Een ochtend in de polder

24 maart 2012

Gelukkig heb ik er geen moeite mee om vroeg op te staan. Anders mis je zoveel mooie momenten. De zonsopkomst is zo’n moment. Daar kan ik niet genoeg van krijgen. Toen ik rond half 7 in de Eempolder arriveerde duurde het niet lang meer voor de zon tevoorschijn kwam boven de horizon. Als een grote rode bol deed ze haar best om de aanwezige grondmist weg te branden.

Rode bol

Ik heb bij deze foto eigenlijk weinig bewerkt. De kleuren waren in het echt ook zo!

De Eempolder is een uitgestrekt landschap van weiden onderbroken door slootjes en enkele aangelegde plassen met riet er om heen. In het midden staat een karakteristieke dode boom. Een dankbaar onderwerp voor fotografen omdat het zo’n mooi silhouet heeft. Ook ik kon de verleiding niet weerstaan, om hem vast te leggen tegen de opkomende zon.

Silhouet

Dit soort momenten duurt eigenlijk maar een paar minuten en de sfeer veranderd ook erg snel. Even later was de zon al weer een stuk hoger gekomen en kon ik, recht tegen de zon in, onderstaande foto maken. Misschien wel de beste ‘zonsopkomsfoto’ die ik tot nu toe gemaakt heb.

Gouden licht

Nog steeds genietend van de ochtendsfeer loop ik verder en kom bij één van kleine plassen. Daar zwemt een knobbelzwaan in het zachte ochtendlicht, terwijl de nevel nog niet helemaal is weggebrand door de opgekomen zon. Ook dat geeft weer een mooi sfeerbeeld.

Nevelzwaan

Dan is het tijd om de weidevogels, zoals de grutto, kievit en tureluur op te zoeken. Ik hoor ze al met hun kenmerkende roep rondvliegen. Voor mij is dat geluid één van de mooiste natuur- en lentegeluiden die ik ken. Ik wordt er altijd vrolijk van. HEERLIJK!

De beste manier om de vogels te benaderen, in het verder kale weidegebied, is met de auto. Die gebruik je dan als mobiele schuilhut. Vanuit hier probeer je dan de vogels, die vaak op paaltjes zitten, voorzichtig te benaderen. Blijkbaar is een auto minder beangstigend, dan een menselijke gedaante die aan komt lopen. Nadeel is dat je eigenlijk alleen vanaf de bestuurderskant foto’s kan maken. En dat is soms lastig. Soms zitten de vogels aan de ‘verkeerde’ kant (volgens mij doen ze dat expres), of staat de zon niet goed. Zo is het ook met deze grutto. Achteraf de enige van deze soort die ik vandaag op een paaltje aantref. Maar ook ‘verkeerde’ omstandigheden kunnen goed uitpakken.

Tegenlicht

Zo’n soort foto had ik al een tijdje in mijn hoofd en het is altijd mooi als je een keer in de omstandigheid komt dat je hem kunt maken.

Na deze meevaller, rij ik verder maar zie verder weinig meer binnen het bereik van mijn camera. Ik besluit dan ook de auto te verlaten en nog een stukje te wandelen. Dat is eigenlijk toch fijner dan in die auto te zitten. Weer heerlijk die vogelgeluiden om je heen en lekker in het zonnetje. Na een tijdje hoor ik gezang vanuit een rietkraag. Ik ben inmiddels aangekomen bij de rand van de polder, bij het Eemmeer. Op mijn gehoor afgaande spot ik een rietgors, die luid zingend in het riet zit. Best een lastig vogeltje om goed te fotograferen door zijn zwarte kop. Het is moeilijk om daar tekening in te houden. Toch is mij dat aardig gelukt dacht ik.

Rietgors

Ik ben erg blij met deze foto. De eerste keer dat ik deze soort fotografeer en dan ook nog in zo’n mooie pose.

Terug lopend naar de auto zie ik nog een mannetje van de bruine kiekdief voorbij zweven. Helaas niet goed op de foto kunnen krijgen, maar ook dan geniet ik van de ervaring. Ik besluit dan nog één rondje in de auto te maken en dan weer naar huis te gaan.

Vanuit de auto maak ik dan een aantal foto’s van de grutto’s in het weiland. Leuk, maar toch ben ik niet tevreden. Door het relatief hoge standpunt krijg je geen mooie achtergrond. Ik besluit iets uit te proberen en doe voorzichtig het autoportier open. Tot nu toe blijft de grutto zitten. Heel voorzichtig en langzaam kruip/loop ik half gebukt en achter een paal richting vogel. Als ik aankom bij het hek ga ik liggen. Vanuit deze lage positie komt de vogel veel mooier uit.

In zijn biotoop

Echt nooit verwacht dat deze vogel zou blijven zitten tijdens mijn sluipcapriolen. Zo zie je maar dat je het gewoon moet proberen. Soms lukt het! Het gelukt is nu trouwens toch aan mijn kant. Ook de graspiepers gingen meewerken. Deze ging er echt voor staan leek het wel! Volgens mij de houding van een topmodel.

Graspieper

Het grappige is dat ie een druppel boven op zijn kop heeft liggen. Geen idee hoe die daar komt. Wie het weet mag het zeggen.

Het volgende exemplaar dat ik tegenkwam, was toe aan een grondige poetsbeurt en vond het niet erg dat ik meekeek. Meestal plaats ik maar één foto van een bepaald dier, maar nu kon ik geen keuze maken. Vandaar deze kleine serie.

Poetsbeurt 1

Poetsbeurt 2

Poetsbeurt 3

Prachtig niet? Als je al mijn foto’s die ik gemaakt heb, snel achterelkaar bekijkt is het net een film. Als ik er nu zo over nadenk is dat misschien helemaal niet zo’n slecht idee voor een volgende keer. Mijn camera heeft een filmfunctie, dus waarom niet? Moet ik me toch maar eens in gaan verdiepen.

En met dit in het achterhoofd sluit ik dit blog af. Een heerlijke lente-ochtend in de polder. Wat wil een mens nog meer?