De tuinhut 3
19 juni 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hier is dan de laatste in de serie van drie over ons (Dick en ik) bezoek aan de tuinhut van Arjan Troost. Na de meest voorkomende vogels en de eekhoorns laat ik nu de incidentele (gevleugelde) bezoekers zien.
Eén van die bezoekers was een gaai. In de volksmond ook wel Vlaamse gaai genoemd. Ooit is het Vlaamse verdwenen en werd deze prachtige vogel een gaai. Geen idee waarom, maar velen zeggen nog gewoon Vlaamse gaai. Dus dit is dan een Overijsselse Vlaamse gaai.
Je ziet ze ook vaak in woonwijken en tuinen, maar het blijven toch schuwe bosvogels. Bij het minste of geringste geluid of beweging zijn ze verdwenen. Ze zijn dus moeilijk te fotograferen in het veld, maar vanuit zo’n hut gaat het prima.
Een andere vogel die ik ook thuis wel eens in de tuin zie is de heggenmus. Meestal scharrelend over de grond tussen de struikjes en de bladeren. Het was dus een meevaller dat dit exemplaar even wat hoger ging zitten.
Ik vind vooral de achtergrond erg mooi in deze foto.
Een graag en vaak geziene gast bij fotohutten is de grote bonte specht.
Ik heb best wel wat foto’s van deze specht, maar op één of andere manier spreken ze me niet echt aan. Waarschijnlijk omdat ze teveel lijken op eerder foto’s die ik gemaakt heb. Bovenstaande foto springt er echter uit, door de donkere achtergrond.
Ik heb als laatste foto degene bewaard die ik zelf de mooiste vogelfoto van deze dag vind. Dit winterkoninkje ging precies op het juiste plekje zitten.
Een prachtig beestje! En voor mij dus de topper van de dag, samen met de drinkende eekhoorn in mijn vorige blog.
De dag is weer omgevlogen. En ondanks te lichte teleurstelling over het ontbreken van de ijsvogel en de afwezigheid van roofvogels, was het weer een leuke dag. Nu is het al weer nadenken over waar en wanneer we volgend jaar naar toe gaan.
Oostvaardersplassen bij Lelystad
6 mei 2012
Bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer aan de Lelystadse kant van de Oostvaardersplassen ligt één van de weinige plekken waar je dit unieke gebied in mag. Een afwisselend gebied met wilgenbossen, rietkragen, water en grasvlaktes. Alles dus wat de Oostvaardersplassen zo mooi en rijk aan dieren maakt. Die variatie in het landschap maakt ook dat je veel soorten kunt tegen komen. Hierbij een verslag van mijn ontmoetingen tijdens mijn fototocht van vandaag.
Eén van de meest opvallende vogels in het bos is de winterkoning. Opvallend doordat, als hij zingt, er een enorm volume uit zo’n klein beestje komt. En hij zingt ook nog eens heel mooi. Vaak zie je ze tussen hopen takken heen en weer hippen, op zoek naar insecten. Ik heb het geluk dat één exemplaar zo aardig is om even wat hoger te gaan zitten.
Winterkoning
Ben erg blij met deze foto. Het is een lastig vogeltje om te fotograferen, omdat ze zo bewegelijk zijn. Eigenlijk zitten ze nooit langer dan een paar seconden stil.
Het gebied waar ik loop is eigenlijk een erg rommelig gebied. Veel omgevallen en dode bomen, die allemaal blijven liggen zoals ze gevallen zijn. Alles kris-kras door elkaar heen. Ideaal voor dieren, die veel schuilplekken hebben. Minder voor fotografen, die graag een dier mooi vrij wil vastleggen. Onderstaande foto geeft een beetje de situatie weer.
Edelherten in het wilgenbos
En dan heb ik hier nog het geluk dat deze herten aan de rand van het bos staan. Anders was de achtergrond ook nog een wirwar van takken en stammen geweest. Wel weer een leuke ontmoeting natuurlijk.
Een andere bosvogel heeft vandaag een “bad-hair-day”, of in dit geval beter gezegd een “bad-feather-day”. Deze merel ziet er erg verfomfaaid uit. Vliegen kan hij in ieder geval nog wel, alhoewel hij veel langer bleef zitten dan de meeste merels die ik tegenkom. Normaal gesproken gaan ze er met veel geschetter vandoor, het hele bos waarschuwend dat je eraan komt. Deze merelman kon ik tot op 9 meter benaderen.
Bad-hair-day
Ik loop nu het bos uit en kom op de grasvlakte. Een kudde konikpaarden graast rustig door en laat mij zonder op te kijken passeren. Als enkele hengsten onderling even willen uitmaken wie de baas ik, loop ik toch maar even snel verder. Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als je tussen de paarden terecht komt, als die door het gedoe aan het rennen gaan. Dan maar even geen foto’s van vechtende koniks.
Er liggen ook een paar kleine meertjes en die worden goed gebruikt door de eenden en ganzen. Ook een meerkoet heeft zo’n plasje verkozen om haar jongen groot te brengen. Om dat die kleintjes vrij schuw zijn en moeders ze vaak snel weg leidt tussen het riet, laat ik me op mijn knieën zakken en blijf zo een tijdje zitten. Gelukkig blijven de kleintjes gewoon door gaan met wat ze deden en ook moeders trekt zich niet veel van me aan. Beetje bij beetje kruip ik op mijn knieën dichterbij. Ondertussen sleep ik ook nog mijn camera met statief met me mee. Zie je het voor je?
Ik ben nu dicht genoeg bij en blijf weer even stil zitten. Als de beestje niet reageren begin ik met het maken van mijn foto’s. Eigenlijk zijn meerkoetkuikens best wel lelijk met die kale koppen in allerlei kleuren. Maar net als andere kleine dieren, hebben ook zij een bepaalde aantrekkingskracht.
Meerkoetkuiken
Hij (of zij) blijft lekker dicht bij de oever en eet zo nu en dan wat gras. Zijn broertje of zusje is wat ondernemender van aard en stapt dapper door het ondiepe water. Het leuke van deze foto vind ik het opspattende water. Daarbij heb ik ook nog het geluk dat de zon inmiddels tevoorschijn is gekomen. Dat maakt dat de kleuren nog mooier overkomen.
Dappere stapper
Mooi van lelijkheid en o zo vertederend.
Hij is niet de enige die een zondagochtendwandeling aan het maken is. Ook moeder de gans is op stap met haar kinderen. Niet op of omkijkend kruisen ze mijn pad. In de Oostvaardersplassen hebben gansen altijd voorrang, dus hoeven ze ook niet om zich heen te kijken. Ik ga dus vol in de “rem” en kan deze foto maken.
Ochtendwandeling
Door het tegenlicht krijg je een mooie lichte rand om de donskuikentjes heen. Daardoor lijken ze nog knuffeliger. In een paar weken tijd zijn ze trouwens enorm gegroeid. Groeizaam weer denk ik. Er is natuurlijk ook gras genoeg om al die hongerige maagjes te vullen.
Op het laatste stukje terug naar het infocentrum kom ik langs het water. Op de leuning van een steiger zit een Witte kwikstaart, met zijn karakteristieke op en neer wippende staart. Die neem ik natuurlijk nog even mee, voor mijn collectie vogelfoto’s.
Witte kwikstaart
Op mijn vorig tochtje veel macro’s gemaakt en vandaag veel vogels gefotografeerd. Die afwisseling is toch wel één van de leukste kanten van natuurfotografie. Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer.
Drama en vrolijkheid
2 maart 2012
Vandaag had ik een hele ochtend de tijd om foto’s te gaan maken. En hoewel er weer een grijze dag werd voorspeld had ik er zin in. Misschien wordt het saai, maar ook deze keer ging ik op pad in de Oostvaardersplassen. Voor mij blijft dat echter een prachtig gebied, waar veel te zien is. En lekker dichtbij natuurlijk!
Aangekomen bij het infocentrum van Staatsbosbeheer bleek dat het gebied bij Lelystad tot 10 uur afgesloten was. Daarom besloot ik eerst naar kijkhut ‘De Krakeend’ te gaan. Misschien waren de lepelaars al terug uit Afrika! Aangekomen bij de hut zie ik veel eenden en ganzen, die rustig op het water dobberen of op de kant aan het eten zijn. De rust van een vroege ochtend. Ondanks weinig fotomogelijkheden is dat toch genieten.
Plots zie ik vanuit mijn ooghoek een witte flits achter de hut voorbij schieten: een grote zilverreiger landde in het kleine plasje achter de hut. Gelukkig zijn er ook aan die kant kijkgaten en dus kan ik een aantal foto’s van deze sierlijke vogel maken.
Grote zilverreiger
Blijft toch een heel andere verschijning dan de meer ‘gewone’ blauwe reiger. Ik zit nog te wachten op het moment dat ik een keer de kleine zilverreiger tegenkom.
Dan hoor ik ineens gepiep in het riet voor de hut: een pimpelmeesje heeft zich gemeld. Met zijn snavel opent hij de rietstengels om het binnenste op te eten. Een leuk gezicht zo’n acrobaatje aan het werk te zien.
Acrobaatje
Eerder zag ik al dat ook andere vogeltjes, zoals het matkopje en de roodborst, in de winter het binnenste van rietstengels eten. Omdat het zo’n leuk vogeltje is nog een foto van deze kleine druktemaker.
Pimpelmeesje
Daarna heeft hij genoeg van de voorstelling en vertrekt weer. Net als ik trouwens, want het is inmiddels tien uur geweest en ik wil nog terug naar het gebied bij het infocentrum. Het gebied is nu open en al snel kom ik een groepje herten tegen. Ze houden me goed in de gaten, maar gaan er niet vandoor. Langzaam probeer ik een goede positie te vinden om tussen de takken door een aantal foto’s te kunnen maken.
Edelhert man
Ook een paar hindes behoren tot het groepje en ook deze moesten natuurlijk vastgelegd worden.
Edelhert hindes
De beesten zien er goed gevoed uit en hebben de winter goed doorstaan. Dat niet alle dieren de winter overleven wordt mij later pijnlijk duidelijk gemaakt. Een jong hert ligt vlak bij het pad. Iemand van staatsbosbeheer staat er vlak bij met zijn auto, maar het dier reageert helemaal niet. Het ziet er erg suf uit. Om het dier niet nog meer stress te geven loop ik door. Als ik later terug loop komt er net een tweede auto aangereden. De boswachter rijdt even door en stopt naast mij. Of ik wil wachten, want het dier zal worden afgeschoten om verder lijden te voorkomen. Het beleid is dat verzwakte dieren, waarvan duidelijk is dat ze het niet halen, worden gedood. Vanuit de auto verschijnt de loop van een geweer en met een knal komt er een eind aan het lijden van dit jonge hert. De vorstperiode heeft een paar weken later toch nog een slachtoffer gemaakt.
Afschot
Op zich lijkt mij dit wel een goed beleid. Je voorkomt onnodig lijden en laat de natuur de selectie doen welke dieren sterk genoeg zijn om te overleven. UIteindelijk is voor elk beleid wel een aantal voors en tegens te bedenken. Je zult hoe dan ook in een afgesloten gebied aan één of andere vorm van beheer moeten doen. Het hert wordt tussen het riet gelegd en zal dienen als voedsel voor vossen, raven en roofvogels. Misschien ook nog wolven uitzetten in de OVP?
Na dit hoe dan ook wel treurige moment loop ik weer richting auto. Ik probeer op dit moment mijzelf te dwingen wat verder te kijken dan de beestjes en de bloemetjes als ik aan het fotograferen ben. En een meer abstractere weergave van de natuur om ons heen te maken. Deze foto is daar een voorbeeld van. Ben nog niet tevreden, maar het begin is er.
Boomstammen
Je ziet mooi dat de herten in de winterperiode flink gegeten hebben van de boombast.
Aangekomen bij de auto hoor ik nog een winterkoninkje die de lente in z’n bol heeft. Luid zingend laat hij weten dat dit zijn plekje is. Het zijn kleine razend snelle rakkers en moeilijk op de foto te zetten. Deze bleef gelukkig net lang genoeg zitten om er een mooie foto van te maken.
winterkoning
Zo kwam aan deze heerlijke ochtend, ondanks het jonge hert, een vrolijk muzikaal einde.
Winterse sferen
4 februari 2012
Het is natuurlijk al weer veel te lang geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst. Je weet hoe dat gaat: druk met andere dingen dan fotograferen! Maar vandaag weer eens een ochtendje gepland en met dit mooie winterweer moet dat wel mooie plaatjes opleveren.
’s Ochtends vroeg vertrokken bij een gevoelstemperatuur van -18° C, maar dat mag de pret niet drukken. Ik weet nu dat ik ook met handschoenen aan kan fotograferen! Als eerste naar de westkant van de Oostvaardersplassen om de zonsopkomst vast te kunnen leggen. Het was best nog wel bewolkt, maar die wolken kleurden prachtig roze/rood.
winterse zonsopkomst
Ook dichter bij het riet heb ik wat leuke plaatjes kunnen schieten met de opkomende zon op de achtergrond. Bijvoorbeeld deze:
Rietpluimen
Daarna door gereden naar het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Het was er al redelijk druk: de eerste schaatsers waren al op het ijs. Maar ik liet het ijs links liggen en vertrok richting kijkhut de Schollevaar. Die zou nu open zijn, omdat het pad naar de Zeearend afgesloten is tot half april. In het bos zijn er al veel vogeltjes aktief. De winterkoninkjes, mezen en roodborstjes scharrelen door het struikgewas en het riet. Het is alleen nu nog te donker voor goede foto’s. Dus loop ik verder de open vlakte op.
Daar kom ik een paar verkleumde spreeuwen tegen, die troost en warmte zoeken bij elkaar.
Koude Spreeuwen
Dan gebeurd er waar ik al een tijdje op zat te wachten: mijn eerste ontmoeting met een klapekster. Een prachtig vogeltje, die kleine diertjes en vogeltjes vangt. Geen roofvogel, maar wel een agressief jagertje. Vanaf een hoge plek houdt ie de omgeving in de gaten voor prooi. Deze zat dan ook in de top van een boompje.
Klapekster
Ik ben erg blij met deze foto. Een prachtige soort en vastgelegd op een plek die kenmerkend is voor dit vogeltje. Omdat het pad langs de boom loopt, ga ik voorzichtig verder, maar de klapekster vliegt toch weg. Na een paar honderd meter zie ik een roodborstje scharrelen tussen de vergeelde grashalmen. Plotseling duikt er een vogel bovenop! Het is een klapekster! Alles gaat in zo’n razend tempo, dat ik geen tijd heb om er een foto van te maken. De klapekster vliegt snel weer weg met zijn prooi, mij in verbazing en verwondering achterlatend. Wat weer een moment om mee te maken! Ook dit staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift. Wat als ik wel een foto had kunnen maken. Het was de foto van het jaar geworden. Maar helaas…….. Wel (een beetje) balen, maar het moment neemt niemand me weer af!
Inmiddels ben ik bij de kijkhut de Schollevaar, maar tot mijn verbazing is die wegens een verbouwing of renovatie afgesloten. Dit in tegenstelling tot wat er op de site van staatsbosbeheer staat. Ik heb nog wel even over de plas daar gekeken , maar er was niet veel te zien. De zon is er nu ook lekker doorgekomen en dat is wel weer lekker om mooie landschapsfoto’s te maken. Doet het net even een tikkeltje beter, dan als het bewolkt is.
Winter in de OVP
De sporen die je op het ijs ziet zijn van edelherten en paarden. Een klein groepje herten is nog in de buurt en houdt mij in de gaten. Andersom doe ik dat natuurlijk ook en kan ik een aantal foto’s van ze maken.
Edelherten
Andere mensen zijn minder subtiel en lopen, iets later, met grote stappen op ze af om een foto te maken. De herten gaan er dan natuurlijk vandoor. Niet iedereen houdt rekening met de dieren, die het op dit moment al zwaar genoeg hebben.
Omdat ik weer terug ben in het bos, ga ik maar eens proberen de kleine vogeltjes op de plaat te krijgen. De eerste kandidaat is een winterkoninkje. Op een gegeven moment verdwijnt dit kleine beestje in een gat in de boom. Wachtend op het moment dat ie weer naar buitenkomt sta ik met mijn fototoestel in de aanslag. En ja hoor daar is ie!
Winterkoning
Op zijn kop hangend komt ie het gat uitgekropen. Leuke momentje weer.
De tweede kandidaat is een matkopje. Een klein vogeltje die, zoals zoveel van dat kleine grut, onrustig heen en weer wipt. Zoekend naar iets eetbaars tussen het hout en de boombast. Ook het binnenste van een rietstengel schijnt eetbaar te zijn. Ik heb al een aantal vogeltjes gezien, die de rietstengel open pikte en van de inhoud gingen eten.
Matkop
Ben erg tevreden over de laatste foto. Goede scherpte en leuk in de winterse omgeving.
Al met al een heel verhaal, met veel foto’s deze keer. Het was ook prachtig, met dit weer en de ontmoeting met de klapekster. Bedankt voor je interesse en tot een volgende keer.
René Vos natuurfotografie 