Paarse pracht
24 augustus 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Nadat ik vorige week met eigen ogen gezien heb dat ook dit jaar de heidevelden in het Gooi verre van paars kleuren is het tijd voor plan B. Ik moet en zal dit jaar de paarse pracht fotograferen! Dus dat betekent surfen op internet, facebookfoto’s bekijken en fotosites bezoeken. Conclusie: de mooiste heidevelden vind je op dit moment op de Posbank en omgeving. Maar dat is ruim een uur rijden van mijn woonplaats Almere. En dan blijft nog de vraag: “waar moet ik precies zijn?” Maar gelukkig hebben we tegenwoordig google maps en streetview. En verder “The Photographer’s Ephemeris”. Een website en app waarmee je precies kunt zien waar de zon opkomt en hoe laat. Ideaal om ’s ochtends vroeg je plek te bepalen waar je een goed zicht hebt op de zonsopkomst. Dus de beslissing is genomen: ik ga op pad naar het Nationaal Park Veluwezoom!
Nadat ik de snelweg heb verlaten beland ik al snel op kleine, kronkelende bosweggetjes. Er zitten zelfs haarspeldbochten in! Het vakantiegevoel komt helemaal terug. Als ik dan ook nog een hert de weg over zie steken, is de zondag in ieder geval goed begonnen. Ik ben ongeveer een kwartier voor zonsopkomst op de plek van bestemming. Samen met nog een handjevol collega fotografen. Vanaf hier heb je een prachtig overzicht op de met heide bedekte heuvels. De zon kleurt de lucht langzaam oranje, ondanks dat de zonsopkomst gehinderd wordt door wolken.
Nationaal Park Veluwezoom
En ondanks het ontbreken van nevel en de wolken is het genieten. Dit maakt het vroege opstaan dubbel en dwars waard! Om wat afwisseling te krijgen verander ik van plaats of laat ik de camera wat verder zakken. Vanuit een lager standpunt krijg je weer een heel ander perspectief.
Paarse pracht
De vrijstaande pol heide werkt hierbij mooi als blikvanger in de voorgrond.
Op dit plekje kun je natuurlijk een heel kaartje vol fotograferen. Kunst is om zo te experimenteren met compositie en standpunten dat je het juiste gevoel in je foto overbrengt. Dat is juist wat ik moeilijk vind bij landschapsfotografie. Als je er staat is het uitzicht overweldigend, maar tegelijkertijd zo lastig om dat in een foto te vangen. Door onder een eik te gaan staan creëer ik een natuurlijk kader boven in de foto en tegelijkertijd diepte.
Vanonder de eik
Om het groen in de bladeren te behouden flits ik deze in. Gewoon met de flitser op de camera. Anders zie je, door het tegenlicht, de kleuren niet en worden ze zwart.
Dan wordt het tijd om echt op pad te gaan. De rugzak gaat op en ik volg het zandpad de heide op. Naast de landschapsfoto’s hoop ik ook nog wat met mijn macrolens aan het werk te kunnen. Ik zeg werk, maar het is natuurlijk pure ontspanning en relaxen! Maar eerst nog even een landschapje.
Heideweg
Zoals je ziet is het heerlijk wandelen hier. De zon klimt nu snel hoger. De kleur verdwijnt uit de lucht en daarmee ook de sfeer in het landschap. Ik probeer het nog wel, maar de foto’s die ik nu maak missen de charme van de eerdere foto’s. Een goed moment om over te stappen op macrofotografie. Het valt me op dat ik helemaal geen libellen en vlinders rond zie fladderen. Misschien is het nog te vroeg in de ochtend? Ondertussen trekt de bewolking weg naar het zuiden en de lucht wordt prachtig blauw. De zon schijn dus volop en een zoemend geluid zwelt aan. Overal zie je opeens bijen rond de heideplanten vliegen. Ik moet zeggen: best een lekker geluidje.
Ik probeer wat van de bijen te fotograferen, maar erg veel succes heb ik niet. Dan maar alleen de bloemetjes. Op de één of ander manier ga ik met bloemen altijd tegen het licht in fotograferen. Weet niet of het een afwijking van mij is, maar het is een soort van automatisme. Dat levert dan deze foto op.
Hei van dichtbij
Maar de bijen blijven me bezig houden. Ik moet en zal tenminste één gelukte foto in dit blog plaatsen. Gewoon omdat ze er bij horen op deze zondagochtend. Ik zak dus weer door de knieën en probeer me te focussen om één exemplaar. Ze blijft maar heel kort op een bloempje zitten en is voortdurend in beweging. Lastig! Ik probeer een andere tactiek: Ik neem een takje in beeld en wacht tot er een bij op dit takje komt zitten. Eigenlijk precies hetzelfde als ijsvogels fotograferen 😉 . Alleen heb je dan meestal maar één tak en nu heb je er duizenden. Daarom probeer ik een patroon te ontdekken in hoe de bijen een struik afwerken als ze op zoek zijn naar nectar. Het valt dan op dat er een takje is die vaker dan de anderen bezocht wordt. Dat wordt dus mijn doelwit. En denk nu niet dat het dan een eitje is. Daarvoor gaat het allemaal te snel. Maar toch kan ik op die manier wat bijen in beeld vangen. Onderstaande foto is de beste daarvan.
De landing
Ik durf het geen vluchtfoto te noemen, want de voorpootjes hebben de bloem al vast. Maar het is wel de beste poging die ik tot nu toe heb gedaan. Zal ongetwijfeld nog eens vervolgd worden.
Wel leuk natuurlijk om zo met de bloemetjes en de bijtjes bezig te zijn, maar toch blijft het landschap trekken. De paarse deken wordt nu volop verlicht door de zon. De sfeer is er minder door geworden, maar de kleuren komen nu veel intenser over. Daarom terug naar de landschapsfotografie. In de volgende foto kun je goed zien dat het helemaal is opgeklaard ten opzichte van eerder op de morgen.
Het pad naar boven
Tijdens de weg nar boven begin ik het zelfs warm te krijgen! Het moet niet gekker worden. Ik ben bijna weer terug op het punt waar ik de ochtend begon. Ik kijk weer uit op het dal en de heuvels er om heen.
The color purple
En zo heb ik dan eindelijk de Paarse Pracht vast kunnen leggen. Een lekker gevoel als je kunt fotograferen wat je van te voren bedacht hebt. Want dat is zeker niet altijd het geval. Maar in dit geval heeft het uitzoekwerk op de computer zeker gewerkt. Ik werp nog een laatste blik op het veld. Een prachtig gezicht hoe de paarse deken zich over de heuvels drapeert.
Een paarse deken
Met een voldaan gevoel rij ik terug naar huis: missie volbracht!
Mevrouw ree en Schotse hooglanders
17 augustus 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Augustus is de maand van de bloeiende heide. Tot nu toe heb ik weinig foto’s van bloeiende heide. Ik bezoek meestal de heidevelden in het Gooi. En die zijn de laatste jaren erg aangetast door het heidehaantje. Een klein torretje die er voor zorgt dat de heide bruin wordt en niet in bloei komt. Vandaag ga ik eens kijken of dat dit jaar ook nog zo is. En ik misschien kan ik nog wat reeën vastleggen.
Als ik de heide op loop zie ik al snel dat het overgrote deel van het veld ook dit jaar weer dor en bruin is. Ik zal eens navragen hoe lang het duurt voordat een gebied zich hersteld heeft. Geen mooie paarse plaatjes dus vandaag. Dan maar op zoek naar de reeën. Eigenlijk zie ik altijd wel één of meerdere van deze prachtige dieren als ik hier vroeg genoeg ben. En ook vandaag heb ik het voorrecht van een ontmoeting. Een hinde deze keer. Ze loopt tussen de bomen langs de zandweg. Als ze me hoort kijk ze stiekem om de boom heen.
Kiekeboe
Grappig hè? Ik blijf rustig staan en mevrouw ree kiest er voor om door te gaan met eten van het gras tussen de bomen. Tot er een vroege fietser aan komt. Dan loopt ze een stukje het veld in. Ik maak daar gebruik van door mij tussen de bomen te installeren met uitzicht op het veld.
In het veld
Tussen het grazen door kijkt de ree af en toe op om te kijken of alles nog veilig is, maar verder maakt ze geen nerveuze indruk. Zo kan ik haar een tijdlang observeren. Dat zijn van die kostbare natuumomenten, waardoor het fotograferen even op het tweede plan komt. Ze blijft al die tijd rustig door eten. Maar ze heeft me zeker wel in de gaten.
Alert
Stel je nou eens voor dat die heide vol in bloei zou staan. Dat zou toch een prachtig plaatje opleveren? Maar ik ben bang dat het op deze plek de komende jaren niet gaat gebeuren 😦 Het is zoals het is en dus maak ik her het beste van. En mevrouw ree werkt lekker mee.
Lekker
Toch wel een beetje brutaal om je tong uit te steken naar de fotograaf.
Zo langzamerhand wordt het wat drukker op de heide. De ree besluit wat verder het veld in te gaan. Ik besluit om niet achter haar aan te gaan. Dan kan ze rustig verder eten voordat het al te druk wordt. Ze kijkt nog één keer om.
Verder het veld in
Natuurlijk ben ik weer erg blij met deze serie. Ik vind het nog steeds voorrecht dat ik zulke mooie dieren kan/mag fotograferen.
Ik wandel verder om te kijken of er toch nog niet een aantal stukken zijn die meer in bloei staan. Maar het valt ook dit jaar weer erg tegen. Ik zal dit jaar maar eens serieus werk maken van het vinden van bloeiende heide. Ik denk dat ik dan toch op de Veluwe moet zijn. Ondertussen zie ik in de verte een kleine kudde Schotse hooglanders. Deze runderen zie je in heel veel natuurgebieden. Ik loop hun kant op, want het zijn best fotogenieke dieren. Alleen is het lastig scherpstellen op de ogen 😉
Harig
Zo heel af en toe vind ik zwart/wit een toegevoegde waarde hebben. En bij deze foto is dat ook zo. Maar ook in kleur zijn het prachtige dieren. En imposant met die grote horens. Daar wil je geen optater van krijgen.
Vervaarlijk
En ik zie zowaar een oog. Een unicum voor wat mijzelf betreft. Er komen nog wat andere exemplaren bij. zo wordt het een gezellige boel op de heide. Dan zie ik plotseling dat deze kudde onlangs wat groter is geworden. Er loopt namelijk een klein kalf mee. Nu ben ik niet snel bang, maar met dieren die jongen hebben neem ik geen risico’s. Ook al hebben ze een zachtaardige karakter, als er kleintjes in het spel zijn weet je het nooit. Ik neem dus ietsjes meer afstand, maar sta nog dichtbij genoeg om een portret te maken van het kalf. En toch nog een beetje paars!
Kalfje
Wel jammer natuurlijk van die grote gele oormerken, maar ik kies er bewust voor om ze niet weg te poetsen. Ze zitten er nu eenmaal en horen er bij. Het maakt het beestje niet minder schattig. De kudde trekt rustig verder. Ik blijf achter met een “big smile”.
Trio
Ik heb weer eens een prachtige start van de zondag, het is droog gebleven en ik heb leuke ontmoetingen gehad met mevrouw ree en met de kudde Schotse hooglanders. Wat wil een mens nog meer?
Vakantie in Italië
8 augustus 2014
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Net terug van onze vakantie in Italië. We stonden op een camping aan het Idromeer. Een prachtige omgeving! Voor mij is vakantie vooral een gezinsgebeuren, maar ik ben er toch op een ochtend een paar uurtjes alleen op uit getrokken met de camera. Gewoon een kwestie van de camping aflopen en kijken wat je tegen komt.
Bij de ingang van de camping stort een klein beekje zich omlaag vanaf de bergen. En omdat het de afgelopen tijd meer geregend heeft dan normaal is de beek goed gevuld. Een mooie gelegenheid om te oefenen met mijn grijsfilter om stromend water vast te leggen. Ik klim over de stenen naar omhoog op zoek naar een geschikte plek. Dan wordt het lawaai van stromende water plotseling een stuk luider. Als ik de hoek om ga zie ik waar ik stiekem een beetje op had gehoopt: een waterval! Een kleintje weliswaar, maar dat maakt niet uit. Nu nog een goed plekje voor mijn statief zien te vinden tussen alle rotsen. Zoals altijd is het even zoeken naar een goede compositie en de instellingen. Ik heb een variabel grijsfilter. Door te draaien kun je die lichter of donkerder maken. Hoe donkerder het filter, hoe langer de sluitertijd wordt. Die moet lang genoeg zijn om het effect van het stromende water te laten zien, maar ook niet te lang omdat de waterval dan een grote witte vlek wordt. Ik kom uit op een belichtingstijd van 1,6 seconden.
De waterval
Ik klauter nog even over een paar stenen om een ander perspectief te krijgen. Jammer genoeg heb ik niet mijn laarzen aan, dus het is springen van steen naar steen. Best lastig met een statief op je nek. Zonder ongelukken beland ik op een steen midden in de beek. Daar kan ik deze opname maken.
Stromend water
Ik ben tevreden met de resultaten en klim vanuit de beek terug naar het pad wat er langs loopt. Het gaat nog steeds bergop. Nu het wat warmer wordt zie ik steeds meer vlinders vliegen. Ik verwissel mijn lens voor de macrolens en concentreer me op het kleine. Tot mijn verbazing wijken de bomen ineens uiteen en sta ik bij een open plek in het bos. Bloemen kleuren het veldje en er wordt druk heen en weer gefladderd. Kijk, hier kan ik me wel even vermaken!
Het heeft ’s nachts geregend en omdat de zon nog geen tijd heeft gehad om het te drogen glinsteren de druppels mij tegemoet. Als er dan ook nog een mooi bloempje voor staat is het volgende foto-onderwerp snel gevonden. En dus is dit mijn volgende foto.
Sparkling
Ik verleg mijn aandacht naar een ander bloemtje. En net als ik hem scherp in mijn zoeker heb landt er een vlindertje op. Dat is nog eens mazzel hebben! Meestal jaag ik achter de vlindertjes aan, die dan meestal net wegvliegen voordat ik scherp heb kunnen stellen. Dus dit is wel een leuke meevaller.
Dikkopje
Het is een dikkopje, maar daar zijn 47 soorten van in Europa. Ik waag me maar niet aan een verdere determinatie.
Dan zie ik een vlinder vliegen die ik wel ken. Naar deze ben ik namelijk op zoek geweest in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Toen niet gevonden, maar hier fladderen er zo maar twee rond. Het is de Keizersmantel. Een grote oranje vlinder met een mooie tekening. Ik merk dat ze nogal snel wegvliegen als ik dichterbij kom, dus ik gebruik voor deze vlinder mijn telelens. Als hij in het tegenlicht op een bloem gaat zitten druk ik af. Hebbes!
Keizersmantel
Er vliegen nog wel meer soorten rond, maar die zijn duidelijk een stuk minder fotogeniek. Ik laat ze dus met rust en verleg nogmaals mijn focus. Op de camping zien we regelmatig hagedisjes op en tussen de stenen muurtjes zitten. Ook hier staat zo’n muurtje. De zon schijnt er lekker op. Ideaal voor een hagedis om zich op te warmen in de ochtendzon. En inderdaad zitten er een stuk of drie te zonnebaden. Om ze niet te verstoren gebruik ik nog steeds de telelens.
Muurhagedis
Later zie ik op de foto dat hij aan het vervellen is. Zijn koppie is al vrij, maar de rest van zijn lijf moet de oude huid nog kwijt zien te raken. En zo eindigt mijn fototochtje in de Italiaanse Dolemieten. Terug naar de camping. Maar dat is niet meer dan 15 minuten bergaf lopen. En dan een verfrissende duik in het meer. Ook heerlijk!!!
René Vos natuurfotografie 