Oktober 2021
November is al weer bijna halverwege en ik heb nog steeds geen foto van de maand oktober uitgekozen. Schandalig natuurlijk!!!
Niet dat ik niet gefotografeerd heb in oktober. Het is namelijk een heerlijke maand om de natuur in te trekken. Herfstkleuren en paddenstoelen zijn een prachtige onderwerpen om mee bezig te zijn. De foto van de maand oktober is dan ook een typische herfstfoto: een paddenstoel.
En nog wel de beroemdste paddenstoel van ons land: de vliegenzwam.
De foto is genomen in het Flevolandse Reve-Abbertbos. Een prachtig bos en rijk aan paddenstoelen. Het vliegje op de rand geeft net dat beetje extra aan deze foto. Ook de achtergrond werkt lekker mee. Al met al was het heerlijk om zo een ochtend bezig te zijn met paddenstoelen. Het geeft mij altijd een heel rustgevend gevoel. Heerlijk!!
September 2021
September was voor mij een erg magere maand wat betreft fotograferen. Welgeteld twee keer ben ik op pad geweest. Soms heb je van die periodes dat tijdsgebrek, slechte weersomstandigheden of gebrek aan motivatie je hinderen om er op uit te trekken. Vroeger kon ik daar wel eens gefrustreerd door raken, maar nu laat ik het rustig gebeuren. Het is tenslotte een hobby en niets hoeft. Er komen wel weer momenten dat ik weer wat meer kan fotograferen. Tenslotte begint nu één van de mooiste periodes van het jaar in de natuur: de herfst!
Ondanks het magere resultaat heb ik natuurlijk wel een foto van de maand uitgezocht. Of eigenlijk drie foto’s van de maand. Ik heb een collage gemaakt van mijn ontmoeting met de koniks in het Horsterwold. Het is altijd leuk om de dynamiek in zo’n kudde een tijdje te observeren.
Inmiddels loopt er ook een kudde schotse hooglanders in dit gebied. Dus misschien komen die ook nog wel eens langs op dit blog. Voor nu wens ik jullie een mooie en kleurrijke herfstperiode toe. En geniet van al het moois dat de natuur ons biedt.
Juli 2021
Het was fotografisch gezien een mooie maand. Voor het eerst dit jaar weer ijsvogels kunnen fotograferen en ik heb het volledige proces van het uitsluipen van een libel mogen meemaken. Genoeg foto’s dus om een foto van de maand te kiezen.
De keus is gevallen op de uitsluipende libel. Ik vind het altijd een fascinerende gebeurtenis, hoe een ‘lelijke’ insektenlarve veranderd in een prachtig vliegend diertje. Vaak zie ik wel verse libellen in het riet of andere begroeiing hangen, maar het hele proces meemaken is mij nog niet vaak overkomen. In de eerste week van deze maand was het dus weer eens zo ver. Ik zag de libellenlarve hangen in de stengel. Ik kon er goed bij en dus het hele proces vastleggen. Al met al duurde het 3 uur!
Omdat ik geen keuze kan maken uit de vele foto’s heb ik een compilatie gemaakt, waarbij je die 3 uur ziet samengevat in 4 foto’s. De tijden die er bij staan zijn de tijdstippen waarop de foto gemaakt is.
Het was een prachtige ochtend in het mooie Kuinderbos. Beslist een aanrader als je van libellen en vlinders houdt.
Februari 2021
Voor de foto van de maand komt natuurlijk maar één onderwerp in aanmerking: de winter. Eindelijk hebben we weer eens een echte winterweek gehad. Gelijk het hele land van slag, maar dat kan me niets schelen. Ik vind het heerlijk!
Ik kon er twee keer op uit en omdat ik vlak bij de Oostvaardersplassen woon had ik geen last van de gladheid. Dus gewoon vanuit huis op pad met de camera. Het is altijd een heerlijke sfeer als de wereld onder een witte deken van sneeuw ligt. Hoewel deze keer de striemende harde wind de sfeer wel wat geweld aan deed. Maar een echte natuurfotograaf laat zich niet tegenhouden. En dus heb ik zwemmende herten, schuilende paarden en mooie witte landschappen kunnen fotograferen.
Als foto van de maand kies ik voor een zwart-wit foto. En door de camera expres te bewegen ontstaat er een wat artistieker beeld.
Je moet er van houden en ik doe het ook niet heel vaak. Maar deze foto vind ik wel goed de sfeer weergeven van die koude winterdag met die snijdende wind.
Van mij mag nu de lente wel aanbreken en dan gaan we zo langzamerhand weer bezig met de bloemetjes en de bijtjes.
Juni 2020
Het jaar is al weer half voorbij. En het rare is dat ik pas deze maand voor het eerst met mijn macrolens op pad ben geweest. En dan ook nog maar één keer. Normaal gesproken begint het macroseizoen zo’n beetje in april en eindigt in november als de herfst met zijn paddenstoelen is afgelopen. Maar dit jaar is alles anders en dit dus ook. Hoog tijd dus om een macrofoto te kiezen als foto van de maand.
Het diertje op de foto is een tangpantserjuffer. Eén van de zeldzamere soorten pantserjuffers. De foto is gemaakt in het Hulkensteinse bos in het zuidelijkste puntje van Flevoland. Een mooi gebied voor macrofotografie en met een roepende wielewaal op de achtergrond is het goed toeven daar.
Hopelijk kan ik in juli vaker op pad met de macrolens. Maar we zullen zien. Ongetwijfeld komen er weer nieuwe natuurbelevenissen. Jullie kunnen die ook volgen via social media zoals Facebook facebook.com/rene.vos.71 en twitter twitter.com/Nitro_66. Ik heb ook nog een instagramaccount www.instagram.com/renevos4, maar ben daar wat minder actief op.
Bedank voor je bezoek en tot volgende maand.
April 2020
Een rare maand. Voor iedereen. En dat is een understatement. Ik ben zelf in een soort van fotoproject gerold. Ik werk in het ziekenhuis. En hoewel ik op het laboratorium niet direct met patiënten in contact kom, is er toch een heel andere sfeer. Daarom zocht ik een rustig plekje om in mijn eentje te kunnen gaan fotograferen en me even op te laden. Ik koos ervoor om naar een afgelegen ijsvogelplek te gaan. Een aantal jaren geleden heb ik daar al eens gefotografeerd, maar de laatste jaren ben ik er niet meer geweest.
Door de gunstige winter zijn er veel ijsvogels, dus grote kans dat ze er weer zijn. De eerste bezoekjes bestonden voornamelijk uit het observeren en het geschikt maken van de plek, zodat ik zonder verstoring de vogels kon bekijken en fotograferen. Tijdens die periode waren de ijsvogels al aanwezig. Ik zag twee mannetjes en één vrouwtje. De afgelopen weken ben ik 1 keer per week er naar toe geweest. Al veel mooie foto’s kunnen maken.
Tot nu toe vind ik dit de mooiste.
Tijdens het maken van deze foto was er nog een mannetje aanwezig. Dit exemplaar had een visje en nam een dreighouding aan tegenover de ander. Een prachtig moment en gelukkig heb ik er een foto van.
Op het moment dat ik dit schrijf zit het paartje te broeden. Ik ga ze zeker verder volgen de komende weken. Wie weet wat dat nog oplevert.
Het is in elk geval een ideaal corona-project: lekker helemaal alleen even ontsnappen aan al het gedoe en weer nieuwe energie opdoen tijdens het genieten van wat de natuur je voorschotelt. Misschien dat ik er nog een uitgebreid blog over ga schrijven als ik het afgesloten heb.
Blijf gezond iedereen!
Februari 2020
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: februari was heel erg mager wat fotografie betreft. De weekenden werden gedomineerd door storm en regen. En verder ook weinig tijd om er op uit te trekken.
Toch kan ik nog een foto van de maand laten zien. Op donderdag, als ik tijd heb, wandel ik altijd een rondje vanaf mijn huis naar de Oostvaardersplassen. De nadruk ligt dan echt op het wandelen en niet op het fotograferen. De wandeling is meestal zo’n 8 km, afhankelijk van de route die ik neem. Maar mijn camera gaat wel altijd mee, want je weet nooit wat je tegenkomt.
En zo zag ik in de struiken langs het pad een groepje staartmezen. Daartussen zaten ook een stelletje goudhaantjes! Nu zijn dat echte ADHD vogeltjes, die geen moment stilzitten. Daarom ben ik blij dat ik er toch een goede foto van heb kunnen maken. Fotografisch misschien niet heel bijzonder, maar toch een hele leuke foto. En daarom foto van de maand februari 2020.
Hopelijk levert maart meer mogelijkheden op om te fotograferen. Tot de volgende keer!
Oktober 2019
Voor oktober ligt het voor de hand om een paddenstoelenfoto te kiezen als foto van de maand. En ik moet zeggen dat het een prachtig paddo-jaar is. En ik heb zeker een aantal kandidaten die foto van de maand zouden kunnen worden.
Toch kies ik voor een foto uit natuurpark Lelystad. Deze wisent in half tegenlicht spreekt mijzelf namelijk erg aan, ook door de omzetting naar zwart-wit. Voor die omzetting maakte ik gebruik van NIK-filters in Photoshop.
Alvast bedankt voor jullie commentaren en opmerkingen. Ik zal zelf ook weer proberen te reageren op andermans/vrouws blogs.
September 2019
In september heb ik maar weinig gefotografeerd. Maar wel op een andere manier bezig geweest met fotografie. Ik mag meewerken aan een mooi project, waar ik nu nog niet te veel over kan zeggen. Daardoor wat minder tijd om er op uit te trekken. En ook het weer speelde niet erg mee.
Maar natuurlijk heb ik wel een foto van de maand uitgekozen. Je kunt je afvragen of het wel valt onder de term natuurfotografie, maar het ik vind het gewoon een mooie foto.
Het is de zwemsteiger “Het Atol” bij Zeewolde. Uiteraard gefotografeerd voor zonsopkomst. Ik heb hier een grijsfilter gecombineerd met een grijsverloopfilter.
Hopelijk kom ik in oktober wat meer aan het fotograferen toe. De paddenstoelen schieten in elk geval de grond uit.
Foto van de maand: juni 2019
Een nieuwe maand is begonnen, dus weer tijd om een foto van de afgelopen maand uit te kiezen. Voor juni heb ik onderstaande foto gekozen.
Een ochtendje libellen fotograferen in het Kuinderbos. Natuurlijk met de hoop om een uitsluiper te betrappen. Maar er hingen alleen lege larvehuisjes in het riet. Maar ook die kunnen een mooie foto opleveren.
De foto is genomen met een telelens van 400mm, recht tegen de zon in. De lichtcirkels worden veroorzaakt door de zon die op het water schijnt.
Foto van de maand: mei 2019
Een nieuw begin. Ik heb besloten toch weer af en toe een berichtje te plaatsen op mijn blog. Het idee is om elke maand een foto van de maand te kiezen en die een ereplaatsje te geven op mijn blog.
Ik begin gewoon midden in het jaar, maar dat vind ik niet erg. De foto van de maand mei is de steenmarter geworden. Foto even aanklikken voor een groter en scherper beeld.
Deze schoonheid kwam ik tegen toen ik op weg naar een ijsvogelstek door het bos struinde. Plotseling vloog voor mij een beestje de boom in. Op een hoogte van ca. 5 meter blijf hij zitten om nieuwsgierig te kijken wie hem gestoord had.
Een fantastische ontmoeting voor mij en een natuurmoment die ik niet snel zal vergeten.
Jaaroverzicht 2018
31 december 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
En weer is een jaar voorbij gevlogen. Een jaar waarin ik steeds minder blogberichten heb geplaatst en uiteindelijk de beslissing heb genomen om (voorlopig?) te stoppen met bloggen. Komende tijd ga ik nadenken waar en op welke manier ik mijn foto’s wil laten zien. Want helemaal verdwijnen wil ik ook niet. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die van mijn foto’s genieten.
Fotografisch is het in ieder geval een leuk jaar geweest, met in de eerste maanden nog de handicap van het medisch rijverbod. Wat een genot om dan op een gegeven moment je vrijheid terug te krijgen en weer naar al die mooie natuurgebieden te kunnen gaan. Wat een rijkdom is dat!
Ook dit jaar weer een aantal publicaties en wat foto’s kunnen verkopen. Maar eigenlijk doe ik het daar niet voor. Het gaat mij meer om het genieten in de natuur en die zo mooi mogelijk vast leggen. Op mijn eigen manier.
Genoeg geschreven, het is tijd voor mijn favorieten van afgelopen jaar. Elke maand 1 foto die mij het meest aanspreek, of waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik hoop dat jullie met mij mee genieten van deze terugblik.
januari
Geen keuzestress in januari. Een torenvalkdame in de Eempolder leverde mij een wensfoto op. Geweldig om dit op een aantal meters voor je te zien.
februari
In februari ook een vogel. Afgelopen winter was er een behoorlijke invasie van barmsijsen. Deze kleine barmsijs kon ik fotograferen in Almere.
maart
In maart heb ik weinig gefotografeerd. Deze opname van de Baggelhuizer Plas bij Assen nam ik op een hele koude ochtend. Ik herinner me vooral de snijdende wind. Maar het was de ontbering waard.
april
Het begint bijna een traditie te worden: op jacht naar de oranjetipjes eind april. Deze macro met wat koelere kleuren vind ik één van de mooiste.
mei
In mei was de jaarlijkse fotohutdag met Dick. Deze keer gingen we naar de tuinhut van Arjan Troost. Helaas had de ijsvogel de winter niet overleeft, maar er was nog genoeg te zien. Waaronder deze drinkende eekhoorn. Precies op het juiste plekje besloot hij (of zij) een slokje te nemen.
juni
In juni is het macroseizoen volop bezig en het zal je dan ook niet verbazen dat een macrofoto deze maand mag vertegenwoordigen in dit overzicht. Voor mij was het een primeur om deze bosparelmoervlinder te zien. Alle soorten parelmoervlinders zijn prachtige vlinders om te zien en deze bosparelmoer was daarop geen uitzondering.
juli
En ook juli levert een vlinder op. Dit landkaartje van de zomergeneratie was één van de vele, vele vlinders die rondfladderden in het Oostvaardersbos en zich tegoed deden aan de nectar van de zwarte mosterd. De Oostvaardersplassen en de omringende velden kleurden dit jaar geel door deze plant.
augustus
In augustus blijven we nog even in de Oostvaardersplassen. Door de droogte dit jaar vielen vele stukken water droog of bijna droog. Dit leverde een eldorado op voor de waadvogels en steltlopers. Van mij mogen ze het waterpeil elk jaar wel zo verlagen. Hoogtepunt waren ongetwijfeld de steltkluten die ik kon fotograferen. Deze jonge vogel liep recht op mij af en doordat het windstil was kon ik hem vastleggen met een mooi spiegelbeeld.
september
Ik had het net al even over de droogte. Die had een grote invloed op de natuur dit jaar. Zo waren er maar weinig bloeiende heidevelden. Ook de heide in het Gooi stond er maar verdroogd en bruin bij. Een klein stukje paars kon ik echter nog vinden en dat was net genoeg voor deze foto.
oktober
Ik werd heel blij van deze foto van de zeldzame spechtinktzwam. Na een tip vond ik deze prachtige soort ergens in het Gooi.
november
Ook in november een paddenstoelenfoto. Het paddo-seizoen kwam heel langzaam op gang en pas tegen eind november kwamen er wat meer tevoorschijn. Deze amethistzwam vond ik in het Spanderswoud bij Hilversum.
december
Op de enige dag met sneeuw in december ben ik naar natuurpark Lelystad geweest. Deze wisenten keken mij indringend aan. Een prachtige ontmoeting op een koude ochtend.
En daarmee is dit overzicht ten einde. En voor nu ook mijn schrijverijtjes. Ik wil iedereen bedanken voor de likes en commentaren op mijn blogs de afgelopen jaren. Het werd door mij altijd erg op prijs gesteld dat mensen de moeite namen om te reageren. Maar nu is het tijd om dit af te sluiten. Ik merk dat veel blogs een herhaling zijn van wat ik al eerder geschreven heb. Alleen met andere foto’s. Dan voegt de tekst niet zo veel meer toe. Dus ga ik op zoek naar een andere manier. Wie weet komen we elkaar op een andere plek op het World Wide Web tegen en voor de bloggers onder ons: ik blijf jullie blogs gewoon volgen. Je kunt me in elk geval blijven volgen via mijn facebook en instagram.
Ik wens iedereen een heel goed 2019 toe. Met liefde, een goede gezondheid en veel mooie (natuur)momenten!
Groet, René
Vogelparadijs
22 september 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat afgelopen zomer een bijzondere was. Ik heb het natuurlijk over de warmte en de droogte. De natuur had het moeilijk en overal zag je de gevolgen van het gebrek aan water. In de Oostvaardersplassen was er echter ook een voordeel te zien van de lage waterstand. Hele stukken vielen bijna droog en zo ontstonden er grote slikvlakten waar watervogels en steltlopers massaal kwamen foerageren. En dus plande ik een ochtendje vogelhut. En ik kan niets anders zeggen dat het een prachtige ochtend was.
Voor de hut was een moddervlakte ontstaan en daarachter een stuk met een paar centimeter water erop. Omdat het windstil was fungeerde het water als een perfecte spiegel. Dat moest wel een paar leuke plaatjes op kunnen leveren. Er zaten honderden vogels voor de hut. De meesten op (te) grote afstand, maar zo af en toe kwamen er wat groepjes dichterbij. Ik zag o.a. kieviten, lepelaars, kluten, kemphanen, meeuwen, ganzen, casarca’s en nog een aantal andere steltkopers die ik niet gelijk kon benoemen.
Deze kemphaan kwam dicht bij de hut tijdens het zoeken naar eten. Leuk om zijn modderige snavel te zien.
Als het groepje waar hij deel van uitmaakte later wegvloog kon ik onderstaande foto maken. Een mooie kemphaan in vlucht, samen met zijn spiegelbeeld.
Eén van de vogels waar ik niet gelijk de naam van wist was de zwarte ruiter. Ook die was in het mooie ochtendlicht bezig met zijn ontbijt.
De vlekjes op de foto is geen vervuiling op de lens of in de camera, maar vliegjes en andere insecten boven en op het water. Ideaal voor een smakelijk vogelontbijt.
Deze kievit strekte even zijn vleugels, alsof hij zich uitrekte na een heerlijk nacht slaap.
Tegenover de hut, aan de andere kant van de plas staat een dode boom met daarin een kleine aalscholver kolonie. Een opvallende verschijning in het rietlandschap.
Ik vind het een heel apart gezicht zo’n kale witte boom in het landschap, met al die zwarte vogels erop.
Vlak naast de hut scharrelt een koppeltje oeverlopers hun eten bij elkaar. Wat een zenuwpezen zijn het toch. Ze doen me altijd denken aan kwikstaartjes.
En toen zag ik opeens de vogel waarvan ik stiekem gehoopt had hem te zien. Een elegantste steltloper die we in Nederland tegen kunnen komen, een miniatuur ooievaartje en voor mij een wenssoort: de steltkluut!
Wow, wat een prachtige verschijning!
Mijn hartslag ging wel even omhoog bij het zien van zoveel schoonheid. En het is er niet één, maar ik telde er al snel vijf. Het meest van de tijd bleven ze op afstand, maar zo heel soms kwamen ze wat dichterbij. Dit paartje kon ik in één beeld vangen.
Zoals je kan zien waren er genoeg insecten om te eten.
Toen ik beter keek zag ik dat er ook jonge steltkluten in het groepje zaten. Volgens mij betekent dat dat ze in de Oostvaardersplassen gebroed hebben! Dat is goed nieuws voor deze zeldzame vogel.
Je kunt het jong herkennen aan de niet geheel witte kop en de minder fel gekleurde poten.
Ik kon zelfs nog een foto maken van een landende steltkluut. Wat meer kon ik wensen?
Ik sluit af met een foto van de jonge steltkluut die recht op mij af kwam lopen. Ik vind vooral de stand van de poten prachtig. Je zou kunnen zeggen dat ie last heeft van X-benen.
Ik zou zo nog tien foto’s kunnen plaatsten, maar zo is het wel genoeg denk ik. Het was een prachtige ochtend en ik heb genoten! Ze zouden eigenlijk elk jaar dit stuk half droog moeten laten vallen, maar ik weet niet of ze dat kunnen regelen. Volgens mij is het waterniveau in de OVP niet in te stellen. Alleen bij te veel water wordt het afgevoerd als het boven een bepaald peil komt. Maar voor de vogels zou het ideaal zijn en voor fotografen natuurlijk ook.
Bedankt voor je belangstelling en tot een volgend blog.
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Code wit
14 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hij was kort maar hevig: de winter van 2017-2018. En dus moet je als natuurfotograaf snel zijn als je wat winterbeelden wilt schieten in Nederland. Code rood of niet, ja moet er op uit. En zo vond ik mijzelf afgelopen zondag (10/12) terug in een witte Oostvaardersplassen.
Het sneeuwde de hele tijd en een striemende wind liet de sneeuwvlokken prikken in mijn gezicht. Maar de witte wereld maakte dat alles meer dan waard. In totaal heb ik zo’n tweeënhalf uur rondgelopen. Voornamelijk zoekend naar edelherten in de sneeuw. Ze zijn lastig te benaderen en ik wil ze ook niet opjagen. Gelukkig kon ik vanaf het fietspad onderstaande foto maken.
Ik denk dat ik mijn kerstkaart voor volgend jaar al gemaakt heb. Al snel verdween de groep, waar deze man deel van uitmaakte, het bos in.
Om even uit de wind te blijven volgde ik hun voorbeeld. Ik was ondertussen druk bezig om mijn camera sneeuwvrij te houden. Hij kan wel wat vocht hebben, maar met een volledig dicht gesneeuwd oculair is het moeilijk fotograferen. Ik kreeg later van een andere fotograaf deze foto toegestuurd. Met dank aan Fred van der Tak. Je ziet mij hier in het Oostvaardersbos.
Nadat ik het bos weer verlaten had zag ik een eenzaam hert in het riet staan. Het begon net weer wat harder te sneeuwen. Gelukkig niet zo hard dat ik niet meer kan fotograferen, want ik ben erg blij met deze foto.
Door de sneeuwval waren veel foto’s niet echt scherp en ik hield het voor gezien. Ook al omdat ik toch behoorlijk doorweekt begon te raken van de smeltende sneeuw op mijn kleren. Een glaasje cognac bij de kachel begon een steeds aantrekkelijker idee te worden. Dus begon ik aan de wandeling naar huis.
Nog een laatste foto, waaraan je kan zien dat ik door de kou de camera niet echt meer stil kon houden. 😉
Een kort blogje deze keer. Net als de winters in Nederland.
Reeën 2017
24 september 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
De afgelopen maanden ben ik opvallend vaak reeën tegengekomen op mijn foto-uitjes. Soms was ik speciaal voor ze op pad, maar vaker nog waren het toevallige ontmoetingen, terwijl ik op pad was voor iets anders. In dit blog wil ik jullie een aantal foto’s van die momenten laten zien.
In mei was ik op de Westerheide bij Hilversum om vlindertjes te fotograferen. Maar deze plek is ook erg bekend door de reeën. Ze zijn er niet erg schuw en vroeg op de ochtend zie je er altijd wel een paar. Zo ook deze keer. De zon was nog maar amper boven de horizon verschenen toen ik dit bokje tegen kwam.
De vroege ochtendzon geeft een mooi sfeertje. Ietsjes later is er iets meer licht.
Het is altijd genieten zo vroeg. Alleen jij, de natuur en de stilte! GENIETEN!!!!
Het bokje trok zich verder niet zoveel van me aan en wandelde rustig verder. Ik liet hem verder met rust en ging op zoek naar vlindertjes.
In juni had ik libellen gefotografeerd bij het Naardermeer. Ik besloot daarna nog even langs een kijkscherm te gaan. Ik kwam aangelopen en keek door één van de gaten. En stond plots oog-in-oog met een prachtige reegeit die vlak achter het scherm zat.
We bleven elkaar zo een paar minuten aanstaren. Toen had ze er genoeg van en ging er vandoor. Ik had het geluk dat ik van die sprint een aantal foto’s kon maken voordat ze in het struikgewas verdween. Een drietal van die foto’s heb ik in Photoshop aan elkaar geplakt tot één foto. Je krijgt dan een mooi beeld van een ree op volle snelheid.
Die onverwachte momenten zijn toch vaak het mooist!
Met de reeënstand in de Flevopolder is volgens mij niet veel mis. Je hoeft maar door de polder te rijden en vaak zie je wel een paar in de velden staan. Ook in de bossen kom ik ze regelmatig tegen. Vaak zien ze jou eerder dan jij hen en gaan ze er op volle snelheid vandoor. Zo ook dit bokje in het Horsterwold bij Zeewolde.
Soms heb je geluk en zie jij ze eerder. Dan kun je wat langer genieten van deze prachtige ranke dieren. Het volgende exemplaar kwam ik tegen in het Larserbos bij Lelystad.
In juli ging ik nog eens terug naar de Westerheide. Nu speciaal voor de reeën in het boekweitveldje. Elk jaar wordt een veldje ingezaaid met mooie witte bloemetjes. De reeën zijn er dol op en het levert leuke foto’s op. Het beste kun je ’s avonds gaan, maar dat is voor mij lastig. Dus ga ik maar weer ’s ochtends vroeg op pad. En het is gelijk bingo: een bokje staat tussen de bloemen. Het is nog vrij donker, maar toch kan ik een redelijke foto maken.
Hij heeft me in de gaten, maar gaat rustig door met waar ie mee bezig was. Langzaam loopt hij wat meer naar de zijkant, waardoor er wat meer van het dier te zien is.
Niet veel later verdwijnt hij rustig tussen de bomen. Ik blijf nog een tijd rondhangen, maar helaas komt ie niet meer terug. Wel komt er nog een verlegen dame even kijken. Ik had haar eerst niet eens in de gaten, zo gefocust was ik op het bloemenveld. Toen ik even opzij keek zag ik deze mooie meid vlak bij me staan.
Voor mijn doen dus veel reeën voor de lens gehad dit jaar. Helaas had ik geen mogelijkheid om me bezig te houden met de reeënbronst, maar dan heb ik nog wat te doen de komende jaren.
Gewoon thuis
25 februari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Als eerste moet ik even mijn excuses aanbieden aan al mijn collega-bloggers. De laatste tijd heb ik nauwelijks gereageerd op hun verhalen en foto’s. Ik kom er gewoon niet meer aan toe. Geen tijd, geen zin, geen inspiratie.
Dit komt trouwens goed overeen met mijn eigen fotografie. Slecht weer en griepjes houden me thuis. Dus er is weinig te melden op fotografie-gebied. Het enige dat ik gedaan heb is wat vogels in de tuin vastleggen. Gewoon vanuit de woonkamer. Dus bij deze toch maar even wat beelden vanuit onze eigen achtertuin. De gebruikelijke tuinsoorten laten zich dagelijks wel een paar keer zien. Geen grote aantallen, maar toch leuk om zo af en toe een half uurtje te gaan zitten.
Al jaren komt er een koppeltje Tukse tortels bij ons. Altijd waren ze met z’n tweeën. Helaas komt er de laatste weken nog maar één. Ik ben bang dat de ander ten prooi is gevallen aan een kat of een sperwer. Hopelijk vindt de overgebleven duif een nieuwe partner.
De koolmees is ook een vaste bezoeker. Volgens mij is dit het mannetje, te herkennen de brede zwarte baan over de borst en buik. Bij het vrouwtje is die veel smaller en loopt minder ver door. Ze broeden regelmatig in het nestkastje dat aan ons huis hangt.
De baas van het spul is dit roodborstje. Een fel beestje, die duidelijk laat weten wie zijn tuin dit is. Het is mijn favoriete model.
Een blog over tuinvogels is natuurlijk niet compleet zonder meneer en mevrouw merel. Gelukkig zijn die ook de hele winter aanwezig. Zo te zien had mevrouw het een beetje koud toen ik deze foto maakte.
Meneer ziet er wat frisser uit. Op dit moment klinkt ’s ochtends als ik om zes uur naar mijn werk ga hun heerlijke gezang weer. Voor het betere lentegevoel!
Zoals je ziet ligt er een klein beetje sneeuw. Eén van de weinige keren deze winter in Almere. Op een andere winterse dag kon ik dit vinkje fotograferen met wat sneeuw.
En zo is de maand februari voorbij gegaan zonder veel hoogtepunten wat fotografie betreft. Ik hoop dat maart zich van zijn meest zonnige kant gaat laten zien en dat ik er veel op uit kan trekken. Ik heb echt zin in het voorjaar! Hopelijk kom ik er dan ook weer toe om te reageren op andermans/vrouws blog.
Groet, René
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Jaaroverzicht 2016
31 december 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Het jaar is weer voorbij en eerlijk gezegd ben ik er blij om. Het was een jaar waarin niet alles gelopen is hoe je het van te voren zou bedenken. Vooral het feit dat mijn gezondheid vanuit het niets een gevoelige tik kreeg is van grote invloed geweest. Ook op fotografie gebied. Maar intussen heb ik dat achter me gelaten en kijk ik met een positieve blik naar 2017. Maar eerst kijken we nog even terug naar 2016.
Gelukkig was het niet alleen maar kommer en kwel. Zo zijn er weer een aantal foto’s van mij in verschillende bladen verschenen en staat er, voor het eerst, een foto van mij in de Roots agenda. Ook een paar kleine prijsjes mogen ontvangen bij fotowedstrijden en, als klap op de vuurpijl, verkozen tot “fotograaf van het jaar” bij de fotoclub VNF-Nijkerk. Verder heb ik ook weer een aantal foto’s via mijn webshop verkocht en mocht ik voor de eigenaren van een vakantiehuisje in België mijn eerste “rapportage” maken.
Maar nu heb ik wel genoeg schouderklopjes aan mezelf uitgedeeld. Tijd voor de foto’s!
januari
In januari een aantal keren naar de Oostvaardersplassen geweest. Dit duo-portret vind ik de mooiste van deze maand. Het feit dat het op vijf minuten fietsen vanaf mijn huis is, maakt het voor mij nog specialer.
februari
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn eerste steenuiltje als foto van de maand zou uitkiezen of deze rietgors. Uiteindelijk gekozen voor de mooie achtergrond en het licht in deze foto. De foto is gemaakt in de polder Arkemheen bij Nijkerk.
maart
In maart ben ik begonnen aan mijn ijsvogelproject. Ik heb min of meer op twee nestplekken een paartje kunnen volgen. Hoewel de visoverdracht en de paring nog steeds op mijn wensenlijstje staan, was het een hele leuke ervaring om hier langere tijd mee bezig te zijn.
april
Kan een doodgewone meeuw foto van de maand worden? Ja zeker, in ieder geval bij mij wel! De foto is genomen tijdens een excursie van de fotoclub bij de zuidpier van IJmuiden.
mei
Met deze foto van een jonge zwaan bij ons in de wijk ben ik erg blij. Vanaf het moment dat het zwanenpaar ging broeden fietste ik op weg naar het station bijna dagelijks even langs om te kijken hoe het ging. Op moederdag kwamen er vijf kleintjes uit het ei.
juni
Geen moeite om deze maand mijn favoriet uit te zoeken. Een “once-in-a-liftime” moment met de uitsluipende libel en het lantaarntje dat op bezoek kwam.
juli
Ook in juli een foto van een libelachtige. En nog wel de mooiste juffer van Nederland: de weidebeekjuffer. Samen met mijn zus Heleen een ochtendje op pad bij de Kromme Vecht bij Bunnik.
augustus
Deze foto heeft nooit in een blog gestaan, maar is voor mij toch de mooiste van augustus. Op vakantie in Oostenrijk kwam ik een veld tegen met daarin Parnassia. Een prachtig onderwerp, vooral als de dauwdruppels op de achtergrond meewerken voor een mooie bokeh.
september
Ook de foto van september is gemaakt op een excursie van VNF-Nijkerk. In de tuin van Edo van Uchelen kon ik deze geelbuikvuurpad fotograferen onder water.
oktober
Mijn workshop bij Andrea Gulickx leverde naast nieuwe inzichten en inspiratie ook bovenstaande foto op. Voor mij de foto van de maand oktober.
november
Het paddenstoelenseizoen was laat dit jaar, dus waren er in november nog genoeg te vinden. Dit kleine exemplaar kon ik vastleggen in Lage Vuursche.
december
Op de valreep dan toch nog een landschapsfoto in het jaaroverzicht. En nog een winterlandschap ook. Begin december heb ik gebruik kunnen maken van een paar koude dagen en nachten.
Kijkend naar deze serie zie ik in het begin van het jaar veel vogels, die gaande weg worden vervangen door macrofoto’s. Ik denk dat mijn hart toch steeds meer bij de macrofotografie komt te liggen. Komend jaar zal macro weer een grote plek innemen bij mijn fotografische uitstapjes. En wil ik me verder ontwikkelen op het gebied van de landschapsfotografie. Vandaar dat het wel leuk is dat ik het jaaroverzicht afsluit met een landschap.
Ik wil iedereen bedanken die gereageerd heeft op mijn blogs. Het aantal blogs is een stuk minder geworden dan de afgelopen jaren en ook reageer ik zelf minder op andere blogs. Het kost me gewoon veel te veel tijd om alles bij te houden. Misschien ga ik mijn website wel omvormen naar soort van fotogalerij. Maar er zal altijd een plekje gereserveerd blijven voor mijn blogs. Bloggen is dus zeker geen aflopende zaak. Ik zal volgend jaar vast elke maand wel een blogje schrijven en verheug me al weer op alle leuke reacties die ik krijg.
Tot slot wil ik al mijn volgers een fantastisch jaar wensen. Bedankt voor alle opmerkingen en reacties.
Blue Diamonds
2 november 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Om iedereen gelijk maar gerust te stellen: dit blog gaat niet over een Nederlands zangduo uit het verleden die jarenlang Ramona in de spotlights zette. Nee, ik heb nog wat ijsvogelfoto’s op de plank liggen die ik jullie niet wil onthouden. De afgelopen maanden was ik door een medisch rijverbod beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Gelukkig is er in Almere en omgeving altijd wel een ijsvogel te vinden die mee wil werken aan een fotoshoot.
De wellicht meest bekende stek is de hut bij de Lepelaarplassen. Meestal mijd ik die vanwege de drukte, maar nu was het een mooie uitkomst. Al snel komt er even een ijsvogel op één van de stokken zitten.
Het is donker weer en dat zie je terug in de foto. Voordeel is wel dat het met dit weer niet druk is in de hut. Het donkere weer wordt helemaal duidelijk als het jonge mannetje de schaduwkant van de hut opzoekt.
Gelukkig klaart het iets op in de loop van de ochtend en komen de kleuren wat meer naar voren. Deze keer eens niet op een tak, maar op een rietstengel. Wel iets verder weg, maar het heeft wel iets vind ik.
Als hij dan nog eens op dezelfde tak als eerder gaat zitten en er toch een straaltje zonlicht op valt, zie je gelijk het verschil met de tweede foto.
Een andere plek op fietsafstand is het Oostvaardersveld. Hier heb ik ooit in 2011 mijn eerste ijsvogel gefotografeerd. Vanuit kijkhut de Poelruiter en op het toen meest gefotografeerde takje van Nederland. En wat was ik er blij mee! Het was nog voor de tijd dat ik een blog had en eigenlijk zou ik het niet moeten doen, maar hier is ie dan, uit de donkere krochten van mijn fotoarchief: mijn eerste ijsvogelfoto.
Tja, wat zal ik er van zeggen. Ik stond aan het begin van mijn carrière als hobbyfotograaf en dat is te zien. Maar nog steeds ben ik er blij mee. Mijn eerste ontmoeting met een ijsvogel zal ik nooit vergeten. Voor het eerst in een hut, vier uur lang en dertig seconden ijsvogel. Ik was op slag verliefd en ben dat tot op de dag van vandaag.
Inmiddels heeft het Oostvaardersveld een grondige renovatie achter de rug. Wat het einde betekende aan de Poelruiter als ijsvogelstek. Maar inmiddels zijn ze teruggekeerd op het Oostvaardersveld en vanuit de nieuwe hut ‘De Oeverloper’ zijn er weer regelmatig ijsvogels te zien en te fotograferen. Dus op een vroege zondagochtend pakte ik mijn fiets en peddelde de 12 kilometer naar Lelystad. En niet voor niets!
In tegenstelling tot de vorige serie scheen de zon nu volop. Hard licht dus, maar ook felle kleuren. Af en toe dook de ijsvogel het water in en één keer kwam hij tevoorschijn met de larve van een libel.
Een ijsvogel met prooi is altijd een mooi resultaat.
Hoe later op de ochtend, hoe harder het licht. De foto’s worden dan al snel minder mooi. Maar gelukkig heeft ook deze hut een schaduwkant. En als hij daar dan gaat zitten levert dat prachtige pasteltinten op.
Een iets andere belichting levert nog zachtere kleuren op.
Voor mij is dit de mooiste foto van deze serie. Samen met mijn eerste ijsvogelfoto!
Vlinders
7 september 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Naast de libellen in het vorige blog ben ik de afgelopen maanden ook een paar keer op vlinderjacht geweest. Zowel in Almere als op vakantie in Oostenrijk kwam ik deze vrolijke fladderaars tegen. In dit blog een impressie van deze ontmoetingen.
Als eerste de vlinders in het Oostvaardersbos. In de winter een schuilplaats voor edelherten en in de zomer een gewilde plek voor veel soorten vlinders. Op een open plek met veel distels vliegen heel wat soorten rond. Ik was op een warme dag tegen het middaguur. Lastig, omdat de vlinders dan steeds rondvliegen en hard zonlicht. Ik maak er maar het beste van.
Hierboven de gehakkelde Aurelia. Eén van de mooiste vlinders van Nederland.
Ik weet niet of het door de vele distels komt, maar de distelvlinder is hier de meest voorkomende soort. Ik probeer er wat dichter op te kruipen voor een portretje.
En ook vanaf de andere kant is het een lust voor het oog. Ondanks dat het al een wat ouder exemplaar is. Afgevlogen noemen ze dat in de lepidopterologie. Ja, dat woord moest je nog eens nalezen hè! Het is de studie van de vlinders. En iemand die dat gestudeerd heeft is dus een lepidopteroloog. Niet dat ik daar in de verste verte ook maar in de buurt kom, maar vlinders vind ik wel heel mooi om te fotograferen.
Een andere vlinder die je hier veel ziet is de atalanta. Bij deze moest ik recht tegen de zon in fotograferen. Maar dat is niet erg. Het levert een sfeervol plaatje op.
Tot zo ver even de vlinders in Almere.
Tijdens de zomervakantie stonden we twee weken op een camping in Oostenrijk. Het weer was erg wisselvallig: van 30° C tot sneeuw en onweersbuien. En een nachttemperatuur van enkele graden boven nul. Niet echt ideaal vlinderweer. Toch heb ik op mijn wandeltochtjes nog wel wat vlinders gezien. Niet veel soorten, maar wel een paar hele mooie!
Zo beleefde ik de primeur: een ontmoeting met de Grote Parelmoervlinder. Niet dat ik hem ter plekke al kon benoemen, maar dat maakt niet uit. Er waren er twee, waarvan ééntje wel even wilde gaan zitten voor een foto.
Ik dacht in eerste instantie te maken te hebben met een Keizersmantel. Dus niet. Maar die kwam ik een aantal dagen later toch nog tegen.
Een lastig individu: hij bleef maar rondfladderen en het stilzitten duurde steeds maar heel kort. Veel foto’s dus van lege bloemen. Maar toch heb ik hem nog een keer te pakken.
Ik vind het mooi hoe het zonlicht door zijn vleugels schijnt. Veel meer leverde de vakantie niet op wat vlinders betreft.
Terug in Almere ben ik nog een keer naar de Oostvaardersbos geweest. Nog steeds vlogen er veel vlinders. Opvallend veel Witjes en Atalanta’s. Geen grote aantal foto’s die dag gemaakt, maar wel één waar ik erg blij mee ben. Deze foto zat al een tijdje in mijn hoofd: een vliegende vlinder!
Het is trouwens een Klein Geaderd Witje. Natuurlijk kun je heel veel foto’s weggooien als je hier mee bezig bent, maar de voldoening als er eentje wel scherp is vergoed veel.
Eén ding valt me op: alle vlinders, op één na, zitten op een distel. Een heel belangrijke plant dus voor de vlinderpopulatie! Tot zo ver mijn vlinderfoto’s van de zomer van 2016. Een wisselvallige zomer, die al aardig op haar laatste benen loopt. Dus op naar de herfst en nieuwe fotokansen en onderwerpen.
Libellen
29 augustus 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier is dan eindelijk een nieuw blog. Er is veel gebeurd de laatste tijd, ook op het gebied van mijn gezondheid. Dus de mediastilte was gedeeltelijk gedwongen en aan de andere kant was ik ook even toe aan een pauze. Het fotograferen staat nog steeds op een laag pitje, maar ik heb nog wel wat op de plank liggen van de afgelopen tijd.
Zo ben ik in juni druk geweest met libellen bij de Laakse Slenk. Jullie hebben er al iets van gezien in mijn blog over de uitsluiper. Maar naast die ene libel, heb ik natuurlijk nog veel meer gezien. In dit blog een impressie hiervan. Mijn eerste bezoek begon tijdens zonsopkomst. In het vroege zonlicht kwam ik de eerste libel tegen.
Kijk, dat is nog eens een goede start van de dag. Een paar minuten later kon ik ook de koperen ploert mee nemen in de foto.
Het is altijd fijn werken met tegenlicht. Het levert vaak sfeervolle foto’s op. Vergelijk bovenstaande foto maar eens met de volgende. Dezelfde libel, op dezelfde plek, drie minuten later, maar dan vanaf de andere kant. Mooi gedetailleerd, maar een stuk minder sfeer. Een andere manier van in beeld brengen van hetzelfde onderwerp. Ook mooi toch?
Het stikt hier van de libellen. Een waar Eldorado voor de macrofotograaf. Al speurend loop ik langs de waterkant. Het mooie van zo’n groot aanbod is dat je kritisch kunt zijn en de exemplaren die net op een iets minder fotogeniek plekje zitten gewoon kunt negeren. Maar deze oeverlibel zat op een mooie plek en, net zo belangrijk, voor een mooie, pastelkleurige achtergrond.
Bij de volgende libel pak ik nog snel even het mooie ochtendlicht mee. Volgens mij is een nog een vers exemplaar en nog bezig op te drogen na het uitsluipen. Het is niet te geloven, maar ik ben nog geen half uur bezig en heb al zoveel mooie foto’s kunnen maken!
Al lopend door dit voor mij nieuwe gebied blijf ik genieten van mijn omgeving. Het is geweldig om zo’n nieuw plekje te ontdekken.
Bij de volgende foto heb ik wat meer gedaan in de nabewerking. Ik heb geprobeerd er een zachtere uitstraling aan mee te geven. Dit is wederom een oeverlibel.
Veel oeverlibellen dus en ook de verschillende heidelibellen zijn goed vertegenwoordigd. Een soort die ik minder vaak zie is de platbuik. Maar ook die vliegen hier rond. En gelukkig voor mij blijken ze ook wel eens uit te rusten. En dus kan ik onderstaande foto maken.
Het is niet moeilijk te bedenken waar de naam vandaan komt.
Naast al die libellen zie ik héél veel juffers. Deze keer besteed ik er niet zoveel aandacht aan. Dat moet ik een andere keer nog maar eens goedmaken. Want ze zijn net zo mooi als de libellen. Als afsluiting van dit blog toch nog één foto van een waterjuffer. Het is niet te zien, maar jullie moeten maar van me aannemen dat het een lantaarntje is.
Uitsluiper
29 juni 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Al een aantal jaren hoop ik een uitsluipende libel te kunnen fotograferen. De overgang van larve naar vliegend insect is fascinerend. Vele malen ging ik op ’s ochtends vroeg op pad en speurde rietranden en slootkanten af. Maar tot nu toe zonder resultaat. Kort geleden ontdekte ik een nieuw gebied: De Laakse slenk in het Hulkensteijnse Bos. De eerste keer zag ik gelijk al vele lege hulsen van libellenlarven hangen in de begroeiing. Alleen helaas geen enkele libel die nog bezig was te ontsnappen uit zijn oude ik. Maar het gebeurde hier dus wel! En omdat de aanhouder wint ga ik vandaag een tweede keer naar het uiterste zuidelijke puntje van Flevoland.
Elke rietstengel, bramenstruik en graspol wordt onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. Weer zie ik een aantal lege hulsen. Tot mijn oog valt op iets geligs tussen de stengels. Daar hangt ie dan: een libel die begonnen was aan zijn verandering van een lelijk bruin waterwezen naar een kleurrijke vliegende schoonheid.
Zo te zien is hij al even bezig en heb ik het allereerste begin gemist. Maar dat maakt mij niets uit. Vanaf dit moment blijf ik bij hem, om mee te maken hoe het veranderingsproces verloopt.
Een hele tijd hangt hij daar zo op de kop. Tot hij opeens voorover buigt, het kopje van zijn larvehuidje vastgrijpt en geheel uit zijn oude huid ontsnapt. Het voelt of ik aanwezig ben bij de geboorte van dit insect.
Je kunt hem nu nog niet echt een kleurrijke schoonheid noemen en vliegen gaat ook lastig worden. Eerst zal de nieuweling op moeten drogen en zijn vleugels moeten oppompen. Ondertussen komt een juffertje (lantaarntje) op kraambezoek.
Het is met het blote oog bijna niet te zien, zo langzaam gaat de verandering. Maar op de volgende foto zie je toch dat de de vleugels al behoorlijk groter zijn geworden. We zijn nu zo’n vijftig minuten onderweg vanaf het moment dat ik hem zag hangen.
Voor mij is het dus veel wachten en zo af en toe een foto maken. Om mij heen vliegen veel juffertjes rond en tussendoor maakt ik wat foto’s van hen. En dan gebeurt het: een lantaartje landt precies op de steeds groter wordende vleugels van de opdrogende libel. Wat een moment! Zoiets maak je maar één keer mee. Gelukkig staat mijn camera op het statief al helemaal ingesteld, dus ik kan snel een aantal foto’s maken. Het duurt maar even en dan is de juffer weer gevlogen. Mij achterlatend met wat misschien wel de foto van het jaar is.
Dit is nog eens een mooie bonus!
Mijn opwinding staat in schril contrast met de onverstoorbare libel. Heel langzaam zie ik hem veranderen in het prachtige vliegmachientje wat we boven de vennen en sloten heen en weer zien schieten. De vleugels worden doorzichtig en het achterlijfje staat nu recht.
Dan is het tijd om de oude huid achter te laten en langzaam klimt de libel omhoog om nog wat meer zon te pakken. We zijn nu 3 uur en 3 kwartier verder. Je ziet dat de libel steeds meer kleur krijgt.
In de volle zon gaat het nu snel. En vier uur nadat ik hem voor het eerst zag, ondersteboven hangend, half larve, half libel, ontvouwd hij zijn vleugels en is de gedaanteverwisseling compleet.
Ik vond het prachtig om mee te maken. En dan ook nog de mazzel dat ie op een mooi, vrij plekje zat. En als ik weer eens zo’n uitsluiper zie, ga ik er gewoon weer vier uur naast zitten!
Jonge zwanen
7 mei 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik fiets eind april vanaf het station terug naar huis na een drukke werkdag. Soms neem ik, zoals ik het noem, de toeristische route. Die loopt langs de randen van de woonwijk, door het park en langs grachten. Altijd lekker om na zo’n dag even de natuur op te zoeken. Ook al duurt het ritje nog geen tien minuten. Vandaag zie ik iets wat ik hier nog niet eerder zag: een zwanennest! Vlak langs het fietspad, dus niet echt rustig gelegen. Ik neem me gelijk voor om de boel in de gaten te houden en om te proberen de jonge zwaantjes te fotograferen. Dus vanaf nu fiets ik dagelijks even langs het zwanenpaar.
Het is altijd afwachten hoe zoiets verloopt. Helemaal als het nest zo open en bloot aan een druk fietspad ligt. De broedtijd duurt ca. vijf weken. In die tijd zie ik de hoeveelheid broodkorsten steeds verder toenemen bij het nest. Hopelijk wordt de aandacht de zwanen niet te veel. Op een dag ligt er een voetbal naast het nest. Blijkbaar van het trapveldje iets verderop. Ik snap wel dat je je bal laat liggen zo vlak bij het nest. Tijdens de broedperiode kunnen zwanen behoorlijk agressief zijn. Het mannetje patrouilleert dan ook oplettend bij het nest.
Dit zijn de enige foto’s die ik heb genomen tijdens de broedperiode. Ook al zijn ze blijkbaar gewend aan de drukte om ze heen, wil ik ze verder niet te veel storen.
En dan is het eindelijk zo ver! Op een vrijdag hoor ik van een buurtgenoot dat de zwanen jongen hebben. Dat is nog eens een goede timing zo vlak voor het weekend. Nu heb ik tenminste tijd om in het weekend de jonkies te fotograferen. Als ik zaterdag met mijn camera bij het nest arriveer is er echter niets meer te zien. Blijkbaar zijn alle eieren uit gekomen en is er geen reden meer om bij het nest te blijven. Een fietsster ziet mij lopen met mijn camera en vraagt of ik op zoek ben naar de zwanen. Kijk, dat is nog eens aardig. Op haar aanwijzingen heb ik ze zo gevonden. Ze zijn even een blokje om gezwommen.
Ik wist nog niet hoeveel eieren er waren, maar nu zie ik dat er vijf kleine pluizenbolletjes achter de gracieuze ouders zwemmen. Ik ben gelijk in de lentestemming. Voorzichtig benader ik het prille gezinnetje. Ik heb veel ontzag voor deze grote vogels. Het zijn zelfs de grootste vogels van Nederland! Tot een bepaalde afstand accepteren ze mijn aanwezigheid. Als ik te dicht bij kom, laten ze dat sissend weten. Nu de grenzen bekend zijn kan ik gaan fotograferen.
Wat een prachtig beestje! En daar zijn er dan vijf van!
Alle vijf zijn het kleine charmeurs. Ze doen gelijk al hun ouders na, die slobberend hun kostje bij elkaar scharrelen. En zo af en toe is het tijd voor een kleine poetsbeurt. Dat levert leuke houdingen op.
Alsof hij mij verlegen aankijkt.
Ik hoop eigenlijk dat de kleintjes een ritje gaan maken op de rug van paps of mams. Maar vandaag zit dat er niet in. Wel kan ik nog een foto maken als ze naast één van de ouders drijven. Dat geeft een mooie witte achtergrond.
Het is de eerste keer dat ik zo een zwanenfamilie hebt gevolgd tijdens de broedperiode. Het worden dan vanzelf een beetje je eigen zwanen. Maar al snel blijkt dat die gevoelens niet wederzijds zijn. Ik zie ze nog een aantal dagen in de gracht op een paar honderd meter van het nest. Maar op een gegeven moment zijn ze verder getrokken. Geen behoeft om nog langer bij mij in de buurt te blijven. Ik zou ze natuurlijk kunnen gaan zoeken, maar dat gaat me net even te ver. Het is goed zo. Ik vond het prachtig om dit de afgelopen weken te volgen en toe te leven naar het uitkomen van de eieren. Als je dan die kleintjes voor het eerst ziet zwemmen is dat een prachtig moment.
En gelukkig hebben we de foto’s nog! Ik sluit af met mijn persoonlijke favoriet. En ook nu blijkt dat je niet ver van huis hoeft om te genieten van de natuur.
En wie ze nu nog lelijke eendjes durft te noemen, krijgt het met mij aan de stok!
René Vos natuurfotografie 