Natuurpark Lelystad

7 en 18 juli 2013

In mijn vorige blog liet ik jullie al de ooievaars zien van het Natuurpark Lelystad. Maar dat is natuurlijk niet het enige wat er te zien is. Er is zelfs zo veel dat ik er nog een dagje heb rondgewandeld. De foto’s in dit blog zijn dus van twee verschillende dagen.

De eerste dag begint in ieder geval goed. De zomerzon is volop aanwezig en laat zijn stralen vallen door het bladerdak.

Goedemorgen

Een mooi begin van de dag dacht ik zo.

Als ik bij de Pater-Davidsherten aankom valt deze heer meteen op. Met zijn gewei vol gras en onkruid loopt ie rond te paraderen. Misschien al het begin van de bronst? Hij was niet per ongeluk met zijn gewei vast komen te zitten in de begroeiing. want ik zag hem met zijn kop door het hoge gras vegen. Het gras vloog in het rond.

Hert met pruik

Toen hij dichter bij kwam kon ik dit prachtige portret maken.

Commando

Ik denk dat hij auditie doet voor de nieuwste Rambo-film 😉

Dit hert was in het wild uitgestorven en op een gegeven moment waren er in gevangenschap nog 16 dieren over. Door fokprogramma’s, o.a. hier in Lelystad, is de soort gered en inmiddels ook weer in het wild uitgezet. Het hert komt aan zijn naam door de Franse missionaris en natuuronderzoeker pater Armand David, die het dier ontdekte in China. Het is een moerasbewoner en houdt erg van water en kan goed zwemmen.

Hierna loop ik naar het edelherten gebied. Helaas zie ik geen enkel hert. Het gebied is dan ook aardig groot en de garantie dat je de dieren ziet is er niet. Een heel verschil dus met een dierentuin, waar alles is ingesteld om de mensen de dieren te laten zien. Hier is uitgegaan van het dier en de ruimte die hij nodig heeft. Ja, en soms zie je ze dan dus niet. Maar niet getreurd, want ook een doodgewone huismus kan een mooie foto opleveren.

Grasmus?

De mussen zijn ook aanwezig als ik aan het eind van de ochtend een kopje cappuccino drink op het terras. Maar op de voorstelling die ik toen kreeg had ik niet gerekend.

18+

En dat gewoon op de balustrade langs het terras! Het moet niet gekker worden! Ik kreeg ze er nog net op, zo dichtbij zaten ze. En zo eindigt mijn eerste dag in het natuurpark met een hoogtepunt.

Op dag numero 2 richt ik mij wat meer op het kleine beestenspul. En al snel kom ik de eerste vlinder tegen. Het is een geaderd witje.

Klein geaderd witje

Rusteloos fladderend van distel naar distel verzameld hij zijn nectar. Gelukkig bleef hij net lang genoeg zitten voor bovenstaande foto.

Een meter van het koolwitje vandaan zie ik opeens een andere vlinder zitten. Veel rustiger en daardoor heb ik hem eerst ook niet gezien. Maar als hij zijn vleugels spreidt is ie, met zijn oranje kleur, bijna niet te missen.

Gehakkelde aurelia

Misschien wel de mooiste vlinder die ik tot nu toe heb gefotografeerd! En dus eindelijk een dag waarop ik veel vlinders zie. De laatste twee jaren was mijn vlinderoogst erg mager.

Vol goede moed loop ik verder, ondertussen speurend tussen het struikgewas en de bloemen. Maar ik zie verder niets interessants meer, of het zit op een ongelukkige c.q. onbereikbare plek. Ik besluit dat het tijd is voor een kleine pauze en ga zitten op een bankje. Dit deel van het park is erg rustig en ik geniet van de stilte aan de waterkant. Vlak boven het water scheert een blauwe libel heen en weer. Na een korte vlucht gaat hij steeds even aan de kant op het zand zitten. Het is een gewone oeverlibel.

Omdat ie steeds op hetzelfde plekje gaat zitten kan ik mooi mijn positie innemen als hij weer vertrekt voor een vluchtje. Plat op de buik lig ik te wachten tot hij terug komt. Het zal wel humor zijn als hij net nu ergens anders gaat zitten. Gelukkig doet hij dat niet. Sterker nog: hij kiest juist een fantastisch plekje uit! Niet op het zand, maar op een klein stokje.

Gewone oeverlibel

Soms moet je net even die mazzel hebben. Het is trouwens een mannetje. De vrouwtjes van de gewone oeverlibelle  zijn namelijk geel. Om het makkelijk te maken zijn de mannetjes ook geel als ze net zijn uitgevlogen. Later krijgen ze de blauwe kleur.

Blij met deze foto ga ik weer op pad. Zoekend naar het volgende beestje. En die is makkelijk te vinden, want hij fladdert over het pad naar mij toe. Het moeilijkste is nog het geduld op te brengen tot hij gaat zitten. Het is een bruin zandoogje. Een veel voorkomende soort, maar lastig te fotograferen. Meestal zit hij tussen het lage gras. Maar vandaag werken ze allemaal goed mee.

Bruin zandoogje

Ik heb nu wel wat last van het harde licht door de felle zon, maar dat is dan jammer. Ik ben al lang blij dat het zulk lekker weer is.

Ondertussen ben ik weer terug bij de ingang van het park, waar een kleine vijver is aangelegd. Boven het water zie ik een grote keizerlibel heen en weer vliegen. Zo af en toe landt ze even op de vijverbegroeiing in het water en steekt haar achterlijf in het water: ze is bezig eitjes af te zetten! Dat vraagt natuurlijk om een foto, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze vliegt razendsnel heen en weer en land steeds voor een korte tijd. En meestal aan de verkeerde kant van de vijver natuurlijk. Uiteindelijk lukt het dan toch, wel met een berg tegenlicht, om dit mooie moment te fotograferen.

Ei afzetting

En met deze plaat neem ik afscheid van het natuurpark. Het waren twee leuke bezoekjes en heel afwisselend. Ik hoop dat ik jullie wat beter heb laten kennismaken met dit prachtige park. Echt een aanrader!