Dagje AWD
24 april 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Afgelopen week was ik zomaar een weekje vrij. Ik had (bijna) geen afspraken en dus had ik een dagje voor mezelf ingepland om te fotograferen. Waar naar toe was toen de vraag. Ik besloot dat het hoog tijd was om weer eens naar de Amsterdamse Waterleidingduinen te gaan. Een blik in mijn archief leerde me dat ik voor het laatst in juli 2015 er geweest was. Natuurlijk veel te lang geleden. En dus toog ik ’s ochtends vroeg op weg naar de duinen voor een dagje struinen. Ik zou wel zien wat ik tegenkwam, hoewel een fotogeniek vosje wel leuk zou zijn. Maar het ging me voornamelijk om, na een druk en soms heftig jaar, een dagje voor mezelf te hebben en te genieten van de natuur.
Zoals verwacht werd ik opgewacht door de damherten. Altijd lastig om daar een interessante foto van te maken. Zo tussen de bomen vond ik wel wat hebben.
Mooi meegenomen dat de kop van het achterste hert precies tussen de poten te zien is.
De rest van de ochtend was het vooral veel wandelen en weinig fotograferen. Maar heerlijk om mijn hoofd zo leeg te maken. Het waren voornamelijk de herten die ik ’s ochtends te zien kreeg. En niet allemaal bleven ze rustig staan. Deze hinde ging er in een rotvaart vandoor.
Dan hoorde ik opeens de kenmerkende lach van een groene specht. Ik op zoek. Langzaam kwam ik steeds dichterbij tot ik bijna onder de boom stond waar de specht bleef roepen. Kijken, kijken, kijken, maar zien deed ik hem niet. En de specht maar lachen! Tot het moment dat ik hem weg zag vliegen. Oh, daar zat ie dus.
Na deze speurtocht liep ik verder de strandweg af richting het strand. Het was heerlijk weer en een kopje koffie in een strandtentje leek me een heerlijk vooruitzicht. Onderweg zag ik nog deze mannen op een duintop staan.
Ik heb ze de ‘drie musketiers’ genoemd.
Na de koffie terug het gebied in. Ik ben nu bij de vossenplek, maar die laten zich niet zien. Misschien later vanmiddag. Ik wandel dus door en richt me op de vele vogeltjes die hier rondvliegen. Je hoort overal het vrolijke gefluit in de struiken. Op en top lentegevoel! Foto’s maken is nog niet zo makkelijk, want ze vliegen snel op als je wat dichterbij kom. Maar dit kneutje kon ik toch te pakken nemen.
Even later zie ik in een boom een vogel zitten die ik niet gelijk thuis kan brengen. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: een gekraagde roodstaart. Niet een soort die ik veel zie, dus ben ik blij met deze foto.
Dan is het tijd om terug te gaan om te kijken of de vossen nog willen meewerken. Maar na twee uur rondhangen op de plek waar ze vaak gezien worden is er geen vos te bekennen. En zo langzamerhand wordt het tijd om me naar de uitgang te begeven. Het was een fantastische dag, maar een lichte teleurstelling kan ik toch niet onderdrukken. Het zij zo. Heb ik nog een excuus om snel nog eens terug te komen.
Rustig wandel ik richting de parkeerplaats als ik plots een vos zie lopen langs één van de vele waterstromen. Dus toch nog! Even observeert hij mij.
Dan besluit hij dat ik verder niet interessant ben en negeert me verder. Hij gaat verder waar ie mee bezig was: op zoek naar muizen in het gras.
Ik vind het altijd prachtig als ze gewoon lekker hun gang gaan. Dat heeft wel als gevolg dat ik mijn best moet doen om hem bij te houden. Soms blijft hij even rondsnuffelen op een plek en geeft mij de gelegenheid om met een omtrekkende beweging weer voor hem te komen. Als hij dan op de verwachte plek weer uit de struiken komt kan ik deze foto maken.
Ik blijf liggen waar ik lig en dan loopt hij, één en al focus, vlak langs me. Wat een prachtige natuurbeleving!
Na dit moment is het echt tijd om me naar de auto te begeven. Met gezwinde spoed loop ik naar de uitgang. Nog één momentje is het vermelden waard. Een eekhoorntje schiet over de grond een boom in. Een klein moment neemt hij om even om te kijken. Dat kan ik nog net vastleggen.
Zo vaak lukt het niet om in de vrije natuur een eekhoorn vast te leggen, dus deze foto is wel erg leuk om te hebben.
En zo eindigt een prachtige dag in de duinen. Ik neem me voor niet weer bijna drie jaar te wachten voordat ik terug kom.
zwart-wit
7 december 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De laatste twee maanden van het jaar is voor mij meestal een rustige tijd wat fotograferen betreft. Andere zaken hebben mijn aandacht nodig en vaak is het op de zondagochtend (mijn enige mogelijkheid om er op uit te trekken) slecht weer. Maar dan heb je wel wat meer tijd om eens door je oude foto’s te neuzen. Soms kom je in vergeten hoekjes van je harde schijf nog mooie foto’s tegen, die je in eerste instantie over het hoofd heb gezien. En het is ook leuk om oude foto’s in een nieuw jasje te steken.
In dit blog heb ik een aantal portretfoto’s van dieren omgezet naar zwart-wit. Vooral bij zoogdieren kan dat mooi uitpakken, omdat de details van hun vacht dan prachtig naar voren komen. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik vind het goed gelukt.
Deze tamme vos in de Oostvaardersplassen had er geen moeite mee om even als model te dienen. Voor mij de eerste keer dat ik buiten de AWD een tamme vos tegen kwam. Ze loopt nog steeds rond bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Let ook op de teek die bij haar rechter oor zit.
De Westerheide bij Hilversum is een goede plek om reeën te fotograferen. Deze bok liet zich het gras tussen de heide goed smaken. Zo af en toe kwam hij met zijn kop even omhoog om te checken waar ik mee bezig was. Maar verder trok hij zich niet zoveel van me aan.
Eén van de oude hindes in de Oostvaardersplassen. Elke winter kom ik haar tegen op ongeveer dezelfde plek. Ze is te herkennen aan een metalen oormerk, welke niet te zien is op deze foto trouwens. Ze is goed benaderbaar.
Net als de reebok heb ik ook deze Schotse Hooglander gefotografeerd op de Westerheide bij Hilversum. Prachtige beesten met hun lange ruige vacht. Alleen jammer dat ze altijd zo’n lelijk geel oormerk in hebben. Bij zo’n extreme close-up heb je daar gelukkig geen last van.
Dit Pater Davidshert heb ik gefotografeerd in natuurpark Lelystad. De hormonen speelden op en hij had zich getooid met een kroon van grassen en onkruid.
Dit is één van mijn favoriete foto’s van de konikpaarden in de Oostvaardersplassen. Deze foto had ik gelijk al omgezet naar zwart-wit en is dus geen nieuwe bewerking. Maar omdat hij zo mooi past bij de anderen mag hij nogmaals in dit blog verschijnen.
Deze wisent uit het natuurpark Lelystad heb ik geprobeerd eens anders te portretteren door een andere compositie te maken. De achtergrond is de besneeuwde weide, waardoor de kop mooi afsteekt.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze zwart-witters vinden. Commentaar, kritiek en tips zijn altijd welkom.
OVP-vos
19 januari 2014
Veel mensen zijn wel bekend met de vossen in de Oostvaardersplassen. De website van “Volg de Vos” trekt elk jaar duizenden kijkers. Ook ik ben een trouwe volger van de belevenissen van de vossenfamilie die in het hol met de webcam zijn intrek heeft genomen. Zo heb ik vorig jaar de geboorte van de kleine vosjes live meegemaakt!
Ook in het veld zie je zo af en toe deze sluwe jagers. Meestal ver weg en soms, als je geluk hebt, komt het tot een face-to-face ontmoeting. Meestal tot schrik van beide partijen en altijd kort van duur. Maar vandaag loopt het anders!
Ik ben net begonnen aan mijn wandeling als ik een vos zie lopen bij de rietkraag. Het is nog vrij donker, dus het diafragma gaat helemaal open en de ISO-waarde omhoog. Ik maak de eerste foto van de dag.
OVP-vos
Ze heeft me gezien en ik blijf doodstil op mijn hurken zitten. Blijkbaar ziet ze geen gevaar in me, want ze scharrelt langs het weggetje rustig nog een stukje mijn kant op. Zo af en toe even snuffelend tussen het gras en het riet. Dan doet ze, alsof ik er niet ben, haar behoeft recht voor de camera!
Zonder gêne
Ik vind het wel een mooi beeld. En het betekent volgens mij dat ze zich volkomen op haar gemak voelt. Ze komt zelfs nog een beetje dichterbij. Ik hou mijn adem in. Ze gaat op, schat ik, een meter of vijftien rustig voor mij zitten. Hierdoor kan ik dit portret maken.
Vossenportret
Zo heeft ze een heel andere uitstraling dan op de vorige foto. Wat me gelijk opvalt is de teek, die onder haar rechter oor zit. Zo te zien volgezogen met bloed. Honden kunnen de ziekte van Lyme krijgen. Dus vossen vast ook. Hopelijk krijgt ze er geen last van.
Na een tijdje wandelt ze rustig weg en gaat op een afstandje nog even zitten.
Zit!
Hier lijkt ze toch wat onrustiger en de oren liggen nu ook plat. Tijd dus om haar met rust te laten, hoewel ze meer naar mij toekwam dan ik naar haar. Als ze tussen het riet verdwijnt is ze meteen uit het zicht.
Wat een geweldige belevenis weer! Mijn dag kan niet meer stuk. Ik loop verder en geniet van de omgeving. Veel ganzen en eenden en een waterig zonnetje. Maar echt iets interessants kom ik niet meer tegen. Of ik zie het niet. Dat kan natuurlijk ook. Nog te veel met mijn gedachten bij de vos? Het is inmiddels anderhalf uur later en ik besluit terug te lopen. Als ik weer op de plek ben waar ik de vos gezien heb kijk ik natuurlijk goed om me heen. En warempel! Een paar honderd meter verderop loopt een vos. Dat moet dezelfde toch wel zijn? Zo dichtbij als eerder kom ik niet, maar een aantal foto’s kan ik wel maken.
Wat ruikt ze?
Omdat het nu een stuk later is, is het ook wat drukker. Te druk voor de vos en ze gaat er vandoor. Niet dat ze zich haast hoor. In een rustig wandeltempo kuiert ze al snuffelend verder. Nog één keer omkijkend naar de fotograaf als laatste groet.
Afscheid
Wat een prachtig einde van mijn fototochtje. Ik voel me een bevoorrecht mens! Ik heb nooit gedacht dat ik in de Oostvaardersplassen zo’n serie zou kunnen maken! Hopelijk wordt deze vos niet zo tam dat ze gaat bedelen bij de bezoekers. En dat niemand het in zijn hoofd haalt om te gaan voeren, zoals in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Een rondje Arkemheen
3 februari 2013
Arkemheen bij Nijkerk is één van de oudste polders van Nederland en dateert uit de 14-de eeuw. Het is nu een vogelrijk landschap en beschermt natuurgebied. Tot 1983 werd de polder droog gehouden door het stoomgemaal “hertog Reijnout”. Een markant gebouw in de vlakke polder.
Ik trek er in mijn auto op uit om te proberen de vogels in dit gebied te fotograferen en wat ik verder nog tegenkom natuurlijk. Met het raam omlaag en de rijstzak op het portier gebruik ik de auto als mobiele schuilhut. Ik hoop vandaag eindelijk een buizerd op een paaltje vast te kunnen leggen. En als het heel erg meezit een paar rammelende hazen. Zo wordt het genoemd als de mannetjes met elkaar op de vuist gaan om met de vrouwtjes te mogen paren. Zo vanaf eind januari kun je dit schouwspel weer zien in de weilanden.
Na een bewolkte start van de dag breek dan toch de zon door. In het begin is er niet veel spannends te zien. Wel grote groepen goudplevieren en kieviten. Ik dacht altijd dat kieviten in de winter naar het zuiden trokken, maar velen blijven gewoon. En worden nog eens aangevuld met soortgenoten uit het noorden van Europa. Helaas willen ze niet echt dichtbij komen, dus onderstaande foto is een behoorlijke crop.
Kievit
Mooie kleuren hebben ze als de zon er op schijnt!
Een stukje verder zie ik een andere bekende bewoner van deze polder: de grote zilverreiger. Mijn ervaring is dat ze erg schuw zijn en moeilijk te benaderen. Dit exemplaar landt gelukkig niet te ver weg en dus kan ik deze foto maken. Een mooi plaatje van hoe deze vogel de slootjes van de polder afstruint naar iets eetbaars.
Grote zilverreiger
Jammer genoeg vangt hij of zij niets in de tijd dat ik toekijk.
Ik rij weer verder. Eigenlijk vind ik deze manier van natuurfotografie maar niets. Je mist toch het lekker buiten zijn als je in je auto rondrijdt. Hoewel ik wel de wind door mijn haar voel. Het raampje staat open en er waait een koude bries. Ik krijg het zelfs een beetje koud. Kun je beter lopen, wordt je ook nog warm van! Maar er is geen andere manier om dichter bij de vogels in de kale polder te komen. Als je dat lopend of fietsend doet, zijn ze al gevlogen voordat ze binnen “schietafstand” zijn.
Dan trekt een andere witte watervogel mijn aandacht. En dat is er één die wel vrij makkelijk te benaderen is: de knobbelzwaan. Genieten van het malse gras ligt er een koppeltje in de wei naast de weg. Veel trekken ze zich niet aan van de auto die voor hun neus parkeert. Daarom kan ik dit portretje maken.
Knobbelzwaan
Werkten al mijn modellen maar zo goed mee. Dat zou het leven van een natuurfotograaf een stuk eenvoudiger maken!
Ondertussen ben ik recht tegenover het stoomgemaal beland. Het kanaal zit vol met smienten. Niet tientallen, maar honderden. Ze maken een heel grappig geluidje. Een soort van fluiten is het. De smient broed in zeer kleine aantallen in Nederland, maar ’s winters komen grote groepen uit Scandinavië hier overwinteren. Onder ander in de Arkemheen polder dus.
Een paar smienten
Als iemand ze even voor me telt, dan zet ik het precieze aantal er wel even bij 😉
Ondertussen is de ochtend al weer aardig op weg om middag te worden en heb ik nog geen buizerd of haas gezien. Ik besluit daarom een ander stuk van de polder te proberen. Deze ligt aan de oostelijke kant van de Nijkerkerweg die vanuit de Flevopolder komt. Hier kom ik een hele leuke vogel tegen: een zogenaamde soepgans, ook bekend als parkgans. Dat zijn van oorsprong tamme ganzen, die verwilderd zijn en zich eventueel kruizen met wilde ganzen. Zo heb ik ooit een koppeltje gezien van een boerderijgans met een grote Canadese gans. Deze gans heeft echter genen van de grauwe gans in zijn bloed.
Soepgans
Wat een mooi blauw oog heeft ie hè?
Ter vergelijking is dit een grauwe gans. Deze twee staan dus gezellig samen te grazen. Ik weet niet of dit nu zijn of haar partner is of één van de ouders.
Grauwe gans
Hoe mooi dit alles ook is, nog steeds geen buizerd op een paaltje!
Dan zie ik eindelijk een buizerd, alleen zit die niet op een paaltje, maar op de grond. En ook nog eens te ver weg. Een vogelaar vind hem wel interessant en observeert hem met een telescoop. Ik rij door en ik zie een einde verder een auto in de berm staan. Vaak zit er dan een fotograaf in die iets gezien heeft. Als er nog een auto zich bij de eerste voegt weet ik het zeker: daar is iets te zien. Rustig rij ik ook die kant op en dan zie ik waar ik op hoopte: mijn buizerd op een paaltje. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat zo graag wil, maar het is een foto die je gewoon in je bestand moet hebben. Als één van de auto’s verder rijdt neem ik zijn plaats in en kan ik mijn foto’s maken.
Buizerd op een paaltje
De zon is inmiddels verdwenen en dat is mijn geluk, want anders had ik behoorlijk tegenlicht gehad. Door de harde wind waait zijn verenkleed zo nu en dan op. Als hij op zo’n moment ook nog eens recht in de camera kijkt, krijg je zo’n plaatje.
Zijwind
Staat er zo niet op zijn mooist op, maar ik vind het wel een grappige foto. Lijkt een beetje op een soepkip als ik eerlijk ben. Maar wel een hele mooie hoor!
Op de valreep is dan toch nog één van mijn wensen uitgekomen! Het is weer een leuke ochtend geworden. Ik heb veel soorten gezien en een aantal mooie foto’s kunnen maken, waaronder dus degene die ik van te voren in mijn hoofd had.
Winter in de duinen
16 januari 2013
In mijn vorige blog heb ik vertelt over mijn ontmoeting met de sneeuwvossen. Maar dat is natuurlijk niet het enige wat ik op deze zonnige winterdag heb gezien. De Amsterdamse Waterleiding Duinen is een prachtig gebied met veel natuurschoon en veel dieren.
Ik start bij ingang ’t Panneland en daar loopt een uitnodigend pad het gebied in. En met zo’n laagje sneeuw ziet het er sprookjesachtig uit.
Winterlandschap
Al snel zie ik kleine groepjes damherten staan. Ze trekken zich weinig van de mensen aan.. Het is dus een kwestie van goed kijken om een hert te vinden dat mooi vrij staat. Dit hertje snapt dat en staat boven op een duin tegen de blauwe lucht.
Damhertje
Zo te zien is er nog geen tekort aan gras.
Het is prachtig weer en en vriest een paar graden. Als je tegen de zon in kijkt zie je allerlei ijskristallen schitteren. Hoewel ik niet van plan was om macro-opnames te maken, kan ik de verleiding toch niet weerstaan om even wat ijskristallen te fotograferen. Deze keer niet met de macrolens, maar met de tele. Ook dat is goed te doen. Volgens mij is het een plukje haar dat vast is komen te zitten aan het prikkeldraad.
kristalhaar
Ondertussen ben ik op weg naar de vossenplek en geef ik mijn ogen goed de kost. Volgens mij heb ik wel vaker vertelt dat ik een fan ben van foto’s waarbij je dieren in hun leefomgeving ziet. Een voorbeeld daarvan is onderstaande foto, waarbij het hert onderdeel is van het duinlandschap.
Duinhert
Hierna kom ik aan bij de vossen, maar dat heb ik al uitgebreid beschreven in mijn vorige blog. Dus hier geen foto’s van vossen meer. Nou vooruit….. eentje dan, omdat ze zo verschrikkelijk mooi zijn.
Gefocust
Wat een prachtdieren zijn het toch!
Maar genoeg nu, want er is nog veel meer te zien. Grote Zaagbekken bijvoorbeeld. Een prachtige eendensoort die je vooral in de winter kunt zien. Ik ben ze wel eens tegengekomen in de Oostvaardersplassen, maar nog nooit kunnen fotograferen. Ze zijn behoorlijk schuw. Hier zijn ze kennelijk wat minder schrikachtig want ik krijg de mogelijkheid redelijk dichtbij te komen. Helaas sta ik aan de verkeerde kant van het kanaaltje. Ik kijk tegen de zon in en de foto’s zijn niet naar mijn zin. Dan hoor ik opeens geritsel en gepiep vlak achter me. Ik draai me op en wat zie ik?
Drie goudhaantjes!!!
Dat is het kleinste Europese vogeltje en voor mij een primeur. Deze soort had ik nog nooit gezien. Maar nu nog op de foto krijgen. Dat is nogal een uitdaging, want zoals zo veel van dat kleine grut zitten ze nooit stil. Maar uiteindelijk lukt het me om er eentje vast te leggen.
Goudhaantje
Erg blij mee!!!!
De zaagbekken laat ik nu maar even voor wat ze zijn. Vanaf deze kant gaat het niet lukken. Ik wandel rustig verder en geniet van de omgeving en het weer. Het was een hele goede beslissing om vandaag vrij te nemen. Ondertussen loopt de middag al weer aardig naar het einde toe en zakt de zon weer snel richting horizon. Dat geeft mooi licht en daardoor lijkt het of dit hertje oplicht ten opzichte van de donkere achtergrond.
Bambi
Nu is het dan toch echt tijd om weer naar de uitgang te gaan. Ik loop weer richting ’t Panneland als ik weer een groep Grote Zaagbekken zie zwemmen. Prachtig om te zien dat ze steeds hun kop in het water steken en als ze iets zien er achter aan duiken. Gelukkig heb ik nu de zon aan mijn kant dus kan ik toch nog op de valreep wat goede opnames maken.
Grote Zaagbek – vrouw
Het mannetje is wat lastiger door het zwart-witte verenkleed. Moeilijk om allebei goed belicht te krijgen, vooral omdat ze ook nog eens nat zijn. Maar onderstaande opname is toch wel redelijk gelukt.
Grote Zaagbek – man
Al met al was het één van de mooiste fotodagen die ik tot nu toe heb beleeft. Een aantal gedroomde foto’s mogen maken. Nieuwe soorten gezien of soorten gefotografeerd die ik nog niet eerder kon vastleggen. Een absolute topdag dus. En ik kom zeker nog eens terug in de AWD!
Sneeuwvossen
16 januari 2013
Het is dinsdag 15 januari. Het weer: lichte vorst boven een aantal centimeters sneeuw. Vooruitzichten voor woensdag: zonnig! Prachtige omstandigheden dus om te fotograferen. Maar ja, ik moet werken. Maar het begint steeds meer te kriebelen. Dan neem ik de beslissing: ik neem een vrije dag op en ga morgen naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Gelukkig kan ik vrij krijgen en heb ik ook de auto tot mijn beschikking. Niets staat me dus in de weg voor een heerlijk dagje!
Als ik tegen tien uur aankom bij ingang Panneland staat de de parkeerplaats al behoorlijk vol. Het is dan ook een heerlijke dag om de duinen in te trekken en ik ben niet de enige die dat vind. Ik besluit eerst te gaan kijken op de plek waar regelmatig de vossen worden gezien. Dat is toch wel één van mijn grootste wensen op foto gebied: vossen in de sneeuw.
Op de plek aangekomen is er nog geen vos gezien volgens een collega fotograaf. Ik loop dan ook even een klein rondje in de buurt om te kijken wat ik tegen kom. Dan zie ik een groepje fotografen allemaal dezelfde richting opkijken en hun camera’s richten. Een vos loopt aan de overkant van een kanaaltje langs de rand van de begroeiing. Ook ik stel mij op en kijk of er zich een mooi moment voor doet. Als de vos bij een weggegooide plastic tas komt gaat hij er even mee spelen.
Speelgoedtas
Als hij klaar is met spelen markeert hij de tas nog even door er overheen te plassen, loopt dan verder en verdwijnt achter een rietkraag. Een leuk momentje, maar niet echt waar ik voor ging. Zo’n tas is toch iets wat niet in de natuur thuishoort.
Wachten en kijken dus of er nog een volgend moment komt. En dat komt al snel en nu aan mijn kant van het water. Een mooi gekleurde vos verschijnt tussen het gras en kijkt nieuwsgierig naar het groepje mensen wat er staat. De meeste fotografen proberen dichterbij te komen, maar ik neem wat meer afstand. Meestal vind ik foto’s met wat meer van de omgeving erbij mooier dan een close-up.
Nieuwsgierig
Hier gaat mijn hart toch wel iets sneller van kloppen. Wat een mooi dier! Het ziet er gezond uit met die prachtige dikke, oranje vacht. En de sneeuw in combinatie met de kleur van de vos levert een heerlijk plaatje op. En gelukkig doet ook de zon goed mee.
Ik probeer in de tijd die mij gegeven is, een zo mooi mogelijke compositie te krijgen. Tussen het gras door en dus met voldoende ruimte om de vos heen. Onderstaande foto vind ik de mooiste van de serie.
Speurend
Prachtig niet? Vooral de houding van de vos vind ik hier erg mooi. Hier was ik dus voor gekomen en binnen twee uur heb ik al de nummer één foto van mijn wensenlijstje kunnen maken. Wat een mazzelaar ben ik toch! Als de vos uit het zicht verdwijnt laat ik even op mijn inwerken wat ik net heb mogen fotograferen. Zo’n succesmoment geeft je altijd weer een heerlijk gevoel en een energie boost. En ik heb nog de hele middag voor de boeg!
Ik krijg de neiging om verder het gebied te verkennen, maar blijf toch nog even rondhangen op deze plek. En opnieuw verschijn er na een tijdje een vos in beeld. Ik weet niet of het dezelfde is, maar volgens mij lijkt hij er wel op. Maar ik vind het moeilijk om ze uit elkaar te houden. In ieder geval heeft hij geen enkele interesse in ons. Iets in de sneeuw heeft zijn aandacht getrokken. Geconcentreerd kijkt hij naar beneden en voelt met zijn poot.
Dan duikt hij met zijn snuit de sneeuw in.
En hij komt tevoorschijn met……
…… een muis!
Hebbes! Voor de vos, maar ook voor mij. Wat een moment weer. Hier droom je van! De meeste dromen zijn bedrog, maar deze komt uit. Het is altijd mooi om een roofdier aan het werk te zien. Je ziet roofvogels wel eens met een prooi, maar een vos een muis zien vangen is, in ieder geval voor mij, heel bijzonder. En het is goed te weten dat ook deze zogenaamde rugzak-vossen heel goed voor zichzelf kunnen zorgen.
En zo sluit ik de ochtend in de AWD af. Wat er vanmiddag ook nog gebeurt, mijn dag is nu al meer dan geslaagd. Ook ’s middags kom ik nog veel mooie dingen tegen, maar die laat ik in een volgend blog zien. In dit verhaal mag maar één soort de hoofdrol spelen. En dat zijn de sneeuwvossen van de AWD!
Jan van den Boschpad
1 juli 2012
Het Jan van den Boschpad is een fietspad langs de Oostvaardersplassen aan de Almeerse kant. Dit vier kilometer lange pad is bekend onder de vogelaars als een prachtige vogelkijk-boulevard. Vooral in de winter is er veel te zien, ook edelherten komen dan mooi in het zicht. Omdat het vlak bij mijn huis is kom ik er regelmatig. Nu had ik dit weekend bereikbaarheidsdienst, en dus kon ik niet ver weg. Dus maar even twee keer kort naar dit pad gegaan om te kijken wat er te beleven viel.
Het is weer een afwisselend verhaal geworden, met macro, vogels en een bijzondere ontmoeting.
Ik heb dit jaar nog heel weinig libellen en vlinders gezien. Heeft het misschien te maken met het koude, natte voorjaar? Of de late vorstperiode in de winter? Ik zou het niet weten, maar feit is dat er weinig vlinders en libellen te zien zijn. Erg jammer, want ze zijn zo’n mooi onderwerp in de macrofotografie. Dit weekend heb ik heb ik bij één van de kleine plasjes langs het wandelpad voor het eerst parende juffers gezien.
Parende juffers
Het gaat in dit geval om de meest voorkomende juffer in Nederland: het lantaarntje. Het blauwe mannetje zit boven en houdt het vrouwtje vast in haar nek met twee tangen aan zijn achterlijf. Het vrouwtje buigt haar achterlijf naar voren en maakt contact net achter het borststuk van het mannetje. Hier vind de overdracht plaats van de zaadpakketjes. Zo ontstaat het zogenaamde “paringswiel”. Ik kon dit paartje ook nog op een andere plek vastleggen.
Paringswiel
Naast dit stelletje vlogen er ook nog een paar “losse” mannetjes rond. Eén daarvan zat op een plek, waardoor ik eens een andere hoek kon uitproberen. Ik vind het zelf wel heel leuk uitpakken.
Close-up
Het heeft lang geduurd dit jaar, maar nu heb ik toch wel een paar hele leuke foto’s van juffers. Omdat ik nu de smaak te pakken heb, duik ik nog verder het gras in. Geen libellen meer gevonden, maar wel deze roofvlieg met prooi.
Roofvlieg met prooi
Ik vind het leuk hoe die net over het grassprietje heen kijkt.
De tweede keer dat ik dit weekend bij de Oostvaardersplassen ben, zijn er helemaal geen libellen te bekennen. Dus blijft mijn macrolens in de tas en komt de tele tevoorschijn. Als ik zo aan het wandelen ben, sta ik plotseling oog in oog met een vos. Vossen zie je hier regelmatig, maar dan zitten ze eigenlijk altijd aan de andere kant van het water. Ik weet niet wie het ergste schrikt, maar een paar tellen kijken we elkaar aan. Dan kiest hij of zij het hazenpad. Gelukkig kon ik nog net een paar foto’s nemen. Geen topfoto’s, mede omdat het felle zonlicht direct op hem valt en een beetje van achteren komt. En in zo’n geval is het klikken en achteraf kijken hoe het eruit komt.
OVP-vos
Maar wel een prachtige ontmoeting! Hier kan ik wel weer even op teren.
Ik noemde eerder het fietspad hier een vogelkijk-boulevard, maar dat valt vandaag een beetje tegen. Veel meer dan de vele grauwe ganzen is er niet te zien. Wat je wel veel hoort zijn de rietzangers. Maar nu het riet groen en dicht is zijn die bijna niet te waar te nemen. ze blijven ook meestal onder in het riet. Onderstaande foto geeft een mooi overzicht van het gebied met de rietkragen.
OVP bij Jan van den Boschpad
Maar na de vos had ik nog een tweede mazzeltje vandaag: één rietzanger was wat meer exhibitionistisch ingesteld en liet zich mooi zien tijdens zijn zangpartijen.
Rietzanger
Ook op een ander plekje zat hij weer mooi vrij. Iets verder weg, maar met een geheel andere achtergrond. Leuk voorbeeld van hoe de achtergrond en niet het onderwerp, de sfeer van de foto bepaald.
Acrocephalus schoenobaenus
Best wel een ingewikkelde latijnse naam voor zo’n klein eenvoudig vogeltje 🙂 . De tweede foto heeft trouwens mijn persoonlijke voorkeur. Ben benieuwd wat jullie vinden.
Ik heb nu nog een primeur voor jullie: mijn eerste filmpje in een blog. Ik heb deze zanger dus ook met mijn fotocamera gefilmd. Vind het zelf wel een leuke afwisseling met de foto’s en ik denk dat ik vaker filmpjes hier zal laten zien. Geeft toch weer een heel ander beeld en ervaring dan een foto.
Met deze uitsmijter komt er weer een eind aan dit natuuravontuur. De parende juffers en de ontmoeting met mijn naamgenoot zijn voor mij deze keer de hoogtepunten. Ik dank jullie weer voor de aandacht.
Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD)
2 juli 2011
Met de bedoeling vossen te fotograferen trok ik samen met Astrid naar de AWD. Ik had via internet en mail contact gehad met iemand die wist waar we de meeste kans hadden vossen te zien. Zoals men misschien wel weet zijn er een aantal vrij tamme vossen in de AWD. Waarschijnlijk zijn deze dieren gevoerd en inmiddels zo aan mensen gewend dat ze bij elke rugzak denken dat er wat eten te halen valt. Niet echt natuurlijk gedrag, maar wel passend bij de vos. Als echte opportunist zal hij deze kans om makkelijk aan eten te komen niet laten liggen. Aangekomen op de beschreven plek kwamen we gelijk een vos tegen.
Vos in AWD
Het bleek inderdaad niet erg schuw en kwam zelfs naar ons toe om te kijken of er nog wat te halen viel. Uiteraard hebben we geen eten aangeboden.
Even later kwamen we nog twee vossen tegen, die ook makkelijk benaderbaar waren. De foto hiernaast geeft goed aan hoe tam ze zijn. Als je wilt zou je ze misschien zelfs aan kunnen raken, maar dat lijkt me niet echt aan te bevelen.
Tamme vos in AWD
Ook al is het prachtig om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren, ik blijf er toch een dubbel gevoel aan overhouden. Het mooiste moment vond ik dan ook toen de vossen door hadden dat er bij ons niets te halen viel en ze weer hun eigen gang gingen. Eén van de vossen ging toen naar het water om de dorst te lessen. Dat leverde onderstaande foto op.
Dorst
Natuurlijk is er nog veel meer te zien in de AWD. Er zijn veel damherten en ook die trekken zich niet veel aan van de bezoekers. Ze bleven rustig door grazen en keken hoogstens een keer verstoord op, alsof ze wilden zeggen: “loop eens door, je stoort ons!”
rustig door eten
Daarnaast heb ik ook nog even mijn macro-lens tevoorschijn gehaald om aan aantal van de vele vlinders te fotograferen. De mooiste vond ik deze: de sint-jansvlinder. Een dagactieve nachtvlinder die in het gehele land voorkomt. Je vind ze vooral in bloemrijke graslanden, weilanden, bermen en duinen.
sint-jansvlinder
Na een lekker uitsmijter voor mij en een broodje kroket voor Astrid bij boshut ’t Panneland zijn we met een voldaan gevoel weer naar huis gereden. We hebben de vossen gezien en een lekkere wandeling gemaakt in een prachtig stuk natuur. Omdat we nog maar een klein stukje van het gebied hebben gezien, gaan we zeker nog een keer terug.
René Vos natuurfotografie 