Kootwijkerzand
22 juni 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het is 28 mei en vandaag staat de tweede excursie van dit jaar op het programma. Met de fotoclub VNF-Nijkerk gaan we naar het Kootwijkerzand. Leuk, want daar ben ik nog nooit geweest. Nu hadden de organisatoren bedacht dat het wel mooi zou zijn als we de zonsopkomst mee konden maken. Dus hadden ze toestemming geregeld om voor zonsopkomst het gebied in te mogen. Er is alleen één nadeeltje: de zon komt op om half zes. Vertrektijd Nijkerk is half vijf. Dat betekend dat ik om vier uur uit Almere moet vertrekken. Half vier opstaan dus! Leuk hè, zo’n hobby?
Bij het Kootwijkerzand aangekomen is de vraag of het vroege opstaan zin heeft gehad. Een wolkenband aan de oostelijke horizon voorspeldt niet veel goeds voor een mooie zonsopkomst. Gelukkig voor ons laat de zon zich toch nog even zien. Hier bij de bekendste boom van het gebied.
Het blijft toch het mooiste moment van de dag wat mij betreft. Alleen ook altijd snel weer voorbij. Dus ook een beetje hectisch om de juiste composities te vinden. Hier nog een foto van dezelfde boom vanuit een andere hoek.
Tijdens het maken van deze foto’s bleek er achteraf een paparazzi actief te zijn geweest. Ik kreeg later van een clubgenoot onderstaande foto doorgestuurd. Laat ik deze actiefoto dan ook maar plaatsen. Kunnen mensen me eindelijk herkennen als ze me tegen komen in het veld 😉
Rick, bedankt voor de foto.
Zoals op elke excursie zijn er ook nu een aantal opdrachten bedacht. Deze keer waren dat grillige structuren en dieptewerking. Verder een extra opdracht voor de liefhebbers: het maken van een panorama samengesteld uit tenminste 4 verticale gestitchte foto’s. Ik besluit met de structuren aan de gang te gaan. Ook wil ik wel eens proberen een samengesteld panorama te maken. Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ben benieuwd wat ik er van kan maken. Ook hoe het werkt op de computer om die foto’s aan elkaar te plakken.
De zon is inmiddels volop aanwezig. De eerst nog aanwezige wolkenvelden zijn weggetrokken. Na een kleine omzwerving zijn we opnieuw bij de vliegden belandt die ik tijdens de zonsopkomst fotografeerde. Een enorme, uitwaaierende boom met verschillende stammen. Lastig om in één keer op de foto te krijgen, dus een mooi object voor een panorama van een aantal aan elkaar geplakte foto’s. Dus mijn statief voor de boom gezet, groothoek op de camera en na elke foto de camera een stukje draaien. Ik zorg ervoor dat de foto’s elkaar een beetje overlappen. Als het goed is kan Photoshop ze dan goed in elkaar passen. Uiteindelijk heb ik 8 foto’s genomen. Het plakken in Photoshop blijkt erg makkelijk (staat gewoon in het menu) en uiteindelijk is dit het resultaat.
Een paar dingen vallen me op:
- de horizon is niet recht
- er zijn aan de boven en onderkant stukken afgesneden
- het kleurverschil in de lucht
Bij het maken van de panorama legt Photoshop de beelden over en naast elkaar. Blijkbaar vallen er boven en onder dan stukken af. Op de computer zie je dat als witte gebieden. Later moet je die er weer afsnijden. Volgende keer moet ik daar dus rekening mee houden en wat meer afstand houden tot het onderwerp. Ook moet ik er goed op letten dat mijn statief en statiefkop waterpas staan. Al met al een leuke opdracht en ik heb weer wat bijgeleerd.
Ik vervang de groothoeklens voor de macrolens. Op zoek naar structuren voor de tweede opdracht. Maar eerst zie ik nog allerlei klein spul op de plekken waar het zand begroeid is geraakt. Erg leuk om daar minilandschapjes van te maken.
Ook staan er veel kleine bloemetjes tussen het mos. Ik dacht eerst dat het bloeiend mos was, maar het is een plantje genaamd heidespurrie. Nog nooit van gehoord, maar het is wel fotogeniek.
Na dit kleine intermezzo, dan toch op zoek naar structuren. Je hebt mogelijkheden genoeg: het zand, de plantjes, bladeren, boomschors of oud hout. Ik kies ervoor om me te focussen op oude boomstronken en takken. Het is een zoektocht naar structuren, kleuren, lijnen en compositie. De resultaten heb ik in onderstaande galerij weergegeven. Door op één foto te klikken kun je er doorheen bladeren.
Het leuke van zo’n opdracht is dat je andere dingen ziet dan normaal op een foto-uitje. Je wordt gedwongen anders te kijken en dat leidt dan weer tot andere foto’s. Misschien een goed idee om, als ik zelf op pad ga, ook maar eens een opdracht voor mijzelf te verzinnen!
Ondertussen geniet ik natuurlijk ook van de prachtige omgeving. Een uitgestrekt stuifzand gebied. Vooral de dennen die vaak op een heuveltje staan zijn mooie modellen om te fotograferen.
Ik ben niet bewust bezig geweest met de opdracht over dieptewerking, maar het pad tussen de heuvels door geeft wel dat effect in deze foto.
Wat mij betreft een zeer geslaagd uitje! Het vroege opstaan ben ik allang vergeten. En, niet onbelangrijk, het was gezellig om weer eens met een groep op pad te gaan. Altijd leuk om te zien hoe iedereen op zijn eigen wijze met fotografie bezig is. En op hoeveel verschillende manieren je één boom kan fotograferen. Inspirerend!
Met nog een laatste foto van het het gebied nemen we afscheid. Ik kijk nu al uit naar ons volgende clubuitje.
Hulshorsterzand, worstelen met het landschap
15 september 2013
Vandaag is het Hulshorsterzand mijn bestemming. Een zandverstuiving op de Veluwe. Ik hoop op een beetje nevel en een mooie zonsopkomst. Ik ga me weer wagen aan één van de moeilijkste disciplines in de natuurfotografie: landschappen. Ik vind dat in ieder geval wel. Hoe vaak sta je niet in een prachtige omgeving, maar zie je dat op de foto’s niet terug? Ik heb dat in ieder geval regelmatig.
Maar vandaag ga ik weer oefenen! Helaas is de zonsopkomst niet zo spectaculair als ik gehoopt had en ook de nevel laat het afweten. Natuurlijk ga ik wel aan de slag en als de zon achter de horizon vandaan gekropen is kleuren de wolken flets oranje.
Fletse zonsopkomst
Wel aardig, maar de wow-factor ontbreekt. Daar heb je, denk ik, toch betere (lees sfeervollere) omstandigheden voor nodig.
De lucht trekt nog verder dicht en de zon verdwijnt achter de wolken. Ik wandel verder en probeer lijnen in het landschap te zien. Die kun je dan gebruiken om perspectief en diepte in je foto te krijgen. In dit heideveld gebruik ik het pad hiervoor.
Heidepaadje
De omstandigheden worden nog iets slechter en het begint zelfs iets te miezeren. Maar ook zie ik dat vanuit het westen de blauwe lucht zich langzaam aan het uitbreiden is. Ik ga verder met het maken van foto’s, maar het is het allemaal net niet.
Als ik wel een mooie compositie kan maken besluit ik te wachten tot de zon gaat schijnen. Het duurt ongeveer 20 minuten, maar dan komt de zon ineens vol te voorschijn. Wat een verschil maakt dat zeg! Direct ga ik weer vol goede moed aan de slag.
Zonnig!
Ongelooflijk dat het een half uur geleden nog zo grijs was! Zo te zien blijft de zon de rest van de ochtend volop schijnen. Maar ondanks dat blijf ik worstelen. Ik krijg steeds meer bewondering voor de echte landschapsfotografen.
Om even in een betere mood te komen vervang ik de groothoek door de telelens en ga ik even op vogeltjesjacht. Het is altijd weer spannend om deze mooie beestjes te kieken. Dit piepertje zat op een stronkje tussen het gras. Het is niet voor niets een graspieper!
graspieper
Hoewel het ook geen topfoto is geeft mij dit dan toch meer voldoening dan de landschapsfoto’s van vandaag.
Maar ik wissel toch weer van objectief en ga verder op zoek naar de juiste composities in het landschap. Het is een prachtig gebied, dus ze zullen er zeker zijn. Ik moet ze alleen zien te vinden! En het is natuurlijk ook heerlijk wandelen zo in het zonnetje. Je ziet dat de kleur van de heide al weer op zijn retour is. Toch lijkt het of het hier paarser is geweest dan op andere plekken die ik gezien heb dit jaar.
Heidelandschap
Deze foto vind ik het meest geslaagd deze ochtend. Die paar wolkjes maken toch wel het verschil! Vergelijk maar eens met bovenstaande foto “zonnig”.
Al met al was het behoorlijk worstelen vandaag om er een paar mooie landschapsfoto’s uit te persen. Ik denk ook dat de omstandigheden niet echt meewerkten: geen mooie zonsopkomst, daarna grijs en toen ineens keihard zonlicht. Eigenlijk moet je dan zeggen: “vandaag geen landschappen”. Maar ja, dat is ook weer zo drastisch.
Nu lijkt het wel of ik de hele tijd heb lopen mokken, maar dat is echt niet zo hoor! Ik geniet erg van het buiten zijn en de natuur om me heen. Alleen de foto’s zijn niet helemaal naar mijn zin. Er zijn ergere dingen op de wereld toch? Misschien moet ik maar eens een workshop landschapsfotografie volgen. Of ben ik gewoon geen landschapsfotograaf en haal ik meer voldoening uit de jacht op grote en kleine beestjes? De tijd zal het leren.
Als ik door het bos terug loop naar de auto zie ik het zonlicht op de nog groene beukenbladeren vallen. Die komen dan mooi uit tegen de donkere achtergrond.
Nog geen herfst
De herfstkleuren moeten duidelijk nog komen. Maar ook nu zijn beukenbladeren fotogeniek.
Met gemengde gevoelens stap ik in de auto. Opnieuw heb ik ervaren hoe moeilijk het is om een goede landschapsfoto te maken. Maar toch heb ik een heerlijke ochtend in de buitenlucht gehad. En dat laatste maakt dan toch dat ik met een tevreden gevoel naar huis rij. Een paar uur lekker buiten spelen, dat wil toch iedereen?
Nog steeds winter
24 februari 2013
Terwijl driekwart van Nederland hunkert naar de lente lig ik weer eens met mijn camera in de sneeuw. Opnieuw werd ik op zondagochtend wakker en zie een witte wereld verschijnen als ik de gordijnen open doe. Niet dat ik het erg vind, want ik hou van deze winterse omstandigheden. De sneeuwlaag bedekt lekker alle rommel die anders alleen maar afleidt op de foto’s en geeft een lekker sfeertje. En op de kou kun je je kleden.
Ik ga er daarom weer op uit en wel naar het Hulshorsterzand. Het lijkt me mooi om de vliegdennen met hun mooie silhouetten vast te leggen in de sneeuw. Net als de vorige keer in de sneeuw, ben ik ook vandaag de eerste die het maagdelijke witte tapijt betreedt. Overal zie ik dierensporen (was dus toch niet de eerste!) en probeer te raden wat het is. Misschien me toch maar eens in verdiepen.
Ondertussen ben ik aangekomen op de zandverstuiving. Een prachtige witte wereld met inderdaad hier en daar groepjes dennen. Nu is het een kwestie van goed kijken en zoeken naar een compositie. Ik zie een eenzame den op een heuvel staan. Het zand lijkt tussen zijn wortels te zijn weggeblazen. Alsof hij zich met zijn benen staande moet houden in het mulle zand, wat nu dus vervangen is door sneeuw.
Vliegden
Voor een nog lager standpunt lig ik hier dus op mijn knieën in de sneeuw, zoals ik al zei aan het begin van dit verhaal.
Het Hulshorsterzand is een zandverstuiving met dennen, stukken heide en gras. Een open gebied dat nu nog uitgestrekter lijkt nu alles wit is. Als ik verder het pad volg loop ik vlak langs een wat grotere groep dennen. Het gras langs de kant vormt een mooie invoerende lijn in deze foto. en een leuk kleuraccent.
Groepsvorming
Jammer is wel dat door de stevige wind de sneeuw niet op de takken is blijven liggen. Dat zou een nog meer winters beeld geven. Aan de andere kant steken de donkere bomen nu wel mooi af tegen de witte omgeving. Toch zie je nog wel wat sneeuw op de takken liggen, als je tenminste even van het pad af gaat en je tussen de dennen begeeft. Hier heeft de wind geen vrij spel en ligt er dus nog wat sneeuw op de takken. Alleen is het niet makkelijk om een leuke compositie te maken tussen de wirwar van takken. Na wat proberen is dit uiteindelijk het resultaat geworden
Sneeuwtak
Het was nog een hele toer om hier weer weg te komen, zonder een berg sneeuw in de nek te krijgen.
Ik ben al fotograferend de hele zandvlakte overgestoken en ik besluit om dezelfde route terug te lopen. Om een beeld te krijgen van het hele gebied, loop ik naar de top van een zandduin. Ook hier staat weer een groepje dennen.
Op de top
De terugweg heb ik de wind in mijn rug en dat is toch wel een stuk aangenamer. Als ik de zandvlakte verlaat ben ik weer in het bos. Ik besluit nog even naar de Hierdense beek te gaan. Misschien zie ik nog een mogelijkheid om te oefenen met mijn nieuwe grijsfilter. Aangekomen bij de beek zie ik heel rustig stromend water. Geen goede kansen dus om mijn filter te gebruiken. Maar als ik verder langs het water loop kom ik bij een plekje waar een aantal omgevallen bomen voor een kleine stroomversnelling zorgen. Ja! Nu kan mijn filter uit zijn houder komen en ga ik eens kijken wat ik er mee kan.
Als eerste een wat groter overzicht van dit “watervalletje”
Stroomversnelling
Hiervoor ben ik wel even aan het klooien geweest met de belichting. Omdat ik nog geen ervaring heb met dit filter check ik steeds het histogram. Een goed instrument om je belichting in de gaten te houden. De sluitertijd bij bovenstaande foto is 5 seconden.
Nu is het tijd om wat meer in te zoomen op de details. Door de nachtvorst en het spetterende water zijn er mooie ijssculpturen gevormd.
IJssculpturen
Het doet voor mij on-Nederlands aan, maar deze winter weet mij steeds weer te verrassen. Als laatste nog een andere detail-opname.
IJsbeek
Voor mij een leuke oefening om het gebruik van een grijsfilter onder de knie te krijgen.
Zou dit dan nu wel mijn allerlaatste winter- cq sneeuwblog zijn van dit seizoen? Dat dacht ik twee weken geleden ook. Je weet het dus niet, maar zelfs van mij mag het nu wel voorjaar worden. Kan ik weer hele andere foto’s maken. En zo blijf ik het hele jaar rond lekker bezig met de fantastische hobby fotograferen.
René Vos natuurfotografie 