temperatuurtje van 20° en zonnig. Een echte Indian Summer in Nederland. En ik zit, samen met m’n gezin, in een huisje op de Veluwe. Een prachtige plek natuurlijk en gelukkig vond ik nog een paar uurtjes om er even op uit te trekken met de camera. Nog steeds met mijn oude D40 body, maar dat mag de pret niet drukken.
Het is volop paddenstoelenseizoen, dus richt ik me daar vandaag op. Dit groepje zijn de eersten die ik vastleg.
Schubbige bundelzwam?
Een standaard plaatje van een leuk groepje. Zoals altijd kom ik er niet uit om wat voor soort het nu precies gaat. Ik heb het maar opgegeven om paddenstoelen te identificeren.
Van standaard naar experimenteel. Dat is het leuke van fotografie: je kunt zoveel afwisseling toepassen als je zelf wilt. Min of meer toevallig kwam dit beeld tot stand. Een mislukte opname bracht me op het idee om deze paddenstoel eens anders in beeld te brengen. Weet eigenlijk zelf niet of ik het wel mooi vind, maar soms moet je gewoon eens iets anders proberen.
Experimentje
Ik hoor wel wat jullie er van vinden.
Paddenstoelen zijn er in allerlei maten en vormen. De schotelvormige zwammen die vaak op boomstammen groeien zijn lastig om mooi te fotograferen. Vaak wordt het toch een wat saai plaatje van zwam aan boom. Om het eens anders te benaderen heb ik onderstaande foto van boven af genomen.
Cirkels
Leuk detail vind ik het druppeltje.
Het is heerlijk in het bos. De zon is er bij en de temperatuur aangenaam. Vooral de Amerikaanse Eik geeft het bos z’n herfstkleur. Tussen het paddenstoelengeweld dus even een andere foto.
Herfstblad
Maar al snel richt ik mijn aandacht weer op de grond en de dode boomstammen. Genoeg keuze, maar toch is het nog lastig om net die ene paddenstoel te vinden die op het juiste plekje staat. Dan zie ik een aantal grote paddenstoelen in het mos staan. Van deze weet ik dat het boleten zijn, maar dan is de vraag: welke? Dit exemplaar was trouwens nog één van de kleinere.
Boleet
Als ik moet gokken zou ik zeggen: kastanjeboleet. Die zou dan eetbaar moeten zijn, maar ik laat hem lekker staan.
Anderen hebben minder respect voor de natuur. Her en der zie ik langs het pad omgeschopte paddenstoelen. Een triest gezicht 😦 Het geeft mij wel de gelegenheid om makkelijk de onderkant te fotograferen.
Onderkantje
Je kunt aan het water tussen de lamellen zien dat ie al even op z’n kop ligt.
Als ik hierna aan de gang ga met een ander zwammetje en enkele blaadjes aan de kant leg, zie ik opeens iets heel moois. Een piepklein paddenstoeltje staat fier overeind op de steel van een blaadje. Letterlijk zo groot als een speldenknop. Wat een verbazingwekkend gezicht. Een kleine microwereld, waar je normaal gesproken geen deel van uitmaakt.
Speldenknop
Het blaadje is al half vergaan, maar dient nog als voedsel voor dit zwammetje. Later blijkt het te gaan om het dwergwieltje. En nee, dat heb ik niet zelf uitgevogeld. Het kleinste paddenstoeltje dat ik ooit gezien heb, maar met alles erop en eraan. Elke keer als ik naar deze foto kijk verwonder ik mee weer over hoe mooi de natuur kan zijn. En dat is precies waarvoor ik ooit ben begonnen met fotograferen. Laten zien hoe mooi de natuur is!
Met dit hoogtepunt neem ik afscheid van het bos en ga terug naar ons huisje. Het zwembad wacht!
Hulshorsterzand, worstelen met het landschap
15 september 2013
Vandaag is het Hulshorsterzand mijn bestemming. Een zandverstuiving op de Veluwe. Ik hoop op een beetje nevel en een mooie zonsopkomst. Ik ga me weer wagen aan één van de moeilijkste disciplines in de natuurfotografie: landschappen. Ik vind dat in ieder geval wel. Hoe vaak sta je niet in een prachtige omgeving, maar zie je dat op de foto’s niet terug? Ik heb dat in ieder geval regelmatig.
Maar vandaag ga ik weer oefenen! Helaas is de zonsopkomst niet zo spectaculair als ik gehoopt had en ook de nevel laat het afweten. Natuurlijk ga ik wel aan de slag en als de zon achter de horizon vandaan gekropen is kleuren de wolken flets oranje.
Fletse zonsopkomst
Wel aardig, maar de wow-factor ontbreekt. Daar heb je, denk ik, toch betere (lees sfeervollere) omstandigheden voor nodig.
De lucht trekt nog verder dicht en de zon verdwijnt achter de wolken. Ik wandel verder en probeer lijnen in het landschap te zien. Die kun je dan gebruiken om perspectief en diepte in je foto te krijgen. In dit heideveld gebruik ik het pad hiervoor.
Heidepaadje
De omstandigheden worden nog iets slechter en het begint zelfs iets te miezeren. Maar ook zie ik dat vanuit het westen de blauwe lucht zich langzaam aan het uitbreiden is. Ik ga verder met het maken van foto’s, maar het is het allemaal net niet.
Als ik wel een mooie compositie kan maken besluit ik te wachten tot de zon gaat schijnen. Het duurt ongeveer 20 minuten, maar dan komt de zon ineens vol te voorschijn. Wat een verschil maakt dat zeg! Direct ga ik weer vol goede moed aan de slag.
Zonnig!
Ongelooflijk dat het een half uur geleden nog zo grijs was! Zo te zien blijft de zon de rest van de ochtend volop schijnen. Maar ondanks dat blijf ik worstelen. Ik krijg steeds meer bewondering voor de echte landschapsfotografen.
Om even in een betere mood te komen vervang ik de groothoek door de telelens en ga ik even op vogeltjesjacht. Het is altijd weer spannend om deze mooie beestjes te kieken. Dit piepertje zat op een stronkje tussen het gras. Het is niet voor niets een graspieper!
graspieper
Hoewel het ook geen topfoto is geeft mij dit dan toch meer voldoening dan de landschapsfoto’s van vandaag.
Maar ik wissel toch weer van objectief en ga verder op zoek naar de juiste composities in het landschap. Het is een prachtig gebied, dus ze zullen er zeker zijn. Ik moet ze alleen zien te vinden! En het is natuurlijk ook heerlijk wandelen zo in het zonnetje. Je ziet dat de kleur van de heide al weer op zijn retour is. Toch lijkt het of het hier paarser is geweest dan op andere plekken die ik gezien heb dit jaar.
Heidelandschap
Deze foto vind ik het meest geslaagd deze ochtend. Die paar wolkjes maken toch wel het verschil! Vergelijk maar eens met bovenstaande foto “zonnig”.
Al met al was het behoorlijk worstelen vandaag om er een paar mooie landschapsfoto’s uit te persen. Ik denk ook dat de omstandigheden niet echt meewerkten: geen mooie zonsopkomst, daarna grijs en toen ineens keihard zonlicht. Eigenlijk moet je dan zeggen: “vandaag geen landschappen”. Maar ja, dat is ook weer zo drastisch.
Nu lijkt het wel of ik de hele tijd heb lopen mokken, maar dat is echt niet zo hoor! Ik geniet erg van het buiten zijn en de natuur om me heen. Alleen de foto’s zijn niet helemaal naar mijn zin. Er zijn ergere dingen op de wereld toch? Misschien moet ik maar eens een workshop landschapsfotografie volgen. Of ben ik gewoon geen landschapsfotograaf en haal ik meer voldoening uit de jacht op grote en kleine beestjes? De tijd zal het leren.
Als ik door het bos terug loop naar de auto zie ik het zonlicht op de nog groene beukenbladeren vallen. Die komen dan mooi uit tegen de donkere achtergrond.
Nog geen herfst
De herfstkleuren moeten duidelijk nog komen. Maar ook nu zijn beukenbladeren fotogeniek.
Met gemengde gevoelens stap ik in de auto. Opnieuw heb ik ervaren hoe moeilijk het is om een goede landschapsfoto te maken. Maar toch heb ik een heerlijke ochtend in de buitenlucht gehad. En dat laatste maakt dan toch dat ik met een tevreden gevoel naar huis rij. Een paar uur lekker buiten spelen, dat wil toch iedereen?
Veluwe
19 september 2012
Voor het eerst sinds tijden heb ik een hele dag om er op uit te trekken met mijn camera. Vraag is dan: waar ga ik naar toe? De Amsterdamse Waterleidingduinen, de Veluwe of De Groene Jonker, een natuurgebiedje met veel bijzondere vogels. Omdat de weersverwachting niet denderend is en de kans op buien in het kustgebied het grootst, kies ik voor de Veluwe.
Ik hoop natuurlijk edelherten en wilde zwijnen tegen te komen. Maar omdat je zoiets niet van te voren kunt plannen, tenzij je naar de Wildbaan in het park De Hoge Veluwe gaat, ga ik met de instelling op pad dat ik wel zie wat ik tegen kom en met het voornemen vooral te genieten van mijn fotodagje.
Ondanks de kans op buien begint de dag redelijk zonnig. Ik zie een eenzame den op de hei staan die wordt belicht door de ochtendzon. Een mooi beeld vind ik, vooral ook door de dreigende lucht op de achtergrond.
In het zonnetje
Gelukkig trekt de bui in de verte niet over de heide en ik besluit een wandelroute te volgen. Een afstand van zo’n zes kilometer. Goed te doen dus en voldoende tijd om onderweg alle tijd te nemen voor de foto’s.
De bloei van de heide is eigenlijk al over zijn hoogtepunt heen. De meeste struikjes zijn al weer wat fletser van kleur geworden, maar her en der staan nog wat struikjes vol in bloei. Een dagje op de veluwe is natuurlijk niet compleet zonder foto van een bloeiend heidestruikje. Ik experimenteer wat met tegenlicht en uiteindelijk is dit het resultaat.
bloeiende hei
Het leuke van zo’n dagje is dat je wat meer tijd hebt om van alles uit te proberen. Meestal heb ik maar een paar uurtjes en dan voel ik toch op de één of andere manier een tijdsdruk. Dom natuurlijk, maar ik wil vaak te veel in die korte tijd. Moet de rust zien te vinden. Beter één onderwerp helemaal goed uitwerken dan veel verschillende onderwerpen snel schieten.
Ik loop verder en probeer ondertussen wat landschapsfoto’s te maken. Maar ik ervaar dat het nog niet zo gemakkelijk is het heidelandschap mooi vast te leggen. Landschapsfotografie is weer een heel aparte tak van sport en het maken van een goede compositie is lastig. Vaak vind ik mijn eigen landschapsfoto’s een beetje saai. Of het komt niet overeen met het gevoel wat ik heb als ik om me heen kijk. Nog geen landschapsfoto dus, maar ik blijf het proberen.
Wel zie ik veel kleine vuurvlindertjes rondfladderen. Helaas gaan die vaak op de grond van het pad zitten. Het is op die manier bijna niet te doen om een mooie compositie te maken. Gelukkig vind ik er eentje die op een heidestruikje zit.
Kleine vuurvlinder
Een prachtig vlindertje en erg klein: zo’n 2 cm.
Omdat de landschappen nog niet erg lukken en de beesten zich niet laten zien, ga ik weer een beetje experimenteren. Ik zie aan de rand van de hei een bosje berken staan. De witte bast steekt mooi af tegen de donkere achtergrond. Een trucje dat veel wordt toegepast is het bewegen van de camera terwijl je afdrukt. Er kunnen dan mooie wat abstracte beelden ontstaan. Veel van deze foto’s gaan in de prullenbak, maar deze vind ik wel erg mooi.
Experiment
Komt een beetje over als een schilderij vind ik. Ik heb hierbij de camera verticaal bewogen, terwijl ik een langere sluitertijd heb ingesteld (1/10 sec).
Ondertussen zijn er twee buitjes overgetrokken. Gelukkig valt de hoeveelheid regen mee en kan ik schuilen onder een boom zonder echt nat te worden. Een meegenomen vuilniszak gaat dan over de camera. Terwijl ik zo sta te wachten zie ik een mierenheuvel. Het krioelt er van de rode bosmieren. Een leuke uitdaging om daar een interessante foto van te maken! Op het nest rent alles door elkaar en geen enkel miertje staat meer dan een seconde stil. Ik besluit enige manipulatie toe te passen en enkele mieren uit het nest te halen en op een stokje te brengen. Dan is het nog de kunst een scherpe foto te maken van deze snelle rakkers.
Rode bosmier
Ik ben héééél erg blij met deze foto. Uitdaging volbracht! Ook nu weer heb ik alle tijd genomen en verschillende dingen uitgeprobeerd.
Aan het eind van de wandeling probeer ik nog eens het landschap mooi vast te leggen. Blijft lastig, maar deze vind ik nog wel aardig.
Heidelandschap
En zo loopt ook deze dag weer op zijn einde. Een heerlijke dag en het weer viel reuze mee. Helaas geen wild gezien en maar heel weinig vogels. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb me heerlijk vermaakt met o.a. het heidestruikje en de bosmier.
Bedankt dat je met me mee bent gelopen op mijn wandeling.
René Vos natuurfotografie 