Augustus 2021
De maand augustus is voor de natuurliefhebber de maand van de paarse heidevelden. En dit jaar was wat dat betreft een topjaar. De heide bloeide prachtig, mede door het relatief natte weer van de afgelopen maanden. Voorgaande jaren waren erg droog en daardoor bloeide de heide minder. Van droogte hadden we dit jaar geen last.
Ik wilde graag de heidevelden vastleggen met een laagje nevel tijdens de zonsopkomst. Maar helaas waren de omstandigheden op de dagen dat ik kon fotograferen mij niet gunstig gezind. Weinig nevel en ook geen mooie gekleurde zonsopkomsten. Maar natuurlijk heb ik wel genoten van de mooie kleuren van de heide en het buiten zijn in de natuur, terwijl de meeste mensen nog in hun bed liggen.
De foto is gemaakt om 6:20 uur op de heide bij Garderen op de Veluwe.
Je merkt nu aan alles dat de herfst er aan komt. Er zijn al weer behoorlijk wat paddenstoelen in het bos en de tuin zit vol met spinnen. Voor een natuurliefhebber en -fotograaf een prachtige tijd. Bedankt voor het bezoek aan mijn site en wellicht tot een volgende keer.
Maart 2020
Zit er nu iemand te wachten op een foto van mij? Alles lijkt onbelangrijk nu de hele wereld stil staat door het coronavirus. Toch zal ik een foto plaatsen. Ook al is er maar één iemand die zich een beetje beter voelt bij het zien van een mooie natuurfoto, dan heeft het al zin gehad.
Ik heb het relatief makkelijk. Mijn werk gaat gewoon door, dus ik leef grotendeels het leven wat ik normaal ook doe. Voor verreweg de meeste mensen is het een stuk zwaarder. Met de camera er-op-uit gaan naar gebieden waar verder haast nooit iemand komt, is nog steeds mogelijk. HET voordeel van natuurfotografie: je weet de rustige, stille plekjes die de gemiddelde Nederlander niet weet.
Ik hoop dat we deze periode snel achter ons kunnen laten en dat we weer kunnen gaan en staan waar we willen. De foto van de maand maart is van voor de crisis. Een ochtendje op het Hulshorsterzand tijdens zonsopkomst leverde deze foto op.
Ik wens iedereen een goede gezondheid toe en doe voorzichtig!
September 2019
In september heb ik maar weinig gefotografeerd. Maar wel op een andere manier bezig geweest met fotografie. Ik mag meewerken aan een mooi project, waar ik nu nog niet te veel over kan zeggen. Daardoor wat minder tijd om er op uit te trekken. En ook het weer speelde niet erg mee.
Maar natuurlijk heb ik wel een foto van de maand uitgekozen. Je kunt je afvragen of het wel valt onder de term natuurfotografie, maar het ik vind het gewoon een mooie foto.
Het is de zwemsteiger “Het Atol” bij Zeewolde. Uiteraard gefotografeerd voor zonsopkomst. Ik heb hier een grijsfilter gecombineerd met een grijsverloopfilter.
Hopelijk kom ik in oktober wat meer aan het fotograferen toe. De paddenstoelen schieten in elk geval de grond uit.
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Vrolijke voorjaarsbloeiers
29 maart 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Lente!!!!!!!! Het is dan toch weer gebeurd: na een, niet zo’n heel bijzondere, winter is het lentegevoel in volle hevigheid uitgebarsten. En ik moet zeggen dat ik er wel aan toe was. De winter wilde, op een paar speldenprikjes na, toch niet echt van de grond komen. Dan maar liever een warm lentezonnetje en kleurige bloemetjes die overal hun kopjes boven de grond uitsteken. En dus trek ik er op uit om al dat moois vast te leggen.
Eerst stop: kasteel Staverden. Samen met mijn zus gaan we de vele krokussen proberen creatief in beeld te brengen. Na een lange winter duurt het altijd weer even om de slag van macrofotografie te pakken te krijgen. De eerste serie foto’s verdwijnen dan ook allemaal in de prullenbak. Maar gaandeweg de ochtend gaat het steeds beter.
Het zonnetje schijnt inmiddels over de bomen heen en verlicht de bloemetjes met zacht voorjaarslicht. Ideaal om een tegenlichtopname te maken. Ik vind het leuk hoe je de stamper en meeldraden als schaduw achter het bloemblaadje ziet.
Ook mijn zus is lekker bezig en samen hebben we een heerlijk foto-ochtendje met lekker voorjaarsweer.
Ik heb voor het eerst een wit parapluutje mee. Daarmee kun je het bloemetje in de schaduw zetten als het licht wat te hard wordt later in de morgen. Het levert mooie zachte kleuren op.
Naast de krokussen besteed ik ook nog even wat tijd aan de sneeuwklokjes. Bij de meesten is het mooiste er al vanaf, maar ik vind nog een paar die er nog fris bijstaan.
En om eens gek te doen maak ik ook eens een zwart-wit foto van deze bloemetjes. Het heeft wel wat vind ik.
Tot zo ver mijn eerste pogingen van 2017 met de voorjaarsbloeiers.
Een paar weken later trek ik er weer op uit. Nu leidt de reis me naar landgoed Amelisweerd bij Utrecht. Doel voor vandaag: bosanemoontjes. Dat is zo’n beetje de koningin onder de lentebloemen. Erg fotogeniek en daarom zeer in trek bij natuurfotografen. Ik verwacht dan ook een drukke dag in het bos. En ik weet dat er vandaag een fotoworkshop wordt gegeven. Om de drukte voor te zijn ga ik dus (weer) vroeg op pad. En dat heeft nog een voordeel. Ik kan zo de bloemetjes fotograferen in het eerste warme zonlicht.
Ik vind het altijd weer leuk om zo met het licht te ‘spelen’. Als je namelijk de andere kant op fotografeert krijg je een heel andere sfeer in je foto.
Ook mooi!
Maar snel zoek ik het warme licht weer op. Het duurt namelijk maar heel kort en daarna is de zon te fel om nog zulke foto’s te maken. Na veel proberen, van plek veranderen, kijken en de camera in allerlei posities te houden lukt het me om een feeëriek sfeertje te creëren.
Inmiddels wordt het steeds drukker en ook de workshopgroep is gearriveerd. Het is wel grappig om dat zo van een afstandje te aanschouwen. Toevallig ken ik de workshopleider via Facebook en het is altijd leuk om iemand dan live in het veld te ontmoeten en even een praatje te maken.
Ik laat de groep voor wat ie is en kijk nog verderop in het bos. Net als ik denk om weer naar huis te gaan, vind ik nog een leuk plekje met een paar fraaie exemplaren. En dus duik ik weer plat op de buik naast de bloemetjes. Ondertussen de commentaren horend van de wandelaars die in steeds grotere getale langslopen. De meesten vragen zich af wat er nou zo bijzonder is aan die kleine witte bloemetjes. Als ze me daar over aanspreken laat ik meestal één van mijn foto’s zien. Dan weten ze gelijk waarom er zoveel fotografen bezig zijn in het bos.
Ook nu heb ik mijn witte parapluutje gebruikt. Die behoort vanaf nu tot mijn standaard uitrusting. Met nog een laatste foto sluit ik dit blog over de voorjaarsbloeiers af. Ik vond het weer heerlijk om met de macrolens in de weer te zijn. En dat zal alleen nog maar meer worden de komende tijd!
Bedankt voor je belangstelling en tot mijn volgende blog.
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Speldenprik van de winter
21 december 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hoewel we niet verwend zijn geweest de laatste jaren met winterweer, deelt Koning Winter zo af en toe een speldenprikje uit. Zo ook begin december toen we een paar koude nachten en dagen hadden. Gelukkig voor mij viel dat deze keer samen met het weekend, zodat ook ik de witte wereld in kon trekken.
Ik besloot naar de Hoorneboegse Heide aan de zuidkant van Hilversum te gaan. Daar was ik nog nooit geweest en het is altijd leuk om nieuwe gebieden te ontdekken. Nadeel is dat je nooit weet hoe het er precies uitziet en je moet dus ter plekke beslissen waar de mooiste stukken zijn.
Ik was er al voor zonsopkomst. Het was kraakhelder en de kou prikte in mijn gezicht. Heerlijk!!!
Wat is de vroege ochtend toch een mooi moment. Hoewel vroeg? In deze tijd is het toch al kwart voor negen voordat de zon opkomt. Maar de sfeer is hetzelfde.
Nog mooier vind ik het als je de andere kant op kijkt. Dan komen de pasteltinten tevoorschijn.
De kou straalt er van af.
Omdat het onbekend gebied is loop ik wel een beetje heen en weer te rennen. Zo lang duurt het mooie licht ook weer niet. Maar ik weet nu al dat ik hier vaker kom. Het is een prachtig stukje heide!
De rijp heeft alles bedekt met een laagje poedersuiker.
De zon komt nu boven de bomenrij in de verte uit en het veld kleurt langzaam oranje/roze door het vroege zonlicht.
Het maakt volgens mij niet uit naar welke kant je je camera richt. Overal zie je feeërieke plaatjes.
Nadeel van het late licht worden is dat al heel snel de hondenuitlaters, mountainbikers en wandelaars de heide overnemen. Het is dus al snel tijd voor een laatste landschapsopname. Ik probeer het eens recht tegen de zon in.
Niet ontevreden over het resultaat.
Vanwege de drukte vervang ik de groothoek- voor de macrolens. Een kijken of ik iets kan maken van de rijp. Ik zie een klein stukje hangen aan een draad spinnenrag. Het kost even wat moeite om de achtergrond goed te krijgen, maar uiteindelijk komt er een leuke foto uit.
Ook de grasjes zijn bedekt met een laagje ijskristallen en buigen onder het gewicht. Een mooi onderwerp voor een macrofoto.
Omdat ik nog moet werken vandaag is het tijd om mijn boeltje bij elkaar te pakken. Het waren een paar heerlijke uren in een winterwonderland. Dat was echt lang geleden. Terugkijkend op mijn blog zie ik dat ik in december 2014 de laatste winterserie heb kunnen maken. Twee jaar geleden dus!
Nu maar hopen op een strenge winter in januari 2017.
Kootwijkerzand
22 juni 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het is 28 mei en vandaag staat de tweede excursie van dit jaar op het programma. Met de fotoclub VNF-Nijkerk gaan we naar het Kootwijkerzand. Leuk, want daar ben ik nog nooit geweest. Nu hadden de organisatoren bedacht dat het wel mooi zou zijn als we de zonsopkomst mee konden maken. Dus hadden ze toestemming geregeld om voor zonsopkomst het gebied in te mogen. Er is alleen één nadeeltje: de zon komt op om half zes. Vertrektijd Nijkerk is half vijf. Dat betekend dat ik om vier uur uit Almere moet vertrekken. Half vier opstaan dus! Leuk hè, zo’n hobby?
Bij het Kootwijkerzand aangekomen is de vraag of het vroege opstaan zin heeft gehad. Een wolkenband aan de oostelijke horizon voorspeldt niet veel goeds voor een mooie zonsopkomst. Gelukkig voor ons laat de zon zich toch nog even zien. Hier bij de bekendste boom van het gebied.
Het blijft toch het mooiste moment van de dag wat mij betreft. Alleen ook altijd snel weer voorbij. Dus ook een beetje hectisch om de juiste composities te vinden. Hier nog een foto van dezelfde boom vanuit een andere hoek.
Tijdens het maken van deze foto’s bleek er achteraf een paparazzi actief te zijn geweest. Ik kreeg later van een clubgenoot onderstaande foto doorgestuurd. Laat ik deze actiefoto dan ook maar plaatsen. Kunnen mensen me eindelijk herkennen als ze me tegen komen in het veld 😉
Rick, bedankt voor de foto.
Zoals op elke excursie zijn er ook nu een aantal opdrachten bedacht. Deze keer waren dat grillige structuren en dieptewerking. Verder een extra opdracht voor de liefhebbers: het maken van een panorama samengesteld uit tenminste 4 verticale gestitchte foto’s. Ik besluit met de structuren aan de gang te gaan. Ook wil ik wel eens proberen een samengesteld panorama te maken. Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ben benieuwd wat ik er van kan maken. Ook hoe het werkt op de computer om die foto’s aan elkaar te plakken.
De zon is inmiddels volop aanwezig. De eerst nog aanwezige wolkenvelden zijn weggetrokken. Na een kleine omzwerving zijn we opnieuw bij de vliegden belandt die ik tijdens de zonsopkomst fotografeerde. Een enorme, uitwaaierende boom met verschillende stammen. Lastig om in één keer op de foto te krijgen, dus een mooi object voor een panorama van een aantal aan elkaar geplakte foto’s. Dus mijn statief voor de boom gezet, groothoek op de camera en na elke foto de camera een stukje draaien. Ik zorg ervoor dat de foto’s elkaar een beetje overlappen. Als het goed is kan Photoshop ze dan goed in elkaar passen. Uiteindelijk heb ik 8 foto’s genomen. Het plakken in Photoshop blijkt erg makkelijk (staat gewoon in het menu) en uiteindelijk is dit het resultaat.
Een paar dingen vallen me op:
- de horizon is niet recht
- er zijn aan de boven en onderkant stukken afgesneden
- het kleurverschil in de lucht
Bij het maken van de panorama legt Photoshop de beelden over en naast elkaar. Blijkbaar vallen er boven en onder dan stukken af. Op de computer zie je dat als witte gebieden. Later moet je die er weer afsnijden. Volgende keer moet ik daar dus rekening mee houden en wat meer afstand houden tot het onderwerp. Ook moet ik er goed op letten dat mijn statief en statiefkop waterpas staan. Al met al een leuke opdracht en ik heb weer wat bijgeleerd.
Ik vervang de groothoeklens voor de macrolens. Op zoek naar structuren voor de tweede opdracht. Maar eerst zie ik nog allerlei klein spul op de plekken waar het zand begroeid is geraakt. Erg leuk om daar minilandschapjes van te maken.
Ook staan er veel kleine bloemetjes tussen het mos. Ik dacht eerst dat het bloeiend mos was, maar het is een plantje genaamd heidespurrie. Nog nooit van gehoord, maar het is wel fotogeniek.
Na dit kleine intermezzo, dan toch op zoek naar structuren. Je hebt mogelijkheden genoeg: het zand, de plantjes, bladeren, boomschors of oud hout. Ik kies ervoor om me te focussen op oude boomstronken en takken. Het is een zoektocht naar structuren, kleuren, lijnen en compositie. De resultaten heb ik in onderstaande galerij weergegeven. Door op één foto te klikken kun je er doorheen bladeren.
Het leuke van zo’n opdracht is dat je andere dingen ziet dan normaal op een foto-uitje. Je wordt gedwongen anders te kijken en dat leidt dan weer tot andere foto’s. Misschien een goed idee om, als ik zelf op pad ga, ook maar eens een opdracht voor mijzelf te verzinnen!
Ondertussen geniet ik natuurlijk ook van de prachtige omgeving. Een uitgestrekt stuifzand gebied. Vooral de dennen die vaak op een heuveltje staan zijn mooie modellen om te fotograferen.
Ik ben niet bewust bezig geweest met de opdracht over dieptewerking, maar het pad tussen de heuvels door geeft wel dat effect in deze foto.
Wat mij betreft een zeer geslaagd uitje! Het vroege opstaan ben ik allang vergeten. En, niet onbelangrijk, het was gezellig om weer eens met een groep op pad te gaan. Altijd leuk om te zien hoe iedereen op zijn eigen wijze met fotografie bezig is. En op hoeveel verschillende manieren je één boom kan fotograferen. Inspirerend!
Met nog een laatste foto van het het gebied nemen we afscheid. Ik kijk nu al uit naar ons volgende clubuitje.
Een ochtend op het Dwingelderveld
31 mei 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Het is al weer een tijd geleden, maar begin mei heb ik een ochtendje rond gedoold op het Dwingelderveld. Dit Nationale Park is een prachtig gebied in het mooie Drenthe en heeft een fraaie afwisseling van bos, heide en vennen. Ideaal dus voor een ochtendje natuurfotografie.
Ook vandaag ben ik weer vroeg op pad. Het mooiste moment van de dag, als de zon de nevel boven de vennen in vuur en vlam zet. Soms stop ik dan even met fotograferen en zit stil te genieten van al het moois dat zich voor mijn ogen afspeelt. Maar ik maak natuurlijk wel een foto zodat jullie mee kunnen genieten!
Ik moet mezelf er toe dwingen om niet als een gek te gaan rondrennen. Zoveel moois er er te zien. En het moment duurt maar zo kort. Als de zon hoger komt is de echt mooie sfeer snel verdwenen. Maar beter één of twee mooie foto’s dan twintig die het net niet zijn. Als de mist iets optrekt komen de bomen achter een ander ven langzaam tevoorschijn. Een heel andere sfeer als de eerste foto, maar minstens even mooi!
Ik kan jullie vertellen dat deze foto nu bij ons in de huiskamer boven de bank hangt.
Een bijkomend voordeel van vroeg op pad gaan is dat je dit allemaal voor jezelf hebt. Heerlijk om tot rust te komen! Waarom was ik ook al weer vertrokken uit Drenthe? Misschien later als ik groot ben toch maar gaan Drenthenieren?
Ik wandel intussen rustig verder en zie in de verte de eerste schapen. Ook die horen hier thuis. Eerst maar even een foto van een deel van de kudde in het landschap. Voor deze keer omgezet in zwart-wit.
Als ik dichterbij kom zie ik dat er een behoorlijk aantal lammetjes ronddartelen. Altijd goed voor een paar leuke plaatjes. En grappig om te zien hoe verschillend ze zijn. Van standaard wit tot bruin gevlekt.
Maar ik ben hier in de eerste plaats gekomen voor het landschap. Ik heb het idee dat het fotograferen van landschappen me steeds beter af gaat. Eerder was het nog wel eens een worsteling om het landschap om te zetten in een foto die weergaf hoe ik het landschap beleefde. Maar dat begint nu langzamerhand te komen. Schouderklopje voor mezelf!
Even verderop kom ik bij een gedeelte dat het Holtveen heet. Daar staan een aantal dode bomen in het water die erg fotogeniek zijn. En hoewel de lucht wat interessanter zou mogen zijn, levert het toch een mooi plaatje op.
Nu lijkt het op al deze foto’s dat het water een oase van rust is, maar niets is minder waar. Veel eenden en ganzen vertoeven hier tussen het riet. Om dat te bewijzen even een paar foto’s van enkele bewoners van deze prachtige vennen.
Helaas loopt de ochtend al weer op zijn eind en is het tijd om terug te gaan. Als ik bijna bij de parkeerplaats ben kijk ik nog één keer achterom. Ik zie deze twee bomen in het veld staan. De eerste bladeren komen net te voorschijn. Als de zon er op schijnt is het net alsof ze licht geven.
Een mooi beeld om de ochtend mee te eindigen.
Leuk dat je even met mij mee bent gewandeld en ik hoop dat je genoten hebt van het prachtige Drentse land.
Ochtendsferen in de OVP
9 augustus 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Terug van vakantie, maar ik ben nog steeds in vakantiestemming. Het beloofd weer een zonnige dag te worden vandaag en ik besluit vanmorgen op de fiets te springen en te kijken of ik wat bedauwde libellen kan fotograferen in het Kotterbos in Almere. Dat is 10 minuten fietsen. Ik wil er op tijd zijn voordat de dauw verdwenen is, dus vertrek ik voor zonsopkomst. De route leidt langs de Oostvaardersplassen. Als ik over het fietspad rij heb ik een prachtig uitzicht over de vlakte. Er hang in de verte wat mist. Hier kan ik niet aan voorbij gaan natuurlijk! De libellen moeten maar even wachten.
Wat is het in de vroege ochtend toch heerlijk om buiten in de natuur te zijn!
Ik fiets langs het infocentrum “De Oostvaarders” en zet mijn fiets aan de kant. Hier moet ik toch wel even serieus mee aan de gang. De ganzen dobberen rustig in het water of grazen in het gras. Zo nu en dan vertrekt er een groepje.
De zon piept dan boven de horizon uit en kleurt alles wat ik zie oranje. Niet een beetje oranje, maar echt koninklijk oranje.
Eigenlijk moet je hier verder je mond bij houden en gewoon genieten. Ik zal daarom de beelden voor zich laten spreken.
Als ik wat verder inzoom krijg ik nog een intiemer beeld van dit prachtig natuurgebied.
In de achtergrond kun je nog een groep edelherten zien staan in de mist. Rechts vooraan is een heckrund. De zon klimt nu snel en de sfeer is net zo snel verdwenen. Ik neem nog een laatste foto.
De oranje kleur verdwijnt en wordt vervangen door strakblauw. Het tempo waarin dit gaat verrast me steeds weer. Tussen de eerste en de laatste foto zitten maar 14 minuten! Ik ben blij dat ik de tijd heb genomen om hiervan te genieten. En nu richting de libellen!
Ameland – zonsopkomsten
4 augustus 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Dit jaar gingen we naar Ameland op vakantie. Naast de andere vakantie activiteiten ben ik er ook nog een paar keer op uitgetrokken om te fotograferen. Meestal om de zonsopkomst op het strand vast te leggen. Drie keer ben ik ’s ochtends hiervoor vroeg mijn bed uitgegaan. En drie keer was het totaal anders. De eerste keer waren en wolken en een smalle wolkenband in het noordoosten op de plek waar de zon opkwam.
Als de zon nog laag staat worden de structuren in het zand mooi belicht en zijn ze goed te zien op de foto.
Als je recht van boven de ribbels in het zand fotografeert krijg je een abstract plaatje. Het lijkt dan net een satellietfoto van een berglandschap
De tweede keer dat ik er op uit trok was er veel bewolking. Vanuit het westen kwam een buienfront binnen drijven. Op de plek waar de zon op moest komen lag een weer een wolkenband. Ik was nu op een andere plek, waar het strand heel breed is met voor de kust nog een grote zandbank. Hier kon ik niet verder, want met borden werd gewaarschuwd voor drijfzand. Het lage water zorgde voor een spiegeling toen de zon beven de wolken uitkwam.
De bui vanuit het westen kwam nu snel dichterbij. En opeens ontstond er een regenboog. In combinatie met de donkere wolken en de door de zon beschenen duinen leverde dat een prachtig plaatje op.
Typisch Hollands zomerweer zullen we maar zeggen.
Maar dat het ook anders kan bleek bij poging nummer drie. Deze keer was ik er ruim voor zonsopkomst en de onbewolkte lucht kleurde in prachtige pasteltinten. De tegenstelling met de vorige foto kon niet groter zijn.
En als ik mij omdraaide zag ik de volle maan aan de hemel staan. Het geeft prachtig weer hoe het de sfeer is op de scheidslijn tussen nacht en dag. Ikzelf vind het altijd een heerlijk moment om buiten in de natuur te zijn. De rust en stilte is overweldigend en het is prachtig om de natuur te zien ontwaken.
Tot zover mijn avonturen in de vroege ochtend. In een volgend blog zal ik wat laten zien van de dieren op Ameland. En daar hoefde ik soms het vakantie-appartement niet voor uit. Ook wel eens makkelijk. Het is tenslotte vakantie!
Van rood naar groen
7 juni 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Vandaag ga ik op pad naar een gebied vlak bij Nijkerk: Landgoed Appel. Ik hoop op libellen, maar verder heb ik geen specifiek doel. Ik kijk wel wat ik tegen kom. Wel wil ik er vroeg zijn, zodat de libellen nog nat zijn van de eventuele dauw. Maar het gaat thuis al mis: ik druk onbewust de wekker uit die om half 5 gaat en slaap lekker verder. Een uurtje later wordt ik weer wakker. Oeps! Snel aankleden en dan spring ik in de auto. De zon komt net op als ik weg rij. Onderweg zie ik dat de weiden op sommige plekken onder een laagje mist verdwijnen. De ochtendzon geeft er een prachtig lichtje bij. Als ik met vertraging op de plaats van bestemming kom is het oranje ochtendlicht al grotendeels verdwenen. Maar toch kan ik bij het ven nog deze foto maken.
Genieten toch? Een betere manier om de dag te beginnen kan ik niet verzinnen.
Ik speur de begroeiing af naar libellen, maar kan ze niet vinden. Ik besluit om even verder te lopen naar een andere plas. Daar zie ik wel een paar lege larvenhuidjes in het riet hangen, maar de libellen zelf zie ik niet. Verder lopend valt mijn oog opeens op een rode vlek op de grond. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: zonnedauw! Wat een geluk om zomaar onverwacht op dit prachtige plantje te stuiten. De libellen zijn vergeten en ik duik met mijn neus tussen de vleesetende plantjes.
Automatisch zoek ik het tegenlicht op om de kleine kleverige druppeltjes waarmee ze insecten vangen te laten fonkelen. Dan is het een kwestie van door de zoeker kijken, draaien aan je scherpstelring en proberen een mooi beeld te vangen.
Het plantje zelf is maar een paar centimeter hoog. Je moet dus echt plat op de buik om dit soort beelden te maken. Gelukkig heb ik een vuilniszak mee om op te liggen. De grond is namelijk verre van droog. In alle opwinding van deze vondst vergeet ik helemaal dat ik sinds kort een hoekzoeker in mijn fototas heb zitten. Ik had dus helemaal niet hoeven te gaan liggen, maar door de hoekzoeker van boven af kunnen kijken. Ik hou het er maar op dat ik er nog even aan moet wennen dat ik hem heb. Het houd me in ieder geval niet tegen door te gaan met het fotograferen van dit, letterlijk, schitterende plantje.
Dit is genieten met een grote G! Natuurlijk is het niet bij elke foto raak, maar door veel te proberen kom ik vanzelf op een foto uit. Ik moet er echt wel aan werken om uiteindelijk tot een foto te komen die mijn goedkeuring krijgt. De volgende komt ook door de keuring.
Ik zie geen kleine beestjes die vastzitten in de slijmerige afscheiding van dit plantje. Dat zou wel een mooie foto op kunnen leveren, maar helaas…….. Ik besluit dat ik voor nu genoeg aandacht heb besteed aan de zonnedauw. Maar een laatste foto mag nog meedoen in dit blog.
Ik kom, niet al te soepel, weer overeind. Mijn foto-ochtend is nu al geslaagd! En ik heb nog een paar uurtjes voor me. Ik ga opnieuw op zoek naar libellen. Ik vind ze nu ook, maar vliegend boven het water. Een leuke uitdaging, maar niet voor vandaag.
Ik wandel terug naar het ven waar ik vanmorgen de eerste foto genomen heb. Die ligt iets meer in de schaduw, dus misschien zijn de libellen er nog niet zo actief. Als ik er kom wordt ik onthaald door “Het Groot Kikkerkoor”. Wat een herrie maken die beesten zeg! Als ik langs de waterrand loop is het plons, plons, plons en springen de kikkers die op de kant aan het opwarmen waren het water weer in. Het kikkerkoor zwijgt gelijk en de zangers verdwijnen onder het wateroppervlak. Ik zoek een plekje aan de waterkant en blijf rustig liggen. Met mijn camera in de aanslag natuurlijk. En het werkt: na een tijdje duiken er steeds meer kikkerkopjes op.
Onderstaande foto vind ik vooral erg mooi omdat er een soort van mystieke waas over het water lijkt te hangen. In werkelijkheid is het de lichtval op golfjes, maar het geeft een heel mooi effect.
Nu het hele koor letterlijk weer boven water is kan het concert verder gaan. En ik zit eerste rang! Heel veel variatie zit er niet in de zang. Wat dat betreft kunnen ze nog wel wat leren van de merel die boven mijn hoofd zit te zingen. Maar ja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en bij kikkers is dat nu eenmaal niet meer dan wat gekwaak. Maar ik moet wel toegeven dat ze dat dan ook met volle overgave doen.
Ik blijf me even focussen op de kwakende kikkers met hun wangzakken. Als er ééntje recht voor me zit kan ik de foto maken die ik zo’n beetje in mijn hoofd had: recht van voren en met een mooie spiegeling.
Er is uiteraard een goede reden voor al dit gekwaak. De mannen willen een vrouwtje en vice versa waarschijnlijk. Er worden dan ook regelmatig duo’s gevormd, maar ook trio’s worden niet geschuwd.
Het was vanmorgen een ochtend met verrassingen. De zonnedauw was een prachtige, toevallige ontdekking en ik had van te voren niet kunnen bedenken dat ik een dik uur aan de waterkant met kwakende kikkers bezig zou zijn. Maar dat is juist één van de leuke dingen van natuurfotografie. Je weet nooit wat je tegenkomt en moet vaak ter plaatste beslissen wat je precies gaat doen. Ik heb in ieder geval weer genoten en ik hoop jullie ook. Tot een volgende keer!
Het jaar begint in de polder
4 januari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Een nieuw jaar, lege mappen op mijn computer en de wil om er weer iets moois van te maken. Ik ben benieuwd wat ik dit jaar allemaal voor mijn lens krijg. Allemaal ideetjes en plannen in mijn hoofd. Maar wat daar van terecht komt? De tijd zal het leren!
Mijn eerste trip van dit jaar gaat naar een bekend gebied: De Arkemheen polder bij Nijkerk. In het voorjaar en de zomer een walhalla voor weidevogels als de grutto en de tureluur. In de winter pleisterplaats voor o.a. ganzen en zwanen. Maar mijn doel vandaag zijn de buizerds en de torenvalkjes. Roofvogels heben een speciale aantrekkingskracht op me. Maar ze vaak lastig te fotograferen. Je moet net de mazzel hebben dat je een minder schuw exemplaar treft, die niet op de vleugels gaat als je in de buurt komt.
Maar voordat ik daar aan toe kom geniet ik eerst van de zonsopkomst bij het stoomgemaal Hertog Reijnout. Dit zie ik achter het gemaal voordat de zon opkomt.
Voor zonsopkomst
Hierna loop ik snel naar de dijk om de zonsopkomst boven het gemaal te kunnen fotograferen. Maar oeps wat is het glad zeg! Ga ik toch bijna onderuit met mijn statief op de nek. Voorzichtig aan dan maar. Gelukkig ben ik op tijd om de ze foto te maken.
Zonsopkomst achter het gemaal
Altijd weer mooi om de zachte kleuren te zien intensiveren als de zon steeds hoger komt. Verder is de zonsopkomst niet heel erg spectaculair vandaag. Daarvoor heb je toch wat meer wolken nodig. Of laaghangende nevel. Ik hou het dus voor gezien hier en stap in de auto voor een rondje over de polderweggetjes. Ondertussen de paaltjes afspeurend naar de door mij gezochte roofvogels.
Maar vandaag hebben ze afgesproken om mij eens flink dwars te zitten. Zonder uitzondering vliegen alle valkjes en buizerds op, voordat ik ook maar in de buurt ben. Laat staan dat ik ze op de foto kan zetten. Vanuit de verte kan ik wel genieten van deze blonde buizerd die aan het ontbijt zit. De kraaien wachten als aasgieren op hun beurt. Te ver weg voor een echt goede foto, maar het moment is wel erg mooi!
Ontbijt met toeschouwers
En deze keer heb ik er ook eens aan gedacht om er een filmpje van te maken.
Meestal vergeet ik dat mijn camera behalve foto’s ook filmpjes kan maken. Maar als ik het doe vind ik het altijd iets toevoegen. Het eerste goede voornemen voor 2015 is dus geboren: meer filmen!
Omdat de doelgroep niet mee wil werken verleg ik mijn focus naar de andere vogels in de polder. En dat zijn er genoeg! Zo zit er een grote groep kleine zwanen in de polder. Ze hebben een vaste hangplek en zijn dus makkelijk op te sporen.
Kleine zwanen
Ze delen hun veldje met een aantal families knobbelzwanen. Veel gebeurt er niet. De zwanen liggen wat in het gras en eten zo nu en dan zonder van hun plek te komen.
Knobbelzwanen
Ondanks dat dit veldje erg in trek is bij vogelaars vind ik het maar een saaie bedoening. Ik zie ze liever in het water of, nog mooier, in de lucht. Vooral de knobbelzwanen maken een heerlijk geluid als ze voorbij komen vliegen met hun zoevende vleugelslag. Ik laat de zwanen dus voor wat ze zijn en rij naar de andere kant van de polder. Even de benen strekken op de dijk van de Putterpolder. Ook dat hoort trouwens bij het Arkemheen gebied. Vanaf de dijk heb je uitzicht op het kustgebied, wat Delta Schuitenbeek wordt genoemd. Maar vlak voordat ik de auto wil parkeren kom ik nog een prachtige zilverreiger tegen. Die moet ik natuurlijk even meenemen. Net als de roofvogels kom je niet zo snel eentje tegen die gewoon zijn gang blijft gaan als je in de buurt bent. Deze trok zich niets van mij aan!
Grote Zilverreiger
Dan verlaat ik de auto en maak een wandelingetje over de dijk. Dat is toch wel een stuk leuker dan in de auto te zitten. De geluiden om je heen en het frisse winterzonnetje op je kop: Genieten met een hoofdletter G!
Het aantal watervogels op het water valt wat tegen. Een paar groepjes eenden is alles wat ik zie. Waarbij ik de wilde eend het vaakst tel. Maar dat mag de pret niet drukken. Ook deze “doodgewone” eend is prachtig, vooral het mannetje met dit zonnetje erop.
Spiegeleend
Dan hoor ik opeens een bekend geluid: vliegende knobbelzwanen! Boven het Nuldernauw komt een formatie van drie aanvliegen. Het is altijd weer een beetje geluk hebben om er een scherpe foto van te maken, maar eentje is er goed genoeg om in dit blog te komen.
KLM reclame
Zeg nu eerlijk: veel mooier dan die suffe exemplaren in het weiland toch?
Het is tijd om weer terug te gaan. Als ik weer langs het groepje wilde eenden loop besluiten er twee om aan een wasbeurt te beginnen. Een mooi gezicht die spetterende en spartelende vogels. Soms liggen ze zelfs op hun rug in het water en zie je alleen de twee oranje pootjes omhoog steken. Als het wassen dan achter de rug is moeten nog wel de vleugels even worden droog gewapperd. Dat zie je dus hieronder.
Even met de vleugels slaan
Dit is trouwens niet helemaal een raszuivere wilde eend. Daarvoor is de witte ring om de nek te groot en te onregelmatig. Vergelijk het maar eens met de spiegeleend. Een wilde eend dus, maar wel met tam bloed.
En zo eindigt mijn eerste fotouitje van 2015. Niet helemaal wat ik voor ogen had, maar de natuur laat zich niet dwingen. En die roofvogels komen heus nog wel aan de beurt dit jaar. En wat er voor in de plaatst kwam is ook mooi. Mijn persoonlijke favoriet? Dan ga ik voor foto 2. Bedankt voor je aandacht en tot een volgende keer!
Eindelijk weer eens sneeuw
28 december 2014
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Het was volgens mij in maart 2013 dat ik de laatste sneeuwvlokken naar beneden zag dwarrelen. Voor een natuurfotograaf die van de winter houdt al veel te lang geleden! Maar voor deze zaterdag werd er veel sneeuw voorspelt, een weerswaarschuwing werd uitgegeven en de NS pasten hun dienstregeling aan. Handenwrijvend wachtte ik de ontwikkelingen af. Omdat we met kerst op familiebezoek waren in Drenthe zouden we juist zaterdag terugrijden naar Almere. Zouden we het redden of zouden we onderweg insneeuwen en ergens onderdak moeten zoeken. Helaas niets van dat alles! Terwijl in het zuiden van Nederland het leven tot stilstand kwam reden wij door een groene wereld terug naar huis. De natte sneeuwvlokken die vielen veranderden daar niets aan. Baal, baal en ik had me nog zo verheugd op een witte wereld!
Maar als de sneeuw niet naar mij toe komt, ga ik toch gewoon naar de sneeuw! Maar ja, waar zal ik dan naar toe gaan? Het is wel duidelijk dat Brabant en Limburg de meeste sneeuw hebben gehad. Limburg is te ver, dus blijft Brabant over. Misschien zijn de Oisterwijkse vennen een goed idee. Maar die liggen midden in het bos en dat is weer zonde als je een mooie zonsopkomst verwacht. Ik zoek even verder op google maps en zie een gebied naast Oisterwijk liggen met wat opener terrein: De Kampina. Ook met vennen, maar dan een meer heideachtige omgeving. Bingo! Dat wordt hem dus.
Als ik ruim op tijd voor zonsopkomst aankom (ja, ik heb geleerd van mijn fouten zie: Zonsopkomst boven het Dwingelderveld) is het even zoeken naar het goede pad. Een behulpzame collega fotograaf helpt me de juiste richting te vinden. Als je in een nieuw gebied terechtkomt is het altijd zoeken naar de mooie plekken. Maar zijn tips maken het wat makkelijker. Mooi op tijd bereik ik de open vlakte en dan is het kijken naar een goede plaats om de zon op te zien komen. Het is nog voor zonsopkomst als ik mijn eerste foto maak.
Voor zonsopkomst
Ik loop om dit ven heen en kom bij een andere plas die achter de wal ligt die je op de eerste foto ziet. De lucht begint al wat meer te kleuren. Ik probeer een mooie compositie te maken met de bomen die langs het water staan.
Bevroren ven
De boom in de achtergrond trekt mijn aandacht: het heeft namelijk een prachtig silhouet! Maar hoe er te komen? Door de sneeuw is het moeilijk de paden te zien. En overal doorheen stampen als een olifant in de porseleinkast wil ik ook niet. Als compromis gebruik ik een pad dat duidelijk gemaakt is door de kudde koeien die hier ergens rondlopen. Ik kom bij de boom aan als de zon net boven de bosrand uit komt. Ik kan dan de volgende foto maken.
Zonnig silhouet
Ik zie dan pas dat het eigenlijk twee bomen zijn, maar dat doet niets af aan de mooie vorm van het silhouet.
Tussen de eerste en de derde foto zitten 14 minuten. Om aan te geven hoe snel je moet werken om een aantal verschillende foto’s van een zonsopkomst te kunnen maken. Nu kan het allemaal wat in een rustiger tempo. Net als de koeien trouwens die aan mij voorbij sjokken. Ik laat ze rustig voorbij gaan en begin aan een heerlijke wandeling. Ondertussen hou ik natuurlijk mijn ogen open voor mooie plaatjes van het winterse landschap.
Winterberk
Door zijn vorm is deze berk een dankbaar foto onderwerp.
Wat is het weer heerlijk om in zo’n winters landschap rond te lopen! De frisse vrieskou om je kop en genieten van het uitzicht en de stilte. En genieten doe ik volop. Maar er worden natuurlijk ook foto’s gemaakt. Zoals van dit rijtje berken langs het pad.
Sneeuwpad
Maar niet alleen de omgeving heeft mijn aandacht, ook van details in het landschap kun je mooie foto’s maken. Ik zou dat eigenlijk meer moeten doen. Misschien een goed voornemen voor 2015? Voor nu houd ik het bij dit polletje gras in een bevroren ven.
Graspol
Om af te sluiten met een beeld dat karakteristiek is van hoe De Kampina eruit ziet onder winterse omstandigheden plaats ik deze foto als laatste. Op dit plaatje staat alles wat dit gebied te bieden heeft: vennen, vliegdennen, berken en (hoewel niet zichtbaar door de sneeuw) heide en gras.
Winters Kampina
Het komt niet vaak voor dat je een gebied als eerste in deze omstandigheden leert kennen. Maar het nodigt zeker uit om hier nog eens terug te komen onder iets warmere condities. Wat zijn er eigenlijk nog veel mooie plekken in Nederland. Maar de meesten zijn wel erg klein van oppervlakte en dat is denk ik wel een bedreiging.
Ik ben blij dat ik de reis naar Brabant heb ondernomen en toch nog een winters blogje heb kunnen toevoegen aan het jaar 2014. Mijn volgende blog is het jaaroverzicht en daarmee zal ik dit fotojaar afsluiten.
Zonsopkomst boven het Dwingelderveld
7 december 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Dit weekend vieren we pakjesavond in Drenthe. Voor mij een mooie gelegenheid om weer eens de schoonheid van mijn geboorteprovincie proberen te vangen in mijn foto’s. De weersvoorspelling was dat na een heldere nacht, ’s ochtends de wolkenvelden vanuit het westen al snel binnen zouden trekken. En dan zal het al snel gaan regenen. Ik gok er op dat ik nog net de zon zal kunnen zien opkomen, voordat het betrekt. Mijn keus valt op het Dwingelderveld met zijn bossen, heidevelden en plassen.
Als ik in de auto stap zie ik aan de oostelijke hemel nog net een strook heldere lucht. De rest van de hemel is al verdwenen achter de wolken. De strook in het oosten kleurt al mooi in allerlei pasteltinten. Ben ik toch weer te laat op pad gegaan. Het wordt een race tegen de klok om op tijd in het veld te zijn. Het is nu een half uur voor zonsopkomst. Ik zou dan al ter plekke moeten zijn! Dan volgt er nog een onaangename verrassing: de weg die ik de vorige keer nam naar dit gebied loopt nu dood en eindigt op een parkeerplaats. Op enkele honderden meters vanaf het veld. Ze hebben het gebied opnieuw ingericht! Er zit niets anders op om de auto weg te zetten en met mijn spullen verder te lopen. En over tien minuten komt de zon op! Op een holletje, met mijn statief op de schouder, loop ik het bospad af. Ik kom erachter dat ik hoognodig weer eens wat aan mijn conditie doen!
Maar als ik bij het veld kom vergoedt het uitzicht de inspanning. De lucht in het oosten kleurt nu oranje en de wolken worden prachtig aangestraald. En er ligt hier een plas, die nog bevroren is na een koude nacht. Snel stel ik mijn camera in en probeer dit moment vast te leggen.
Zonsopkomst
Dit maakt alle inspanning natuurlijk weer goed. Echt genieten! Goed is ook te zien hoe de plas nog bevroren is.
Nog even een liggende compositie proberen.
Ochtendsfeer
Het is altijd weer verbazingwekkend hoe snel de zonsopkomst gaat. Snel zoek ik nog een andere positie, nog wat verder het veld in. Maar alles moet snel gebeuren, want als de zon echt opkomt is het tegenlicht bij deze omstandigheden al te fel. Gelukkig ben ik nog op tijd voor deze foto.
Het eerste licht
Dan komt de zon op en verdwijnen de kleuren in de lucht al snel.
Maar dat wil niet zeggen dat ik klaar ben met fotograferen. Het eerst licht geeft een mooie tint aan de omgeving en versterkt de kleuren van de laatste herfstbladeren. Het meeste ligt al op de grond, maar enkele bomen houden hun bladeren nog even vast.
Ochtendlicht
Heerlijk om bij te fotograferen dit ochtendlicht. Maar lang duurt het niet. De zon verdwijnt achter de wolken en het begint al snel te miezeren. Net als verwacht werd dus. Door het bos loop ik terug naar de auto. Ik hou me nog even bezig met wat paddenstoelen en bekertjesmos. Maar zo mooi als de zonsopkomstfoto’s worden ze niet. Ik beperk me dus in dit blog tot de vier bovenstaande foto’s. Het was kort vanmorgen, maar niet minder genieten!
Paarse pracht
24 augustus 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nadat ik vorige week met eigen ogen gezien heb dat ook dit jaar de heidevelden in het Gooi verre van paars kleuren is het tijd voor plan B. Ik moet en zal dit jaar de paarse pracht fotograferen! Dus dat betekent surfen op internet, facebookfoto’s bekijken en fotosites bezoeken. Conclusie: de mooiste heidevelden vind je op dit moment op de Posbank en omgeving. Maar dat is ruim een uur rijden van mijn woonplaats Almere. En dan blijft nog de vraag: “waar moet ik precies zijn?” Maar gelukkig hebben we tegenwoordig google maps en streetview. En verder “The Photographer’s Ephemeris”. Een website en app waarmee je precies kunt zien waar de zon opkomt en hoe laat. Ideaal om ’s ochtends vroeg je plek te bepalen waar je een goed zicht hebt op de zonsopkomst. Dus de beslissing is genomen: ik ga op pad naar het Nationaal Park Veluwezoom!
Nadat ik de snelweg heb verlaten beland ik al snel op kleine, kronkelende bosweggetjes. Er zitten zelfs haarspeldbochten in! Het vakantiegevoel komt helemaal terug. Als ik dan ook nog een hert de weg over zie steken, is de zondag in ieder geval goed begonnen. Ik ben ongeveer een kwartier voor zonsopkomst op de plek van bestemming. Samen met nog een handjevol collega fotografen. Vanaf hier heb je een prachtig overzicht op de met heide bedekte heuvels. De zon kleurt de lucht langzaam oranje, ondanks dat de zonsopkomst gehinderd wordt door wolken.
Nationaal Park Veluwezoom
En ondanks het ontbreken van nevel en de wolken is het genieten. Dit maakt het vroege opstaan dubbel en dwars waard! Om wat afwisseling te krijgen verander ik van plaats of laat ik de camera wat verder zakken. Vanuit een lager standpunt krijg je weer een heel ander perspectief.
Paarse pracht
De vrijstaande pol heide werkt hierbij mooi als blikvanger in de voorgrond.
Op dit plekje kun je natuurlijk een heel kaartje vol fotograferen. Kunst is om zo te experimenteren met compositie en standpunten dat je het juiste gevoel in je foto overbrengt. Dat is juist wat ik moeilijk vind bij landschapsfotografie. Als je er staat is het uitzicht overweldigend, maar tegelijkertijd zo lastig om dat in een foto te vangen. Door onder een eik te gaan staan creëer ik een natuurlijk kader boven in de foto en tegelijkertijd diepte.
Vanonder de eik
Om het groen in de bladeren te behouden flits ik deze in. Gewoon met de flitser op de camera. Anders zie je, door het tegenlicht, de kleuren niet en worden ze zwart.
Dan wordt het tijd om echt op pad te gaan. De rugzak gaat op en ik volg het zandpad de heide op. Naast de landschapsfoto’s hoop ik ook nog wat met mijn macrolens aan het werk te kunnen. Ik zeg werk, maar het is natuurlijk pure ontspanning en relaxen! Maar eerst nog even een landschapje.
Heideweg
Zoals je ziet is het heerlijk wandelen hier. De zon klimt nu snel hoger. De kleur verdwijnt uit de lucht en daarmee ook de sfeer in het landschap. Ik probeer het nog wel, maar de foto’s die ik nu maak missen de charme van de eerdere foto’s. Een goed moment om over te stappen op macrofotografie. Het valt me op dat ik helemaal geen libellen en vlinders rond zie fladderen. Misschien is het nog te vroeg in de ochtend? Ondertussen trekt de bewolking weg naar het zuiden en de lucht wordt prachtig blauw. De zon schijn dus volop en een zoemend geluid zwelt aan. Overal zie je opeens bijen rond de heideplanten vliegen. Ik moet zeggen: best een lekker geluidje.
Ik probeer wat van de bijen te fotograferen, maar erg veel succes heb ik niet. Dan maar alleen de bloemetjes. Op de één of ander manier ga ik met bloemen altijd tegen het licht in fotograferen. Weet niet of het een afwijking van mij is, maar het is een soort van automatisme. Dat levert dan deze foto op.
Hei van dichtbij
Maar de bijen blijven me bezig houden. Ik moet en zal tenminste één gelukte foto in dit blog plaatsen. Gewoon omdat ze er bij horen op deze zondagochtend. Ik zak dus weer door de knieën en probeer me te focussen om één exemplaar. Ze blijft maar heel kort op een bloempje zitten en is voortdurend in beweging. Lastig! Ik probeer een andere tactiek: Ik neem een takje in beeld en wacht tot er een bij op dit takje komt zitten. Eigenlijk precies hetzelfde als ijsvogels fotograferen 😉 . Alleen heb je dan meestal maar één tak en nu heb je er duizenden. Daarom probeer ik een patroon te ontdekken in hoe de bijen een struik afwerken als ze op zoek zijn naar nectar. Het valt dan op dat er een takje is die vaker dan de anderen bezocht wordt. Dat wordt dus mijn doelwit. En denk nu niet dat het dan een eitje is. Daarvoor gaat het allemaal te snel. Maar toch kan ik op die manier wat bijen in beeld vangen. Onderstaande foto is de beste daarvan.
De landing
Ik durf het geen vluchtfoto te noemen, want de voorpootjes hebben de bloem al vast. Maar het is wel de beste poging die ik tot nu toe heb gedaan. Zal ongetwijfeld nog eens vervolgd worden.
Wel leuk natuurlijk om zo met de bloemetjes en de bijtjes bezig te zijn, maar toch blijft het landschap trekken. De paarse deken wordt nu volop verlicht door de zon. De sfeer is er minder door geworden, maar de kleuren komen nu veel intenser over. Daarom terug naar de landschapsfotografie. In de volgende foto kun je goed zien dat het helemaal is opgeklaard ten opzichte van eerder op de morgen.
Het pad naar boven
Tijdens de weg nar boven begin ik het zelfs warm te krijgen! Het moet niet gekker worden. Ik ben bijna weer terug op het punt waar ik de ochtend begon. Ik kijk weer uit op het dal en de heuvels er om heen.
The color purple
En zo heb ik dan eindelijk de Paarse Pracht vast kunnen leggen. Een lekker gevoel als je kunt fotograferen wat je van te voren bedacht hebt. Want dat is zeker niet altijd het geval. Maar in dit geval heeft het uitzoekwerk op de computer zeker gewerkt. Ik werp nog een laatste blik op het veld. Een prachtig gezicht hoe de paarse deken zich over de heuvels drapeert.
Een paarse deken
Met een voldaan gevoel rij ik terug naar huis: missie volbracht!
Groeve Oostermeent e.o.
2 maart 2014
Ik had deze week even geen inspiratie en twijfelde waar ik heen moest gaan dit weekend. Een oproepje op facebook leverde een klein gebiedje bij Blaricum op: Groeve Oosterbeek. Een klein stukje heide met vennen en berkenbomen. Dus dat is mijn doel voor vandaag. Ik ben er voordat de zon opkomt en zie al snel een rijtje bomen langs een ven staan. Als de zon net opgekomen is sta ik op de juiste plek om deze foto te maken.
Blauwe spiegeling
En weer beleef ik de verstilde rust van de zonsopkomst.
Ik blijf nog even op deze plek rondhangen en hoop dat de zon nog wat kleur in de lucht schildert. Het houdt niet over, maar toch is er wel wat oranje te zien.
Berkenrij
Omdat dit stukje natuur niet groot is besluit ik nog even in de omgeving rond te kijken. Ik ben hier niet bekend, dus loop ik op goed geluk een kant op. Ik wandel een stuk bos in en kom dan bij kleine akkers omzoomt door houtwallen. Tussen die struiken staan ook enkele sleedoorns. En die staan na een aantal warmere dagen nu in bloei! En dus haal ik voor het eerst dit jaar de macrolens te voorschijn om de bloesems vast te leggen. Het is weer wennen, maar als ik even bezig ben kom ik er weer een beetje in.
Sleedoornbloesem
Op de achtergrond zie je andere bloesems, nog nat door de regen van de afgelopen nacht. Ik ga nog even door op deze manier en dat levert nog een foto op met de bekende reflecties op de achtergrond.
Lentesfeer
Wel grappig om te zien dat in één van de cirkels een soort van schaduw zit van de meeldraden van de bloesem. Ik weet nog niet wanneer en hoe dat ontstaat. Moet ik me nog maar eens in gaan verdiepen, zodat ik het bewust kan toepassen. Dit was dus een toevalstreffer.
Ik loop nu verder langs de akker en hoor in het bosje ernaast het bekende geklop van een specht. Het is niet moeilijk om hem te vinden, maar een foto maken is een ander verhaal. Vaak zitten er allerlei takken in de weg, maar deze keer vind ik een gaatje.
Grote bonte specht
Zo mooi heb ik hem nog niet eerder vast kunnen leggen, dus ik ben wel blij met deze foto.
Even verderop zie ik een bordje staan: “Gooise Heemtuin”. Klinkt interessant, dus maar eens even kijken. Het blijkt een kleine tuin te zijn, waar nu nog niet veel te zien is. Alleen een aantal pollen sneeuwklokjes geven wat kleur aan de tuin, die er verder nog wat troosteloos bij ligt. Maar voor de meeste bloemen is het natuurlijk nog veel te vroeg. Wel iets om te onthouden en misschien nog eens terug te komen. Nu dus alleen een foto van een nat sneeuwklokje tussen het gras.
Sneeuwklokje
Na dit uitstapje kom ik weer terug om de heide waar het vanmorgen allemaal begonnen is. Dat geeft mij de mogelijkheid om nog wat foto’s van het landschap te maken.
Heidestenen
Het rijtje berken zijn dezelfde als die ik bij zonsopkomst heb gefotografeerd. Aan de andere kant van het veld liggen ook nog een aantal plassen. Water geeft altijd wat extra’s aan een landschapsfoto en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van.
Plas
Ik ben nu weer vlak bij de auto en denk erover om weer naar huis te gaan. Maar dan zie ik midden op de hei twee witte vlekken die er eerst niet waren. Ik kan niet goed zien wat het is, dus ik monteer mijn telelens op de camera en kijk door de zoeker. Dan zie ik wat het is: het zijn reeën!
Die kan ik natuurlijk niet zomaar laten lopen. En dus maak ik een omtrekkende beweging om dichterbij te komen. Maar deze beestjes zijn erg alert en ze hebben mij direct in de gaten. Ik blijf dus op afstand en maak wat foto’s van de reeën in hun leefomgeving .
Reeën op de hei
Zoals je ziet houden ze me goed in de gaten. Langzaam lopen ze nog verder naar de andere kant van het veld. Daarbij staan ze af en toe stil om te kijken of ik ook achter ze aan kom.
Alert
Ik laat de dieren verder maar met rust. Ik heb mijn foto’s en wil ze niet opjagen. De dieren blijven precies midden op het veld waar ze het meeste rust hebben en waar ook geen wandelpaden lopen.
En met deze prachtige toegift sluit ik deze foto-ochtend af. Het was weer een heerlijke ochtend in de natuur en met een afwisselende serie foto’s als opbrengst.
Afwisseling in de Oostvaarderplassen
16 februari 2014
Eén van de redenen dat ik zo’n fan ben van de Oostvaardersplassen is de enorme diversiteit van het gebied. Natuurlijk zijn de vogels en de zoogdieren vaak de hoofdpersonen in mijn blogs over dit gebied, maar je kunt je ook dagen vermaken met landschapsfotografie en macrofotografie. Ik loop dan ook vaak bepakt en bezakt rond. En ook binnen een bepaald genre heb je enorm veel mogelijkheden. Neem alleen al de grote aantal soorten vogels die er leven. Van goudhaantje tot zeearend, of de ijsvogel, of de blauwborst. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begin ik met het vastleggen van de zonsopkomst. Altijd afwachten of het wat wordt. Deze keer is het niet super spectaculair, maar toch wel aardig.
Zonsopkomst
Het is altijd genieten van dit moment. En perfect om weer tot rust te komen.
De zon komt steeds meer te voorschijn en de lucht kleurt nog wat meer oranje. Een tak van de boom levert een mooi contrast op. Een eerbetoon aan onze oranje schaatsers in Sotsji?
Oranje boven
Dan is het tijd om deze plek te verlaten en het gebied in te gaan. Startpunt hierbij is het infocentrum van Staatsbosbeheer. Ik ben nog geen honderd meter verder als mijn eerste model zich al aandient: een aalscholver. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar ze zijn nu in hun broedkleed en dan zien ze er net even wat mooier uit. Daarnaast heb ik nog niet zo heel veel foto’s van deze vogels.
Aalscholver in broedkleed
De blauwe reiger op de achtergrond houdt een oogje in het zeil.
Als ik verder loop om nog wat dichter bij te komen zie ik opeens een andere, vrij grote, vogel het hoekje van mijn blikveld binnen vliegen. Hij land en is dan opeens weer verdwenen! Wat was dat? Ik moet even goed zoeken en dan zie ik het: een roerdomp! Een meester in camouflage, maar dit keer heb ik hem in de smiezen. Natuurlijk op een plek waar het riet mijn uitzicht belemmert, maar toch lukt het me om een gaatje te vinden.
Roerdomp
Ik ben erg blij met deze foto. Want zo vaak zie je deze soort niet. En hij zit ook nog redelijk vrij in beeld. Als ik snel wat instellingen wil wijzigen van mijn camera en opkijk is hij opeens verdwenen. Ik zoek nog even, maar vind hem niet meer terug. De camouflage doet zijn werk! Normaal gesproken zou dit al een mooi resultaat zijn voor een ochtendje fotograferen. Maar in de OVP kunnen de hoogtepunten zich snel na elkaar aandienen!
Oh ja, de aalscholver in broedkleed moet nog even wachten tot een volgende keer. Die vogel was namelijk gevlogen nadat ik klaar was met de roerdomp. Ik ben natuurlijk in een opperbeste stemming terwijl ik verder wandel. En helemaal als ik op een klein groepje herten stuit. Ze lopen op het pad en grazen langs de rand van het riet. Omdat er in de OVP niet gejaagd wordt zijn ze redelijk te benaderen. Als je een afstand van een meter of 20 houdt, gaan ze lekker door met hun eigen bezigheden. Maar natuurlijk houden ze je wel in de gaten. Zo af en toe komt er een kop omhoog om te checken wat je aan het doen bent en of je niet te dichtbij komt.
Edelhert hinde
Een typische OVP foto met het riet op de achtergrond.
De herten lopen rustig verder het pad af en ik loop rustig achter ze aan. Er op lettend dat ik ze niet opjaag. Ik moet namelijk ook die kant op om bij de kijkhut te komen. Af en toe staan de herten stil en kijken even wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
De linker heeft wel een bol buikje: zwanger?
Als de herten ten slotte van het pad af gaan kan ik ze rustig passeren. Ik probeer nog wat foto’s te maken van de herten tussen het riet, maar dat levert niet de resultaten op die ik in mijn hoofd heb. Ik loop dus verder, tevreden met dit tweede hoogtepunt van de dag!
En niet veel later volgt al het volgende hoogtepunt! In de top van een boom zit een kleine, grijs/zwarte vogel met een haaksnavel: de klapekster! Niet een ‘echte’ roofvogel, maar dat is wel wat deze zangvogel doet. Zo heb ik hem eens vlak voor mijn ogen een roodborstje van de grond zien plukken! Verder jaagt ie op kleine dieren zoals hagedissen, veldmuizen en grote insecten.
Klapekster
Dit is pas de tweede keer dat ik deze soort zie! En, misschien niet toevallig, op precies dezelfde plek.
Ik loop hierna verder naar de kijkhut, maar veel interessants levert dat niet op. Maar klagen zal ik niet, want dit was weer een topochtend! Een ochtend die je zomaar kunt beleven in de Oostvaardersplassen! Tevreden ga ik huiswaarts.
Een zonnige zondag
12 januari 2014
Weersvoorspelling: lichte nachtvorst, zonnig en kans op mist. Ideale omstandigheden voor landschapsfotografie. Ik vertrek dus voor zonsopkomst naar de Eempolder. De mist is er niet, maar verder is het prachtig. Het gras is witbevroren en de lucht kleurt al oranje, terwijl de zon achter de horizon wacht tot het tijd is om te verschijnen.
Voor zonsopkomst
Heerlijke serene rust! Een moment om weer tot jezelf te komen.
Na een aantal minuten besluit de zon dat het tijd is en verschijnt ze langzaam aan de horizon. Altijd mooi om mee te maken en elke keer weer anders.
Zonsopkomst
En zo is deze zonnige zondag nu officieel begonnen.
Snel loop ik nog even naar een ander plekje om nog een foto van dit moment te maken. Voor je het weet is het weer afgelopen. Het duurt altijd verrassend kort en de zon wordt al snel te fel om tegen in te fotograferen.
De Eempolder
De zon is nu opgekomen, maar dat wil niet zeggen dat je geen typische ochtendfoto’s meer kan maken. Je moet alleen niet meer recht in de zon fotograferen. Maar de lucht is nog steeds prachtig gekleurd en als je vanuit de juiste hoek kijkt kun je mooie oranje achtergronden krijgen. Ik vind het dan altijd mooi om silhouetten te fotograferen. Bomen doen het goed als silhouet, maar deze keer vind ik een ander onderwerp.
Ochtendsilhouetten
De twee ganzen die overvliegen zijn een mooie bonus.
Grappig is wel dat als je nu de andere kant op kijkt je een heel andere sfeer hebt. Berijpte velden in zacht wit licht. Dan zie ik in die witte wereld een haas voorbij sprinten. Een uitdaging om die op de foto te krijgen. Mijn camera ratelt zo snel die kan en uiteindelijk hou ik één geslaagde foto over.
Turbohaas
Na deze, zeer gewenste onderbreking, richt ik mij weer op de gekleurde lucht. Als ik aan de Eempolder denk zie ik veel hekjes voor me. In de lente met grutto’s en tureluurs erop. Aan hekjes geen gebrek inderdaad. Je zou er bijna een hordenparkoers uit kunnen zetten. Ik gebruik ze als onderwerp voor mijn volgende foto.
Hekjes
Dit zo ongeveer de laatste foto die ik kan maken van het mooie ochtendlicht. De zon klimt hoger en het de kleur verdwijnt. Maar wat een prachtige ochtend was dit zeg! Eén van de mooiste die ik het laatste jaar mee heb mogen maken. Ik loop terug naar de auto en wil weer naar huis rijden.
Als ik een buizerd in het veld zie zitten stop ik toch nog even. Buizerds zie ik genoeg, maar ééntje die blijft zitten is zeldzaam. Toch even meepikken dus.
Polderbuizerd
Toch mooi zo in het berijpte gras.
En dan kom ik nog iets prachtigs tegen. Een mooie dame! Maar daar laat ik in een ander blog de foto’s van zien. Nog even geduld dus. Voor nu is het genoeg en is het nagenieten van deze prachtige zonnige zondag.
Bikkerspolder
5 januari 2014
Mijn eerste blog van het nieuwe jaar! Een nieuwe start en een lege fotomap 2014 op mijn computer. Ben benieuwd waar die mee gevuld wordt dit jaar. Mijn eerste uitje gaat naar de Bikkerspolder bij Bunschoten. Doelen voor vandaag: een mooie foto van een torenvalk en misschien, als het licht goed is, wat mooie polderlandschappen. Ik kom vlak voor zonsopkomst aan. Maar een wolkenband op de oostelijke horizon verhinderd een mooi gekleurde ochtendhemel. Toch zit er wel wat kleur in de lucht als je in tegenovergestelde richting kijkt. De wolken in het westen worden mooi aangestraald door de nog niet zichtbare ochtendzon.
Ochtendtinten
Met de camera op de basaltblokken kon ik dit lage standpunt innemen.
Achter de boom zie je palen van de palendijk. Vroeger lagen langs de hele Zuiderzee palendijken. Nu vind je alleen deze hier. Hij is nagebouwd om te laten zien hoe het vroeger was. Een stukje cultuurhistorie in de polder dus en onderdeel van de eeuwige strijd tegen het water.
Palendijk
Ik verlaat de dijk en rij de polder in. Ondertussen zoekend naar de vogels die hier leven. Die zijn er genoeg, zoals een grote groep knobbelzwanen met zelfs drie zwarte zwanen in hun midden. En ook de door mij gewenste torenvalk hangt stil boven het land te loeren naar een prooi. Alleen deze keer te ver weg voor een foto. Als ik dichterbij kom vertrekt hij naar de andere kant van het veld. Naast vogels zijn er natuurlijk nog de andere inwoners van dit gebied. Schapen bijvoorbeeld. Nu laat ik die meestal links (of rechts) liggen, maar dit groepje stond zo mooi in het tegenlicht dat ik ze wel moest vastleggen.
Polderschapen
Lekker in hun warme wollen jas. Hopelijk hebben ze die deze winter ook nog een keer echt nodig.
In een ander hoek van de polder staat een stuk land gedeeltelijk onder water. Volgens mij is dat expres zo gedaan om de vele watervogels een plekje te geven. Het wemelt er dan ook van de eenden en ganzen. Ik zie zo op het eerste gezicht al honderden smienten, wilde eenden, slobeenden, grauwe ganzen, Canadese ganzen en ook nog een wintertaling. Ik concentreer me deze keer op de smientjes. Prachtige eendjes die de hele tijd met elkaar aan het kwebbelen zijn. Het geluid lijkt meer op fluiten dan op kwaken en het klinkt erg gezellig.
Gekwebbel
Zo heel gezellig is het toch niet. Het mannetje rechts wordt door het koppeltje duidelijk gemaakt dat ie niet welkom is op dit theekransje. Nadat de eenling het heeft opgegeven zwemmen de anderen samen weg. Hier bloeit iets moois op!
Verliefde smientjes
En zo gebeurd er van alles in de plas. Prachtig om gewoon even van te genieten zonder de hele tijd door de camera te loeren.
Dan is het jammer genoeg weer tijd op op huis aan te gaan. De ochtenden in januari duren wat mij betreft veel te kort! Nog even een paar foto’s maken kan nog wel. Dit mannetje maakte veel werk van zijn ochtendtoilet. Ook plannen om op vrijersvoeten te gaan?
Poetsbeurt
En zo mag ik mijn eerste fototochtje van dit jaar geslaagd noemen. Dat er maar vele mogen volgen!
Groet, René
Hulshorsterzand, worstelen met het landschap
15 september 2013
Vandaag is het Hulshorsterzand mijn bestemming. Een zandverstuiving op de Veluwe. Ik hoop op een beetje nevel en een mooie zonsopkomst. Ik ga me weer wagen aan één van de moeilijkste disciplines in de natuurfotografie: landschappen. Ik vind dat in ieder geval wel. Hoe vaak sta je niet in een prachtige omgeving, maar zie je dat op de foto’s niet terug? Ik heb dat in ieder geval regelmatig.
Maar vandaag ga ik weer oefenen! Helaas is de zonsopkomst niet zo spectaculair als ik gehoopt had en ook de nevel laat het afweten. Natuurlijk ga ik wel aan de slag en als de zon achter de horizon vandaan gekropen is kleuren de wolken flets oranje.
Fletse zonsopkomst
Wel aardig, maar de wow-factor ontbreekt. Daar heb je, denk ik, toch betere (lees sfeervollere) omstandigheden voor nodig.
De lucht trekt nog verder dicht en de zon verdwijnt achter de wolken. Ik wandel verder en probeer lijnen in het landschap te zien. Die kun je dan gebruiken om perspectief en diepte in je foto te krijgen. In dit heideveld gebruik ik het pad hiervoor.
Heidepaadje
De omstandigheden worden nog iets slechter en het begint zelfs iets te miezeren. Maar ook zie ik dat vanuit het westen de blauwe lucht zich langzaam aan het uitbreiden is. Ik ga verder met het maken van foto’s, maar het is het allemaal net niet.
Als ik wel een mooie compositie kan maken besluit ik te wachten tot de zon gaat schijnen. Het duurt ongeveer 20 minuten, maar dan komt de zon ineens vol te voorschijn. Wat een verschil maakt dat zeg! Direct ga ik weer vol goede moed aan de slag.
Zonnig!
Ongelooflijk dat het een half uur geleden nog zo grijs was! Zo te zien blijft de zon de rest van de ochtend volop schijnen. Maar ondanks dat blijf ik worstelen. Ik krijg steeds meer bewondering voor de echte landschapsfotografen.
Om even in een betere mood te komen vervang ik de groothoek door de telelens en ga ik even op vogeltjesjacht. Het is altijd weer spannend om deze mooie beestjes te kieken. Dit piepertje zat op een stronkje tussen het gras. Het is niet voor niets een graspieper!
graspieper
Hoewel het ook geen topfoto is geeft mij dit dan toch meer voldoening dan de landschapsfoto’s van vandaag.
Maar ik wissel toch weer van objectief en ga verder op zoek naar de juiste composities in het landschap. Het is een prachtig gebied, dus ze zullen er zeker zijn. Ik moet ze alleen zien te vinden! En het is natuurlijk ook heerlijk wandelen zo in het zonnetje. Je ziet dat de kleur van de heide al weer op zijn retour is. Toch lijkt het of het hier paarser is geweest dan op andere plekken die ik gezien heb dit jaar.
Heidelandschap
Deze foto vind ik het meest geslaagd deze ochtend. Die paar wolkjes maken toch wel het verschil! Vergelijk maar eens met bovenstaande foto “zonnig”.
Al met al was het behoorlijk worstelen vandaag om er een paar mooie landschapsfoto’s uit te persen. Ik denk ook dat de omstandigheden niet echt meewerkten: geen mooie zonsopkomst, daarna grijs en toen ineens keihard zonlicht. Eigenlijk moet je dan zeggen: “vandaag geen landschappen”. Maar ja, dat is ook weer zo drastisch.
Nu lijkt het wel of ik de hele tijd heb lopen mokken, maar dat is echt niet zo hoor! Ik geniet erg van het buiten zijn en de natuur om me heen. Alleen de foto’s zijn niet helemaal naar mijn zin. Er zijn ergere dingen op de wereld toch? Misschien moet ik maar eens een workshop landschapsfotografie volgen. Of ben ik gewoon geen landschapsfotograaf en haal ik meer voldoening uit de jacht op grote en kleine beestjes? De tijd zal het leren.
Als ik door het bos terug loop naar de auto zie ik het zonlicht op de nog groene beukenbladeren vallen. Die komen dan mooi uit tegen de donkere achtergrond.
Nog geen herfst
De herfstkleuren moeten duidelijk nog komen. Maar ook nu zijn beukenbladeren fotogeniek.
Met gemengde gevoelens stap ik in de auto. Opnieuw heb ik ervaren hoe moeilijk het is om een goede landschapsfoto te maken. Maar toch heb ik een heerlijke ochtend in de buitenlucht gehad. En dat laatste maakt dan toch dat ik met een tevreden gevoel naar huis rij. Een paar uur lekker buiten spelen, dat wil toch iedereen?
Op zoek naar paars
1 september 2013
Wees maar niet bang, dit wordt geen pleidooi voor een nieuw kabinet van VVD, PvdA en D66. Deze zogenaamde paarse coalitie heeft haar kans al eens gehad. Nee, ik ben op zoek naar paarse heide. Nu de heidevelden in het Gooi er bruin bij staan door het heidehaantje moet ik kijken naar alternatieven. Vandaag is eigenlijk mijn enige kans om nog wat mee te pakken van de bloeiende heide en ik kies de Elspeetsche Heide uit.
Ik ben er al vroeg om de zonsopkomst mee te maken. Het is even zoeken naar een mooie plek, omdat ik nog nooit hier geweest ben. Maar gelukkig kun je thuis wel wat dingen van te voren uitzoeken. Google Earth is natuurlijk bekent en ik gebruik zelf vaak nog The Photographer’s Ephemeris. Een programma waarmee je van elke plek op aarde kunt zien waar en hoe laat de zon opkomt en onder gaat. Ik weet dus precies in welke hoek van de hei ik moet zijn om de zon boven het veld te zien opkomen.
Er zijn wel wolken, maar er is net genoeg ruimte voor de zon om bij opkomst er even onderdoor te piepen. Alleen jammer dat het niet nevelig is.
Zonsopkomst boven de Elspeetsche Heide
Misschien is het nog leuk om te vermelden dat ik de voorgrond ingeflitst heb.
Al snel verdwijnt de zon achter de wolken. Ik wandel verder de heide op. Op zoek naar libellen, vlinders en ander klein grut. Helaas is er geen dauw vandaag. Toch zie ik een rups met een paar druppeltjes, maar veel stelt het niet voor.
Heiderups
Geen idee welke soort dit is. Mocht je het weten, dan hoor ik het graag! (Inmiddels heeft Nathalie de naam genoemd: Goudhaaruil).
Ik loop verder, maar er is eigenlijk weinig te beleven. Je kunt dit met recht de grote stille heide noemen. Geen enkel vlindertje of libel te zien. Waarschijnlijk is het nog te koud en zitten ze nog verstopt in de begroeiing. Ik besluit een stukje bos mee te pakken en al snel zie ik een hert op het pad staan. Ze ziet mij ook en gaat er gelijk vandoor. Met in haar spoor een kleintje. Met een soort van rauwe blaf laat ze weten dat er gevaar dreigt. Dan verdwijnen ze tussen de bomen. Geen foto’s, maar wel een mooi moment .
Als ik op goed geluk een zijpad in sla, sta ik plots voor dit bord.
Prikkelbaar
Ik vind de omzetting naar zwart/wit wel passen bij deze foto. Ook heb ik nog een ietsje ruis toegevoegd.
Zo’n bordje respecteer je natuurlijk en ik keer weer om. Dan hoor ik opeens een hoop geritsel een twintigtal meters voor me. Een wild zwijn kiest het hazenpad! En ook nu zie ik weer een kleintje er achteraan rennen. Dat was even schrikken!
Ik loop het bos uit en ben weer op de hei. Bij gebrek aan modellen stort ik mij maar op de heideplantjes zelf. Ik moet zeggen dat de bloei mij behoorlijk tegen valt. De droogte van deze zomer heeft de hei geen goed gedaan. De meeste stukken zijn bruin in plaats van paars 😦 Maar als je inzoomt valt dat natuurlijk niet op.
Bloeiende hei
Natuurlijk maak ik ook nog een aantal landschapsfoto’s, maar ik mis het mooie paars. In onderstaande foto lijkt het nog wel wat door het struikje op de voorgrond.
Toch een beetje paars
Ondanks het bewolkte weer wordt het toch wat warmer en de insecten komen tevoorschijn. Ik zie veel hommels en bijen, En ook een klein groen vliegje. Ongeveer een centimeter groot.
Groen vliegje
Het blijven altijd fascinerende beelden als je vliegen van zo dichtbij ziet. Ik weet hier geen naam aan te koppelen, maar het forum van waarneming.nl biedt uitkomst. Het is een dood ordinaire strontvlieg! Laat ik nu altijd gedacht hebben dat die geel zijn. Blijkbaar dus niet! Maar deze groene variant is wel mooi, dus nog een foto, Nu wat meer van de zijkant.
Strontvlieg
Ondanks dat het niet moeders mooiste is, toch een leuk insect. Toch???
Ook zie ik nu aan aantal vlinders rond fladderen. Meestal gaan ze op het zand zitten, maar eentje houdt even rekening met deze fotograaf en landt op een heidestruikje.
Hooibeestje
Ik had de vleugel ook graag scherp willen hebben, maar je hebt maar één kans. Gelukkig is het oogje wel mooi scherp!
En hiermee komt mijn zoektocht naar paars ten einde. Heb ik het gevonden? Een beetje, maar zo is het nu eenmaal. Misschien dat volgend jaar een beter heidejaar is. En gelukkig kan ik ook genieten zonder paars!
Afwisselende ochtend op de hei
19 mei 2013
Een gunstige weersvoorspelling doet mij besluiten om vanochtend naar de heidevelden van het Gooi te gaan. Er is ons een zonnige dag belooft en daar ben ik wel weer eens aan toe. Als ik op de heide kom ligt er nog een mooie deken van mist over het landschap. De zon komt bijna op, dus dat kan mooie beelden opleveren. Ik zoek een mooi plekje op en wacht op het juiste licht.
Zonsopkomst
Maar dan trekken er opeens wolken voor de zon. Hé, dat was niet voorspeld!! Het mooie licht verdwijnt even snel als dat het kwam. Precies één foto kunnen maken 😦 .
De groothoeklens verdwijnt dus in de tas en ik ga op zoek naar kleine en grote beestjes. Je kunt hier van alles tegenkomen: reeën, konijnen, vlinders, libellen en natuurlijk vogels. De eerste die ik tegenkom zijn rupsen. Kleddernat van de mist en dauw zitten ze te wachten tot ze opgedroogd zijn.
Druppelrups
Navraag op een forum levert de naam op: Lasiocampa trifolii. Ja handig, dat zegt me nog niets. Even googelen en ik heb de Nederlandse naam: Kleine Hageheld. Niet dat mij dat iets meer zegt, maar toch leuk om te weten. Het is een soort nachtvlinder.
Van het kleine rupsje ga ik gelijk over naar de grootste bewoner van dit gebied. Een ree houdt me vanuit de hei in de gaten. Die belangstelling is natuurlijk wederzijds. Een pracht dier!
Reebok
Als je zelf rustig blijft staan zullen de reeën hier gewoon hun gang blijven gaan en zijn ze goed te fotograferen. De laatste jaren was er ook een met wilde radijs ingezaaid veld. Een prachtig gezicht hoe de reeën tussen de bloemen aan het eten waren. Helaas lijkt het er op dat dit jaar het stukje land braak blijft liggen. Het is nog helemaal kaal.
Een andere soort die je hier veel ziet is de roodborsttapuit. Typisch een vogeltje dat je veel ziet in heidegebieden. Ook zie en hoor je veel graspiepers. Na een aantal mislukte pogingen lukt het mij om een roodborsttapuit mooi op de foto te zetten. Hij zat even niet op de hei, maar op een takje aan de bosrand. Er viel net even een straaltje zonlicht op hem en doordat het bos nog in de schaduw lag krijg je een donkere achtergrond.
Roodborsttapuit
Ik vind mijzelf niet een echte vogelfotograaf, maar over deze foto ben ik wel erg tevreden.
Terug naar de reeën. Een andere bok heeft mij ook opgemerkt. Hij staat er zeker niet op zijn voordeligst op. Zijn wintervacht is nog niet helemaal verdwenen en de bast van zijn gewei hangt er in vellen bij.
Beetje slordig
Zal nog een paar weken duren voordat hij er weer pico bello uit ziet. Op tijd voor de bronst in juli/augustus. Want hoewel de jongen nog maar net zijn geboren, beginnen de voorbereidingen voor die van volgend jaar al weer langzaam op gang te komen.
Ik weet niet of het een oude bok is, maar blijkbaar heeft ie wel zin in een groen blaadje.
Groen blaadje
Ik besluit dan nog even verder te wandelen. Het is inmiddels aardig druk geworden met wandelaars en mountainbikers. Ik maak even een uitstapje van de hei naar een nabij gelegen vijver. Hier is weinig te zien, totdat ik opeens een libel in het riet zie zitten. Vrij ver het rietveld in, dus moeilijk vrij in beeld te krijgen. Steeds zit er wel een rietstengel voor. En de zachte bries maakt het er ook niet makkelijker op. Toch vind ik een klein gaatje. Tussen de windvlagen door kan ik net deze foto maken.
Viervlek
Een viervlek dus, te herkennen aan de vlekken op zijn vleugels. De eerste libel voor mij dit jaar. Ik vind zelf de achtergrond mooi, met die vage strepen.
Als ik de foto’s zo terugkijk is het een erg afwisselend foto-ochtendje geweest. Een landschapje, macro’s, wildfoto’s en ook nog een vogeltje. Dat zijn zo’n beetje alle categorieën waar ik mij mee bezig hou. En juist die afwisseling houdt het leuk vind ik. En ondanks dat het weer tegen viel, is het een geslaagde pinksterochtend geworden!
Een ochtend in het veen
28 april 2013
Vandaag ga ik op pad in het Fochteloërveen. Een hoogveengebied op de grens van Drenthe en Friesland. Een prachtig en voor Nederland uniek gebied. Hier broeden bijvoorbeeld de kraanvogel en de geoorde fuut. En misschien kom je wel een adder tegen op je pad. Uitkijken dus waar je je voeten neer zet!
Natuurlijk ga ik ’s ochtends vroeg en hoewel het al bijna mei is voelt het aan als februari: koud en mistig. Ik moet zelfs mijn autoruiten krabben. Perfecte omstandigheden dus voor landschapsfoto’s. Heb de laatste tijd veel kunnen oefenen onder deze omstandigheden en de resultaten zijn vaak erg sfeervol.
Eerst even naar de vogelhut en dit is wat ik zie.
Een mistige start
Een mooi begin dacht ik zo. Ik loop door en wandel de heide op. Alles is hier nog bedekt met een laagje rijp en overal zie ik mooie tafereeltjes. Maar ja, nu nog zien vast te leggen zodat de sfeer ook in de foto behouden blijft. De zon is inmiddels net opgekomen en schijnt door het hoge bevroren gras.
Bevroren gras
Kou en mist zijn inmiddels mijn favoriete weersomstandigheden geworden. Alleen dan kun je zulke foto’s maken. Maar wacht het wordt nog mooier! Ik kom aan bij het water. Ik denk dat hier vroeger het veen afgegraven is en door de hoge waterstand die in het gebied wordt gehandhaafd ontstaan er vennen en meertjes. De zon probeert de mist weg te branden, maar ze heeft het er moeilijk mee.
Nevel ven
Achter in het water staan een rijtje dode bomen. Met mijn telelens kan ik ze mooi fotograferen in de mist. De foto is omgezet naar zwart/wit.
Silhouetten in de mist
Ik vermaak me prima zo op deze ochtend. Heel langzaam trekt de mist op en beetje bij beetje wordt de wereld wat groter. Maar de sfeer blijft nog steeds geweldig! En ik blijf de ene naar de andere foto maken.
De mist trekt op
Wat een prachtig gebied is dit toch. En wat jammer dat het zo ver van mijn huis is. Alleen als ik op familiebezoek ben heb ik de mogelijkheid om het veen te bezoeken. Maar hier zou je toch wekelijks willen rondstruinen?
Opeens verschijnt er een grote vogel vanuit de mist. Ik zie alleen een silhouet, maar herken het als een kraanvogel. Dat is echt mazzel hebben om deze zeldzame vogel te kunnen zien. Ook al is het een broedvogel hier. Snel maak ik een paar foto’s, maar meer dan dit is er niet van te maken.
Kraanvogel
Ondanks het vage beeld, ben ik blij met deze foto! Ik richt mijn aandacht weer op het water, want ik wil ook graag die andere mooie vogel zien die hier voorkomt: de geoorde fuut. Het duurt wel even, maar dan zie ik een stelletje in een kleine poel. Helaas aan de andere kant maar je kunt niet alles hebben. Wel heb ik de mazzel dat de zon net even op zijn koppie valt. Ik kan 6 foto’s maken voordat ze uit het zicht verdwijnen.
Geoorde fuut
De zon vind steeds meer gaten in de wolken en de eerste blauwe plekken verschijnen in de lucht. Dat geeft gelijk een heel andere sfeer.
Heideveld in het veen
Zoals je ziet is het nog steeds frisjes. Maar ik heb er geen enkele last van. Ik wordt warm van de mooie omgeving en dan vergeet je de kou. Genieten dus van het landschap, de rust en de vele vogels die hun mooiste liedjes fluiten. Fitissen, graspiepers en vinkjes geven een privé concert speciaal voor mij. Tenminste dat maak ik er dan maar even van.
Nog een laatste foto van het meertje en dan zit ook deze fototrip er weer op.
Fochteloërveen
Het is één van mijn mooiste foto-ochtenden geweest en vooral mijn groothoeklens heeft overuren gedraaid. Ik heb genoten en ik hoop jij ook.
René Vos natuurfotografie 