Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Code wit
14 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Hij was kort maar hevig: de winter van 2017-2018. En dus moet je als natuurfotograaf snel zijn als je wat winterbeelden wilt schieten in Nederland. Code rood of niet, ja moet er op uit. En zo vond ik mijzelf afgelopen zondag (10/12) terug in een witte Oostvaardersplassen.
Het sneeuwde de hele tijd en een striemende wind liet de sneeuwvlokken prikken in mijn gezicht. Maar de witte wereld maakte dat alles meer dan waard. In totaal heb ik zo’n tweeënhalf uur rondgelopen. Voornamelijk zoekend naar edelherten in de sneeuw. Ze zijn lastig te benaderen en ik wil ze ook niet opjagen. Gelukkig kon ik vanaf het fietspad onderstaande foto maken.
Ik denk dat ik mijn kerstkaart voor volgend jaar al gemaakt heb. Al snel verdween de groep, waar deze man deel van uitmaakte, het bos in.
Om even uit de wind te blijven volgde ik hun voorbeeld. Ik was ondertussen druk bezig om mijn camera sneeuwvrij te houden. Hij kan wel wat vocht hebben, maar met een volledig dicht gesneeuwd oculair is het moeilijk fotograferen. Ik kreeg later van een andere fotograaf deze foto toegestuurd. Met dank aan Fred van der Tak. Je ziet mij hier in het Oostvaardersbos.
Nadat ik het bos weer verlaten had zag ik een eenzaam hert in het riet staan. Het begon net weer wat harder te sneeuwen. Gelukkig niet zo hard dat ik niet meer kan fotograferen, want ik ben erg blij met deze foto.
Door de sneeuwval waren veel foto’s niet echt scherp en ik hield het voor gezien. Ook al omdat ik toch behoorlijk doorweekt begon te raken van de smeltende sneeuw op mijn kleren. Een glaasje cognac bij de kachel begon een steeds aantrekkelijker idee te worden. Dus begon ik aan de wandeling naar huis.
Nog een laatste foto, waaraan je kan zien dat ik door de kou de camera niet echt meer stil kon houden. 😉
Een kort blogje deze keer. Net als de winters in Nederland.
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Van de plank
10 april 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Ik schrijf meestal over één bepaald onderwerp. Dat heeft alleen wel een nadeel: losse foto’s die niet in het verhaal passen vallen buiten de boot. Of eigenlijk: buiten de blog. Dus zo af en toe gooi ik er een blogje tussendoor met foto’s die op de plank zijn blijven liggen.
Tuinvogels
Ook afgelopen winter heb ik weer een voederplek ingericht voor de vogeltjes in onze tuin. En hoewel ik niet vaak heb gezeten om te fotograferen, heb ik toch een aantal aardige opnames kunnen maken. Zoals elk jaar hadden we ook nu een roodborstje in de tuin.
En als dan op de achtergrond de zon schijnt krijg je een sprankelend geheel.
De meest voorkomende vogel in ons nieuwbouwtuintje is de vink. Vaak zagen we één man met een aantal vrouwtjes. Een echte charmeur kennelijk. En ik moet zeggen: hij ziet er goed uit!
Een andere veel geziene gast is de koolmees. Altijd lastig om te fotograferen op de voederplek. Meestal zitten ze in de boom. Ze storten zich dan op de tafel, pikken een zonnebloempit mee en voor je het weet zijn ze weer verdwenen. Maar er is altijd wel een uitzondering op deze regel. En als dank mag hij meedoen in dit blog.
De laatste vaste bewoners die ik wil laten zien zijn een koppeltje Turkse tortels. Al jaren komen ze met z’n tweeën langs. Ze horen er intussen gewoon bij!
Het is altijd leuk hoe ze achter de mosheuvel naar zaadjes zoeken. Zo af en toe komt dan even dat koppie tevoorschijn.
Maar als onze kat thuiskomt is al het spul snel verdwenen.
Tot zo ver de tuinvogels. Andere soorten die we afgelopen winter zagen: pimpelmees, ekster, winterkoninkje, merel, huismus en houtduif. Geen bijzondere soorten, maar evengoed heerlijk om naar te kijken.
Rondje Almere
Zo af en toe fiets ik wel eens een rondje als het mooi weer is. De camera gaat dan meestal mee. En soms kom je hele leuke dingen tegen. Of je zit met een bepaald doel ergens te fotograferen en dan komt er iets heel anders langs. Nu is een mooie gelegenheid om die foto’s te laten zien.
De Oostvaardersplassen zijn vlak bij, dus kom ik er regelmatig. Hieronder een aantal foto’s uit dat gebied of daar vlak bij. Een zilverreiger blijft een prachtige vogel om te zien. Ook al zie je ze tegenwoordig regelmatig. De gele snavel is in de broedperiode verdwenen.
In de winter zitten er veel edelherten in het Oostvaardersbos. En hoewel het bos is afgesloten in deze periode kun je vanaf het fietspad soms leuke foto’s maken. Dit hert stond mooi op het pad tussen de hoge bomen.
Meestal vliegen de grauwe ganzen van je af als ze opvliegen. Deze keer had ik de mazzel dat ze recht op me aan kwamen vliegen. Het leverde mij een leuke actieplaat op.
Ik ben een aantal keren naar de ijsvogels geweest (foto’s volgen later). Blijkbaar hadden ze een winterkoninkje als buurman. Een enkele keer koos ook hij de stok uit als landingsplaats en kon ik hem dus mooi fotograferen.
Het staartje vibreerde zo snel dat het onscherp werd. Een andere keer was hij iets rustiger. Een ander takje en de achtergrond is het water.
Het allermooiste moment was echter toen hij helemaal los ging. Uit volle borst zong hij zijn liefdeslied. Ondertussen wapperend met zijn vleugels en zijn staartje wijd uit. Een prachtig moment om mee te maken.
Dit lijkt me een mooie afsluiting van al dit losse spul. Ik hoop dat je genoten hebt van mijn natuurmomenten. Ik in ieder geval wel!
De grote grazers van de OVP
27 januari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Hier is ie dan: mijn eerste bericht in 2016. In mijn jaaroverzicht 2015 had ik al aangekondigd dat ik dit jaar een iets andere aanpak ga proberen. Dit leidde in januari tot een aantal bezoekjes aan het grote natuurgebied hier om de hoek: De Oostvaardersplassen. En ik moet zeggen dat het me wel bevallen is. Je weet naar een paar keer waar en wanneer de dieren zich best laten zien. En je kunt nog eens terug als het weer wat beter is. Natuurlijk hebben al die tripjes een berg aan foto’s opgeleverd. Maar wees niet bang. Ik ben best goed in het weggooien. Ik denk dat januari twee OVP-blogjes gaat opleveren.
Als ik aan de Oostvaardersplassen denk, denk ik gelijk aan de vogels en de grote grazers. En die laatste zullen in dit eerste blog de hoofdrol spelen. In de Oostvaardersplassen leven drie grote zoogdieren die moeten voorkomen dat het gebied dichtgroeit. Er is veel altijd veel discussie over de dieren, vooral in de wintertijd. Als ik kijk naar wat ik zelf zie, denk ik dat er beter wat minder dieren in het gebied zouden zijn. Ik zie op een aantal stukken dat het landschap verandert van bos naar kale vlakte, waarbij vooral de vogels verdwijnen. Aan de andere kant zou het mooi zijn om de natuur zijn gang te laten gaan en te kijken wat dat oplevert. Ik heb op zich ook geen moeite met een dood dier. De dood hoort bij het leven. Alleen ben ik bang dat het gebied te klein is om een gezond natuurlijk evenwicht te bereiken. Wat ik zeker denk te weten is dat bijvoeren niet gaat werken. Dat levert nog meer dieren op en daardoor nog meer druk op het gebied. Ik denk dat een gecontroleerde populatie het beste zou zijn.
Edelherten
De edelherten spreken mij persoonlijk het meest aan. Waarschijnlijk omdat deze soort de meest “wilde” van de grazer is. Schuw en soms moeilijk te vinden. Ondanks dat er niet gejaagd wordt in de Oostvaarderplassen vermijden ze het liefst mensen. Ze gaan er dan ook meestal vandoor zodra ze je gezien hebben. In 1992 zijn er 54 dieren uitgezet in het gebied. Bij de laatste telling in oktober 2015 zijn er ca. 3000 herten geteld.
In deze tijd van het jaar zitten er altijd wel groepen herten in het Oostvaardersbos bij Almere. En laat dat nu net op 5 minuten fietsafstand van mijn huis zijn! Op mijn eerste tocht kwam ik ze al tegen. Nog iets te ver in het begin, maar als je voorzichtig bent kun je toch redelijk dichtbij komen. Hebben ze je eenmaal gezien zullen ze verder trekken. Je moet dus snel wat foto’s maken en er voor oppassen niet de hele tijd de dieren op te jagen. Ik maakt dus vaak een paar foto’s en laat de dieren dan met rust.
Een voordeel van het vaker naar een gebied gaan is dan ook dat je later nog eens terug kunt gaan om nog een paar foto’s te maken. Zo is de verstoring minimaal. Het gebied staat natuurlijk ook bekend om zijn uitgestrekte rietvelden. De herten vallen bijna niet op tussen het hoge riet. Zo af en toe zie je ze er boven uit steken.
Deze foto is typisch zo’n foto die je alleen in de OVP kunt maken.
Het opvallende is dat ik bijna geen hindes zie. Dat is me al vaker opgevallen. Aan de kant van Lelystad kom je juist veel minder mannelijke herten tegen. Eén van de doelen die ik me gesteld had was een portret te maken van een mooie mannenkop, met zo’n prachtig gewei. Nu vertelde ik al dat ze meestal niet rustig poseren. Maar vanaf het moment dat ze je opmerken volgt er altijd een minuutje van naar elkaar staren. Als je dan dichtbij genoeg bent gekomen voordat ze je zien kun je daar gebruik van maken. En zo maakte ik onderstaand portret, met een nieuwsgierige jongeling in de achtergrond.
Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de hindes. Dus toog ik op een andere dag naar de overkant van de Oostvaardersplassen. En ja hoor: hele groepen hindes liepen daar rond. Het gebied is daar wat opener, dus zijn ze nog lastiger te benaderen. Maar ik had de mazzel dat twee jonkies wat minder oplettend waren en rustig voor mij langs wandelden.
Ik zat hier aan de rand van het bos en ik denk dat ze me niet gezien hebben. Hierna heb ik nog wel een aantal hindes op de foto weten te zetten, maar die kwamen niet door de keuring. Dus sluit ik de edelherten af met twee mannen. Deze zag ik dus weer aan de Almeerse kant.
Ik heb er echt van genoten om zo met deze dieren bezig te zijn.
Konikpaarden
Hoewel de herten mijn voornaamste doel was deze maand kunnen de andere grazers niet ontbreken in dit blog. Het konikspaard kom je altijd wel tegen als je het gebied in gaat. En ze zijn niet bang voor mensen. Dat is denk ik ook de reden dat ze de hoofdrol spelen in de film “De nieuwe wildernis”. Ze zijn makkelijk te filmen. Voor mij iets minder natuurbeleving, maar wel een uitdaging om er een mooie foto van te maken.
Hier kon ik fijn even gebruik maken van het zonnetje. Helaas heb ik op al mijn tochtjes weinig zon gezien. Maar dat is ook te verwachten in januari in Nederland. Doordat de paarden rustig blijven staan, of zelfs naar je toekomen, is het niet moeilijk om een portretfoto te maken.
Maar je kunt natuurlijk ook nog verder gaan en een detailopname maken. In dit geval van de bek, of moet ik zeggen mond?
Ik heb geen idee wat er op zijn snuit zit. Ik dacht zelf aan plantendingetjes die blijven kleven. Zoals distels of zo. Maar zouden ook parasieten kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.
Heckrunderen
De derde soort die we tot de grote grazers rekenen is het heckrund. Een gefokte soort, vernoemd naar de Duitse gebroeders Heck. Die wilden de uitgestorven, wilde voorouder van het hedendaagse rundvee, de oerrund, terug fokken. Dat lukte niet helemaal, maar het leverde wel een oersterke runderras op. En een soort die zonder invloed van mensen kan overleven in de Oostvaardersplassen.
Nu ben ik niet zo’n fan van deze dieren. Voor mij blijven het toch gewoon koeien. En die vind ik niet zo heel spannend. Maar ze horen natuurlijk wel in dit blog thuis. Dus bij deze.
Het leuke vind ik de brandganzen op de voorgrond. Ze horen niet bij de grote grazers, maar ik denk dat alle soorten ganzen bij elkaar in de Oostvaardesplassen net zoveel gras verstouwen als de grote zoogdieren.
Ik had graag wat foto’s willen maken in een winters decor. Maar helaas is de winter in januari grotendeels voorbij gegaan aan de Oostvaardersplassen. Wel wat speldenprikjes en een laagje ijs, maar tot nu toe stelt het niet zo veel voor.
Terugkijkend was het een leuke in interessante maand. Een goed begin van het fotojaar nieuwe stijl. En er komt dus nog een tweede blog over de Oostvaardersplassen in januari. Bedankt voor je bezoek en interesse.
zwart-wit
7 december 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De laatste twee maanden van het jaar is voor mij meestal een rustige tijd wat fotograferen betreft. Andere zaken hebben mijn aandacht nodig en vaak is het op de zondagochtend (mijn enige mogelijkheid om er op uit te trekken) slecht weer. Maar dan heb je wel wat meer tijd om eens door je oude foto’s te neuzen. Soms kom je in vergeten hoekjes van je harde schijf nog mooie foto’s tegen, die je in eerste instantie over het hoofd heb gezien. En het is ook leuk om oude foto’s in een nieuw jasje te steken.
In dit blog heb ik een aantal portretfoto’s van dieren omgezet naar zwart-wit. Vooral bij zoogdieren kan dat mooi uitpakken, omdat de details van hun vacht dan prachtig naar voren komen. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, maar ik vind het goed gelukt.
Deze tamme vos in de Oostvaardersplassen had er geen moeite mee om even als model te dienen. Voor mij de eerste keer dat ik buiten de AWD een tamme vos tegen kwam. Ze loopt nog steeds rond bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Let ook op de teek die bij haar rechter oor zit.
De Westerheide bij Hilversum is een goede plek om reeën te fotograferen. Deze bok liet zich het gras tussen de heide goed smaken. Zo af en toe kwam hij met zijn kop even omhoog om te checken waar ik mee bezig was. Maar verder trok hij zich niet zoveel van me aan.
Eén van de oude hindes in de Oostvaardersplassen. Elke winter kom ik haar tegen op ongeveer dezelfde plek. Ze is te herkennen aan een metalen oormerk, welke niet te zien is op deze foto trouwens. Ze is goed benaderbaar.
Net als de reebok heb ik ook deze Schotse Hooglander gefotografeerd op de Westerheide bij Hilversum. Prachtige beesten met hun lange ruige vacht. Alleen jammer dat ze altijd zo’n lelijk geel oormerk in hebben. Bij zo’n extreme close-up heb je daar gelukkig geen last van.
Dit Pater Davidshert heb ik gefotografeerd in natuurpark Lelystad. De hormonen speelden op en hij had zich getooid met een kroon van grassen en onkruid.
Dit is één van mijn favoriete foto’s van de konikpaarden in de Oostvaardersplassen. Deze foto had ik gelijk al omgezet naar zwart-wit en is dus geen nieuwe bewerking. Maar omdat hij zo mooi past bij de anderen mag hij nogmaals in dit blog verschijnen.
Deze wisent uit het natuurpark Lelystad heb ik geprobeerd eens anders te portretteren door een andere compositie te maken. De achtergrond is de besneeuwde weide, waardoor de kop mooi afsteekt.
Ik ben benieuwd wat jullie van deze zwart-witters vinden. Commentaar, kritiek en tips zijn altijd welkom.
Restanten
2 maart 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Tijdens mijn fototochten maak ik heel veel foto’s die niet in mijn blogs terecht komen. Ze zijn niet goed/mooi genoeg en soms passen ze niet in het verhaal dat ik wil vertellen. Zonde van de foto’s die om de tweede reden buiten de boot vallen. En het kan ook zijn dat ik te weinig foto’s heb om een blog te vullen Dus vandaag een blogje met foto’s die het in de eerste ronde net niet haalden.
Als eerste een aantal foto’s uit natuurpark Lelystad. Ik heb toen een prachtige serie van de badderende wilde zwanen kunnen maken. Maar er zijn natuurlijk nog meer bewoners van dit prachtige park. In eerste instantie ging ik voor de wisenten in de sneeuw, maar die lagen alleen een beetje lui tegen het hek aan. Dit is de enige wisentfoto die door de keuring is gekomen.
Wisent portret
Ik kwam ook een groepje huismusjes tegen.
Huismus
Toen scheen net even het zonnetje. Even verderop kwam ik bij de wilde zwijnen.
Wild Zwijn
Wroeten in de sneeuw
Een aantal weken later was ik in de Arkemheenpolder. Het torenvalkvrouwtje stal toen de show en vulde het hele blog. Hieronder een aantal andere foto’s van die dag.
Arkervaart
Een groepje van vier Indische ganzen liep in een weiland langs het water te grazen. Eéntje had dorst en dronk wat uit de sloot.
Indische Gans
Het lijkt net of er een hap uit zijn nek is genomen. Iemand een idee wat dat kan zijn?
Dorst
Op een woensdagmiddag heb ik een wandeling met mijn zoon gemaakt in de Oostvaardersplassen bij Almere. Dat is vlak bij ons huis en een heerlijk uitje als het mooi weer is. Vanaf het fietspad zagen we dit hert in het afgesloten gebied staan.
Edelhert OVP
Een paar dagen later ben ik nog eens teruggegaan en in mijn eentje een heerlijk wandeling gemaakt. Ook nu zag ik een hert staan, alleen veel verder weg. Toch maar even een foto gemaakt.
Tussen het riet
Eigenlijk te ver weg voor een goede foto, maar ik vind het een mooi beeld zo in zijn leefomgeving. Hierna nog geprobeerd wat vluchtopnames van de ganzen te maken.
Grauwe ganzen
Een ander koppel vloog wat hoger en kon ik tegen de blauwe lucht fotograferen.
Volg de leider
En zo krijgen deze “vergeten” foto’s toch nog hun plekje op mijn blog.
Kort rondje OVP
1 februari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Vandaag ga ik op pad voor de groep pestvogels die zich al meer dan een week in een woonwijk in Lelystad laat zien. Meestal melden ze zich om een uur of tien. Ik besluit daarom eerst nog even een kort rondje door de Oostvaardersplassen te maken.
In tegenstelling tot de laatste keer zie ik veel zangvogeltjes: merels, een zanglijster, koolmezen, pimpelmezen en ook weer eens een matkopje. Toch wel weer genieten al dat kleine spul. En een uitdaging om te fotograferen. Op een voederplek gaat het nog wel, maar hier in de vrije natuur is een stuk lastiger. Als eerste probeer ik een koolmees vast te leggen die aan het foerageren is in het riet. Meestal zitten er allerlei takjes en stengels voor, maar uiteindelijk lukt het me om hem vrij op de foto te krijgen.
Koolmees
Even verder langs het pad hipt een roodborstje in het rond. Hij of zij is totaal niet bang en vliegt pas op als ik minder dan twee meter bij hem vandaan ben. Ook hij gaat even op een rietstengel zitten.
Roodborstje
Maar al snel huppelt ie weer voor me uit over het pad.
Aan het eind van het pad zie ik twee edelherten staan grazen. Het zijn hindes. Nu ik er over nadenk zie ik hier in de winter eigenlijk altijd alleen maar hindes. Zouden de mannen een eigen hangplek ergens hebben in de OVP?
Edelhert hinde
Ik vind een zwart-wit foto’s van grote dieren iets hebben wat ik niet vind in de kleurenversie.
Omdat ik dezelfde weg terug moet lopen om weer bij het begin uit te komen, kom ik wederom mijn kleine, roodgeborste tamme vriend tegen. Nog steeds midden op het pad. Ik bedenk me dat hij er gewoon om vraagt om vanuit een laag standpunt gefotografeerd te worden. Zo gedacht, zo gedaan. Plat op de buik dus en wachten tot het vogeltje een mooie pose aanneemt.
Laag standpunt
Ik ben erg blij met dit resultaat! Roodborstjes heb ik natuurlijk wel vaker voor de lens gehad, maar zo op de grond had ik hem nog niet. Een heel ander beeld dan op een tak. En dat is ook zo leuk aan natuurfotografie: er is zoveel mogelijk. De enige grens die er is zijn je eigen creatieve grenzen.
En dan snel naar de pestvogels! Maar helaas: ze laten zich niet zien. Even zijn ze er geweest, een half uur voordat ik er was. Na twee uur wachten is het tijd om naar huis te gaan. Een beetje teleurgesteld, maar het hoort er bij. Later hoor ik dat ze ’s middags weer langs zijn gekomen. Ze doen hun naam eer aan! Voor mij blijven ze nog even op de to-do lijst staan.
Afwisseling in de Oostvaarderplassen
16 februari 2014
Eén van de redenen dat ik zo’n fan ben van de Oostvaardersplassen is de enorme diversiteit van het gebied. Natuurlijk zijn de vogels en de zoogdieren vaak de hoofdpersonen in mijn blogs over dit gebied, maar je kunt je ook dagen vermaken met landschapsfotografie en macrofotografie. Ik loop dan ook vaak bepakt en bezakt rond. En ook binnen een bepaald genre heb je enorm veel mogelijkheden. Neem alleen al de grote aantal soorten vogels die er leven. Van goudhaantje tot zeearend, of de ijsvogel, of de blauwborst. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begin ik met het vastleggen van de zonsopkomst. Altijd afwachten of het wat wordt. Deze keer is het niet super spectaculair, maar toch wel aardig.
Zonsopkomst
Het is altijd genieten van dit moment. En perfect om weer tot rust te komen.
De zon komt steeds meer te voorschijn en de lucht kleurt nog wat meer oranje. Een tak van de boom levert een mooi contrast op. Een eerbetoon aan onze oranje schaatsers in Sotsji?
Oranje boven
Dan is het tijd om deze plek te verlaten en het gebied in te gaan. Startpunt hierbij is het infocentrum van Staatsbosbeheer. Ik ben nog geen honderd meter verder als mijn eerste model zich al aandient: een aalscholver. Niet heel bijzonder natuurlijk, maar ze zijn nu in hun broedkleed en dan zien ze er net even wat mooier uit. Daarnaast heb ik nog niet zo heel veel foto’s van deze vogels.
Aalscholver in broedkleed
De blauwe reiger op de achtergrond houdt een oogje in het zeil.
Als ik verder loop om nog wat dichter bij te komen zie ik opeens een andere, vrij grote, vogel het hoekje van mijn blikveld binnen vliegen. Hij land en is dan opeens weer verdwenen! Wat was dat? Ik moet even goed zoeken en dan zie ik het: een roerdomp! Een meester in camouflage, maar dit keer heb ik hem in de smiezen. Natuurlijk op een plek waar het riet mijn uitzicht belemmert, maar toch lukt het me om een gaatje te vinden.
Roerdomp
Ik ben erg blij met deze foto. Want zo vaak zie je deze soort niet. En hij zit ook nog redelijk vrij in beeld. Als ik snel wat instellingen wil wijzigen van mijn camera en opkijk is hij opeens verdwenen. Ik zoek nog even, maar vind hem niet meer terug. De camouflage doet zijn werk! Normaal gesproken zou dit al een mooi resultaat zijn voor een ochtendje fotograferen. Maar in de OVP kunnen de hoogtepunten zich snel na elkaar aandienen!
Oh ja, de aalscholver in broedkleed moet nog even wachten tot een volgende keer. Die vogel was namelijk gevlogen nadat ik klaar was met de roerdomp. Ik ben natuurlijk in een opperbeste stemming terwijl ik verder wandel. En helemaal als ik op een klein groepje herten stuit. Ze lopen op het pad en grazen langs de rand van het riet. Omdat er in de OVP niet gejaagd wordt zijn ze redelijk te benaderen. Als je een afstand van een meter of 20 houdt, gaan ze lekker door met hun eigen bezigheden. Maar natuurlijk houden ze je wel in de gaten. Zo af en toe komt er een kop omhoog om te checken wat je aan het doen bent en of je niet te dichtbij komt.
Edelhert hinde
Een typische OVP foto met het riet op de achtergrond.
De herten lopen rustig verder het pad af en ik loop rustig achter ze aan. Er op lettend dat ik ze niet opjaag. Ik moet namelijk ook die kant op om bij de kijkhut te komen. Af en toe staan de herten stil en kijken even wat ik aan het doen ben.
Omkijkend
De linker heeft wel een bol buikje: zwanger?
Als de herten ten slotte van het pad af gaan kan ik ze rustig passeren. Ik probeer nog wat foto’s te maken van de herten tussen het riet, maar dat levert niet de resultaten op die ik in mijn hoofd heb. Ik loop dus verder, tevreden met dit tweede hoogtepunt van de dag!
En niet veel later volgt al het volgende hoogtepunt! In de top van een boom zit een kleine, grijs/zwarte vogel met een haaksnavel: de klapekster! Niet een ‘echte’ roofvogel, maar dat is wel wat deze zangvogel doet. Zo heb ik hem eens vlak voor mijn ogen een roodborstje van de grond zien plukken! Verder jaagt ie op kleine dieren zoals hagedissen, veldmuizen en grote insecten.
Klapekster
Dit is pas de tweede keer dat ik deze soort zie! En, misschien niet toevallig, op precies dezelfde plek.
Ik loop hierna verder naar de kijkhut, maar veel interessants levert dat niet op. Maar klagen zal ik niet, want dit was weer een topochtend! Een ochtend die je zomaar kunt beleven in de Oostvaardersplassen! Tevreden ga ik huiswaarts.
Een oude vriendin
14 april 2013
De allereerste blog die ik op deze site schreef heet “Op zoek naar de blauwborst“. Ik heb hem toen inderdaad gevonden, maar de foto was nu niet bepaald een topper. Ook al omdat ik toen nog niet zo lang bezig was met fotografie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en nog steeds heb ik dit prachtige zangvogeltje niet in mijn fotocollectie. Tijd voor actie dus. Tijd voor “Op zoek naar de blauwborst, deel 2!
En dus ga ik vandaag weer naar de Oostvaardersplassen. Als ik de auto parkeer bij het infocentrum staat het ontvangstcomité mij al op te wachten.
Ontvangstcomité
Om deze foto te maken blijf ik in de auto zitten en zet deze zo neer dat ik precies tussen de bomen door de groep in beeld heb. Hierdoor kijken de herten niet mijn kant op, behalve de bok, en krijg je een mooi natuurlijk plaatje.
Ik laat de groep achter en wandel met mijn statief op de nek het veld in. Op zoek naar de blauwborst dus. Van te voren heb ik op internet een aantal keren de zang beluisterd om deze te leren herkennen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het herkennen van al die vogeldeuntjes nu niet bepaald mijn sterkste kant is. Maar ja, ik blijf het proberen.
Al snel hoor ik een vrolijke fluiter in het riet naast me. Zou het dan nu al? Dan vliegt een vogeltje op en landt pardoes vlak voor mijn neus op een tak. Geen blauwborst, maar een rietgors. Hij trekt zich niets van mij aan en vol overgave verkondigt hij dat de lente echt begonnen is.
Rietgors
Geen blauwborst dus, maar ook mooi toch?
Met tegenzin laat ik deze kleine Pavarotti achter en zoek verder langs de rietkraag naar de blauwborst. En ja hoor….. daar zie ik hem zitten. Laag in het riet en bijna niet te zien. Maar hij is er dus wel! Het grote wachten kan beginnen. En mijn geduld wordt danig op de proef gesteld. Steeds weer gaat ie op een plekje buiten mijn zicht zitten. Maar dan opeens verlaat hij het riet en gaat hij op het pad zitten. Niet de mooiste plek voor een foto, maar wel vol in beeld dus. Ik haal snel mijn camera van het statief (makkelijk zo’n snelkoppelplaatje!) en ga op mijn buik liggen. En net als ik de ontspanknop in wil drukken vliegt die grappenmaker weer het riet in. @#!$*@$#!!!!!!!
Maar deze keer zit hij wel mooi aan de rand. Dus camera weer snel op het statief. Ja fotograferen is hard werken zoals je merkt. En nu is het wel raak!
Hebbes!
Drie foto’s is me gegund en dan verdwijnt hij weer tussen het riet. Maar ik heb hem! Nog niet helemaal naar mijn zin, maar wel een stuk beter dan die eerste keer twee jaar geleden. Ik blijf in de buurt rondhangen, maar meer dan af en toe een flits zie ik niet. Ik besluit dan ook nog een stukje verder te lopen.
En dan kom ik iemand tegen die het verdient dat dit blog naar haar genoemd wordt. Eén van de oudste edelherten van Nederland. Als ik in de winterperiode hier wandel kom ik haar eigenlijk altijd tegen. Zij behoorde tot de eerste groep edelherten die in 1992 werd uitgezet. Ze was toen ongeveer een jaar. Ze zal dus nu om en nabij de 23 jaar zijn. Er zijn op dit moment nog twee hindes van die groep in leven. Ze is totaal niet schuw en goed te benaderen. Wat mager na de lange winter, maar nu het weer warmer is schiet het malse gras bijna zichtbaar de grond uit. En dat laat ze zich goed smaken.
Mals voorjaarsgras
Ook dit jaar lijkt het haar weer gelukt te zijn de winter te overleven.
Omdat ze zo goed benaderbaar is, als je tenminste rustig blijft bewegen, komt er een plannetje op in mijn hoofd. Hoe zou het zijn om haar er met de groothoek lens op te zetten? Zou ik zo dichtbij kunnen komen? Ik verwissel mijn telelens voor de groothoek en ga rustig op een aantal meters voor het hert zitten. Zo blijf ik een tijdje zitten en zij kijkt even op, maar gaat dan weer verder met belangrijkere zaken: eten! Heel voorzichtig schuif ik nog een stukje dichterbij en dan kan ik een paar foto’s maken. Door de klik van de camera kijkt ze even op en dat levert dan deze foto op.
Up close
Ik weet zelf niet of ik dit nu een mooie foto vind, maar het is wel een apart beeld. En de ervaring om zo dichtbij haar te kunnen komen was geweldig. Nu weet ik wel dat ze erg tam is, maar toch…
En daarom is de titel van dit blog niet “Op zoek naar de blauwborst, deel 2”, maar een eerbetoon aan mijn oude vriendin!
Rondje Almere
23 maart 2013
Meestal vertel ik een heel verhaal over mijn fototochtjes. Maar natuurlijk is het niet elke keer raak. Soms zie je gewoon niets, of zijn de foto’s niet goed genoeg. En een blog schrijven over één foto vind ik ook een beetje mager. Maar die ene foto blijft dan wel, onterecht, op de plank liggen. Vandaar dit blog met een aantal foto’s die ik nog in mijn archief heb liggen. En om er toch nog een lijn in te krijgen: allemaal gemaakt in het mooie Almere.
Als eerste wil ik de meerkoet eens in het zonnetje zetten. Een vogel die vaak genegeerd wordt door fotografen omdat ie zo veel voorkomt, er niet echt spannend uitziet en eigenlijk ook gewoon niet erg aardig is. Maar om er een goede foto van te maken is eigenlijk best moeilijk met dat felle witte stuk boven de snavel en het zwarte verenkleed. Op één van mijn wandelingen langs de Noorderplassen is het mij dan toch gelukt.
Meerkoet
Ook is deze soort geschikt voor abstracte natuurfoto’s. Onderstaande foto heb ik omgezet in zwart/wit en het contrast flink verhoogd. Ik vind zelf vooral de kringen in het water deze foto iets extra’s geven.
In een kringetje
Op dezelfde ochtend kwam ik ook nog dit kuifeendje tegen. Meestal zitten ze in groepen een beetje te dobberen op het water. Maar deze houdt blijkbaar van wat meer rust of heeft last van een ochtendhumeur en is door de anderen uit de groep gegooid. Het levert mij een mooi plaatje op.
Spiegelkuifje
Op een andere ochtend zag ik, in de Lepelaarsplassen, een groepje pijlstaarten naar eten zoeken. De pijlstaart is een slanke eend, waarbij de mannetjes verlengde staartveren hebben. Hieraan heeft de vogel zijn naam te danken. De vogels broeden in het hoge noorden van Europa, hoewel er ook wel een aantal in Nederland blijven om te broeden. Je kunt ze dus het meest in de winter zien als wintergast of als doortrekker. De volgende foto is kwalitatief misschien wat minder, maar je kunt wel goed zien waaraan ze hun naam te danken hebben.
Pijlstaarten
Helaas zitten ze te ver weg voor mooie foto’s. Want vooral het mannetje ziet er prachtig uit op dit moment. Maar ooit zal ik die nog wel eens onder betere omstandigheden voor mijn lens krijgen.
Een andere mooie eendensoort is het nonnetje. Ook die kun je in Almere tegenkomen. Het is een klein eendje, die snel op de vleugels gaan als ze je zien. Moeilijk te benaderen dus. Ook nu gingen ze er vandaar voordat ik een beetje in de buurt ben. Gelukkig voor mij vlogen ze langs me heen, zodat ik een paar vluchtopnames kon maken.
Vliegende nonnen
Je ziet hier twee mannetjes en een vrouwtje.
Ook als je weer naar huis gaat moet je goed opletten. Soms kom je nog wat leuke momenten tegen. Zoals deze buizerd, die een beetje verstoord keek toen ik stopte voor deze foto. Gelukkig bleef ie wel gewoon zitten. En dat is op zich al bijzonder.
Buizerd
Op de foto zag ik later dat hij op één pootje zit. Hij heeft er trouwens wel gewoon twee.
Nu lijkt het uit dit overzicht dat ik alleen maar vogels tegenkom in Almere, maar niets is minder waar. Om dat te bewijzen sluit ik af met deze foto.
Edelhert
En dit is dus op 5 minuten fietsen van mijn huis 😀 .
Ik ben weer thuis en zo eindigt mijn rondje door Almere . Ik hoop dat je hebt genoten van de rondleiding.
Winter in de Oostvaardersplassen
10 februari 2013
Ik dacht dat de winter was afgelopen, maar als ik opsta zie ik 15 cm sneeuw liggen! Op de radio wordt geadviseerd niet de weg op te gaan, als het niet echt nodig is. Vooral in Flevoland en op de Veluwe is er veel sneeuw gevallen. Maar voor mij is het juist wel echt nodig. Ik MOET foto’s maken met dit weer! Dus vertrek ik naar de Oostvaardersplassen en rij door een prachtig poollandschap in een sneeuwbui richting Lelystad.
Ik ben de eerste die bij het infocentrum van Staatbosbeheer zijn auto parkeert. Een maagdelijk wit landschap ligt dus voor me. Vol goede moed en met een ingepakte camera (tegen de nog steeds neerdwarrelende sneeuwvlokken) ga ik op pad. Al snel zie ik een grote groep edelherten. Tussen de bomen door probeer ik een shot te maken. Lukt niet echt. Maar dan moeten ze een pad oversteken en kan ik ze wat beter zien. Deze kijkt eerst even voorzichtig om het hoekje of de kust veilig is.
Altijd je hoofd koel houden
Dat krijg je er van als je door het struikgewas ruist. Zou het moeder en dochter zijn?
Uiteindelijk steekt de hele groep van zo’n 30 hindes over en verdwijnt verder in het bos. Alleen vrouwtjes dus. Omdat ik het gebied ken denk ik te weten waar ze heen gaan. Rustig volg ik het spoor en even verder zie ik de hele groep terug op de plek die ik verwacht. Ze gaan het gebied in wat op dit moment afgesloten is voor publiek om de dieren rust te gunnen in deze barre tijden. Als ze verder trekken kan ik nog een paar foto’s maken. Het leuke aan deze foto is het ene hert dat mij nog eens doordringend aankijkt. Anders was het een typische kontenfoto geweest.
De hele groep
Een prachtig begin van de dag dus! Eigenlijk ben ik nu al tevreden. Als je met deze twee foto’s thuiskomt kun je zeggen dat het de moeite waard is geweest. Maar ik heb nog een uur of twee. Dus loop ik verder richting kijkhut ‘De Schollevaar’. Deze hut is normaal gesproken niet toegankelijk. Maar omdat het andere gebied afgesloten is het nu voor het publiek open. Op weg er naar toe hoor ik opeens een bekend geluid. Het gonzende geluid van vliegende knobbelzwanen. Eigenlijk ben ik net wat te laat en zijn de vogels mij al gepasseerd. Maar ik vind het beeld van de witte zwanen tegen de witte lucht wel mooi.
Formatievliegen
Ik moet altijd denken aan de KLM als ik foto’s van vliegende zwanen zie. Hebben ze toch goed gedaan die reclame jongens.
Als ik bij de hut aan kom begint het wat op te klaren en zie ik de eerste blauwe stukken in de lucht. Na een tijdje in de hut is er nog steeds weinig te zien. Je zit vlak bij een Aalscholverkolonie, maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen. Enkele eenzame eenden zwemmen op afstand voorbij. Toch is het uitzicht wel mooi. Vooral de overkant van de plas valt op, nu de zon schijnt. Het is wel ver weg, maar met mijn telelens kan ik volgende foto maken.
De overkant
Omdat er weinig gebeurt besluit ik om langzaam weer richting auto te lopen. Onderweg natuurlijk rustig rondkijkend naar interessante fotomogelijkheden. Ik hoop op baardmannetjes en ‘baardvrouwtjes’, maar die kom ik helaas niet tegen. Wel rietgorzen en die zijn natuurlijk ook leuk! Het is alleen lastig om met al dat riet een vrijzittend exemplaar te vinden en dan ook nog te fotograferen. Eigenlijk zit er altijd wel iets voor en de wind helpt ook niet echt mee met al de wuivende stengels voor mijn lens. Onderstaande is de beste van de reeks. Niet helemaal vrijzittend, maar vooruit… deze mag in dit blog.
rietgors
Voor wie het interesseert: dit is een mannetje.
Door al die leuke dieren vergeet ik bijna dat ik ook nog een groothoek lens in de tas heb. Hoogste tijd dus voor wat landschapsopnames. Omdat ik een tijdje geleden ook een grijsfilter heb gekocht lijkt het me wel leuk om daar eens iets mee te doen. Eigenlijk gekocht om bewegend water vast te leggen of voortjagende wolkenluchten. Nu is er wel wat wind maar zowel het water als de wolken zijn vrij rustig. Maar oefenen kan altijd. Ik merk al snel dat het nog niet zo simpel is. Het is een draaiend filter die verschillende standen heeft met een groter mate van doorlaatbaarheid bij de verschillende standen. Theoretisch kun je tot 5 stops minder licht gaan. Sorry als het wat al te technisch wordt, maar voor de fotografen onder ons is dit misschien wel leuk om te weten. Ondanks die 5 stops hou ik nog een redelijk snelle sluitertijd over. Maar aan het water kun je toch wel zien dat de golfjes zijn gladgestreken.
Winter in de OVP
Exif gegevens:
- sluitertijd 1,3 sec
- diafragma f/13
- ISO 100
Ik ben toch wel even bezig om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Als iemand tips heeft: ik hoor het graag! Uiteindelijk ben ik voor nu wel tevreden met dit resultaat.
Ik loop verder en het volgende moment dient zich al weer aan. Een eenzame hinde loopt op het brede pad. Het is inmiddels wat drukker geworden in het gebied en een groepje fotografen komt haar tegemoet. Ze is nu ingesloten tussen mij en de andere mensen. Heel langzaam loopt ze door en gelukkig geven de mensen haar de ruimte om te passeren. Om enkele meters loopt het hert ze voorbij. Omdat ik dezelfde kant op moet loop ik achter haar aan. Ik wil haar niet opjagen, dus doe ik het rustig aan. Zo af en toe staat ze stil en op één van die momenten kan ik onderstaande foto maken.
Edelhert – hinde
Als we aan het eind van het pad zijn is er voor haar weer ruimte om het bos in te duiken en de rust op te zoeken.
Voor mij zit deze ochtend er op. Een prachtige ochtend die begon met sneeuw en nu eindigt met de zon. Wat wil je nog meer? Ik besluit om ondanks de besneeuwde wegen binnendoor naar huis te rijden. Ik kom dan langs de Praambult. Een uitkijkheuvel, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Oostvaardersplassen. Alleen jammer dat er nog een spoorlijn tussen ligt. Die draden verpesten veel goede fotomogelijkheden. Gelukkig kan ik een aantal herten vastleggen zonder dat de draden in beeld komen.
Sneeuwherten
Een typisch beeld van de Oostvaardersplassen in de winter.
Een aantal weken geleden kon ik de vossen in de AWD fotograferen in de sneeuw. En nu de edelherten van de OVP. De winter is mij erg goed gezind geweest deze keer. Zal dit mijn laatste winterse blog zijn? Zal de lente nu snel zijn intrede doen? Ik weet het niet, maar alle seizoenen hebben hun charmes en de winter van 2012-2013 heeft zich van haar beste kant laten zien.
Oostvaardersplassen bij Lelystad
6 mei 2012
Bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer aan de Lelystadse kant van de Oostvaardersplassen ligt één van de weinige plekken waar je dit unieke gebied in mag. Een afwisselend gebied met wilgenbossen, rietkragen, water en grasvlaktes. Alles dus wat de Oostvaardersplassen zo mooi en rijk aan dieren maakt. Die variatie in het landschap maakt ook dat je veel soorten kunt tegen komen. Hierbij een verslag van mijn ontmoetingen tijdens mijn fototocht van vandaag.
Eén van de meest opvallende vogels in het bos is de winterkoning. Opvallend doordat, als hij zingt, er een enorm volume uit zo’n klein beestje komt. En hij zingt ook nog eens heel mooi. Vaak zie je ze tussen hopen takken heen en weer hippen, op zoek naar insecten. Ik heb het geluk dat één exemplaar zo aardig is om even wat hoger te gaan zitten.
Winterkoning
Ben erg blij met deze foto. Het is een lastig vogeltje om te fotograferen, omdat ze zo bewegelijk zijn. Eigenlijk zitten ze nooit langer dan een paar seconden stil.
Het gebied waar ik loop is eigenlijk een erg rommelig gebied. Veel omgevallen en dode bomen, die allemaal blijven liggen zoals ze gevallen zijn. Alles kris-kras door elkaar heen. Ideaal voor dieren, die veel schuilplekken hebben. Minder voor fotografen, die graag een dier mooi vrij wil vastleggen. Onderstaande foto geeft een beetje de situatie weer.
Edelherten in het wilgenbos
En dan heb ik hier nog het geluk dat deze herten aan de rand van het bos staan. Anders was de achtergrond ook nog een wirwar van takken en stammen geweest. Wel weer een leuke ontmoeting natuurlijk.
Een andere bosvogel heeft vandaag een “bad-hair-day”, of in dit geval beter gezegd een “bad-feather-day”. Deze merel ziet er erg verfomfaaid uit. Vliegen kan hij in ieder geval nog wel, alhoewel hij veel langer bleef zitten dan de meeste merels die ik tegenkom. Normaal gesproken gaan ze er met veel geschetter vandoor, het hele bos waarschuwend dat je eraan komt. Deze merelman kon ik tot op 9 meter benaderen.
Bad-hair-day
Ik loop nu het bos uit en kom op de grasvlakte. Een kudde konikpaarden graast rustig door en laat mij zonder op te kijken passeren. Als enkele hengsten onderling even willen uitmaken wie de baas ik, loop ik toch maar even snel verder. Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als je tussen de paarden terecht komt, als die door het gedoe aan het rennen gaan. Dan maar even geen foto’s van vechtende koniks.
Er liggen ook een paar kleine meertjes en die worden goed gebruikt door de eenden en ganzen. Ook een meerkoet heeft zo’n plasje verkozen om haar jongen groot te brengen. Om dat die kleintjes vrij schuw zijn en moeders ze vaak snel weg leidt tussen het riet, laat ik me op mijn knieën zakken en blijf zo een tijdje zitten. Gelukkig blijven de kleintjes gewoon door gaan met wat ze deden en ook moeders trekt zich niet veel van me aan. Beetje bij beetje kruip ik op mijn knieën dichterbij. Ondertussen sleep ik ook nog mijn camera met statief met me mee. Zie je het voor je?
Ik ben nu dicht genoeg bij en blijf weer even stil zitten. Als de beestje niet reageren begin ik met het maken van mijn foto’s. Eigenlijk zijn meerkoetkuikens best wel lelijk met die kale koppen in allerlei kleuren. Maar net als andere kleine dieren, hebben ook zij een bepaalde aantrekkingskracht.
Meerkoetkuiken
Hij (of zij) blijft lekker dicht bij de oever en eet zo nu en dan wat gras. Zijn broertje of zusje is wat ondernemender van aard en stapt dapper door het ondiepe water. Het leuke van deze foto vind ik het opspattende water. Daarbij heb ik ook nog het geluk dat de zon inmiddels tevoorschijn is gekomen. Dat maakt dat de kleuren nog mooier overkomen.
Dappere stapper
Mooi van lelijkheid en o zo vertederend.
Hij is niet de enige die een zondagochtendwandeling aan het maken is. Ook moeder de gans is op stap met haar kinderen. Niet op of omkijkend kruisen ze mijn pad. In de Oostvaardersplassen hebben gansen altijd voorrang, dus hoeven ze ook niet om zich heen te kijken. Ik ga dus vol in de “rem” en kan deze foto maken.
Ochtendwandeling
Door het tegenlicht krijg je een mooie lichte rand om de donskuikentjes heen. Daardoor lijken ze nog knuffeliger. In een paar weken tijd zijn ze trouwens enorm gegroeid. Groeizaam weer denk ik. Er is natuurlijk ook gras genoeg om al die hongerige maagjes te vullen.
Op het laatste stukje terug naar het infocentrum kom ik langs het water. Op de leuning van een steiger zit een Witte kwikstaart, met zijn karakteristieke op en neer wippende staart. Die neem ik natuurlijk nog even mee, voor mijn collectie vogelfoto’s.
Witte kwikstaart
Op mijn vorig tochtje veel macro’s gemaakt en vandaag veel vogels gefotografeerd. Die afwisseling is toch wel één van de leukste kanten van natuurfotografie. Bedankt voor je belangstelling en tot de volgende keer.
Drama en vrolijkheid
2 maart 2012
Vandaag had ik een hele ochtend de tijd om foto’s te gaan maken. En hoewel er weer een grijze dag werd voorspeld had ik er zin in. Misschien wordt het saai, maar ook deze keer ging ik op pad in de Oostvaardersplassen. Voor mij blijft dat echter een prachtig gebied, waar veel te zien is. En lekker dichtbij natuurlijk!
Aangekomen bij het infocentrum van Staatsbosbeheer bleek dat het gebied bij Lelystad tot 10 uur afgesloten was. Daarom besloot ik eerst naar kijkhut ‘De Krakeend’ te gaan. Misschien waren de lepelaars al terug uit Afrika! Aangekomen bij de hut zie ik veel eenden en ganzen, die rustig op het water dobberen of op de kant aan het eten zijn. De rust van een vroege ochtend. Ondanks weinig fotomogelijkheden is dat toch genieten.
Plots zie ik vanuit mijn ooghoek een witte flits achter de hut voorbij schieten: een grote zilverreiger landde in het kleine plasje achter de hut. Gelukkig zijn er ook aan die kant kijkgaten en dus kan ik een aantal foto’s van deze sierlijke vogel maken.
Grote zilverreiger
Blijft toch een heel andere verschijning dan de meer ‘gewone’ blauwe reiger. Ik zit nog te wachten op het moment dat ik een keer de kleine zilverreiger tegenkom.
Dan hoor ik ineens gepiep in het riet voor de hut: een pimpelmeesje heeft zich gemeld. Met zijn snavel opent hij de rietstengels om het binnenste op te eten. Een leuk gezicht zo’n acrobaatje aan het werk te zien.
Acrobaatje
Eerder zag ik al dat ook andere vogeltjes, zoals het matkopje en de roodborst, in de winter het binnenste van rietstengels eten. Omdat het zo’n leuk vogeltje is nog een foto van deze kleine druktemaker.
Pimpelmeesje
Daarna heeft hij genoeg van de voorstelling en vertrekt weer. Net als ik trouwens, want het is inmiddels tien uur geweest en ik wil nog terug naar het gebied bij het infocentrum. Het gebied is nu open en al snel kom ik een groepje herten tegen. Ze houden me goed in de gaten, maar gaan er niet vandoor. Langzaam probeer ik een goede positie te vinden om tussen de takken door een aantal foto’s te kunnen maken.
Edelhert man
Ook een paar hindes behoren tot het groepje en ook deze moesten natuurlijk vastgelegd worden.
Edelhert hindes
De beesten zien er goed gevoed uit en hebben de winter goed doorstaan. Dat niet alle dieren de winter overleven wordt mij later pijnlijk duidelijk gemaakt. Een jong hert ligt vlak bij het pad. Iemand van staatsbosbeheer staat er vlak bij met zijn auto, maar het dier reageert helemaal niet. Het ziet er erg suf uit. Om het dier niet nog meer stress te geven loop ik door. Als ik later terug loop komt er net een tweede auto aangereden. De boswachter rijdt even door en stopt naast mij. Of ik wil wachten, want het dier zal worden afgeschoten om verder lijden te voorkomen. Het beleid is dat verzwakte dieren, waarvan duidelijk is dat ze het niet halen, worden gedood. Vanuit de auto verschijnt de loop van een geweer en met een knal komt er een eind aan het lijden van dit jonge hert. De vorstperiode heeft een paar weken later toch nog een slachtoffer gemaakt.
Afschot
Op zich lijkt mij dit wel een goed beleid. Je voorkomt onnodig lijden en laat de natuur de selectie doen welke dieren sterk genoeg zijn om te overleven. UIteindelijk is voor elk beleid wel een aantal voors en tegens te bedenken. Je zult hoe dan ook in een afgesloten gebied aan één of andere vorm van beheer moeten doen. Het hert wordt tussen het riet gelegd en zal dienen als voedsel voor vossen, raven en roofvogels. Misschien ook nog wolven uitzetten in de OVP?
Na dit hoe dan ook wel treurige moment loop ik weer richting auto. Ik probeer op dit moment mijzelf te dwingen wat verder te kijken dan de beestjes en de bloemetjes als ik aan het fotograferen ben. En een meer abstractere weergave van de natuur om ons heen te maken. Deze foto is daar een voorbeeld van. Ben nog niet tevreden, maar het begin is er.
Boomstammen
Je ziet mooi dat de herten in de winterperiode flink gegeten hebben van de boombast.
Aangekomen bij de auto hoor ik nog een winterkoninkje die de lente in z’n bol heeft. Luid zingend laat hij weten dat dit zijn plekje is. Het zijn kleine razend snelle rakkers en moeilijk op de foto te zetten. Deze bleef gelukkig net lang genoeg zitten om er een mooie foto van te maken.
winterkoning
Zo kwam aan deze heerlijke ochtend, ondanks het jonge hert, een vrolijk muzikaal einde.
Winterse sferen
4 februari 2012
Het is natuurlijk al weer veel te lang geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst. Je weet hoe dat gaat: druk met andere dingen dan fotograferen! Maar vandaag weer eens een ochtendje gepland en met dit mooie winterweer moet dat wel mooie plaatjes opleveren.
’s Ochtends vroeg vertrokken bij een gevoelstemperatuur van -18° C, maar dat mag de pret niet drukken. Ik weet nu dat ik ook met handschoenen aan kan fotograferen! Als eerste naar de westkant van de Oostvaardersplassen om de zonsopkomst vast te kunnen leggen. Het was best nog wel bewolkt, maar die wolken kleurden prachtig roze/rood.
winterse zonsopkomst
Ook dichter bij het riet heb ik wat leuke plaatjes kunnen schieten met de opkomende zon op de achtergrond. Bijvoorbeeld deze:
Rietpluimen
Daarna door gereden naar het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Het was er al redelijk druk: de eerste schaatsers waren al op het ijs. Maar ik liet het ijs links liggen en vertrok richting kijkhut de Schollevaar. Die zou nu open zijn, omdat het pad naar de Zeearend afgesloten is tot half april. In het bos zijn er al veel vogeltjes aktief. De winterkoninkjes, mezen en roodborstjes scharrelen door het struikgewas en het riet. Het is alleen nu nog te donker voor goede foto’s. Dus loop ik verder de open vlakte op.
Daar kom ik een paar verkleumde spreeuwen tegen, die troost en warmte zoeken bij elkaar.
Koude Spreeuwen
Dan gebeurd er waar ik al een tijdje op zat te wachten: mijn eerste ontmoeting met een klapekster. Een prachtig vogeltje, die kleine diertjes en vogeltjes vangt. Geen roofvogel, maar wel een agressief jagertje. Vanaf een hoge plek houdt ie de omgeving in de gaten voor prooi. Deze zat dan ook in de top van een boompje.
Klapekster
Ik ben erg blij met deze foto. Een prachtige soort en vastgelegd op een plek die kenmerkend is voor dit vogeltje. Omdat het pad langs de boom loopt, ga ik voorzichtig verder, maar de klapekster vliegt toch weg. Na een paar honderd meter zie ik een roodborstje scharrelen tussen de vergeelde grashalmen. Plotseling duikt er een vogel bovenop! Het is een klapekster! Alles gaat in zo’n razend tempo, dat ik geen tijd heb om er een foto van te maken. De klapekster vliegt snel weer weg met zijn prooi, mij in verbazing en verwondering achterlatend. Wat weer een moment om mee te maken! Ook dit staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift. Wat als ik wel een foto had kunnen maken. Het was de foto van het jaar geworden. Maar helaas…….. Wel (een beetje) balen, maar het moment neemt niemand me weer af!
Inmiddels ben ik bij de kijkhut de Schollevaar, maar tot mijn verbazing is die wegens een verbouwing of renovatie afgesloten. Dit in tegenstelling tot wat er op de site van staatsbosbeheer staat. Ik heb nog wel even over de plas daar gekeken , maar er was niet veel te zien. De zon is er nu ook lekker doorgekomen en dat is wel weer lekker om mooie landschapsfoto’s te maken. Doet het net even een tikkeltje beter, dan als het bewolkt is.
Winter in de OVP
De sporen die je op het ijs ziet zijn van edelherten en paarden. Een klein groepje herten is nog in de buurt en houdt mij in de gaten. Andersom doe ik dat natuurlijk ook en kan ik een aantal foto’s van ze maken.
Edelherten
Andere mensen zijn minder subtiel en lopen, iets later, met grote stappen op ze af om een foto te maken. De herten gaan er dan natuurlijk vandoor. Niet iedereen houdt rekening met de dieren, die het op dit moment al zwaar genoeg hebben.
Omdat ik weer terug ben in het bos, ga ik maar eens proberen de kleine vogeltjes op de plaat te krijgen. De eerste kandidaat is een winterkoninkje. Op een gegeven moment verdwijnt dit kleine beestje in een gat in de boom. Wachtend op het moment dat ie weer naar buitenkomt sta ik met mijn fototoestel in de aanslag. En ja hoor daar is ie!
Winterkoning
Op zijn kop hangend komt ie het gat uitgekropen. Leuke momentje weer.
De tweede kandidaat is een matkopje. Een klein vogeltje die, zoals zoveel van dat kleine grut, onrustig heen en weer wipt. Zoekend naar iets eetbaars tussen het hout en de boombast. Ook het binnenste van een rietstengel schijnt eetbaar te zijn. Ik heb al een aantal vogeltjes gezien, die de rietstengel open pikte en van de inhoud gingen eten.
Matkop
Ben erg tevreden over de laatste foto. Goede scherpte en leuk in de winterse omgeving.
Al met al een heel verhaal, met veel foto’s deze keer. Het was ook prachtig, met dit weer en de ontmoeting met de klapekster. Bedankt voor je interesse en tot een volgende keer.
De grote oversteek
13 januari 2012
Soms heb je ruim van te voren een fotodag gepland en alles nauwkeurig voorbereid. Het gebied is bekend en op waarneming.nl gekeken wat je kunt verwachten en waar ongeveer. Toch is dat geen garantie voor succes en kom je thuis met een handjevol foto’s. Een andere keer heb je even een uurtje over en denk je: laat ik even snel een rondje doen om te kijken of ik nog wat tegen kom. En juist dan kom je met de mooiste platen terug.
Het laatste is mij vandaag overkomen. Deze week heb ik een teleconverter gekocht en ik dacht: laat ik die even snel uitproberen. Dus in de auto en 5 minuten later sta ik bij de Oostvaarderplassen. Ja, ik weet het, het is een luxe! Het eerste model dat een beetje wil meewerken is een roodborstje. Zittend in een braamstruik laat hij zich mooi zien. Alleen een beetje jammer dat het niet in de zon is, maar ik vond het resultaat wel mooi.
Roodborstje
Een geslaagde eerste test dacht ik zelf. Verder lopend kom ik bij de uitkijkheuvel bij het Jan v.d. Boschpad. Deze plek geeft een mooi overzicht van dit gedeelte van de Oostvaardersplassen. In de verte veel eenden en ganzen en wat dichterbij een groepje paarden die langs de waterkant grazen.
Grazende Koniks
Omdat het gevogelte te ver weg zit hou ik het voor gezien en loop de heuvel af. Op dat moment zie ik een grote groep edelherten het bos uitkomen. Ze lopen langs me heen op een meter of 25 en een enkeling kijkt even om om te checken of ik nog wat kwaads in de zin heb.
In de gaten houden
Dan schiet opeens door mijn hoofd: ze gaan zwemmen! Om bij de graslanden te komen moeten ze door het water. Snel, maar wel rustig om de herten niet te verstoren loop ik terug naar de top van het uitkijkpunt. En inderdaad is de hele groep inmiddels in het water. Een prachtig gezicht!
De oversteek
Opvallend vind ik het dat de groep wordt geleid door de hindes. De mannetjes volgen gedwee. Na een dikke honderd meter is het water ondiep genoeg om weer te lopen. Ook dat levert een mooi plaatje op. Onderstaande hindes waren de voorsten van de groep.
De leidsters
Voor mijn gevoel duurde het heel lang voordat iedereen aan de overkant was. Toen ik later de gegevens van de foto’s bekeek bleek het echter dat alles zich binnen vier minuten afspeelde. Er gebeurde echter zoveel in die korte tijd, dat het wel een kwartier leek.
Bijna allemaal aan de overkant
Alle herten haalden veilig de overkant, waar ze zich even lekker uitschudden.
De overkant gehaald
Nadat ze allemaal veilig aan de overkant waren gekomen, verdween de hele groep in het rietveld en lieten ze deze fotograaf achter met een geweldig indruk. Wat een voorrecht om dit mee te maken. Je voelt op zo’n moment de natuurkracht langs je heen gaan en met veel dynamiek de hindernis van het water nemen. Eén van de mooiste natuurmomenten die ik ooit heb meegemaakt.
Om even bij te komen ben ik nog even gebleven en heb nog een aantal leuke foto’s kunnen maken en o.a. nog een vos kunnen spotten. Onderstaande foto geeft, tot slot, nog een mooi beeld van de Oostvaardersplassen op dit moment.
Vlucht wintertalingen
Ik heb het al vaker gezegd, maar het onverwachte is toch wel het mooiste aan natuurfotografie. Juist op die momenten dat je er zelf niet zo mee bezig bent, kom je de prachtigste dieren of gebeurtenissen tegen. Al met al een prachtig uurtje in de natuur, die ik niet snel zal vergeten.
Workshop wildfotografie
16 oktober 2011
Vandaag had ik een workshop wildfotografie, gegeven door Loulou Beavers. De workshop werd gegeven in Kootwijk en begon om kwart over negen. Daardoor had ik nog even tijd om een uurtje van te voren de hei op gaan. Met de voorspelling van een heldere nacht met vorst aan de grond leek mij dit een leuke mogelijkheid om wat leuke plaatjes te schieten. Ook kon ik gaan oefenen met mijn nieuwe statief met balhoofd.Ik kwam niet bedrogen uit: voor vertrek moest ik mijn autoruiten krabben en de lucht kleurde al een beetje oranje.
De hei vlak bij kootwijk was inderdaad voorzien van een laagje rijp. Heerlijk om zo in de frisse natuur rond te lopen en de zonsopkomst mee te maken. De combinatie van zon en vorst aan de grond levert dan ook fraaie beelden op.
Vorst aan de grond
Ook leerde ik een nadeel van mijn nieuwe (aluminium) statief kennen: het wordt verdomde koud! Mijn vingers werden bijna gevoelloos. Dat wordt nog wat met de voorspelde strenge winter.
Daarna naar de cursuslocatie gereden en daar werd de ochtend gevuld met theorie over focustechnieken, belichtingsinstellingen, witbalans en histogrammen. Het meeste is wel min of meer bekend, maar toch wel weer wat opgestoken. Daar hoop ik vanaf nu mijn voordeel mee te doen.
Na een smakelijke lunch was het tijd voor de praktijk. Die werd gegeven in wildpark Het Aardhuis bij Apeldoorn. Niet echt in het wild, maar wel de garantie dat je dieren voor de lens krijgt. Nadeel van het mooie weer: het was er stervens druk. Eerst naar de edelherten. Die waren net gevoerd en kwamen naar een minuut of tien uit het bos tevoorschijn. Gelukkig kwam er al snel ruimte in de kijkhut, zodat we goed zicht hadden. Het bleek best lastig te zijn om een interessante foto te maken van een stilstaand hert. Eigenlijk zijn ze best wel een beetje saai! Natuurlijk wel veel foto’s gemaakt en, voor het eerst, goed gelet op het histogram om de belichting te controleren. Deze foto vond ik het meest geslaagd.
Edelhert
Na de herten was het de beurt aan de everzwijnen. Donkere beesten in een donker bos. Dus lastig te belichten. Verder liepen ze in een kleinere, omheind, gebied. Dat maakte het weer moeilijker om een natuurlijke foto te maken, zonder hekwerk. Ook nu weer: hoe maak je de foto een beetje interessant. Door goed te letten op de lichtval heb ik deze foto gemaakt, die daardoor wel wat sfeer heeft. En omdat het dier op een heuveltje stond, heb ik ook nog eens een laag standpunt.
Everzwijn
Zo liep een leerzame dag langzaam naar het einde toe. Ik kan het iedereen aanraden om eens een workshop te volgen. Al weet je het meeste eigenlijk wel, er zijn altijd dingetjes die je niet wist en het is goed om eens te horen hoe anderen dingen aanpakken. En het is natuurlijk wel eens leuk om niet alleen op pad te gaan.
Beukenlaan
René Vos natuurfotografie 